Συνέντευξη The Dagger (David Blomqvist)

Η κυκλοφορία του ντεμπούτου ομώνυμου άλμπουμ των Σουηδών The Dagger στάθηκε η αφορμή να μιλήσουμε με τον κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος τους, David Blomqvist. Διαβάστε παρακάτω τι μας λέει για τον δίσκο, τις μοντέρνες παραγωγές, την αγάπη του για τo παλιό hard rock αλλά και το μυστικό τους για την ηχογράφηση ενός δίσκου που ακούγεται σαν να είχε κυκλοφορήσει πριν πολλά χρόνια.

Καλησπέρα από την Ελλάδα και το Rocking.gr. Πριν ξεκινήσουμε με τις ερωτήσεις, θα ήθελα να μας δώσεις κάποιες πληροφορίες σχετικά με την ιστορία του συγκροτήματος.
Γεια χαρά και σε εσένα! Οι The Dagger δημιουργήθηκαν το 2009 από τον Fred Estby (drums) και εμένα στην κιθάρα. Χρειαζόμασταν και έναν μπασίστα και ο μοναδικός τύπος που θέλαμε ήταν ο Tobias Cristiansson, ο οποίος είναι φοβερός τύπος και φανταστικός μπασίστας / συνθέτης.  Λίγο αργότερα ζητήσαμε από τον Erik 'Tyrant' Gustavsson να έρθει ως δεύτερος κιθαρίστας. Κάναμε πολλές πρόβες τα πρώτα δυο χρόνια και γράψαμε αρκετά τραγούδια. Δυο από αυτά ήταν τα "Skygazer" και "Dogs Of Warning", τα οποία μπήκανε και στον δίσκο. Είχαμε μόνο ένα πράγμα στο μυαλό μας και αυτό ήταν να παίξουμε παραδοσιακό hard rock με αυθεντικό ήχο, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε click-track στα τύμπανα και άλλα τέτοια κόλπα.

Αν και ζούμε μια αναβίωση του heavy metal των αρχών των '80s, πιστεύω πως εσείς το πάτε λίγο πιο πέρα και πετυχαίνεται να πιάσετε το αρχικό αίσθημα της εποχής και σίγουρα η παραγωγή του δίσκου έχει παίξει σημαντικό ρόλο καθώς ακούγεται «παλιά και σκουριασμένη». Ήταν αυτός ο στόχος σας; Να γράψετε δηλαδή έναν δίσκο που θα ακούγεται σαν να κυκλοφόρησε πριν από τριάντα χρόνια;
Ο στόχος μας ήταν να γράψουμε τραγούδια με απλά και πιασάρικα riff, με πολλές μελωδίες και να έχουμε μια καλή παραγωγή αντί της μοντέρνας παραγωγής που έχουν οι σημερινές μπάντες και πιστεύω πως οι περισσότερες από αυτές ακούγονται χάλια. Τόσο ξερά και υπερσυμπιεσμένα στο όριο. Ποιός hard rock-ας μπορεί σοβαρά να προτιμήσει αυτόν τον μοντέρνο άψυχο ήχο από μια παλιότερη παραγωγή; Τα τύμπανα δεν ακούγονται πλέον σαν τύμπανα, έτσι δεν είναι; Και βασικά μου αρέσει «παλιά και σκουριασμένη». Το γουστάρω. Ο αγαπημένος μας παραγωγός είναι ο Martin Birch. Οι Purple, οι Maiden, οι Rainbow, οι Whitesnake και οι MSG (σ.σ.: Michael Shenker Group) είναι μπάντες που γουστάρουμε και έχουν τρομερές παραγωγές στους δίσκους τους. Άλλο ένα πράγμα το οποίο ξεκαθαρίσαμε από την αρχή ήταν πως θα ηχογραφούσαμε τον δίσκο live σε ένα πραγματικό στούντιο. Θα προβάραμε και θα γράφαμε τα τραγούδια σαν μια ΜΠΑΝΤΑ. Λαμβάνοντας υπόψη τις επιρροές και τις αναφορές μας, δεν χρειάζεται να είσαι καμία ιδιοφυΐα για να καταλάβεις πως ο δίσκος μας θα ακουγόταν σαν εκείνους που βγήκαν πριν πολλά χρόνια.

Μπορείς να μας δώσεις κάποιες πληροφορίες σχετικά με το ποιός είναι ο υπεύθυνος για τη σύνθεση των τραγουδιών και ποιά ακριβώς διαδικασία ακολουθήσατε;
Οι The Dagger πάντα γράφουν τραγούδια σαν μονάδα. Ακόμα κι αν αναφέρεται σαν συνθέτης ο Christiansson, εξακολουθεί να σημαίνει πως όλοι παίξανε τον ρόλο του κατά τη διαδικασία της σύνθεσής του. Όλοι μπορούν να εκφέρουν άποψη. Σε αυτό το άλμπουμ ήμουνα εγώ, ο Fred και ο Tobias που γράψαμε όλα τα τραγούδια (αφού ο Jani μπήκε στο συγκρότημα στα τέλη του 2012). Ο Fred και εγώ γράψαμε τους περισσότερους στίχους και τις φωνητικές μελωδίες. Όλα τα τραγούδια αρχικά ήταν σε ορχηστρική μορφή αφού δεν είχαμε κάποιον τραγουδιστή. Όταν ήρθε ο Jani κάναμε κάποιες μικροαλλαγές έτσι ώστε τα ταιριάζουν περισσότερο με τα φωνητικά.

Είναι προφανές πως οι The Dagger είναι: «inspired by the gods...destined to deliver the goods» (σ.σ.: αναφέρεται στο δελτίο Τύπου που συνόδευε το promo).Υπάρχουν πολλές αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι U.F.O.,οι Priest και οι Purple μεταξύ άλλων και τα τραγούδια σας είναι πραγματικά αρκετά καλά. Πώς μπορεί να κάτσει κάποιος και να πει: «Ok, ας ακουστούμε σαν μια παλιά μπάντα»;
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όταν δημιουργήσαμε το συγκρότημα δεν ήταν καν απαραίτητο να συζητήσουμε το στυλ που θα παίζαμε. Πιστεύουμε πως το hard rock ήταν στα καλύτερά του στα '70s και στις αρχές των '80s. Και όταν έχεις σαν επιρροή τους Deep Purple, τους Rainbow και τους Scorpions, καταλαβαίνεις πως θα ήταν περίεργο αν ακουγόμασταν σαν τους Nirvana ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Υπάρχουν ακόμη κάποιες καλές παλιές metal μπάντες / καλλιτέχνες με ποιοτικές δουλειές αλλά η γαμημένη παραγωγή τα καταστρέφει όλα έτσι κι αλλιώς. Είναι κρίμα! Οπότε θα αλλάξω την ερώτηση σου και θα πω, πως κάποιος κάθετε και λέει «Ας ακουστούμε σαν μια νέα μπάντα»;

Ποιό είναι το μυστικό για την δημιουργία αυτού του ήχου; Χρησιμοποιείται μήπως αναλογικό εξοπλισμό ηχογράφησης; Παίζουν ρόλο τα όργανα που χρησιμοποιείται και οι τεχνικές λεπτομέρειες; Έχει να κάνει με τον παραγωγό;
Πρώτα από όλα χρειάζεσαι έναν καλό παραγωγό που να ξέρει τι κάνει. Ένα άλλο στοιχείο είναι πως ηχογραφήσαμε τον δίσκο ζωντανά στο στούντιο. Μόνο έτσι πετυχαίνεις αυτόν τον groovy ήχο. Δυστυχώς δεν υπάρχει αναλογικός εξοπλισμός στο Gutterview Recorders (σ.σ.: το στούντιο που ηχογράφησαν τον δίσκο στη Στοκχόλμη και που ανήκει στον Fred Estby) αυτή τη στιγμή, αλλά θα γούσταρα να χρησιμοποιούσαμε τέτοιον εξοπλισμό αν υπήρχε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως προτιμώ ένα καλό «taperecorder» από έναν υπολογιστή και το ίδιο νιώθω σχετικά με το πώς θέλω να ακούω μουσική. Τον ρόλο του παραγωγού τον έπαιξε ο Fred Estby και έκανε φοβερή δουλειά με αυτό. Έχουμε ενθουσιαστεί με το τελικό αποτέλεσμα.

Στην περίπτωση δίσκων όπως ο δικός σας, είναι δύσκολο να ρωτήσεις συγκεκριμένα πράγματα λόγω της απλότητας των συνθέσεων και αυτό δεν νομίζω πως μπορεί να το αμφισβητήσει κάποιος. Αυτό όμως που υπέπεσε στην αντίληψή μου είναι οι αλλαγές από τραγούδι σε τραγούδι. Κάποιες φορές ακούγεστε σαν μια '80s metal μπάντα, ενώ άλλες σαν μια '70s hard rock. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Δεν θέλαμε να κάνουμε ότι κάνουν οι νέες μπάντες που ακούγονται «παλιές» το οποίο είναι να φτάνουν στα άκρα. Αν παίζουν, για παράδειγμα μουσική των '70s, ντύνονται και ανάλογα φορώντας καφέ η πορτοκαλί παντελόνια «καμπάνα». Δεν ντυνόμαστε τόσο επιτηδευμένα πριν βγούμε στη σκηνή. Φοράμε δερμάτινα τζάκετ και όταν πηγαίνουμε στις δουλειές μας. Αλλά έχεις δίκιο στο ότι κάποια τραγούδια ακούγονται πιο '70s και κάποια άλλα φέρνουν περισσότερο σε N.W.O.B.H.M. Δεν το πολυψάχνουμε, απλά έτσι έχουν τα πράγματα, Κάτι που κάναμε επίσης ήταν να εισάγουμε στα τραγούδια μας και κάποια στοιχεία από παλιό καλό blues rock όπως οι πρώιμοι Whitesnake. Δεν θέλαμε δέκα τραγούδια που να είναι γραμμένα στο ίδιο κλειδί. Πλέον γράφουμε και σε Λα και σε Σολ και αυτό δίνει μια διαφορετικότητα.

Είναι η γραμμή που διαχωρίζει το hard rock από το heavy metal τόσο δυσδιάκριτη που τελικά είναι δύσκολο να αποφανθεί κάποιος;
Όχι απαραίτητα. Μπορείς οπωσδήποτε να καταλάβεις τη διαφορά σε ένα τραγούδι όπως το "Skygazer", το οποίο είναι επηρεασμένο από συγκροτήματα όπως οι Deep Purple και Whitesnake, με το "Electric Dawn", το οποίο ακούγεται 100% σαν Judas Priest heavy metal.

Προφανώς η αντίδραση των οπαδών θα καθορίσει αν οι The Dagger θα είναι προτεραιότητα για τα μέλη του. Όταν φτιάξατε το συγκρότημα είχατε υπόψη μια μπάντα «πλήρους απασχόλησης», με περιοδείες και ηχογραφήσεις ή το βλέπατε απλά ως ένα project;
Οι The Dagger σε καμία περίπτωση δεν είναι project. Το βλέπουμε πολύ σοβαρά και έχουμε θέσει υψηλούς στόχους. Προφανώς δεν πρόκειται να περιοδεύσουμε όσο θα κάναμε αν ήμασταν εικοσάρηδες, αλλά το ενδιαφέρον είναι πολύ μεγάλο παγκοσμίως για την ώρα και θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους για την υποστήριξη και το ενδιαφέρον που δείχνουν.

Υπάρχουν καθόλου σχέδια για κάποια περιοδεία στο μέλλον;
Θα παίξουμε κάποια σε κάποια φεστιβάλ και θα δώσουμε κάποια μεμονωμένα σόου το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Ανυπομονούμε πάρα πολύ να βγούμε στη σκηνή.

Η Σουηδία έχει εξελιχτεί σε μια πολύ μεγάλη heavy metal σκηνή με πολλές σημαντικές μπάντες σε όλα τα είδη. Νομίζεις πως υπάρχει κάποια εξήγηση για αυτό; Πιστεύεις ότι ίσως να έχει να κάνει με την μουσική παιδεία και κουλτούρα;
Έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό και πραγματικά δεν ξέρω γιατί η Σουηδία έχει τόσο καλές hard rock μπάντες, παλιές και καινούριες. Υπάρχουν κι άλλες χώρες επίσης όπως η Αγγλία, η Γερμανία και η Αμερική; Γιατί και εμείς; Για την ακραία σκηνή μπορώ να το καταλάβω περισσότερο για να είμαι ειλικρινής. Αυτό το ψυχρό και σκοτεινό κλίμα κατά τη διάρκεια του χειμώνα το κάνει πιο «φυσικό» να παίζεις death metal (όπως στη Σουηδία) ή black metal (όπως οι Νορβηγοί).

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Κλείσε τη συνέντευξη όπως επιθυμείς.
Ελλάδα, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την στήριξη! Ελπίζω να τα πούμε σύντομα και από κοντά. Cheers and up the daggers!