Queens Of The Stone Age, Eagles Of Death Metal σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη

15/06/05, Ανοιχτό Θέατρο Φαλήρου, Αθήνα

Αφού κατάφερα να μη σκοτωθώ διασχίζοντας την παραλιακή, πέτυχα τον αρχικό μου στόχο, να βρεθώ έξω από το χώρο της συναυλίας. Η πρόσβαση πάντως είναι μια απλή διαδικασία, αλλά εγώ είμαι και λίγο στόκος. Άπλα είχε, καλό καιρό είχε, καλή παρέα είχε αλλά για να δούμε τι γίνεται μέσα. Αφού περάσαμε 3 ελέγχους εισιτηρίων και περπατήσαμε περίπου 400 μέτρα φτάσαμε κοντά στη σκηνή όπου θα γινόταν η συναυλία.

Πρώτη παρατήρηση, πως ο κόσμος που είχε μαζευτεί δεν ήταν πολύς (1500-2000 άτομα). Δεύτερη, πως ακόμα και περισσότερα άτομα να είχαν μαζευτεί δε θα χωρούσαν όλοι στο χώρο μπροστά στην σκηνή, αλλά αναγκαστικά θα βολευόντουσαν στις καρέκλες του σταδίου που υπήρχε απέναντι από τη σκηνή. Τρίτη και σημαντικότερη παρατήρηση, πως μπροστά από τη σκηνή (στο χώρο του σταδίου υπήρχαν στρωμένα καλύμματα) υπήρχε άμμος (ευτυχώς όχι τέτοια χάλια όπως πέρσι στον Άλιμο). Στους Megadeth πως θα γίνει το κλασσικό circle pit χωρίς προβλήματα; Αυτά περί χώρου και Ολυμπιακών Ακινήτων. Η μπύρα τώρα, σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ήταν και φτηνή και κρύα. Εύγε!

Η ώρα είναι 21:20 και επί σκηνής εμφανίζονται οι Eagles Of Death Metal. Rock n' roll δώσε στο λαό και τίποτα άλλο δε χρειάζεται. Οι E.o.D.M. βαδίζουν στα χνάρια των Rolling Stones, Ramones, AC/DC και λοιπών αγαπημένων συγκροτημάτων. Η μουσική τους δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό, ούτε προοδευτικό, αλλά είναι ότι πρέπει για συναυλία. Τα παλικάρια και η κυρία που τα έδινε όλα στα drums έδειξαν να γουστάρουν πολύ και μπράβο τους. Το set τους, που διήρκεσε λίγο παραπάνω από μισή ώρα, ήταν σίγουρα απολαυστικό και ζέστανε (το αγαπημένο μου κλισέ) το κοινό. Ο τραγουδιστής των αετών, δε, μας προετοίμασε για να υποδεχτούμε το καλύτερο, κατά τα λεγόμενα του, rock n' roll group στον κόσμο.

Πάνε περίπου 6 χρόνια από τότε που οι Queens Of The Stone Age είχαν επισκεφτεί τη χώρα μας, δίνοντας τότε ένα live για την προώθηση του πρώτου τους album. Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα. Ο μόνος που έχει απομείνει από εκείνη την εποχή στο συγκρότημα είναι ο Josh Homme, ο άλλοτε κιθαρίστας των Θεών Kyuss. Έτσι και αλλιώς όμως αυτός που κινεί τα νήματα στο group είναι ο ξανθομάλλης Αμερικανός. Τέσσερα studio album, εμπορική επιτυχία, αποδοχή από ένα ευρύτερο κοινό είναι μερικά από αυτά που έχουν καταφέρει οι Queens τα 7 χρόνια που υπάρχουν. Μάλιστα, έχουν τη φήμη πως τα live τους είναι πραγματικές εμπειρίες ζωής. Αυτό ήταν λοιπόν που περιμέναμε από τη μπάντα, να μας στείλει αδιάβαστους. Δυστυχώς αυτό, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έγινε ποτέ.

Καταρχήν, η ένταση του ήχου ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα για τέτοια συναυλία. Πώς να το κάνουμε δηλαδή, άμα δεν βουίζουν τα αυτιά σου μετά το live δεν έχεις κάνει τίποτα. Επιπλέον, η μπάντα δείχνει να πάσχει από έλλειψη χημείας, πράγμα που φαίνεται και στο τελευταίο album των Queens, "Lullabies To Paralyze". Επίσης καλός ο Alain Johannes, αλλά δεν είναι με την καμία Oliveri, με ότι θετικό ή αρνητικό αυτό συνεπάγεται. Διαβάζοντας κάποιος την κριτική μου μέχρι αυτό το σημείο μπορεί να σκέφτεται πως η συναυλία ήταν χάλια. Δεν ήταν χάλια, ήταν καλή, αλλά το θέμα είναι πως από μερικές μπάντες έχεις πολύ μεγάλες απαιτήσεις. Πιστεύω, δε, πως όποιοι τυχεροί είδαν πριν μερικούς μήνες τους Hermano μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Ok, ok αρκετά με τη γκρίνια, πάμε παρακάτω.

Οι Queens βγήκαν στη σκηνή γύρω στις 22:30. Josh Homme και Troy Van Leeuwen στις κιθάρες, Alain Johannes στο μπάσο, Joey Castillo στα τύμπανα και η Natasha Shneider στα πλήκτρα. Δυστυχώς απουσίαζε ο Mark Lanegan ο οποίος απέχει αυτού του μέρους της περιοδείας των Q.O.T.S.A.. Ο Homme επί σκηνής, αντιγράφοντας και κάποιες κινήσεις Elvis, φαίνεται πως είναι ο ηγέτης της μπάντας. Τα περισσότερα ζευγάρια μάτια ήταν καρφωμένα πάνω του και φρόντισε να μας ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους μουσικούς της γενιάς μας. Respect! Ο Troy εντυπωσίασε με τα κόλπα που έκανε με ένα κιθαρόνι που είχε τοποθετήσει οριζόντια πάνω σε κάποια βάση. Πέρα από αυτό όμως δε μπορώ να πω πως έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του. Το αντίθετο ισχύει για τον εκπληκτικό Joey Castillo, ο οποίος είχε τρομερό ρυθμό και κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις με τις ικανότητες του, δείχνοντας πως είναι άξιος αντικαταστάτης του προκάτοχου του, Dave Grohl. Η Natasha στα πλήκτρα, τα οποία είχε τοποθετήσει όχι οριζόντια αλλά με κάποια κλίση, έβαλε κάποιες ωραίες πινελιές στο show των Queens και πρόσθεσε κάποια όμορφα δεύτερα φωνητικά σε μερικά σημεία. Εύγε στην κυρία. Σίγουρα δύσκολο ήταν το έργο του Alain Johannes που έπρεπε να καλύψει το κενό του Oliveri. Κάποιοι από το κοινό φώναζαν αρκετές φορές το όνομα του παρανοημένου μπασίστα, πράγμα που δεν έδειξε να ξενερώνει ιδιαίτερα τον Alain, που σε κάποια σημεία πραγματικά ήταν πολύ καλός, ενώ σε κάποια άλλα περνούσε απαρατήρητος. Προσωπικά μου άρεσε πιο πολύ όταν πήρε μια κιθάρα και άρχισε να σολάρει. Κορυφαίες στιγμές του live ήταν, κατά την άποψη μου πάντα, τα "Medication", "No One Knows" (το σκίσανε;) και το "The Sky Is Falling". Γενικά έγινε ένας ψιλοπανικός και στα "Little Sister" και "F.G.H.O.T.S.". Η συναυλία σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιητική, αλλά σίγουρα έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω που θα έκανε τη μεγάλη διαφορά. Ίσως την επόμενη φορά...

Setlist:
"Regular John", "Feel Good Hit Of The Summer", "The Lost Art Of Keeping A Secret", "Medication", "The Sky Is Fallin", "Broken Box", "Leg Of Lamp", "Burn The Witch", "Someone's In The Wolf", "Little Sister", "Go With The Flow", "A Song For The Dead", "A Song For The Deaf", "No One Knows", "I Think I Lost My Headache".

---

14/06/05, Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη

Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλές αξιόλογες μπάντες. Λίγες από αυτές όμως μπορούν να είναι υπερήφανες ότι κατευθύνουν τα μουσικά δρώμενα. Μία από αυτές είναι και οι Queens Of The Stone Age οι οποίοι κατάφεραν, κυρίως με τον προηγούμενο δίσκο τους "Songs For The Deaf", να ξαναβάλουν την ηλεκτρική κιθάρα στα charts της mainstream μουσικής χωρίς όμως να υστερούν σε ποιότητα.


Λίγο μετά τις 21:00, όταν οι πόρτες άνοιξαν ο κόσμος ήταν λιγοστός, λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν καθημερινή και η αγορά δεν είχε κλείσει ακόμα. Σιγά-σιγά όμως τα πράγματα βελτιώνονταν και όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Eagles Of Death Metal που είχαν τον ρόλο του opening act, το κοινό που βρισκόταν στη Μονή Λαζαριστών πρέπει να ήταν κοντά στα χίλια άτομα.

Παρά το όνομα τους, οι E.O.D.M παίζουν καθαρό rock 'n' roll. Με την ενέργεια και το κέφι τους πάνω στη σκηνή κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να φέρουν πολλούς στις πρώτες σειρές, ακόμα και από αυτούς που κάθονταν ήσυχοι στα πίσω καθίσματα. "Μορφές" της μπάντας ο τραγουδιστής, βγαλμένος από τα γυρίσματα του Top Gun, και φυσικά η drummer που τράβηξε λογικά τα περισσότερα βλέμματα πάνω της. Με τραγούδια από τον δίσκο τους, με τον απίστευτο τίτλο "Love, Peach & Death Metal" (!) και τη διασκευή στο "Stuck In The Middle" (που περιέχεται στο δίσκο) αποτέλεσαν το τέλειο ζέσταμα για το party που θα ακολουθούσε.

Είχε έρθει η ώρα όμως να δούμε τους Q.O.T.S.A, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης rock μουσικής. Με τις stoner καταβολές και τις επιρροές από τη σκηνή του Seatle έχουν δημιουργήσει ένα μουσικό μείγμα που είναι φτιαγμένο για να παίζεται ζωντανά και να ξεσηκώνει τα πλήθη. Με το πρόσφατο videoclip ("Someone's In The Wolf") διάλεξαν να ανοίξουν για να συνεχίσουν πολύ δυναμικά με το "Feel Good Hit Of The Summer". Σίγουρα οι Q.O.T.S.A έχουν παίξει σε πολύ περισσότερο κόσμο αλλά η ανταπόκριση του κοινού ήταν τόσο θερμή που η ποσότητα δεν είχε καμία σημασία. Όφείλω να παραδεχτώ ότι είχα τελείως λανθασμένη εντύπωση για τους παρόντες, διότι ακόμα και οι μικρότεροι σε ηλικία γνώριζαν όλα τα κομμάτια, ακόμα και αυτά από το ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας, "Avon" και "If Only".

Μετά τον υπερεπιτυχημένο εμπορικά προηγούμενο δίσκο τους, οι προσδοκίες όλων ήταν στα ύψη άλλα το αποτέλεσμα τελικά δικαίωσε τους Queens και γι' αυτό τίμησαν το "Lullabies To Paralyze" παίζοντας από αυτό 9 κομμάτια. Έτσι λοιπόν ακούστηκαν, πέρα από το εναρκτήριο, τα "Medication", "Everybody Knows That You Are Insane", "Broken Box", "In My Head", το single "Little Sister", "Burn The Witch", "Tangled Up In Plaid" και το "I Never Came". Τα παραπάνω κομμάτια λειτουργούν εξίσου καλά ζωντανά, γεγονός για το οποίο δε θα μπορούσε να είναι κανείς σίγουρος ακούγοντας τα αντίστοιχα του δίσκου.

Όπως ήταν αναμενόμενο, αρκετή βαρύτητα δόθηκε και στο "Songs For The Deaf" από το οποίο οι Q.O.T.S.A έπαιξαν τα "A Song For The Dead", "The Sky Is Falling", "Go With The Flow", "A Song For The Deaf" και φυσικά, για κλείσιμο, το κομμάτι που γνωρίζουν και οι πέτρες, το super-hit "No One Knows".

Ενθουσιασμένος ο κόσμος με την άριστη μέχρι στιγμής εμφάνιση που συνοδευόταν από έναν ήχο κρύσταλλο περιμένει το encore αλλά με μεγάλη απογοήτευση βλέπει τους roadies να ανεβάινουν στη σκηνή και τα φώτα να ανάβουν. Ακόμα και τα πιατίνια είχαν ξεβιδώσει όταν ήρεμα και χαλαρά εμφανίστηκε ο Joshua Homme. Αφού κατάφερε να εκνευρίσει προσωρινά τον κόσμο με ατάκες του ύφους "Ήρθα από την Αμερική για σας" που θα ήταν προτιμότερο να έλειπαν, ανακοίνωνει το "Mexicola" φέρνοντας τη λύτρωση στους οπαδούς που το ζητούσαν επίμονα Το τέλος όμως δεν είχε έρθει ακόμα, διότι χωρίς πολλά λόγια ξεκινά ένα ακόμα κομμάτι από τον πρώτο δίσκο, το προσωπικά αγαπημένο μου "Regular John" με το οποίο επανέφεραν την καλή εικόνα που είχαν δημιουργήσει, και δίνοντας το κατάλληλο φινάλε για την τόσο εντυπωσιακή εμφάνιση τους.