Greenfield Festival: Foo Fighters, System Of A Down, Disturbed, Volbeat κ.ά. @ Interlaken (Ελβετία), 09-12/06/11

Με την ανακοίνωση της ευρωπαϊκής περιοδείας των System Of A Down, ένα όνειρο ζωής για όσους δεν τους προλάβαμε στην πρώτη τους θητεία ήταν έτοιμο να εκπληρωθεί. Ένας από τους σταθμούς αυτής ήταν και το Greenfield Festival στο Interlaken της Ελβετίας και σε συνδυασμό με το χορταστικό billing που μας προσέφερε, η επιλογή του φάνταζε μονόδρομος. Έτσι πήραμε άδειες, φορτώσαμε τα πράγματά μας σε αεροπλάνο, πετάξαμε για Ζυρίχη και δύο ώρες μετά με το αυτοκίνητο φτάσαμε στο χώρο του φεστιβάλ, το οποίο θα μας υποδεχόταν για πρώτη μέρα με τα πιο δυνατά του χαρτιά.



Το Interlaken βρίσκεται ανάμεσα στις Άλπεις, οι οποίες μπορεί να αποτελούν ένα έξοχο σκηνικό για να βλέπεις στο background (και φυσικά να καθαρίζει το μάτι σου και οι πνεύμονές σου από το αντίστοιχο... πεντακάθαρο περιβάλλον της Αθήνας), αλλά αντίστοιχα, λόγω της τοποθεσίας του, τα γύρω βουνά συγκρατούσαν τα σύννεφα, με αποτέλεσμα το ψιλόβροχο για το οποίο είναι γνωστό η κεντρική Ευρώπη να αποτελεί το μόνιμο συνοδοιπόρο μας σε αυτό το τριήμερο φεστιβάλ.



Ο χώρος είναι ένα πρώην αεροδρόμιο, διαμορφωμένο σε σχήμα «Τ», με τις δύο σκηνές να είναι τοποθετημένες αντιδιαμετρικά και το κυρίως σώμα να περιέχει όλα τα services που σου προσέφερε το φεστιβάλ. Φυσικά, περιμετρικά του φεστιβάλ, σε ειδικά διαμορφωμένο και περιφραγμένο χώρο, βρισκόταν και το camping, το οποίο φιλοξένησε τους περισσότερους από τους περίπου 26.000 φίλους της μουσικής που συνέρρευσαν για άλλη μια φορά στο Greenfield για να απολαύσουν το φετινό billing. Άξιο σχολιασμού είναι φυσικά το γεγονός ότι το φεστιβάλ προσέφερε μόνο τριήμερο εισιτήριο (με δωρεάν θέση camping προφανώς). Αφού περάσεις λοιπόν ένα διπλό έλεγχο, στον οποίο τα security σε ελέγχουν για μπουκάλια (για λόγους ασφαλείας), περνάς στο χώρο των services, όπου περίπτερα με κάθε είδους φαγητό και ποτό (με τη μπύρα να έχει την τιμητική της) συνδυάζονται με περίπτερα merchandising, χορηγών, αλλά και rock club, καθώς ο προσανατολισμός του φεστιβάλ είναι να σε κρατήσει στο χώρο του για όλο το τριήμερο, προσφέροντας φυσικά τις αντίστοιχες παροχές. Μεγάλοι ξύλινοι πάγκοι υπήρχαν σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους κάτω από τέντες, μέρος όπου όλοι οι metalheads μπορούσαν να φάνε, να πιουν και να αράξουν, ανάμεσα στις εμφανίσεις των διαφόρων συγκροτημάτων. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα μεταμεσονύκτια rock club, τα οποία έπαιρναν φωτιά στο τέλος κάθε μέρας, τόσο από τους μεθυσμένους οπαδούς, όσο και από τις χορεύτριες, που με το χορό τους στους στύλους έδιναν άλλη διάσταση στο τι συνιστά rock διασκέδαση στο φεστιβάλ.

Πρώτη μέρα (9 Ιουνίου)

The Gaslight Anthem

Μετά την απαραίτητη εξοικείωση με το χώρο, το πρώτο act που προλαβαίνουμε είναι οι The Gaslight Αnthem, το περσινό δισκάκι των οποίων, "American Slang", μας είχε κάνει εντύπωση και η φήμη που τους ακολουθεί ως live act μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Στο Greenfield ήρθαν να επιβεβαιώσουν την ανοδική τους πορεία, με μια ευχάριστη εμφάνιση, γεμάτη ζωντάνια και κέφι, που αν και μπορεί να υστερούσε στις πιο ήπιες στιγμές της μουσικής τους, κατάφερε να ξεσηκώσει και να αποσπάσει χειροκροτήματα στα σημεία που έπιανε τις ρίζες από Jersey και από «αφεντικό» μεριά. Σίγουρα μια ανερχόμενη δύναμη, με καλό υλικό στις αποσκευές της, η τετράδα έδειξε πως, παρά το μικρό της ηλικίας της, πατάει καλά στο σανίδι.

Setlist:
The Backseat / High Lonesome / Orphans /Wooderson / Great Expectations / She Loves You / The Patient Ferris Wheel / We Came to Dance / The '59 Sound / Diamond Street Choir / Old White Lincoln / Even Cowgirls Get the Blues / American Slang / Blue Jeans & White T-Shirts

Flogging Molly

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι τρελοϊρλανδοί Flogging Molly, που προσπάθησαν να ξεσηκώσουν ακόμα περισσότερο τους ήδη μεθυσμένους Ελβετούς με το irish punk τους και τα κατάφεραν με σχετική ευκολία. Από τη μια, οι αντιδράσεις του κοινού δεν ήταν τόσο ένθερμες όσο οι αντίστοιχες του ελληνικού κοινού κάποια χρόνια πριν στη Μαλακάσα, αλλά από την άλλη μπορούσες να καταλάβεις από τον κόσμο ότι οι Molly απολαμβάνουν ενός σεβασμού και ενός ισχυρού fan base στην Ελβετία, καθώς έχουν κάνει και άλλες εμφανίσεις σε ανάλογα φεστιβάλ στο παρελθόν. Η χοροπηδηχτή κολεκτίβα τους, προεξέχοντος του λαλίστατου, αυθάδη τραγουδιστή David King, κέρδισε τις εντυπώσεις, αν και βλέποντας τους ξανά με λίγη περισσότερη ψυχραιμία, δε μπορώ να μην παρατηρήσω πως τα κομμάτια τους έχουν μια έντονη υφολογική συνάφεια που ρέπει προς την ομοιότητα. Κακό δεν κάνει όμως, καθώς το πάρτυ είχε ήδη ξεκινήσει και οι Molly απέσπασαν δικαιολογημένα το χειροκρότημα του κοινού.

Dredg

Έπειτα κάναμε ένα πολύ βιαστικό πέρασμα από τη μικρή σκηνή για να ξεκλέψουμε λίγο από Dredg και η επιλογή μας ήταν σοφή, καθώς οι Καλιφορνέζοι παρέδιδαν μαθήματα μελωδίας και αριστοτεχνικού ήχου, στους λίγους αλλά φανατικούς τους φίλους, που τους αποθέωναν. Είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει και οι μελωδίες των Dredg κόλλαγαν απίστευτα με το γκριζαρισμένο του ελβετικού ουρανού και στο λίγο που τους απολαύσαμε καταλάβαμε γιατί θα πρέπει να τους αναζητήσουμε στο μέλλον, ίσως σε κάποιο κλειστό χώρο, για να νιώσουμε καλύτερα τη μυσταγωγία της μουσικής τους. Δεν κάτσαμε πολύ όμως, καθώς τρέξαμε στη μεγάλη σκηνή για τους...

System Of A Down

System Of A Down! Όπως αποδείχθηκε και μετά το πέρας του τριημέρου, οι Αμερικανοαρμένιοι ήταν το act με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το σύνολο σχεδόν του ελβετικού κοινού, καθώς από την αρχή του set τους το moshpit και το stagediving έδιναν και έπαιρναν. Το συγκρότημα, έχοντας αποκαταστήσει τη χημεία του με μια σειρά από εμφανίσεις στις ΗΠΑ, εμφανίστηκε πάρα πολύ δυνατό, με τον Tankian να τραγουδά καθαρά και ολόσωστα και να μας μαγεύει με το εύρος της φωνής του και τον Malakian, με ένα image που θυμίζει τον πιο πρόσφατο Βlackmore (;!), να παίρνει στις πλάτες του, με το χορό και τα riff του, το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης των System Of A Down. Το κοινό τραγουδούσε, χτυπιόταν, απολάμβανε και παραληρούσε μπροστά σε μια από τις κορυφαίες metal μπάντες της τελευταίας δεκαετίας και οι System μας γάζωναν με τα riff τους από σκηνής, δείχνοντας παράλληλα να μην πολυπαίρνουν στα σοβαρά αυτό που λέμε metal image, καθώς χαμογελούσαν, χόρευαν και έπαιζαν με τις κάμερες και το κοινό, συνέχεια.



Ευτυχώς, οι φόβοι μας για έναν ελλειπή ήχο σε σχέση με το studiaκό τους, δεν επαληθεύτηκαν, καθώς ό,τι έχαναν σε βάθος, το κέρδιζαν σε τραχύτητα και πάθος. Το γεγονός ότι έπαιζαν support στην παρέα του Grohl μπορεί να έκοψε γύρω στα είκοσι λεπτά από το κανονικό τους set, αλλά ευτυχώς οι System σεβάστηκαν τη δίψα του κόσμου για τη μουσική τους και έτσι μας χτύπησαν στα βράχια των Άλπεων για ογδόντα λεπτά συνεχόμενα, χωρίς διακοπές, εισαγωγές, ομιλίες κτλ. Μια φανταστική εμφάνιση από ένα συγκρότημα σε μεγάλη φόρμα.



Setlist:
Prison Song / Soldier Side - Intro / B.Y.O.B. / Needles / Deer Dance / Radio/Video / Hypnotize / Question! / Suggestions / Psycho / Chop Suey! / Lonely Day / Bounce / Kill Rock 'n Roll / Lost In Hollywood / Forest / Aerials / Tentative / Cigaro / Suite-Pee / War? / Toxicity / Sugar

Foo Fighters

Με τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους στις αποσκευές τους, και με μια ενδοrockingική διαμάχη αναφορικά με το πόσο μεγάλοι είναι τελικά οι Foo Fighters, μετά από μισή ώρα διάλειμμα κατέλαβαν τη σκηνή για να δώσουν απαντήσεις και ένα show το οποίο είναι σίγουρα ένα από αυτά που θα θυμόμαστε για καιρό. Για αρχή, ιδιαίτερη εντύπωση μάς έκανε το γεγονός ότι ο κόσμος από τις πρώτες σειρές, μετά το τέλος των System, έσπασε, πράγμα που αποδείκνυε ότι το κοινό του φεστιβάλ είχε σίγουρα πιο metal καταβολές. Στο δίωρο που ακολούθησε, ο Grohl, ο Hawkins και η παρέα τους ήρθαν για να δείξουν γιατί γεμίζουν στάδια και γιατί θεωρούνται τόσο μα τόσο cool.



Σε μια εμφάνιση η οποία ήταν αρχηγική και συνεπήρε το σύνολο του κοινού με την ένταση και τη ζωντάνια της, οι Foo Fighters έχουν να περηφανεύονται πως πέραν του εξαιρετικού "Wasting Light", το οποίο προώθησαν, έχουν και μια σειρά από άλλα συναυλιακά κομμάτια, που κάνουν τη συναυλία τους ένα ατελείωτο rock n roll party - βλέποντας τους ζωντανά μπορούμε πλέον με ασφάλεια να γράψουμε πως είναι μια από τις ελάχιστες σύγχρονες arena rock μπάντες.

Η αλήθεια είναι πως το υλικό τους εν γένει βρίθει από fillers και πως πολλά από τα hitάκια τους φλερτάρουν επικίνδυνα με την pop, αλλά στο σανίδι όλα ξεχνιούνται, καθώς ο Grohl είναι ένας εξαιρετικός performer, o οποίος τραγουδά, τρέχει πάνω-κάτω, ιδρώνει, ουρλιάζει, παίζει με το κοινό, χαμογελάει και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να δώσει στη μουσική και την εμφάνιση των Foo's ίσως κάτι παραπάνω απ' ό,τι να είναι ενδεχομένως και η ίδια η μπάντα, κάνοντας με να πιστεύω ότι έχτισαν το όνομά τους πάνω στις παλιές κλασικές συνταγές που ήθελαν τα συγκροτήματα να είναι πιο μεγάλα στο σανίδι απ' ό,τι είναι στο studio. Όπως και να έχει, παίζοντας και πάνω από τους System Of A Down, οι οποίοι έδιναν παντού headlining shows, απέδειξαν την πρωτοκαθεδρία τους αυτή την περίοδο, σε μια συναυλία που ξεχώρισε και έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πρώτη μέρα του φεστιβάλ.

Setlist:
All My Life / Rope / The Pretender / My Hero / Learn To Fly / White Limo / Arlandria / Breakout / Cold Day In The Sun / I'll Stick Around / Stacked Actors / Drum solo / Hey, Johnny Park! / Monkey Wrench / Let It Die / Generator / Walk / Times Like These / Young Man Blues / Best Of You / Tie Your Mother Down (Queen cover) / Breakdown (Tom Petty And The Heartbreakers cover) / Everlong

Δεύτερη μέρα (10 Ιουνίου)

Parkway Drive

Τους Αυστραλούς Parkway Drive τους είχα ακουστά πριν την εμφάνισή τους στο φεστιβάλ, ενώ τα λόγια που συνόδευαν τις συναυλίες ήταν άκρως ενθαρρυντικά. Γι' αυτό και επιλέξαμε τη Main Stage, ώστε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι αν ισχύουν όλα αυτά. Ξεπροβάλλοντας ανάμεσα στα φουσκωτά κύματα που είχαν στηθεί αριστερά και δεξιά της σκηνής, στα 45 λεπτά που παρέμειναν on stage κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον αρκετό κόσμο που τους είχε προτιμήσει έναντι των Callejon και Frank Turner που θα έπαιζαν παράλληλα στην άλλη σκηνή. Δυναμικές κιθάρες, σχιστά φωνητικά υψηλού επιπέδου, έξοχο drumming, δοσμένα όλα μέσα από έναν αρκετά καλό ήχο, κατάφεραν να δημιουργήσουν το πιο βίαιο moshpit των κατά τ' άλλα πολιτισμένων Ελβετών και μη που βρέθηκαν στο Greenfield. Στα αξιοσημείωτα της εμφάνισής τους συγκαταλέγεται η παρουσία αναπηρικού καροτσιού επί σκηνής, καθώς σε αυτό ήταν καθηλωμένος -τρόπος του λέγειν, μιας και τσούλαγε με περισσή άνεση καθ' όλη τη διάρκεια του set τους- ο Luke Kilpatrick, κιθαρίστας της μπάντας. Εξαιρετική εμφάνιση, η οποία με ώθησε να ψάξω ολόκληρη την δισκογραφία των Αυστραλών.

Setlist:
Samsara / Unrest / Boneyards / Idols And Anchors / Sleepwalker / Karma / Home Is For The Heartless / Romance is Dead / Dead Man's Chest / Deliver Me / Carrion

Wolfmother

Οι Wolfmother, που ακολούθησαν, μάλλον το είχαν μετανιώσει που βρέθηκαν στη σκηνή του Interlaken και δυστυχώς για όλους μας -σε αντίθεση με τους Foo- απέτυχαν παταγωδώς στο να διαχειριστούν μια μη metal εμφάνιση μπροστά σε ένα metal κοινό. Οι Αυστραλοί, που κατέκτησαν τα charts από το πουθενά και βρέθηκαν να περιοδεύουν ανά την Ευρώπη, εξαργυρώνοντας έτσι την επιτυχία του debut album τους, εκτέλεσαν σωστά τα κομμάτια τους, ανέμειξαν ομοιόμορφα το υλικό από τους δίσκους τους και απέδωσαν τον καθαρό και κλασικό ήχο που παράγουν στο studio όσο και στις υπόλοιπες live εμφανίσεις τους. Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά» στην όλη εμφάνιση τους. Ο τραγουδιστής τους κατάφερε να χύσει την καρδάρα με το γάλα. Ανάμεσα στα τραγούδια άρχιζε τα σαχλά αστεία και τη λογοδιάρροια, ειρωνευόμενος τη metal μουσική, τα brutal φωνητικά, το metal χαρακτήρα του festival και το ότι οι ίδιοι δεν παίζουν metal αλλά έπρεπε να παίξουν μπροστά σε ένα κοινό που δε χόρευε. Του ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβει πως αν ανάμεσα από κάθε κομμάτι άρχιζε τα σαχλά αστεία για κάμποση ώρα, τότε ξενέρωνε ακόμη και τους πιο ένθερμους οπαδούς τους. Αντί να υπάρχει μια συνέχεια στην εμφάνιση τους, κατάφερε να τη τεμαχίσει και να διατηρεί το κοινό μονίμως παγωμένο. Και είχε και την ψευδαίσθηση πως ο κόσμος δε χόρευε γιατί δεν έπαιζε... metal.

Setlist:
Dimension / New Moon Rising / Woman / White Unicorn / Toccata And Fugue Jam / Cosmic Egg / 10,000 Feet / California Queen / Vagabond / Apple Tree / Colossal / Joker & The Thief

Lacuna Coil

Μια μπάντα που μόνο άγνωστη δεν είναι στο χώρο του gothic/alternative metal πήρε σειρά μετά τους Wolfmother στη Main Stage, οι Lacuna Coil. Προσωπικά ποτέ δεν ήμουν fan του συγκεκριμένου σχήματος, αλλά μπορώ να ομολογήσω ότι ούτε τώρα κατάφεραν να με κερδίσουν. Καταρχάς η εμφανώς ταλαιπωρημένη frontwoman, Christina Scabbia, προσπαθούσε ανεπιτυχώς να ξεσηκώσει τον κόσμο που βρισκόταν εκείνη την ώρα εκεί, ενώ και οι υπερβολικά συντηρητικές ενδυματολογικές της επιλογές αφαίρεσαν την όποια θηλυκότητα που θα τραβούσε το βλέμμα του ανδρικού κοινού επί σκηνής. Οι συνθέσεις, ελλείψει μπάσου και ζωντανών πλήκτρων, ήταν αρκετά άδειες, ενώ και ο ήχος δε βοηθούσε αρκετά τη μπάντα. Δύο ήταν οι κορυφαίες στιγμές της εμφάνισής τους. Η πρώτη ήταν η διασκευή του "Enjoy The Silence" των Depeche Mode. Προσωπικά, νομίζω πως θα πρέπει να ψαχτούν στο γιατί η καλύτερη στιγμή σε μια συναυλία τους είναι ένα κομμάτι που δεν είναι δικό τους. Παρ' όλα αυτά, ακούγοντας λίγο από τα κομμάτια που θα έχουν στο νέο τους δίσκο, ένα παράπονο μάς έπιασε. Γιατί δε μας έπαιξαν κι άλλες διασκευές; Η δεύτερη -πραγματικά ξεκαρδιστική- στιγμή ήρθε όταν o τραγουδιστής τους, Andrea Ferro, μάς ενημέρωσε πως είμαστε το πιο ένθερμο κοινό που είχαν ως τώρα στην περιοδεία τους. Τι είναι το ξεκαρδιστικό; Μα ήμασταν η πρώτη συναυλία που έδιναν στη φετινή τους περιοδεία! Επίσης, να λέει πάλι καλά που δε τον έκαψε ο Θεός όταν είπε «ένθερμους» τους «Ελβετούς».

Setlist:
Underdog / I'm Not Afraid / Fragments Of Faith / To The Edge / What I See / Closer / I Won't Tell You / Heaven's A Lie / Enjoy The Silence (Depeche Mode cover) / Wide Awake / Swamped / Fragile / Survive / Spellbound /Our Truth

Converge

Στην περίπου μισή ώρα που παρακολουθήσαμε τους Converge, δυστυχώς, δε μπορώ να πω ότι η εμφάνισή τους με εξέπληξε, ώστε να θυσιάσω τους Apocalyptica και να συνεχίσω να τους παρακολουθώ. Η αλήθεια είναι ότι οι Αμερικανοί απέδιδαν σα μανιακοί επί σκηνής, ζώντας την κάθε νότα και βγάζοντας μέχρι και την τελευταία ικμάδα φωνής σε οποιαδήποτε συχνότητα. Ωστόσο, ο ήχος μόνο σύμμαχός τους δεν υπήρξε, αφού χανόταν σε διάφορα σημεία, ενώ και τα φωνητικά, είτε λόγω κακής μέρας του Bannon, είτε για τους ίδιους τεχνικούς λόγους, έπασχαν σε μεγάλο βαθμό. Σε μια εμφάνιση που μάλλον αδικούσε τη μπάντα, το κοινό έδειξε να μην πτοείται και να συμμετέχει με τον -πάντα κόσμιο- τρόπο του.

Apocalyptica

Σε συνηθισμένες γι' αυτούς καιρικές συνθήκες, υπό σταθερή βροχόπτωση και θερμοκρασία γύρω στους 10 βαθμούς Κελσίου, υποδεχθήκαμε γύρω στις 21:15 τους Φινλανδούς Apocalyptica. Τρία τσέλο, ένα drumset και ο guest τραγουδιστής Tipe Johnson των Leningrad Cowboys αποτελούσαν τη μπάντα που θα μας συντρόφευαν για τα επόμενα 75 λεπτά. Η εμφάνισή τους, προσωπικά, μου άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση. Ναι μεν ήταν εξαιρετικοί σε ό,τι έκαναν, σέρνοντας τα τσέλο τους σε όλη τη σκηνή, απόλυτα εξοικειωμένοι με ένα τόσο ογκώδες όργανο, και απέδιδαν μαεστρικά τα μέρη τους, από την άλλη μεριά όμως, την επιλογή του Johnson στο μικρόφωνο θα τη χαρακτήριζα επιεικώς ατυχέστατη, αφού σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να δώσει ένα προσωπικό στίγμα στις συνθέσεις, ενώ και τα παιχνίδια του καιρού μπούκωναν τον ήχο, με αποτέλεσμα να χάνονται σημεία. Δυναμική παρουσία εν γένει, που υστερούσε λόγω των δυο αυτών παραμέτρων, αυτή των Φινλανδών, που φάνηκαν να το διασκεδάζουν, ξεσηκώνοντας το κοινό, ενώ δεν ξέχασαν τη μπάντα, οι διασκευές στους οποίους τους έκαναν γνωστούς, που δεν είναι άλλοι από τους Metallica.



Setlist:
On The Rooftop With Quasimodo / 2010 / Grace / Master Of Puppets (Metallica cover) / End Of Me / I'm Not Jesus / Fight Fire With Fire (Metallica cover) / Refuse Resist (Sepultura cover) / Beautiful / Sacra / Nothing Else Matters (Metallica cover) / Last Hope / Bring Them Τo Light / Seek & Destroy (Metallica cover) / Inquisition Symphony / At Τhe Gates Of Manala / I Don't Care / Hall Οf Τhe Mountain King

Disturbed

Ώσπου φτάσαμε στο μεγάλο όνομα της δεύτερης μέρας, τους Disturbed. Το πραγματικά εκνευριστικό ψιλόβροχο δεν είχε σταματήσει να πέφτει, ενώ από την υγρασία, το κρύο και την ορθοστασία των δύο αυτών ημερών είχε αρχίσει να πονάει η μέση μας. Παρ' όλα αυτά, όλοι μας περιμέναμε με αγωνία και πολύ περιέργεια την εμφάνιση τους. Με αγωνία γιατί δίσκους όπως το "Indestructible" και το "10000 Fists" τους έχουμε σχεδόν λιώσει και με περιέργεια για να δούμε αν θα επαληθευτούν τα εγκωμιαστικά σχόλια του διεθνούς Τύπου.

Εγκώμια που όμως δυστυχώς δεν επαληθεύτηκαν. Μία σκέτη τραγωδία ήταν η εμφάνισή τους. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω. Να μιλήσω για το ότι η εμφάνιση τους διήρκεσε μόλις 1 ώρα και 10 λεπτά; Δηλαδή 5 λεπτά λιγότερο από ό,τι η εμφάνιση των Apocalyptica, που δεν ήταν οι headliners όπως αυτοί; Από το ότι ο ήχος τους ακουγόταν ψεύτικος, οι ίδιοι έκαναν πάρα πολλά λάθη επί σκηνής και ο μόνος που διασώθηκε ήταν ο... ηχολήπτης τους; Να μιλήσω για τον τραγουδιστή τους που όχι μόνο δεν τραγουδούσε, αλλά μουρμούριζε τους στίχους, σα βραχνός παππάς που ξορκίζει το «κακό μάτι» και κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέει; Από το ότι κατάφεραν να είναι η μόνη μπάντα που δεν έπεισε έστω έναν πυρήνα μεθυσμένων Ελβετών να χοροπηδήσει και να χτυπηθεί λίγο; Όλοι φύγαμε με το ίδιο σχόλιο στο στόμα. «Ψεύτικη μπάντα». Τι να την κάνω τη φαντασμαγορική σκηνή που με είχαν να περιμένω μία ώρα για να τη στήσουν, όταν η εμφάνιση τους διήρκεσε περίπου τόσο; Πόσες φορές να τους στηρίξουμε με ρυθμικά παλαμάκια και υψωμένες γροθιές, όταν τα φωνητικά ήταν λες και είχαν ξεχάσει τα λόγια και απλά πέταγαν τυχαίες συλλαβές στο ρυθμό της μουσικής, σαν τους Axis Of Awesome; Και ο κακός και χαμηλός ήχος της μεγάλης σκηνής σε αυτούς δεν ήταν δικαιολογία. Τα φάλτσα και τα λάθη δε τα κάνουν τα ηχεία. Θέλω να ελπίζω πως ήταν μια κακή παρένθεση. Μια μεγάλη μπάντα πρέπει να είναι μεγάλη και επί σκηνής. Όχι μόνο στο studio. Την επόμενη φορά που θα έχω την ευκαιρία να τους δω, αν πάω θα είναι γιατί θα θέλω να μου αλλάξουν αυτή την κακή εντύπωση. Όχι γιατί με έπεισαν ότι το αξίζουν.

Setlist:
Remnants / Asylum / The Game / Prayer / Liberate / The Animal / Inside The Fire / Warrior / Another Way To Die / Haunted / Stupify / Ten Thousand Fists / Indestructible / Down With The Sickness

Τρίτη μέρα (11 Ιουνίου)

Long Distance Calling

Η πρώτη έκπληξη της ημέρας ήταν η τόσο χαμηλή θέση των Long Distance Calling στο billing της τελευταίας μέρας του φεστιβάλ. Η δεύτερη, όταν οι ίδιοι οι Γερμανοί ανέβηκαν στη σκηνή για το soundcheck. Με την έναρξη του set τους ήρθε και η τρίτη, η οποία δεν ήταν άλλη από την εξαιρετική παρουσία τους και τον κρυστάλλινο ήχο, που βοηθούσε πολύ το post rock/metal τους να αναδειχθεί και τις συνθέσεις να ακουστούν όσο το δυνατόν πιο πιστές στις studio εκτελέσεις. Στο μισάωρο που διήρκεσε το set τους μάς άφησαν να ζητάμε περισσότερο, ενώ παρόλο το παράδοξο της ώρας, ο κόσμος αυξανόταν γρήγορα και διαρκώς, ενώ χειροκροτούσε ενθουσιωδώς στο πέρας κάθε κομματιού. Η συγκεκριμένη εμφάνιση των Long Distance Calling συγκαταλέγεται στις πολύ καλές έως άριστες παρουσίες του φεστιβάλ.

Setlist:
Black Paper Planes / The Figrin D'an Boogie / Arecibo / Metulsky Curse Revisited

Sublime With Rome

Συνεχίζοντας, τη μεγάλη σκηνή κατέλαβαν οι Sublime With Rome, συγκρότημα που έχει μεν μεγάλη ιστορία στο χώρο του, αλλά και παράλληλα μια έντονη παραφιλολογία αναφορικά με το αν θα έπρεπε να περιοδεύουν με τον πιτσιρικά Rome Ramirez να αντικαθιστά τον χαμένο Bradley Nowell. Από τις αντιδράσεις των Ελβετών ήταν εύκολα αντιληπτό ότι το ska punk τους είχε μεγάλα ερείσματα, αλλά από την άλλη οι απέλπιδες προσπάθειες για κάποιο κέφι του Rome τράκαραν εμφανώς πάνω στη διεκεπαιρωτική διάθεση των άλλων δύο, οι οποίοι ήταν μεν αξιοπρεπείς στα όργανά τους, αλλά εμφανώς εκτός κλίματος. Προφανώς, η μουντάδα του καιρού και το ψιλόβροχο δε βοηθούν για να ακούσει κάποιος μουσική για τις ηλιόλουστες παραλίες των ΗΠΑ, όπως και να έχει όμως οι Sublime πάλεψαν με τον καιρό, χειροκροτήθηκαν τυπικά και αποχώρησαν, αφήνοντας στο rocking team μια μάλλον μέτρια γεύση.

Setlist:
What I Got / Under My Voodoo / Bad Fish / Santeria / Garden Grove / Jailhouse / Wrong Way / Smoke Two Joints / Date Rape / Seed / Right Back / The Ballad Of Johnny Butt

Favez

Οι ντόπιοι Favez βρίσκονται στο χώρο του indie/alternative/post punk ήχου εδώ και δύο δεκαετίες. Ωστόσο, το Greenfield festival υπήρξε η αφορμή να έρθω σε επαφή μαζί τους, περνώντας από τη μικρή σκηνή, και κατάφεραν να με κρατήσουν εκεί για τη μεγαλύτερη διάρκεια του set τους. Απόλυτα δεμένοι και άνετοι επί σκηνής, απέδωσαν για μια ώρα ένα αρκετά ενδιαφέρον δείγμα της δισκογραφίας τους, αποτελώντας ικανό αντίπαλο των Bullet For My Valentine που έπαιζαν την ίδια σχεδόν ώρα στη μεγάλη σκηνή. Τρανή απόδειξη ότι ένα φεστιβάλ πρέπει και μπορεί να στηριχθεί και με τοπικά σχήματα, ακόμα και αν στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα με 20 χρόνια εμπειρίας.

Bullet For My Valentine

Η συνέχεια είχε τους αγαπημένους των πιτσιρικάδων Bullet For My Valentine, οι οποίοι κατέλαβαν τη κεντρική σκηνή και ήταν καταιγιστικοί και γεμάτοι νεύρο, μεταφέροντας τον πολεμικό παλμό της εμφάνισής τους στο σύνολο του κοινού, το οποίο έδειξε να το διασκεδάζει και με το παραπάνω. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες κατά τη διάρκεια του set τους είχαν οπισθοχωρήσει προς τις μπύρες και τα φαγητά, για να δώσουν χώρο στους πιτσιρικάδες να ξεσαλώσουν και να χαρούν με τα maidenικά riff των Bullet. Τίμιοι, δυνατοί και γεμάτοι ενέργεια, οι Bullet μπορούμε να πούμε πως δικαιολόγησαν το momentum τους, αν και τους παρακολουθήσαμε από κάποια απόσταση και με την ανάλογη αποστασιοποίηση.

Setlist:
Your Betrayal / Pleasure And Pain / Waking The Demon / The Last Fight / 4 Words (To Choke Upon) / Bittersweet Memories / Say Goodnight / Scream Aim Fire / Hand Of Blood / Tears Don't Fall / Begging For Mercy / Alone

Social Distortion

Το φεστιβάλ πλησίαζε στο τέλος του. Πλέον είχαν μείνει οι Social Distortion και οι Volbeat για να δούμε. Και οι δύο μπάντες, πνευματικά παιδιά του τεράστιου Johny Cash, είχαν προφανώς επιλεγεί ώστε να κλείσει το φεστιβάλ με ένα μεγάλο rock 'n' roll πάρτυ. Έχοντας δει τους «Social D» λίγους μήνες νωρίτερα, ήξερα τι να περιμένω. Είχαν κρεμάσει το πανό τους με τον πότη σκελετό και ανέβηκαν επί σκηνής ντυμένοι gangster στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης. Η σκηνική τους παρουσία ήταν ακριβώς όπως αρμόζει σε μια μπάντα με καριέρα στο punk σχεδόν 30 χρόνων. Αμέσως άρχισαν να μας σερβίρουν τις παλιές τους επιτυχίες και δεν αμέλησαν τα τραγούδια του εξαιρετικού "Hard Times And Nursery Rhymes" που κυκλοφόρησαν λίγους μήνες νωρίτερα. Το παλιομοδίτικο punk, garage rock και rock 'n' roll τους κέρδισε και ζέστανε άμεσα το κοινό. Σχεδόν όλοι κουνιόντουσαν στους ρυθμούς της μουσικής τους και εκτιμούσαν αυτό που άκουγαν. Σε αντίθεση όμως με τη συναυλία τους που είχα παρακολουθήσει, στο San Francisco, αυτή τη φορά το κοινό δεν εκστασιάστηκε, παρά το ότι η εμφάνιση τους ήταν εξίσου καλή. Αναμενόμενο βέβαια, μιας και η διάρκεια του set τους ήταν μειωμένη, ενώ όλοι ήμασταν πολύ κουρασμένοι για να χορέψουμε περισσότερο. Επιπλέον, οι φανατικοί φίλοι των Social Distortion, που θα ξεκινούσαν το όποιο τζέρτζελο και δε θα ενοχλούνταν από την έλλειψη ποικιλίας ήχων που παρουσιάζει η μουσική τους, ήταν λιγοστοί.

Setlist:
Bad Luck / Nickels Αnd Dimes / Story Of My Life / Mommy's Little Monster / Machine Gun Blues / Ball Αnd Chain / Gimme Τhe Sweet Αnd Lowdown / 6 More Miles (To The Graveyard) / Don't Drag Me Down / Sometimes I Do / So Far Away / California (Hustle Αnd Flow) / Can't Take It With You / Ring Οf Fire (Johnny Cash cover)

Volbeat

Με το πέρας της εμφάνισης τους, παρατηρήσαμε πως ο κόσμος είχε μειωθεί αισθητά. Πολλοί Ελβετοί είχαν προτιμήσει να επιστρέψουν στα σπίτια τους το ίδιο βράδυ και έτσι είχαν αποχωρήσει για να ξεστήσουν τις σκηνές τους. Όσο και αν μας ζέσταναν οι Social Distortion, παρέμενε το ερώτημα του αν είχαμε δυνάμεις για να ακολουθήσουμε τους ξέφρενους ρυθμούς των Volbeat. Μερικοί από εμάς ήδη αναπολούσαμε το ζεστό και στεγνό κρεβατάκι μας. Ήδη, εξάλλου, αρκετοί Ελβετοί την είχαν κοπανήσει για τα σπίτια τους και είχαμε μείνει αισθητά λιγότεροι. Οι Δανοί όμως δεν αστειεύονται. Ακόμη και σε κηδεία να έπαιζαν, θα έκαναν τις χήρες και τα ορφανά να τραγουδάνε «I 've been counting the assholes in the room».



Και αυτό έκαναν και με εμάς. Μία τεράστια σκηνή με τρία διαφορετικά επίπεδα και πολλά διάσπαρτα μικρόφωνα βρισκόταν μπροστά από το πανό ενός «guitar gangster». Παρόμοια σκηνή προσωπικά θυμάμαι μόνο από τις συναυλίες των Metallica στη Μαλακάσα, συνεπώς δε μπορούσα παρά να χαμογελώ που και στα live τους έχουν ως πυξίδα τους Metallica. Δυνατές και γρήγορες κιθάρες, απανωτά χιτάκια και αεικίνητη σκηνική παρουσία ήταν το τρίπτυχο που χαρακτήρισε την εμφάνιση τους.

Προσπαθούν να προσφέρουν το απόλυτο metal πάρτυ και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνουν. Στο live προσφέρουν ακριβώς ότι υπόσχονται οι συνθέσεις τους. Χορευτικό rock 'n' roll, δίκαση για mosh pit, κιθάρες για headbanging και στίχους για μπύρα. Δικαιολογούν πέρα για πέρα το ντόρο του ονόματος τους και τα live τους είναι κάτι που πρέπει όλοι να ζήσουν μια μέρα.

Setlist:
The Human Instrument / Guitar Gangsters & Cadillac Blood / Heaven nor Hell / A Moment Forever / Hallelujah Goat / Radio Girl / The Mirror And The Ripper / Sad Man's Tongue / Mary Ann's Place / 16 Dollars / The Garden's Tale / River Queen / Still Counting / A Warrior's Call / Fallen / Maybellene I Hofteholder / I Only Want To Be With You / Pool Of Booze, Booze, Booza / Boa [JDM]

Οι μικρές λεπτομέρειες που μας έμειναν από το Greenfield:

• Τα mosh pits των Ελβετών. Για να παραγγείλεις ποτό σε ένα bar στην Αθήνα περισσότερο ξύλο τρως.
• Το πώς οι υπεύθυνοι και το κοινό διατηρούσαν τον χώρο σχετικά καθαρό.
• Οι αετοί που έκαναν χαμηλές πτήσεις κοντά μας.
• Η φιλοξενία των Ελβετών διοργανωτών όταν έμαθαν πως ερχόμαστε από Ελλάδα.
• Η ακατανόητη σε εμάς επιμονή τους να πουλάνε μόνο τριήμερο εισιτήριο, με αποτέλεσμα το κοινό των μικρότερων συγκροτημάτων να μην έχει έρθει.
• Το εξαιρετικά βολικό parking μπροστά από το χώρο και γενικότερα η οργάνωση τους που είχε φροντίσει να μη λείπει τίποτα από το θεατή.
• Τα μπλουζάκια του φεστιβάλ που είχαν εξίσου μεγάλη πέραση με αυτά των συγκροτημάτων.
• Η ομοιότητα του drummer των Flogging Molly με τον Charlie Runkle και του τραγουδιστή των Disturbed με τον Σεφερλή.
• Η κοπελίτσα που ξεβρακώθηκε μπροστά μας πριν μπει στην τουαλέτα.
• Οι φούσκες που έκανε το κοινό και αιωρούνταν δίπλα μας.
• Το motel όπου έπρεπε να κλέψουμε το κρεβάτι από κοντινό δωμάτιο, του οποίου οι ένοικοι για καλή μας τύχη έλειπαν, για να έχουμε να κοιμηθούμε.
• Η χρήση του parking ως... τουαλέτας, για πάσα χρήση. Μέσα στη νύχτα ήταν επιβεβλημένο να ξέρεις που πατάς.
• Το μόνιμο ψιλόβροχο που δε δημιούργησε κανένα πρόβλημα στις μπάντες, αλλά ούτε και στο κοινό. Τελικά πολλά πράγματα είναι και θέμα διοργάνωσης αλλά και θέμα νοοτροπίας.
• Οι δύο κουστουμάτοι τύποι που μοίραζαν φάπες στο moshpit των Parkway Drive.
• Το ηλικιακό range: από 12χρονοι μέχρι 50χρονοι.

Άλκης Κοροβέσης, Λουκιανός Κοροβέσης, Δημήτρης Καρβούνης