Rockwave Festival: Ozzy Osbourne & Friends, Machine Head, Paradise Lost, Unisonic, Planet Of Zeus, Lucky Funeral @ TerraVibe Park, 01/07/12

Μπορεί οι καιροί να είναι χαλεποί, ο καθένας από εμάς να σκέφτεται δυο φορές πριν κάνει το οτιδήποτε και αυτή η γενικευμένη λιτότητα να επηρεάζει άπαντες, ακόμα και τους διοργανωτές του φετινού Rockwave, κλείνοντας τη μεγάλη σκηνή, αλλά πλέον είναι φανερό ότι ο μέσος μεταλάς θέλει τη «Metal μέρα» του και αυτή θα την τιμήσει με κάθε τρόπο. Έτσι, πλήθος κόσμου γέμισε τον χώρο του Terra Vibe, γιατί μπορεί να μην υπήρχε η πληθώρα των συγκροτημάτων όπως άλλες χρονιές, αλλά το ειδικό βάρος ορισμένων ονομάτων όπως των Machine Head που μας επισκέφθηκαν για πρώτη φορά μετά από εφτάμιση χρόνια σχεδόν και του τεράστιου Ozzy Osbourne με τους εκλεκτούς φίλους του (χωρίς όμως τον θεό Tony Iommi), έπεισαν τον κόσμο να πραγματοποιήσει αυτό το μίνι ταξίδι μέχρι τη Μαλακάσα.

Γύρω στα δέκα λεπτά πριν τις 17:00, τηρώντας με χαρακτηριστική ακρίβεια το πρόγραμμα, εμφανίστηκαν στη σκηνή οι δικοί μας, Lucky Funeral. Τέταρτη ή πέμπτη φορά που βλέπω τα παιδιά και κάθε φορά μου φαίνονται καλύτεροι από την προηγούμενη. Για μισή ώρα ταρακούνησαν για τα καλά τον ήδη αρκετό κόσμο που ήταν από κάτω και ο κόσμος ανταπέδωσε με σποραδικά mosh pits και πολύ headbanging.



Ο ήχος τους ήταν μέτριος, κάτι που ήταν και λογικό για μια μπάντα που ταιριάζει περισσότερο σε κλειστό χώρο, αλλά αυτό δεν φάνηκε να τους ένοιαξε και ιδιαίτερα. Με περίσσιο πάθος γέμισαν με τόνους λάσπης τα ηχεία του Terra Vibe και μας πώρωσαν τρελά με το γνήσιο και ξερό sludge τους. Έπαιξαν και ένα εξαιρετικό καινούριο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο τους και μας αποχαιρέτησαν με τον ομότιτλο κομμάταρό τους, "Lucky Funeral", και με τον Μιχάλη (φωνητικά) να επιδίδεται σε αισθησιακό striptease για το κερασάκι στην τούρτα. Άξιοι και πάντα τέτοια, παίδες!



Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά από το φινάλε του set των Lucky Funeral και επιτέλους είχε φτάσει η στιγμή να δω για πρώτη φορά τους τρομερούς Planet Of Zeus. Από το εναρκτήριο "Leftovers" έκαναν εμφανές το πόσο καταπληκτική μπαντάρα είναι. Με εξαιρετικό ήχο, ειδικά στα φωνητικά που ακόμα και όταν ψιθύριζε ο Μπάμπης ακουγόταν «καμπάνα», παρέσυραν τα πάντα με το φοβερό και άκρως ανεβαστικό stoner/heavy rock τους.



Απίστευτα προβαρισμένοι  και δεμένοι, τον περισσότερο χρόνο τον αφιέρωσαν στο περσινό "Macho Libre" με τις κομματάρες (όπως τα "Vanity Suit", "Dawn Of The Dead" και "Dotetu") να διαδέχονται η μία την άλλη. Τεράστια μπάντα και εύκολα η μεγαλύτερη έκπληξη χθες, ελπίζω την επόμενη φορά σε παρόμοιο φεστιβάλ να παίξουν για καμιά ώρα γιατί τι να μας πει μόλις ένα μισαωράκι; Φινάλε και φόρος τιμής στον Billy The Kid με το "Woke Up Dead (William H. Bonney)" και η μπάντα αποχωρεί εν μέσω θερμότατων χειροκροτημάτων. Είμαι σίγουρος ότι πρέπει να κέρδισαν 200-300 νέους fans με τέτοια ισοπεδωτική εμφάνιση. Μπράβο ρε παίδες!

Μανώλης Κληρονόμος

Η τρίτη κατά σειρά μπάντα και πρώτη ξένη της βραδιάς ήταν οι Unisonic. Σίγουρα πολλοί με το που θα είδαν επί σκηνής τα 2/5 της σύνθεσης των Hellowen που μας έχουν χαρίσει τόσα θρυλικά κομμάτια μέσα από τα δύο "Keeper Of The Seven Keys" θα σκέφτηκαν τι ωραίο θα ήταν να τα ακούγαμε και πάλι. Πόσο μάλλον αφού θα τα έλεγε η φωνή που τα έχει κάνει επιτυχία. Τα χρόνια όμως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όλοι λίγο ως πολύ ξέρουμε το τι απέγιναν οι Michael Kiske και Kai Hansen. Τώρα πια είναι μαζί κάτω από την ομπρέλα των Unisonic, το group επαναπατρισμού του Kiske στο metal.



Δυστυχώς, η εμφάνισή τους εκείνο το απόγευμα έμοιαζε σαν το άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει: απλά καλή. Το έβλεπες, όσο διαρκούσε δεν σε ενοχλούσε, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα πιο συναρπαστικό. Παρόλο που στο σανίδι υπήρχαν μουσικοί αναγνωρισμένης αξίας, δυστυχώς βάσει του υλικού που έχουν γράψει πορεύονται μουσικά. Το υλικό όμως αυτό δεν έχει κάτι που θα σε συνταράξει. Έτσι, το μόνο που σου έμενε ήταν το ποιόν των μουσικών. Ίσως στο απλά καλό τελικό αποτέλεσμα χωρίς το κάτι παραπάνω να συντέλεσε και ο μέτριος ήχος που τους συνόδευε, που σε συνεργασία με το «εχθρικό» αεράκι αλλά και τα μικρολάθη που έκαναν έδινε μια εικόνα όχι αρεστή τουλάχιστον σε μένα. Από την άλλη είναι υπέρ τους ότι τίμησαν την δουλειά τους μη βασιζόμενοι στην εύκολη λύση των «σίγουρων» κομματιών γιατί από αυτή άλλωστε θα κριθούν.



Βεβαίως ο Kiske έκανε ότι μπορούσε για να ζεστάνει τον κόσμο. Κατέβηκε καμιά δυο φορές από την σκηνή, την μια μάλιστα περπατώντας στον διάδρομο ανάμεσα στην αρένα, προσπαθούσε να «παίξει» όσο γινόταν με τον κόσμο, αλλά μάταια. Το μόνο που κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό ήταν τα δυο κομμάτια των Helloween, "March Of Time" και "I Want Out" με το δεύτερο να μην έχει την ακουστική αίγλη που του αρμόζει. Κρατάμε μόνο την αίσθηση ότι είδαμε μετά από πάρα πολλά χρόνια δυο μουσικούς που έχουν ποιήσει αριστουργήματα που έχουν μείνει στο χρόνο. Αυτό όμως που μένει επίσης είναι το παρόν αλλά και το μέλλον που με τα μέχρι στιγμής δεδομένα δεν είναι τα αναμενόμενα από τέτοιους καλλιτέχνες. Θα τους δώσουμε όμως μια ακόμα ευκαιρία. Το αξίζουν. Το ζεστό χειροκρότημα ήταν ένα μήνυμα. Για να δούμε αν θα το πιάσουν...        



Το πλήρες set list με μια μικρή επιφύλαξη: Unisonic / Never Too Late / Renegade / King For A Day / March Of Time / My Sanctuary / Star Rider / Souls Alive / We Rise / Never Change Me / I Want Out

Θοδωρής Μηνιάτης

Οι Paradise Lost είκοσι χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, μας επισκέπτονται για πολλοστή φορά και έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Το πρώτο αρνητικό ήταν ότι ξεκινώντας στις 18:45 είχαν να αντιμετωπίσουν έναν καυτό ήλιο. Πέρα από αυτό το εμπόδιο, που σίγουρα τους δυσκόλεψε, οι συγκεκριμένες συνθήκες δεν βοηθούν στο να αποδοθεί η ατμόσφαιρα της μουσικής τους.



Παρ' όλα αυτά, οι Paradise Lost δεν απογοήτευσαν τους οπαδούς τους. Εμφανίστηκαν δεμένοι και παρουσίασαν τα κομμάτια τους με αξιοπρέπεια και επαγγελματισμό. Θα έλεγα ότι ο ήχος δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα και, ενώ ο Holmes δεν σταμάτησε να αλλάζει γυαλιά για να προστατευθεί από τον ήλιο, μας προσέφεραν ορισμένες ωραίες στιγμές από παλιές αλλά και πιο πρόσφατες δουλειές τους.



Παρά το το ότι οι συνθήκες δεν ευνοούσαν για να μεταδοθεί η απελπισία του "Forever Failure" και να αποδοθεί η επιβλητικότητα του "The Enemy", κάποιες μουσικά «ελαφρότερες» επιλογές, όπως τα "One Second", "Erased", "Say Just Words", αρκούσαν για να συνεπάρουν αυτούς που βρέθηκαν στο Terravibe για τους Paradise Lost. Στα συνολικά 45 λεπτά οι Άγγλοι πραγματοποίησαν μια καλή εμφάνιση και ασφαλώς θα τους περιμένουμε ξανά σε κάποιο κλειστό club αυτή τη φορά.



Setlist: Widow / Honesty In Death / Erased / As I Die / Tragic Idol / Forever Failure / One Second / Ember's Fire / The Enemy / Say Just Words

Αντώνης Κονδύλης

Έβλεπα τους Paradise Lost να έχουν λιώσει από τον ήλιο και σκεφτόμουν πως οι Machine Head ήταν η πρώτη μπάντα που θα μπορέσει να αποδώσει κάτω από πιο ανθρώπινα επίπεδα θερμοκρασίας. Βέβαια, επειδή τους είχα παρακολουθήσει και πριν 20 μέρες ήξερα πως με τη σειρά τους θα ζέσταιναν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα. Όπως και έγινε.



Οι Machine Head ήταν οδοστρωτήρας και τα μικρά παράπονα που άκουγα για τον ήχο, παρόλο που έχουν βάση, δε θα μπορούσαν να μειώσουν την αξία της εμφάνισής τους. Ναι, οι κιθάρες ήταν λίγο ψηλά και σε επιμέρους σημεία μπούκωναν λίγο τον ήχο, αλλά αυτό ήταν και το μόνο -μικρό- ψεγάδι στην εμφάνισή τους. Από εκεί πέρα, με την απόδοσή τους σάρωσαν, αποσπώντας την καλύτερη ανταπόκριση των οπαδών -σε σχέση με όλες τις μπάντες που έπαιξαν- και όχι άδικα.



Μπαίνοντας με το "I Am Hell" εξαπέλυσαν και την κόλαση, αλλά ήταν η υπερ-ριφάρα του "Old" που έκανε ακόμα και τα δέντρα να groovάρουν. Κακός χαμός, τραγούδι και middle fingers υψωμένα στο "Imperium", με τα circle pits να δίνουν και να παίρνουν, ενώ ο κόσμος αποθεώνει και ο Rob Flynn δηλώνει συνεχώς ενθουσιασμένος από το ελληνικό κοινό (οκ, τα έχουμε ξανακούσει, αλλά δεν πειράζει). Ο κόσμος δίνει το ρυθμό στην εισαγωγή του "Beautiful Mourning" και με το «fuck you all» στις μπροστινές σειρές επικρατεί πανδαιμόνιο. Σειρά παίρνουν τα -ας πούμε- χιτάκια, αρχικά με την κομματάρα "Locust" και εν συνεχεία με το πάντα αφιερωμένο στον Dimebag "Aesthetics Of Hate", του οποίου η εκπληκτική δισολία μας βοήθησε να τελειοποιήσουμε το air guitar μας. Το "Darkness Within" αποτελεί μια εκ των εμπορικότερων συνθέσεων της μπάντας και λειτούργησε μια χαρά πριν το μεγάλο φινάλε των "Halo" και "Davidian" που ολοκλήρωσαν το σετ των Machine Head όσο καλύτερα γινόταν.



Αυτές τις μπάντες πρέπει να επιζητάμε να βλέπουμε, οι οποίες είναι στο peak της απόδοσής τους καλλιτεχνικά και εμπορικά. Ο κόσμος απέδειξε πως το θέλει και είναι καιρός στην Ελλάδα να δείξουμε ότι μπορούμε να στηρίξουμε και εμφανίσεις συγκροτημάτων που χρειάζονται 4-5 χιλιάδες κόσμου σε έναν κλειστό χώρο για να έρθουν και όχι να περιμένουμε να φάνε τα ψωμιά τους ή να κολλήσουν σε κάποιο μελλοντικό φεστιβάλ.



Η απόδοση της μπάντας και η αποδοχή από το κοινό με κάνουν να ευελπιστώ ότι θα τους δούμε ξανά σύντομα. Και έτσι πρέπει.

Setlist: I Am Hell (Sonata In C#) / Old / Imperium / Beautiful Mourning / Locust / Aesthetics Of Hate / Darkness Within / Halo / Davidian

Χρήστος Καραδημήτρης

H ακύρωση της εμφάνισης των Black Sabbath μούδιασε κάπως τον κόσμο, ειδικά όσους έχασαν την απίστευτη συναυλία του 2005. Η απάντηση του Ozzy (και της Sharon) ήταν το πακέτο ...& Friends που αναγνώσθηκε αρχικά ως αρπαχτή. Βλέπετε έχουμε μπουχτίσει από τις εμφανίσεις του Madman στην χώρα μας και δεν θέλουμε το «μια από τα ίδια». Το γεγονός όμως ότι θα βλέπαμε δύο guitar heroes του διαμετρήματος των Zakk Wylde και Slash πακέτο με τον καταπληκτικό Gus G. και φυσικά τον Geezer Butler να παίζουν επιλογές από τη σπουδαία δισκογραφία των Sabbath και του Ozzy έκανε (όπως ήταν φυσιολογικό) τελικά τον κόσμο να έρθει για άλλη μια χρονιά στην Μαλακάσα.



Έτσι, όταν λίγο πριν τις 22:00 ξεκίνησε να παίζει το βίντεο με τις σημαντικές στιγμές της καριέρας του «Πρίγκιπα του σκότους» ο ενθουσιασμός ήταν εκεί. Όπως εκεί ήταν και πάλι η νέα «τρελή αμαξοστοιχία» που έχει στήσει ο Osbourne με τους Gus G., Rob 'Blasko' Nicholson, Tommy Clufetos και Adam Wakeman, η οποία παρασέρνει στο διάβα της τα πάντα εκτελώντας μερικά από τα σπουδαιότερα κομμάτια της σκληρής μουσικής με περίσσια ενέργεια και δυναμική.



Ξεκίνησαν με το "Bark At The Moon" όπως το 2010, αλλά αυτή τη φορά η φωνή του Ozzy παρουσιάστηκε «τσακισμένη» από την αρχή, κάτι που σχολιάστηκε αμέσως. Η απάντηση του Madman ήταν ό,τι περίμενα. Καμία έκπτωση σε κραυγές, προτροπές και ερμηνεία με ελάχιστα μέρη να δίνονται στον κόσμο και φυσικά χωρίς προηχογραφημένη βοήθεια. Πριν δύο χρόνια έγραφα πως είναι ο μεγαλύτερος ροκάς στην ιστορία του metal και ο ίδιος με δικαίωσε ξανά δίνοντας το 100% από ότι είχε να διαθέσει. Τα classics έπεφταν βροχή από την αρχή του set (δεύτερο κομμάτι το "Mr. Crowley", για το οποίο θα έκοβαν πολλοί το χέρι τους ώστε να το έχουν encore στο ρεπερτόριό τους), με τον πρώτο σόλο δίσκο να τιμάται όπως του αξίζει και τον Gus G. να λάμπει.



Ακολούθησε το "Rat Salad" με «γέμιση» κιθαριστικού και drums σόλο και ως εκ θαύματος ο Ozzy επιστρέφει με την φωνή του σε πιο ικανοποιητικά επίπεδα (φαίνεται ότι πήρε με κάποιο τρόπο παράταση το συμβόλαιο με τον Εωσφόρο) έχοντας παρέα τους Geezer Butler και τον Slash. Τα χτυπήματα στα drums και το «I am Iron Man» μάς απογειώνει. Ο ήχος πεντακάθαρος και όσο πρέπει δυνατός ολοκληρώνει όπως πρέπει τo αποτέλεσμα. Ακολουθεί το "War Pigs" το οποίο με την βοήθεια του Clufetos αλλά και του Slash εκτελείται φανταστικά. Αμέσως μετά ο Butler παίζει την εισαγωγή του "N.I.B." και οι πρωτάρηδες και μη στην live Sabbath εμπειρία δακρύζουν.
Χοροπηδάμε όλοι με το βραχνό «Jump!» του Ozzy και το ονειρώδες setlist συνεχίζεται με την είσοδο του Zakk Wylde, την αποχώρηση του Gus και του Slash και το "Fairies Wear Boots", άλλη μια επιλογή από το "Paranoid".



O Wylde διαθέτει την τεχνική αλλά και την φιλοσοφία που τον φέρνει πιο κοντά στον Iommi σε σχέση με τους προηγούμενους. Από την άλλη, η εμπειρία του και τα παράσημά του ως κιθαρίστας του Ozzy τού επιτρέπουν να παίξει μόνος του και στο πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι της σόλο καριέρας του Madman και φυσικά να του δώσει να καταλάβει. Πανδαιμόνιο επικρατεί λοιπόν στο "Crazy Train", με τον Wylde να κατεβάζει σαγόνια με το σόλο του. Αμέσως μετά ακολουθούν δύο τραγούδια από την δική του περίοδο, το μέτριο -ειδικά συγκρινόμενο με ό,τι προηγήθηκε- "I Don't Want To Change The World" και το υπέροχο "Mama, I'm Coming Home", στο οποίο ο σπουδαίος αυτός κιθαρίστας θα θυμίσει τον (αποτυπωμένο και στην πλάτη του) Jimmy Page με την διπλή κιθάρα στα χέρια.



Το πάρτι θα ολοκληρωθεί με την παρουσία όλων των ...φίλων πάνω στη σκηνή και φυσικά το "Paranoid" που ως ιδανικό τελείωμα θα δώσει την ευκαιρία να απολαύσουμε τη σπάνια συνεύρεση του Slash με τον Zakk Wylde, αλλά και τον Gus G. ο οποίος έδειξε και φερόταν ως ίσος τους.

Σε σύγκριση λοιπόν με την εμφάνιση του 2010 είχαμε την αδυναμία του Ozzy να αποδώσει φωνητικά αυτό που έπρεπε και το μικρότερο set list τα οποία αντισταθμίστηκαν με την παρουσία των Butler, Slash, Wylde, οι οποίοι έδωσαν ξεχωριστή λάμψη στην βραδιά.



Όλοι τελικά έδειξαν να περνούν καλά με ένα κορυφαίο ρεπερτόριο από πραγματικά κορυφαίους μουσικούς.

Tα λέμε στα επόμενα (Iggy).

Setlist:

Intro
Bark At The Moon
Μr. Crowley
Suicide Solution
I Don't Know
Shot In The Dark
Rat Salad (με σόλο κιθάρας [Gus G.] & drums)
Iron Man
War Pigs
N.I.B.
Fairies Wear Boots
Crazy Train
I Don't Want to Change the World
Mama, I'm Coming Home
Paranoid

Αντώνης Μουστάκας

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / Γιάννης Βόλκας