Συνέντευξη Paul Di'Anno

Είναι Κυριακή πρωί στο σαλόνι ενός ξενοδοχείου στην Πάτρα, μετά από ένα πολύ δυνατό show που έλαβε χώρα το προηγούμενο βράδυ. Ο Paul Di'Anno δείχνει λίγο κουρασμένος, αλλά είναι εμφανές ότι το πνεύμα αυτού του ανθρώπου είναι αλύγιστο. Επίσης, όπως θα εξομολογηθεί και στη συνέντευξη παρακάτω, υπάρχουν δυο πλευρές του εαυτού του, εκ των οποίων εγώ γνώρισα έναν αξιαγάπητο τύπο, με αίσθηση του χιούμορ και όσο ειλικρινή γίνεται. Τα δάκρυα στα μάτια του όταν μιλούσε για τον Clive Burr αποτελούν μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που έχω βιώσει παίρνοντας συνεντεύξεις από μουσικούς και με έκαναν να αναθεωρήσω όσα είχα κατά νου για αυτόν τον άνθρωπο. Διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη είναι σα να προσπαθεί κάποιος να πιάσει το τρένο της σκέψης αυτού του ανθρώπου, αλλά δεν μπορεί παρά να εκτιμήσει την ειλικρίνειά του.

Γεια σου Paul και σε ευχαριστώ για το χρόνο σου...
Παρακαλώ...

Πώς ήταν η συναυλία χτες; Πώς αισθάνεσαι για αυτή;
Ω, δεν ήμουν και ιδιαίτερα χαρούμενος! Η μπάντα είναι πολύ καλή, είναι η πρώτη φορά που παίξαμε μαζί, οπότε όλοι ήμασταν λίγο νευρικοί, αλλά έχω ένα πρόβλημα με τα γόνατά μου. Έχω δύο προβληματικά γόνατα, οπότε προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ και το μόνο που ζητάω είναι η βάση του μικροφώνου να είναι καλή. Ξέρεις, πραγματικά στέρεα! Και δεν ήταν! Καμία! Επίσης, το setlist... τι στο διάολο ήταν αυτό; Δεν ένιωθα καλά και με αυτό, δεν ήμουν ευχαριστημένος, οπότε ήταν λίγο ανώμαλη προσγείωση, ειδικά μετά το Rock In Rio. Είναι λίγο περίεργα, αλλά ελπίζω πως αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα στην Αθήνα.

Σε έχω δει μερικές φορές να παίζεις live και νομίζω πάντως πως η απόδοσή σου ήταν αρκετά καλή αυτή τη φορά, ίσως καλύτερη από τις προηγούμενες...
Α, ναι; (γέλια)

Ναι. Και με έβαλε σε σκέψεις γύρω από την αποχαιρετιστήρια περιοδεία. Γιατί είναι αυτή η τελευταία σου περιοδεία;
Για να φτιάξω τα γόνατά μου! (γέλια) Είμαι στο δρόμο εδώ και πολύ καιρό και ειλικρινά η γυναίκα μου και ο γιός μου είναι στην Αμερική εδώ κι ένα χρόνο, πολύ περισσότερο από ένα χρόνο, σχεδόν ενάμιση χρόνο. Μερικές φορές, πρέπει να το κάνεις αυτό. Πρέπει να πεις «Αρκετά»! Έδωσα τα πάντα στη ζωή μου για τη μουσική. Τα πάντα! Αλλά, δεν μπορώ να το κάνω αυτό πλέον, διότι τα παιδιά μου ποτέ δε βλέπουν τον πατέρα τους. Ο γιός μου είναι 14 χρονών και είναι σε ένα στάδιο που έχει ανάγκη να βρίσκεται κοντά ο πατέρας του και θέλω να είμαι εκεί για αυτόν.

Απόλυτα κατανοητό, αλλά θα μπορούσε αυτό να αφήσει κάποιο περιθώριο για να κάνεις μεμονωμένα show, για παράδειγμα στην Ελλάδα;
Λοιπόν, για εμένα, μια παγκόσμια περιοδεία δεν μπορεί να έχει 12 εμφανίσει ή τέτοιου είδους βλακείες. Αυτό που θέλω να πω είναι, πως είσαι στο δρόμο για περίπου 5-6-7 μήνες κάθε φορά. Δίνω περίπου 250 συναυλίες το χρόνο, ίσως και περισσότερες, αλλά το ελαττώσαμε κάπως θα είχα ξεμπερδέψει μετά τα Χριστούγεννα και την περιοδεία στις Η.Π.Α. τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο. Θα ήταν υπέροχο να πήγαινα να δω την γυναίκα και το γιό μου ή οτιδήποτε, αλλά τα πράγματα άλλαξαν κάπως μετά το Rock In Rio (γέλια). Είχα κυριολεκτικά εκατοντάδες χιλιάδες οπαδών να μου λένε «Σε παρακαλούμε μην αποχωρήσεις ακόμα!». Αλλά, οφείλεις να κοιτάς και την υγεία σου ταυτόχρονα. Η υγεία μου έχει γαμηθεί και τα γόνατά μου έχουν πάθει ζημιά, ενώ λόγω των παυσίπονων που παίρνω για τα γόνατα και τα οποία εμπεριέχουν στεροειδή, έχω γίνει σαν το Ντέμη Ρούσσο! (γέλια) Σκέφτομαι «Γάμα το!» Οπότε θα προσπαθήσω να βρω την ισορροπία κάπου στη μέση. Έτσι, χρειάζομαι λίγη ξεκούραση όταν θα σταματήσω να παίρνω παυσίπονα, καθώς πονάω πολύ καθημερινά με τα πόδια μου. Δεν σταματάει, πονάω από το πρωί ως το βράδυ κι ακόμα και τη νύχτα -ειδικά αυτή τη νύχτα- αυτό το γόνατο με πεθαίνει. Κοιμάμαι πάρα πολύ λίγο, λόγω του πόνου, οπότε πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω. Έτσι, αυτό που συμφώνησα με τη γυναίκα και τον γιό μου -καθώς είναι εξίσου σημαντικό και για αυτούς, όσο είναι σημαντικό και για εμένα- είναι ότι θα συνεχίσω λίγο περισσότερο, αντί να παραιτηθώ τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο του ερχόμενου έτους, απλά για να το επεκτείνω μέχρι εκεί που να πω ότι δεν πάει άλλο. Διότι, θα σου πω ένα πράγμα. Όταν τελειώσει δε θα υπάρξει επιστροφή. Καμία επιστροφή, τίποτα! Υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω. Έχουμε μερικές ιδέες εδώ κι εκεί, γύρω από μαγαζιά με tattoo και τα σχετικά. Είναι πολύ ωραίο να έχεις μαγαζιά με tattoos, αλλά εγώ δεν κάνω tattoo. Έκανα κάποτε, αλλά δεν μπορώ πλέον, μέχρι να ξαναπάρω το δίπλωμά μου. Θέλω να το δω αυτό τον επόμενο καιρό, να τελειώνω με αυτό. Εγώ κι ένας φίλος μου ο Alex, ένας Βραζιλιάνος φίλου μου. Ποτέ δεν πτοήθηκε, πάντα ήθελε να το προχωρήσουμε, είναι πιλότος σε μια Βραζιλιάνικη αερογραμμή και έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα μεγάλο bar στο Σαο Πάολο. Θα το ξεκινούσε όπως και να είχε, οπότε θα αναπτυχθούμε και θα κάνουμε κι άλλο ένα, ένα rock bar στο Σύδνεϋ και θα είναι τρομερά. Θα έρθει εκεί για δουλειά και θα του δείξω που μεγάλωσα και θα είναι φοβερά. Οπότε βασικά θα επιστρέψω στην Αυστραλία.

Οπότε υποθέτω πως δε θα σταματήσεις να παράγεις μουσική. Υποθέτω πως είναι άλλο κομμάτι οι περιοδείες, αλλά θα συνεχίσεις να βγάζεις δίσκους;
Ω ναι! Δουλεύουμε και σε έναν αυτή την εποχή. Εγώ και οι Γερμανοί. Έβγαλα πολύ γρήγορα κάποια demos για τα τραγούδια, αλλά τα παιδιά μόλις είχαν επιστρέψει από την Ουκρανική περιοδεία. Απλά, μας έδωσα μια πρώτη ιδέα του πως πρόκειται να και ακούγεται, ενώ πήρα και ένα από τα τραγούδια και το παίξαμε ζωντανά. Ονομάζεται "Kissed By The Wings Of The Angel Of Death". Μπορείς να το βρεις στο youtube. Το πλάνο ήταν να μπούμε στο στούντιο γύρω στα Χριστούγεννα, πριν πάμε στην Αμερική. Ελπίζω δηλαδή πως θα πάμε λόγω των μαλακιών με τη βίζα (σ.σ.: αρχίζει να κάνει κωλοδάχτυλα και να βρίζει περιπαικτικά τους Αμερικανούς φίλους του). Αλλά, τώρα, όλα άλλαξαν, γιατί θα είμαστε στην Ινδία. Θα παίξουμε στην Ινδία, κάτι που είναι σπουδαίο. Δεν έχω πάει εκεί εδώ και καιρό και είτε το πιστεύεις  είτε όχι οι Ινδοί οπαδοί είναι φανταστικοί, οπότε είναι ωραίο. Οπότε, θα κάνουμε αυτό και μετά θα ξεκινήσω τα demos, όσο γρήγορα μπορώ και θα ετοιμάσω 4-5 τραγούδια. Όταν ολοκληρωθεί η δουλειά κι έχουν ολοκληρωθεί τα πάνα θα αποφασίσω σε ποια θα γράψω στίχους. Ίσως κάνουμε ένα EP 5 τραγουδιών και τελειώσουμε το υπόλοιπο άλμπουμ όταν βρούμε χρόνο και είμαστε έτοιμοι.

Το καλύτερο και πιο συναισθηματικά φορτισμένο σημείο της χθεσινής συναυλίας ήταν όταν αφιέρωσες το "Remember Tomorrow" στον Clive Burr και είπες μερικά ωραία πράγματα για αυτόν. Είπες, επίσης, πως εσύ, ο Dave κι αυτός ήσασταν αυτοί που «αλητεύατε» όλη την ώρα...
Πάντα, πάντα! Πάντα αλητεύαμε εγώ κι ο Clive. Ήμασταν κι οι δύο έτσι, είχαμε την ίδια αίσθηση του χιούμορ, που έχει να κάνει με βρετανικά πράγματα, ραδιοφωνικά πράγματα, από τα 50s και τα 60s, από πολύ δημοφιλείς ραδιοφωνικές εκπομπές, όπως σατυρικές εκπομπές και ήμασταν μεγάλοι οπαδοί του Frank Zappa. Εγώ, ο Dave κι ο Clive πάντα πηγαίναμε παντού μαζί και πάντα αλητεύαμε. Ήταν γαμάτα! Εγώ κι ο Dave μοιραζόμασταν παρέα κι ένα σπίτι στο νότιο Λονδίνο. Αλλά, ναι, το κάναμε αυτό, ήταν πάντα εμείς οι τρεις, πάντα έμοιαζε να βγαίνουμε οι τρεις μας και να κάνουμε το ένα και το άλλο. Το στενάχωρο μέρος όλου αυτού είναι πως δεν μπόρεσα να είμαι εκεί στο τέλος – μου έσπασε την καρδιά! Τα έκανα όλα για τον Clive. Ταξίδεψα αεροπορικώς πίσω από την Βραζιλία και δεν προσπαθώ να με κάνω να φανώ σπουδαίος ή τίποτα τέτοιο, αλλά γιατί ήταν για τον Clive. Ταξίδεψα από τη Βραζιλία στο Παρίσι, για να πάω και να πω τρία γαμημένα τραγούδια με μια μπάντα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, μόνο και μόνο επειδή ήταν για τον Clive. Συμμετείχα σε 7-8 φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για τον Clive και σε τέτοια πράγμα, λεφτά για τη φιλανθρωπία και ήταν ευχαρίστησή μου που το έκανα, γιατί ήταν φίλος μου (σ.σ.: αρχίζει να δακρύζει). Το πιο στενάχωρο από όλα είναι πως όταν πέθανε, ήμουν σε περιοδεία και ήμουν χάλια για μέρες και όταν αρχικά σχεδιάσαμε να παίξουμε το "Remember Tomorrow" δεν μπορούσα να το τραγουδήσω για τον κόσμο. Άρχισα να σπάω (σ.σ.: με δάκρυα σπάει η φωνή του)... μου είναι δύσκολο να μιλάω για αυτό... Όταν γινόταν η κηδεία (σ.σ.: σχεδόν κλαίει) ήμουν στο αεροπλάνο της επιστροφής για Βραζιλία, οπότε δε μπορούσα να είμαι ούτε καν για αυτό. Έγραψα ένα μικρό εγκώμιο το οποίο η Mimmy, η γυναίκα του διάβασε και φυσικά όλοι γέλασαν. Ο λόγος είναι γιατί εγώ, αυτός κι ο Dave πάντα σχεδιάζαμε να τσαντίζουμε τον Steve. Όχι με κακή έννοια... Καταλαβαίνεις τι εννοώ... θα καθόμασταν και θα πίναμε σχεδιάζοντας πως θα τσαντίσουμε τον Steve κάθε μέρα. Δεν είχα ως τώρα το χρόνο να κάτσω, να βρεθώ σε ένα δωμάτιο και να κλάψω. Νομίζω πως θα είναι πολύ συναισθηματικά φορτισμένη η στιγμή που θα βρεθώ σπίτι, θα δω τη γυναίκα και το γιό μου και στιγμιαία θα υπάρξουν δάκρυα χαράς και τότε νομίζω πως θα ανοίξουν οι κάνουλες και θα καταλήξω να κλαίω σα μικρό κοριτσάκι που χάθηκε ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου. Ακόμα και σήμερα, θα αμφισβητήσω όποιον μου πει πως υπάρχει καλύτερος drummer από τον Clive και θα του πω πως δεν υπάρχει. Μπορεί κάποιος να είναι πιο τεχνικός σαν τον Neil Peart και τα συναφή, αλλά όχι-όχι-όχι, σε καμία περίπτωση! Ο Clive ήταν απίστευτος φίλε, έπαιζε με την καρδιά του. Και αυτά που ήταν ικανός να κάνει με τα drums και τα cymbals ήταν φοβερά, δεν υπάρχει άλλος drummer σαν αυτόν φίλε, ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια! Θα μου λείψει πολύ... δεν ξέρω... δεν μπορώ να σκέφτομαι και πολύ...

Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι να θυμάσαι τις καλές στιγμές, όλες τις αστείες στιγμές που περάσατε μαζί...
(γέλια) Ήταν πολλές τέτοιες! Πραγματικά πάρα πολλές τέτοιες! Θα σου πω μια! Είναι γαμιόλης, γιατί όταν κάναμε το "Live At The Rainbow" DVD -ήταν μια σπουδαία περιοδεία- το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν βγω στη σκηνή ήταν να βάλω τις μπότες μου και αυτός ο γαμιόλης πήγε και γέμισε τις μπότες μου με αφρό ξυρίσματος και κομφετί! Βάζω το ένα πόδι και είμαι σε φάση «τι στο διάολο» και αυτός έχει ξεκωλιαστεί στα γέλια... Αλλά, εκείνη τη στιγμή δεν προλάβαινα να αλλάξω, γιατί έπαιζε ήδη η εισαγωγή! Ήταν γαμημένα άσχημο, με τον μπάσταρδο! Και αφόδευσε και στο μπάνιο μια φορά και τέτοια σκηνικά... ο γαμιόλης! Έχει πλάκα, γιατί όλοι πειράζαμε ο ένας τον άλλον...

Ωραία σκηνικά να έχεις να θυμάσαι. Επίσης, αναφέρθηκες και στην Ελλάδα και στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Υποθέτω ότι βλέπεις κάτι σχετικά παρόμοιο στη Βραζιλία, διότι κι εκεί υπάρχουν αντίστοιχα προβλήματα...
Κυρίως κοινωνικά προβλήματα, όχι για τα λεφτά... Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση, είτε έχει πολλά λεφτά, είτε δεν έχεις τίποτα. Η Βραζιλία είναι η έκτη πιο πλούσια χώρα στον κόσμο. Έχουμε πετρέλαιο, έχουμε τα πάντα. Δυστυχώς πρόκειται για μια όμορφη χώρα, αλλά γεμάτη φτωχούς ανθρώπους. Ελπίζω πως τώρα με το πετρέλαιο θα κάνουμε αυτό που έκανε ο Hugo Chavez στη Βενεζουέλα. Όλοι θα έχουν το μερίδιό τους. Όλοι θα έχουν το μερίδιό τους από το πετρέλαιο. Λόγω αυτού, πολλοί χτίζουν νέα σπίτια, έχουν μεταφερθεί νοσοκομειακοί σταθμοί, έχουν γίνει βιβλιοθήκες και σχολεία και αυτό είναι καταπληκτικό. Νομίζω πως η Βραζιλία μπορεί να ακολουθήσει αυτό το δρόμο. Θα ήταν καταπληκτικό. Η Ελλάδα ήδη έχει το εκπαιδευτικό σύστημα... Έλα φίλε, εδώ είναι που ξεκίνησε ο πολιτισμός, αλλά απλά νομίζω πως είναι απαίσιο να υπάρχουν όλα αυτά τα φοβερά μέτρα λιτότητας που σας επιβάλλονται και ξέρω πως είναι εύκολο να κατηγορεί κάποιος τη Γερμανία, αλλά είναι η πιο πλούσια χώρα του κόσμου και κινούν τα νήματα. Όμως, ακόμα πιστεύω πως η Ελλάδα δίνει πάρα πολλά και θα έπρεπε να βγει από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και να κάνει αυτό που κάνουμε στην Αγγλία. Γυρίστε πίσω στο δικό σας νόμισμα, τη Δραχμή ή οτιδήποτε και θα είστε μια χαρά. Θα είναι δύσκολα, αλλά θα τα καταφέρετε και δε θα έχετε να δώσετε λόγο σε κανέναν. Θα μπορείτε να πληρώνετε τους λογαριασμούς σας όταν είστε έτοιμοι να το κάνετε κι όχι όταν όλοι οι άλλοι σας πιέζουν. Είναι κρίμα να το βλέπεις αυτό, διότι έρχομαι συχνά στην Ελλάδα και ο καλύτερος φίλος μου στη Βραζιλία, ο Alex, έχει οικογένεια που κατάγεται από την Ελλάδα, από την Αθήνα. Είναι ο καλύτερος φιλαράκος μου και είμαστε συνέταιροι σε δουλειές όπως σε pubs και τέτοια πράγματα και είναι στενάχωρο. Όταν πρωτοήρθα εδώ, όλη του η οικογένεια -ο πατέρας κι η μητέρα του- όλοι ήταν στο skype μαζί μου... ξέρεις σε φάση «Γεια μας» και τα λοιπά. Προσπαθώ να επιστρέφω κάθε Χριστούγεννα στη Βραζιλία και να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα την παραμονή τους. Τα γιορτάζουμε με Ελληνικό τρόπο ή καλύτερα με μια μίξη Ελληνικού και Βραζιλιάνικου τρόπου. Είναι γαμάτα φίλε και το κάνουμε εδώ και 3-4 χρόνια. Είναι φοβερό! Έρχονται αυτοί στο σπίτι μου και πάω στο δικό τους, παίρνω τον Alex, το μωρό και τη γυναίκα του και πάμε στη μητέρα και τον πατέρα του και έχουμε αυτό το πελώριο δείπνο. Είναι υπέροχο!

Όντως ακούγεται ωραία φάση. Ξέρεις, η Ελλάδα σε αγαπάει γιατί αντιλαμβάνεται πως είσαι αυτό που είσαι. Δεν προσποιείσαι πως είσαι κάποιος διαφορετικός από αυτός που είσαι στην πραγματικότητα κι ο κόσμος εδώ το εκτιμάει αυτό. Ανεξαρτήτως όλων των άσχημων καταστάσεων που έχεις περάσει, δείχνεις ένας από τους πιο ειλικρινείς τύπους...
...και αυτό με έχει βάλει σε πολλούς μπελάδες! (πολλά γέλια) Δεν μπορώ να αντισταθώ! Έχω υπάρξει πραγματικά ηλίθιος σε κάποια πράγματα! Έχω κάνει διάφορες βλακείες, κυρίως επειδή ήμουν ηλίθιος, αλλά αυτό με κάνει αυτό που είμαι! Δεν το σταμάτησα όταν ήμουν πραγματικά στεναχωρημένος. Ήταν ατυχές, αλλά είναι σαν ένα μέρος του ταξιδιού μου στη ζωή… Το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να μη το σκέφτεσαι τόσο πολύ και να πεις «γάμα το», συνέχισε με αυτό, προχώρα… Ήταν λυπηρό, γιατί ήμουν μακριά από τη γυναίκα μου. Αλλά, ναι, είναι αυτό που είναι και είμαι ειλικρινής. Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί δεν μπορείς να παραμυθιάζεις τον κόσμο, διότι αν παραμυθιάζεις τον κόσμο θα σε καταλάβουν στο τέλος όπως και να έχει. Η γαμημένη η ζωή υπήρξε σκληρή μαζί μου τα τελευταία χρόνια, λόγω της φυλακής και λόγω της κατάστασης με τους φόρους στην Αγγλία. Επιλέγω να πηγαίνω μια στο τόσο στην Αγγλία, καθώς δεν έχω οικογένεια ή φίλους εκεί. Η υπόλοιπη οικογένειά μου είναι πίσω στην Αυστραλία ή στη Βραζιλία ή στις Η.Π.Α., οπότε τεχνικά δεν έχω λόγω να επιστρέφω στην Αγγλία, δεν έχει κάτι εκεί για μένα στην πραγματικότητα. Μεγάλωσα λίγο στην Αγγλία, δούλεψα εκεί, αλλά στην πραγματικότητα είμαι από την Αυστραλία. Δεν ξέρω, θα το κάνω μόνο για να δω τους φίλους μου και θα έχω ένα σκασμό βλακείες να με κυνηγάνε από τη γαμημένη κυβέρνηση, αλλά θα το κάνω όπως και να έχει. Είμαι σε φάση «γάμα το» φίλε. Πληρώνω τους λογαριασμούς μου, πληρώνω τους γαμημένους φόρους, αλλά ακόμα με σκοτίζουν!

...αλλά δεν θα σε τιθασεύσουν!
Όχι, δε νομίζω πως μπορούν να το κάνουν αυτό! (γέλια). Έχω τη γυναίκα μου να το κάνει αυτό… Είναι η καλύτερη φίλη μου. Από τη στιγμή που έχεις παντρευτεί το άλλο μισό σου ψυχικά και τη καλύτερη φίλη σου, δεν υπάρχουν μυστικά μεταξύ μας ή κάτι τέτοιο. Δεν μαλακίζομαι με άλλες γυναίκες και τέτοια πράγματα, είναι η μια και μοναδική για μένα, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Συζητάμε τα πάντα μαζί και με ξέρει τόσο καλά, κάτι που είναι πολύ ωραίο να το έχεις, ειδικά όταν είμαστε τόσο πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. Όπως είπα είμαι λίγο μαλάκας, προσπαθώ αλλά δε μπορώ να το αποφύγω, είναι κομμάτι της φύσης μου. Αλλά, όταν είμαι σπίτι μου μόνος μου είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Είμαι πολύ ήσυχος και δεν γυρνάω πολύ, περνάω τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου βλέποντας κινούμενα σχέδια, κάτι που έχει να κάνει με το ότι δεν μεγαλώνω ποτέ... (γέλια) Είμαστε φανατικοί οπαδοί του Scooby Doo… Κι αυτό κάνουμε. Υπάρχουν δύο πλευρές μου, όπως με τη σχιζοφρένεια. Βλέπεις αυτή την πλευρά μου όταν είμαι στο δρόμο, αλλά η πλευρά που δε βλέπεις είναι όταν είμαι στο σπίτι και αυτό είναι ένα πολύ ιδιωτικό και ξεχωριστό μέρος για μένα. Λατρεύω να περνάω χρόνο με τη γυναίκα μου, λατρεύω να περνάω χρόνο με το γιό μου, διότι αλλάζει και τον βλέπω να εξελίσσεται, είναι τώρα 14 χρονών και αρχίζει να ενδιαφέρεται για κορίτσια και τα σχετικά… είναι φοβερό φίλε. Δε θέλω να λείπω πάρα πολύ από αυτό, ξέρεις. Διότι με όλα τα υπόλοιπα παιδιά μου δεν υπήρξα και τόσο καλός πατέρας. Τα αγαπάω όλα, αλλά δεν ήμουν εκεί για αυτά και δεν θέλω να κάνω το ίδιο λάθος ξανά.

Σημερινή μουσική ακούς; Γενικά, ακούς μουσική; Υπάρχει κάτι που να σου αρέσει;
Ακούω, ακούω! Αλλά όχι αυτή την περίοδο γιατί γράφω μουσική. Όταν γράφω, τα αφήνω όλα γιατί δε θέλω να γράφω μουσική που έχω ακούσει πιο πριν. Ακόμα ακούω συνέχεια punk. Πριν λίγο άκουγα Sex Pistols, στο δωμάτιο πριν κατέβω και AC/DC. Γνωρίζω κι άλλες μπάντες, αλλά θα σου πω το εξής. Δεν υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν που να μου κάνουν, αυτά τα τελευταία 10-15 χρόνια ήταν κάποιες Αμερικάνικες punk μπάντες και βλακείες τέτοιες. Αν υπάρχει μια Αμερικάνικη μπάντα που να είναι για μένα, αυτή είναι οι Ramones, είναι η αγαπημένη μου μπάντα όλων των εποχών, αλλά γενικά το punk είναι Βρετανική υπόθεση. Πραγματικά είναι! Υπάρχει μια πολύ καλή μπάντα στην Αυστραλία που ονομάζεται The Saints και είναι φοβεροί, αυτό το είδος ακούω ακόμα. Έχω γνώση κι άλλων μουσικών αλλά δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Δεν με συγκινεί αρκετά ώστε να με κάνει να θέλω να την αγοράσω ή να πάω να τους δω να παίζουν ζωντανά. Εδώ έχω πρόβλημα να πάω να δω ζωντανή μουσική ακόμα κι αν το θέλω, διότι δεν είμαι εγώ το επίκεντρο, θα έπρεπε να είναι η μπάντα την οποία έχω πάει να δω και την οποία έχουν πάει οι άλλοι να δουν. Αλλά, θα υπάρξει σίγουρα κάποιος περισπασμός, «Ω, δες ποιος είναι εδώ» (γέλια). Υπήρξε μια φορά που ένιωσα πολύ άσχημα γιατί είχα πάει σε μια συναυλία να δω την άλλη μπάντα κι ο υπόλοιπος κόσμος εκεί θα έπρεπε να θέλει να δει αυτούς, όχι εμένα, οπότε τείνω να απέχω, δεν πάω πουθενά και είναι κρίμα. Όταν δεν είμαι στο δρόμο είμαι βασικά εσώκλειστος. Δεν πάω πουθενά, απλά θα πάω μέχρι τα μαγαζιά, θα κάνω ψώνια και θα επιστρέψω, αυτό είναι, δεν κάνω κάτι άλλο…

Δεν θέλω να σου σπαταλήσω άλλο χρόνο, γιατί φαντάζομαι θα είσαι αρκετά κουρασμένος, οπότε να σε ευχαριστήσω για αυτή τη συνέντευξη.
Ευχαρίστησή μου φίλε! Κανένα πρόβλημα.

*Θερμές ευχαριστίες για την βοήθεια στην πραγματοποίηση της συνέντευξης στον Μάνο (Br3ak Ev3nt) και στον Ηλία.