Συνέντευξη Adrenaline Mob (Russell Allen)

Πέραν από ένας εκ των κορυφαίων ερμηνευτών που εμφανίστηκαν στη metal μουσική την τελευταία 20ετία, ο Russell Allen είναι κι ένας εξαιρετικός συνομιλητής, κάτι που είχα διαπιστώσει και σε προηγούμενες συνεντεύξεις μαζί του. Κυκλοφορώντας το δεύτερο άλμπουμ με τους Adrenaline Mob, μας μίλησε για το πώς είναι να πατάς σε δυο αρκετά διαφορετικούς μουσικούς κόσμους, τι απαιτήσεις υπάρχουν σε κάθε περίπτωση και αναφέρθηκε στις αλλαγές που επήλθαν στις τάξεις του συγκροτήματος, καθώς φυσικά και στη μουσική του "Men Of Honor". Παράλληλα, απέδειξε ότι πρόκειται για μεγάλο οπαδό της σύγχρονης rock μουσικής, μιλώντας για τις φωνές που ξεχωρίζουν σήμερα, όπως και για αρκετά ακόμα θέματα, σε μια συζήτηση που αξίζει να διαβάσετε.

Γεια σου Russell. Πώς πάνε τα πράγματα;
Τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Πέραν του έχω αρπάξει ένα κρύωμα, τα πράγματα είναι πραγματικά καλά. Μόλις επέστρεψα σπίτι από το 70.000 Tons Of Metal (σ.σ.: πολύ γνωστή κρουαζιέρα με metal συγκροτήματα) που είναι μια σπουδαία εμπειρία και ανεβάζω στροφές για την κυκλοφορία των Adrenaline Mob, καθώς είμαι πολύ ενθουσιασμένος με αυτό το δίσκο. Οπότε, τα πράγματα είναι καλά.

Οφείλω να σε συγχαρώ για το ότι φτιάξατε ένα ακόμα ιδιαίτερα διασκεδαστικό άλμπουμ. Το "Men Of Honor" είναι ένα πραγματικά όμορφο άλμπουμ.
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ. Βάλαμε πολλή αγάπη σε αυτό το συγκεκριμένο και είμαστε πραγματικά χαρούμενοι που ο κόσμος ανταποκρίνεται τόσο θετικά.

Φαίνεται, πάντως, πως οι Adrenaline Mob είναι καταδικασμένοι να ζουν μέσα από αλλαγές στη σύνθεσή τους. Από το EP, στο ντεμπούτο άλμπουμ και τώρα στο δεύτερο... Τι συμβαίνει;
Λοιπόν, δεν ήταν σχεδιασμένο να πάει κατ’ αυτό τον τρόπο, αλλά δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που είναι ήδη καταξιωμένοι καλλιτέχνες. Ο μόνος άγνωστός ήταν αυτός που με βοήθησε να σχηματίσω αυτή την μπάντα, δηλαδή ο Mike Orlando κι αυτός δεν είχε άλλες πραγματικές δεσμεύσεις που θα τον περιόριζαν από το να βρίσκεται στο συγκρότημα. Δεν είχαμε σκοπό να εξελιχθεί έτσι, αλλά τα υπόλοιπα παιδιά είχαν άλλα πράγματα να κάνουν κι έτσι αποφάσισαν να συνεχίσουν με κάτι άλλο. Ελπίζουμε πως αυτό το lineup θα μείνει. Πραγματικά μας αρέσει το συγκρότημα όπως έχει τώρα, όλοι τα πάμε καλά μεταξύ μας και τα παιδιά που έχουν έρθει προφανώς ταιριάζουν στον ήχο της μπάντας και θεωρώ πως το lineup είναι το καλύτερο που έχουμε τώρα. Ο ρυθμός και το rhythm section σκοτώνουν, όλοι οι παίκτες είναι του υψηλότερου επιπέδου και αυτή η εκδοχή της μπάντας είναι η καλύτερη. Πάντα χρειάζεται κάποιος χρόνος. Ξέρεις, δεν είμαι ούτε εγώ ο πρώτος τραγουδιστής των Symphony X. Δεν γνωρίζω αν αυτό το ξέρει πολύς κόσμος, αλλά ήμουν ο αντικαταστάτης, ενώ παράλληλα χάσαμε τον Thomas Miller, τον μπασίστα μας, νωρίς και χάσαμε και τον Jason Rullo λίγο καιρό, όταν τον αντικατέστησε ο Thomas Miller στα drums. Ακόμα και σε αυτή την μπάντα χρειάστηκαν ένας, δύο, τρεις… τέσσερεις δίσκοι  πριν καταλήξουμε στη σύνθεση που βλέπεις τώρα, η οποία είναι μαζί εδώ και δέκα χρόνια και ξεκίνησε στον πέμπτο δίσκο μας. Οπότε, ακόμα κι οι Symphony X είχαν πολλές αλλαγές για τέσσερεις δίσκου. Ελπίζω να μην συμβεί το ίδιο.

Νομίζω πως ξέρω γιατί ο κόσμος δεν ξέρει ότι υπήρχε τραγουδιστής πριν από εσένα στους Symphony X. Δεν το θέλει ούτε ο ίδιος ο τραγουδιστής. Ποιός θα ήθελε να συγκριθεί μαζί σου;
(γέλια) Ίσως, ναι... Δεν ξέρω... Δεν σκέφτομαι κατ' αυτόν τον τρόπο, αλλά ό,τι πεις εσύ, αδερφέ... Δικαίωμά σου.

Σε σύγκριση με το "Omerta", έχετε τον John Moyer ως μόνιμο μέλος και φυσικά είναι εκτός ο Mike Portnoy. Κι, όμως, μου φαίνεται πως η προσθήκη του John ήταν πιο σημαντικά από την φυγή του Mike στον συνολικό ήχο του άλμπουμ. Μπορεί να ισχύει αυτό;
Εν μέρει είναι αλήθεια... Η προσθήκη του John Moyer ήταν μεγάλο μέρος της αλλαγής του ήχου της μπάντας υπό την έννοια ότι πραγματικά έπαιξε στον δίσκο. Στο πρώτο άλμπουμ, "Omerta", το μπάσο του έπαιξε ο Mike Orlando, διότι είχαμε τόσες πολλές αλλαγές μελών, χάσαμε τον Paul Di Leo και δε θέλαμε να έχουμε κάποιον μπασίστα. Οπότε, αυτό ήταν μεγάλη υπόθεση. Όταν προσχώρησε στην μπάντα είχαμε έναν επιπλέον άνθρωπο να είναι μέρος του συγκροτήματος. Το ανθρώπινο αυτί αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ένας επιπλέον άνθρωπος εκεί, το αυτό το ξέρει. Όπως, αν έπρεπε να τραγουδήσω όλες τις αρμονίες μόνος μου -κάτι που έκανα κατά κόρον στο παρελθόν- το καταλαβαίνεις. Μπορείς να ακούσεις πως είναι η δικιά μου φωνή. Όταν κάποιος άλλος τραγουδάει την αρμονία μαζί μου, το κάνει πιο πλούσιο. Το κάνει γεμάτο, το κάνει πραγματικό. Και ακούγεται καλύτερο. Βασικά, σε αυτό τον τομέα ο Mike Orlando έκανε πολλά δεύτερα φωνητικά στο νέο άλμπουμ, τραγούδησε πολύ. Ήταν κάτι το οποίο ήθελα να κάνουμε, ώστε να έχουμε περισσότερη πλοκή, να έχουμε περισσότερο πλούσιο ήχο, πιο πραγματικό ήχο, πιο οργανικό ήχο. Γενικά, ο John ήταν μεγάλο μέρος όλου αυτού.

Οι Adrenaline Mob υπήρξαν το πρώτο καταφύγιο του Mike Portnoy όταν έφυγε από τους Dream Theater και έμοιαζε πολύ ενθουσιασμένος στην αρχή. Έχει μείνει κάποια πικρή γεύση από μέρους σου, θεωρώντας ότι εγκατέλειψε τη μπάντα μάλλον εύκολα; Είναι όλα καλά σε προσωπικό επίπεδο;
Ναι, όλα καλά σε προσωπικό επίπεδο, εγώ κι ο Mike μιλάμε ακόμα, είμαστε ακόμα φίλοι και τα σχετικά. Το θέμα με τον Mike ήταν πως δεν έμεινε χαρούμενος με την επιτυχία της μπάντας. Μάλλον θεώρησε ότι θα ήταν ένα σύντομο μονοπάτι πίσω στην επιτυχία των Dream Theater. Κανείς από εμάς δεν θεώρησε πως αυτή η μπάντα θα κάνει επιτυχία εν μια νυκτί. Εγώ πάντως όχι. Αλλά, είχαμε τη θέληση να μείνουμε εδώ και να τα καταφέρουμε. Όμως, αυτός δεν μπορούσε. Ήθελε να προχωρήσει μπροστά, να ασχοληθεί με κάτι άλλο και αυτό επέλεξε να κάνει. Του εύχομαι είναι έχει τύχη σε ό,τι κάνει, αλλά εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να τον περιμένω να φτιάξει μια άλλη μπάντα, καθώς εγώ παλεύω να τα καταφέρω σε αυτή με τον Mike Orlando. Έχω τους Adrenaline Mob διότι έχω πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα κενά ανάμεσα στα άλμπουμ των Symphony X. Και αυτό ήταν κάτι που πραγματικά ήθελα να κάνω και να το κυνηγήσω. Δεν ήθελα να έχω μια ακόμα μπάντα όπου  θα πρέπει να περιμένω κάποιον άλλο, για ένα χρονικό διάστημα που κανείς δεν ξέρει πόσο θα είναι. Με τον Mike είμαστε μια χαρά, απλά ήθελε να κάνει τα δικά του πράγματα και του εύχομαι τύχη...

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, όταν πρωτοάκουσα τραγούδια σαν το "Indifferent" και το "All On The Line" στο ντεμπούτο άλμπουμ, σκέφτηκα πως είχαν να κάνουν με την κατάσταση του Mike εκείνη την περίοδο. Μην με παρεξηγήσεις, αλλά τώρα οι στίχοι σε τραγούδια όπως το "Dearly Departed" με αφήνουν με το ίδιο ακριβώς συναίσθημα για την τρέχουσα κατάσταση...
(γέλια) Λοιπόν, δεν υπήρχε καμία συσχέτιση μεταξύ του πρώτου δίσκου και του Mike σε κανένα επίπεδο, αλλά ξέρεις για το δεύτερο άλμπουμ... Δεν έχει καμία επιρροή... Δεν είχε καμία απολύτως ανάμιξη στη σύνθεση του πρώτου δίσκου, αλλά καταλαβαίνω τον τρόπο με το οποίο το βλέπει ο κόσμος, καθώς είναι το πιο διάσημο μέλος του συγκροτήματος. Πως αυτή είναι η μπάντα του και τα πάντα και όλα τα τραγούδια περιστρέφονται γύρω από αυτόν... Σε αυτό το νέο άλμπουμ, θα μπορούσες σίγουρα να ισχυριστείς πως  υπάρχουν κάποια στοιχεία που μοιάζουν παρεμφερή με την κατάστασή του και αυτό είναι μια χαρά... Ξέρεις, οτιδήποτε κρίνεις εσύ πως πρέπει να λάβεις από ένα τραγούδι, εγώ δεν έχω κανένα θέμα, αδερφέ... (γέλια)

Συνολικά, σε συνθετικό επίπεδο ο δίσκος μοιάζει να έχει μεγαλύτερη ομοιογένεια. Νιώθεις πως η συνεργασία σου με τον Mike Orlando έχει εξελιχθεί σε κάποια επίπεδα; Ο John συνεισέφερε σε συνθετικό επίπεδο; Τι κύλησε διαφορετικά αυτή τα φορά κατά τη σύνθεση του νέου άλμπουμ;
Ο John Moyer δεν συνεισέφερε πραγματικά στο συνθετικό τομέα του νέου άλμπουμ. Πάντα εγώ κι ο Mike Orlando είμαστε αυτοί που γράφουμε τα τραγούδια και στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήταν διαφορετικό. Θέλω να πω πως εγώ κι ο Mike Orlando έχουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε παρέα, ο οποίος είναι πραγματικά γρήγορος, πολύ παραγωγικός και προφανώς πολύ αποδοτικός. Απλά, θέλαμε να έχουμε έναν πολύ ομοιογενή ήχο για αυτόν τον δίσκο και να δείξουμε στον κόσμο πως αυτή είναι μια κανονική μπάντα και είναι κάτι το οποίο παίρνουμε πολύ σοβαρά. Οπότε, πήραμε το χρόνο μας για να επικεντρωθούμε στον ήχο των Adrenaline Mob και ανάγαμε αυτό σε προτεραιότητά μας. Τίποτα, όμως, δεν άλλαξε στο συνθετικό επίπεδο. Ο Mike θα μου έφερνε υλικό, θα το μοιραζόταν μαζί μου, θα δουλεύαμε πάνω σε αυτό μαζί, θα φτιάχναμε τραγούδια και κυριολεκτικά μέσα σε μια ημέρα θα είχαμε ολοκληρώσει ένα τραγούδι, από πλευράς στίχων, μελωδιών και ενορχηστρώσεων. Βασικά, κρατάμε την ίδια συνθετική λογική. Επικεντρωνόμαστε πάνω στα τραγούδια, κόβουμε περιττά πράγματα και προσπαθούμε να το δημιουργήσουμε στέρεα, ομοιογενή μουσική που μας κάνει να ακουγόμαστε σαν συγκρότημα. Παράλληλα, έχουμε ένα εξαιρετικό rhythm section που είναι μαζί μας, με τον John και τον A.J. (σ.σ.: Pero) και ακουγόμαστε όπως πάντα θέλαμε. Φυσικά, κι από μηχανικής πλευράς ο Mike Orlando έκανε σπουδαία δουλειά στη μίξη και στο mastering του CD και είμιαι πραγματικά χαρούμενος με το πώς βγήκε.

Επίσης, πέραν από τους παραλληλισμούς με ονόματα όπως οι Pantera και οι Black Label Society με χαρά παρατήρησα κάποια στοιχεία από πιο μοντέρνες μπάντες που λατρεύω, όπως οι Shinedown και οι Foo Fighters. Για την ακρίβεια ακούω Shinedown στο refrain του "Come On, Stand Up" και Foo Fighters στις φωνητικές γραμμές και τη βασική μελωδία του "Dearly Departed". Παίζει να ακολουθείς αυτές τις μπάντες και να σου αρέσουν;
Ναι, είμαστε μεγάλοι οπαδοί αυτών των συγκροτημάτων. Μεγάλοι οπαδοί των Shinedown, μεγάλοι οπαδοί των Foo Fighters. Κάποιες επιπλέον επιρροές ισορροπούν τον ήχο των Adrenaline Mob, υπάρχει το πιο παλιομοδίτικο υλικό, αλλά επίσης υπάρχουν και πιο μοντέρνες μπάντες όπως οι Sevendust. Υπάρχουν δείγματα, υπάρχουν επιρροές. Όπως είπες οι Foo Fighters είναι μια μεγάλη επιρροή. Οπότε, ναι, αντλούμε πολλή επιρροή από μοντέρνες μπάντες που είναι σχετικές με το σήμερα, με σύγχρονες μπάντες. Μας αρέσει ειλικρινά αυτό το είδος μουσικής. Το πρώτο άλμπουμ είχε περισσότερο αυτό το τύπου Black Label στυλ, διότι ήταν τραχύ, ένα πολύ τραχύ ηχητικά άλμπουμ. Αυτό – όπως επεσήμανες – έχει περισσότερα στοιχεία από σύγχρονες μπάντες και υλικό το οποίο ακούμε και μας αρέσει. Οπότε, ναι, θα έλεγα πως έχω τεράστιο σεβασμό για αυτούς τους τύπους και πραγματικά απολαμβάνω τη μουσική τους.

Στο τέλος του "Feel The Adrenaline" μπορώ να ακούσω ένα μικρό φόρο τιμής στους Alice In Chain. Πώς αποφασίσατε να βάλετε αυτό το μέρος;
Λοιπόν, ήταν ένα μεσαίο μέρος, το οποίο χωρέσαμε. Πάντα μου άρεσε αυτό σαν λογική και το έχω κάνει πολλές φορές στο παρελθόν σε άλλους δίσκους. Στους πρώιμους Symphony X έκανα αντίστοιχα πράγματα. Επίσης, πάντα ήμουν τεράστιος οπαδός των Alice In Chains, οπότε είχα την ευκαιρία να πετάξω μέσα αυτές τις αρμονίες και να το τραγουδήσω κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζει στον προσωπικό μου φόρο τιμής στον Layne Staley, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Θεωρώ πως είναι ένας εκ των σπουδαιότερων ερμηνευτών και πως επηρέασε το μοντέρνο rock περισσότερο από όσο του πιστώνεται, ενώ οι Alice In Chains είναι κατά την άποψή μου ένα εκ των θρυλικών συγκροτημάτων που βγήκαν από το Seattle, έχοντας τεράστιο αντίκτυπο στον σύγχρονο ήχο της αμερικάνικης rock μουσικής. Οπότε, αυτός ήταν ο δικός μου φόρος τιμής σε αυτούς, τους αγαπώ πολύ και θα είναι για πάντα μια από τις αγαπημένες μου μπάντες.

Και μια από τις δικές μου επίσης. Τώρα, η ακουστική πλευρά των Adrenaline Mob φαίνεται πως σου ταιριάζει καλύτερα, καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να βάλεις επιπλέον συναίσθημα στις ερμηνείες σου. Υπάρχουν τρία τραγούδια στο νέο άλμπουμ, σε αυτή την κατεύθυνση. Πόσο σημαντικά είναι για σένα αυτά τα τραγούδια;
Υπάρχουν δυο πολύ σημαντικά πράγματα για μένα. Ως τραγουδιστής μπορώ να επιδεικνύω την πιο απαλή πλευρά μου, την πιο συναισθηματική πλευρά μου όπως μόλις επεσήμανες, ενώ μου δίνει και τη δυνατότητα να μιλήσω μέσα από την καρδιά μου. Πάντα τραγουδάω από την καρδιά μου, αλλά το να μιλήσω μέσα από την καρδιά μου για θέματα τα οποία είναι μάλλον πιο προσωπικά και πιο εσωστρεφή, μου βγαίνουν πιο εύκολα μέσα από αυτά τα τραγούδια. Είναι πολύ-πολύ σημαντικά, ισορροπούν τον δίσκο σε αυτού του είδους τη μουσική και δίνουν στον ακροατή την ευκαιρία να μας γνωρίσει πραγματικά σε πιο προσωπικό επίπεδο μέσω αυτών των τραγουδιών.

Καθώς τραγουδάς σε δυο μπάντες, έκανα μια έρευνα κι έγραψα ένα άρθρο που περιλαμβάνει τους δέκα καλύτερους τραγουδιστές σε πολλά σχήματα, το οποίο περιλαμβάνει κι εσένα. Μιλάω για κανονικές μπάντες κι όχι σόλο καριέρες ή projects. Θα ήθελα να ξέρω την γνώμη σου για κάποιους από τους υπόλοιπους. Πρώτος ο Myles Kennedy που τραγουδάει στους Alter Bridge και τον Slash. Τι νομίζεις για αυτόν;
Ο Myles είναι φοβερός. Είναι και σπουδαίος τραγουδιστής, αλλά και εξαιρετικό παιδί. Είχα την ευκαιρία μια φορά να τον συναντήσω στο Los Angeles, στο αεροδρόμιο, ανάμεσα σε άλλα μέρη. Είναι φαινομενική φωνή και σπουδαίος συνθέτης. Απλά σπουδαίος ως συνθέτης! Και καλός παίκτης επίσης. Μου αρέσει αυτό που κάνει και με τις δύο μπάντες, με τους Alter Bridge αλλά και με τον Slash.

Θα ψήφιζες Alter Bridge ή Slash;
Μάλλον θα ψήφιζα Alter Bridge. Μου αρέσει πραγματικά αυτό που κάνει με τον Slash, αλλά είναι περισσότερο ο εαυτός του μαζί τους και εγώ αυτούς θα ψήφιζα...

Ο δεύτερος είναι ο Corey Taylor που είναι στους Slipknot και στους Stone Sour...
Χμμ, αυτό είναι δύσκολο. Θέλω να πω πως σίγουρα οι Slipknot είναι μια σπουδαία μπάντα, μια από τις καλύτερες μπάντες που έχουν παίξει ποτέ αυτό το στυλ μουσική, αλλά θα πρέπει να πω πως θα ψηφίσω τους Stone Sour, καθώς λατρεύω το γεγονός πως έχει την άνεση να κινηθεί σε πιο rock κατεύθυνση με αυτή την μπάντα. Νομίζω πως αναδεικνύει την ευστροφία του και το πόσο ταλαντούχος είναι, οπότε θα ψηφίσω Stone Sour.

Ο τρίτος είναι ο Maynard Keenan με τους Tool και τους A Perfect Circle...
Κι αυτό πολύ δύσκολο. Υπάρχουν μερικά τραγούδια των A Perfect Circle που πραγματικά μου αρέσουν πολύ, αλλά θα πρέπει να πάω με τους Tool στην προκειμένη περίπτωση...

Ο τέταρτος είναι ο Mike Patton που έχει τους Faith No More και τους Tomahawk...
Faith No More... Ευκολάκι...

Ασυζητητί, ε;
Ω ναι!

Κι ο πέμπτος είναι λίγο περίεργη περίπτωση, καθώς είναι ο Chester Bennington των Linkin Park που τώρα είναι και στους Stone Temple Pilots...
Linkin Park... Διότι, οι Stone Temple Pilots για μένα είναι ο Scott Weiland πρέπει να ξέρεις. Με αυτό μεγάλωσα. Είμαι λίγο προκατειλημμένος. Χωρίς καμία μομφή προς αυτόν, είναι σπουδαίος. Θεωρώ πως φέρνει κάποια ωραία στοιχεία στους STP, αλλά για μένα είναι ο Scott Weiland. Και η δουλειά του με τους Linkin Park δεν πλησιάζεται με τίποτα, πρόκειται για εκθαμβωτικό υλικό. Ήταν κάτι το νέο και εντυπωσιακό όταν βγήκε, όπως αντίστοιχα ήταν κι ο Weiland με τους STP όταν πρωτοεμφανίστηκαν.

Ξεχωρίζεις κάποιους τραγουδιστές στη σημερινή rock και metal μουσική;
Ε, ήδη ανέφερες μερικούς εξ’ αυτών. Οπωσδήποτε ο Myles Kennedy. Ο Brent από τους Shinedown είναι τέλειος, είναι ένας από τους αγαπημένους μου στο σύγχρονο Αμερικάνικο rock. Αυτοί οι τύποι πραγματικά ξεχωρίζουν κατ’ εμέ ως οι φωνές στις οποίες τείνω περισσότερο προς αυτές. Έχουν μελωδία, ο Brent έχει μια δύναμη στους Shinedown που μου αρέσει πολύ. Επίσης, λατρεύω τον David Draiman, θεωρώ πως είναι σπουδαίος, είναι εξαιρετικός front man κι έχει πολύ ωραία ρυθμικά στοιχεία στη φωνή του που τα θαυμάζω. Μου αρέσει πάρα πολύ ο M Shadows, θεωρώ πως έχει μια μοναδική φωνή για το metal και το rock. Έχει αυτή την cool, βραχνή φωνή που είναι σπάνια σε αυτού του είδους τη μουσική. Μου αρέσει αυτό το στοιχείο και μου αρέσει πολύ γενικώς η φωνή του. Μου αρέσει ο Jorn Land στην Ευρώπη. Προφανώς, έχω κάνει και μερικούς δίσκους μαζί του και έχει φοβερή φωνή. Μου αρέσουν και μερικές γυναικείες φωνές φίλε. Διάδωσέ το! Η Floor Jensen, το κορίτσι μου! Είναι φοβερή φίλε! Τραγουδάει τώρα με τους Nightwish και μπάντα ήταν μια δυναμική τραγουδίστρια...

Είχατε περιοδεύσει μαζί και στους Star One, σωστά;
Ναι, όταν ήμασταν ακόμα παιδιά... Αλλά, ναι, πάει πολύς καιρός που έλαβε χώρα αυτό και μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση. Πάντα την θυμόμουν. Το ήξερα πως θα έκανε κάτι σαν κι αυτό μια μέρα. Είμαι πραγματικά χαρούμενος για αυτό, τα πάει περίφημα με τους Nightwish αυτή τη στιγμή. Πολύ καλό για αυτή. Οι Lacuna Coil είναι άλλη μια περίπτωση, η Cristina έχει φωνή που σκοτώνει, αλλά θα πρέπει να δώσω τα δέοντα στο δικό μου νούμερο ένα, που έσκισε στον τελευταίο δίσκο μαζί μου, με τους Adrenaline Mob και η οποία είναι η Lzzy Hale...

Αλήθεια είναι αυτό...
Φίλε έχει τόσο γαμάτη φωνή. Πιθανότατα η καλύτερη γυναικεία rock φωνή που έχω ακούσει ποτέ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα η καλύτερη που έχω ακούσει από πλευράς εύρους, δύναμης, συναισθήματος. Είναι πιο καυτή κι από τον ήλιο. Είναι απλά εκπληκτική...

Είχα την ευκαιρία να την δω τρεις φορές τα τελευταία χρόνια και επιβεβαιώνω πως όσα λες είναι αληθή. Βασικά, όλα όσα είπες είναι αληθή, συμφωνώ σε όλα μαζί σου...
(γέλια) Σ' ευχαριστώ. Είναι πολύ σπάνιο να υπάρχει κόσμος που να συμφωνεί μαζί μου... (γελάει)

Δικό τους το πρόβλημα... (γέλια)
Όχι, βασικά είπα λίγο πολύ τα προφανή. Για μένα αυτές είναι προφανείς επιλογές. Είναι όλοι τους φαινόμενα...

Το ύφος με το οποίο τραγουδάς στους Adrenaline Mob, καθώς και η μουσική προσέγγιση είναι πολύ διαφορετικά σε σχέση με τους Symphony X. Φυσικά, αυτό είναι και το νόημα του να έχεις και κάποιο άλλο project, αλλά πόσο εύκολο είναι αυτό για σένα. Νιώθεις πιο άνετα όταν τραγουδάς με την μια από τις δυο μπάντες;
Η διαφορά, προφανώς, είναι η μουσική, η κατεύθυνση της μουσικής. Το ένα είναι πολύ ευθύ και ειλικρινές από πλευράς στιχουργικής και μουσικής προσέγγισης κι αυτό είναι οι Adrenaline Mob. Το άλλο είναι πιο πολύπλοκο και πιο μπλεγμένο. Οι Symphony X είναι μια καλή άσκηση για μένα αν θες να το θέσω έτσι. Τεστάρει τα όρια μου, ως προς το φωνητικό εύρος που έχω να επιτύχω με αυτή την μπάντα μέσα σε μια και μόνο βραδιά, καθώς πρέπει να πιάσω τα πάντα από ένα ψηλό Ντο μέχρι οπουδήποτε, ξέρεις… μέχρι ένα χαμηλό Σολ. Είμαι σε όλο το εύρος με αυτή την μπάντα. Με τους Adrenaline Mob η πρόκληση δεν έγκειται τόσο πολύ στο εύρος, αλλά λιγότερο ή περισσότερο είναι μια πρόκληση σχετική με τη δύναμη και την αντοχή. Διότι, με τους Symphony X έχω περίπου δέκα λεπτά ανάμεσα στα μέρη (γέλια). Ξέρεις τι θέλω να πω, έχω πολύ χρόνο ανάμεσα στα μέρη που τραγουδάω. Κάθε τραγούδι έχει δυο λεπτά εισαγωγή πρακτικά, οπότε μπορώ να πιάσω την ανάσα μου και να χαλαρώσω, οπότε οι Symphony X δεν με ζορίζουν σε αυτό το επίπεδο, την ώρα που οι Adrenaline Mob είναι μια τεράστια πρόκληση σε φυσική κατάσταση, διότι δεν έχω πολύ χρόνο και δεν προλαβαίνω να φύγω από τη σκηνή. Είναι ο τύπος της μπάντα που πρέπει να ηγηθώ και να είμαι μπροστάρης για όλη τη διάρκεια της εμφάνισης. Οπότε, είναι διαφορετικές περιπτώσεις υπό αυτή την οπτική γωνία. Φωνητικά, μου βάζουν δύσκολα με διαφορετικούς τρόπους. Η μια περίπτωση έχει να κάνει με το εύρος, ενώ η άλλη είναι κατά κάποιο τρόπο μια πρόκληση φυσικής αντοχής. Αμφότερα πάντως έχουν πολύ συναίσθημα και βάζω πολύ πάθος στις ερμηνείες μου και με τις δύο μπάντες.

Πρέπει να επισημάνω ότι έχουμε κάτι κοινό. Η μεγάλη αγάπη μου είναι το progressive metal, αλλά το άλλο μου μισό λατρεύει το μοντέρνο rock και τις σύγχρονες μπάντες στις οποίες αναφερθήκαμε νωρίτερα...
Λοιπόν, τότε είμαι ο τέλειος τραγουδιστής για εσένα... (γέλια). Απλά αστειεύομαι...

Βασικά, αλήθεια είναι αυτό. Αλλά θα είσαι γνώστης του ότι μερικοί οπαδοί των Symphony X και του progressive metal ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν γιατί τραγουδάς σε μια μπάντα όπως οι Adrenaline Mob. Δεν είναι παράδοξο που οι ανοιχτόμυαλοι οπαδοί του prog δεν αποδέχονται μια τέτοια κίνηση; Τι θα τους απαντούσες;
Δεν έχω κάποια απάντηση. Μπορείς να φέρεις το άλογο στη βρύση, αλλά δεν μπορείς να το αναγκάσεις να πιεί νερό. Αν δεν σε ενδιαφέρει, απλά δε σε ενδιαφέρει. Και αυτό είναι απόλυτα εντάξει με εμένα. Δεν δημιούργησα τους Adrenaline Mob, ώστε το prog metal κοινό να εισχωρήσει και να δεθεί μαζί τους. Στο blabbermouth με παρερμνήνευσαν μια φορά λέοντας πως «δεν με νοιάζει τι σκέφτονται οι οπαδοί των Symphony X». Αυτά είναι βλακείες. Με νοιάζει τι σκέφτονται, αλλά δεν γράφω μουσική για να τους επιβάλλω να την καταπιούν. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Απολύτως...
Είναι εκεί αν θέλουν να τους αρέσει. Αν τους αρέσει, αυτό είναι σπουδαίο. Αν δεν τους αρέσει είναι εντάξει, απόλυτα κατανοητό. Δεν θα ήθελα αυτή η μπάντα να θεωρηθεί ως κάτι που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τους Symphony X ή οτιδήποτε τέτοιο. Πρόκειται για διαφορετικό είδος μουσικής, είναι κάτι με το οποίο μεγάλωσα. Αυτό είναι που έκανα πριν μπω στους Symphony X. Με τη rock μουσική ζούσα και ανέπνεα καθώς μεγάλωνα ως παιδί και σε power metal υλικό όπως αυτό το ανακάλυψα με τους Symphony X και έπειτα άρχισα να αναπτύσσω το ενδιαφέρον μου γύρω από την progressive μουσική. Πήρα τη δουλειά πριν μάθω το είδος, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Όμως, ερεύνησα το είδος πολύ έντονα όταν πήρα τη δουλειά και συνέχισα από εκεί. Οι prog οπαδοί είναι γενικά σπουδαίοι και είναι κρίμα αν είναι πολύ απλό για πολλούς από αυτούς και δεν μπορούν να δεθούν μαζί του. Αλλά, αυτά είναι πραγματικά σπουδαία τραγούδια. Είναι άμεσα, απλά τραγούδια που λένε την αλήθεια, μιλάνε εκ καρδίας και αυτή ήταν η πρόθεση. Μερικοί άνθρωποι τα λατρεύουν, μερικοί πάλι όχι. Δεν πρόκειται να πω στον κόσμο τι να του αρέσει και τι να μην του αρέσει. Εγώ φτιάχνω τη μουσική και σε όποιον αρέσει.

Μιας και ήρθαμε ως εδώ, τι νέα υπάρχουν από το στρατόπεδο των Symphony X; Πότε να περιμένουμε να ακούσουμε νέο υλικό από αυτή τη μπάντα;
Δεν έχω καμία ιδέα! Και νιώθω άσχημα, διότι πολύς κόσμος κοιτάζει προς εμένα και απευθύνει τέτοιες ερωτήσεις, για τις οποίες δεν έχω απαντήσεις, καθώς δεν γράφω εγώ τη μουσική για τους Symphony X. Αυτός είναι ο Michael Romeo, είναι το δικό του καράβι, οπότε όταν είναι έτοιμος να βάλει μπρος τα πράγματα, υποθέτω θα μου δοθεί και η μουσική. Το σίγουρο είναι πως θέλω να δουλέψω μαζί του σε υλικό και έχουμε μιλήσει για αυτό, αλλά δεν έχω λάβει ακόμα καθόλου μουσική από αυτόν. Ξέρω πως εργάζεται σκληρά τώρα, τουλάχιστον έτσι μου είπε, αλλά θα κατεύθυνα τους οπαδούς των Symphony X να μπουν στο website, να κοιτάξουν στα forums και να κάνουν όλες τους τις ερωτήσεις εκεί, καθώς δεν έχω μια απάντηση.

Τι θυμάσαι από την εμφάνιση με τους Symphony X στην Ελλάδα; Υπάρχει πιθανότητα να σας δούμε να παίζετε εδώ με τους Adrenaline Mob;
Το ελπίζω! Θέλω οπωσδήποτε να επιστρέψω με κάποιο τρόπο. Βασικά, υπάρχει η ιδέα να έρθουμε να κάνουμε μια εμφάνιση με ένα φίλο, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω. Έχει να κάνει με έναν από τους ήρωες μου, που δεν είναι πλέον μαζί μας. Αυτό θα πω μόνο. Θα σας αφήσω με αυτό μόνο... (σ.σ.: για ποιον Dio να λέει;). Όσο για τους Adrenaline Mob θα ήθελα πολύ να έρθουμε εκεί, απλά πρέπει να βρεθεί ο σωστός promoter, κάποιος που να θέλει να μας φέρει και εμείς θα είμαστε εκεί.

Η μπάλα είναι στο δικό μας γήπεδο...
Η μπάλα είναι στο δικό σας γήπεδο. Πάμε Mob fans!

Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου, Russell. Είναι πάντα ευχαρίστησή μου και προνόμιο το να μιλάω μαζί σου.
Σ' ευχαριστώ Χρήστο. Να έχεις μια ωραία μέρα!