«A Buyer's Guide»: Steve Albini

Αν δει κανείς φωτογραφία του Steve Albini από τις αρχές του '80, όταν ξεκίναγε δηλαδή την ενασχόληση με τη μουσική, θα νομίζει ότι είναι ένα καλοκάγαθο φυτουκλάκι. Τρομερά αδύνατος, ψηλός και με τεράστιες γυαλαμπούκες, ένα κινούμενο στερεότυπο που σκούζει από χιλιόμετρα «θύμα bullying». Η αλήθεια όμως είναι πολύ μακρυά από αυτό, αφού ο Albini είναι ακριβώς το παιδί που μπορεί να σε σκοτώσει ενώ κοιμάσαι με τον πλέον μακάβριο τρόπο. Αν και πιθανότατα ο περισσότερος κόσμος θα τον γνωρίζει για τις δουλειές του και τις συνεργασίες του με τεράστια συγκροτήματα όπως οι Nirvana και οι Pixies σαν μηχανικός ήχου (και όχι παραγωγός), η αλήθεια είναι ότι ο Albini προσέφερε απείρως περισσότερα στη ροκ μουσική με τα τρία συγκροτήματά του, τους Big Black, Rapeman και Shellac (επίσης, ήταν μέλος και στους Flour οι οποίοι όμως δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο).

Η τρέλα του με τη μουσική ξεκίνησε απ' όταν ήταν πολύ μικρός όταν άκουγε φανατικά Ramones, Suicide, Stooges, The Fall και Killing Joke αλλά το μεγαλό σοκ που ταυτόχρονα αποδείχθηκε και το έναυσμα να ξεκινήσει να ασχολείται πιο ενεργά με αυτή ήταν όταν άκουσε πρώτη φορά την punk μπαντάρα, Naked Raygun, στις αρχές του '80, στο Σικάγο. Το παίξιμό τους και η αστείρευτη ενέργεια που έβγαζαν ειδικά live αποδείχτηκαν κομβικής σημασίας για τον Albini (και όχι μόνο, κρίνοντας από το πρώτο επεισόδιο "Sonic Highways" του Dave Grohl για το HBO). Σχεδόν αμέσως πήγε και αγόρασε ένα drum machine (τον πασίγνωστο πλέον Roland) και μαζί με την κιθάρα του, τα custom made πετάλια του και τις μεταλικές του πένες, έγραψε τον πρώτο του δίσκο, "Lungs", ως Big Black. Ταυτόχρονα, η αγάπη του για τους Naked Raygun, τον είχε φέρει κοντά με τη μπάντα, αφού είχε ξεκινήσει και άραζε για ώρες μαζί τους, οπότε βγάζοντας το "Lungs" το πήγε στον Jeff Pezzati (τραγουδιστή και μπασίστα των Naked Raygun) ο οποίος συμφώνησε αμέσως να συμμετέχει στους Big Black παίζοντας μπάσο. Λίγες μέρες αργότερα ενώ τζάμαραν οι δυο τους στο υπόγειο του Pezzati, κατέβηκε ο Santiago Durango (κιθαρίστας των Naked Raygun), άραξε λίγο μαζί τους χαζεύοντας τους και ζήτησε να μπει κι αυτός στην μπάντα κάτι που φυσικά ο Albini δέχτηκε αμέσως και κάπως έτσι -κι επίσημα πλέον- το συγκρότημα των Big Black είναι γεγονός.



Από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Big Black είναι ο πλήρως αντισυμβατικός τους χαρακτήρας. Ο Albini μια παραφροσύνη πρέπει να την έχει 100% και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τους στίχους του που εξέφραζαν μισογυνισμό, μηδενισμό, δολοφονίες, τρομοκρατία, κάθε λογής ψύχωση και όλα αυτά λουσμένα με ένα τρομακτικό μαύρο χιούμορ που ενέντεινε ακόμα περισσότερο την παραφροσύνη του. Παράλληλα, έβριζε αδιάκοπα τα media και τις δισκογραφικές, οι οποίες με τη σειρά τους του κόλλησαν το προσωνύμιο cynical prick (κυνικό καθίκι). Όπως είναι φυσιολογικό, ο Albini ποτέ δεν επεδίωξε οτιδήποτε είχε να κάνει με τα δικαιώματα τις δουλειάς του. Επέμεινε και παρέμεινε ανεξάρτητος και ουδέποτε συνεργάστηκε ή έκανε συμβόλαιο με την οποιαδήποτε δισκογραφική. Υπέρμαχος της DIY φιλοσοφίας, όλα τα άλμπουμ που κυκλοφόρησε τα έβγαλε με δικά του λεφτά, με δικά του λεφτά έκανε την προώθηση αυτών και με δικά του λεφτά έκλεινε τις συναυλίες του. Εντυπωσιακό είναι ότι σε όλη του την καριέρα, συνεργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά με την ανεξάρτητη Touch and Go Records.

Με τους Big Black (1982 - 1987) κυκλοφόρησε δύο full length άλμπουμ, τέσσερα EP και ένα live άλμπουμ και μέσα σε αυτή την πενταετία που δραστηριοποιήθηκαν άλλαξαν το πρόσωπο της ροκ μουσικής, αφού θεωρούνται από τους πρωτοπόρους του noise rock και του industrial. Λίγο πριν την κυκλοφορία του πιο διάσημου δίσκου των Big Black, "Songs About Fucking", ο Pezzati αποχώρησε από τη μπάντα για να αφοσιωθεί στους Naked Raygun και ο Albini πήρε στη θέση του τον φίλο του Dave Riley και με αυτόν, τον Durango και τον 'Roland' κυκλοφόρησαν το EP "Headache" (στου οποίου το CD είχε αυτοκόλλητο που προειδοποιούσε ότι δεν είναι τόσο καλό όσο το "Atomizer") και το "Songs About Fucking" που ήταν και η τελευταία δουλειά που κυκλοφόρησαν αφού λίγους μήνες πριν την κυκλοφόρια του ο Albini διέλυσε τη μπάντα.



Φυσικά, ο Albini δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Ήδη ο αντίκτυπος των Big Black ήταν θηριώδης καθιστώντας των Albini ως υπέρτατη cult φιγούρα. Εκείνη την περίοδο, στα τέλη του '80, είχε έρθει κοντά με μια άλλη noise punk μπαντάρα τους Scratch Acid και αφού είχε πιάσει κολλητηλίκια μαζί τους, έπεισε τους David William Sims (μπάσο) και Rey Washam (τύμπανα) να συνεργαστούν για ένα νέο πρόζεκτ. Αυτοί φυσικά δέχτηκαν, σχηματίζοντας το -τρόπον τινά- supergroup των Rapeman (1987 - 1989). O Rapeman ήταν ο πρωταγωνιστής μιας διάσημης σειράς κάφρικων κόμικς από την Ιαπωνία , ο οποίος στην ουσία έκανε ό,τι λέει το όνομα του. Κυκλοφορούσε και βιάζε γυναίκες. Όντας μεγάλοι φαν του κόμικ οι Albini και Washam, υιοθέτησαν αυτό το όνομα εντυπωσιασμένοι από το γεγονός ότι ένα τόσο αμφιλεγόμενο κόμικ είχε βρει εδραίωση στην pop κουλτούρα της Ιαπωνίας. Όπως ήταν φυσικό στον κόσμο δεν άρεσε και πολύ αυτό το επίμαχο όνομα. Στην βραχύβια πορεία τους, συνάντησαν πολλά προβλήματα με κόσμο που μαζευόταν στους χώρους που θα έπαιζαν ζωντανά, διακόπτοντας πολλές φορές τις συναυλίες τους, οπότε διαλύθηκαν σχετικά γρήγορα έχοντας μόλις δύο χρόνια ζωής. Σε αυτό το διάστημα πρόλαβαν και κυκλοφόρησαν ένα full length άλμπουμ και ένα live EP με ανέκδοτα τραγούδια. Μετά τη διάλυσή τους ο Sims εισχώρησε στις τάξεις των noise rock θεούληδων, The Jesus Lizard ενώ ο Washam μπήκε στους industrial γίγαντες, Ministry.



Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε να δουλεύει σαν μηχανικός ήχου, μια δουλειά που έμελλε να είναι αυτή που θα του επέφερε πραγματικό μηνιαίο εισόδημα από τότε μέχρι και σήμερα. Αφού άραξε, λοιπόν, για κάποια χρόνια, τελικά σχημάτισε το 1992 τους Shellac μαζί με τους Todd Trainer (τύμπανα) και Bob Weston (μπάσο). Επηρεασμένος από τη συνεργασία του σαν μηχανικός ήχου στο ντεμπούτο των θρυλικών math rock θεών, Slint, άλλαξε ελαφρώς το γνώριμο αλλά πάντα αντισυμβατικό του ήχο, συμβάλλοντας και αυτός στην μερική εδραίωση του math rock.

Κάπου εδώ να αναφέρω ότι εκτός όλων των άλλων, ο Albini είναι φανατικός τζογαδόρος και έχει μανία με το Texas Hold'em Poker, κάτι που όπως έχει δηλώσει ο ίδιος του τον έχει καταστρέψει και έχει κάνει πλούσιο πολλάκις. Επίσης, έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά και site σαν κριτικός φαγητού (!). Ναι, όταν λέω ότι είναι παράφρων, το εννοώ.

Φέτος κυκλοφόρησε με τους Shellac τον έκτο full length δίσκο τους, το "Dude Incredible" επτά χρόνια μετά το "Excellent Italian Greyhound" σοκάροντας μας ξανά ευχάριστα. Με αφορμή αυτό, έφτασε η στιγμή να θυμηθούμε τις καλύτερες και κάποιες από τις λιγότερο καλές στιγμές στη δισκογραφία του Albini.

Buy Or Die
	Big Black - Atomizer (1986) Μετά από τρία EP, ο Albini με την παρέα του, κυκλοφόρει το ντεμπούτο full length των Big Black το οποίο εκτός από το καλύτερο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ο Albini (με οποιαδήποτε έκφανσή του) είναι και το μεγαλύτερο αριστούργημα που έχει βγει ποτέ στο noise rock. Χάρη στα custom made πετάλια του και τη μεταλλική του πένα, ο Albini έφτιαξε έναν ήχο που όμοιο του δεν έχουμε ξανακούσει. Τα αλλοπρόσαλα riff του ακούγονται κάτι μεταξύ πριονοκορδέλας και θρυμματισμό γυαλιών. Οι στίχοι του φλεγματικοί, σκοτεινοί και επικίνδυνοι. Στο εναρκτήριο "Jordan, Minnesota" βιάζει ένα πεντάχρονο παιδί, καταδεικνύοντας έτσι το κακό που κρύβουμε όλοι μέσα μας, επηρεασμένος από το κύκλωμα παιδεραστίας που είχε λάβει χώρα στη συγκεκριμένη πόλη στις αρχές του '80. Στο "Kerosene" αυτοπυρπολείται λόγω της ανίας του σε μια επαρχιακή πόλη και στο "Buzooka Joe" δολοφονεί ανεξέλγκτα σαν απόστρατος από τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Με κύρια επιρροή τους Killing Joke, ο Albini φτιάχνει ένα βίαιο industrial/noise punk αριστούργημα που όμοιό του δεν έχει ξαναϋπάρξει. Το τραγούδι: "Kerosene"
	Shellac - At Action Park (1994) Με το "Spiderland" των Slint που κυκλοφόρησε τρία χρόνια νωρίτερα να τον έχει στιγματίσει για τα καλά, ο Albini κυκλοφορεί το full length ντεμπούτο των Shellac συνδυάζοντας αριστοτεχνικά math, noise και post-hardcore αναφορές. Με έντονες δυναμικές και έναν πιο ελεύθερο χαρακτήρα στις συνθέσεις που αφήνουν χώρο να αναπνεύσουν τα τύμπανα και το μπάσο, ο Albini συνεχίζει, αντισυμβατικά όπως πάντα, να επιτίθεται επί παντός επιστητού. Με τα τύμπανα του Trainer να δίνουν έναν αλλοπρόσαλο ρυθμό χάρη στην αφηρημένη εκφραστικότητά τους, o Albini εκμεταλλεύται άψογα, και ίσως για πρώτη φορά σε σχέση με τον πιο σφιχτοδεμένο χαρακτήρα των Big Black και Rapeman, τις σιωπές και το διάστημα ανάμεσα στα ποικίλα θέματα που παρουσιάζονται. Και παρά την πιο ευφυή και πολύπλοκη προσέγγισή τους, καταφέρνει και παραμένει βίαιος και επιθετικός όσο χρειάζεται χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο σε ενέργεια. Πραγματικά αναρωτιέμαι το επιπλέον μέγεθος που θα μπορούσε να έχει ο δίσκος εάν περιελάμβανε και τα πέντε κομμάτια των δύο αδιανόητα επικών single, του "The Rude Gesture" και -ειδικότερα- του "Uranus", που κυκλοφόρησαν οι Shellac νωρίτερα. Το τραγούδι: "Dog And Pony Show"
Must Have
	Big Black - Songs About Fucking (1987) Το "Songs About Fucking" είναι αδιαμφισβήτητα το πιο διάσημο δημιούργημα του Albini και των Big Black. Προφανώς, ο επίμαχος τίτλος του έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αλλά σε αυτό συνέβαλε η εκπληκτική ποιότητά του. Ήδη από το EP "Headache", που προηγήθηκε νωρίτερα μέσα στο 1987, φάνηκε η νέα κατεύθυνση που ήθελε να δώσει ο Albini, ανεβάζοντας κατακόρυφα τις ταχύτητες. Εδώ συναντάμε κομμάτια που λογίζονται ως proto-grindcore βάζοντας τον Roland να παίζει σε τσίτα ταχύτητες και τις κιθάρες να πριονίζουν αλύπητα. Αναμφίβολα πιο βίαιο ηχητικά, ίσως λιγότερο βίαιο στιχουργικά, αλλά πάντα βίαιο όπως και να έχει, το "Songs About Fucking" είναι ο δίσκος που έκανε άπαντες να ασχοληθούν σοβαρά με τους Big Black. Το πρώτο του μισό μοιάζει με μανιακό serial killer που έχει πάρει σβάρνα του δρόμους τεμαχίζοντας τα πάντα στο διάβα του. Το δεύτερο μισό είναι τόσο ανεπαίσθητα κατώτερο του πρώτου που δεν καταφέρνει να αμαυρώσει στο ελάχιστο την απαράμιλλη ποιότητά του αλλά αρκεί τελικά για να το φέρει πίσω από το αριστουργηματικό από κάθε άποψη, "Atomizer". To τραγούδι: "Bad Penny"
	Rapeman - Two Nuns And A Pack Mule (1989) Πλαισιωμένος από τους Sims και Washam, των τιτάνων Scratch Acid, στο μπάσο και στα τύμπανα αντίστοιχα, o Albini συνέχισε εξαίσια με τους Rapeman ό,τι τελείωσε με τους Big Black. Χωρίς να χάνουν επουδενί σε επιθετικότητα, τελικά καταφέρνουν και διαφοροποιούνται μερικώς από τον καταιγιστικό ήχο των Big Black, χάρη στα διεστραμμένα, τσιριχτά και παράφωνα riff του Albini που ακούγονται πιο απλωμένα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του και το αρτιότατο παίξιμο του Washam που σε σχέση με το μηχανικό, απόμακρο και πιο ψυχρό χαρακτήρα που προσέφερε ο Roland (το drum machine) στους Big Black, βγάζει μια πιο έντονη ζεστασιά, καθιστώντας τον ήχο τους πιο άμεσο από ποτέ. Το χιούμορ του Albini εδώ δεν είναι τόσο άρρωστο όσο πριν και έτσι καταφέρνει και καταπιάνεται με θέματα όπως το sex και τα φυλετικά στερεότυπα, με έναν πιο διασκεδαστικό χαρακτήρα που αν και παραμένει κάφρικος, τελικά κερδίζει χάρη στην αφοπλιστική ειλικρίνεια του. Ο δίσκος κυκλοφόρησε αργότερα μαζί με το live EP, "Budd" που αν και συνολικά δεν είναι κάτι τρομερό, κυρίως λόγω του άθλιου ήχου του, έχει γούστο λόγω του ομώνυμου κομματιού που είναι ένα post-rock μεγαλείο πολλά χρόνια πριν υπάρξει καν το post-rock. Το τραγούδι: "Kim Gordon's Panties"
Other Essentials
	Big Black - Racer-X (EP) (1984) Ίσως να έπρεπε κανονικά να έβαζα το "Bulldozer" που σηματοδοτεί τον πρώτο δίσκο των Big Black σαν ολοκληρωμένη μπάντα (αφού στο "Lungs" που είχε προηγηθεί είναι μόνος του ο Albini) αλλά τελικά βάζω αυτόι γιατί είναι πολύ πιο γαμάτο συνολικά. Από τον φόρο τιμής στο καρτούν χαρακτήρα του Speed Racer στο βίαιο "Shotgun" και από εκεί στο "Ugly American" με τα τρελαμένα ουρλιαχτά του Albini και τη βίαιη, σχεδόν αυτοσχεδιαστική προσέγγιση στο "Big Payback" του James Brown, ο Albini δείχνει κάποια από τα πρώτα σημάδια του τι πρόκειται να επακολουθήσει. Ακούγεται τέλεια σαν ορεκτικό του "Atomizer", οπότε προτιμήστε να το ακούσετε έτσι καλύτερα. Το τραγούδι: "Shotgun"
	Shellac - 1000 Hurts (2000) Μετά το αδύναμο "Terraform" που προηγήθηκε δύο χρόνια νωρίτερα, οι Shellac επιστρέφουν και ακουμπάνε τα μεγαλεία του "At Action Park". Πιο σκοτεινοί και πιο βρωμικοί σε σχέση με οτιδήποτε είχαν κάνει οι Shellac μέχρι τότε, το "1000 Hurts" είναι η επιτομή της αβύσσου που κρύβει στην ψυχή του ο Albini. Τα δύο πρώτα κομμάτια που ανοίγουν τον δίσκο μετουσιώνουν ιδανικά όλη τη σκατοψυχία και το χιούμορ του δημιουργού τους και είναι εύκολα από τα καλύτερα πράγματα που έχει ο γράψει ο Albini. Το "Prayer To God" είναι μια διεστραμμένη προσευχή όπου ο Albini ζητάει επιτακτικά τον θάνατο μιας πρώην γκόμενας του και του εραστή της, ενώ στο "Squirrel Song" δέχεται επίθεση από μία αγέλη από σκίουρους (!). Και αυτό δεν είναι κάποιου είδους μεταφορά, το εννοεί κυριολεκτικά! Τελικά ίσως χάνει στα σημεία σε σχέση με το ντεμπούτο τους αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πρόκειται για άλλη μία φοβερή δημιουργία, που χάρη στον πλήρως απαισιόδοξο, κατάμαυρο και σκατόψυχο χαρακτήρα του, κερδίζει συνολικά. Το τραγούδι: "Prayer To God"
	Shellac - Dude Incredible (2014) Αν και θα μπορούσε να έμπαινε κάλλιστα στη θέση του το "Excellent Italian Greyhound" μόνο και μόνο λόγω του οκτάλεπτου "The End Of Radio" που είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι Shellac, τελικά προτίμησα αυτό -και ας είναι και φετινό- πρώτον γιατί πρέπει να το ακούσει περισσότερος κόσμος αλλά, κυρίως- με αυτό το δίσκο ο Albini σηματοδοτεί μια καίρια αλλαγή στον ήχο των Shellac που είναι η επιστροφή στις ρίζες. Και όταν λέω στις ρίζες δεν εννοώ αυτές του "At Action Park" ή στους Big Black αλλά σε αυτές του ίδιου του rock σαν ύφος. Καθαρίζοντας τον ήχο τους σε κρυστάλλινο βαθμό, ο Albini παίζει με διαρκή «σταμάτα - ξεκίνα» περάσματα, αφήνοντας κάποιες φορές το μπάσο, άλλες φορές τα τύμπανα και άλλες φορές μονάχα τη φωνή του να γεμίζει το διάστημα ανάμεσα στις νότες. Έχοντας έναν νοσταλγικό αέρα, θυμάται την παιδική αθωώτητα, κλείνει το μάτι στο funk αλλά ταυτόχρονα παραμένει αιχμηρός και κυνικός όπως πάντα. Το τραγούδι: "Dude Incredible"
Nerd Alert
	Big Black - Lungs (EP) (1983) Αν και το συγκεκριμένο EP φέρει το όνομα των Big Black, στην πραγματικότητα δεν είναι οι Big Black αλλά ο Albini μόνος του, με την κιθάρα του, τα εφεδάκια του και τον Roland. Αν και πλήρως ακατέργαστο και χιλιόμετρα μακριά από οτιδήποτε άλλο έκανε με τους Big Black (αναφορικά με την ποιότητα), το "Lungs" έχει κάτι που κερδίζει. Ίσως να είναι τα αμιγώς industrial περάσματά του, ίσως να είναι η αβάσταχτη ψυχρότητα και ο μηδενισμός που αποπνέει, ίσως τελικά απλά να καλοβλέπω την τίμια προσπάθεια ενός εικοσάχρονου πιτσιρικά που προσπαθεί να κάνει το μπάσιμο του στη μουσική. Όπως και να έχει, το "Lungs" δεν είναι κάτι το φοβερό, δεν είναι όμως και ένας δίσκος που περνάει απαρητήρητος γιατί όπως και να το κάνουμε, φέρει τη σφραγίδα ενός μεγάλου δημιουργού που αργότερα έμελλε να αλλάξει, με τον τρόπο του, την ιστορία της μουσικής που αγαπάμε. Το τραγούδι: "Steelworker"
Only On Discount
	Shellac - Terraform (1998) Κακά τα ψέματα, το χειρότερο πράμα που έχει κάνει ποτέ ο Albini (και απεχθάνεται και ο ίδιος) είναι το "The Futurist" (1997). Το θέμα είναι όμως ότι δεν πρόκειται για κανονικό δίσκο αλλά για κυκλοφορία που κόπηκε σε περιορισμένα αντίτυπα (800 στο σύνολο και αποκλειστικά σε βινύλιο) και μοιράστηκαν σε 800 φίλους της μπάντας αναγράφοντας στο εξώφυλλο του δίσκου όλους όσους το πήραν. Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται να το βρείτε να το αγοράσετε από πουθενά (πάλι καλά να λέμε που κάποιος χρυσός άνθρωπος που το είχε στην κατοχή του το ανέβασε στο ίντερνετ), πάμε στην αμέσως επόμενη χειρότερη κυκλοφορία του (κανονική αυτή τη φορά) που δεν είναι άλλη από το "Terraform". Σίγουρα, δεν πρόκειται για κακό δίσκο. Μπορεί το απαράδεκτο δώδεκα λεπτών εναρκτήριο, "Didn't We Deserve A Look At You The Way You Really Are", να προμηνύει για κάτι τέτοιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρόκειται απλά για μια χρυσή μετριότητα. Προσπερνώντας, λοιπόν, την εναρκτήρια επαναλαμβανόμενη και αφόρητα βαρετή μαλακιούλα που ανοίγει το δίσκο, έχουμε τους Shellac να τα κάνουν όλα καλά αλλά χωρίς να προσφέρουν τελικά και κάτι σπουδαίο. Ωραία κομμάτια υπάρχουν, κοντά στο ύφος του ντεμπούτο αν και όχι τόσο θορυβώδη, αλλά γενικότερα, το "Terraform" βγάζει μια αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα. Το τραγούδι: "This Is A Picture"
Live
	Big Black - Pigpile (1987) Με τον Durango να έχει αποχωρήσει και τον Riley στη θέση του, οι Big Black περιοδεύουν στην Ευρώπη και ηχογραφούν τον συγκεκριμένο δίσκο στο Hammersmith Clarendon στο Λονδίνο. Αρχικά κυκλοφόρησε σε κασσέτα VHS και λίγο αργότερα σε βινύλιο περιορισμένων αντιτύπων. Εδώ οι Big Black παίζουν ένα σετ με μερικά από τα καλύτερα τους κομμάτια από όλους τους δίσκους τους αλλά αν νομίζετε ότι θα ακούσετε κάτι κοντά στις studio εκτελέσεις, είστε γελασμένοι. Ζωντανά, ακούγονται πιο θορυβώδεις απ' όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Η κιθάρα σε συνδυασμό με τον όγκο που προσθέτει το μπάσο, ακούγεται σχεδόν αβάσταχτα εκκωφαντική και θυμίζει κάτι από την εκκωφαντικότητα του "Public Castration Is A Good Idea" των Swans. Φαντάζομαι ότι όσο υπέροχο και να ήταν το να βλέπεις τους Big Black ζωντανά τότε, άλλο τόσο επώδυνο θα ήταν να αντέξεις αυτό τον αδιανόητο θόρυβο που έβγαζαν live.

A Compilation
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να βάλω περισσότερα τραγούδια από τα αριστουργήματα που έβγαλε ο Albini αλλά για λόγους ποικιλομορφίας επέλεξα τελικά να βάλω κομμάτια σχεδόν απ’ όλους τους δίσκους. Με χρονολογική σειρά:

1. Steelworker (Big Black - Lungs EP)
2. Cables (Big Black - Bulldozer EP)
3. Shotgun (Big Black - Racer-X EP)
4. Jordan, Minnesota (Big Black - Atomizer)
5. Kerosene (Big Black - Atomizer)
6. Bazooka Joe (Big Black - Atomizer)
7. Grinder (Big Black - Headache EP)
8. The Model (Kraftwerk cover) (Big Black - Songs About Fucking)
9. Bad Penny (Big Black - Songs About Fucking)
10. L Dopa (Big Black - Songs About Fucking)
11. Kim Gordon’s Panties (Rapeman - Two Nuns And A Pack Mule)
12. Budd (Rapeman - Two Nuns And A Pack Mule / Budd EP)
13. Rambler Song (Shellac - The Rude Gesture: A Pictorial History 7")
14. Wingwalker (Shellac - Uranus 7")
15. My Black Ass (Shellac - At Action Park)
16. A Minute (Shellac - At Action Park)
17. Dog And Pony Show (Shellac - At Action Park)
18. This Is A Picture (Shellac - Terraform)
19. Prayer To God (Shellac - 1000 Hurts)
20. Squirrel Song (Shellac - 1000 Hurts)
21. The End Of Radio (Shellac - Excellent Italian Greyhound)
22. Dude Incredible (Shellac - Dude Incredible)
23. Gary (Shellac - Dude Incredible)

---

Και επειδή ο Albini άφησε ιστορία και με τις συνεργασίες του με τεράστια συγκροτήματα, σαν μηχανικός ήχου, πάρτε και μια επιπλέον bonus λίστα, με τους δέκα καλύτερους δίσκους που συμμετείχε βάζοντας το μαγικό χεράκι του:

1. Nirvana - In Utero (1993)
2. Pixies - Surfer Rosa (1987)
3. Neurosis - Times Of Grace (1999)
4. Godspeed You! Black Emperor - Yanqui U.X.O. (2002)
5. High On Fire - Blessed Black Wings (2005)
6. Om - Pilgrimage (2007)
7. The Jesus Lizard - Goat (1991)
8. Melt-Banana - Scratch Or Stitch (1996)
9. Don Caballero - American Don (2000) (credited only as «the proprietor» of Electrical Audio)
10. Mogwai - My Father, My King (2001)