Rockwave Festival 2008: The Offspring, Siouxsie, Marky Ramone, Deus, The Gossip, Flogging Molly, Abbie Gale, Personality Crisis, Viper Vikings, Psychograndmamas @ Terra Vibe, 08/07/08

Μεγάλο rock φεστιβάλ. Καλοκαιρινός συναυλιακός θεσμός. Το Rockwave Festival είναι μια γιορτή, που τη συνήθισαν πολλοί, αλλά κανείς δεν τη βαρέθηκε. Σταθερά πλέον στο χώρο του Terra Vibe, στη Μαλακάσα, οι διοργανωτές πρότειναν φέτος ένα εξαιρετικό τριήμερο και έναν ζηλευτό χώρο. Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ έφερε το δυσοίωνο, για τις αντοχές, στίγμα διαφόρων προσωπείων της punk κουλτούρας. Παρά τη στιγμοθηρία που προκαλούσαν τα ονόματα των καλλιτεχνών, στη φεστιβαλική συνείδηση κοιμόταν μια αβάσταχτη ευδαιμονία, χάρη στο γεγονός ότι οι ήρωες μιας γενιάς θα έπαιζαν μπροστά στο ελληνικό κοινό για πρώτη φορά και θα έκλειναν την αυλαία της πρώτης μέρας.

Ο αφοπλιστικός ήλιος της 1:30 γεννούσε μια βασανιστική νωχελικότητα στο μεσημέρι. Στη μικρή σκηνή, βαφτισμένη «Vibe Stage», η ελληνική μπάντα Viper Vikings έσπασε αυτή την αίσθηση, με το ζωηρό της alternative rock. Ένας δεσμός με τη παράδοση, το υπερgrunge στοιχείο της φωνής, ένας δεσμός με το παρόν, τα ηλεκτρολογικά πλήκτρα. Μια πενηνταριά γενναίοι θεατές πλησίασαν τη σκηνή και ενθάρρυναν τη μπάντα, ενώ η σιωπηλή πλειοψηφία ανίχνευσε κάθε δυνατή σκιά.

Μετά από μια διαδικασία πολλαπλών παραλλήλων και διακεκομμένων sound check, που ομολογουμένως δημιούργησε ένα κλίμα μουσικού χάους, κατά τις 4:30, οι Έλληνες Personality Crisis αντιμετώπισαν τον ήλιο με τα ίδια όπλα. Καυτό punk με θορυβώδες groove και ασύμμετρη ρυθμικότητα, οδηγούμενο από την αγέρωχη punk ακαλαισθησία της φωνής.

Εγκαινιάζοντας τη θεαματικά υπερμεγέθη κεντρική σκηνή του Terra Vibe, αποκαλούμενη «Terra Stage», οι Έλληνες ατμοσφαιρικοί alternativιστές Abbie Gale ξεκίνησαν την εμφάνισή τους κατά τις 5:20. Ειρωνικά πρώτο, το "The End Song" από τον πρώτο τους δίσκο μαρτυρούσε πως βρώμισαν τον στουντιακό τους ήχο, κάνοντας τον πιο ευθύ, αλλά και πιο ρηχό. Παρά την τρυφερή εγγύτητα της φωνής, στην έναρξη του "Clown" ή το εξαιρετικό "Love Song", η κιθαριστική πλημμύρα και η στατική σκηνική παρουσία αφόρισε τη μυστηριακή αισθητική της μπάντας. Η τραγουδίστρια Evira ευχαριστούσε το πλήθος με σεμνή τσαχπινιά και άφησε τις άγκυρες στη θέση τους μέχρι τον απόπλου, με το καταπληκτικό "Danko". Η αχαλίνωτη παθιασμένη πρόζα, συνοδευόμενη από ψευδοκαστράτο backing vocals, ζήταγε απεγνωσμένα το σκοτάδι για να αισθανθεί οικεία. Αλλά ο ήλιος εκεί.



Μάλλον μάταια προσπαθώ να ανακαλέσω περίπτωση αντίστοιχη με αυτή των Flogging Molly: Σχετικά άγνωστο συγκρότημα στο ελληνικό κοινό να ανεβαίνει στη σκηνή εγχώριου φεστιβάλ, με τον ήλιο να καίει ακόμα για τα καλά, και όχι μόνο να κερδίζει τη συμπάθεια του κοινού, αλλά να το «ωθεί» για μία ώρα σε ένα πραγματικό πανηγύρι, με χορό, «ξύλο», «σπρωξίδια», χέρια ψηλά (ίου, φύγε από το μυαλό μου ενοχλητικό τραγούδι του Mr. Cosmote!), ατελείωτο κέφι, πάθος και ενέργεια.



Από τις πρώτες νότες -και δη το «χώσιμο» - του "(No More) Paddy's Lament" άρχισε να προδιαγράφεται η συνέχεια: Σύννεφο σκόνης από τον πανικό στις πρώτες σειρές, crowd surfing και πάσης φύσεως αντικείμενα να «αιωρούνται» (από τα κλασσικά μπουκάλια, μέχρι παπούτσια, μπαλάκια και βιβλία!) μπροστά από τη μικρή σκηνή του Terra Vibe, πάνω στην οποία οι Flogging Molly φαίνονται να παίζουν σα λυσσασμένοι...



Οι ρυθμοί στα τύμπανα είναι καταιγιστικοί, αλλά κανείς δε μένει πίσω: Ο Nathen Maxwell στο μπάσο δε δείχνει να επηρεάζεται ούτε στο ελάχιστο από τα δύο σπασμένα δάχτυλα του δεξιού του χεριού (κι όμως!), ο Dave King τα δίνει όλα σε φωνή και κιθάρα, ενώ ο έτερος κιθαρίστας, Dennis Casey δείχνει να τα 'χει χαμένα με τις αντιδράσεις του υπερβολικά ένθερμου κοινού! Από την άλλη, μπάντζο, ακορντεόν και βιολί δένουν αρμονικά, προσφέροντας το folk ιρλανδικό και το κέλτικο στοιχείο στο κάθε κομμάτι.



"Drunken Lullabies", "Selfish Man", "Tobacco Island" (αφιερωμένο στον Joe Strummer), "If I Ever Leave This World Alive", "Lightning Storm" και "Far Away Boys" είναι μερικά μόνο από τα κομμάτια που ακούστηκαν στην απίστευτη αυτή εμφάνιση -highlight της ημέρας- των Aμερικανοϊρλανδών, που, όπως βάσιμα ήλπισε και ο ίδιος ο King, τους προσέφερε ουκ ολίγους νέους οπαδούς.



Το ζητούμενο πλέον είναι ένα: Φέρτε τους μόνους τους το χειμώνα! Κι όποιος αντέξει!



Η ώρα πλησίαζει έξι και τα κουτσομπολιά για το πρώτο ξένο όνομα της μεγάλης (πολύ μεγάλης αλήθεια) σκηνής δίνουν και παίρνουν. Πώς είναι από κοντά η Beth Ditto; Θα καταφέρουν οι Gossip επιβεβαιώσουν το hype (τον αντίκτυπο βρε, το σούσουρο) που τους ακολουθεί από τη Γηραιά Αλβιώνα;



Για να εξηγούμεθα, οι Gossip, παρά το όνομα τους, δεν είναι η αγαπημένη μπάντα του Star και της Espresso... όχι. Αν και προέρχονται από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού (το εξωτικό Portland του Όρεγκον), κάνουν μεγάλη επιτυχία στην Αγγλία ως αγαπημένα παιδιά (darlings νομίζω τα λένε) του NME, της έγκυρης αυτής μουσικής εφημερίδας, κάνοντας ακόμα και γυμνά εξώφυλλα. Είπαμε στο NME, όχι στο Playboy.

Η ώρα λοιπόν έχει πάει έξι ακριβώς και το Θωρηκτό Ποτέμκιν της εναλλακτικής και ανεξάρτητης dance rock κάνει την εμφάνισή του με ένα ελληνικότατο "Γεια" και παράπονα για τη ζέστη, επιλέγοντας το "Total Eclipse Of The Heart" της θεάς Bonnie Tyler για εισαγωγή. Για λίγο νομίζουμε ότι οι Gossip είναι tribute band στα '80s, αφού κάνουν και ένα πέρασμα απο το "Psycho Killer" των Talking Heads, αφιερώνοντάς το δε στους χαρούμενους ανθρώπους (a song for gay people νομίζω ότι είπε).



Ο κιθαρίστας Brace Paine με το μουστάκι του μοιάζει να έχει βγει απο την "Εκδίκηση των Νερντς" -είπαμε tribute στα '80s- αλλά η Beth είναι από φωνή κορμάρα και δίκαια χειροκροτείται. Το κοινό παρακολουθεί με ενδιαφέρον θα λέγαμε, προσπαθώντας να καταλάβει τί βλέπει, αλλά δε δείχνει να κουνιέται. Ντανς ροκ γιου νόου; Δε βοηθάει βέβαια και ο ήχος της μπάντας που ταιριάζει καλύτερα σε κλειστό χώρο, αλλά και η επιλογή και εκτέλεση των κομματιών που σε κάποιες φάσεις θυμίζουν πρόβα.

Η τιμημένη δεκαετία έχει τελειώσει και περνάμε στα '90s για μια a capella εκτέλεση του "Smells Like Teen Spirit", για να ακολουθήσει το hit "Jealous Girls". Ο κόσμος στη θέση του.



Ε, λοιπόν, όπως λέει και ο σοφός λαός, «όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ». Η Beth Ditto με τη βοήθεια δύο γενναίων από το κοινό αποφασίζει να κατέβει κάτω, για να μην ξανανέβει μέχρι το τέλος. Ο κόσμος βλεποντάς την ανάμεσά του παραληρεί και επιτέλους αρχίζει να χορεύει. Η Beth οργώνει ασταμάτητα την αρένα πια και όχι τη σκηνή και γίνεται χαμός!

Ξαφνικά μετά από ένα πέρασμα από το "I Wanna Be Your Dog" τη βλέπουμε μπροστά μας. Η αμηχανία είναι έκδηλη και υποχωρούμε προς τα πίσω για να την ακούσουμε να λεεί "oh the boys are sooo afraid of me"...



Για το τέλος μας φύλαξαν το ξεσηκωτικότατο υπερχίτ "Standing In The Way Of Control", με τον κόσμο να τους (την ουσιαστικά) αποθεώνει και να χοροπηδάει ασταμάτητα.

Οι φήμες λοιπόν είναι αληθινές. H Beth Ditto είναι θεά και τα live τους μοναδικά. Άντε και σε κλειστό χώρο για να χορέψουμε από την αρχή.



Και ενώ οι Flogging Molly, με το ιρλανδικό τους γλέντι, είχαν αναγκάσει όλο τον κόσμο να πάει να τους θαυμάσει, στις 19:15 βγήκαν στη σκηνή οι dEUS μπροστά στην αχανή και πλέον "άδεια" αρένα του Terra Stage, την οποία αποτελούσαν τα λιγοστά άτομα που δε συγκινήθηκαν από τους τρελο-Ιρλανδούς και οι ακόμα λιγότεροι οπαδοί του βέλγικου συγκροτήματος.



Το έργο των dEUS ήταν πλέον αρκετά δύσκολο, καθώς έπρεπε, μέσα σε μία ώρα, και να ικανοποιήσουν το κοινό τους και να πείσουν τον κόσμο να επιστρέψει από τη Vibe Stage, ώστε να δικαιολογήσουν τη συμμετοχή τους στο billing της μεγάλης σκηνής, αλλά και ταυτόχρονα να μας παρουσιάσουν τη νέα δισκογραφική δουλειά τους. Δυστυχώς για αυτούς, κάποιος από αυτούς τους σκοπούς έπρεπε να θυσιαστεί. Δυστυχώς για εμάς, δεν ήταν η παρουσίαση των νέων τους κομματιών αυτό που θυσιάστηκε.



Από τα 10 τραγούδια του setlist, ακριβώς τα μισά ήταν από το καινούργιο τους δίσκο "Vantage Point", ενός δίσκου που, όπως αποδείχθηκε, το ελληνικό κοινό δε γνωρίζει ακόμα. Ξεκίνησαν το live τους με δύο καινούργια κομμάτια, τα οποία άφησαν παγερά αδιάφορη τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού και δημιούργησαν μία περίεργη αντίθεση με το "Instant Street" που ακολούθησε και προκάλεσε τα πρώτα ψήγματα χαράς και ενθουσιασμού σε όσους τους άκουγαν. Ενθουσιασμός που όμως εμφανίστηκε ξανά αρκετά αργότερα και συγκεκριμένα όταν έπαιξαν την επιτυχία τους "Theme Form Turnpike" και το "The Architect", ένα από τα καλύτερα κομμάτια του νέου τους album. Κάπου εκεί, με την αρένα σχεδόν γεμάτη, αφού είχαν ολοκληρώσει πλέον και οι Flogging Molly την εμφάνιση τους, άρχισε να δίνεται και το τέλος της εμφανίσης των dEUS σε αυτό το Rockwave festival, με τα δύο πιο γνωστά κομμάτια τους, το "Bad Timing" και το "Subs & Soda", όπου ειδικά το τελευταίο ξεσήκωσε το κοινό.



Το συγκρότημα, σαφώς επηρεασμένο από παράγοντες όπως η έλλειψη κοινού και η ζέστη, δεν έπιασε την καλύτερη δυνατή απόδοση, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου, αφού από τη στιγμή που δεν έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό, δε θα αυξανόταν και ο κόσμος από κάτω. Παρ' όλα αυτά, θα ήταν άδικο να δημιουργηθεί η εντύπωση πως η απόδοση τους δεν παρέμεινε υψηλού επιπέδου. Ως σύνολο ήταν εξαιρετικά δεμένοι, όλα τα κομμάτια ήταν εμφανές πως είχαν δουλευτεί αρκετά και, όπως τόνισε και ο εκλεκτός συνάδελφος Μανώλης Γεωργακάκης, ο φόρος τιμής στον Captain Beefheart και τα φωνητικά του αποδόθηκε για άλλη μία φορά. Να σημειωθεί τέλος πως, όπως μας αποκάλυψε ο τραγουδιστής των dEUS, τέλη Οκτώβρη θα μας έρθουν ξανά για συναυλία και αυτή τη φορά ίσως να γίνει και μία στάση στη Θεσσαλονίκη.



Setlist:
Slow, Oh your God, Instant Street, Fell of the Floor Man, Is a Robot, Theme from Turnpike, The Architect, Favorite Game, Bad Timing, Subs and Soda



Μερικούς μήνες μετά τη συναυλία του στο Gagarin, ο Marky Ramone επέστρεψε στην Ελλάδα για να επιβάλλει και πάλι τους punk σερφαριστούς ρυθμούς του σε ένα δεκτικό κοινό, που θα ζήταγε για πάντα κι άλλο.



Αυτή η tribute band, με ένα μόνο μέλος φορέα του θρύλου, και δη τον διάσημο ντράμερ, καταφέρνει να δημιουργεί ένα κλίμα έντονο και ζωντανό, ίσως βέβαια αυτή τη φορά ελαφρώς λιγότερο δονούμενο. Το δαιμόνιο των Ramones ξυπνάει το πάρτι και, μπροστά στη Vibe Stage, ένα διαρκές και ογκώδες mosh pit γεμίζει τους πνεύμονες των ξετρελαμένων τέκνων με τη σκόνη του χώματος, που σηκώνεται.

Οι επιλογές επικεντρώνονται κυρίως στα παλιότερα τραγούδια. Το ρεπερτόριο των Ramones ενθουσιάζει, παντού και πάντα, και το παίξιμο των τριών νεαρών μελών της μπάντας το μεταφράζει με πιστότητα. Μικρά προβλήματα στον ήχο πιστοποιούν την αυθεντικότητα της punk συναυλίας. Ανάμεσα στα κομμάτια, ο κόσμος φυσικά φωνάζει: «Hey! Ho! Let’s Go!», ενώ σε κάθε έναρξη τραγουδιού ο ρυθμός δίνεται από τον μπασίστα: «onetwothreefour».

Ευχάριστη έκπληξη η διασκευή του "What A Wonderful World", ενώ ο ίδιος ο Marky προλογίζει λέγοντας «I played this with Joey». Στο αποχαιρετιστήριο "Blitzkieg Bop" συμμετείχε στο δεύτερο μικρόφωνο ο Nathen Maxwell των Floggin Molly, με πάθος, ενθουσιασμό και κινητικότητα όμοια με τους σαλεμένους σκονοφάγους από κάτω. Μερικά φετίχ προκαλούν ρίγος και ο κύριος Marky απολαμβάνει με απολαυστική αυταρέσκεια την αθεράπευτη υστερική λατρεία για τους Ramones.



Κατά τις 8 και μισή, το δίλημμα έγινε ακόμη μεγαλύτερο: Marky ή Siouxsie, Siouxsie ή Marky; Αφού όμως το ασθενές, θεωρητικά, φύλο προηγείται, δεν είχαμε και πολλά περιθώρια επιλογής... Κι ενώ τα πράγματα καλώς έδειχναν να εξελίσσονται στο Vibe stage (ως ακούγαμε τουλάχιστον), στο Terra stage τα πρώτα μικροπροβληματάκια έκαναν την εμφάνισή τους, με αποτέλεσμα τη μισάωρη καθυστέρηση στο πρόγραμμα της Siouxsie, κατά τας γραφάς, η οποία ανέβηκε στη σκηνή λίγα δευτερόλεπτα πριν τις εννέα, εκτινάσσοντας την ανυπομονησία του κόσμου στα ύψη, που, αδιαμαρτύρητα παρά ταύτα, περίμενε να ολοκληρωθεί το συγκεκριμένο show για να πάρουν τη σκυτάλη οι headliners της πρώτης αυτής μέρας, Offspring.

Οι πρώτες νότες του "Israel" επί ελληνικού εδάφους ήταν γεγονός, το όνειρο για πολλούς θαυμαστές της στη χώρα μας έγινε πραγματικότητα και η σκοτεινή Μάρλεν Ντίτριχ (όπως πολλά μουσικά μέσα του εξωτερικού αρέσκονται να την αποκαλούν), με απαστράπτουσες καστανιέτες ανά χείρας, διέσχισε λίγα μόλις βήματα για να βρεθεί εμπρός σε ένα κοινό αρκετά μουδιασμένο, είτε για τη σκηνική επιβλητική της παρουσία, είτε για την πλήρη αδιαφορία του επί του θέματος. Ακολούθησε ο ύμνος "Arabian Knights" και ο πονοκέφαλος για τους ιθύνοντες ήταν δεδομένος, αφού το πρόβλημα της ισχύς του ρεύματος επανήλθε, με αποτέλεσμα να κοπεί το κομμάτι στο πρώτο ρεφρέν και να καθυστερήσει για άλλη μια φορά το show: η μπάντα αποχώρησε έως ότου αποκατασταθεί ο ήχος και η αβάν-γκαρντ ντίβα αποσύρθηκε στα παρασκήνια.



Η επιστροφή έγινε δέκα λεπτά αργότερα, αφού πλέον το πρόβλημα έδειχνε να έχει λυθεί, βρίσκοντας τον κόσμο να μην πιστεύει πως το live θα μπορούσε να συνεχιστεί αδιάκοπα, ενώ για όλους τους φαν της ο εφιάλτης είχε ήδη αρχίσει, εξαιτίας της καθυστέρησης και της διακοπής σε ένα τόσο αγαπημένο τραγούδι. Γρήγορα όμως όλα πήραν τον κανονικό ρυθμό τους: το "Arabian Knights" ξανάρχισε από εκεί ακριβώς που κόπηκε, η Siouxsie (χωρίς υποδήματα αυτή τη φορά) ευχαρίστησε στα ελληνικά το κοινό και όλοι φάνηκαν να θέλουν να ξεχάσουν γρήγορα τι είχε συμβεί και να επανέλθουν στους φεστιβαλικούς ξέφρενους ρυθμούς.



Το set list, δίκαια μοιρασμένο, ήταν δύσκολο να ικανοποιήσει θαυμαστές και φίλους της εποχής των Banshees: έξι συνθέσεις που μας ταξίδεψαν στο παρελθόν και τη χρυσή δεκαετία των '80s και έξι ακόμη, για μια πρώτη επαφή με τον τελευταίο της solo δίσκο, τον οποίο λιγοστοί από το κοινό έδειξαν να γνωρίζουν... Κι έμειναν τόσα πολλά απ' έξω!

Αδιαμφισβήτητα, στα highlights της εμφάνισής της ανήκουν τα "Happy House" και "Christine", τα οποία έκαναν τους παρευρισκομένους να χορέψουν ασταμάτητα στους γνώριμους ρυθμούς τους, όπως επίσης και η γενική σκηνική της παρουσία, καθώς σαν πραγματική έφηβη δεν έπαψε στιγμή να χορογραφεί την παραμικρή νότα και να μεταφέρει την αστείρευτη ενέργειά της στο πλήθος που έμοιαζε να μην πιστεύει αυτό που παρακολουθούσε. Αποκορύφωμα των παιχνιδιών της Siouxsie επί σκηνής ήταν η χρήση του καλωδίου του μικροφώνου σα μαστίγιο υπό τους ήχους του "Loveless" και η παράδοξη χορογραφία της / μεταμόρφωση σε πραγματικό κύκνο στο "Into A Swan" που έβαλε και την τελευταία πινελιά στο έργο τέχνης που μας παρουσίασε για μόλις 55 λεπτά.



Το ανεκπλήρωτο ταίρι του Nick Cave ή το female ego του Robert Smith, αν προτιμάτε, βρέθηκε μπροστά μας σε μια ατυχή, λόγω συνθηκών, εμφάνιση κι ευχή όλων των φίλων και θαυμαστών της είναι να αποζημιωθούμε στο άμεσο μέλλον από τη θρυλική «Catwoman», σε χώρο που να αρμόζει καλύτερα με το ύφος και την ιδιοσυγκρασία της και με ένα χορταστικό set list, μιας κι έχει καταφέρει χρόνια τώρα να στοιχειώσει κάθε «Gotham City» του κόσμου ολάκερου με τη γρυλίζουσα, ανατριχιαστική φωνή και την αιλουροειδή παρουσία της. Γλυκιά μου Siouxsie, εις το επανιδείν, μας χρωστάς τουλάχιστον ένα "Spellbound"...



Setlist:
Israel, Arabian Knights. About To Happen, Here Comes That Day, Loveless, Happy House, Hong Kong Garden, Christine, Night Shift, On Mile Below, Into A Swan





Το ρολόι δείχνει λίγο μετά τις δέκα, τα φώτα σβήνουν και αναμένοντας τη θέαση των τεσσάρων ηλιοκαμένων Καλιφορνέζων, σίγουρα μπροστά από τα μάτια όλων πέρασαν χαοτικά πολλές στιγμές της λυκειακής τους ζωής: το ξυσμένο μπλάνκο με την αφιέρωση στο θρανίο, ο καθηγητής που σου την έσπαγε, η κοπέλα που σε πλήγωσε, οι γονείς και οι εξετάσεις που σε πίεζαν και όλα αυτά να καταλήγουν σε κάποιο πάτωμα ή παγκάκι, με εσένα χαμένο στις σκέψεις σου και στο walkman να παίζει το "Smash"... Ως εκ τούτου, όλοι μα όλοι ήταν έτοιμοι για ένα ταξίδι στο χωρoχρόνο, με τη συνοδεία των ήχων των Offspring, ένα ταξίδι που όλοι περίμεναν πολύ και εγώ (ως μεγάλος οπαδός του σχήματος) ίσως λίγο περισσότερο, καθώς για τους Offspring ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω μέχρι το φετινό Download...



Το σχήμα βγαίνει στη σκηνή και το πρώτο πράγμα που μας κάνει θετική εντύπωση είναι η μακριά κόμμη του Noodles και η αντίστοιχη (αν και κοντύτερη) του Dexter. Αυτό, σε συνδυασμό με τον άνισο, αλλά σκοτεινό, φετινό τους δίσκο "Rise And Fall", καθώς και με τη γενικότερη προσπάθεια για σοβαρότητα που παρατηρούμε στο σχήμα τα τελευταία χρόνια, μετά το πανηγύρι του "Conspiracy Of One", μας έκανε να αναμένουμε πολλά και να περιμένουμε και αρκετές εκπλήξεις, ιδίως από το σκοτεινότατο και βαθύτατο παρελθόν. Αυτό που ακολούθησε, χωρίς να ήταν ακριβώς αυτό, ήταν αυτό που θα περίμενε κάθε ψύχραιμος οπαδός από τους Offspring του 2008.

Το καπάκι του υποσυνειδήτου ανοίγει, οι Offspring μας πιάνουν από τα μούτρα με το "Americana" και η καταβύθιση στα χρόνια της «κατεύθυνσης και γενικής παιδείας» αρχίζει. Οι Offspring είναι τοποθετημένοι τυπικά, με τον Dexter στο κέντρο και τον Noodles κατά κύριο λόγο στα αριστερά να μοιράζονται την αιχμή της σκηνικής παρουσίας του συγκροτήματος. Στη θέαση των Αμερικανών, το κοινό του Terravibe παραληρεί (γύρω στα 8.000 άτομα υπολογίζω) και το χοροπηδητό αλλά και moshpit αρχίζει, σχεδόν σε όλο το μήκος και πλάτος του κοινού. O κόσμος τραγουδάει όλους τους στίχους και εκπλήσσεται όταν οι Offspring τιμούν το παρελθόν τους με κομμάτια-εκπλήξεις ("Gone Away", "Staring At The Sun"), αλλά και διασκεδάζει χορεύοντας όταν το σχήμα εκτελεί ζωντανά τα πιο γνωστά από τα singles των τελευταίων ετών (που είναι γνωστότερα και στους μικρότερους και εν γένει πιο ευχάριστα, από την πρώτη και πιο «μαύρη» εποχή), καθώς και τα κομμάτια-δυναμίτες που όλοι περιμέναμε ("All I Want", "Bad Habit") και φυσικά οι Offspring δεν παρέλειψαν από το setlist τους.



Το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο και ενώ το κοινό είναι κατενθουσιασμένο, οι Offspring είναι μάλλον στατικοί, υπερβολικά επαγγελματίες και απόμακροι (ο Noodles προσπάθησε να το σπάσει λιγάκι αυτό με ένα αστείο σε ένα σημείο, αλλά και πάλι, μέχρι εκεί), με ελάχιστα «παιχνίδια» με το κοινό, λίγη επικοινωνία και ακόμα λιγότερη κίνηση. Παρ' όλα αυτά, ούτε αυτό μας πτοεί καθώς ξέραμε (ελέω Youtube) ότι το σχήμα έτσι παρουσιάζεται ζωντανά και, ως εκ τούτου, το πάρτυ συνεχίζεται. Οι Καλιφορνέζοι εκτελούν όλα τους τα κομμάτια άρτια και με σύμμαχο έναν πολύ καλό ήχο και μια πολύ σωστή επιλογή κομματιών από το "Rise And Fall" (επέλεξαν τα πιο δυνατά του δίσκου), αλλά και με μια λιγάκι αδικαιολόγητη εμμονή στο "Americana" (ειδικά όταν έχεις γράψει και ένα "Ignition"), μας αποδεικνύουν γιατί θεωρούνται το πρώτο (μακράν των επομένων) punk-rock σχήμα των '90s και γιατί παίρνουν την πρώτη θέση στο billing πολλών και μεγάλων φεστιβάλ του εξωτερικού...



Παρ' όλο όμως τον ενθουσιασμό του κοινού, μετά από λίγο περισσότερη από μια ώρα συναυλίας, οι Offspring μας καληνυχτίζουν, για να επιστρέψουν μετά από λίγο για ένα encore τριών κομματιών, που περιείχε μια καλή έκπληξη (το προσωπικό αγαπημένο "I Can't Get My Head Around You"), μια ψιλοάκυρη (δεν παίζεις το "What Happened To You" ρε γαμώτο, παίζεις ένα "Smash" και μετράς θύματα) και ένα αναμενόμενο grand-finale με τον ύμνο της χαμένης εφηβείας, "Self Esteem". Και με αυτό το γιγάντιο κομμάτι, λοιπόν, οι Offspring αποχαιρετούν το Terravibe μετά από (τα ελάχιστα) 70 λεπτά ζωντανού show...



"On and on I take the long way home" τραγουδάει σε κάποιο κομμάτι ο Dexter και βλέποντας γύρω μου ευτυχισμένες φάτσες από ένα πολύ ζωντανό αλλά και πολύ «επαγγελματικό» show, προσπαθώ να καταλάβω το πώς έγινε να βρεθώ με ένα απωθημένο των εφηβικών μου χρόνων και να μην αποτρελαθώ. Αν κάποιος κοιτάξει το παρακάτω setlist, δε θα δυσκολευτεί πάντως να το καταλάβει: οι Offspring δεν είναι πια (εδώ και πολλά χρόνια) η punk-rock μπάντα του Dexter με τα dreadlocks που τραγουδούσε την κοινωνική αδικία και τον πόνο και το αδιέξοδο των προσωπικών σχέσεων, αλλά μια punk-surf μπάντα με πολλά (μα πάρα πολλά) χαμόγελα, που θέλει να κάνει όλους να χορεύουν και να γουστάρουν, αφήνοντας τα προβληματά τους στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, για κάποια άλλη στιγμή. Το αυτό και κατάφεραν.



Στον τομέα διασκέδαση το συγκρότημα παίρνει «20», καθώς η γενικευμένη εφορία σε συνδυασμό με την κόπωση, της πλειοψηφίας του κοινού, από το χορό μιλούσε από μόνης της. Στον τομέα όμως της κατάβασης στην ψυχή του καθενός, κάπου εκεί ανάμεσα στα αφελή "Walla, Walla", "Hit That" και "Why Don't You Get A Job", το σχήμα κάτι έχασε και ως εκ τούτου, κόβεται. Η prom queen υπάρχει, είναι πεντάμορφη, οι Offspring έπαιξαν για πάρτη της, αλλά δυστυχώς, επέλεξε άλλον. Εβδομήντα λεπτά με τέτοιο setlist, για κάποια χρόνια εφηβείας, είναι κακό deal. Τους αγαπάμε, μας αγάπησαν (απ' ότι φάνηκε), αλλά η ψυχή μας μάλλον έμεινε καπακωμένη. Maybe next time...



Setlist:
Americana, Trust In You, Bad Habit, Gone Away, Hammerhead, Have You Ever, Staring At The Sun, Hit That, Walla Walla, You're Gonna Go Far, Kid, Come Out And Play, Half-Truism, Why Don't You Get A Job, All I Want, Pretty Fly, Want You Bad, The Kids Aren't Allright
Encore: I Can't Get My Head Around You, What Happened To You, Self Esteem