The Wombats

Το Λίβερπουλ έκανε πάλι το θαύμα του. Όχι εκθαμβωτικό όσο εκείνο το άλλο, αλλά ανεξέλεγκτα φωσφορίζον.

Από τη μισάνοιχτη πόρτα του post-punk revival μπήκαν φρεσκοξυπνημένοι και αχτένιστοι οι Wombats. Κρατάνε στα χέρια τους ενέσεις αδρεναλίνης και παίζουν βελάκια, πάνω στα πλαδαρά οπίσθια της αρρωστιάρας indie. Με άσεμνο κέφι και περήφανες Buzzcocks ρίζες, σηκώνουν το κεφάλι και κοιτάνε κατάματα τους Art Brut και τους Kaiser Chiefs, καθώς η πυρετώδης pop αίσθηση και το ανίατο punk groove τους κρατιούνται μετά βίας κλεισμένα στη συσκευασία του "A Guide To Love, Loss & Desperation".

Μετά από τα κορίτσια και τα αγόρια και τα μαρσιποφόρα του μονόλεπτου εισαγωγικού doo-wop ("Tales Of Girls, Boys and Marsupials"), μας περιμένει μια μουσική ξετσίπωτη, μια ροκ πόρνη. Κομμάτια σύντομα, εύστοχα και λιτά riff, αυτοσαρκαζόμενα backing και αγοραία refrain, ενώ η έλλειψη σοβαρότητας του επιδέξιου στιχουργού γίνεται παντιέρα.

Οι Wombats δυναμιτίζουν το post-punk revival, τραγουδώντας "Kill The Director" και "Moving To New York". Πλησιάζουν τους σκονισμένους ήρωές τους, με το "Lost In The Post". Η δική τους Ruby λέγεται Laura ("Party In A Forest (Where's Laura)") και είναι κολλητή με την Patricia τη στριπτιτζού και τη γιατρίνα Suzanne ("Patricia The Stripper" και "Dr. Suzanne Mattox PhD"). Υποκλίνονται στο δόγμα Arctic Monkeys, με το "School Uniforms", κι ο ήχος της δεκαετίας των μηδενικών αποκτά αναγνωρίσιμα γαλόνια.

Το μεθυσμένο single "Let's Dance To Joy Division" ενορχηστρώνει την ειρωνεία του ξεφαντώματος μετά από χωρισμό, χωρίς όμως να ξεχωρίζει, κι αυτό εξαιτίας της ποιότητας των υπόλοιπων τραγουδιών. Στην ίδια ντίσκο με τους Electric Six, με χορευτικά βήματα που μας έμαθαν οι Franz Ferdinand, η μουσική των Wombats εκπυρσοκροτεί ("Backfire At The Disco"). Ιδιοφυώς , ο δίσκος μας αφήνει να μονολογούμε "She's Not That Beautiful", με οργισμένη τρεμάμενη φωνή από τη ζήλια, μαζί με τον Matthew Murphy, καλεσμένοι στο γάμο μίας πρώην που νομίζαμε πως είχαμε ξεχάσει ("My First Wedding").

Σαν κέφι που έρχεται στο τρίτο ποτήρι, σαν ψευδαίσθηση ασφάλειας, σαν ασφαλής ψευδαίσθηση, ένα συγκεκριμένο pop ερέθισμα δίνει ζωντάνια στη ροκ. Έτσι όπως ξέρουν να το κάνουν στο Λίβερπουλ.