Συνέντευξη Ron 'Bumblefoot' Thal

O Ron 'Bumblefoot' Thal είναι σήμερα 46 ετών, αλλά έχει 20 χρόνια στην «πλάτη» γεμάτα κυκλοφορίες, guest συμμετοχές και σχεδόν μια δεκαετία στους Guns N' Roses. Από τους τελευταίους όλα δείχνουν πως έχει αποχωρήσει, και όπως μας είχαν πει, δεν ήθελε να του τεθεί καμία σχετική ερώτηση. Τιμήσαμε την υπόσχεσή μας -αν και κάναμε προσπάθειες- αλλά ο ίδιος αρνήθηκε ευγενικά να δώσει συνέχεια, και καταλαβαίνεις εύκολα πως υπάρχει κάτι δεσμευτικό. Μιλώντας κανείς μαζί του, καταλαβαίνει δύο πράγματα. Το χιούμορ και την ταπεινότητά του. Παρότι οι ερωτήσεις αφορούσαν, φυσιολογικά, αυτόν, εκείνος προτιμούσε να γενικεύει, να μιλά για τους μουσικούς ήρωές του, πόσο του αρέσει να διδάσκει, να κάνει φιλανθρωπίες, να βλέπει σινεμά. Και θα είναι και στην Κερκυρα τον Αύγουστο! Συστήθηκε με το «Hello from Brian Tichy», απάντησα «ποιός;» και μου εξήγησε γελώντας πως μόλις μιλούσε στο τηλέφωνο με τον φίλο του, Brian Tichy, γνωστό drummer με συνεργασίες από Whitesnake και Ozzy, μέχρι Slash, Foreigner και Billy Idol. «O Brian είναι φαινόμενο», μου είπε και μόλις του απάντησα πως «το ίδιο λένε και για σένα ως κιθαρίστα» γέλασε δυνατά λέγοντας ένα «Oh Jesus»!

Πάντα γελάς όταν ακούς κοπλιμέντα ή απλά θες να αφιερώνεσαι στη μουσική σου και να εξελίσσεσαι;
Aγαπώ να παίζω, τίποτε άλλο. Να μοιράζομαι τη μουσική, καθημερινά με τον καθένα. Σίγουρα εκτιμώ τα καλά λόγια, αλλά με κάνουν να αισθάνομαι άβολα. Ο κάθε μουσικός θέλει να αρέσει η μουσική του, αλλά να σου πω την αλήθεια, είμαι λίγο ντροπαλός...

Φτάνεις 70 χρονών, δεν μπορείς να παίξεις άλλο, πως θες να σε θυμούνται; Το σκέφτεσαι ποτέ αυτό όταν δημιουργείς μουσική;
Ω ρε φίλε... Ελπίζω να θυμούνται τραγούδια. Θα πεθάνω, αλλά αν η μουσική μου ζήσει λίγο περισσότερο από εμένα, τότε θα είμαι ευτυχής. Θα πεθάνω ένας ευτυχισμένος άνθρωπος!

Θεωρείς τον νέο δίσκο σου πολιτικό, με στίχους να παίρνουν θέση σε πολλά ζητήματα ή απλά θεωρείς τον εαυτό σου έναν πολίτη που οφείλει να έχει γνώμη;
Ο δίσκος είναι περισσότερος κοντά σε κοινωνικά θέματα. Είμαστε όλοι μέλη μιας μεγάλης κοινωνίας, χωρίς σύνορα και φράχτες.  Νομίζω πως οτιδήποτε λέω στα τραγούδια, μπορεί να σχετίζεται με κάθε γωνιά του πλανήτη, όχι μόνο στις ΗΠΑ. Στο φινάλε είμαστε όλοι σάρκα και αίμα και με το ίδιο πνεύμα.

Το έφτιαξες με τη σκέψη ενός concept δίσκου; O τίτλος σε οδηγεί εκεί.
Ναι, σίγουρα, ο τίτλος εκεί σε παραπέμπει, θα μπορούσε να είναι ένας cool concept δίσκος. Το βλέπω όμως πιο πολύ ως μια συλλογή ιστοριών, η κάθε μία διαφορετική.

Μουσικά δείχνεις να αναζητάς πολλαπλές κατευθύνσεις.
Περνάω τη μουσική μέσα από ένα σωρό πράγματα. Μπορείς να ακούσεις πόσο αγαπώ τους Queen, Iron Maiden, Bowie,  George Harrison, Stevie Wonder. Όλοι αυτοί είναι μέσα στο DNA μου, είναι πια μέρος μου, δεν μπορείς να τους αρνηθείς, ή να τους… ξεκολλήσεις από εκεί. Άσε που δεν υπάρχει και κανένας λόγος να προσπαθείς.



Μιλώντας για επιρροές, έχεις παρακολουθήσει αυτό που συνέβη με το Blurred Lines και τη δικαστική απόφαση; (διαβάστε από εδώ)
Mεγάλο θέμα. Πολλές φορές ίσως κλέψεις, αλλά δεν έχεις πρόθεση. Ασυνείδητα μπορεί να γνωρίζεις από που δανείστηκες εσύ ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης σε τραγούδι που ακούς συνεχώς, αλλά μπορεί και να το πάρεις πρέφα αργότερα. Μάλλον όταν έρθει η μήνυση, χα χα! Θυμήσου πως κατηγορήθηκε ο George Harrison για το "My Sweet Lord" ή την πρόσφαιτη ομοιότητα του "I Won't Back Down" του Tom Petty sings με το hit, "Stay With Me"... Η μουσική επαναλαμβάνεται, το ερώτημα είναι, έχεις έμπνευση ή κλέβεις; Το κάνεις σκόπιμα ή είναι μια απλή σύμπτωση; Ακόμα και με μια απόφαση δικαστή και ενόρκων, δεν μπορείς να ξέρεις την αληθινή πρόθεση του καλλιτέχνη.

Με αφορμή τον δίσκο σου, θεωρείς πως η rock οφείλει να ασχολείται με πραγματικά προβλήματα ή να στοχεύει αποκλειστικά στη διασκέδαση;
Και τα δύο! Τα πάντα και όλα όσα βρίσκονται ανάμεσα από αυτά που είπες.  Δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι ένα από τα δύο. Οτιδήποτε ζούμε, οποιαδήποτε εμπειρία μπορεί να γίνει τραγούδι και πρέπει να γίνει. Κάτι που μπορεί να ταυτιστεί ή να του θυμίσει κάτι, να συμφωνείς ή όχι. Το θέμα δεν είναι να είναι party song ή η... φωνή του λαού. Ας είναι ό,τι να' ναι!

Eπιστρέφοντας στο "Little Brother Is Watching", τι πιστεύεις για την έκρηξη των media, μουσικά και κοινωνικά;
Και εδώ θα απαντήσω το ίδιο. Είναι και καλό και κακό την ίδια στιγμή, έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Είναι κάθε… χρώμα του ουράνιου τόξου.

Πριν είκοσι χρόνια, όταν ξεκινούσες, έπρεπε να αγοράσουμε τη μουσική. Τώρα ο καθένας την «κατεβάζει» δωρεάν. Τι αναπολείς από εκείνες τις μέρες;
Το ένα πράγμα που πραγματικά μου λείπει, είναι η «φυσική» μορφή της μουσικής. Να κρατάει κάποιος στα χέρια του τη δουλειά του καλλιτέχνη, είτε είναι βινύλιο ή cd. Bέβαια, σήμερα η άνεση που έχουμε είναι υπέροχη, χωρίς βέβαια να μπορώ να συγκρίνω την ποιότητα ενός mp3 με τον ήχο ενός βινυλίου. Αλλά ας μην γκρινιάζουμε. Σήμερα έχεις επιλογές και αυτό είναι θετικό για όλους. Να ακούσεις mp3, να αγοράσεις βινύλιο, CD, streaming, ό,τι θες...



Κιθαρίστας ή τραγουδιστής;
Η κιθάρα ήταν και θα είναι το εργαλείο μου, αλλά πλέον έχω βρει και τη φωνή μου. Είναι και αυτή ένα μέσο να εκφράζομαι. Βέβαια, αυτά τα δύο είναι εργαλεία, όλα έχουν να κάνουν με τα τραγούδια.

Ποιές θεωρείς τις καλύτερες συνεργασίες σου και σχεδιάζεις νέες;
Πω, πω φίλε μου, πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ και να διαλέξω! Είναι τόσοι πολλοί όλοι αυτοί, αλλά αισθάνομαι χαρούμενος για όλα όσα έχω πετύχει. Βρέθηκα στη σκηνή με την Nancy Sinatra, τη Lita Ford τη Cyndi Lauper, τους  Ace Frehley και Peter Criss από τους Kiss, Scott Ian και Frank Bello των Anthrax, τον Mike Portnoy, είναι πάρα πολλοί. Είμαι ευλογημένος για όσα έχω ζήσει, και δεν μπορώ να σκεφτώ τι είναι αυτό που λείπει. Jam-αρίσματα, υπέροχοι άνθρωποι και υπέροχοι μουσικοί.

Αν πρέπει να διαλέξεις έναν για μελλοντική συνεργασία, ποιός θα ήταν;
Αν πρέπει όμως να διαλέξω, θα πω τον Dave Grohl. Όταν μπαίνει πίσω από τα ντραμς, σκοτώνει. Πιάνει την κιθάρα και τραγουδά, το ίδιο! Αν κάτσεις να φας μαζί του και να συζητήσεις, σκοτώνει! Πάνω απ’ όλα, είναι ένα αληθινό μουσικό πνεύμα.

Με τους Art Of Anarchy, τι συμβαίνει; (παράλληλο project με μέλη των Disturbed και τον Scott Weiland να τραγουδά αλλά να αποχωρεί).
Το δουλεύουμε από το 2011, πιθανότατα ο δίσκος θα βγει τον Ιούνιο και περιμένουμε να αρέσει πραγματικά στον κόσμο. Με τον Scott δεν θέλω να πω πολλά, δεν θέλω να λέω… κακά πράγματα.

Μόνος στο στούντιο με απόλυτο έλεγχο, ή με μπάντα;
Γουστάρω και τα δύο. Αν έκανα αποκλειστικά το ένα, μάλλον θα είχα ένα… κενό για να γεμίσω. Όταν παίζεις με μια μπάντα, είσαι μέρος κάτι μεγαλύτερου από εσένα. Πολλά συστατικά και «γεύσεις», που δεν μπορείς να έχεις μόνος.
Όταν όμως είμαι μόνος, μπορώ να εκφραστώ στο 100%. Είμαι ο εαυτός μου. Ελέγχω τα πάντα, μπάσο, ντραμς, φωνητικά, κιθάρες, στίχους, σύνθεση, μίξη! Αν δεν τα κάνω όλα αυτά, είναι σαν να μην είμαι δίκαιος απέναντι σε όσους ακούσουν το δίσκο μου.

Έχεις αποδείξει πως παίρνεις πολλά ρίσκα. Έχεις κι άλλες εκπλήξεις για τον εαυτό σου στο μέλλον;
Ειλικρινά δεν ξέρω ποια κατεύθυνση θα πάρει ο δρόμος. Το μόνο που ξέρω, είναι πως είναι ατέλειωτος με απεριόριστες πιθανότητες. Το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι καλός σε ότι κάνω, και καλός άνθρωπος. Θέλω σε ένα χρόνο από τώρα, όπως συνηθίζω να λέω, να είμαι καλύτερος άνθρωπος για να μπορώ να προσφέρω περισσότερα.

Aισθάνεσαι καμιά φορά αδικημένος από τη μουσική βιομηχανία, νιώθεις πως η εμπορική επιτυχία δεν είναι αυτή που θες ή έφτασες στο ζενίθ σου;
Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, όταν φτάνεις στην κορυφή ενός βουνού, αμέσως να ψάχνεις ένα ψηλότερο. Αγαπάμε την πρόκληση και που μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή τη ζωή. Για μένα, είναι φυσικό να πιστεύω, πως οτιδήποτε έχω κάνει, δεν είναι αρκετό και πρέπει να πάω πιο μακριά. Αλλά όχι, δεν αισθάνομαι αδικημένος, το εντελώς αντίθετο.

Κάνεις φιλανθρωπίες και διδάσκεις. Μίλησέ μας και για αυτά.
Αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει και είναι ο στόχος μου, δεν είναι η μουσική καθαυτή ή η εμπορική επιτυχία. Είναι να βοηθήσω, μέσω της μουσικής, με κάθε τρόπο, όσους έχουν ανάγκη. Για αυτό κάνω πολλές φιλανθρωπίες. Αν μου πεις, διάλεξε ανάμεσα σε ένα νο1 τραγούδι μου παντού ή να βοηθήσω παιδιά που πεινάνε, θα διαλέξω να βρω φαϊ για τα παιδιά! Αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό για μένα. Για αυτό λατρεύω να διδάξω. Και σιγά, σιγά, κατευθύνω τη ζωή μου σε δραστηριότητες που απολαμβάνω και μπορώ να κάνω τη διαφορά, βοηθώντας άλλους. Θα είμαι μάλιστα στη χώρα σας την πρώτη εβδομάδα του Αυγούσου στην Κέρκυρα. Τσέκαρε αυτή τη διεύθυνση. Θα είναι σούπερ!



Σε έχει ενθουσιάζει κάτι τελευταία;
Ναι, μια μπάντα με το όνομα Thank you scientist, που έφτιαξε ο παλιός μαθητής μου Tom Monda. Είμαι πραγματικά περήφανος για αυτό το παιδί. Εχουν όσα στοιχεία λατεύω στη μουσική, πνευματικά και ηχητικά. Και τεχνικά. Παίζουν από progressive metal μέχρι που θυμίζουν, Zappa, έχω τζαμάρει μαζί τους. Τρομπέτες, βιολί, είναι φοβεροί! Πρέπει να τους τσεκάρετε.

Έχεις δηλώσει πως έχεις παράλληλο... κόλλημα με το σινεμά. Ποιό score ταινίας έχεις ζηλέψει;
(παύση, ακούγεται ένα μακρόσυρο φφφ...) Οι "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου" του John Williams. Πλάκα κάνω, δεν νομίζω να μπορούσα να γράψω κάτι τέτοιο. Γενικά πιστεύω πως έχω μια φοβερή συλλογή ταινιών, από όποιο είδος μπορείς να φανταστείς. Λατρεύω τις ταινίες του Ingmar Bergman.

Μιας και μιλάμε για σινεμά, υποθέτω είδες το "Whiplash". Πρόσφατα ρωτήσαμε μερικούς drummer για το αν υπάρχουν όρια στη μέθοδο διδασκαλίας. Ποιά η γνώμη σου;
Πρέπει να ξέρεις καλά τον μαθητή σου και να ξέρεις τι θέλει και τι μπορεί να κάνει. Να είσαι σκληρός μαζί του, αν αυτό είναι που χρειάζεται πραγματικά. Απλά οφείλεις να ξέρεις αν η σκληρότητα είναι απαραίτητη. Κάθε μαθητής έχει διαφορετική προσέγγιση. Οφείλεις να κάνεις τα πάντα για να τον οδηγήσεις στο 100%, αλλά δεν θες να έχει μετανιώσει και στο τέλος να τα παρατήσει. Πάντα υπάρχει τρόπος να επιβάλλεις το δικό σου νόμο και την πειθαρχία, χωρίς να κάνεις άγρια πράγματα...

Είδες την ταινία "All Is By My Side" για τον Jimi Hendrix;
Ναι, μου άρεσε, ήταν πολύ προσωπική. Μπορεί να μην είχε αυθεντικά τραγούδια του Hendrix, αλλά έδειξε τη ζωή του εκτός σκηνής, τον χαρακτήρα. Αλλά βέβαια, θα τον θυμόμαστε για τη μουσική του.