Rockwave Festival: The Prodigy, Gogol Bordello, Kyuss Lives!, Monster Magnet κ.ά. @ TerraVibe Park, 03/07/11

Η τρίτη μέρα του Rockwave σίγουρα δικαιούται το χαρακτηρισμό της πιο ετερόκλητης, τόσο από πλευράς συγκροτημάτων, όσο και από αυτήν του κόσμου που κατηφόρισε στη Μαλακάσα για να τα συναντήσει. Κι αν οι ηλεκτρονικές dance ακολασίες των Prodigy προσέλκυσαν τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έδειξαν την προτίμησή τους στο ethnic / global punk των Gogol Bordello, των Flogging Molly και των Viza, στους heavy / stoner ήχους των Kyuss και των Monster Magnet, στον πιο εναλλακτικό των Therapy?, αλλά και στο «βαρύ σαν ιστορία» όνομα του Marky Ramone. Ακόμη και οι «μικροί» Dept. και 63High με το ska / punk rock τους ενίσχυσαν την κοινή συνιστώσα της ημέρας, για την οποία μία και μόνο λέξη θα ήταν αρκετή για να την περιγράψει: party!

63High

Το χορό άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς 63High, με το μουσικό τους ύφος να αποδεικνύεται ιδανικό για το ξεκίνημα, αφού κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να ζεστάνουν τους λιγοστούς παρευρισκόμενους. Έχοντας ως βάση τους το punk rock, αλλά και ουκ ολίγες προσμίξεις από reggae, dub και ska, η μπάντα μετέδωσε ατόφιο το κέφι και την ενεργητικότητά της, με την εμπειρία από τις ζωντανές της εμφανίσεις να είναι ολοφάνερη στη σκηνική της παρουσία. Εκμεταλλεύτηκαν άψογα τα 45 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους, παρουσιάζοντας κομμάτια από το περσινό ντεμπούτο τους, "Think Before Unzipping", αλλά και από προηγούμενες ανεπίσημες δουλειές τους, ενώ έκλεισαν πανηγυρικά το set τους με τη διασκευή στο "Blitzkrieg Bop" των Ramones, που έμελλε να τύχει της τιμητικής του κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης μέρας.


Dept.

Στις 12:15, ώρα που ο ήλιος χτυπούσε αλύπητα τη μικρή σκηνή του TerraVibe, ανέβηκαν οι Καταλανοί και ουχί Ισπανοί Dept., οι οποίοι μάλλον θα έπρπε να μετονομαστούν σε Debt. για να είναι και στο κλίμα της εποχής. Τέσσερις φερέλπιδες νέοι με μοντέρνο ήχο και ωραίες μπασογραμμές παίζουν μπροστά στους 100 που έχουν πιάσει την πρώτη σειρά και σε άλλους τόσους διασκορπισμένους στο γρασίδι. Φιλότιμη προσπάθεια, αλλά είναι μια ώρα δύσκολη, όπως παραδέχθηκε και ο κιθαρίστας-τραγουδιστής τους. Πάντως, ένεκα και του νεανικού ενθουσιασμού, απέσπασαν αρκετά χειροκροτήματα και κάποια κεφάλια κουνήθηκαν και στα ρεφραίν τους.



Γενικά ευχάριστοι, άλλοτε με groovάτα ή και electro περάσματα και τραγούδια σε spanglish, χωρίς κάτι το ξεχωριστό, με μοναδική εξαίρεση τη στιγμή που ο τραγουδιστής τους ανέβασε μια pedal steel guitar, δίνοντας μια southern-stoner νότα που ταίριαζε εξαιρετικά με τη στιγμή και λειτούργησε ως ορεκτικό για τη συνέχεια.


Viza

Μετά το πρώτο μεγάλο διάλειμμα της μέρας σειρά είχαν οι Viza του «δικού μας» K'noup Tomopoulou και το πολυεθνικό τους μουσικό χωνευτήρι. Όσοι τους γνώρισαν κατά την περσινή τους εμφάνιση στον ίδιο χώρο, όπου άνοιξαν για τον Serj Tankian, ήταν υποψιασμένοι, ενώ και οι υπόλοιποι αργά ή γρήγορα θα παραδίνονταν στο εκρηκτικό τους ταμπεραμέντο. Μπήκαν με φόρα, παρουσιάζοντας τα 9/11 του εξαιρετικού τελευταίου τους άλμπουμ, "Made In Chernobyl", ενώ δεν παρέλειψαν να μας δώσουν και δύο δείγματα από το επερχόμενο "Carnivalia", με τη μορφή των "Bake Me In Clouds" και "A Magic Ladder".



Κατά τη μία ώρα του set τους ήταν κυριολεκτικά αεικίνητοι πάνω στη σκηνή, με μπροστάρη τους τον άκρως επικοινωνιακό K'noup, που έκανε συνεχώς πλάκα με τον κόσμο, θυμήθηκε τα ελληνικά του και υπερηφανεύτηκε για τις μακεδονικές ρίζες του. Κρίνοντας από τις ένθερμες αντιδράσεις του κοινού, αντιλαμβάνομαι ότι είναι πιθανό αυτή τους η σύνδεση με τη χώρα μας να παίζει το δικό της σημαντικό ρόλο, σίγουρα όμως η αγάπη στο πρόσωπο των Viza δείχνει να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο με κάθε τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους.



Setlist:
Dynamite / My Mona Lisa / Trans-Siberian Standoff / It’s All Wrong / Viktor / Breakout The Violins / Bake Me In Clouds / A Magic Ladder / Napoleon Complex / Fork In The Road / Made In Chernobyl / The Uzbek Brothel / Janna


Marky Ramone's Blitzkrieg

Το πρώτο όνομα της Terra Stage ήταν ο τρισμέγιστος Marky Ramone. O drummer και επίσημος διασκευαστής πλέον των Ramones ονομάζει την τωρινή του μπάντα Marky Ramone's Blitzkrieg, παίζοντας κομμάτια των Ramones, όχι με τα παιδιά από την Αργεντινή, όπως πριν από τρία χρόνια, αλλά με τραγουδιστή τον κύριο Michael Graves, άλλοτε τραγουδιστή των Misfits και συνιδρυτή του «Conservative Punk», του κινήματος δηλαδή των συντηρητικών πάνκηδων. Κάποιος έπρεπε να απηχεί και τις απόψεις του μακαρίτη του Johnny.

Χωρίς πολλά-πολλά και με την ιαχή «Hey ho» και τον κόσμο να απαντάει «Let's go» ξεκινάμε για μια ώρα ατελείωτου χορού, pogo, κοπανήματος, όπως θέλετε πείτε το, φόρο τιμής στα τραγούδια μιας από τις επιδραστικότερες μπάντες όλων των εποχών. Το "Rockaway Beach" φαντάζει η ιδανική αρχή, στο "Do You Wanna Dance" απαντάσμε φυσικά ναι. Η μπάντα δεν είναι και η καλύτερη, ο Graves είναι κεφάτος, αλλά δεν πατάει πάντα καλά, αλλά στην τελική ποιός νοιάζεται; Το πάρτυ είναι για όλους και μόνο το «1, 2, 3, 4» διακόπτει τη ροή των κομματιών.



Στο "Beat On The Brat" χάσαμε και την κιθάρα, αλλά δε στεναχωρήθηκε και κανείς και η μπάντα συνέχισε απτόητη μέχρι να επανέλθει. Στο "Judy Is A Punk" ο Graves κατέβηκε στο κοινό. Ακολούθησε ο χαμός στο "KKK", ενώ η εκτέλεση στο "Pet Sematary" ήταν μάλλον για θάψιμο. Ξαφνικό τέλος δόθηκε στο "Pinhead", με τον κόσμο να φωνάζει επιτακτικά «Hey Ho! Let's Go!». Επανέρχονται με τη μοναδική έκπληξη της ημέρας, το "Dig Up Her Bones" των Misfits, και εμάς να τραγουδάμε:

«Point me to the sky above
I can't get there on my own
Walk me through the graveyard
Dig up her bones.
Walk on.
Dig up her bones»

Στο "What A Wonderful World", τη διασκευή από το προσωπικό άλμπουμ του Joey, το sing along επεκτείνεται σε όλο το TerraVibe, για να κλείσουν με το "RAMONES", φόρος τιμής των Motorhead, και τι άλλο από το "Blitzkrieg Bop".


 
Βλέποντας τον αιώνια ίδιο και αγέραστο Marky Ramone με την εκάστοτε μπάντα του κάθε φορά, ξέρεις ακριβώς τι να περιμένεις: 100% satisfaction guaranteed, με feel good factor στα ύψη και εγγύηση επιστροφής χρημάτων που λένε και στο Αμέρικα.

Setlist:
Rockaway Beach / Teenage Lobotomy / Do You Wanna Dance / I Don't Care / Sheena Is A Punk Rocker / Havana Affair / Commando / Beat On The Brat / Rock N Roll Radio / Now I Wanna Sniff Some Glue / Gimme Gimme Shock Treatment / Rock N Roll High School / Judy Is A Punk / The KKK Took My Baby Away / Pet Sematary / Chinese Rock / I Wanna Be Sedated / I Don't Walk Around With You / Pinhead
Encore: Dig Up Her Bones (Misfits) / Cretin Hop / What A Wonderful World (Louis Armostrong - Joey's way) / R.A.M.O.N.E.S. (Motorhead) / Blitzkrieg Bop


Therapy?

Oι Therapy? είναι από τις μπάντες που διάφορες συγκυρίες μου είχαν στερήσει την ευκαιρία να δω από κοντά τα τελευταία χρόνια και έπρεπε να φτάσουμε στο 2011 για να γίνει αυτό. Χαλάλι η αναμονή... Οι Therapy? εμφανίστηκαν στη μικρή σκηνή του TerraVibe στις 16:30, με τον ήλιο να προκαλεί ακαριαίο πονοκέφαλο, και στη μία ώρα που τους αναλογούσε ταρακούνησαν τον κόσμο που ήταν εκεί από νωρίς με την εμφάνισή τους. Είναι κοινή παραδοχή πως το πιο πρόσφατο υλικό των Therapy? είναι κατώτερο από αυτό της δεκαετίας του '90, που  κατέστησε τους Ιρλανδούς αυτό που είναι. Ίσως και το ίδιο το συγκρότημα να το έχει αφουγκραστεί αυτό, καθώς από τα δεκαέξι κομμάτια που είχε το set του, τα δεκατρία ήταν της εποχής 1991-95.



Το "Meat Abstract" άνοιξε την εμφάνισή τους, δίνοντας πάσα στο "Die Laughing" και το "Stories". Οι Therapy? δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης από την αρχή, δίνοντας ένα δυνατό και θορυβώδες show, με νεύρο, όρεξη και καταιγιστικούς ρυθμούς, που παρέσυραν τους παρευρισκόμενους σε ανελέητο head-banging. Αφού έκαναν ένα πέρασμα από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους, με τα "Exiles", "Rust" και το ακυκλοφόρητο "Living In The Shadow Of A Terrible Thing", επέστρεψαν πάλι στο παρελθόν με το "Teethgrinder". Η διασκευή στο "Isolation" των Joy Division δημιούργησε ένα μικρό χαμό, ενώ το "Potato Junkie" αποτέλεσε την αφορμή για το sing-along «...James Joyce is fucking my sister...». Φυσικά, οτιδήποτε προέρχεται από τη δισκάρα "Troublegum" θα είναι πάντοτε ευπρόσδεκτο, όπως ήταν και τα "Stop It You 're Killing Me" και "Nowhere".



H πολυαγαπημένη διασκευή στο "Diane" των Husker Du έκανε και αυτή την εμφάνισή της, όχι στη στούντιο έκδοση με τα έγχορδα, αλλά «τιγκαρισμένη» με βρώμικο overdrive, ενώ το "Screamager" ήταν ό,τι πιο κατάλληλο για ένα εκρηκτικό φινάλε. «Thumbs up» λοιπόν για τους Therapy?, που σε μια δύσκολη, ομολογουμένως, ώρα έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό με ένα πολύ δυναμικό και προσεγμένο setlist.

Setlist:
Meat Abstract / Die Laughing / Stories / Exiles / Living In The Shadow Of A Terrible Thing / Rust / Neck Freak / Fantasy Bag / Innocent X / Teethgrinder / Isolation / Potato Junkie / Stop It You're Killing Me / Nowhere / Diane / Screamager


Monster Magnet

Οι Therapy? άνοιξαν το δρόμο για να ακολουθήσει ένα ονειρεμένο back to back! Οι Monster Magnet και οι Κyuss (Lives!) στην ίδια σκηνή, ο ένας μετά τον άλλο - γεγονός που ποτέ δεν περιμέναμε να ζήσουμε, αλλά άπειρες φορές έχουμε αναφέρει σε ανάλογες συζητήσεις. Το πιο πιθανό είναι ότι ο Wyndorf, ο Garcia και οι υπόλοιποι των δυο συγκροτημάτων δε δίνουν την παραμικρή σημασία στις συγκρίσεις μεταξύ τους και φυσικά δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα σε αυτές. Παρ' όλα αυτά, δεν αποκλείεται και οι δυο πλευρές να είχαν ένα λόγο παραπάνω να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Οι Monster Magnet κατάφεραν να κάνουν ιδανικό ξεκίνημα και να κερδίσουν το κοινό από το πρώτο δευτερόλεπτο. Βουτιά στο παρελθόν με το "Nod Scene" (με τους Oliveri και Βjork να παρακολουθούν χαμογελαστοί στην άκρη της σκηνής), ακόμα καλύτερη συνέχεια με το "Tractor", για να κλείσει η πρώτη τριάδα εντυπωσιακά με το "Dopes To Infinity". Όλα έδειχναν ότι θα παρακολουθούσαμε μια σαρωτική εμφάνιση.



Στη συνέχεια όμως είχαμε μια μικρή «κοιλιά». To πρόσφατο "Mastermind" άλμπουμ των Magnet δεν είναι κακό και τα συγκεκριμένα κομμάτια ("Hallucination Bomb" και "Dig That Hole") που ακούστηκαν από αυτό ήταν ίσως από τις καλύτερες επιλογές που θα μπορούσαν να κάνουν, σε αντίθεση με το "The Right Stuff", το οποίο δε θα τοποθετούσα στις καλύτερες συνθέσεις του "Monolithic Baby". Είναι απόλυτα κατανοητό ένα συγκρότημα να επιθυμεί να παίξει και νεότερο υλικό, αλλά βλέποντας τις αντιδράσεις του κόσμου στα παλιότερα κομμάτια γίνονται ολοφάνερες οι διαθέσεις του.

Η απουσία του "Negasonic Teenage Warhead" ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη, άλλα το "Look To Your Orb For Warning" ήρθε για να σώσει την κατάσταση και να επαναφέρει τα χαμόγελα σε μας τους δύσπιστους. Το κλείσιμο με τα τρία πρώτα κομμάτια του "Powertrip" ("Crop Circle", "Powertrip", "Space Lord") εξίσου εντυπωσιακό με την αρχή, η ανταπόκριση του κόσμου θερμότατη όπως σε κάθε κομμάτι του συγκεκριμένου δίσκου.

Ο Dave Wyndorf μπορεί τα τελευταία χρόνια να μην είναι τόσο επιβλητικός όσο στο παρελθόν, δεν παύει όμως να είναι μια φυσιογνωμία που αντιπροσωπεύει στο έπακρο αυτή τη μουσική. Δυστυχώς, η σωματική του κατάσταση πλέον «κόβει πόντους» από τη γενική σκηνική παρουσία του συγκροτήματος. Κατά τα άλλα, ό ήχος ήταν ογκώδης, όπως θα περίμενε κανείς άλλωστε, αρκετά καθαρός, με το μπάσο στο τέρμα, χωρίς όμως να καλύπτεται η φωνή του Wyndorf.



Φυσικά μία ώρα δεν είναι αρκετή για να καλυφθεί η δισκογραφία των Monster Magnet και η εμφάνιση τους μας «άνοιξε την όρεξη» για μια full εμφάνιση. Μέχρι τότε όμως οι Magnet συνέχισαν το σερί που ξεκίνησε από νωρίς (και τελικά διατηρήθηκε μέχρι το τέλος της βραδιάς), με όλα τα συγκροτήματα να αποσπούν μόνο θετικά σχόλια.

Setlist:
Nod Scene / Tractor / Dopes To Infinity / Hallucination Bomb / Dig That Hole / The Right Stuff / Look To Your Orb For The Warning / Crop Circle / Powertrip / Space Lord


Kuyss Lives!

Kyuss - Η(omme) = Kyuss Lives!. Η γνωστή μουσική «εξίσωση» βρέθηκε και πάλι επί ελληνικού εδάφους, μόλις μερικούς μήνες μετά τη sold out εμφάνισή στο Fuzz. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη για όσους δεν κατάφεραν τότε να αποκτήσουν το μαγικό χαρτάκι. Η ανακοίνωση των επανενωμένων, μείον ενός, Kyuss έφερε τα χαμόγελα ανάμεσα στους οπαδούς του θρυλικού stoner συγκροτήματος. Έτσι, λοιπόν, είχε έρθει η δική τους σειρά να εμφανιστούν στη Terra Stage, παίρνοντας την σκυτάλη από τους Monster Magnet, με ελάχιστα λεπτά καθυστέρησης, σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα.



Ο Garcia και η παρέα του βρέθηκαν πάνω στη σκηνή και χωρίς πολλά λόγια πέρασαν κατευθείαν στην ουσία. Τα εναρκτήρια "Gardenia" και "Hurricane" ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν ένα δυνατό ρεύμα του κοινού να πλησιάσει τη σκηνή και να αρχίσει να τραγουδάει μαζί με τον ηγέτη των Kyuss Lives!, o οποίος βρέθηκε πάλι πίσω από τα μαύρα του γυαλιά και την κλασική «βαριά» σκηνική του παρουσία. Τα κεφάλια δε σταμάτησαν να κουνιούνται, ούτε κι όταν ακούστηκε το σκληρό riff του "Thumb" και του αγαπημένου "One Inch Man". Τι κι αν οι χαμηλοκουρδισμένες χορδές του μπάσου και της κιθάρας κάλυπταν τα φωνητικά; O κόσμος που βρισκόταν από κάτω φώναζε δυνατά τους στίχους του. Τα ηχητικά επίπεδα των εγχόρδων από εκείνο το σημείο και μετά, άθελά τους, άρχισαν να παλεύουν να κερδίσουν την πρωταγωνιστική θέση του set, με αποτέλεσμα ο Garcia σε πολλά σημεία να μην ακούγεται ή να μην ακούγεται καθόλου η άρθρωσή του. Ίσως όλο αυτό να ευνόησε την εκτέλεση του «σιωπηλού» από άποψη φωνητικών "Asteroid", με το riff να τρυπάει την ψυχή μας. Σειρά είχαν τα "Supa Scoopa & Mighty Scoop", "Odyssey" και "Whitewater", με μια επίδειξη από τον Brant Bjork για το πώς μπορούν να ακουστούν οι σωστές δυναμικές των drums.



Οι Kyuss Lives! Επάξια κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα του κοινού, αφού το set τους ακούμπησε τα όρια του «best of». Ξέρω τι σκέφτεστε, το σκέφτηκα κι εγώ με τις δύο «μικρές» παραλήψεις. Η μία είχε να κάνει με την εκκαθάριση κάποιων δαιμόνων και η άλλη με μία πράσινη οικολογική μηχανή. Οι Kyuss Lives! αποχώρησαν από την σκηνή με το "100°", αφήνοντας μία μικρή πίκρα που δεν ακούστηκαν τα "Demon Cleaner" και "Green Machine" το απόγευμα της Κυριακής. Να ελπίζουμε σε μία επίσης γρήγορη επάνοδό τους στη χώρα μας για να «ξοφλήσουν» τους ανοικτούς λογαριασμούς τους; Ό,τι και να αποφασίσουν, πάντως, το ελληνικό κοινό απέδειξε για ακόμα μία φορά την αγάπη του για τους ήρωες της ερήμου της Καλιφόρνια κι εκείνοι του το ανταπέδωσαν με τον καλύτερό τους εαυτό.



Setlist:
Gardenia / Hurricane / Thumb / One Inch Man / Conan Troutman / Freedom Run / Asteroid / Supa Scoopa & Mighty Scoop / Odyssey / Whitewater / El Rodeo / 100°


Flogging Molly

Aκόμα ρίχνω κατάρες στον εαυτό μου που στο Rockwave του 2008 έχασα την παρθενική εμφάνιση των Flogging Molly στη χώρα μας, για να έχω καλή θέση στους Offspring, συγχωράτε με, ήμουν μικρός, δεν ήξερα. Όλοι τότε μιλούσαν για live αποκάλυψη και πως τέτοιο κέφι και χορό δεν ξαναρίξανε στο Terra Vibe. Πολλοί δεν ήταν ψυλλιασμένοι για το τι θα δουν και η μπάντα κέρδισε αρκετούς νέους φίλους εκείνο το ζεστό απόγευμα. Εχθές όμως ήμασταν όλοι έτοιμοι να υποδεχτούμε για δεύτερη φορά τους Ιρλανδούς με ανοιχτές αγκάλες, ως headliners της μικρής σκηνής αυτή τη φορά.



Η καλοκουρδισμένη επτάδα ανέβηκε στη σκηνή στις 20:00 ακριβώς, τηρώντας το πρόγραμμα της ημέρας, και με μια μικρή εισαγωγή έδωσε ευθύς αμέσως το έναυσμα στο χορό με το "The Likes Of You Again". Εν ριπή οφθαλμού όλος ο κόσμος που είχε μαζευτεί μπροστά από το Vibe Stage μεταμορφώθηκε σε μία αεικίνητη μάζα, που ακολουθούσε το κάθε πρόσταγμα του ρυθμού που εκτόξευε η μπάντα. Άτομα χόρευαν αγκαλιά, καταπληκτικά sing-a-longs, αρκετές μπύρες στον αερά και μπουγέλα ήταν τα βασικά στοιχεία που αποτελούσαν τη ζωντανή εμφάνιση των Flogging Molly.

Mε κάποια εύστοχα περάσματα από το καινούργιο τους υλικό, βγαλμένα από το "Sound Of Darkness", και με όλες τις γνωστές επιτυχίες που τόσο αγαπάει ο κόσμος, μου απέδειξαν κάτι που ήξερα ήδη, πόσο βλάκας είμαι δηλαδή που έχασα ήδη μια δική τους εμφάνιση. Ο Dave King προσπαθούσε να μας καθησυχάσει, λέγοντας πως και η Ιρλανδία βρίσκεται στα ίδια χάλια με μας αυτή τη στιγμή, αλλά γι' αυτό είμαστε εδώ σήμερα, να ξεχάσουμε τα προβλήματα που μας μαστίζουν και απλά να διασκεδάσουμε με όλη μας τη ψυχή, και δε νομίζω να υπήρχε παρευρισκόμενος που να μην έκανε ακριβώς αυτό.



Αναμενόμενος χαμός στο "Drunken Lullabies", αδικαιολόγητος χαμός στο "Float", κομμάτι το οποίο έπρεπε απλά να συνοδευτεί από μία λαοθάλασσα να φωνάζει τους στίχους πίσω στον Dave και όχι να κάνει χαζά mosh pits, και γενικώς, όπως έχω κουραστεί να λέω, καταπληκτική ατμόσφαιρα, τόσο από μας στο κοινό, όσο και από τη μπάντα, που έδειχνε να διασκεδάζει αφάνταστα την ανταπόκρισή μας.

Ευχόμαστε λοιπόν να τους ξαναδούμε σύντομα στη χώρα μας, γιατί σπανίως εντοπίζουμε φρέσκο όνομα το οποίο δέχεται τέτοια αναγνώριση, με ένα set ολόδικο τους, γιατί μία ώρα προφανώς δεν έφτανε σε κανέναν. Cheers guys.



Setlist:
The Likes Of You Again / Swagger / Revolution / Requiem For A Dying Song / Selfish Man / Saints And Sinners / Float / Tobacco Island / The Devils Dancefloor / Don't Shut 'Em Down / If I Ever Leave This World Alive / Left Of The Flag / The Seven Deadly Sins


Gogol Bordello

Η μπάντα συνώνυμο του πάρτι, με λίγα λεπτά καθυστέρηση, ανέβηκε αυτή τη φορά στη μεγάλη σκηνή, να αποδείξει σε όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα πως το ελληνικό rock κοινό «διψάει» για Gogol Bordello. Έτσι, λοιπόν, λίγο μετά τις εννιά, εμφανίστηκαν στη σκηνή ο Eugene και η παρέα του, έτοιμοι να περάσουν τη διάχυτη ενεργητικότητα τους από τη σκηνή στον κόσμο.



Στην ακριβώς μια ώρα που είχαν στη διάθεσή τους διατήρησαν το ρυθμό αμείωτο καθ' όλη τη διάρκεια του set τους και κατόρθωσαν να μαγέψουν το, αν δεν κάνω λάθος, μεγαλύτερο κοινό στο οποίο έχουν παίξει ποτέ στην Ελλάδα. Χωρίς κανένα άγχος, απέδωσαν με σύμμαχο τον ήχο μια ντουζίνα κομμάτια, κυρίως από τον τελευταίο τους δίσκο, με τίτλο "Transcontinental Hustle". Ωστόσο, είναι αλήθεια πως και φέτος και πέρσι ο ήχος στη μικρή σκηνή ήταν σαφώς καλύτερος, ίσως γιατί οι πιθανότητες να βρεθείς σε μέρος με καλή ακουστική σε μικρή απόσταση από αυτή ήταν αυξημένες.



Το κέφι και ο χορός, τουλάχιστον στην αριστερή πλευρά που βρισκόμουν εγώ, δεν έπαψαν ούτε στιγμή και ο κόσμος έδειχνε να μην πτοείται από την απόφαση της μπάντας να μην αλλάξει κατά πολύ το set από την περσινή της εμφάνιση. Αυτό ήταν και το μόνο αρνητικό της υπόθεσης, μιας και μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε αρκετά για να ακούσουμε ένα "Baro Foro" ή ένα "Through The Roof 'N' Underground". Δεν πειράζει, όμως, γιατί για άλλη μια φορά το ελληνικό κοινό έδειξε στην πολυφυλετική μπάντα γιατί δεν πρέπει να το προσπερνάει στις περιοδείες του.

Αν και λόγω μεγάλης σκηνής χανόταν λίγη από την αμεσότητα που είχαν πέρσι στη μικρή, η εμφάνισή των Gogol Bordello υπήρξε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για διασκέδαση, ποτό, χορό και τραγούδι. Ένα πραγματικό πάρτι, που απλώς αυτή τη φορά είχε περισσότερους καλεσμένους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.



Tribal Connection / Ultimate / Not A Crime / Wonderlust King / Immigrant Punk / My Companjera / Last One Goes The Hope / Transcontinental Hustle / Immigraniada (We Comin' Rougher) / Break The Spell / Pala Tute / Start Wearing Purple / Break The Spell


Prodigy

Take me to the hospital...

Η ώρα ήταν περασμένη, ο ήλιος είχε δύσει και ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί. Η μεγαλειώδης εμφάνιση του Σεπτέμβρη και ο πολύς κόσμος που είχε μείνει τότε εκτός νυμφώνος, σε συνδυασμό με το όλο buzz που δημιούργησε, έκανε πολλούς μουσικόφιλους να αναμένουν μια δεύτερη εμφάνιση των Prodigy με πολλή ανυπομονησία, αν και κάποιοι φίλοι των πιο rock ήχων όλως περιέργως μετά το τέλος του set των Gogol Bordello αποσυμφόρησαν κάπως τις πρώτες γραμμές, πράγμα που ουδόλως ενόχλησε τους συγκεντρωμένους, καθώς το πάρτυ που θα ακολουθούσε θα ήταν άνευ προηγουμένου.



Μια ζωντανή εμφάνιση των Prodigy απαιτεί δύο κατά βάση προϋποθέσεις: πρώτον να έχεις ανοιχτό αυτί, καθώς οι ήχοι και οι ζωντανές τους εμφανίσεις περιπλέκονται τόσο πολύ με τις κιθάρες και το rock, που δικαιολογημένα και ανερυθρίαστα καταλαμβάνουν την κορυφή του billing rock/metal festival πολλά χρόνια τώρα, και δεύτερον να έχεις όρεξη για χορό αλλά και φυσική κατάσταση, καθώς αν θέλεις να απολαύσεις το συγκρότημα όπως του πρέπει, θα υποχρεωθείς να συμμετέχεις, θέλοντας και μη, σε ένα ατελείωτο χορευτικό pit, το οποίο θα κρατήσει καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας.

Τα φώτα σβήνουν, τα καπνογόνα της σκηνής παίρνουν μπροστά και οι Prodigy εμφανίζονται εν μέσω αποθέωσης, για να μας πάρουν από το σβέρκο και να ισοπεδώσουν το TerraVibe, καθώς όσο παλιομεταλλάς και να είναι κάποιος, το καλπάζον riff του "Breathe", που εμφανίστηκε και πάλι νωρίς-νωρίς στη συναυλία, δεν είναι δυνατόν να μη σε πιάσει από το στομάχι και να μη σε κάνει να επιδοθείς σε ανελέητο headbanging. Χωρίς έλεος ήταν και οι αντιδράσεις του κοινού, που από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό δε σταμάτησε να χοροπηδάει / σπρώχνεται / χορεύει / τραγουδά, καθώς όλη η σύγχρονη ιστορία της rock/dance μουσικής περνούσε μπροστά από τα μάτια και τα αυτιά μας.

Οι Prodigy ευτυχώς είναι ένα σχήμα που αφήνει κατά μέρος τις ευγένειες, για να μετατρέψει ένα συναυλιακό χώρο σε μια συνάντηση των μυστών της χορευτικής μουσικής, η οποία καταφέρνει να αναμείξει ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές καταβολές στο ίδιο καϊμάκι. Ροκάδες, μεταλλάδες, φρικιά, εναλλακτικοί, punkηδες αλλά και mainstream, όλοι έγιναν ένα τεράστιο συσσωμάτωμα, που υπό τους ήχους των αρχηγών της φυλής ποδοπάτησε οποιαδήποτε έννοια ξενερώματος και επιδόθηκε σε ένα ολοκληρωτικό όργιο, το οποίο δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο και... αγύμναστο. Ευτυχώς, σε αντίθεση με την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα, η σκηνή του TerraVibe μας επέτρεψε και να τους δούμε και να τους ακούσουμε όπως πρέπει και αυτοί μας το ανταπέδωσαν με μια εμφάνιση ακόμα καλύτερη: ειδικά ο Keith με τα κέρατά του εμφυσούσε μικρούς δαίμονες στις ψυχές των dancers με τους στίχους του, ενώ ο προεξάρχων των Prodigy Warriors, Maxim, ήταν και πάλι αγέρωχος και αρχοντικός, μέσα στην παράνοια του ραπαρίσματός του. Ο συνδυασμός των δύο λοιπόν ήταν αρκούντως προβοκατόρικος, καθώς δεν άφησαν στην ησυχία του το κοινό, το οποίο παραληρούσε αφιονισμένο και ούρλιαζε τους στίχους, καθώς χόρευε χωρίς αύριο.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα καπνογόνα (!) που άναψαν και πάλι στο χώρο, στα circle pits που σχηματίστηκαν, και ήταν ευκαιρία για τους δυνατότερους να εφαρμόσουν κινήσεις που έχουν ξεσηκώσει από το Tekken, καθώς και σε ένα σημείο στο "Smack My Bitch Up", όπου όλοι -καθοδηγούμενοι από τον Maxim- κάθισαν κάτω, για να εκτιναχθούν στο κατάλληλο σημείο, αλαλάζοντας ηδονικά. Πραγματικά μια στιγμή άξια αναφοράς, που θα συνοδεύει καιρό κάθε παρευρισκόμενο σε αυτή την εμφάνιση των Prodigy.

Η μεγάλη προσέλευση, σε συνδυασμό με το ουσιαστικό κέφι της συναυλίας, απέδειξε πως το ελληνικό κοινό κάνει βήματα ωρίμανσης και σταματά να αναρωτιέται αν είναι ή όχι rock οι Prodigy, αρχίζοντας να χορεύει. Ευτυχώς το ανοιχτό του χώρου, το περασμένο της ώρας και η συνεπακόλουθη κούραση μας επέτρεψαν να ανασάνουμε και να μη θρηνήσουμε θύματα, σε μια εμφάνιση / τσουνάμι που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της και απέδειξε τόσο το (συναυλιακό) μέγεθος του σχήματος, όσο και το γεγονός ότι ο Έλληνας μουσικόφιλος αρχίζει να αντιλαμβάνεται το χορό και μακριά από το τρίπτυχο λουλούδι / μπουζούκι / ουίσκι, κάνοντας βήματα προς κάποια μελλοντικά festival, όπου οι dancers θα συνυπάρχουν με τους μεταλλάδες. Όπως συμβαίνει και στην Ευρώπη δηλαδή.

They 've got the poison.

Setlist:

World's On Fire
Breathe
Omen
Poison
Thunder
Warrior's Dance
Firestarter
Run With The Wolves
Voodoo People
Omen Reprise
Invaders Must Die
Diesel Power
Smack My Bitch Up
---------------------------
Take Me To The Hospital
Their Law
Out Of Space



Για περισσότερες φωτογραφίες επισκεφτείτε το σχετικό φωτορεπορτάζ μας.