65 Days Of Static, Bad Trip @ Μύλος Stage (Θεσσαλονίκη), 05/04/09

Από τον Γιάννη Βόλκα, 13/04/2009 @ 03:44
Πριν από ενάμιση περίπου μήνα, μετά την εμφάνιση των Mogwai, είχα τονίσει πόσο σημαντική ήταν αυτή η βραδιά για το μέλλον της πόλης της Θεσσαλονίκης στο συναυλιακό χάρτη. Το μέγεθος του ονόματος των Σκωτσέζων post βετεράνων έκανε πιο εύκολη τη δουλεία της διοργανώτριας εταιρείας. Αντίθετα, οι 65 Days Of Static, παρά τη μεγάλη τους μουσική αξία, απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό που σίγουρα δεν αποτελεί την πλειοψηφία ούτε στην πόλη μας, ούτε στην Ελλάδα γενικότερα.

Όσο πιο ποιοτικό είναι ένα συγκρότημα, τόσο πιο δύσκολη είναι και η επιλογή του ονόματος-ζέσταμα της βραδιάς. Εξίσου μεγάλη χρειάζεται να είναι και η προσπάθεια του ίδιου του support συγκροτήματος για να αποδείξει την αξία του. Για τους Bad Trip είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια, αλλά ούτε μια νότα από τη μουσική τους, αφού δεν κατάφερα να παραβρεθώ σε κάποια από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους. Και τα κατάφεραν πολύ καλά...

Ο κορμός της μουσικής τους βασίζεται (my opinion, of course) στους Isis και τους Neurosis, αλλά η μπάντα αρνείται κατηγορηματικά να μπει σε καλούπια και να δεσμευτεί με ταμπέλες. Post rock, punk ξεσπάσματα, rock n roll - surf περάσματα. Έξυπνα riffs, πλήκτρα και εφέ που εμπλουτίζουν τον ήχο, βαρύ και σταθερό μπάσο και ένας πολύ, πάρα πολύ καλός drummer που παίζει ό,τι θέλει σε οποιαδήποτε ταχύτητα. Οι Bad Trip ικανοποίησαν με το παραπάνω το κοινό, οι κριτικές που δέχτηκαν σε συζητήσεις μετά την εμφάνιση τους ήταν μόνο θετικές και χωρίς φόβο και πάθος σας προτρέπω να τους τσεκάρετε.

Όσο και να μου αρέσει που το post rock ξαναζεί μέρες άνθησης, δυστυχώς κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι μέσα στη μάζα των κυκλοφοριών είναι δύσκολο να βρούμε αυτούς που θα κάνουν την διαφορά και θα δώσουν μια ώθηση ανανέωσης στη μουσική αυτή.

Εδώ έρχονται οι 65 Days Of Static, οι οποίοι ανακατεύοντας post rock με electronica κατάφεραν να ακουστούν πρωτοποριακοί όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να βαρεθήκατε να διαβάζετε τις τελευταίες μέρες ότι οι Cure τους επέλεξαν για να παίξουν μαζί τους στην αμερικανική περιοδεία τους, αλλά σίγουρα αυτό προσθέτει μερικές ακόμα ενδιαφέρουσες γραμμές στη βιογραφία τους.

Εξ'αρχής είχα μεγάλη απορία για το πως θα μεταφερθεί αυτό που ακούμε στους δίσκους των Βρετανών επί σκηνής. Όποιες απορίες υπήρχαν όμως λύθηκαν μέσα στα πρώτα λεπτά. Τόση ενέργεια είχα καιρό να δω και σίγουρα δεν ήταν από post συγκρότημα. Όσο και αν η τετράδα από το Sheffield έσπειρε τον πανικό, τόσο εντυπωσιακά άνετη ήταν στο παίξιμό της. The Viking, the Beggar, the Boy and the Fro. O καθένας το δικό του show, και οι τέσσερις εντυπωσιακοί, με τον μπασίστα όμως να κλέβει την παράσταση, είτε με το παίξιμό του (5 λεπτά ξαπλωμένος στο πάτωμα), είτε με το βλέμμα του (κάπου στο διάστημα).

Κομμάτια από τους τρεις δίσκους τους, όπως "Retreat Retreat", "Await Rescue", "Primer", "I Swallowed Hard Like I Understood", αλλά και τέσσερα καινούργια κομμάτια στο ίδιο ύφος που μας κάνουν να ανυπομονούμε για την επόμενη κυκλοφορία τους. Κάποιοι θεώρησαν τα 75 λεπτά λίγα και ίσως και να είχαν δίκιο. Ίσως υπό άλλες συνθήκες να συμφωνούσα, αλλά αυτή τη φορά όχι. Ένοιωσα να χάθηκε ο χρόνος, η εμφάνιση των 65DOS έμοιαζε με ένα ενιαίο κομμάτι γεμάτο ένταση, ένα ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις. Έτσι και αλλίως συνήθως δεν παίζουν παραπάνω και αυτό οφείλεται στην τρομέρη ενέργεια των μελών κατά τη διάρκεια του show.

Όσο δυναμικά βγήκαν στη σκηνή, τόσο και μας αποχαιρέτησαν, χωρίς encore, παρά της έντονες προσπάθειες του κοινού. Ο μεγάλος ενθουσιασμός ήταν λογικό να μας κάνει να ζητήσουμε παραπάνω. «Δεν είμαστε οι Whitesnake» δήλωσαν με σαρκασμό αλλά και ειλικρίνεια οι ίδιοι...

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν η προσέλευση του κόσμου ήταν αρκετή για να θεωρηθεί επιτυχημένη οικονομικά η συναυλία. Το κοινό της Θεσσαλονίκης πάντως έδειξε ότι διψά να δει καινούργια ονόματα και μακάρι να καταφέρουμε να δούμε περισσότερα από τα συγκροτήματα που εμφανίζονται στην Αθήνα να παίζουν και στην πόλη μας. Κάτι πάει να γίνει. Μακάρι και οι δυο πλευρές να συνεχίσουν να στηρίζουν την προσπάθεια αυτή.

Γιάννης Βόλκας
  • SHARE
  • TWEET