Sonisphere Festival UK: Rammstein, Motley Crue, Placebo, Skunk Anansie, Apocalyptica, Papa Roach @ Knebworth, 31/07/10

Η κούραση της Παρασκευής, καθώς στο ξενοδοχείο έφτασα στις 6:00 το πρωί, ήταν καταλυτικός παράγοντας ώστε να χάσω μερικά συγκροτήματα που σε άλλες συνθήκες θα έβλεπα. Ένα από αυτά ήταν οι Soulfly. Πριν μερικές ημέρες είχαν παίξει headliners στο Graspop Festival. Στο Sonisphere τους έβαλαν να παίξουν 13:00 το μεσημέρι! Έχοντας δει αρκετές φορές τους Soulfly, δεν τους «προτίμησα», αν και μαθαίνοντας μετά το set list τους, που αποτελούταν από τα "Blood Fire War Hate", "Prophecy", "Back To The Primitive", "Refuse / Resist", "Bloodbath & Beyond", "Roots Bloody Roots", "Eye For An Eye", μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσα γι' αυτή μου την επιλογή.



Το Σάββατο ήταν και η πρώτη μέρα που ήταν ανοιχτές όλες οι σκηνές του φεστιβάλ. Εκτός από τη Saturn και την Apollo, υπήρχαν ακόμα οι μικρότερες, που ήταν κάτω από τεράστιες τέντες. Η προσοχή μου θα εστιαζόταν κυρίως στις μεγάλες σκηνές, καθώς οι αποστάσεις από τη μια στην άλλη σκηνή ήταν σημαντικές και ήθελα εξ' αρχής να επικεντρωθώ σε συγκεκριμένα συγκροτήματα.



Ένα από τα group που ήθελα να δω ήταν οι Papa Roach. Είμαι σίγουρος ότι 5 χρόνια πριν η θέση τους στο line up θα ήταν αρκετά ψηλότερη, ίσως και πριν από τους headliners. Τώρα η δημοτικότητα τους έχει πέσει αρκετά, με αποτέλεσμα να εμφανιστούν στις 15:00 το μεσημέρι. To nu metal ύφος τους είναι ιδανικό για το φεστιβάλ και οι Papa Roach φρόντισαν να μας αποζημιώσουν με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Φυσικά στο "Last Resort", με το οποίο έκλεισαν την εμφάνιση τους, έγινε και ο μεγαλύτερος χαμός από τον κόσμο που ήδη είχε αρχίσει να γεμίζει το χώρο.

Setlist: Getting Away With Murder/ ...To Be Loved / Lifeline / Forever / Hollywood Whore / Kick In The Teeth / Scars / I Almost Told You That I Loved You / Between Angels And Insects / Last Resort



Για έναν περίεργο λόγο δεν είχα δει ποτέ τους Apocalyptica στις τόσες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα και δεν υπήρχε περίπτωση να τους χάσω και αυτή τη φορά. Για να πω την αμαρτία μου, τους Apocalyptica τους προτιμώ instrumental, καθώς θεωρώ ότι η χρήση φωνητικών δεν ταιριάζει στον ήχο τους. Και απόδειξη για τα λεγόμενα μου είναι ότι εκεί που έκλεψαν τις εντυπώσεις και χειροκροτήθηκαν θερμά από το κοινό ήταν στις διασκευές που έκαναν και όχι στα τραγούδια με τον Tipe Johnson στα φωνητικά. Τίμησαν, και με τo παραπάνω, τους Metallica με τις διασκευές τους και έπαιξαν και ένα καινούριο κομμάτι από το νέο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει αρχές του Σεπτέμβρη.

Setlist: Master Of Puppets / Grace / Fight Fire With Fire / End Of Me / Last Hope / I'm Not Jesus / Seek & Destroy / Inquisition Symphony



Το επόμενο συγκρότημα στη λίστα μου ήταν οι Skunk Anansie. Στα παρασκήνια η τραγουδίστρια τους, Skin, έδινε συνεχώς συνεντεύξεις και μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο ήρεμη και καλοσυνάτη φαινόταν. Όταν όμως ήρθε η ώρα της συναυλίας πραγματικά μεταμορφώθηκε σε ένα αγρίμι που σάρωνε τη σκηνή. Θεωρώ ότι πια έχω δει παρά πολλές συναυλίες και δύσκολα εντυπωσιάζομαι, άλλα η εμφάνιση των Skunk Anansie με ξετίναξε. Εκτός από το ότι είναι μια πάρα πολύ καλή μπάντα, η Skin έχει μεγαλύτερα «καρύδια» από πάρα πολλούς συναδέλφους της. Τέτοια σκηνική παρουσία είχα πολλά χρονιά να δω και μπορώ να πω ότι η εμφάνιση τους ήταν η καλύτερη σε όλο το festival. Υπερβολικός; Δε νομίζω, τα βιντεάκια που υπάρχουν στο internet μπορούν να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα μου.

Setlist: Intro (Yes, It's Fucking Political) / Selling Jesus / Charlie Big Potato / Because Of You / Charity / Twisted / My Ugly Boy / Weak / On My Hotel TV / Tear The Place Up / The Skank Heads (Get Off Me) / Little Baby Swastikkka



Μετά τους Skunk Anansie ακολουθούσαν οι Placebo. Ας φανώ ευγενικός, γιατί με τη μουσική των Placebo έχω περάσει αρκετά καλά, ενώ τους έχω δει τόσο σε καλές όσο και σε άσχημες εμφανίσεις τους. Μιας και σύντομα θα τους δούμε και στην Ελλάδα, παρακολούθησα από πολύ μακριά την εμφάνιση τους, γιατί μετά ακολουθούσαν τα «βαριά χαρτιά» του Σαββάτου. Η εμφάνιση τους ήταν μέτρια προς καλούτσικη, δίχως κάτι το αξιοσημείωτο.

Setlist : Nancy Boy / Ashtray Heart / Scared Of Girls / Battle For The Sun / Every You Every Me / Breathe Underwater / The Never-Ending Why / Meds / All Apologies / Kitty Litter / The Bitter End / Trigger Happy Hands / Infra-Red / Taste In Men

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που τραγουδάει ο Corey Taylor στους Slipknot. Μου αρέσει πολύ λιγότερο με τους Stone Sour. Μόνος του, με τη συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας, ήταν απλά συμπαθητικός. Δε μπορώ να πω ότι η φωνή του στα ακουστικά κομμάτια, παίζοντας διασκεύες από Elton John, Nirvana, Ramones κ.α., με εντυπωσίασε.

Setlist : Tiny Dancer / Burn / Give My Love To Rose / Bother / Snuff / You Got Lucky / Wicked Game / Polly / Outsider



Με τους Motley Crue σβήνω ένα συναυλιακό μου απωθημένο, όχι τόσο επειδή αποτελούν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, όσο για την ιστορία, το μύθο, τη φήμη που κουβαλάνε. Πραγματικά οι πρώτες νότες του "Kickstart My Heart" έφεραν ανατριχίλα και αν, μάλιστα, σκεφτείς το πώς γράφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι, σε συνδυασμό με το να βλέπεις στα 5 μέτρα ακόμα ζωντανό τον Nikki Sixx, είναι ένα συναίσθημα που μόνο οι ζωντανές εμφανίσεις τέτοιων group μπορούν να σου δώσουν. Τώρα αντικειμενικά, εάν θέλουμε να κρίνουμε την εμφάνιση των Motley Crue, θα βρούμε πολλά αρνητικά που μπορούμε να τους καταλογίσουμε και σχεδόν όλα πάνε προς τον Vince Neil, ο οποίος απλά δεν...

Τελικά ίσως ήταν καλύτερα που δεν τους είδαμε στην  Ελλάδα ως headliners, καθώς θα είχε πέσει τρομερά αρνητική κριτική για την εμφάνιση τους. Υπό τις συνθήκες όμως του Sonisphere ήταν μια χαρά. Ο Neil άφηνε όλα σχεδόν τα φωνητικά στους υπολοίπους και απλά πηγαινοερχόταν στη σκηνή και που και που τραγουδούσε, αλλά το γεγονός αυτό δεν πτόησε καθόλου το κοινό, που είχε αναλάβει τα καθήκοντα του τραγουδιστή. Πόσο δίκιο είχε ένας φίλος που μου είχε πει ότι μια πολύ καλή εμφάνιση των Motley ισοδυναμεί με μια μέτρια ενός άλλου συγκροτήματος!

Setlist : Kickstart My Heart / Dr. Feelgood / Too Fast For Love / Live Wire / Same Ol' Situation (S.O.S.) / Don't Go Away Mad (Just Go Away) / Ten Seconds To Love / Rattlesnake Shake / Wild Side / Shout At The Devil / Girls, Girls, Girls



Μετά το τέλος των Motley Crue είχε έρθει η ώρα για την πρώτη εμφάνιση των Rammstein σε αγγλικό Φεστιβάλ. Υπήρχαν πολλοί που δεν είχαν δει τους Rammstein ξανά και περίμεναν κάτι το συγκλονιστικό. Στις 20:45 οι πρώτες νότες του "Rammlied" δόνησαν το Knebworth και από εκεί και πέρα, και ας «τις ακούσω», βίωσα μια από τις μεγαλύτερες συναυλιακές απογοητεύσεις που έχω νιώσει ποτέ. Δεν είχα μείνει ευχαριστημένος από τη συναυλία τους στην Ελλάδα, όπως και αρκετοί άλλοι. Τους είχα δώσει αρκετά ελαφρυντικά τότε, αλλά στην Αγγλία δεν τους δίνω κανένα. Όταν θες να λέγεσαι τεράστιο συγκρότημα και σου δίνουν τη δυνατότητα να παίξεις, συγκεκριμένα, από τις 20.45 μέχρι και τις 22.45, παίξε και τις δύο ώρες και όχι 1 ώρα και 20 λεπτά. Ας δεχτώ ότι κάθε τραγούδι των Rammstein είναι μέρος του show τους. Που σημαίνει ότι, για παράδειγμα στο "Feuer Frei", oι κιθαρίστες και ο Till φτύνουν κυριολεκτικά φωτιές, στο "Benzin" έχουμε το show με τον οπαδό που παίρνει φωτιά, αλλά και πάλι δε μπορώ να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να προσθέσουν μερικά ακόμα κομμάτια, έστω και χωρίς να υπάρχουν εφέ σε αυτά. Επιπρόσθετα, η εμφάνιση τους ήταν ΙΔΙΑ με αυτή που είδαμε στην Ελλάδα. Πραγματικά ένιωσα ένα deja-vu όταν έβλεπα τα ίδια πράγματα που είχα δει πριν από λίγο καιρό στο TerraVibe.



Μπορείτε να ανατρέξετε στην ανταπόκριση του rocking από την εμφάνιση τους στη χώρα μας και θα διαβάσετε τι ακριβώς έγινε και στην Αγγλία. Αυτό το χειρουργικά στημένο show με πείραξε πάρα πολύ. Πάρτε ένα οποιοδήποτε συγκρότημα, π.χ. τους Iron Maiden ή τους ACDC, που στις περιοδείες του παίζει κατά κανόνα το ίδιο set list. Μπορεί να είναι το ίδιο set list, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα είναι η ίδια εμφάνιση. Μπορεί τη μια ημέρα να είχαν καλύτερη ή χειρότερη απόδοση, αλλά θα ήταν διαφορετική. Στους Rammstein ένιωσα πραγματικά πολύ περίεργα. Όπως είπα, το show και τα τραγούδια, κατά 99%, ήταν τα ίδια με την Ελλάδα. Ακόμα και όταν μας μίλησε ο Till για πρώτη φορά θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν το ίδιο λεπτό που μας μίλησε και στην Ελλάδα. Την άλλη ημέρα, μιλώντας με διάφορους δημοσιογράφους που δεν είχαν δει ποτέ τους Rammstein, μου είπαν «I am impressed». Όντως, για όποιον δεν τους έχει δει το show είναι εντυπωσιακό, η ουσία όμως;

Την ώρα που θα τελείωναν κανονικά οι Rammstein είχα ήδη πάρει το τραίνο της επιστροφής για να προετοιμαστώ για την τελευταία ημέρα του φεστιβάλ.

Φωτογραφίες:
Brennan Topley / www.brennantopleyphotography.com
http://uk.sonispherefestivals.com
http://www.facebook.com/pages/Sonisphere-Festival/49362431266

Παναγιώτης Λουκάς