Συνέντευξη Spiritual Beggars

Παρότι φαίνεται ότι δεν αποτελούν τη πρώτη προτεραιότητα των μελών τους, οι Spiritual Beggars επανακτούν τα ηνία του σύγχρονου και επηρεασμένου από τα 70s hard rock. Δύο και κάτι χρόνια (όχι άνδρες) μετά το "Return To Zero" βγαίνουν ξανά στον δρόμο τραγουδώντας τα "Earth Blues". Ο Sharlee D'Angelo ήταν σε εξαιρετικά καλή διάθεση οπότε είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε σχεδόν για τα πάντα: Το νέο άλμπουμ, το status των Spiritual Beggars, τον Michael Amott, όλες τις άλλες μπάντες στις οποίες συμμετέχει, τη σουηδική metal σκηνή και όλες τις αξέχαστες εμπειρίες που είχε μέχρι στιγμής στην Ελλάδα. Και αν θέλετε να του πιάσετε κουβέντα, μην βασιστείτε στο μύθο και ρωτήστε τον κατευθείαν για μουσική, γιατί δεν έχει κανένα hobby!

Καλησπέρα, είμαι ο Θοδωρής από το Rocking.gr. Πώς είσαι; Βρίσκεσαι στη Σουηδία αυτή τη στιγμή;
Ναι, στη Σουηδία είμαι. Εδώ έχει κρύο, ούτε στην Ελλάδα έχει φοβερή ζέστη, αλλά μάλλον ο καιρός εκεί είναι πιο ζεστός απ΄ότι εδώ.

Ναι, προφανώς! Πρώτα απ' όλα συγχαρητήρια για τη κυκλοφορία ενός ακόμη πολύ καλού άλμπουμ.
Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ πολύ!

Προτού μιλήσουμε για τον ήχο του "Earth Blues", θα ήθελα ένα σχόλιο σχετικά με το τίτλο του άλμπουμ. Γιατί «Earth» και γιατί «Blues»;
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι' αυτό. Νομίζω πως αν ρίξεις μια ματιά στο κόσμο, πως ο κόσμος είναι σήμερα, πως μεταχειριζόμαστε τον πλανήτη και πως συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο, η κατάσταση είναι blues. Εάν η γη μπορούσε η ίδια να πει ένα τραγούδι για το πως νιώθει, είμαι σίγουρος πως αυτό θα ήταν ένα blues, δεν θα ήταν ένα χαρούμενο τραγούδι.

Θα μπορούσες να μας πεις λίγα πράγματα σχετικά με τη διαδικασία ηχογράφησης και τον ήχο του νέου άλμπουμ;
Ξεκινήσαμε να το ηχογραφούμε σε ένα στούντιο μιας μικρής πόλης στη βόρεια Σουηδία όπου υπάρχει πολύ καλός εξοπλισμός για ζωντανή ηχογράφηση. Ο μηχανικός ήχου εκεί, ο Roberth Ekholm, είναι πολύ καλός με τους φυσικούς ήχους. Ξεκινήσαμε λοιπόν εκεί, νομίζω τον Οκτώβριο. Χρειαστήκαμε σχεδόν πέντε μέρες στο στούντιο για τα βασικά: κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, και όργανο. Όταν τελειώσαμε από εκεί συνεχίσαμε στο Halmstad της Σουηδίας προσθέτοντας επιπλέον κιθάρες και τα φωνητικά. Στο Halmstad έγινε και η μίξη από τον Staffan Karlsson. Κατά κάποιον τρόπο ήταν μια «απλωμένη» διαδικασία, καθώς ξεκινήσαμε με το πρώτο session τον Οκτώβριο και συνεχίσαμε το Δεκέμβρη και λίγο το Γενάρη. Ηχογραφήθηκε δηλαδή εδώ και εκεί, δεν ήταν τρεις ολόκληροι μήνες συνολικά ή κάτι τέτοιο. Ο καθαρός χρόνος δεν ήταν παραπάνω από δύο βδομάδες ηχογραφήσεων και μίξης αλλά είναι αρκετά ενθουσιασμένος με το αποτέλεσμα. Ο ήχος είναι αρκετά φυσικός και κατά μία έννοια παλιομοδίτικος, εξαιτίας κυρίως του τρόπου που ηχογραφήσαμε. Στοχεύαμε σε ένα ήχο λιγότερο γυαλισμένο από αυτόν του τελευταίου μας άλμπουμ "Return To Zero". Έγινε έτσι να να κρατήσουμε τον αυθορμητισμό και την ενέργειά μας νομίζω.

Τι καινούργιο φέρνει το "Earth Blues" στη δισκογραφία και τον ήχο των Spiritual Beggars;
Πραγματικά δεν ξέρω, νομίζω ότι απλά φέρνει πιο πολύ τα συνηθισμένα. Νομίζω ότι κάνουμε αυτό που πάντα κάναμε. Είναι απλά διαφορετικές εκδοχές του ίδιου πράγματος. Εάν το συγκρίνεις για παράδειγμα με το "Another Way To Shine", είναι πολύ περισσότερο μελωδικό. Αλλά και στο πρώτο EP υπήρχε αρκετή μελωδία. Μερικοί είπαν ότι ακούγεται περισσότερο hard rock, αλλά πάντοτε θεωρούσα τους Spiritual Beggars μια hard rock μπάντα και παρότι πολλοί μας αποκαλούσαν «stoner» ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτός ο όρος καθώς κανένας από εμάς στη πραγματικότητα δεν «καπνίζει»! (γέλια) Γουστάρουμε περισσότερο τις μπύρες, οπότε είμαστε drinker rock αν υπάρχει τέτοιος όρος! Δεν ξέρω, είναι πιο ποικιλόμορφο άλμπουμ. Έχει τα πάνω του και τα κάτω του, είναι λίγο περισσότερο up tempo σε σχέση με το προηγούμενο μας άλμπουμ, οπότε υπό αυτή την έννοια βρίσκεται πιο κοντά στο πως ακουγόταν το "Demons". To "Demons" είναι λίγο πιο βαρύ υπό αυτήν την έννοια σε σχέση με το "Return To Zero" ή το "Earth Blues". Είναι δύσκολο να το περιγράψω. Για μένα είναι ένα σύνολο τραγουδιών στο ύφος αυτών που γράφουμε σήμερα και βασικά μία μίξη όλων των επιρροών μας.

Νομίζω ότι ακούγεται λιγότερο heavy. Έχει αρκετά jam διάθεση, αλλά είναι λιγότερο βαρύ και με λιγότερη παραμόρφωση.
Ναι ναι, σίγουρα ναι.

Σχετικά με τον τραγουδιστή, τον «Έλληνα Θεό» Apollo: Τι νέο φέρνει στο συγκρότημα σε σχέση με τον προκάτοχό του JB;
Λατρεύω τα φωνητικά του JB και ήταν υπέροχο που δουλέψαμε μαζί του, είναι ακόμη πολύ καλός μας φίλος, αλλά διαθέτει μια εντελώς διαφορετική προσωπική έκφραση από πλευράς φωνητικής. Αντιμετώπιζε συγκεκριμένους περιορισμούς επειδή είναι μάλλον ένας κιθαρίστας που προέκυψε και τραγουδιστής. Με το τελευταίο άλμπουμ των Grand Magus φαίνεται ότι μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε πραγματικό τραγουδιστή, αρχίζει να ανακαλύπτει πραγματικά τι μπορεί να κάνει με τη φωνή του, ενώ ο Apollo ήταν πάντοτε τραγουδιστής και τα φωνητικά για εκείνον είναι ένα όργανο όπως είναι για τους υπολοίπους η κιθάρα ή τα πλήκτρα. Είναι ένας από τους λίγους πραγματικούς «κλασσικούς» τραγουδιστές με τους οποίους έχω δουλέψει, καθώς είναι ο τύπος του ανθρώπου που μπορεί να εμφανιστεί στο στούντιο και να βγάζει επιτόπου στίχους, απλά έχει κάτι να τραγουδήσει, είναι σαν να κουβαλάει μαζί του φράσεις και μελωδίες. Είναι τέτοιου τύπου τραγουδιστής, είναι σίγουρα το τζατζίκι στο τέλος!

Ένα από τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το "Dreamer", το οποίο παρεμπιπτόντως είναι διασκευή. Πώς και καταλήξατε σε αυτό, μιας και ειδικά στο rock κοινό δεν είναι πολύ γνωστό;
Όχι, δεν είναι. Είμαστε όλοι οπαδοί του Bobby Bland που έκανε το τραγούδι αυτό πασίγνωστο. Η τελευταία φορά που κάποιος διασκεύασε κάτι δικό του ήταν οι Whitesnake με το "Ain't No Love In The Heart Of The City". Πήγε πολύ καλά για εκείνους οπότε είπαμε να το κάνουμε κι εμείς! (γέλια) Είναι από το ίδιο άλμπουμ και είναι ένα πραγματικά καλό τραγούδι. Πάντα μας άρεσε και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ωραίο να το ηχογραφήσουμε σαν κάτι διαφορετικό και επιπλέον να το έχουμε και για bonus track. Αλλά προέκυψε τόσο καλό που σκεφτήκαμε να το συμπεριλάβουμε στο άλμπουμ, επειδή δεν είχαμε εδώ και πολύ καιρό κάποια διασκευή στη κανονική έκδοση ενός άλμπουμ. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα. Λατρεύω το τραγούδι και ό,τι μπορούμε να κάνουμε με αυτό. Ειδικά με το τρόπο που το παίξαμε, το αντιμετωπίσαμε σαν κάποια μπαλάντα των Rainbow και νομίζω ότι ο Apollo πραγματικά λάμπει σε αυτό με τα γεμάτα ψυχή φωνητικά του όπως και ο Michael που έχει κάνει υπέροχη δουλειά στη lead κιθάρα. Ήμασταν απλά πάντοτε οπαδοί του Bobby Bland, οπότε είπαμε γιατί να μην το ηχογραφήσουμε.

Ναι, όντως φοβερή διασκευή. Οι Beggars υπήρξαν πρωτοπόροι στην εξάπλωση των 70s rock επιρροών στη δεκαετία του ’90. Πιστεύεις ότι το κοινό το αναγνωρίζει αυτό ή νομίζεις ότι η μπάντα είναι υποτιμημένη σε αυτόν το τομέα;
Πραγματικά δεν ξέρω, εννοώ ότι δεν είμαι εγώ που θα πω εάν είμαστε υποτιμημένοι ή όχι. Νομίζω ότι είναι ένα είδος μουσικής το οποίο δεν είναι γενικά δημοφιλές ανάμεσα στους νεότερους σήμερα. Γι’αυτό το λόγο δεν έχουμε νεαρούς οπαδούς, δεν μπορούμε να θεωρηθούμε οι καινούριοι Bring Me The Horizon ή κάτι τέτοιο. Οι οπαδοί που έχουμε είναι αφοσιωμένοι οπαδοί που λατρεύουν αυτού του είδους τη μουσική και οι περισσότεροι από αυτούς είναι συλλέκτες δίσκων που γνωρίζουν πολλά σχετικά με περίεργες 70s rock μπάντες. Είναι περισσότερο σαν μια μικρή και κλειστή λέσχη της οποίας είμαστε μέλη. Οπωσδήποτε θα ήθελα πολύ περισσότερος κόσμος να ακούει τη μουσική μας, αλλά σήμερα αυτό είναι δύσκολο. Κυρίως όμως θα ήθελα πολύ να είμαστε μεγαλύτερη μπάντα απ’ότι είμαστε τώρα καθώς τότε πολύ περισσότερος κόσμος θα άκουγε τη μουσική μας και θα μπορούσαμε να παίξουμε σε πολύ περισσότερα μέρη. Αλλά δεν ξέρω. Υπάρχει μια ολόκληρη καινούρια σκηνή από όχι τόσο νέες μπάντες. Τη τελευταία πενταετία έχουν βγει αρκετές μπάντες, όπως οι Witchcraft και οι Graveyard για παράδειγμα, μπάντες από τη Σουηδία οι οποίες αμφότερες κάνουν κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με εμάς. Ακόμη και αν είναι εντελώς 70s orientated προέρχονται από εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Δεν είναι ότι μοιάζουμε στον ήχο. Όμως πιστεύω ότι οι οπαδοί τέτοιων συγκροτημάτων θα μπορούσαν να εκτιμήσουν και τη δική μας μουσική. Αλλά δεν είμαστε τόσο σαν εκείνους, το γεγονός ότι μοιάζουν εντελώς 70s, φαίνεται κάπου να είναι λίγο μπερδεμένο. Αλλά μου είναι δύσκολο να πω εάν είμαστε υποτιμημένοι ή όχι, εσύ τι πιστεύεις;

Πιστεύω ότι θα πρεπε να είστε περισσότερο γνωστοί!
Ωραία, σ' ευχαριστώ, αυτή είναι η σωστή απάντηση! (γέλια)

Είσαι λοιπόν σε δύο μπάντες με τον τεράστιο Michael Amott. Πώς θα τον περιέγραφες σαν μουσικό και σαν άνθρωπο;
Είναι πάρα πολύ καλός μου φίλος και είναι υπέροχο να δουλεύεις μαζί του. Εννοώ ότι είναι υπερβολικά δημιουργικός και ξέρει πολύ καλά τι μπορεί να κάνει...Πολλές φορές όταν σε μία μπάντα υπάρχει ένας κύριος συνθέτης, αυτός τείνει να βάζει και τους κανόνες για τους υπόλοιπους, αλλά εκείνος είναι περισσότερο σε στυλ «ΟΚ, έχω γράψει τα κομμάτια, τι να κάνουμε με αυτά;». Γνωρίζει ότι δεν είναι μπασίστας, γνωρίζει ότι δεν είναι τραγουδιστής ή drummer ή κιμπορντίστας, οπότε αφήνει τους υπολοίπους να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, καθώς με αυτό το τρόπο παίρνεις περισσότερα. Από αυτήν την άποψη φέρεται έξυπνα, είναι πολύ ανοιχτός όσον αφορά αυτό το θέμα. Επίσης, από τη στιγμή που είναι αυτοδίδακτος  και δεν γνωρίζει πολλά από μουσική θεωρία πηγαίνει με βάση το συναίσθημα, νομίζω ότι κάπως έτσι κινείται. Εάν ακούσει κάτι που πιστεύει ότι είναι καλό και φαίνεται ωραίο το ακολουθεί, αλλά εάν νιώθει ότι κάτι είναι «λάθος» θα το πει. Έχουμε το ίδιο μουσικό υπόβαθρο, αρέσουν και στους δυο μας τα 70s, ξεκινήσαμε και οι δύο να παίζουμε σε hardcore και punk μπάντες και μετά μπήκαμε στο metal αλλά και σε άλλες μουσικές, κάτι που ισχύει επίσης και για τους υπόλοιπους στη μπάντα. Ακόμη και ο Apollo, παρόλο που είναι ο τελευταίος που ήρθε στη μπάντα, ακούει επίσης αρκετή τέτοια μουσική. Εάν του πούμε ότι χρειαζόμαστε μια συγκεκριμένη φωνητική έκφραση π.χ. «μπορείς να κάνεις λίγο περισσότερο Coverdale  του ‘76», γνωρίζει τι είναι Coverdale  του ’76 και ξέρει ότι δεν εννοούμε Coverdale  του ’89. Αυτός ο διαχωρισμός είναι επίσης πολύ σημαντικός.

Να μιλήσουμε λίγο για τις υπόλοιπες μπάντες που συμμετέχεις. Οι Arch Enemy πρόκειται να κυκλοφορήσουν ένα DVD φέτος και νέο άλμπουμ του χρόνου, έτσι δεν είναι;
Ναι, σωστά. Αυτό είναι το πλάνο τουλάχιστον. Θα δούμε αν θα καταφέρουμε να το τηρήσουμε, αλλά με βάσει αυτό δουλεύουμε τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Ξεκινήσαμε να κάνουμε το DVD, συλλέγοντας το σχετικό υλικό καθώς έχουμε αρκετό και θα δούμε με ποια μορφή θα κυκλοφορήσει. Κατόπιν θα παίξουμε σε κάποια festival φέτος και αυτά θα είναι τα μοναδικά live που θα κάνουμε, δεν θα έχουμε περιοδεία φέτος. Ο Michael αυτή τη στιγμή πηγαίνει στις Η.Π.Α. για να γράψει μερικά κομμάτια με τον Nick και να δει τι θα βγει απ’ αυτό και νομίζω πως όλη η υπόλοιπη χρόνια θα αφιερωθεί στη συγγραφή τραγουδιών. Όταν θα έχουμε δέκα με δώδεκα τραγούδια που μας αρέσουν, τότε θα μπούμε στο studio.  

Υποθέτω ότι θα συνεχίσεις με τους Witchery, υπάρχει όμως κάποια πιθανότητα να κυκλοφορήσει ένα νέο Mrercyful Fate άλμπουμ ή να κάνετε κάποια περιοδεία με τους Mercyful Fate;
Απ' όσο ξέρω, όχι. Δεν έχω ιδέα για το τι γίνεται σε αυτό το στρατόπεδο. Θέλω να πω ότι ο King έχει αρχίσει να είναι πολύ καλύτερα στην υγεία του και θα παίξει σε μερικά festivals με τους King Diamond αυτό το καλοκαίρι. Εάν δεχτώ κάποια κλήση ή προσφορά θα ξέρω αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα.

Αλλά με τους Witchery θα συνεχίσεις;
Ναι, σίγουρα.

Πέρυσι κυκλοφόρησες με τους Night Flight Orchestra ένα πολύ καλό κλασικό hard rock άλμπουμ. Σχεδιάζετε να υπάρχει και συνέχεια κάποια στιγμή;
Σίγουρα! Ξέρω ότι ο David έχει ήδη γράψει μερικά τραγούδια. Αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα προγράμματα του καθενός και να δούμε πότε μπορούμε να προγραμματίσουμε και το πρώτο μας live, οπότε θα δούμε τι θα γίνει με αυτό. Όλοι απολαμβάνουμε να παίζουμε μαζί και λατρεύω το άλμπουμ, νομίζω ότι είναι σπουδαίο αλλά υποτιμημένο, πολύς κόσμος δεν το έχει μάθει. (γελάει) Είναι δύσκολο όταν κάνεις ένα μελωδικό «Αμερικάνικο» rock άλμπουμ που κυκλοφορεί από μια μικρή ανεξάρτητη Ιταλική metal εταιρία! (γέλια) Είναι λίγο δύσκολο αλλά έχουμε λάβει μερικές εξαιρετικές κριτικές από το κόσμο. Δυστυχώς δεν το έχουν ακούσει αρκετοί ακόμη αλλά σίγουρα θα κάνουμε άλλο ένα άλμπουμ μόλις βρούμε χρόνο. Οι Soilwork έχουν μόλις κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ, οπότε πρόκειται να περιοδεύσουν αρκετά. Θα βρισκόμαστε, θα τρώμε, θα πίνουμε και θα γελάμε και τότε θα παίξουμε και μουσική και θα δούμε που θα καταλήξει, οπότε σίγουρα θα υπάρχει συνέχεια.

Δεν είναι εξουθενωτικό να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε τόσες πολλές ενεργές μπάντες;
Δεν είναι στη πραγματικότητα εξουθενωτικό, αλλά είναι περισσότερο δύσκολο να μπουν τα χρονοδιαγράμματα όλως σε μια σειρά ώστε να μπορείς να κάνεις πράγματα. Αλλά δεν είναι εξουθενωτικό, γιατί αν ήταν δεν θα έπαιζα με διαφορετικές μπάντες, θα έμενα σε μία εάν αυτό ήταν το θέμα. Το να κάνεις και κάτι διαφορετικό σου δίνει χώρο να αναπνεύσεις μουσικά. Δεν έχω άλλα hobbies, η μουσική ήταν το hobby μου και κατέληξε να είναι και το επάγγελμά μου. Οπότε δεν μ’ενδιαφέρει και τίποτε άλλο. Όταν επιστρέφω αντί να ασχολούμαι με hobbies παίζω άλλου είδους μουσική, καθώς είμαι υπερβολικά στενόμυαλος από την άποψη ότι η μουσική είναι από τα λίγα πράγματα που πραγματικά απολαμβάνω σε βάθος και υπάρχουν ακόμη τόσα πολλά να ανακαλύψεις στο κόσμο της μουσικής και επίσης να παίξεις μουσική με άλλα άτομα που θέλεις. Πολλοί μουσικοί κάνουν παρέα με άλλους μουσικούς και τότε, μετά από λίγο, εάν έχουν χρόνο λένε «να κάνουμε μουσικά κάτι μαζί; Ναι, οπωσδήποτε!». Κάποια από αυτά τα σχέδια πραγματοποιούνται και κάποια όχι, αλλά είναι υπέροχο να κάνεις διαφορετικά πράγματα όταν σου αρέσει ν’ ακούς διαφορετικά είδη μουσικής και πάντοτε ονειρεύεσαι να παίξεις αυτά τα είδη της μουσικής. Τα έχεις ακούσει αρκετά, οπότε σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις πράξη.

Τι πιστεύεις ότι θα σκεφτόταν ένας αρκετά μεγάλος σε ηλικία τύπος που ακούει κλασικό rock και του αρέσουν οι Spiritual Beggars εάν άκουγε Arch Enemy; Κάτι σε στυλ «δεν μπορεί να είναι αλήθεια!»;
Ναι, μερικοί πιθανώς να αντιδράσουν έτσι. Αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι που ακούνε κλασικά πράγματα αυτό στο οποίο αντιδρούν είναι τα φωνητικά. Είναι κάτι που δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί δεν είναι συνηθισμένοι σε αυτό. «Αυτή ουρλιάζει, γιατί είναι τόσο θυμωμένη, τι τρέχει με αυτήν;». Αλλά τότε σκέφτομαι πάλι ότι αρκετοί αν ξεπεράσουν το θέμα των φωνητικών θα δουν ότι υπάρχουν πολλές μελωδίες, κιθαριστική δουλειά και πράγματα που γενικότερα τους αρέσουν. Για παράδειγμα, πριν ένα δυο χρόνια παίζαμε σε ένα festival στην Ευρώπη με τους Europe και απ’ότι έδειχναν τους αρέσαμε αρκετά. Το ίδιο έχει γίνει και με τους Saxon. Αν δε σου αρέσουν τα φωνητικά είναι κατανοητό επειδή είναι λίγο ακραία. Ευελπιστούμε ότι ο κόσμος μπορεί να πιαστεί από τις μελωδίες και τότε μπορεί κι εκείνος να τραγουδήσει τους στίχους και να μάθει κάτι καινούριο.

Η σουηδική rock και metal σκηνή αναπτύσσεται συνεχώς από τα 90s και μετά. Ποιοί είναι οι κύριο λόγοι γι' αυτό;
Εδώ έχει κρύο, σκοτάδι και είναι βαρετά, οπότε ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσεις αυτό είναι να βρεις κάτι για να διασκεδάζεις. Πιστεύω ότι είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές της δεν υπήρχε σκηνή. Εάν ήθελες να δεις ακραίες μπάντες ή metal μπάντες γενικότερα ούτε γινόντουσαν συναυλίες ούτε ερχόντουσαν εδώ μπάντες. Αυτός είναι ο λόγος που αρκετοί έφτιαξαν μπάντες και ξεκίνησαν να κάνουν συναυλίες μόνοι τους. Οπότε με ανθρώπους που έστηναν συναυλίες και προσκαλούσαν άλλες μπάντες ξεκίνησε να κινείται όλο το πράγμα. Αλλά αυτό είναι κάτι που πλέον δεν το βλέπεις συχνά, νομίζω ότι έχει εξελιχθεί διαφορετικά σε σχέση με αυτό που γινόταν τότε. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που σύχναζαν στο ίδιο μέρος ή έστελναν κανονικά γράμματα ο ένας στον άλλον, γιατί τότε αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας. Τώρα δεν ξέρω εάν υπάρχει σκηνή υπό αυτήν την έννοια, αλλά νομίζω ότι έχουμε αποκτήσει παράδοση στη τεχνογνωσία, καθώς είμαστε μια μικρή χώρα και πρέπει να είσαι πάρα πολύ δημοφιλής εδώ για να καταφέρεις να διατηρηθείς, και για να είσαι δημοφιλής πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος. Έτσι οι μπάντες έχουν μάθει, η μία από την άλλη, πως να μεταβαίνεις στον υπόλοιπο κόσμο, γιατί ειδικά στη περίπτωση που παίζεις rock ή metal είναι πολύ δύσκολο να βγεις στη τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, που παίζουν τον ρόλο των charts εδώ. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πας στον υπόλοιπο κόσμο και να βρεις ανθρώπους που να τους αρέσει η μουσική σου. Νομίζω ότι είμαστε καλοί σε αυτό, είμαστε καλοί στο να εξάγουμε τους εαυτούς μας.

Ναι, το καταλαβαίνω. Έχεις αλλάξει το μπάσο που παίζεις από το εμβληματικό Rickenbacker σε Ibanez. Ήταν δύσκολh ή αναπόφευκτη αυτή η αλλαγή;
Έγινε έτσι γιατί απλά το παλιό Rickenbacker που είχα για δεκαπέντε χρόνια κατέληξε στο τέλος να γίνει καυσόξυλα! Νομίζω ότι παλιά όργανα που φτιάχτηκαν στα τέλη των 60s και τις αρχές των70s πρέπει να αντιμετωπίζονται με περισσότερο σεβασμό γιατί δεν μπορούν να διατηρούνται τόσο πολύ. Με προσέγγισε η Ibanez και μου είπε ότι θα φτιάξουν κάτι για μένα ειδικά και τους είπα ακριβώς τι ήθελα. Ήμουν πολύ χαρούμενος γι αυτό και το σπουδαίο είναι ότι τώρα μπορώ, ακόμα και αν το μπάσο πέσει κάτω και διαλυθεί, να πάρω ένα καινούριο και να μη με νοιάζει γιατί δε θα μου κοστίσει τίποτα! (γέλια). Αυτό είναι πολύ καλό επειδή μετά από ένα ενάμιση χρόνο το μπάσο χρειάζεται μια πολύ καλή επισκευή καθώς υπάρχει φθορά από τις πτήσεις, την υγρασία και τις διαφορές θερμοκρασίας. Είναι ένα ζωντανό όργανο που αναπνέει, είναι φτιαγμένο από ξύλο οπότε σε κάποιο βαθμό θα φθαρεί. Όπως και με το αυτοκίνητο θα πρέπει να κάνεις service μια στο τόσο γιατί διαφορετικά θα καταστραφεί τελείως. Το καλό είναι ότι τώρα μπορώ να το αφήσω στην άκρη από τη στιγμή που δεν είναι τελείως διαλυμένο και να παραγγείλω ένα καινούριο σε άλλο χρώμα. Αυτό είναι το καλό μιας συνεργασίας όπως αυτή, είναι πολύ χρήσιμο πράγμα. Και όταν κάτι χαλάει μπορώ να το στείλω πίσω και να το επισκευάσουν.

Οι αγαπημένοι σου μπασίστες προέρχονται από τα 70s και τις αρχές των 80s. Υπάρχει κάποιος νεότερος μπασίστας που να θαυμάζεις;
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον αυτή τη στιγμή. Θέλω να πω ότι προφανώς υπάρχουν καλοί μπασίστες αλλά δεν υπάρχει κάποιος από τον οποίο να έχω επηρεαστεί τελευταία. Μάλλον μου αρέσουν οι παλιότεροι μπασίστες.

Αυτό είναι λογικό γιατί από αυτούς επηρεάστηκες.
Ναι, ακριβώς. Τότε που μπορούσα εύκολα να εντυπωσιαστώ και που μάθαινα να παίζω ήμουν και πιο ανοικτός. Τώρα που έχω σχεδόν βρει το δικό μου ύφος δεν ψάχνω για τίποτα καινούριο. Αλλά ακόμα και αν τύχει να ανακαλύψω κάτι καινούριο αυτό  είναι συνήθως κάτι παλιό που δεν είχα συναντήσει πιο πριν. Κάποιος μου λέει για κάποιο περίεργο ιταλικό fusion παίξιμο μπάσου από το ’74 ή κάτι ανάλογο, κάπως έτσι γίνεται.

Ποιό άλμπουμ πιστεύεις ότι έχει το καλύτερο ήχο και το καλύτερο παίξιμο μπάσου στην ιστορία του rock και του metal;
Θεέ μου δεν ξέρω, υπάρχουν τόσα πολλά που είναι πραγματικά καλά! Όσον αφορά άλμπουμ με μοντέρνο ήχο θα έλεγα...δε θυμάμαι το τίτλου του άλμπουμ! Ποιό άλμπουμ έβγαλαν οι Queensryche μετά το "Empire";

Το "Promised Land".
Ναι, αυτό, το "Promised Land"! Δεν είμαι μεγάλος fan του άλμπουμ, έχει μερικά καλά κομμάτια, αλλά κυρίως τον Eddie Jackson και θέλω να πω ότι και ο ήχος του "Empire" και του "Operation: Mindcrime" ήταν επίσης φοβερός. Νομίζω όμως πως ειδικά το "Promised Land" είχε το καλύτερο σύγχρονο ήχο μπάσου που έχω ακούσει. Νομίζω πως ο ήχος του Glenn Hughes στο "Come Taste The Band" είναι φανταστικός, πιθανότατα ο αγαπημένος μου όλων των εποχών. Αλλά υπάρχουν ακόμη και πολλά άλλα, το "Heaven And Hell" και το "Mob Rules", αυτά τα δύο είναι από τα πολύ αγαπημένα μου όσον αφορά τον ήχο του μπάσου. Και το "Strong Arm Of The Law" των Saxon και το "Metal Heart" των Accept...

Είναι τόσα πολλά...
Ναι, είναι τόσα πολλά που μπορώ να κάθομαι και να αναφέρω δίσκους για δυο ακόμη ώρες! (γέλια)

Έχεις παίξει στην Ελλάδα όχι μόνο με διαφορετικές μπάντες αλλά και σε διαφορετικές περιστάσεις. Τι θυμάσαι περισσότερο από το ελληνικό κοινό;
Αξιομνημόνευτο ήταν το πρώτο μου show στην Ελλάδα, το δεύτερο στη πραγματικότητα! Ήταν η πρώτη φορά που παίξαμε στην Αθήνα με τους  Mercyful Fate το 1997 και ο King ήταν τότε άρρωστος, ώσπου πήγε στο γιατρό όταν φτάσαμε στην Αθήνα και εκείνος του είπε πως δεν θα έπρεπε καν να μιλάει! Όταν μάθαμε τα νέα όλα ήταν έτοιμα για να παίξουμε, το κοινό ήταν στο χώρο και εμείς ήμασταν στα παρασκήνια όταν ακούγαμε χίλιους  Έλληνες οπαδούς να ουρλιάζουν απ’ έξω και είπαμε ότι δεν γίνεται να ακυρώσουμε τη συναυλία. Παίξαμε το μισό μέρος του set χωρίς φωνητικά, μετά εμφανίστηκε ο King χωρίς μακιγιάζ και το μόνο που έλεγε ήταν «eehhh, eehhh...». Είπε και μερικές λέξεις αλλά το κοινό ήταν όπως και να έχει ικανοποιημένο. Κάτι άλλο αξιομνημόνευτο ήταν το Rockwave Festival το 2009 που ακυρώθηκε επειδή είχε βρέξει πολύ και δεν είχαμε παίξει με τους Arch Enemy. Ήμασταν εκεί αραχτοί για δύο μέρες και ήταν απλά φανταστικό!  Ήθελα πάρα πολύ να παίξουμε γιατί ξέρεις πόσο σπουδαίο είναι το κοινό ενός club στην Ελλάδα και ένα festival στην Ελλάδα είναι σαν να παίρνεις εκατό τέτοια club και να τα βάζεις στο ίδιο μέρος. Όλοι θέλαμε πάρα πολύ να παίξουμε αλλά από τη στιγμή που αυτό δεν γινόταν είπαμε ότι αφού ήρθαμε εδώ, ας αράξουμε και ας περάσουμε καλά! Οι Saxon ήταν εκεί, οι Down ήταν εκεί, τα παιδιά από τους Slipknot, οι Mastodon. Οπότε τη βγάλαμε όλοι μαζί, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να ξυπνήσω πολύ αργά και να χάσω τη πτήση μου, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε να περιμένω άλλη μια μέρα! Οπότε συνέχισα το party και κατέληξε να περάσω τότε τέσσερις μέρες στην Ελλάδα χωρίς να παίξω νότα! Αυτό είναι αρκετά αξιομνημόνευτο!

Θα κάνετε περιοδεία με τους Beggars τον Απρίλιο και θα παίξετε και σε κάποια festivals επίσης. Ξέρεις αν υπάρχει πιθανότητα να ξανάρθετε στην Ελλάδα;
Νομίζω πως είναι σίγουρο. Μιλάμε μάλλον για κάποια στιγμή μετά το καλοκαίρι, εκτός κι αν παίξουμε σε κάποιο festival το καλοκαίρι. Αλλά νομίζω πως πιθανότατα θα έρθουμε μετά το καλοκαίρι. Είμαστε πάντοτε σε επαφή με τους διοργανωτές γιατί η Ελλάδα είναι μαζί με την Ιαπωνία το αγαπημένο μας μέρος για να παίζουμε. Θα συμβεί λοιπόν σίγουρα φέτος.

Πολύ ωραία, ελπίζω να σας δούμε τότε. Σε είχα δει ξέρεις το 1999 με τους Mercyful Fate και το 2009 ήμουν στο δρόμο πηγαίνοντας στο festival όταν αυτό ακυρώθηκε.
Ναι, έχεις δίκιο, πάντα συμβαίνει κάτι αξιομνημόνευτο στην Ελλάδα. Όταν παίξαμε το 1999 όλο το σύστημα κατέρρευσε, τίποτα δεν λειτουργούσε και έπρεπε να σταματάμε. Πάντα συμβαίνει κάτι που θα θυμάσαι στην Ελλάδα.

Επλίζω λοιπόν να σας δούμε το φθινόπωρο. Σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, Sharlee, ήταν υπέροχο που είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου.
Σ’ευχαριστώ πολύ. Ήταν ωραίο που μίλησα μαζί σου και ελπίζω να σε δω όταν έρθουμε στην Ελλάδα. Γεια χαρά!