Lowrider

Το τι καθιστά μια μπάντα θρυλική, σεβάσμια στα όρια του underground με το mainstream είναι συζητήσιμο. Πολύ όμως. Σε κάποιες περιπτώσεις η κυκλοφορία ενός δίσκου και μετά εξαφανιζόμαστε, είναι ένα δυνατό χαρτί. Αρκεί βέβαια να έχει πλανέψει αρκετούς το άλμπουμ. Όπου άλμπουμ στη δικιά μας περίπτωση, βάλτε το "Ode To Io". Ακόμα και σήμερα το ντεμπούτο των Lowrider μνημονεύεται και θεωρείται ορόσημο στην ευρωπαϊκή stoner rock σκηνή.

Ναι, οι Σουηδοί εξαφανίστηκαν μετά. Δεν θεωρώ πως ήταν θέμα μάρκετινγκ η απόφασή τους. Άλλες καταστάσεις πίσω στο 2000. Σκέφτομαι μόνο τι έγινε από εκείνο το σημείο και μετά στην σκανδιναβική σκηνή του είδους και ιδίως στη σουηδική. Υπήρξε μια εξάπλωση του stoner ήχου στα όρια της υστερίας με την δημιουργία αρκετών καλών δίσκων, βάση των οποίων ήταν η μεταφορά της ερήμου από την Καλιφόρνια στην Ευρώπη δια μέσω των Dozer, Blind Dog & Lowrider.

Greenleaf, Truckfighters, Sgt. Sunshine είναι μερικές από τις μπάντες που έστησαν χορό γύρω από το άτυπο αυτό γαϊτανάκι. Και τον χόρεψαν καλά η αλήθεια είναι κι εμείς μαζί τους. Και τώρα, είκοσι χρόνια μετά κι αφού ομαλοποιήθηκε η φρενίτιδα οι Lowrider βγάζουν τον δεύτερο δίσκο τους να μας πουν τι; Σας μάθαμε μπαλίτσα, την κάναμε και σας χαζεύαμε από την σπηλιά μας και ήρθε η ώρα να σας δείξουμε τον τρόπο τον σωστό;

Όχι, αλλά ένα ok boomers έχετε την αμέριστη προσοχή μας θα ταίριαζε. Τα πράγματα είναι πιο απλά: Για κάποιους σοβαρούς λόγους υποθέτω, τώρα κατάφεραν να ηχογραφήσουν τη συνέχεια του ντεμπούτου τους. Μεγαλύτεροι, πιο ώριμοι και πιο σοφοί, οι Σουηδοί συνεχίζουν από εκεί που άφησαν πριν από είκοσι χρόνια. Χωρίς έντονα και προβληματικά μπασταρδέματα στον ήχο τους, χωρίς progressive & post αναμείξεις.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με άκρως μελωδικό desert rock και την ψυχεδέλεια που δεν μπορείς να την εξοστρακίσεις. Δεν θες, για να είμαι πιο σωστός. Και γιατί άλλωστε; Αυτά είναι το αλάτι και το πιπέρι. Η αρχή είναι νοσταλγική κι όλο και κανά ναι ρε φίλε θα σου ξεφύγει. Και θα ‘χει και βάση, μιας και προϋπήρχε ηχογραφημένη σε demo μορφή λίγο πριν το διαλύσουν. Η δε «Ωδή στον Γανυμήδη» που ακολουθεί, καταφέρνει σε ελάχιστο χρόνο να αποτινάξει από πάνω της την QOTSA αισθητική και να μεταμορφωθεί με την βοήθεια του organ στο τίγκα μελωδικό fuzz σουηδικό μοντέλο που είχαμε ερωτευτεί όταν αδειάζαμε τον τραπεζικό μας λογαριασμό στο allthatisheavy.com.

Ok boomer και σε μένα, το αξίζω. Θα την πάρω όμως την εκδίκησή μου και με εμφατικό τρόπο μάλιστα: Στο τέλος. Με το "Pipe Rider" και την εξέλιξη των Lowrider να αποτυπώνεται περήφανα πάνω στο πεντάγραμμο. Δεν έχει να κάνει με το επικό της υπόθεσης και των έντεκα λεπτών διάρκειάς του. Έχει να κάνει με την μεταμόρφωση ενός ατελείωτου jamming σε μια σύνθεση με αρχή, μέση και τέλος. Με την Bonham αισθητική στα τύμπανα και την δεξιοτεχνία στης μπάντας στο πως να μην γίνεται φλύαρη.

Και να σου πω την αλήθεια, άργησα να ακούσω το "Refractions". Δεν ήθελα, δεν μου έκανε. Σκόρπια 2-3 τραγούδια και το άλλαζα, μέχρι που το άκουσα σοβαρά. Τουτέστιν ολόκληρο και συνεχόμενα. Το τελευταίο που αισθάνθηκα ήταν η νοσταλγία τελικά. Το πρώτο ήταν πως οι Lowrider έχουν κάθε δικαίωμα να βγάζουν δίσκο όποτε τους κάνει κέφι. Γιατί τελικά, η αναγνώριση και το status αποδοχής που λαμβάνουν όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει να κάνει με την πρόωρη παύση τους. Έχει να κάνει με την ποιότητά τους. Hats off.