Συνέντευξη Jucifer (Amber Valentine)

Ταξιδεύοντας τα τελευταία χρόνια νομαδικά, χωρίς σπίτι και χωρίς πατρίδα, οι Jucifer, το ντουέτο των Gazelle Amber Valentine και Edgar Livengood, καταφθάνει στην Αθήνα για μια μοναδική βραδιά που αναμένεται να αφήσει μόνιμα κουσούρια σε αυχένα και αυτιά. Αν και δεν θα έχουν μαζί τον δικό τους εξοπλισμό, δεν περιμένουμε τίποτα λιγότερο από ένα εκκωφαντικό πανδαιμόνιο. Επιπλέον με το sludge ποίημα "There Is No Land Beyond The Volga", να έχει κυκλοφορήσει νωρίτερα στη χρονιά, δεν θέλαμε κάτι παραπάνω για να μιλήσουμε με τη frontwoman, κιθαρίστρια και τραγουδίστρια, Amber Valentine, η οποία με πολύ όρεξη και πάθος, μας ανέλυσε την αγάπη της για τη Ρωσία, τα νοήματα του δίσκου αλλά και το τι σημαίνει μουσική γι' αυτήν.

Ο τελευταίος σας δίσκος είναι πολύ βαριά επηρεασμένος από τη ρώσικη κουλτούρα. Τι σας ενέπνευσε στο να δημιουργήσετε να ένα τέτοιου είδους concept σχετικά με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα;
Και οι δυο μας (σ.σ.: αυτή και ο σύζυγος και συμπαίχτης της Edgar Livengood δηλαδή), είχαμε ανέκαθεν ένα ενδιαφέρον για τη Ρωσία και την ιστορία της. Οπότε είχαμε πολλές γνώσεις, οι οποίες, κυριολεκτικά, συσσωρεύονταν από την παιδική μας ηλικία στην, για να μας εμπνεύσουν. Από τότε που γνωριστήκαμε και φτιάξαμε τη μπάντα και ανακαλύψαμε αυτό το κοινό ενδιαφέρον (ένα από τα πολλά χαχα), ξέραμε ότι θα φτιάχναμε κάποια στιγμή μουσική για τη Ρωσία. Πριν μερικά χρόνια όταν και ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε τον δίσκο, ήρθε η κατάλληλη στιγμή.

Γιατί επιλέξατε να εξερευνήσετε τη ρώσικη κουλτούρα; Τι είναι αυτό δηλαδή που σας φαίνεται τόσο συναρπαστικό και θέλατε να μιλήσετε σχετικά;
Η μουσική μας εμπνέεται από το να παρατηρούμε την ανθρωπότητα. Δεν γράφουμε για τους εαυτούς μας ή για κοινότοπα πράγματα. Γράφουμε σαν απάντηση στις ιστορίες και στις πληροφορίες που πραγματικά μας συγκινούν. Αυτά τα θέματα είναι πολύ ανώτερα από τους εαυτούς μας. Οι στίχοι γράφονται σαν να είμαι ένας χαρακτήρας από την ιστορία. Μερικές φορές, όπως με διάφορες καταστάσεις μέσα στο δίσκο, αυτό ο «χαρακτήρας» δεν είναι καν άνθρωπος. Μελετάμε πολύ ιστορία και αντιλαμβανόμαστε ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί για το μαζικότερο κακό αλλά και για τον εκπληκτικότερο ηρωισμό και την υπέρτατη καλοσύνη. Η Ρωσσία φυσικά δεν είναι το μοναδικό χωνευτήρι για τις ανθρώπινες πράξεις στην ιστορία. Αλλά ποιος μπορεί να πει γιατί κάποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για κάποια χώρα, κουλτούρα, γλώσσα ή κάτι άλλο; Είναι κάτι σαν να έχεις ένα αγαπημένο χρώμα, άρωμα, μουσικό όργανο, οτιδήποτε... Απλά σου αρέσει αυτό που σου αρέσει. Μόλις πρόσφατα ανακάλυψα ότι η καταγωγή της οικογένειας μου περιλαμβάνει μερικούς γνήσιους Ρώσους, κάποιους μάλιστα από αυτούς που την ανακάλυψαν κιόλας, οπότε φαντάζομαι ότι εξηγείται και γενετικά το προσωπικό μου ενδιαφέρον. Παρ’ όλα αυτά πάντως, δεν μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται κάποιον να μην τον συναρπάζει, έστω λίγο, μια τόσο τεράστια, παντοδύναμη, ακραία και ιστορικά πλούσια χώρα. Το άλμπουμ πιο συγκεκριμένα, εστιάζει στην ιστορία μιας μικρής περιοχής, μιας πόλης που σήμερα λέγεται Volgograd. Πρωτοκατοικήθηκε από νομάδες, αναπτύχθηκε σε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο από τον εικοστό αιώνα και ήταν το πεδίο της Μάχης του Στάλινγκραντ, η οποία -όπως πιθανότατα θα γνωρίζεις- αποτέλεσε και το σημείο καμπής εναντίον του Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν επίσης μία από τις πιο αιματηρές μάχες της ιστορίας, με απώλειες που υπολογίζονται περίπου στο ένα εκατομύριο. Παρόλο που καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τη Μάχη, το Στάλινγκραντ (το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Volgograd) χτίστηκε από την αρχή και αποκατέστησε τη θέση του ως βιομηχανικό κέντρο. Είναι η αδερφή-πόλη της Χιροσίμα, εξαιτίας της ανυπολόγιστης ζημιάς που υπέστη στον πόλεμο. Μας συγκινούν οι ζωές αυτών των ανθρώπων που περπάτησαν αυτή τη γη ανά τους αιώνες, αυτοί που με μόνο όπλο τη θέλησή τους άλλαξαν τον κόσμο και αυτοί που, κατά τη διάρκεια μερικών μηνών αδιανόητου πολέμου άλλαξαν την ιστορία για ολόκληρο τον κόσμο. Μας συγκινεί ο τρόπος που οι κάτοικοι του Σταλινγκραντ όχι μόνο επανέκτησαν και ξάναχτισαν την πόλη τους αλλά και που διατήρησαν το ψυχικό τους σθένος και την κληρονομιά των εκατοντάδων χιλιάδων αγαπημένων που έχασαν. Σε εμάς, οι ιστορίες αυτού του τόπου μέσα στο χρόνο αντικατοπτρίζουν ή αποκαλύπτουν όλα αυτά που είναι άξια θαυμασμού και όλα αυτά που είναι διαβολικά στην ανθρωπότητα. Αυτό μας μας φαίνεται συναρπαστικό.

Το αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι προσεγγίσατε το συγκεκριμένο θέμα πολύ παθιασμένα. Χρειάστηκε να ταξιδέψετε μέχρι τη Ρωσία και να μπείτε λίγο στην κουλτούρα της ώστε να καταφέρετε να αισθανθείτε το θέμα ακόμα πιο οικεία;
Όπως σου είπα, ήμασταν ήδη πολύ παθιασμένοι με το συγκεκριμένο θέμα αλλά ήταν επίσης πολύ γαμάτο που ταξιδέψαμε στη Ρωσία λίγο πριν ηχογραφήσουμε τη μουσική. Μπαίνοντας στο στούντιο με τις αναμνήσεις των γεύσεων, ήχων, μυρωδιών ακόμα και με τη διαφορετική αίσθηση του αέρα εκεί, ναι όλο αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο για εμάς, συναισθηματικά.

Τι ακριβώς σημαίνει "за волгой для нас земли нет"; Το google translate δεν δίνει σαφή απάντηση πάνω σε αυτό. Κάτι σαν «δεν υπάρχει γη μετά το Βόλγα». Αν στέκει αυτή η μετάφραση, μπορείς να το εξηγήσεις αυτό λίγο περισσότερο;
Η μετάφραση που έχει βρει από το google είναι εντάξει αλλά χάνει σε νόημα. Ο τίτλος είναι παρμένος από ένα σύνθημα συσπείρωσης κατά τη διάρκεια της Μάχης τους Στάλινγκραντ. Συνήθως αποδίδεται στον Vasily Zaitsev, ήρωα της Μάχης και βασικά σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα για τους ανθρώπους εδώ σε περίπτωση που χαθεί η μάχη. Επίσης σημαίνει ότι δεν υπάρχει γη μετά τον Βόλγα για τον εχθρό. Ότι δηλαδή δεν θα μπορέσει να φτάσει μέχρι εκεί. Όπως μπορείς να δεις, με αυτό το νόημα είναι μια πολύ σημαντική ιδέα και μια δυνατή αντανάκλαση του τι ακριβώς είναι αυτό το άλμπουμ.

Σε αντιθέση με τους προηγούμενους δίσκους το "There Is No Land Beyond The Volga" (σ.σ.: έτσι θα το αποκαλούμε από εδώ και πέρα γιατί δεν μπορώ να κάνω copy-paste τον τίτλο επ' άπειρον) έχει μια τρομερά heavy και αργοκίνητη, sludge δομή και ρέει με τελετουργικό τρόπο. Ήταν και αυτό μέρος του γενικότερου concept;
Ναι, φυσικά.Με κάθε δίσκο χρησιμοποιούμε τόση μουσική όσο ακριβώς και στίχους, για να πούμε την ιστορία που πρέπει να πούμε. Ποτέ δεν κάναμε δίσκου για να εμπορικοποιήσουμε τους εαυτούς μας ή να φτιάξουμε ένα image για τη μπάντα, για παράδειγμα. Δεν μας πολυνοιάζουν αυτά τα πράγματα, να σου πω την αλήθεια. Κάνουμε δίσκους γιατί μια ιστορία μας προκαλεί έντονα συναισθήματα και θέλουμε να την πούμε με τον δικό μας τρόπο. Εδώ για παράδειγμα, στο "There Is No Land Beyond The Volga", εκφράζουμε μέσω της μουσικής την ιστορία αιώνων ανθρώπινης ζωής, βίας και αντοχής, επιβιώσης και στωικότητας.

Οι προηγούμενοι δίσκοι σας παρουσίαζαν μια πιο έντονη ποικιλομορφία από διάφορα στιλ όπως το indie, το grind και το hardcore punk. Γιατί επιλέξατε να απλοποιήσετε τα πράγματα για τον νέο σας δίσκο;
Όπως έλεγα, δημιουργούμε ήχους που εξυπηρετούν την ιστορία που λέμε. Οπότε όταν νιώσαμε ότι εξυπηρετούσε την ιστορία να χρησιμοποιήσουμε διάφορα είδη τραγουδιού, απλά τα βάλαμε μέσα στα άλμπουμ. Με τον νέο δίσκο ήταν ξεκάθαρο για εμάς ότι ο ήχος του έπρεπε να είναι ακριβώς όπως είναι. Συναισθήματα μεταδίδονται διαφορετικά με διαφορετικούς ήχους. Νιώθουμε ότι οι δομές των τραγουδιών, τα όργανα και φωνητικά και όλες οι επιλογές που κάνουμε είναι όπως ένας ζωγράφος χρησιμοποιεί την παλέτα του. Μερικές φορές κάποιος μπορεί να ζωγραφίσει μονόχρωμα και να κάνει μια πολύ δυνατή δήλωση, άλλες φορές είναι καλύτερο να χρησιμοποιήσει πολλά διάφορα χρώματα και πινελιές.

Πάνε τώρα 20 χρόνια από τότε που πρωτοσχηματίσατε τους Jucifer. Πώς κρίνεις την πορεία σας από το 1993 μέχρι τώρα; Υπάρχουν λάθη τα οποία έχει μετανιώσει; Θα άλλαζες τίποτα αν μπορούσες;
Έχουμε κάνει πραγματικότητα πολλά από τα αυτά που ορματιζόμασταν όσον αφορά τη μουσική και την τέχνη γενικότερα, όπως επίσης πολλά όνειρα μας σχετικά με το πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή. Τα «λάθη» που κάναμε τα κάναμε σκόπιμα, όπως το να είμαστε απρόβλεπτοι και χωρίς εμπορικές ανησυχίες, χωρίς να προσεγγίζουμε τη μουσική σαν «δουλειά» αλλά σαν την αλήθεια. Οπότε δεν μετανιώνουμε γι' αυτές τις επιλογές γιατί μας βγήκαν αυθόρμητα. Αν μπορούσα να άλλαζα κάτι θα ήταν το πως λειτουργεί ο κόσμος. Είμαι πολύ χαρούμενη με το τι καταφέραμε και με το ποιοι είμαστε. Απλά είναι πολύ άσχημο το να παραδίδεις τη ζωή σου τόσο ολοκληρωτικά και παθιασμένα σε μια τέχνη, σήμαίνει ότι πρέπει να θυσιάζεις την ασφάλειά σου και -μερικές φορές- ακόμα και τις βασικές σου ανάγκες.

Χαρακτηρίζετε τους εαυτούς σας ως «νομαδικό ντουέτο». Όπως ξέρουμε φυσικά οι νομάδες είναι ομάδες ανθρώπων που περιπλανιούνται αδιάκοπα χωρίς σπίτι και χωρίς πατρίδα. Με ποιόν τρόπο συσχετίζεστε εσείς με αυτόν τον όρο;
Νομίζω ότι ο κόσμος μας βάφτισε «νομάδες», εμείς δεν τριγυρνάμε λέγοντας ότι είμαστε κάτι τέτοιο, χαχα! Παρ’ όλα αυτά ισχύει ότι ζούμε νομαδικά. Δεν είχαμε σπίτι ή πατρίδα για τα τελευταία 13 χρόνια. Ζούμε στο βανάκι μας και ταξιδεύουμε συνέχεια και κάνοντας περιοδείες για ολόκληρο το χρόνο κάθε χρόνο. Ενώ ακόμα και κόσμος που το γνωρίζει αυτό συνεχίζει και μας ρωτάει που έχουμε τη βάση μας... Τους φαίνεται αδιανόητο ακόμα και να το φανταστούν το να μην έχεις κυριολεκτικά σπίτι. Είναι μια δύσκολη ζωή αλλά από την άλλη ,όπως επιλέξαμε το δικό μας μονοπάτι στη μουσική, έτσι αυτή είναι και η ζωή που εμείς επιλέξαμε. Θέλαμε να παίζουμε μουσική όλη την ώρα, οπότε αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό.

Υπάρχουν άλλες κουλτούρες που σας εξιτάρουν και θα θέλατε να κάνετε έναν δίσκο μιλώντας γι' αυτές όπως και τώρα;
Έχουμε κάνει ήδη ένα άλμπουμ για την Γαλλική Επανάσταση και άλλο ένα για τις αμερικάνικες εξορύξεις κατά τον 19ο αιώνα. Φυσικά υπάρχουν πολλοί ακόμα πολιτισμοί και ιστορίες που μας εξιτάρουν! Μας αρέσει να αφήνουμε με κάποιο τρόπο το κάθε άλμπουμ να διαλέγει από μόνο του το concept... Δεν αποκλείουμε τίποτα, απλά αφήνουμε τα πράγματα ρευστά. Πάντα γράφουμε για πολλά διαφορετικά θέματα... Τελικά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ποιο από αυτά τα θέματα μας εμπνέει περισσότερο εκείνη τη δεδομένη στιγμή, οπότε στρέφουμε την προσοχή μας σε αυτό και μαζεύουμε τα κομμάτια που ήδη έχουμε, βλέπουμε τι άλλο υπάρχει που θέλουμε να πούμε και γράφουμε τα υπόλοιπα. Μερικά τραγούδια μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν αρκετά χρόνια μέχρι να ηχογραφηθούν ενώ άλλα καταφέρνουν να γραφτούν και να ηχογραφηθούν την ίδια μέρα. Ίσως είναι λίγο παράξενος ο τρόπος που δουλεύουμε αλλά μας ταιριάζει. Δεν μπορώ να ξέρω με τι θα ασχοληθούμε στη συνέχεια αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν βάζουμε όρια. Θα γράψουμε για οτιδήποτε νιώσουμε ότι είναι σημαντικό να εκφράσουμε.

Αυτή θα είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα, στην 20ετή πορεία σας. Τι να περιμένουμε από την επερχόμενη συναυλία σας;
Είμαστε λίγο αγχωμένοι, είναι η αλήθεια, μη ξέροντας τι εξοπλισμό θα έχουμε για τη συναυλία, γιατί συνήθως ταξίδευουμε με τους δικούς μας τρομερά δυνατού και γαμάτους ενισχυτές (σ.σ.: χμ, λίγο ξενέρωμα αυτό). Αλλά ελπίζω ότι ο ήχος θα είναι καλός. Όσον αφορά το σετ, πάντα οι συναυλίες μας είναι πολύ, πολύ heavy (τα μαλάκα και πιο catchy τραγούδια που έχουμε από κάποιους δίσκους, είναι μόνο για το στούντιο), οπότε για τους οπαδούς της ακραίας, heavy μουσικής, πιστεύω θα είναι ό,τι πρέπει. Παίζουμε κυρίως κομμάτια από τον τελευταίο μας δίσκο όπως και από το "Thrones In Blood", καθώς επίσης και παλιότερα πράγματα.

Γνωρίζεις καθόλου πώς είναι τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα (οικονομική κρίση, άνοδος της ακροδεξίας, κτλ);
Δεν ξέρω πολλά πράγματα για την Ελλάδα ώστε να πω κάτι, γιατί δεν έχουμε αξιόπιστη ενημέρωση εφ’ όσον ταξιδεύουμε διαρκώς. Θέλω όμως να μάθω, από τον κόσμο που ζει εκεί, πώς είναι η ζωή. Ένα από τα πλεονεκτήματα του να ταξιδεύεις διαρκώς είναι ότι μαθαίνεις τα πραγματικά γεγονότα από τους ίδιους τους ανθρώπους που τα ζουν. Αυτό που έχω μάθει από τα ταξίδια μας είναι ότι όλοι οι άνθρωποι πάνω-κάτω αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και εύχονται τις ίδιες αλλαγές.

Τι άλλα σχέδια έχετε από εδώ και πέρα;
Δεν κάνω πολλά σχέδια εκτός από το να παλεύω για τα πιστεύω μου.

Ποιός είναι ο πιο αγαπημένος σου δίσκος για το '13;
Δεν έχω ακούσει πολύ μουσική τώρα τελευταία οπότε πραγματικά δεν έχω κάποιο. Σόρι, το ξέρω ότι αυτή  ήταν κακή απάντηση!

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, Amber. Ανυπομονώ για το live του Σαββάτου!
Σ' ευχαριστώ κι εγώ πολύ για τη συνέντευξη και ανυπομονώ να έρθεις να γνωριστούμε (σ.σ.: καλό ακούγεται αυτό). Cheers!