Συνέντευξη Need (Jon V.)

Οι Need κυκλοφορούν το τρίτο στούντιο άλμπουμ τους, "Orvam: A Song For Home", και επιχειρούν να κάνουν τη διαφορά στα εγχώρια δεδομένα, καταθέτοντας ένα εκπληκτικό άλμπουμ. Βρήκαμε εύκαιρο τον τραγουδιστή του συγκροτήματος Jon V. (ή κατά κόσμον Γιάννη Βογιαντζή) και αυτός μας ανέλυσε με λεπτομέρεια πως το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε οδήγησε στο νέο άλμπουμ, τα συστατικά πίσω από τη δημιουργία του κάθε τραγουδιού και την πραγματικά progressive αντίληψη και προσέγγιση του συγκροτήματος. Διαβάστε την απολαυστική συνομιλία μας κατά προτίμηση απολαμβάνοντας το νέο, εντυπωσιακό άλμπουμ των Need.

Καλησπέρα Jon. Πότε βγαίνει το νέο άλμπουμ των Need τελικά;
Καλησπέρα Χρήστο. Λοιπόν, η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας είναι 10 Ιανουαρίου, αλλά υποθέτω ότι μέχρι να πάει σε όλα τα σημεία διανομής θα περάσουν λίγες μέρες ακόμη.

Ήδη κάνατε ένα release party και δώσατε κάποια δείγματα μέσω διαδικτύου. Μέχρι τώρα ποιό είναι το feedback;
Θα έλεγα ότι η αντίδραση μέχρι στιγμής είναι κατά κάποιο τρόπο συγκινητική. Έχουμε λάβει τρομερά καλό feedback κ από ανθρώπους που έχουν ακούσει μόνο τα δείγματα μέσω youtube, αλλά και από αυτούς που έχουν ακούσει ολόκληρο το άλμπουμ. Δε νομίζω ότι είχαμε αντίστοιχη ανταπόκριση στο παρελθόν για κάποιο από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ.

Αλήθεια, πώς αντιδράς κάθε φορά που εισπράττεις αυτά -τα συγκινητικά όπως λες- λόγια; Αμήχανα;
Δε θα το έλεγα. Με ευχαριστεί σίγουρα να ακούω κολακευτικά σχόλια για τη δουλειά μας. Είναι ωραίο συναίσθημα να ξέρεις πώς κάποιον τον αγγίζει η μουσική σου με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ειδικά, μάλιστα, από τη στιγμή που περιμέναμε τόσο καιρό να την μοιραστούμε με τον κόσμο. Είναι κατά κάποιο τρόπο η ανταμοιβή για τον κόπο μας.

Το ανέφερα γιατί ένα από τα στοιχεία που εκτιμώ πραγματικά πολύ στους Need είναι το ότι είστε μια μπάντα που κάνετε περισσότερα από όσα λέτε και γενικά δίνετε την εντύπωση μιας low profile μπάντας, με την καλή έννοια. Κάνω λάθος σε αυτό;
Υποθέτω πώς έτσι είναι, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν έγινε ποτέ εσκεμμένα. Απλά, ήμασταν πάντα υπέρ της λογικής του να δουλεύουμε και να κάνουμε πράγματα και να προχωράμε αργά και σταθερά αφήνοντας τις φανφάρες και τα ποζεριλίκια για άλλους. Το αν λειτουργεί η όχι ο τρόπος μας θα σου πω στο τέλος της διαδρομής χαχα...

Για να πάμε και στα μουσικά, η αίσθηση που μου έχει αφήσει -κάτι που αναφέρω και στο review- είναι πως οι αλλαγές στο νέο άλμπουμ είναι τόσο σημαντικές που είναι σχεδόν σα να μην έχει νόημα να γίνονται συγκρίσεις με το παρελθόν. Από την άλλη, ήσασταν πάντα μια εξαιρετική μπάντα, απλά ξεπεράσατε τους εαυτούς σας. Αλλάξατε όντως πολύ; Περισσότερο ως άνθρωποι, ως καλλιτέχνες ή ως οπαδοί της μουσικής θα έλεγες;
Κατά μία έννοια καταλαβαίνω πώς το λες. Η αλήθεια είναι ότι ενώ θεωρώ ότι μουσικά  το "Orvam" είναι μια λογική συνέχεια των όσων έχουμε κάνει στα προηγούμενα άλμπουμ, παράλληλα είναι και κάτι νέο για εμάς. Σίγουρα μεγαλώνοντας αλλάζει η προσέγγιση μας πάνω στη σύνθεση αλλά πιστεύω μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίσαμε όλη τη διαδικασία σύνθεσης του συγκεκριμένου άλμπουμ. Τζαμάραμε πολύ περισσότερο σε σχέση με τα προηγούμενα, δώσαμε περισσότερη βαρύτητα στην προ-παραγωγή, δοκιμάσαμε ήχους, κόψαμε/ράψαμε...Το παιδέψαμε πολύ περισσότερο γενικά δηλαδή και αυτό φαίνεται θεωρώ στο τέλος.

Ποιό θα έλεγες ότι ήταν το πιο απολαυστικό και ποιο ήταν το πιο αγχωτικό μέρος της διαδικασίας από την μέρα που ξεκινήσατε να γράφετε το "Orvam", μέχρι την ημερομηνία κυκλοφορίας του, δηλαδή σήμερα;
Νομίζω, όσον αφορά στο πιο απολαυστικό μέρος, είμαι μοιρασμένος ανάμεσα σε δύο φάσεις. Από τη μία είναι ο καιρός που αράζαμε στο προβάδικο, πίναμε μπύρες και τζαμάραμε τα καινούρια κομμάτια δοκιμάζοντας πράγματα και νιώθοντας ότι φτιάχνουμε κάτι πραγματικά ωραίο. Και από την άλλη εκείνη η αίσθηση που έχεις όταν παίρνεις το cd στα χέρια σου, το χαζεύεις και λες «τέλος, αυτό ήταν». Τώρα το πιο αγχωτικό κομμάτι θα έλεγα ότι ήταν η μίξη. Δοκιμάσαμε πάρα πολλά πράγματα, ήχους, χροιές, ακούσαμε ΑΠΕΙΡΕΣ φορές το υλικό και αυτή είναι σίγουρα μια πάρα πολύ κουραστική διαδικασία μέχρι να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα

Όλος ο δίσκος διακατέχεται από μια progressive νοοτροπία και μια λογική που δεν είναι απαραιτήτως εύκολη ή αρεστή σε πρώτο άκουσμα. Σκεφτήκατε σε κάποια φάση ότι ίσως το παρακάνατε; Τραγούδια διάρκειας 10 και 18 λεπτών δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να σερβίρεις στον κόσμο...
Είναι γεγονός ότι το υλικό απαιτεί την προσοχή και την συγκέντρωση του ακροατή για να εμπεδώσει κανείς τα διάφορα μέρη και τις αλλαγές, αλλά ειλικρινά τον καιρό που γράφαμε δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούμε πώς θα αντιμετωπίσει ο κόσμος τη μουσική μας. Αυτό είναι κάτι που ίσως σε απασχολεί όταν έχεις ολοκληρώσει αυτό το μέρος μάλλον. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι και το ομώνυμο κομμάτι του πρώτου μας δίσκου, το "The Wisdom Machine", είναι 11 λεπτά...είχαμε δείξει από νωρίς τις προθέσεις μας, χαχα. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν έγινε επιτηδευμένα...Δηλαδή θυμάμαι ακόμα και τον καιρό που γράφαμε το "Orvam" (το κομμάτι),κι ενώ η διάρκειά του πλησίαζε τότε ας πούμε τα 12 ή 13 λεπτά, αισθανόμασταν ότι κάτι του λείπει, και γι' αυτό συνεχίζαμε να το παιδεύουμε μέχρι να νιώθουμε εμείς πλήρως ευχαριστημένοι.

Είναι γεγονός ότι τα σημάδια υπήρχαν. Παραδείγματος χάριν, το ότι τα πλήκτρα θα είχαν περισσότερο ρόλο το είχες ουσιαστικά αναφέρει και στη συνέντευξη που κάναμε μετά το "Siamese God" και όντως έδωσαν επιπλέον διάσταση στον ήχο σας. Αλήθεια, ποιός είναι ο ρόλος τους στη νέα μουσική κατεύθυνση των Need;
Σίγουρα τα πλήκτρα έχουν αρκετά σημαντικό ρόλο πλέον στους Need και όχι τόσο υποστηρικτικό όσο είχαν στο "Siamese God". Άλλωστε τότε είχαν προστεθεί στην ουσία μετά την ηχογράφηση του υπόλοιπου δίσκου. Τώρα πια, πέρα από τη δημιουργία βάσης ή ατμόσφαιρας  τα πλήκτρα αναλαμβάνουν πολλές φορές πρωταγωνιστικό ή lead ρόλο και αυτό οφείλεται στο ότι ο Αντώνης, πέρα από εξαιρετικός μουσικός, συμμετείχε πιο ενεργά στη διαδικασία της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης στο νέο άλμπουμ. Και θεωρώ ότι με αυτή τη βάση θα προχωρήσουμε όταν έρθει η ώρα να συνθέσουμε και νέο υλικό.

Προσωπικά θεωρώ πως η φωνή σου δένει πολύ ωραία με τον ήχο του πιάνου. Θα ήταν εφικτό να ακούσουμε από τους Need ακόμα και τραγούδια αποκλειστικά με πιάνο και φωνή;
Ναι, φυσικά, δε βρίσκω το λόγο γιατί όχι. Αυτό που με ενδιέφερε και με ευχαριστούσε πάντα μέσα στην «progressive» νοοτροπία είναι ότι στην ουσία δεν έχεις κανέναν περιορισμό στο τι θα παίξεις και μπορείς να χειριστείς τη μουσική σου καθαρά όπως εσύ θέλεις χωρίς καλούπια και «γκρίνιες» ας πούμε. Επομένως θα μπορούσαμε άνετα κάποια στιγμή να έχουμε ένα τέτοιο κομμάτι.

Πολύ ωραία. Το αναμένω λοιπόν. Είναι κάτι σαν παραγγελιά... Τώρα, ο πλήρης τίτλος του άλμπουμ είναι "Orvam: A Song For Home". Εμφανώς, το "Orvam" είναι το μαύρο ανάποδα. Γιατί αυτό; Ποιός είναι ο λόγος που βγάζει ένα συναίσθημα νόστου ο τίτλος; Αν και γενικά, περισσότερο θα έλεγα πως η αίσθησή μου είναι η επιστροφή στην αθωότητα των παιδικών χρόνων κι όχι στο σπίτι αυτό καθαυτό, σωστά;
Η λέξη orvam και η αρχή αυτού του «concept» είναι κάτι που σκέφτηκε ο κιθαρίστας μας, ο Ravaya και τον απασχολούσε για καιρό. Στο κεφάλι του ήταν πολύ ξεκάθαρο το ότι το orvam ήταν μια συνθήκη που μπορεί να είναι το ανάποδο του mavro σαν λέξη αλλά δεν είναι άσπρο ή γκρι ας πούμε. Είναι μια καθαρά «αυτόνομη» κατάσταση. Όσον αφορά στον πλήρη τίτλο τώρα, το «home» μπορεί να έχει πολλαπλές σημασίες. Μπορεί να είναι και κυριολεκτική η χρήση του με την έννοια ότι στιχουργικά αλλά και σαν ατμόσφαιρα, η μουσική παραπέμπει πολύ στο συναίσθημα του να ζεις σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια, έτσι όπως διαμορφώνεται η πραγματικότητα γύρω μας. Αλλά μπορεί να είναι ακόμα και ένας εσωτερικός προορισμός το να βρεις το «σπίτι» σου, είτε πίσω στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας, είτε στην αλήθεια που ο καθένας μας κρύβει μέσα του. Πέρα από αυτό, έχω ακούσει ήδη αρκετές ερμηνείες σε σχέση με αυτό, ώστε δε θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο, καθώς διαφορετικοί άνθρωποι δείχνουν να το εκλαμβάνουν με τον δικό τους τρόπο, που είναι και το ζητούμενο πάντα.

Κατανοητό. Ας πάρουμε τώρα τα τραγούδια ένα-ένα. Το "Lifeknot" το είχατε πρωτοπαρουσιάσει στο Sonisphere το 2010, οπότε υποθέτω ότι είναι το πρώτο τραγούδι που συνθέσατε. Θα έλεγες πως είναι και το πιο προσιτό δείγμα του άλμπουμ; Το μεταβατικό τραγούδι από τους παλιούς στους νέους Need; Επίσης, είναι ο πρώτος περίεργος τίτλος. Εξήγησέ τον μας...
Βασικά δε θυμάμαι αν είναι το πρώτο τραγούδι που συνθέσαμε αλλά σίγουρα είναι το πρώτο τραγούδι που είχε ολοκληρωθεί στον μεγαλύτερο βαθμό εκείνο τον καιρό, και καθώς θέλαμε να δείξουμε ότι είμαστε εδώ και προχωράμε σαν μπάντα, αποφασίσαμε να το παίξουμε στο Sonisphere. Δεν ξέρω αν είναι το πιο προσιτό δείγμα, πάντως θεωρούσαμε από τότε ότι δουλεύει πολύ σε συναυλιακό περιβάλλον. Ίσως λόγω διάρκειας να είναι πιο εύκολο να το ακούσει κάποιος μη οικειοποιημένος, αν και παρατηρώ ότι το "Mother Madness" δείχνει να παίρνει αυτό το ρόλο... Τι εννοείς ο πρώτος περίεργος τίτλος; Στο καινούργιο άλμπουμ;

Ναι, δείχνεις να παίζεις με τις λέξεις, να τις συνδυάζεις...
Αρχικά είχαμε άλλο τίτλο για το κομμάτι αλλά έτσι όπως διαμορφωνόταν στιχουργικά δε μου ταίριαζε. Έτσι λοιπόν, μια μέρα συζητώντας με τον Ravaya για το συναίσθημα ασφυξίας που μου έβγαζε στιχουργικά το κομμάτι, του έλεγα ότι μου φέρνει λίγο στο μυαλό τον τίτλο «Η ζωή εν τάφω», του μυθιστορήματος του Στρατή Μυριβήλη. Την άλλη μέρα μου πρότεινε το "Lifeknot" για τίτλο, με το οποίο ενθουσιάστηκα. Είναι αρκετά εύηχο και εκφράζει απόλυτα αυτό που μου βγάζουν οι στίχοι. Άσε που αν δεν το δεις γραμμένο μπορεί να νομίζεις ότι είναι "Lifenot", το οποίο πάλι μέσα είναι στο νόημα...

Εμένα πάντως ο πρώτος συνειρμός που μου ήρθε στο κεφάλι ήταν οι Slipknot. Βάλε και την εισαγωγή που έχει κάτι σαν μικρή λούπα και μου έδεσε, χαχα...
Ναι, προφανώς καταλαβαίνω το συνειρμό χαχα, αλλά δεν το είχαμε καθόλου στο μυαλό μας είναι η αλήθεια, άσε που δεν έχω ψάξει καθόλου τι σημαίνει το Slipknot στην πραγματικότητα. Αλλά, η έννοια του «κόμπου της ζωής» μου φαίνεται πολύ πιο σαφής και «χειροπιαστή», χαχα...

Σε πιστεύω, αλλά θέλω να μου πεις ποιά είναι η σχέση σας με τα ενθεογενή προϊόντα της φύσης, χαχα... Πέραν των στίχων, θεωρώ πως το "Entheogen" είναι ίσως η καλύτερη και πιο «συναρπαστική» σας σύνθεση ως σήμερα. Πες μας δυο-τρία πράγματα μουσικά και στιχουργικά για αυτό το κομμάτι, καθώς και για τα πολυφωνικά και τα γυναικεία φωνητικά.
Έχουμε κι εμείς τις εμπειρίες μας με τα δώρα αυτά της φύσης, αλλά όταν ήρθε η ώρα να μπούμε στο «πετσί» του κομματιού, ζητήσαμε τη βοήθεια μια φίλης του Ravaya, της Πολυξένης Ακλύδη, η οποία είναι και η κοπέλα που κάνει τα φωνητικά στο κομμάτι. Η Πολυξένη έχει ταξιδέψει αρκετά στη Νότια Αμερική όπου είναι πιο διαδεδομένη η χρήση ενθεογενών ουσιών και μας περιέγραφε την εμπειρία της από την χρήση της ayahuaska, ένα μείγμα διαφόρων φυτών και ζωμών που έχει τέτοιες «ιδιότητες» και θεωρείται ο «βασιλιάς» των ενθεογενών. Τα μέρη που τραγουδάει η Πολυξένη είναι στην ουσία κάποιες κατά κάποιο τρόπο ψαλμωδίες προς τη μητέρα φύση που τραγουδούσαν όσοι δοκίμαζαν ayahuaska. Η ουσία στιχουργικά του κομματιού είναι το να βρεις το φως, την αλήθεια που κρύβεις μέσα στην ψυχή σου, κάτι που εν πολλοίς έχουμε χάσει, και για το οποίο τα ενθεογενή μανιτάρια ή η ayahuaska μπορούν να σου προσφέρουν μια "χείρα βοηθείας" ώστε να βρεις πιο εύκολα το δρόμο. Το πολυφωνικό σημείο στα πορτογαλικά είναι η προσπάθειά μας κατά κάποιο τρόπο να αναπαράγουμε αυτές τις ψαλμωδίες μαζί με την Πολυξένη. Όσον αφορά στην πολυφωνία στα κουπλέ, θέλαμε να δώσουμε ένα πιο μυστηριακό χαρακτήρα στο κομμάτι και μας βγήκε με αυτό τον τρόπο.

Εν συνεχεία, το "Symmetrape" είναι από τα πιο επιθετικά τραγούδια του άλμπουμ, το οποίο επίσης έχει περίεργο τίτλο. Λίγο άρρωστο θα το έλεγα. Συμφωνείς μαζί μου ότι η ερμηνεία σου προς το τέλος έχει κάτι από Gildenlow σε δραματικότητα; Αλήθεια, τα brutal φωνητικά στο μέσο τι ρόλο παίζουν;
Ο τίτλος υποδηλώνει το «βιασμό της συμμετρίας» μέσα στο κομμάτι, καθώς έχουμε ξεχάσει τις συμβατικές δομές. Είναι ένας τίτλος που σκέφτηκε ο Ravaya καθώς έγραφε τα μουσικά μέρη και ο οποίος μου βγήκε στιχουργικά στο βιασμό της συμμετρίας και της αρμονίας που βιώνουμε γύρω μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον Gildenlow για το τελευταίο σημείο, αλλά περισσότερο τον Ray Alder. Βέβαια, έχω ακούσει πολύ Pain of Salvation στη ζωή μου οπότε μπορεί να βγαίνει υποσυνείδητα και αυτό... Η χρήση των brutal φωνητικών έγινε για να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα σε εκείνο το σκοτεινό, doom σχεδόν σημείο, καθώς τίποτα άλλο δεν έδειχνε να το τονίζει όσο θα θέλαμε.

Το "Mother Madness" αποτέλεσε τον προπομπό του άλμπουμ για το ευρύ κοινό και μάλιστα είχαμε τη χαρά να το παρουσιάσουμε εδώ στο site μας. Έχει το πιο πιασάρικο και πιθανότατα καλύτερο refrain που έχετε γράψει και γενικά άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, ενώ είπες ήδη πως θα έχει τον ρόλο του πιο «εύκολου τραγουδιού» για τον μη οικειοποιημένο στον ήχο της μπάντας. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η πιο straight εκδοχή των Need αυτή;
Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η πιο straight εκδοχή των Need, καθώς έχει πολλά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουμε ως μπάντα καταφέρνοντας με ένα περίεργο τρόπο να είναι πιασάρικο σαν κομμάτι. Μας βγήκε πολύ αβίαστα είναι η αλήθεια και όταν αποφασίσαμε για το πρώτο «επίσημο» δείγμα, φαινόταν σαν η πιο ξεκάθαρη επιλογή καθώς συνδυάζει και το heavy riffing και το μελωδικό ρεφρέν και ο κόσμος δείχνει να το έχει αγαπήσει ιδιαίτερα ήδη.

Κρύβει και λίγη από την αγάπη που σου έχει μείνει για τον Warrel Dane, σωστά;
Χαχα...οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται... για να μην πω λατρείες καλύτερα...

Παρένθεση, λοιπόν. Βάλουμε σε σειρά λατρείας Warrel Dane, Ray Alder, Daniel Gildenlow και Zachary Stevens...
Δύσκολο task, χαχα...

Δεν σε φοβάμαι...
Με μια πρώτη σκέψη νομίζω θα αντέστρεφα απλά τους δύο τελευταίους...Αλλά από την άλλη ίσως και τους δύο πρώτους...χαχα. Δεν ξέρω αλήθεια... γίνεται απλά να τους χωρίσουμε σε ζευγάρια και να αφήσουμε στη θέση 1 τους Dane/Alder και στη θέση 2 τους Gildenlow/Stevens; (γέλια)

Ok, θα το δεχτώ... Τώρα, το "Construct" συνδυάζει εκ νέου δύναμη και progressive παίξιμο ιδανικά, έχοντας αρκετές διακυμάνσεις όπως και το σύνολο σχεδόν των τραγουδιών. Τι θα έλεγες πως χαρακτηρίζει αυτό το τραγούδι και σε τι αφορά;
Το "Construct" είναι από τα τραγούδια που μας παίδεψαν ιδιαίτερα καθώς μουσικά τα riff που είχε φέρει ο Ravaya ήταν πολύ περίεργα, με τελείως «άρρωστα» μετρήματα, τα οποία μας δυσκόλεψαν αρκετά. Τελικά, μπορώ να πω ότι live το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ. Στιχουργικά, πραγματεύεται το συναίσθημα του να νιώθεις ότι βρίσκεσαι συνέχεια μπροστά σε έναν «τοίχο» και να μην μπορείς να τον περάσεις με κανένα τρόπο, όσο κι αν προσπαθείς. Μου βγάζει ένα πολύ κλειστοφοβικό συναίσθημα και μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος με τον οποίο το πιάνο χρωματίζει το τραγούδι χωρίς να αφαιρεί κάτι από τη βαρύτητά του.

Στο "Hotel Oniro" νομίζω πως είναι εμφανής ο δάκτυλος του θεατράνθρωπου και δη του Ravaya, σωστά; Ένας λίγο πειραγμένος διάλογος που φαίνεται να κάνουν δυο μη αγγλόγλωσσοι άνθρωποι στα αγγλικά και μάλιστα ακούγεται σαν διάλογος παλιότερης εποχής. Λειτουργεί περισσότερο ως εισαγωγή ή διάλειμμα αυτό το track;
Και τα δυο νομίζω... μουσικά είναι μια ανάσα μέσα στα «γκάζια» του υπόλοιπου δίσκου με αυτό τον εξαιρετικό συνδυασμό ακουστικής κιθάρας και πιάνου, αλλά νομίζω ότι έχει και πολύ σαφή ρόλο και αυτόνομα. Το κείμενο υπήρχε από παλιότερα και μάλιστα το είχε δημοσιεύσει ο Ravaya στη σελίδα του στο myspace σαν μονόπρακτο. Με τη βοήθεια και της Στεφανίας Γουλιώτη νομίζω ότι αποδόθηκε εξαιρετικά το συναίσθημα που έβγαζε το αρχικό κείμενο. Όταν γράφαμε το δίσκο, ο Ravaya έριξε την ιδέα να χρησιμοποιήσουμε το "Hotel Oniro", καθώς του ταίριαζε με την ατμόσφαιρα η οποία διαμορφωνόταν μέσα στο άλμπουμ και θεωρώ ότι το αποτέλεσμα τον δικαιώνει πλήρως. Σε βάζει και με τον καλύτερο τρόπο σε mood για να ακούσεις το ομώνυμο κομμάτι.

Η φράση «how do you keep on living, when every day is exactly the same?» θα έλεγες πως αντικατοπτρίζει και το mentality των Need ως συγκρότημα, αλλά και την φιλοσοφία του άλμπουμ;
Αντικατοπτρίζει σίγουρα την αντίθεση στον τρόπο με τον οποίο θα θέλαμε να ζούμε και ως άτομα, αλλά και να λειτουργούμε ως μπάντα. Δηλαδή πάντα κοιτάζοντας μπροστά, έχοντας στο μυαλό μας την εξέλιξη και τη δημιουργία, και όχι τη στασιμότητα και τον εγκλωβισμό μέσα σε καλούπια και στερεότυπα τα οποία μας ταΐζουν από μικρά παιδιά. Ψάχνουμε τον τρόπο ώστε να μην είναι κάθε μέρα ίδια με την προηγούμενη.

Και πάμε στο "Orvam" που μαζί με το "Enthogen" ξεχωρίζουν και λόγω διάρκειας και λόγω έμπνευσης. Θα μείνω στο τρομερό riff του Ravaya και στο εκπληκτικό σημείο που επανέρχεται η αρχική μελωδία του "There Is No Future For Us" με τα βιολιά να δίνουν ένα επιβλητικό τόνο. Επίσης, θα πω ότι δεν κάνει καμία κοιλιά στα 18 λεπτά και κυλάει πολύ άνετα κάτι που είναι πολύ δύσκολο. Πόσο σας παίδεψε να τοποθετήσετε όλα τα κομμάτια σωστά;
Ενώ δουλέψαμε πάρα πολύ, όπως φαντάζεσαι, στο συγκεκριμένο κομμάτι, η αλήθεια είναι ότι ήρθε κάπως αβίαστα το όλο αποτέλεσμα. Δηλαδή, ενώναμε τα κομμάτια του πάζλ σιγά-σιγά, αλλά με πολύ υπομονή και το τελικό αποτέλεσμα ήρθε πολύ φυσικά. Το αρχικό riff ήταν σαφώς η βάση, και μας είχε πορώσει πάρα πολύ, καθώς και η πρώτη στροφή για την οποία είναι υπεύθυνος στιχουργικά ο Ravaya, η οποία δίνει και τον τόνο και όλου του άλμπουμ. Πολλά μέρη βγήκαν μέσα από jams, κάτι που έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά αυτό που σου είπα και πιο πάνω, ότι ακούγαμε τις ηχογραφήσεις από τις πρόβες και είχαμε συνέχεια την αίσθηση ότι θέλει κι άλλο, και μετά λίγο ακόμα, μέχρι να φτάσουμε να αισθανόμαστε ότι είναι απόλυτα ολοκληρωμένο. Γενικά, θεωρώ ότι συνθετικά είναι ό,τι καλύτερο έχουμε γράψει και παρά τα 16-17 λεπτά καθαρής διάρκειας, δε με κουράζει καθόλου ούτε στο άλμπουμ ούτε στο live και ελπίζω αυτή την άποψη να την συμμεριστεί και ο κόσμος, κάτι που σίγουρα έγινε στο release party. Το τελευταίο σημείο με την ορχήστρα είναι κάτι πάνω στο οποίο δούλεψε πολύ στο σπίτι του ο Αντώνης κατά τη διάρκεια της προπαραγωγής και θυμάμαι ότι όταν το ακούσαμε ολοκληρωμένο μείναμε λίγο με το στόμα ανοιχτό. Θεωρώ πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στο release party, παρ' όλο που δεν είχε ακούσει κανένας το κομμάτι, ήταν αυτό που εντέλει έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σχεδόν σε όλους κρίνοντας από τις αντιδράσεις και τα σχόλια μετά...

Σίγουρα δεν είναι τυχαίο αυτό. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στο outro, που πραγματικά μοιάζει να δίνει το στίγμα του άλμπουμ και θα μπορούσε να είναι και intro αντίστοιχα. Πρώτα από όλα, πως και είναι στα ελληνικά; Επίσης, πώς και συνεργαστήκατε με τον Ακύλλα Καραζήση, ο οποίος είχε παίξει και σε παλιότερο videoclip σας; Γιατί ο γέρος του εξωφύλλου νομίζω πως προσωποποιεί αυτόν που λέει τα συγκεκριμένα λόγια;
Πάλι ο δάκτυλος Ravaya είναι πίσω από αυτό όπως καταλαβαίνεις χαχα. Αυτό ήταν νομίζω το τελευταίο κομμάτι του πάζλ, κάτι που μας το κράταγε σχεδόν κρυφό μέχρι το τέλος χαχα... Η επιλογή του Ακύλλα ήταν προφανής για το Γιώργο (σ.σ.: Ravaya) και πραγματικά η φωνή του και η ερμηνεία του είναι ανατριχιαστική σε όλο το outro. Ο γέρος στο εξώφυλλο βγάζει σίγουρα το συναίσθημα που αποπνέει όλο το άλμπουμ και θα μπορούσε να είναι αυτός που λέει αυτά τα λόγια. Τώρα όσον αφορά στο κείμενο αυτό καθ' αυτό, είναι καθαρά το τι σημαίνει τελικά orvam για τον Ravaya. Το γεγονός ότι είναι στα ελληνικά σίγουρα ήταν μια παράξενη επιλογή, αλλά νομίζω ότι οι λέξεις έχουν τέτοια βαρύτητα και ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύονται δεν δίνανε περιθώριο για άλλη επιλογή...

Τώρα, έχοντας δυο νέα μέλη στη σύνθεση και σκεπτόμενος πως τα τραγούδια για το "Orvam" έχουν γραφεί εδώ και καιρό, υπάρχει πιθανότητα να έχετε ξεκινήσει έστω και δειλά να γράφετε τραγούδια για την επόμενη δουλειά; Σίγουρα, πάντως δεν θα πρέπει να αργήσετε τόσο αυτή τη φορά...
Ναι, αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε κι εμείς. Σίγουρα, η όρεξη υπάρχει από όλους, τα δύο νέα μέλη έχουν δώσει, όπως καταλαβαίνεις, μια φρέσκια πνοή στην μπάντα και το πλάνο είναι σίγα σιγά να αρχίσουμε να δουλεύουμε σε πιο εντατικούς ρυθμούς ώστε να μην μας πάρει πάλι τέσσερα χρόνια να βγάλουμε νέο δίσκο. Σίγουρα θα πρέπει να δώσουμε βαρύτητα και στο να προωθήσουμε το "Orvam", αλλά με σωστό προγραμματισμό και καλή θέληση υπάρχει χρόνος για όλα.

Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να μας πεις λίγα περισσότερα πράγματα για το τι νέο προσφέρουν στην μπάντα τα δυο νέα μέλη καθώς και γιατί προχωρήσατε σε αλλαγές στο line up.
Ο Βίκτωρας και ο Στέλιος σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα έχουν δώσει σίγουρα ένα νέο αέρα στην μπάντα. Αρχικά, είναι και οι δύο φοβερά ταλαντούχοι και έμπειροι μουσικοί και αυτό που μου αρέσει είναι ότι έχουν διαφορετικό στυλ παιξίματος από τον Κώστα και τον Πέτρο αντίστοιχα. Αυτό ανανεώνει αυτόματα και τη διάθεση για πειραματισμό, αλλά και τον τρόπο που προσεγγίζουμε τη μουσική μας τόσο παικτικά, όσο και συνθετικά όταν θα έρθει η ώρα να γράψουμε το καινούριο υλικό. Η προηγούμενη σύνθεση των Need κράτησε περίπου 7 χρόνια, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο για μια μπάντα η οποία στην ουσία κινείται σε ένα δύσκολο μονοπάτι και έχει να αντιμετωπίσει συνεχώς ένα σωρό προβλήματα και εμπόδια. Απλά, έφτασε ένα σημείο νομίζω στη συνεργασία μας που τα πράγματα έδειχναν ότι στο τέλος της μέρας δεν ευχαριστιόμασταν να παίζουμε ο ένας με τον άλλο και είχαμε διαφορετικές απόψεις σε κομβικά ζητήματα. Οπότε, από το να το τραβήξουμε από τα μαλλιά και να φτάσουμε στο σημείο να «σκοτωθούμε» μεταξύ μας, επιλέξαμε να προχωρήσει ο καθένας στο δρόμο του και να διατηρήσουμε τις σχέσεις μας εκτός μπάντας.

Θα ήθελα να μου πεις αν είναι ιδέα μου, αλλά υπάρχουν ψήγματα πιο rock κατεύθυνσης. Για μπάντες που τείνουν στο prog αυτή είναι μια μάλλον λογική προσέγγιση. Θα θέλατε να εξερευνήσετε το ευρύτερο progressive rock πεδίο;
Ναι, η αλήθεια είναι ότι εκ των υστέρων διαπιστώνω κι εγώ αρκετά πιο rock σημεία διάσπαρτα μέσα στο άλμπουμ, κάτι το οποίο είναι λογικό καθώς πάντα ήμασταν fans του prog rock αλλά και της γενικότερης rock μουσικής, πέρα από progressive φόρμες. Υποθέτω ότι λόγω του πιο εκτεταμένου τζαμαρίσματος, αυτά τα στοιχεία βγήκαν πιο εύκολα στην επιφάνεια. Σαφώς και θα μας ενδιέφερε να εξερευνήσουμε περισσότερο αυτή την κατεύθυνση, αλλά από την άλλη δεν ξέρεις ποτέ πού θα μας πάει το jam αυτή τη φορά και τι στοιχειά θα βγουν στη φόρα. Αλλά από πλευράς διάθεσης είμαστε σίγουρα θετικοί.

Αντιλαμβάνομαι ότι το καλλιτεχνικό κίνητρο είναι αυτό που παίζει τον ένα και μοναδικό ρόλο στη μουσική σας κατεύθυνση, αλλά λόγω του ότι το progressive είναι ένα ιδίωμα που προσπαθώ να παρακολουθώ στενά, εσύ πως το βλέπεις από άποψης «αγοράς»; Όταν οι Riverside κι ο Neal Morse μαζεύουν 300-400 άτομα, τότε τι στήριξη μπορεί να περιμένει κανείς από αυτό το κοινό; Σε προβληματίζει αυτό;
Κοίταξε, το progressive δεν είχε ποτέ κάποια ιδιαίτερη αγορά στη χώρα μας. Παλιότερα, ίσως να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα, αλλά και πάλι δεν ήταν το αγαπημένο ιδίωμα των Ελλήνων. Η αλήθεια είναι ότι αυτό με προβληματίζει σε ένα βαθμό σε ό,τι αφορά την εγχώρια ανταπόκριση, αλλά ο στόχος είναι σίγουρα το εξωτερικό και εκεί ο κόσμος είναι πιο δεκτικός. Σημασία έχει να τραβήξουμε την απαιτούμενη προσοχή ώστε να μας ακούσουν αυτοί που πρέπει να μας ακούσουν. Από εκεί κι έπειτα, παρατηρώ ότι για κάποιο λόγο, ο κόσμος που δείχνει να γουστάρει τη μουσική μας, παρεκκλίνει σημαντικά από το «progressive κοινό» κι αυτό είναι κάτι που μόνο χαρούμενο με κάνει. Δε θέλουμε να βάζουμε τη μουσική μας σε καλούπια, πόσο μάλλον τον κόσμο που μας ακούει. Αν καταφέρουμε και αρέσουμε σε περισσότερο μη progressive ή ακόμα και μη metal κόσμο (όπως δείχνει η μέχρι τώρα ανταπόκριση) τόσο το καλύτερο…

Δώσε μας μια εικόνα γύρω από τα επόμενα βήματα της μπάντας και τα μελλοντικά σας σχέδια.
Αυτή τη στιγμή είμαστε σε επαφές με διάφορα γραφεία booking στο εξωτερικό και προσπαθούμε να βρούμε τους κατάλληλους συνεργάτες ώστε να μπορέσουμε να ανοιχτούμε προς τα εκεί για κάποια περιοδεία ενδεχομένως προς την άνοιξη. Σίγουρα θέλουμε να περιοδεύσουμε και στην Ελλάδα από όπου υπάρχει ήδη πάρα πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση σε σύγκριση με τις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες μας. Παράλληλα, ασχολούμαστε με την προώθηση του δίσκου και σιγά-σιγά θα αρχίσουμε να συνθέτουμε και καινούριο υλικό αν όλα πάνε κατ' ευχή.

Πριν κλείσουμε, θα ήθελα να σταθώ στην αναφορά που έκανε στο πρόσωπό σου ο Jon Oliva στη συνέντευξη που κάναμε μαζί του και μίλησε με τα καλύτερα λόγια για σένα. Αλήθεια, πώς και είσαι ο «The Junior Mountain King»; Ποιά είναι η αγαπημένη σου ιστορία από την περιοδεία που κάνατε με τους Jon Oliva's Pain;
Χαχα...αυτό κι αν ήταν ωραίο! Το «Junior Mountain King» ή αλλιώς «Mini King» όπως με φώναζε στην περιοδεία είναι ένα παρατσούκλι που μου κόλλησε γιατί μου έλεγε ότι του θύμιζα τον εαυτό του στα νιάτα του λόγω ενέργειας και τρέλας πάνω στη σκηνή, αλλά και εκτός αυτής. Επίσης, μου έλεγε πολλές φορές αστειευόμενος ότι όταν θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση θέλει να με χρίσει διάδοχο του, χαχα... Τώρα αγαπημένες ιστορίες από το tour είναι πολλές... Όταν μας ζήτησε να παίξουμε στο live στην Ελβετία τη διασκευή μας στο "Jesus Saves" και καθόταν στο πλάι της σκηνής και μας έκανε γκριμάτσες, όταν με τράβηξε πάνω στη σκηνή σε ένα live στη Γερμανία για να πούμε μαζί το τελείωμα του "Hall Of The Mountain King" και μάλλον η κορυφαία στιγμή ήταν όταν είπαμε μαζί το "When The Crowds Are Gone" σαν τελευταίο κομμάτι στο τελευταίο live του tour. Που δυστυχώς ήταν και το τελευταίο που έπαιξε η μπάντα με τον Matt LaPorte στην κιθάρα, μιας και απεβίωσε μερικούς μήνες αργότερα...

Μιας και έχεις αυτή την ξεχωριστή σχέση μαζί του και ως πιο «ειδικός», τι προτείνεις να κάνουμε μπας και πείσουμε τον Jon να φέρει τους Savatage για ένα αποχαιρετιστήριο live στην Ελλάδα; Προτείνω να πεις εσύ τα τραγούδια του Zachary...
Χαχαχα...αυτό θα ήταν εξαιρετικό. Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο θα ήταν να θέλουν όλοι μαζί να το κάνουν και δυστυχώς δεν νομίζω ότι κανείς από το «στρατόπεδο» των Savatage είναι διατεθειμένος να μπει σε όλη αυτή τη φασαρία για να κάνει μερικά reunion shows. Ελέω Trans-Siberian Orchestra τα λεφτά δεν τους λείπουν, o Jon δείχνει ευχαριστημένος κάνοντας τα solo άλμπουμ του, οπότε δε θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά δεν το θεωρώ πολύ πιθανό όσο κι αν θα το 'θελα κι εγώ εννοείται. Βέβαια με τα reunion που βλέπουμε δεξιά κι αριστερά ποτέ μη λες ποτέ, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται...

Γιάννη, σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Αξίζετε κάθε επιτυχία με το νέο σας άλμπουμ και είμαι σίγουρος πως αργά ή γρήγορα θα την έχετε. Ο επίλογος δικός σου.
Σ' ευχαριστούμε πάρα πολύ και προσωπικά και το Rocking.gr για όλη την υποστήριξη που μας έχει δείξει από την αρχή. Ελπίζω το άλμπουμ να αρέσει, να καταφέρουμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω σαν μπάντα και φυσικά να παίξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούμε αυτά τα τραγούδια. Τα λέμε κάπου εκεί έξω! Rock on!