Συνέντευξη Warbringer

Δύσκολο πράγμα να διακριθείς όταν είσαι μέρος ενός ιδιώματος τόσο υπερδραστήριου, όπως είναι το thrash. Οι Καλιφορνέζοι Warbringer δεν τα έχουν καταφέρει καθόλου άσχημα μέχρι τώρα σ' αυτήν την αποστολή, έχοντας κυκλοφορήσει τρεις πολύ αξιόλογους δίσκους μέσα σε διάστημα μικρότερο των τεσσάρων χρόνων. Με το περσινό τους "Worlds Torn Asunder" να τους ισχυροποιεί στον χώρο, οι Αμερικανοί διεκδικούν μία από τις περίοπτες θέσεις στην εμπροσθοφυλακή του retro-thrash «καθεστώτος», υποστηρίζοντας την ανοδική τους πορεία με ποιοτική συνέπεια και παροιμιώδη εργατικότητα. Ας δούμε τι έχει να μας πει ο κιθαρίστας της μπάντας, John Laux, για όλα αυτά...

Γεια σου John. Πού βρίσκεται η μπάντα αυτόν τον καιρό;
Μόλις επιστρέψαμε σπίτι, στην Νότια Καλιφόρνια, όπου έχει ακόμα 27 βαθμούς παρότι είναι Ιανουάριος. Ολοκληρώσαμε την ευρωπαϊκή μας περιοδεία σαν support στους Arch Enemy και θα δώσουμε κάποιες μεμονωμένες συναυλίες, έως ότου ξαναβγούμε σε περιοδεία. Αυτή τη φορά θα παίξουμε μαζί με τους Iced Earth και τους Symphony X στη Βόρεια Αμερική για δύο περίπου μήνες, αρχίζοντας από τα τέλη του Γενάρη.

Το τελευταίο σας άλμπουμ κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ποια είναι η ανταπόκριση που έχετε δεχτεί για αυτό μέχρι σήμερα;
Οι αντιδράσεις είναι πολύ θετικές, ιδίως από τους παλιότερους οπαδούς της μπάντας. Ακόμα και οι πιο αυστηροί κριτικοί συνοψίζουν με τις προσωπικές τους απόψεις. Εμείς στην μπάντα πιστεύουμε ότι πρόκειται για την καλύτερή μας δουλειά.

Θέλεις να μας μιλήσεις για τις διαδικασίες της σύνθεσης και των ηχογραφήσεων του "Worlds Torn Asunder";
Ύστερα από μία εξουθενωτική περίοδο δύο χρόνων με απανωτές περιοδείες, κάναμε ένα «συναυλιακό διάλειμμα» και αντικαταστήσαμε τον προηγούμενο drummer μας με τον Carlos Cruz. Περάσαμε έξι μήνες γράφοντας μουσική και πειραματιστήκαμε με τις δομές των τραγουδιών. Το περασμένο καλοκαίρι πήγαμε στο Anaheim για τέσσερις εβδομάδες, προκειμένου να δουλέψουμε με τον παραγωγό μας, Steve Evetts. Είχε ένα πολύ οργανικό στυλ ηχογράφησης και πιστεύω ότι πετύχαμε την ισορροπία ωμού/μοντέρνου που πάντα ψάχναμε, όσο αφορά στην παραγωγή.

Έχοντας την ευκαιρία να τεστάρετε την δυναμική των καινούριων κομματιών πάνω στη σκηνή, ποιές είναι οι πρώτες ενδείξεις που πήρατε; Ποιό απ’ αυτά είναι το αγαπημένο σου να παίζεις live;
Με δύο περιοδείες στην πλάτη μας έως τώρα, είχαμε την δυνατότητα να παρουσιάσουμε ζωντανά ολόκληρο τον δίσκο, εκτός από το instrumental ("Behind The Veils Of Night"). Προσωπικά, προτιμώ το "Wake Up... Destroy". Όταν το πρωτοάκουσα σχεδόν προσπάθησα να το αφαιρέσω απ’ το άλμπουμ, όμως τελικά μεγάλωσε μέσα μου. Έχει μία τρομερά groovy αίσθηση που μεταφράζεται καλύτερα στο περιβάλλον ενός live. Πιστεύω πως το να παγιδεύσουμε την ενέργεια της μπάντας μέσα στον δίσκο θα αποτελεί πάντα τη μεγαλύτερη πρόκληση για εμάς.

Ένα μεγάλο μέρος του υλικού σας συντίθεται όσο βρίσκεστε σε περιοδεία. Ασκούν καθόλου επιρροή πάνω σας οι υπόλοιπες μπάντες με τις οποίες περιοδεύετε;
Σαφώς, ωστόσο αυτό δεν είναι πάντα τόσο συγκεκριμένο. Έγραψα το τραγούδι "Demonic Ecstasy" όταν ήμασταν σε περιοδεία με τους Evile. Δεν είχε καμία σχέση με τις μπάντες, αλλά περισσότερο με τους ανθρώπους και τις εμπειρίες. Βέβαια, περιείχε και μεγάλες ποσότητες από τη μουσική των Isis και των Cult Of Luna που «κατανάλωνα» εκείνο τον καιρό. Εξασκούμαστε διαρκώς˙ ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει η σπίθα της δημιουργίας. Είναι καλή ιδέα να κουβαλάς ένα laptop όσο είσαι στον δρόμο, για αυτούς τους λόγους και μόνο.

Στο "Worlds Torn Asunder" συνεργαστήκατε για πρώτη φορά με διαφορετικό παραγωγό. Με ποιά κριτήρια διαλέξατε τον Steve Evetts, δεδομένου του ότι δεν έχει μεγάλη προϊστορία σε αμιγώς thrash δίσκους; Και τι προσέθεσε στον ήχο των Warbringer;
Κι όμως, ο Steve έχει αρκετά μεγάλη εμπειρία στο thrash, έχοντας δουλέψει με τους M.O.D., τους Demolition Hammer και τους Incantation. Ειλικρινά, πάντως, το πόσο μοντέρνες ή παλιομοδίτικες ακούγονται οι συγκεκριμένες μπάντες δεν είχε σχεδόν καθόλου να κάνει με την απόφασή μας να συνεργαστούμε με τον Steve. Αν ακούσεις οποιαδήποτε από τις δουλειές του, θα δεις ότι η αξία της παραγωγής και η προσήλωση στη λεπτομέρεια ήταν πάντοτε άψογες. Έφερε μαζί του την πολυετή του εμπειρία και έβγαλε από μέσα μας ό,τι καλύτερο διαθέτουμε σαν μουσικοί.

Ομολογώ ότι έχω μια μικρή προτίμηση στα δύο πρώτα σας άλμπουμ, λόγω της μεγαλύτερης τραχύτητας που βγάζουν εκείνες οι παραγωγές. Ωστόσο, παρόλο που αυτή τη φορά το ηχητικό αποτέλεσμα είναι πιο καθαρό, αυτή η «βρωμιά» δεν έχει χαθεί εξολοκλήρου. Ήταν κάτι που θέλατε να πετύχετε;
Θέλαμε ο δίσκος μας να ακούγεται αρκετά σύγχρονος. Ξέρεις, δεν είμαστε ακριβώς οι μεγαλύτεροι οπαδοί του retro και της οπισθοδρομικότητας. Αν το καλοσκεφτείς, οι περισσότερες μεγάλες thrash μπάντες των τελών της δεκαετίας του ’80 πάντα πάσχιζαν να βελτιώσουν και να εξελίξουν τον ήχο τους. Για παράδειγμα, οι Kreator ποτέ δεν προσπάθησαν να ξαναβγάλουν ένα δεύτερο "Pleasure To Kill". Άλλαξαν πολλά πράγματα στο "Extreme Aggression". Για να είμαι ειλικρινής, στον δεύτερο δίσκο μας το είχαμε παρακάνει στον τομέα της παραγωγής. Στο "Worlds Torn Asunder" δεν χρησιμοποιήσαμε καθόλου triggers και sound replacers, ούτε αντιγραφή / επικόλληση ενός ρυθμού στα drums. Όλα τα εφέ στις κιθάρες και στα φωνητικά έγιναν με προσοχή και με αναλογικά πετάλια. Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους δύο δίσκους εστιάζεται στον περισσότερο χρόνο που ξοδέψαμε στο στούντιο.

Είναι γεγονός ότι ο κόσμος της μουσικής βιομηχανίας έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια. Έτσι, ένα συγκρότημα που παλεύει να ζήσει από τη μουσική του πρέπει να είναι πρόθυμο να θυσιάσει πολλά. Πόσο δύσκολο είναι όταν πρακτικά ζεις στον δρόμο, δίνοντας κατά μέσο όρο 300 συναυλίες τον χρόνο; Έχετε δει τους κόπους σας να ανταμείβονται;
Και ναι και όχι. Έχουμε περιοδεύσει με πολλές φοβερές μπάντες, προσωπικά λατρεύω να ταξιδεύω και να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, και είμαι πολύ περήφανος για τη μουσική και τη δουλειά της μπάντας. Από την άλλη πλευρά, όταν ξοδεύεις τρεις μήνες όπου είσαι συνεχώς στον δρόμο, η ζωή σου και ο ενθουσιασμός σου μπορεί πολύ γρήγορα να χαθούν. Είναι δύσκολο να διατηρήσεις μία υγιή διατροφή, αλλά και να κοιμάσαι κανονικά. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο κάνουμε συχνά αλλαγές στο line-up. Είναι πλέον κάτι συνηθισμένο. Δεν έχουμε πραγματικά έσοδα από τη μουσική, όμως δεν χρωστάμε κιόλας, και η μπάντα γίνεται όλο και μεγαλύτερη.

Η μουσική σας εμφανίζει μεγάλη ποικιλία και ωριμότητα με κάθε νέο άλμπουμ. Επηρεάζεστε και από άλλα είδη μουσικής, εκτός του thrash;
Εξαιρουμένου του τραγουδιστή μας, κανείς μας δεν ακούει πολύ metal στον ελεύθερό του χρόνο. Σκοπός μας είναι να γράφουμε δημιουργική και αυθεντική μουσική σε παραδοσιακές μορφές. Θεωρώ ότι το thrash είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος του extreme metal και πιθανώς ένα από τα πιο συναρπαστικά είδη μουσικής για να ακούγεται ζωντανά. Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμάς είναι να διακριθούμε σαν μια πραγματικά δυνατή metal μπάντα.

Το "Behind The Veils Of Night" είναι πιθανότατα η πιο «διαφορετική» σύνθεση που έχετε ηχογραφήσει, με το πιάνο και μία πολύ συγκεκριμένη «soundtrackική» αίσθηση. Πιστεύω ότι ταίριαξε πολύ ωραία στο άλμπουμ, λειτουργώντας θετικά στη ροή του. Είστε διατεθειμένοι να πειραματιστείτε περισσότερο σ’ αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον;
Βέβαια, χωρίς καμία αμφιβολία. Ο προορισμός αυτού του κομματιού ήταν να ρίξει τους τόνους πριν το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, "Demonic Ecstasy". Έχω πραγματικά κουραστεί από όλα αυτά τα απλά instrumental κομμάτια που παρεμβάλλονται ως διαλείμματα σε ένα thrash άλμπουμ. Για το μέλλον, το σχέδιο περιλαμβάνει την μίξη περισσότερων ενδιαφερόντων instrumental σημείων μέσα στα «κανονικά» κομμάτια.

Τι συμβαίνει επιτέλους με τις συνεχείς αλλαγές στη θέση του drummer; Ξέρεις, με κάνει να σκέφτομαι την πιθανότητα να έχετε δεχτεί μία κατάρα τύπου Spinal Tap! Έχει εξελιχθεί σε κανονικό μέλος πλέον ο Carlos;
Τουλάχιστον δεν είχαμε καμία αυτανάφλεξη μέχρι τώρα, χαχα! Ναι, ο Carlos είναι πιθανότατα η καλύτερη επιλογή για τη μπάντα. Η χημεία μας είναι εκπληκτική. Είναι ένας πολύ καλόβολος τύπος, αλλά και πολύ αξιόπιστος σαν άνθρωπος. Δεν είναι εύκολο να ζεις με άλλους τέσσερις τύπους μέσα σε ένα βαν. Έπαιξε κιθάρα στο "Behind The Veils Of Night" και έγραψε το "Echoes From The Void". Δεν μου αρέσει η ιδέα του να έχω νοικιασμένα ζόμπι για μουσικούς στη μπάντα μου.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βίντεο κλιπ για το τραγούδι "Shattered Like Glass". Θέλεις να μας πεις κάτι σχετικά μ’ αυτό; Σχετίζεται το περιεχόμενο του βίντεο με τους στίχους του τραγουδιού;
Ναι, φυσικά. Δεν έχει και κανένα τρομερό budget, οπότε η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να μεταφράσουμε τις εικόνες που δημιουργούν οι στίχοι σε πραγματικές. Πιστεύω πως ο σκηνοθέτης έχει κάνει φανταστική δουλειά με το σενάριο, τον ηθοποιό και το ύφος του βίντεο.

Πώς μπήκες στον κόσμο του metal και του thrash; Ποιές μπάντες θα έλεγες ότι είναι κυρίως υπεύθυνες για την ανάπτυξη του ύφους των Warbringer;
Το "Tornado Of Souls" των Megadeth άλλαξε αυτόματα τη ζωή μου. Επίσης, όταν πρωτοάκουσα Artillery, ανακάλυψα έναν εντελώς καινούριο μουσικό κόσμο και άρχισα να ψάχνω περισσότερες παλιές thrash μπάντες. Μετά από τους Kreator, έψαξα για μουσική με πιο σκοτεινά φωνητικά και άκουσα μπάντες όπως οι Death, οι Obituary και οι Carcass. Πιθανώς από εκεί προέρχονται και οι μικρές τάσεις των Warbringer προς το death metal. Οι παραλληλισμοί και τα συμβατά στοιχεία που παρατηρώ στο death και το thrash metal είναι επίσης εμφανή και στο punk ή στο hardcore. Αυτή την εποχή αν θέλω να ακούσω ένα metal άλμπουμ, θα είναι κάτι κοντά στο ύφος των Napalm Death ή των Converge.

Ποιοί μουσικοί είναι οι προσωπικοί σου ήρωες;
Δεν θα ονόμαζα αυτούς τους ανθρώπους ακριβώς ήρωές μου, έχω πάψει να τους βλέπω έτσι από τα δεκάξι μου. Κάποιοι μουσικοί που σέβομαι, ωστόσο, περιλαμβάνουν ανθρώπους σαν τον Gary Holt, τον Quorthon, τον Johnny Marr και τον Phil Lynott.

Ξέρεις, John, πολλοί υποστηρίζουν ότι οι περισσότερες μπάντες του σημερινού retro-thrash εκμεταλλεύονται αυτό το αυξημένο ενδιαφέρον των οπαδών προς το thrash, και απλώς πιθηκίζουν πάνω στα στυλ των πρωτοπόρων. Πώς θα αντιδρούσες αν σε κατηγορούσαν για κάτι τέτοιο;
Σίγουρα. Κάποιες μπάντες είναι ευχαριστημένες απλά με το να μιμούνται με κάθε λεπτομέρεια το image και το στυλ αυτών των δίσκων από τα 80s. Υπάρχουν οπαδοί που είναι σκληροπυρηνικοί «1984 thrash purists» και προτιμούν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από ένα πολύ συγκεκριμένο πρίσμα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι καλλιτεχνικά ικανοποιημένος χτίζοντας μία καριέρα πάνω στον μιμητισμό. Η επιθυμία να αποφεύγουμε τα κλισέ και να καταπολεμούμε την κοινοτοπία που έρχεται αυτόματα με το να είσαι μία retro-thrash μπάντα, έχει σίγουρα διαμορφώσει την εξέλιξη των Warbringer.

Αν και φαντάζομαι ότι θα σου κάνουν συνέχεια αυτή την ερώτηση, δεν μπορώ παρά να σε ρωτήσω το εξής: γιατί τέτοια μανία με τους τίτλους τριών λέξεων και με το γράμμα «W»;
Δεν πρόκειται καν για συνήθεια. Απλώς έτυχε να λειτουργήσει κατ’ αυτό τον τρόπο. Κάθε φορά που δίνουμε τίτλο σε ένα άλμπουμ, συμμετέχουμε όλοι. Ο καθένας μας προτείνει τίτλους και πολλές φορές πληγώνουμε ο ένας τα αισθήματα του άλλου, μέχρι να καταλήξουμε μετά από μερικές μέρες σε κάτι που θα συμφωνήσουμε όλοι. Ο παλιός μας drummer, Ryan Bates, ονόμασε το "War Without End", ήταν ένας στίχος ενός τραγουδιού μας και ταίριαξε με το εξώφυλλο. Εγώ κατέληξα στο "Waking Into Nightmares", αφού νιώσαμε ότι ο τίτλος συνδέεται με τα θέματα των κομματιών. Αυτή τη φορά, το "Worlds Torn Asunder" ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής. Ήταν απλώς ο μόνος τίτλος στον οποίο συμφωνήσαμε όλοι. Όπως το βλέπω εκ των υστέρων, έπρεπε να είχαμε αρχίσει με ένα ακρωνύμιο και να το γεμίζουμε σιγά-σιγά. Έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που τα δύο πρώτα άλμπουμ σχεδόν σχηματίζουν μία πρόταση, έπρεπε να είχαμε επενδύσει εκεί. WWE - WIN - ???

Ενδιαφέρον... ίσως η μουσική σας να προσπαθεί να σας πει κάτι! Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, John. Εύχομαι ό,τι καλύτερο για την μπάντα σου!
Να ’σαι καλά, κι εγώ σ’ ευχαριστώ!