Coca-Cola Soundwave Summer Sounds: Bloc Party, Primal Scream, Let's Tea Party, Flakes, Le Page @ Ολυμπιακό Κέντρο Φαλήρου (Tae Kwon Do), 01/07/09

Τούτη εδώ η διοργάνωση ήταν μια καλοστημένη πρωτοβουλία. Συνδυάζοντας την εμφάνιση δυο μεγάλων rock συγκροτημάτων με την «πράσινη» δράση και με την προώθηση της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής, το μελαμψό ρόφημα με έκανε να συγχωρήσω μερικά από τα περιττά κιλά μου που του οφείλω - γιατί τα light και τα zero δε με εμπνέουν εμένανε. Η πανταχού βασίλισσα των αναψυκτικών έγινε σπόνσορας της αναψυχής, για να προσφέρει ένα συμπαθέστατο συναυλιακό γεγονός.

Θα έλεγα ότι, σχεδόν παραδόξως, η εν καπιταλισμώ επιτυχία και οι ιλιγγιώδεις τζίροι αποτελούν ρετσινιά στα μάτια του κοσμάκη. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο, πάντως έτσι είναι. Κατά συνέπεια, οι γιγάντιες εταιρίες κάνουν πράγματα και θάματα ώστε να εξιλεωθούν στα μάτια της κοινής γνώμης, για τούτα τα εγγενή αμαρτήματά τους. Πάντως, η «χορηγία» είναι αρχαιότατη, ελληνικότατη και ευγενέστατη πράξη και, προσωπικά, με ευχαριστεί πολύ περισσότερο όταν μια τέτοια χορηγία αφορά μια σπάνια rock συναυλία και όχι άλλον ένα εορτασμό της τσιφτετελοdance αισθητικής. Η ευκαιρία, λοιπόν, να αντικρίσουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα έναν από τους πρωταγωνιστές της βρετανικής indie σκηνής, τους Bloc Party, καθώς και έναν από τους θρύλους του alternative της προηγούμενης δεκαετίας, τους Primal Scream, με αντίτιμο μόλις οκτώ ευρώ, δεν είναι αμελητέα. Όπως ενημερώθημεν δε από σκηνής, τα έσοδα των φθηνότατων εισιτηρίων θα διατεθούν σε οικολογική ευεργεσία.



Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο αυτό το μικρό φεστιβάλ δεν πραγματοποιήθηκε υπαιθρίως, αλλά είναι γεγονός ότι το πανέμορφο Ολυμπιακό ακίνητο του Γηπέδου Tae Kwon Do δεν αποτελεί τον ιδανικότερο -από πλευράς ηχητικής- χώρο. Επιπλέον, η ένταση του ήχου ήταν τόσο ισχυρή που μας επέτρεψε να συμμεριστούμε με ευλάβεια τη βαρηκοΐα της προ-προηγούμενης γενιάς. Ε; Τι; Πιο δυνατά δεν ακούω! Λέω: Η διάσταση που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν ο indie μουσικός διαγωνισμός που λάμβανε χώρα υπούλως. Δεν είμαι σίγουρος πως κατέχω πλήρως τους κανόνες, συνεπώς δεν πρόκειται να επιχειρήσω να τους εξηγήσω, αλλά η ουσία είναι ότι ανάμεσα στις επιφανείς μπάντες του εξωτερικού, οι διοργανωτές τοποθέτησαν τα δύο ελληνικά ανερχόμενα «αντίπαλα» συγκροτήματα του τελικού, τα οποία έρχονταν αντιμέτωπα σε διαδικτυακή ψηφοφορία. Έτσι, οι Le Page και οι Flakes έπαιξαν, αντιστοίχως, πριν και μετά τους Primal Scream.

Επί μόνο είκοσι λεπτά και με εμφανές τρακ, οι Le Page προέβαλαν μελωδικά το ναΐφ indie / folk νάζι τους, καταλήγοντας στην υπερεπιτυχία "I'm A Believer", που ανέδειξε τους The Monkees, πριν σαρανταδύο χρόνια. Ο σχετικά υποτονικός τους ρομαντισμός κατέλαβε ακόμη και την αυτοφυή τσαχπινιά της διασκευής και απέσπασαν θερμό χειροκρότημα, χωρίς όμως να ενθουσιάσουν το πλήθος.



Στρατηγικότερα τοποθετημένοι, δυόμιση ώρες αργότερα, οι Flakes αφιερώθηκαν σε πιο έντονους post-punk revival ρυθμούς, τους οποίους εξυπηρέτησαν άριστα τα τραγούδια από τον περσινό πρώτο δίσκο τους, όπως το "Wish" και το "Clerkenwell Screws". Για περίπου μισή ώρα, το ιδιάζον μουσικό τους τέχνασμα γέμισε το χώρο, ενώ η δύσπεπτη χροιά της τραγουδίστριας Yodashe και τα καλλιτεχνικά indie φάλτσα της δε σκόπευαν να αιχμαλωτίσουν αμέσως τον ανυποψίαστο ακροατή. Ομολογώ πως η εγγύτητα της μικρής συναυλίας τους, δυο μέρες πριν και ένα χιλιόμετρο νοτιότερα, στο Φλοίσβο, ήταν απολαυστικότερη.





Ο κόσμος μόλις είχε αρχίσει να καταφθάνει στο Κλειστό Γυμναστήριο του Φαλήρου όταν οι Let's Tea Party πήραν τη θέση τους στη σκηνή. Το τρίο από τη Μεγάλη Βρετανία με τις πρώτες νότες του φανέρωσε την καταγωγή του (μόνο Βρετανοί εξάλλου θα έκαναν «πάρτι με τσάι»), με ευθείς μουσικές αναφορές στη βρετανική σκηνή, και έδειχνε πολύ χαρούμενο για την παρουσία του στην Ελλάδα. Ήταν βλέπετε η παρθενική εμφάνιση των Let's Tea Party εκτός του Νησιού και αυτό από μόνο του ήταν σημαντικό για το συγκρότημα, που κέρδισε γενικά συμπάθειες από το κοινό, το οποίο δεν ήταν και πολύ τη δεδομένη στιγμή.



Μετά την εμφάνιση των Ελλήνων Le Page, σειρά είχαν οι Primal Scream που, αν και αγαπητοί στην Ελλάδα, είχαν να μας επισκεφθούν πέντε χρόνια. Το πρόγραμμα τους τοποθετούσε στις 20:40, αλλά ο Bob Gillespie και η παρέα του έπεσαν «θύματα» της αθηναϊκής κίνησης (ή μήπως τους πήρε ο ύπνος;) και ξεκίνησαν το set τους με 40 λεπτά καθυστέρηση, κάτι που είχε επίπτωση στη συνέχεια του event.



Οι Primal Scream, αν και αρχικά ήταν παιδιά της brit pop, στη συνέχεια λοξοδρόμησαν δημιουργικά στην ηλεκτρονική μουσική και πειραματίστηκαν ιδιαιτέρως με τον ήχο τους. Συνεπώς, η εμφάνισή τους χαρακτηρίστηκε από ετερόκλητες στιγμές, όπου το rock / pop εναλλασσόταν με την electronica, όχι πάντα επιτυχώς.



Ο κακός ήχος, που μας συνόδευσε όλη τη βραδιά, παρ' όλα αυτά δε στέρησε από το κοινό την ευκαιρία να «χτυπηθεί» με τα "Miss Lucifer", "Swastika Eyes" και να «ροκάρει» με τα "Movin' On Up" και "Rocks".



Primal Scream setlist:
Can't Go Back / Miss Lucifer / Country Girl / Jailbird / Beautiful Future / Deep Heat Of Morning Sun / Exterminator / Suicide Bomb / Shoot Speed / Kill Light / Swastika Eyes / Movin' On Up / Rocks / Accelerator



Η καθυστερημένη άφιξη των Primal Scream επέδρασε ως «ντόμινο» και έτσι οι Bloc Party ανέβηκαν στη σκηνή μετά τους Flakes, στις 23:40. Ένα από τα καλύτερα indie rock συγκροτήματα που ξεπήδησαν στα μέσα αυτής της δεκαετίας, έχουν ήδη στο ενεργητικό τους τρία albums, με το ντεμπούτο "Silent Alarm" να θεωρείται δικαίως και το καλύτερο. Μερικές μέρες πριν την πρώτη εμφάνισή τους στην Αθήνα μάλιστα είχαν την τιμή να είναι headliners στην "Other Stage" (δεύτερη σκηνή) του Glastonbury Festival.



Οι Bloc Party ξεκίνησαν φουριόζοι το set τους με τα "One Month Off" και "Hunting For Witches", αλλά η ηχητική αδυναμία του χώρου έκανε τα φωνητικά του Kele Okereke να ακούγονται σαν άναρθρες κραυγές. Οι εκτελέσεις τους ήταν δυναμικές και το κοινό ήταν θερμό, αλλά όσο περνούσε η ώρα, η συναυλία ακολουθούσε φθίνουσα πορεία, λόγω του ήχου αλλά και γιατί τα τραγούδια των Bloc Party είναι πάνω-κάτω παρόμοια δομημένα, με μικρές εξαιρέσεις, όπως το "Signs".



Μεγαλύτερο ενθουσιασμό, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσαν κομμάτια όπως το "Banquet" και το "Helicopter", το οποίο έκλεισε τη συναυλία τους, ενώ τρανταχτές απουσίες αποτέλεσαν τα "Two More Years" και "I Still Remember", αμφότερα χιτάκια του συγκροτήματος και σαφώς καλύτερα από οποιοδήποτε πρόσφατο υλικό του. Ομολογώ ότι περίμενα καλύτερους τους Bloc Party και ίσως υπό άλλες συνθήκες να μας είχαν αφήσει διαφορετικές εντυπώσεις.



Bloc Party setlist:
One Month Off / Hunting For Witches / Positive Tension / Talons / So Here We Are / Song For Clay (Disappear Here) / Signs / Banquet / One More Chance / Mercury / This Modern Love / The Prayer / Flux / Helicopter



Η συνέχεια περιελάμβανε dj set του Pat Mahoney των LCD Soundsystem, για το οποίο ο υπογράφων δεν είχε το κουράγιο να παραμείνει στο χώρο και να το ακούσει, καθότι το ρολόι πλησίαζε 1:00 και η βραδιά είχε ξεκινήσει από τις 19:00 σχεδόν. Ήταν και αυτή η άτιμη τριάδα Slipknot / Mastodon / Down που το αμέσως προηγούμενο βράδυ μας είχε «ξεγυμνώσει» από οποιαδήποτε σωματικά και ψυχικά αποθέματα.