Chick Corea, Stanley Clarke, Lenny White – Power Of The Three / Bela Fleck And The Original Flecktones @ Pallas Theater, 09/11/09

Το ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουμε καταφέρει τόσο ο Stanley Clarke όσο και ο Chick Corea να μας επισκέπτονται σχεδόν κάθε χρόνο σε κάποια από τις πάντα ενδιαφέρουσες περιοδείες τους, μας τιμάει σαν κοινό. Πολλώ δε μάλλω όταν αυτό συνοδεύεται και από σχεδόν sold out βραδιές όπως η εν λόγω συναυλία. Φυσικά εδώ δε μιλάμε απλώς για δύο από τους σπουδαιότερους μουσικούς της jazz που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς αλλά με την προσθήκη του Lenny White για τα 3/4 της κλασικής σύνθεσης των περίφημων Return To Forever.


Το συγκεκριμένο show απέκτησε πρόσθετη αξία με την προσθήκη του Bela Fleck και της μπάντας του σε ένα double bill όπου η κάθε πλευρά είχε μιάμιση ώρα στη διάθεσή της, σχεδόν δύο συναυλίες δηλαδή στην τιμή ενός εισιτηρίου. Ο Bela Fleck είναι πιθανότατα ο καλύτερος banjo οργανίστας στην πιάτσα και σίγουρα αυτή η μοναδικότητά του στην jazz σκηνή είναι από μόνη της κάτι το αξιοπρόσεκτο.



Όταν κάτι τέτοιο ενισχύεται και με την δεξιοτεχνία του μπασίστα Victor Wooten έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα που μπορεί στη σκηνή να συνδυάζει το προσιτό groove με την ιδιαιτερότητα. Η τελευταία ενισχύεται και από την αντικατάσταση των drums από τον Futureman, κατά κόσμο Roy Wooten και αδερφό του Victor, ο οποίος με μία ιδιοκατασκευή ονόματι Drumitar έβγαζε ήχο κρουστών με τις κινήσεις των δαχτύλων του. Το γκρουπ συμπληρώνει ο Howard Levy σε πλήκτρα και φυσαρμόνικα που έκλεψε αρκετό από το χειροκρότημα του κοινού.



Η εμφάνιση τους ήταν σε αρκετά σημεία εξαιρετική όσο και αν η έλλειψη «κανονικού» drummer στοίχισε σε αρκετό κόσμο τόσο μουσικά όσο και οπτικά.



Παρόλα αυτά το slapping του Wooten, η ικανότητα του Fleck στο banjo (εναλλάξ ακουστικό και ηλεκτρικό) καθώς και η εκφραστικότητα της φυσαρμόνικας του Levy ήταν αρκετά για να μας αφήσουν τέτοια ικανοποίηση ώστε να ακόμα και εδώ να τελείωνε η βραδιά, κανείς δε θα έφευγε παραπονούμενος. Ή τουλάχιστον έτσι θα ήταν αν δεν έβγαινε επί σκηνής για μία σύνθεση μαζί τους ο Chick Corea να μας δώσει μία γεύση του τι θα ακολουθούσε.



Το διάλειμμα ανάμεσα στις δύο εμφανίσεις μας έδωσε χρόνο να ανασυγκροτηθούμε και με νέα ορμή να αποθεώσουμε την πρωταγωνιστική τριάδα όταν εμφανίστηκε στo Pallas. Τα λόγια που έχουνε γραφτεί για την ικανότητα του καθένα στο μουσικό του όργανο είναι περιττό να επαναληφθούν, αυτό όμως που αξίζει να ειπωθεί είναι το πόσο δεμένοι έδειχναν. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από τις μέρες της δόξας τους στη δεκαετία του ‘70 o Chick Corea ήταν φανερά ο ηγέτης της μπάντας αλλά ο Stankey Clarke έδειχνε να είναι ο συντονιστής.



Η δυνατότητα των δύο να επικοινωνούν με μία ματιά επέτρεπε στο τρίο να χάνεται στα δικά του μονοπάτια λειτουργώντας ο καθένας σα μονάδα και να επανέρχονται μαγικά την κατάλληλη στιγμή σε ένα κοινό σημείο.



Στο πρώτο μισό της εμφάνισής τους επεκτάθηκαν σε κλασικότερη jazz θυμίζοντας λίγο το στυλ της Blue Note με τις soulful πινελιές τους και το πιάνο του Corea να κυριαρχεί. Από το μέσα και μετά όμως, τη στιγμή δηλαδή που έπαιξαν το αγαπημένο “Romantic Warrior” από τον κορυφαίο ομώνυμο δίσκο, θύμισαν περισσότερο τις fusion ημέρες τους και ανέβασαν ακόμα περισσότερο την ψυχολογία του κοινού που δεν σταματούσε να χειροκροτεί σε κάθε solo ή άλλη περίτεχνη ενέργεια του κάθε μουσικού. To δεδομένο encore ήρθε με την προσθήκη όλων των Flecktones σε μία θεσπέσια εκτέλεση της, jazz standard πλέον, σύνθεσης “Spain” του Corea. Ο κάθε μουσικός είχε την ευκαιρία να κάνει το solo του με χώρο που απλόχερα του χάριζαν οι υπόλοιποι ενώ συγκινητική ήταν η κίνηση του Clarke να σπρώξει πιο μπροστά τον Wooten που, από σεβασμό μάλλον, κρυβόταν πίσω από τον γιγαντόσωμο μέντορά του.



Φυσικά η συναυλία τέλειωσε όπως θα όφειλε, με τους μουσικούς να υποκλίνονται και το κοινό να επευφημεί όρθιο αν και η ασέβεια μερικών να γυρίσουν την πλάτη και να εγκαταλείψουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή προσωπικά μου κακοφάνηκε, όσο και αν δικαιολογείται εν μέρει από το προχωρημένο της ώρας και σε καμία περίπτωση δεν αφορούσε στην απόδοση των μουσικών.



Το μόνο που απομένει πλέον είναι να περιμένουμε με ανυπομονησία με ποιο σχήμα θα ξαναδούμε όλους ή κάποιους από αυτούς του χρόνου. Α, και να δούμε τον τέταρτο της παρέας, τον απόντα Al Di Meola, μόλις σε μερικές μέρες από τώρα, για να ολοκληρωθεί η εικόνα.