Συνέντευξη The Black Angels

Εκ των ποιοτικότερων -μακράν- συγκροτημάτων της σύγχρονης νέο-ψυχεδελικής σκηνής, οι Black Angels φέτος έκαναν το τέσσερα στα τέσσερα με το εξαιρετικό "Indigo Meadow". Πρόκειται για έναν δίσκο που σηματοδοτεί την εκ νέου απομάκρυνση από τις υπνωτικές ψυχεδέλειες που μας παρουσίασαν στα πρώτα τους βήματα, προς πιο συμβατικές, πιο βαριές, αλλά εξίσου σαγηνευτικές κατευθύνσεις. Με αφορμή, λοιπόν, την επάνοδό τους στα δισκογραφικά δρώμενα, επικοινωνήσαμε με τον τραγουδιστή, κιθαρίστα, μπασίστα, παίκτη του σιτάρ και διαφόρων άλλων οργάνων, Alex Maas, ο οποίος λίγο πριν το ξεκίνημα της περιοδείας τους μας μίλησε για βετεράνους στρατιώτες, για κοινωνικές επαναστάσεις και για τις επιρροές της μπάντας...

Καταρχάς να δηλώσω ότι εντυπωσιάστηκα από το "Indigo Meadow"... Ίσως ο καλύτερός σας δίσκος. Πόσο δύσκολο είναι να ακούγεστε ρετρό και μοντέρνοι ταυτόχρονα;
Ευχαριστώ πολύ! Συνδυάζουμε τον παλιό εξοπλισμό με τις καινούργιες ιδέες, οπότε η βάση της ερώτησής σου βρίσκεται εκεί. Πολλά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα προέρχονται από το παρελθόν, άρα αυτό είναι κάτι που εξηγεί τα ρετρό στοιχεία, υποθέτω.

To "Indigo Meadow" έχει πιο βαρύ και επικό feeling και είναι λίγο λιγότερο ψυχεδελικό. Τι κάνατε διαφορετικά αυτήν τη φορά;
Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος! (γέλια) Μάλλον, όσο εξελισσόμαστε γράφουμε διαφορετικά τραγούδια. Πιθανότατα δεν είναι αυτή η απάντηση που έψαχνες, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.

Τι κοινά και τι διαφορές έχουν οι Black Angels του 2013 με την εντελώς άσημη μπάντα που ξεκίνησε από το underground το 2004;
Λοιπόν, το βασικότερο είναι ότι υπάρχουν διαφορετικά μέλη στο συγκρότημα. Έχουμε εξελιχθεί πραγματικά σαν άνθρωποι αλλά και σαν μουσικοί. Εγώ, πάντως, αισθάνομαι ότι ακουγόμαστε όπως τότε, απλά με διαφορετικά υλικά.

Είστε ένα συγκρότημα που δεν φοβάται να κοιτάει στο παρελθόν για να συλλέξει τις επιρροές της. Ποιοί δίσκοι καθόρισαν τον ήχο σας;
Clinic - Do It! (2008),
Black Rebel Motorcycle Club - B.R.M.C. (2001),
The Warlocks - Phoenix (2002),
The Brian Jonestown Massacre - Thank God For Mental Illness (1996),
Various Artists - Spacelines (Sonic Sounds For Subterraneans) (2004).

Όλες οι ψυχεδελικές και garage μπάντες από τα 60s είχαν ήχο και στίχους που έχουν συνδεθεί με μια συγκεκριμένη κοινωνική επανάσταση που συνέβαινε τότε και μια αντίστοιχη ιδεολογία. Πως μπορούν να ενσωματωθούν στον σύγχρονο μουσικό κόσμο τα κομμάτια που μιλούν φερ' ειπείν για την αγάπη ή για ψυχεδελικά χρώματα;
Πιστεύω ότι ο κόσμος βλέπει και ακούει αυτό που εκείνος θέλει στη μουσική. Μερικοί ενδεχομένως να το θεωρούν μονοδιάστατο να μιλάς για την αγάπη και την ομορφιά. Άλλοι, πάλι, ίσως το βλέπουν σαν έναν τρόπο να ξεπεράσεις ή να αποδράσεις από τις φοβίες του σύγχρονου κόσμου. Πρόκειται ξεκάθαρα για θέμα οπτικής γωνίας. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτή τη θεματολογία για να εμψυχώσεις και να δώσεις δύναμη στον κόσμο ώστε να κάνουν κάτι καλό με τη ζωή τους, καθότι η αγάπη και τα ψυχεδελικά χρώματα είναι ευαίσθητα, σαν τα φτερά ενός πουλιού. Γράφοντας μουσική που μπορεί να θεωρηθεί ως τραγούδι για τον έρωτα, τραγούδι διαμαρτυρίας ή απλά ως ένα αισιόδοξο τραγούδι, δίνεις τη δυνατότητα στον ακροατή να ακούσει αυτό που επιθυμεί στο κομμάτι. Είναι σαν τα βιβλία που σου δίνουν τη δυνατότητα να διαλέξεις εσύ την εξέλιξη της ιστορίας.

Αν και τα πρώτα σας single ήταν τα "Don't Play With Guns" και "Evil Things", νομίζω ότι οι πραγματικά κορυφαίες στιγμές του νέου δίσκου είναι τα "Love Me Forever" και "Broken Soldier", οπότε θα ήθελα να μας μιλήσεις λίγο για αυτά. Τι πραγματεύονται;
Το "Broken Soldier" είναι αρκετά άμεσο. Πρόκειται για την αντιμετώπιση της καθημερινής ζωής μετά από μια τραυματική εμπειρία. Το πώς θα ενταχθείς πάλι στην κοινωνία. Ο αριθμός αυτοκτονιών βετεράνων στρατιωτών είναι μεγαλύτερος από ποτέ. Ας κοιτάξουμε κατάματα την κατάσταση: ξοδεύουμε δισεκατομμύρια στο να σκοτώνουμε, ενώ θα έπρεπε να ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για να βοηθήσουμε την ένταξη των βετεράνων στην κοινωνία. Είναι το μόνο δίκαιο... Το "Love Me Forever" είναι η απίστευτη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο έθνη που δεν καταλαβαίνουν το ένα το άλλο και δεν καταφέρνουν να επικοινωνήσουν εποικοδομητικά. Χρησιμοποιούν τη βία αντί για τον διάλογο για να βελτιώσουν τη σχέση τους και στο τέλος το αποτέλεσμα είναι ένα φράγμα από πόνο και θλίψη. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται εσαεί, έως ότου επέλθει κοινωνική αλλαγή από μια Παγκόσμια Πλειοψηφία ανθρώπων που θέλουν να λύσουν τα προβλήματα του πλανήτη και προωθούν την ειρήνη μέσω ειρηνικών λύσεων των διαμαχών και μέσω της παιδείας. Αυτή η προοδευτική ομάδα δίνει σάρκα και οστά στην ιδέα του να ζούμε σε έναν πιο ειρηνικό κόσμο.

Ολόκληρη η indie σκηνή μοιάζει να έχει στρέψει το ενδιαφέρον της στους ήχους των 60s. Πώς το βλέπεις αυτό; Θεωρείτε τους εαυτούς σας μέρος κάποιας revival σκηνής;
Μας αρέσουν οι ήχοι των 60s και νομίζω ότι ο κόσμος συνειδητοποιεί τώρα πόσο καλοί είναι, συγκρινόμενοι με τη μοντέρνα pop μουσική.