My Chemical Romance, Twin Atlantic @ Corn Exchange (Εδιμβούργο, Σκωτία), 25/10/10

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 01/11/2010 @ 18:32
Εντάξει, δεν έχει νόημα να κοροϊδευόμαστε, μας κοιτάει και ο κόσμος. Αλλά φίλε αναγνώστη, γνωρίζεις και συ πως οι πρώτες αγάπες ειναι παντοτινές. Πόσο μάλλον όταν αυτό το «πρώτες» συνδυάζεται και με «εφηβικές» και το όλο πράγμα παίρνει τεράστιες, ρομαντικές (see what i did there?) διαστάσεις. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η επιστροφή των My Chemical Romance στο μουσικό προσκήνιο ξύπνησε πολλές μνήμες και συναισθήματα και η ανακοίνωση της μικρής ευρωπαϊκής τουρνέ μόνο ανατριχίλες μου 'φερε. Το βράδυ λοιπόν της εικοστής πέμπτης Οκτωβρίου ήμασταν έξω από το Corn Exchange του Εδιμβούργου.

Βέβαια, εκεί έξω, μαζί με μας, ήταν και μία ουρά ενός χιλιομέτρου (true story) ατόμων που περίμεναν να δουν μία από τις πιο επιδραστικές μπάντες στη σύγχρονη rock σκηνή. Τι χάσκεις; Αρνήσου το αν μπορείς. Τεράστιο κίνημα ντεμιξεκίνησαν / αναβίωσαν, άθελα τους βέβαια, και με την εμπορική ταμπέλα του emo που τους κότσαραν, το 2006 κίνησαν να κυριεύσουν τον κόσμο. Και τα κατάφεραν. Ουδέποτε ανέφερα πως τα τραγούδια τους έφεραν τα πάνω κάτω στη μουσική, άλλα αυτό που αντιπροσώπευαν, την εποχή που αντιπροσώπευαν, βρήκε υπερβολικά τεράστια απήχηση και ως όνομα έφτασαν σε δυσθεώρατα ύψη. Αυτά βέβαια για όποιον κοιτάει, ενδιαφέρεται, ακολουθεί ή κατακρίνει μόδες, χωρίς να κοιτάει την ουσία. Γιατί μουσικά, το "Black Parade", ο δίσκος στον οποίο αναφέρομαι, πρόκειται για μία από τις αρτιότερες modern rock κυκλοφορίες της τελευταίας δεκαετίας, με μία μουσική θεατρικότητα που θα ζήλευαν πολλοί «μάστορες concept δίσκων», εξαιρετικές κιθαριστικές δουλειές, συλλογή κομματιών τόσο για ραδιόφωνο όσο και για πιο εκκεντρικούς ακροατές, συγκινητική ιστορία και, κατά την ταπεινή μου αποψάρα, εξαιρετική αισθητική. Anyway, παραστράτησα και μ' έπιασε και το έτσι μου. Συνεχίζομεν.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν η ανακοίνωση του support. Twin Atlantic, το δεύτερο καλύτερο μοντέρνο μουσικό, εξαγώγιμο προϊόν της Σκωτίας μετά τους Biffy Clyro. Ο περσινός τους δίσκος, "Vivarium", απέσπασε δικαίως εξαιρετικές κριτικές και οι ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών από το πόνημά τους αυτό ήταν επίσης πανέμορφες. Δυστυχώς, όμως, και ενώ είχαμε να κάνουμε με την έδρα τους, το κοινό δε φάνηκε να συμμετάσχει στo σαρανταπεντάλεπτο show που προσέφεραν οι Σκωτσέζοι, παρ' όλες τις άψογες εκτελέσεις των χιτακίων τους "Lightspeed" και "You're Turning Into John Wayne". Eγώ πάντως τους θεώρησα άκρως κατάλληλους για να ανοίξουν αυτή τη βραδιά.



Μην έχοντας ξαναπάει στο συγκεκριμένο venue, και έχοντας δει κατα καιρούς τεράστια ονομάτα να διαφημίζουν περιοδείες τους με στάση στο συγκεκριμένο hall, προς μεγάλη μου έκπληξη η σκηνή φάνταζε απρόσμενα μικρή. Μικρή για τα δεδομένα που περίμενα δηλαδή, αφού μπορούσε άνετα να συγκριθεί με το συναυλιόχωρο του Gagarin σε διαστάσεις, εκτός από το γεγονός πως χωρούσε τους δεκαπλάσιους θεατές. Είχα λοιπόν λανθασμένα χτίσει στο μυαλό μου την εντύπωση πως θα δούμε ένα τεράστιο show, στα πλαίσια της περιοδείας του "Black Parade", μονάχα με το καινούργιο concept των Killjoys, τα νέα alter ego που πλαισιώνουν την πλοκή του καινούργιου τους δίσκου, γεμάτα χρώμα, φουτουριστικά όπλα και ρετρό ντύσιμο.



Τίποτα. Ένα κράνος υπήρχε στη σκηνή, το γνωστό boom box από το video clip του πιο πρόσφατού τους single, "Na Na Na", και το arachnoid τυπωμένο πάνω στη σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών, το νέο τους logo, πίσω από τα drums. Θα υπάρξει αναλυτικότητη ανάλυση για το όλο θέμα ξεχωριστά, όταν κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος, μη μου ανησυχείς φίλε αναγνώστη.
Έννια η ώρα ακριβώς ακούγεται στη διαπασών η φωνή του Dr. Death και το σήμα έναρξης δίνεται με τη φράση «Look alive, sunshine» και το ανάλαφρο μεν, πορωτικό δε, riff του "Na Na Na" γεμίζει το χώρο. Πανζουρλισμός από κάτω, είχα σχεδόν ξεχάσει τη μανία που μπορεί να κρύβει ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, άλλα ήσαν μπόλικες εκεί να μου το θυμίσουν για τα καλά. Πολλές είχαν κατέβει για λαϊκό προσκύνημα προς την οικογένεια Way, με καμία ντροπή στα μάτια. Κόβανε φλέβες. Με μειωμένες απαιτήσεις για την απόδοση του μεσιέ Way στα φωνητικά, εντυπωσιάστηκα πραγματικά από τη βελτίωση του στο live, όσο δηλαδή μπορώ να συγκρίνω από dvd και λοιπά. Όλα έδειχναν πάντως πως το tour αυτό, "World Contamination" όπως ονομάζεται, πρόκειται μάλλον για «προθέρμανση». Κατ' αρχάς δεν είναι λογικό να ξεκινάς περιοδεία ένα μήνα πριν καν κυκλοφορήσει ο καινούργιος σου δίσκος, από τη στιγμή που και να προσπαθήσεις να πλασάρεις τη δουλειά σου, στο ντούκου θα πάει, μιας και το πιο σημαντικό μέρος του show, το κοινό σου, δε θα μπορεί να συμμετάσχει. Και δεύτερον, το φετινό καλοκαίρι θα έχει παντού γραμμένο το όνομά τους, αυτό το εγγυώμαι, και από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις για να φτάσεις στα υψηλά σου standard, δύο χρόνια απόχη από ζωντανές εμφανίσεις είναι αυτά. Πάλι ξεχάστηκα.



Πέρασμα από το γλυκό 2004 και το "Three Cheers For Sweet Revenge", το οποίο τιμήθηκε από νωρίς με κομμάτια όπως το "Thank You For The Venom" και "Cemetery Drive", ενώ ακούσαμε και το "Dead!" από το "Black Parade". H μπάντα, προς το παρόν, έχει καταφέρει πολύ καλά να μη διαρρεύσουν δείγματα από το πολυαναμενόμενο νεό της album και έτσι η προσμονή για νέα κομμάτια έδινε περισσότερη αγωνία στο live. Πρώτο άγνωστο δείγμα ήταν το "Planetary (Go!)". «Ειδικοί» λένε πως είναι μάλλον το highlight του δίσκου και αν κάτι τέτοιο ισχύει, θα κατεβάσω ρολλά και θα κλαίω δύο βδομάδες. Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι 30 Seconds To Mars, το μπλιμπλίκι και η ηλεκτρονικίλα φαντάζουν πανταχού παρόντα στο κομμάτι. Κιθάρες λίγες. Γενικά φαίνεται να είναι κάποιο καινούργιο ρεύμα αυτό, το έκανε, όπως προείπα, επιτυχώς η μπάντα του Jared Leto, αλλά το κάνανε και ανεπιτυχώς οι Linkin Park. Ωιμέ, δε θέλω να καταδικάσω τίποτα από τώρα, αλλά αυτό το κομμάτι πολύ με προβλημάτισε.



Επαναπέρασμα από το 2004 με άψογη εκτέλεση του "I'm Not Okay (I Promise)" και του "Give 'Em Hell Kid", ενώ από το πουθενά ακούσαμε και το "Our Lady Of Sorrows" από το ντεμπούτο δίσκο τους, "I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love". Σειρά είχαν άλλα δύο κομμάτια από το καινούργιο δίσκο. Το πρώτο, "The Only Hope For My Is You", βασίζεται επίσης πάνω σε ένα αρκετά ηλεκτρονικό υπόβαθρο, αλλά αυτή τη φορά σωστά. Είναι ένα εξαιρετικά πιασάρικο κομμάτι, που, αν και οι στίχοι του είναι κομματάκι αφελείς, τελικά σου μένει από το πρώτο άκουσμα, κομμάτι το οποίο αγαπηθήκε κατευθείαν από το κοινό. Έκπληξη όμως αποτέλεσε το "Destroya". «Special gift to our friends in Scotland» είπε ο Way, προλογίζοντας το κομμάτι. Είναι ίσως το πιο ωμό και stripped down κομμάτι που έχουν γράψει εδώ και χρόνια. Ένα συνεχόμενο riff ακολουθεί όλο το τραγούδι, που, τουλάχιστον συναυλιακά, έβγαζε φοβερή ζωντάνια, με τις κραυγές του Way να γεμίζουν το χώρο, για να τελειώσει με ένα Morellικό scratch solo από τον ήρωα της βραδιάς, Ray Toro.



To αναμενόμενο highlight της συναυλίας ήρθε με το που ακούστηκαν οι 4 πρώτες νότες στο πιάνο από το "Welcome To The Black Parade". Ανατριχίλες μόνο, ειδικά προς το κλείσιμο, όπου δε χάθηκε νότα στη δισολία. Βέβαια σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε στα καπάκια να μας παίξουν και το "Helena" για να μας αφήσουν στον τόπο, πράγμα που έκαναν. Ακολούθησε ένα, well deserved, χαλαρό διαλειμματάκι με το πανέμορφο "Mama", το μόνο κομμάτι που αποδόθηκε όσο θεατρικά περίμενα, για να ανάψουν τα αίματα ξανά, με ένα «ode to all you guys» "Teenagers".

Δύο ώρες μετά το κάλεσμα του Dr. Death, και αφού η μπάντα έχει αποχωρήσει από τη σκηνή, ο Way ανεβαίνει μονάχος του και με τη συνοδεία πιάνου παρουσιάζει μία αρκετά συναισθηματική εκτέλεση του "Cancer", ίσως το πιο φορτισμένο κομμάτι του "Black Parade". Η μπάντα τελικώς επανέρχεται στη σκηνή, με τη βεβαίωση πως «this is just the beginning», και κλείνει το live με ένα τελευταίο καινούργιο κομμάτι, "The Kids Of Yesterday", που άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων.



Γενικώς, το 'χω ξαναπεί, η μέγιστη ευχαρίστηση που νιώθεις καθώς τικάρονται ονόματα στη γνωστή «λίστα απωθημένων» που όλοι έχουμε δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο. Ειδικά όταν οι προσδοκίες σου ανταμοίβονται και οι άπειρες ώρες, σκέψεις και αναμνήσεις που έχεις αφιερώσει σε μία μπάντα ξαναπερνάνε μπροστά σου σε κάτι παραπάνω από δύο ώρες, τότε ξέρεις πως κάτι έχεις/έχουν κάνει σωστά. Look alive sunshine...

Setlist:

Na Na Na
Thank You For The Venom
Dead!
Cemetery Drive
Planetary (GO!)
I'm Not Okay (I Promise)
Give 'Em Hell, Kid
Our Lady Of Sorrows
I Don't Love You
You Know What They Do To Guys Like Us In Prison
The Only Hope For Me Is You
Destroya
Welcome To The Black Parade
Helena
Mama
Teenagers
The Ghost Of You
Famous Last Words
Sleep
-------------------------
Cancer
The Kids From Yesterday

Ιάσονας Τσιμπλάκος
  • SHARE
  • TWEET