Lucifer

Κοίτα, θα μπορούσα πολύ εύκολα να σου πασάρω την κριτική του Νικόλα από τον προηγούμενο δίσκο τους και να μην ανοίξει ρουθούνι, αλλά δεν είμαι τέτοιος. Άσε που χρωστάω και μια συγγνώμη για το σεξιστικό γουρούνι που ήμουν πριν από μερικά χρόνια. Δεν ξέρω αν μας ακούς ή μας διαβάζεις, αλλά συγχώρα με, ήμουν ένας μαλάκας και μισός.

Η μπάντα είχε από γεννησιμιού της την απεριόριστη προσοχή μου και η αλήθεια είναι πως την περίμενα στη γωνία. Όχι για να κράξω, όχι, Ήθελα απλά να αποθεώσω κάτι που πίστευα απεριόριστα κι ευτυχώς έστω και καθυστερημένα μου έδωσε το δικαίωμα να το πράξω. Το «θέλω αλλά δε μπορώ» άλλαξε άρδην με την εμφάνιση του Nicke Andersson. Τα μεμονωμένα περιστατικά άξια αναφοράς πλήθυναν, έγιναν περισσότερα και τελικά η πλειοψηφία.

Το know how το έχουν, το είχαν. Δεν υπήρχε όμως η διάρκεια, η ομοιογένεια αν θες. Είσαι μια horror μπάντα; Μια rock 'n' roll μπάντα που τα παίζει όλα; Οι περγαμηνές και το ταλέντο είναι εδώ, πάντα ήταν. Τώρα επιτέλους κατάφεραν να το κάνουν ένα, χωρίς το Sabbath evil intro να μένει έρημο στη φιλοδοξία τους. Ακόμα και το "Alright now" με την κουδούνα έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης. Υπάρχει μια τάξη και μια σειρά εδώ που δεν την άκουγα πριν.

Πώς το λένε; Μια ενσωμάτωση όλων των επιμέρους στοιχείων προκειμένου να δημιουργηθεί το τελικό παζλ. Κι αυτή τη φορά η Johanna Sadonis πάει μέχρι εκεί που τη παίρνει, χωρίς ρίσκα και περιττές πρωτοβουλίες. Σαγηνευτική χωρίς να είναι απαραίτητα λάγνα, κρατάει την ουσία της Stevie Nicks και δεν προσπαθεί να την πάει σε ερμηνευτικά μονοπάτια που δεν της πρέπουν.

Οι αστραπές που βροντάνε είναι αναγκαίο κακό, αλλά δε σε χαλάνε κιόλας. Το μοτίβο μπορεί να μοιάζει ίδιο, υπάρχει όμως κάτι ανεξήγητα ατμοσφαιρικό που δικαιολογεί σχεδόν τα πάντα. Μπορεί να είναι τα solos της κιθάρας, μπορεί να είναι μια ηρεμία της μπάντας που βάζει σε πρώτο πλάνο την ενορχήστρωση. Μπορεί πάλι οι Lucifer να συνειδητοποίησαν πως αρκεί το να είσαι αληθινός κι όχι να επιζητάς επιτακτικά την αγάπη και την αναγνώριση.

Ήθελα να τους ερωτευτώ από το πρώτο άλμπουμ και δεν τα κατάφερα, τους αγάπησα με το τέταρτο. Λες να φταίνε τα Hellacopters πλήκτρα του "Orion"; Μπα, το Hellacopters solo του "Phobos" θα 'ναι.