Συνέντευξη Jimmy Eat World

«Emo σίγουρα δεν σημαίνει το ίδιο πράγμα με αυτό που σήμαινε όταν πρωτοάκουσα τον όρο»

Από τους Θοδωρή Ξουρίδα, Ιάσονα Τσιμπλάκο, 05/06/2013 @ 12:40
Λίγο πριν την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου των Jimmy Eat World, "Damage", μιλήσαμε στον frontman της μπάντας, James Adkins, για την καινούργια τους προσπάθεια, για κάποιες «ρετσινιές» του παρελθόντος  και τη σημασία των δισκάδικων. Απολάυστε...

Jimmy Eat WorldΓεια σου James, είμαι ο Θοδωρής από το Rocking.gr. Πώς είσαι;
Γεια! Είμαι πολύ καλά!

Τέλεια, μιας και έχουμε σχετικα περιορισμένο χρόνο, ας αρχίσουμε. Πρώτα απ' όλα, συγχαρητήρια για το άλμπουμ νούμερο οχτώ. Είναι ελάχιστες οι μπάντες της γενιάς σου που μπορούμε να πούμε αυτά τα λόγια.
Χαχα, πράγματι. Είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε και κάνουμε ότι κάνουμε τόσο καιρό.

Jimmy Eat World - DamageΦαίνεται λοιπόν πως ο διάδοχος του "Invented" ήταν αρκετά πιο δύσκολο από το συνηθισμένο να κυκλοφορήσει. Θες να μας μιλήσεις για το τι μεσολάβησε τα τελευταία αυτά χρόνια από την κυκλοφορία του;
Πριν το "Invented", βρισκόμασταν σε περιοδεία για αρκετό καιρό. Μερικές μπάντες, όταν περιοδεύουν, μπορούν και γράφουν πολύ καινούργιο υλικό. Εμείς δεν ήμασταν ποτέ τέτοιο συγκρότημα. Όταν βρισκόμαστε στο δρόμο, πάντα έχουμε ιδέες για καινούργια μουσική, αλλά χρειαζόμαστε το χρόνο και το χώρο μας, ώστε να μετατρέψουμε αυτές τις ιδέες σε ολοκληρωμένα κομμάτια. Έτσι, πάντα μας έπαιρνε αρκετό καιρό να κυκλοφορήσουμε νέο δίσκο. Πάντα πιστεύαμε, συλλογικά, σαν μπάντα, πως το πιο σημαντικό πράγμα είναι η μουσική. Όλες οι άλλες αποφάσεις είναι δευτερεύουσες μπροστά στο αν είμαστε περήφανοι για τη μουσική μας. Μας παίρνει τρια χρόνια να κυκλοφορήσουμε νέο LP; Ας είναι. Πάντα έτσι το βλέπαμε σα μπάντα.

Jimmy Eat WorldΟπότε, τα θέματα με τη καινούργια δισκογραφική δεν σας απασχόλησαν και τόσο. Ο στόχος σας ήταν να ηχογραφήσετε ένα καινούργιο δίσκο πρώτα.
Ακριβώς. Η επιχειρησιακή πλευρά της μουσικής ήταν πράγμα που ερχόταν σε δεύτερη μοίρα για μας. Θέλω να πω, είναι σαφώς σημαντική, από την άποψη πως μπορεί να πάρεις μία λάθος απόφαση και να σε κυνηγάει μια ζωή, άλλα άμα δεν έχεις μουσική για την οποία είσαι περήφανος... Δηλαδή, μπορεί να έχεις το καλύτερο συμβόλαιο στην αγορά και ακόμα να είσαι μίζερος. Πρέπει να είσαι περήφανος για το έργο σου. Δε μας ανησύχησαν ποτέ ιδιαίτερα τα θέματα με τις εταιρείες. Όταν ας πούμε ξεκινήσαμε τη μπάντα, πάντα είχαμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας πως κάποτε θα έφτανε η στιγμή που θα αναγκαζόμασταν να κυκλοφορούσαμε μόνοι μας το υλικό μας, αλλά νιώθουμε τυχεροί που ακόμα υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που θέλουν να μας υποστηρίξουν και να μας βοηθήσουν.

Jimmy Eat WorldΜάλιστα. Πώς ήταν λοιπόν να δουλεύεις με τον Alain Johannes; Έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου, μου φαίνεται πως είναι ένας «back-to-basics» παραγωγός / μουσικός. Βγήκε καθόλου αυτή η πλευρά του κατάτ τις ηχογραφήσεις του "Damaged";
Με τον Al δεν είχαμε ξαναδουλέψει ποτέ. Τον συναντήσαμε και τα βρήκαμε αμέσως. Είναι ένας εξαιρετικός μουσικός και έχει μία δυνατή, πλήρως αναπτυγμένη, αίσθηση μουσικότητας, το οποίο για μας είναι σημαντικότατος παράγοντας. Πιστεύως πως ήταν είναι να διαλέξεις κάποιον εκτός του στενού κύκλου της μπάντας να σε βοηθήσει να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο, είτε είναι από άποψη παραγωγού ή δεν ξέρω τι άλλο, το σημαντικό πράγμα πάνω του είναι να 'χει ιδέες. Υπάρχουν φορές που θες να βασιστείς πάνω στις ιδέες κάποιου άλλου και υπάρχουν φορές που θες μία φρέσκια ματιά, κάποιος να σε ξεκολλήσει από ένα τέλμα που σε έχουν οδηγήσει οι δικές σου ιδέες. Με τον Al όλα δούλεψαν ρολόι και ήταν αυτό ακριβώς που ψάχναμε, με βάση αυτό που θέλαμε να πετύχουμε. Είναι και ένας πολύ καλός άνθρωπος.

Jimmy Eat WorldΚαι τι ήταν αυτό που θέλατε να πετύχετε; Μιλάμε ίσως για μια νέα εποχή για τη μπάντα ξεκινώντας από το "Damage"; Τι το κάνει διαφορετικό από παλαιότερες δουλειές σας;
Είναι διαφορετικό από την άποψη πως για τις προηγούμενες κυκλοφορίες μας, ενώ είχαμε τρίτους να μας βοηθάνε με την ηχογράφηση, την παραγωγή και λοιπά, η συνεισφορά τους στο τελικό αποτέλεσμ α ήταν μάλλον περιορισμένη. Άσε που όλες τις ηχογραφήσεις μας τις κάναμε εκεί που μέναμε, στο δικό μας προβάδικο/στούντιο. Αυτή τη φορά θέλαμε να ήμασταν λίγο πιο λάσκα με τον δημιουργικό έλεγχο του περιεχομένου και να αφεθούμε στα χέρια κάποιου που εμπιστευόμαστε. Θέλαμε να ανανεωθούμε λίγο, να αλλάξουμε λίγο τα δεδομένα. Έτσι, αντί να δουλέψουμε από εκεί που μένουμε, πήγαμε στο Los Angeles και ηχογραφήσαμε το δίσκο, κυριολεκτικά, στο σπίτι του Al! Θύμιζε κάπως το πως ηχογραφούσαμε παλιά με την έννοια πως δεν ήταν κάποιο τεράστιο, ψαρωτικό κέντρο ηχογραφήσεων, αλλά το σπίτι του Al. Eίχαμε τα τύμπανα στο σαλόνι του, δεν μπορούσες ούτε να μπεις στο δωμάτιό του ήταν τόσο φίσκα στους ενισχυτές... Πρέπει έχει πολύ κατανοητικούς γείτονες γιατί κάναμε ΠΟΛΥ θόρυβο. Αλλά ναι, τελικώς πιστεύω πως ήταν πιο χαλαρά από άλλες φορές. Ξέρω πως είναι σα να φάσκω και να αντιφάσκω, αλλά θα έλεγα πως ήταν πιο χαλαρά από άλλες φορές αλλά και παράλληλα, πιο συγκεντωμένα. Δηλαδή με τους προηγούμενους δίσκους μας, αυτούς που κάναμε στην Αριζόνα, είχαμε το μειονέκτημα πως όντας σπίτι, νιώθαμε πως μπορούσαμε να κάνουμε διάλειμμα όποτε θέλαμε ή ακόμη να πούμε «άσ’το για αύριο» ή κάτι τέτοιο. Όταν όμως είσαι κλεισμένος σε ένα στούντιο με χρονοδιάγραμμα, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να στρωθείς και να τελειώσεις, καθώς έχεις περιορισμένο χρόνο. Ήταν θεμιτό να έχουμε αυτό το «σπρώξιμο» αυτή τη φορά. Επίσης, με τον Al χρησιμοποιήσαμε αναλογικά μέσα μετά από πάρα πολύ καιρό. Οπότε μας πήρε πιο πολύ χρόνο απ’ότι συνήθως να ηχογραφήσουμε κάποια συγκεκριμένα μουσικά μέρη των κομματιών του "Damage". Βέβαια, συγκεντρωθήκαμε παραπάνω στην έκτελεση των κομματιών, στο γενικότερο feeling που έβγαζαν. Αν κάτι ακουγόταν σωστό, το αφήναμε έτσι, δεν μας ενδιέφερε η τελειότητα.

Jimmy Eat WorldTo "Damage" είναι η όγδοη στάση στη δισκογραφία σας. Τι θα σου έλεγε ο 19χρονος εαυτός σου, τότε που ξεκινάγατε, για το ότι έχετε φτάσει μέχρι εδώ;
Πιστεύω πως από τότε που ήμουν πολύ νέος,  ήταν πολύ ξεκάθαρο πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάπως θα ήμουν μπλεγμένος με τη μουσική για πάντα. Δεν έχω τίποτα ουτοπικές παραισθήσεις πως θα παίζω σε rock συγκρότημα όλη μου τη ζωή, δηλάδη φτάνεις σε ένα σημείο που απλά δε μπορείς να το κάνεις άλλο, αλλά σε γενικές γραμμές πιστέυω πως ο 19χρονος εαυτός μου δε θα πίστευε ούτε τα μισά απ’ότι μου έχουν συμβεί ως τώρα. Είναι γενικά ενδιαφέρον που το ρωτάς αυτό γιατί είναι κάτι το οποίο περνάει συχνά από το μυαλό μου. Πιστεύω πως αν στα 19 μου ήξερα που θα ήμουν τώρα, πως είναι τα πράγματα, ίσως να έδινα περισσότερη σημασία, να εκτιμούσα περισσότερο, τα μικρά πράγματα, καθώς συνέβαιναν. Θελώ να πω πως τώρα, αναγνωρίζω πόσο τυχεροί είμαστε που συνεχίζουμε και βγάζουμε καινούργια μουσική, γνωρίζουμε νέα άτομα, πάμε σε νέα μέρη. Πιστεύω πως εκτιμούμε πολύ παραπάνω τα όσα μας συμβαίνουν και είμαστε ευγνώμονες για αυτά που κάνουμε. Θα ήταν πολύ καλύτερα να είχα αυτή τη νοοτροπία στα 19 μου, παρά να παίρνω ως δεδομένα αυτά που μου συνέβαιναν τότε.

Μιας που είναι η πρώτη φορά που μιλάμε, να κάνουμε μία μικρή στροφή στο παρελθόν της μπάντας;
Βεβαίως!

Jimmy Eat WorldΤέλεια. H ταμπέλα του «emo» φοριόταν πολύ σε αρκετές μπάντες που ήταν στο προσκήνιο μέσα στην προηγούμενη δεκαετία, ταμπέλα που συχνά οι ίδιες οι μπάντες απαρνιόντουσαν, παρ’όλο που τους έσπρωχνε εμπορικά. Oι Jimmy Eat World είναι μία από τις μπάντες που αναφέρουν συχνότατα αυτοί που προσπαθούν να ορίσουν το «emo», πώς έχει επηρεάσει αυτή η ταμπέλα την μπάντα;
Μας έχει επηρρεάσει πολύ με την έννοια πως μας το ρωτάνε συχνά σε συνεντεύξεις (γέλια). Αλήθεια όμως, δεν πιστεύω πως μας έχει επηρρεάσει καθόλου. Ειλικρινά δεν πιστεύω πως κάνουμε/κάναμε κάτι που είναι/ήταν εξαιρετικά καινοτόμο. «Emotional» rock μουσική υπήρχε από πάντα. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως το "Darkness On The Edge Of Town" είναι ένα «emo» τραγούδι, αλλά κανένας δε θα πει πως ο Springsteen είναι ένας emo καλλιτέχνης.  Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να κατανοήσεις. Δεν μπορείς να ορίσεις πως κάποιος θα ερμηνεύσει τη δουλειά σου. Να πω την αλήθεια, εμείς  τότε ήμασταν κολακευμένοι που υπάρχουν άτομα που ασχολούνταν μαζί μας. Αυτό με την emo ταμπέλα έχει διάφορες ενδιαφέρουσες σκοπιές. Για μένα, αναφέρεται σε κάτι πολύ συγκεκριμένο που έχει όμως γενικευτεί ή έχει πάρει διαφορετικές διαστάσεις για διαφορετικούς ανθρώπους. Κάτι παρόμοιο συναντάμε και με τη ταμπέλα του «hardcore». Ένας που μεγάλωσε στο Long Island, στη Νέα Υόρκη, θα έχει μία πολύ διαφορετική εντύπωση του πως ακούγεται μία hardcore μπάντα από κάποιον που μεγάλωσε στην California. Επίσης, μπορεί κάποιος που μεγάλωσε στη Γαλλία ή στην Άγγλια το «hardcore» να απευθύνεται σε κάποιου είδους techno ή κάτι τέτοιο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το «emo». Για μένα έχει να κάνει με μία πολύ συγκεκριμένη υποκατηγορία της underground punk/hardcore μουσικής. Έχει να κάνει με τη σκηνή κυρίως της California, ένα είδος με πολλές δυναμικές που περνάει από δυνατά, screaming φωνητικά σε μακροσκελή «ήσυχα» μέρη, πάντα όμως, για μένα, συνδυασμένο με την punk/hardcore σκηνή. Τώρα για παράδειγμα, αντί για ορισμός κάποιου είδους μουσικής, είναι περισσότερο ορισμός μιας μόδας. Έχεις πολλά τατουάζ, φοράς και λίγη σκιά στα μάτια, έτοιμος. «Emo» σίγουρα δε σημαίνει το ίδιο πράγμα με αυτό που σήμαινε όταν πρωτάκουσα τον όρο. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Καταλαβαίνω την ανάγκη του κόσμου να κατηγοριοποιήσει τη μουσική που ακούει, αλλά για μένα, όπως είπα, είμαι κολακευμένος που ασχολείται κόσμος μαζί μου, αλλά όρος πλέον δεν αντιπροσωπεύει τίποτα συγκεκριμένο.

Jimmy Eat WorldΠρόσφατα κυκλοφορήσατε το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, μαζί με μία διασκευή των Radiohead στα πλαίσια του Record Store Day. Ποιά η άποψή σου για τον θεσμό αυτό; Πιστεύεις πως πολεμά για κάτι ξοφλημένο;
Υπήρχαν κάποια δισκάδικα στην Arizona όπου μεγάλωσα τα οποία τίμαγα δεόντως και ήταν κάπως σαν το κεντρικό σημείο ολόκληρης της τοπικής μουσικής σκηνής. Ακόμα εκεί είναι τα δισκάδικα αυτά και είναι σίγουρα κομμάτι της μουσικής που αξίζει την υποστήριξή μας. Μας αρέσει ο θεσμός και χαιρόμαστε που τον υποστηρίζουμε και άλλα μαγαζιά σαν αυτά που ήταν μεγάλο μέρος της παιδικής και εφηβικής  μας ηλικίας. Ήταν το κέντρο της σκηνής, ένα μέρος που κάποιος θα έβρισκε κάποιο δίσκο που δεν θα είχε απαραίτητα την μαζική προβολή που είχαν άλλα album της εποχής. Έχει περισσότερο να κάνει με την ιδέα της διατήρησης του δισκάδικου κάπως σαν πολιτιστικό κέντρο, παρά σαν ένα οποιοδήποτε μαγαζί που είναι στα όρια της χρεωκοπίας.

Jimmy Eat WorldΣυμφωνώ απόλυτα. Είστε λοιπόν από τη Mesa της Arizona, που δεν θεωρείται ακριβώς ένα από τα μεγάλα μουσικά κέντρα των ΗΠΑ, υπήρξε πιο δύσκολο για σας σα μπάντα να γιγαντωθείτε ή δεν έπαιξε τόσο ρόλο, μιας που είστε σχετικά κοντά στο L.A.;
Ποτέ δεν πίστευα πως ήταν απαραίτητο να μετοκομίσεις στο Los Angeles, στη Νεα Υόρκη, στο Λόνδινο ή σε οποιαδήποτε άλλη μεγάλη πόλη. Δε χρειάζεται καθόλου. Τι ακριβώς θα κάνεις εκεί πέρα; Θα χαθείς ανάμεσα στους πολλούς. Ξέρεις πόσοι μετακομίζουν σε τέτοια μέρη «για να πιάσουν την καλή»; Πιστεύω πως είναι το πιο παραπλανητικό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Εκεί που μένουμε εμείς έχουμε, φίλους, οικογένεια. Μας βοηθάει όλο αυτό στο να παραμένουμε προσγειωμένοι και να νιώθουμε σαν κανονικοί άνθρωποι όταν γυρνάμε από μία μεγάλη περιοδεία. Απλά μας βοηθάει στο να παραμένουμε οι άνθρωποι που είμαστε.

Jimmy Eat WorldΝαι, καταλαβαίνω ακριβώς τι λες. James, αυτό ήταν όλο. Πιστεύω πως τα είπαμε ωραία για την πρώτη συνέντευξη σε ελληνικό μέσο...
Πράγματι! Είσαι ο πρώτος με τον οποίο έχω μιλήσει! Τέλειο!

Ελπίζω να σας δούμε κάποτε στην Ελλάδα.
Κι εγώ βεβαίως.

Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Εγώ ευχαριστώ, γεια!
  • SHARE
  • TWEET