«A Buyer's Guide»: Jack White

Ο τρίτος άνθρωπος, ο έβδομος γιος, ο πρώτος σύζυγος ή ο «ένατος αδελφός», ο τελευταίος riff master: Κυρίες και Κύριοι, υποκλιθείτε στον κ.Jack White!

Από τους Θοδωρή Ξουρίδα, Κατερίνα Μυτιληναίου, Τόνια Πετροπούλου, 25/11/2014 @ 15:42
Η περίπτωση του Jack White (πραγματικό όνομα John Anthony Gillis) δεν έχει μεγάλη σχέση με την συνηθισμένη ιστορία ενός μουσικού που ονειρεύεται να γίνει rock star, πασχίζει να αναδειχθεί και κάποια στιγμή αρπάζει την χρυσή ευκαιρία που του παρουσιάζεται. Έμαθε να παίζει πρώτα τύμπανα γιατί στην γειτονιά του όλοι έπαιζαν κιθάρα και έπιασε την εξάχορδη από την ανάγκη του να ηχογραφήσει μόνος του τα δικά του κομμάτια. Ασχολήθηκε ενδελεχώς με τα blues, όταν οι συνομήλικοί του άκουγαν στην καλύτερη grunge και στην χειρότερη hip-hop. Έμαθε δίπλα στον Brian Muldoon την τέχνη του ταπετσιέρη, την οποία και εξάσκησε για σύντομο χρονικό διάστημα, παράλληλα, δε, με την συμμετοχή του στα πρώτα του σχήματα.

The White Stripes

Η μεγαλειώδης πορεία του White θα ξεκινούσε ως γνωστόν με την δημιουργία των White Stripes, όταν δηλαδή έπεισε την σύζυγό του Meg White να καθίσει πίσω από τα τύμπανα χωρίς να έχει ιδέα, για να τον συνοδεύει στην κιθάρα και τα φωνητικά. Το πρωτόλειο garage θα αποκτούσε σταδιακά blues και όχι μόνο χαρακτήρα, η κυκλοφορία δύο single θα οδηγούσε στην ηχογράφηση του ολοκληρωμένου, ομώνυμου ντεμπούτου, τα live θα ενίσχυαν την φήμη του ιδιαίτερου ντουέτου και το πρώτο μεγάλο μπαμ θα γινόταν με την κυκλοφορία του "White Blood Cells", για να ακολουθήσουν κατόπιν η μία επιτυχία πίσω από την άλλη.

The Raconteurs

Εκτός από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του White ως μουσικού, η ήπια προσέγγισή του απέναντι στην φήμη που αποκτούσε σταδιακά η μπάντα, του  επέτρεψε να διατηρήσει τον έλεγχο των πραγμάτων και τα κεκτημένα, ενώ η διορατικότητά του όσον αφορά τους περιορισμούς που αργά ή γρήγορα θα αντιμετώπιζε με τους White Stripes, τον έκαναν να αναζητήσει διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης μπάντας. Το πείραμα των Raconteurs αποδείχθηκε επιτυχημένο και επεκτάθηκε και στους Dead Weather, ενώ η προδιαγεγραμμένη πορεία του White ως solo καλλιτέχνη είχε φανεί ήδη από την παραγωγή στην δισκογραφική επιστροφή της Loretta Lynn, συνεχίστηκε μέσα από διάφορα projects και σφραγίστηκε από την κυκλοφορία του πρώτου του προσωπικού άλμπουμ το 2012.

Jack White

Μέσα σε 15 περίπου χρόνια καριέρας στην μεγάλη δισκογραφία, εκτός από την φήμη που απέκτησε και την εμπορική επιτυχία που γνώρισε, ο Jack White δικαιούται να υπερηφανεύεται για μια σειρά από επιτεύγματα: Tην αναζωογόνηση του rock 'n' roll στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, την επαναφορά στο προσκήνιο ξεχασμένων ή αγνοημένων από πολλούς ειδών όπως τα blues και το garage, την υπενθύμιση της σημασίας του βινυλίου ως μέσου αναπαραγωγής και κυρίως την δισκογραφική παρακαταθήκη που έχει αφήσει μέχρι στιγμής, της οποίας τον οδηγό αγοράς σας παρουσιάζουμε.

Κι επειδή έχουμε να κάνουμε με μουσική, καθώς θα διαβάζετε τον οδηγό μας, μπορείτε να ακούτε και την playlist με τα τραγούδια που επιλέξαμε για σας από εδώ.

Καλή σας ακρόαση!

Buy Or Die
The White Stripes - White Blood Cells The White Stripes - White Blood Cells
Sympathy For The Record Industry (2001)

Σε μια εποχή που πολλοί θα υποστήριζαν ότι το ροκ έχει πεθάνει, έρχεται αυτό το άλμπουμ να χαλάσει την ηρεμία που επικρατεί στο νεκροταφείο. 16 -ζόμπι- κομμάτια με βρώμικη, πειραγμένη, ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς «βιασμένα» απ την ένταση του παιξίματος, ταρακουνούν τους νεκρούς. Η απλότητα της Meg περιχύνεται σαν ισχυρή κόλλα γύρω από τα έντονα ρυθμικά και διεγερτικά riffακια του Jack.  Φαίνεται να έχουν καταλάβει το λόγο ύπαρξής τους και να πιστεύουν στην πορεία που ακολουθούν. Δεν καινοτομούν στο ροκ. Το ενσαρκώνουν. Ένα αριστουργηματικό ντελίριο ή το ντελίριο ενός αριστουργήματος; Ε κι αν δεν πείστηκες, μάθε ότι το Rolling Stone το 2012, το έβαλε στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.

Τ.Π.
The White Stripes - Elephant The White Stripes - Elephant
V2 (2003)

Έχεις γράψει τέταρτο δίσκο μέσα σε τέσσερα χρόνια και η εταιρία σου λέει «κράτα το» γιατί το "White Blood Cells" συνεχίζει να πουλάει. Τελικά το "Elephant" κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 2003 και η κόλαση ξεσπάει από το εναρκτήριο "Seven Nation Army": τρεις στροφές χωρίς ρεφρέν, riff μπάσου που είναι παιγμένο στην κιθάρα κι ένα από πλέον καθιερωμένα sing along στην ιστορία της rock μουσικής, εντός και εκτός σταδίων. Η συνέχεια μέχρι το φινάλε θέλει ξεσαλωμένες garage-ιές, οργιαστικά blues, καταιγιστικά rockers και gentle tunes να εναλλάσσονται αρμονικά σε έναν από τα πιο εμβληματικά και απαραίτητα για κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη άλμπουμ της εποχής μας. «This album is dedicated to, and is for, and about the death of the sweetheart».

Θ.Ξ.
 
Must Have
The White Stripes - De Stijl The White Stripes - De Stijl
Sympathy For The Record Industry (2000)

Ο αρχετυπικός blues ήχος της μπάντας δείχνει τα δόντια του μέσα από το σπιτικό "De Stijl". Στην χαραυγή της χιλιετίας, κανείς δεν φαντάζεται την ένταση που μέλλει να αποκτήσει αυτός ο ωμός rock 'n' roll ανεμοστρόβιλος, αυτοί όμως που ακόμα κατατάσσουν το De Stijl στα «παραπροϊόντα» των συλλήψεων του υπέροχου μυαλού του White φαντάζουν ασυγχώρητοι. Μάλλον δε θα έχουν προσέξει την μάγκικη αλήθεια του "Truth Doesn't Make A Noise", ούτε θα έχουν νιώσει τον παιδικό ερωτισμό του "Apple Blossom", ούτε θα έχουν αναρωτηθεί "Why Can't You Be Nicer To Me?", ούτε θα έχουν φαντασιωθεί τέσσερις κιθάρες με 104 πετάλια να παίζουν μια hardcore εκδοχή "You're Pretty Good Looking", ούτε θα έχουν δει το μέλλον μέσα απ' το "Hello Operator". Δίσκος προάγγελος όσων σημαντικών ακολούθησαν, δίνει με στυλ την προσταγή της αλλαγής.

K.M.
The Raconteurs - Consolers Of The Lonely The Raconteurs - Consolers Of The Lonely
Third Man / Warner Bros. (2008)

Παρότι ο ειδικευμένος indie-alternative Τύπος και οι ακόλουθοί του έχουν πιο ψηλά το "Broken Boy Soldiers" του 2006, το "Consolers Of The Lonely" που «ήρθε από το πουθενά» δύο χρόνια αργότερα και διαρκεί 22 λεπτά περισσότερο, είναι πολύ πιο πλούσιο συνθετικά, εκτελεστικά, υφολογικά και ενορχηστρωτικά. Εδώ, μέσα από την τριβή των live που ακολούθησαν την κυκλοφορία του ντεμπούτου, η τετράδα έχει βρει ακόμη περισσότερο τα πατήματά της, με αποτέλεσμα να αποτυπώσει υποδειγματικά στις ηχογραφήσεις (κερδισμένο Grammy στην κατηγορία Best Engineered Non-Classical Album) την μουσική κληρονομιά της «χρυσής εποχής» του rock, ισορροπώντας ιδανικά μεταξύ του jam feeling και της συνεκτικής τραγουδοποιίας. Το μοναδικό αρνητικό που συνδέεται με τούτο το άλμπουμ είναι ότι δεν έχει ακόμη διάδοχο.

Θ.Ξ.
 
Other Essentials
The Raconteurs - Broken Boy Soldiers The Raconteurs - Broken Boy Soldiers
Third Man / V2 (2006)

Οι παλιόφιλοι Jack White και Brendan Benson, όταν σχημάτιζαν τους Ranconteurs, δήλωσαν ότι ετοιμάζουν την «απάντηση» του Detroit στο άλμπουμ των Nirvana "Nevermind". Μπορεί να μην απάντησαν όσο καλά φαντάζονταν, αλλά εμείς συμφωνούμε. Συμφωνούμε με την αλλαγή του Jack από τις creepy και μελαγχολικές μπαλάντες του "Get Behind Me Satan", σε κάτι πιο εύθυμο και παιχνιδιάρικο σαν το "Intimate Secretary". Σε αυτή τη vintage απόχρωση του "Steady As She Goes" και στην επικοινωνία του διδύμου στα σόλο της κιθάρας στο "Store Bought Bones". Ο ήχος τους είναι άρρωστος και εξαιρετικά μεταδοτικός. Θα κολλήσει στο repeat, στο μυαλό σου και στους γύρω σου. Εκτός κι αν προλάβεις και κόψεις φλέβες με την ερμηνεία και το whammy στο "Blue Veins". Όπως και να 'χει, δεν γλυτώνεις.

Τ.Π.
The Dead Weather - Horehound The Dead Weather - Horehound
Third Man (2009)

Όταν ο Jack χάνει για λίγο τη φωνή του (σε ζωντανή εμφάνιση των Raconteurs στο Memphis), τότε γεννιούνται supergroup σαν τους Dead Weather. Η Alison-δεν-με-πείθει-Mosshart από τους The Kills στη φωνή, ο Dean Fertita των Queens of the Stone Age σε πλήκτρα και κιθάρες και ο Jack Lawrence των Raconteurs στο μπάσο, υπό το άγρυπνο βλέμμα του ίδιου του White (που πλέον βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα), προβάρουν λίγα κομμάτια και το πρωτόλειο Horehound είναι γεγονός. Riffs τύπου "Blue Orchid" πανταχού παρόντα, τραγούδια γραμμένα και ηχογραφημένα on the spot, καπνισμένα γυναικεία φωνητικά πάνω σε σκληρό ήχο, άφθονη garage-ίλα και μπόλικη τρέλα στον στίχο, και επιρροές από Captain Beefheart μέχρι Sonic Youth· τί άλλο χρειάζεσαι για να το ακούσεις;

K.M.
Jack White - Lazaretto Jack White - Lazaretto
Third Man / XL Recordings / Columbia (2014)

Κλείνοντας πριν από μερικούς μήνες την κριτική του "Lazaretto", είχα γράψει πως την ανωτερότητά του έναντι του "Blunderbuss" ή όχι θα πρέπει την κρίνει ο χρόνος, αν και απάντηση στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι πολύ πιθανό να μην λάβουμε ποτέ. Προϊόντος του χρόνου όμως, φαίνεται πως η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του πρώτου. Και αυτό γιατί παρότι υφολογικά και ποιοτικά δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές, ο White στην δεύτερη προσωπική τού δουλειά καταφέρνει να εμβαθύνει περισσότερο, να παρουσιάσει περισσότερες δυνατές στιγμές, αλλά και ένα πιο δεμένο σύνολο παρά την πολυσυλλεκτικότητα του υλικού. Για τους λάτρεις του βινυλίου τέλος, το "Lazaretto" προκρίνεται σαν πρόταση αγοράς εξαιτίας όλων εκείνων των λεπτομερειών που το καθιστούν πραγματικά μοναδικό.

Θ.Ξ.
 
Nerd Alert
The White Stripes - Get Behind Me Satan The White Stripes - Get Behind Me Satan
V2 (2005)

Ένας ακόμη «σπιτίσιος» δίσκος για τους White Stripes, ηχογραφημένος στο σαλόνι του Jack στο Detroit με μπόλικο πιάνο, κουδούνια και μαρίμπα (ναι, μαρίμπα). Αυτή τη φορά, μετά την είσοδο στο Billboard και τα δύο πρώτα Grammy, ο πειραματισμός μοιάζει υπερβολή και η γνώμη των κριτικών δείχνει να παρασύρεται από τον -καταγεγραμμένο για τα καλά πλέον στα κιτάπια του Ροκ- ανεμοστρόβιλο με τις λευκές ρίγες. Τα blues στη  θέση του punk, ο ρυθμός στη θέση του riff, η ακουστική κιθάρα στην θέση της ηλεκτρικής και η Meg σε φεμινιστική (;) έξαρση στο "Passive Manipulation". Ένα arty πόνημα, με σκληρά -αν ήταν σε κιθάρα- riff, το εμβληματικά επιδραστικό “Blue Orchid” και υποψηφιότητα στα MTV Europe Music Awards, από μια μπάντα που διακηρύσσει τον μινιμαλισμό. "Who's A Big Baby" τώρα;

K.M.
 
Only On Discount
The Dead Weather - Sea Of Cowards The Dead Weather - Sea Of Cowards
Third Man (2010)

Κάτσε, κάτσε! Είδες το «μόνο στις εκπτώσεις» και πήγες να το προσπεράσεις. Όχι, το άλμπουμ δεν είναι κακό. Είναι ένα βαρύ, μοχθηρό, πηγαίο, rock άλμπουμ. Αδύναμο συγκριτικά με τις υπόλοιπες δουλειές του Μr. White, ο οποίος πειραματίζεται με έναν  ανεξάντλητα διάχυτο, μπλεγμένο ήχο, που ομολογουμένως σε κουράζει μετά από λίγο. Όμως, είναι κάποια κομμάτια που ξεχωρίζουν. Στο "Blue Blood Blues", κάπου ανάμεσα στο οργισμένο μπάσο του Jack Lawrence και στην σκληρή κιθάρα του Fertita, σε συνδυασμό με το doo-wop και τα ξεσπάσματα του White, θα ξεχάσεις να πάρεις ανάσα, στο "The Difference Between Us" η φωνή της Mosshart είναι σχεδόν διαβολική, ενώ στο "I Can't Hear You" οι κιθάρες κάνουν σα ζευγάρι που καβγαδίζει, με την μία να επιτίθεται, και την άλλη να κρατάει ήρεμα και σταθερά τον ρυθμό.

Τ.Π.
 
Live
The White Stripes - Under Blackpool Lights The White Stripes - Under Blackpool Lights
Third Man (2004)

H αξία του συγκεκριμένου DVD είναι διττή και αδιαπραγμάτευτη. Όχι μόνον συλλαμβάνει τον Jack White στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του, μετά την κυκλοφορία του "Elephant" δηλαδή, αλλά πολύ περισσότερο καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την τρομερές ικανότητές του πάνω στην σκηνή. Μπορεί όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τις top συναυλιακές μπάντες -πλούσιες ενορχηστρώσεις, άψογες εκτελέσεις και τζαμαρίσματα- να τα προσέφερε εκτός ντουέτου, ποτέ δεν κατάφερε όμως να ξεσηκώσει τα πλήθη όπως τότε που φορούσε τα ασπρο-κοκκινό-μαυρα, ζωνόταν πότε την πλαστική Airline και πότε την Kay επενδυμένη με χαρτί, και συγκλόνιζε με τις ερμηνείες του, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του μόνο την απόλυτα περιορισμένη κινησιακά και εκτελεστικά Μeg. Αυτή ήταν η μεγάλη του μαγκιά, έτσι κατάφερε να κατακτήσει τον μουσικό κόσμο κι έτσι θα καταγραφεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Θ.Ξ.


A Compilation
Εάν στον επίλογο ενός οδηγού πλήρους δισκογραφίας η επιλογή κομματιών που θα χωρούν σε ένα μουσικό CD είναι δύσκολο εγχείρημα, στην περίπτωση της δισκογραφίας του Jack White το εγχείρημα δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο λόγω της πληθώρας κομματιών κάθε δίσκου που θα μπορούσαν να σταθούν ως single, χωρίς να αμφισβητείται η ποιότητά τους. Με γνώμονα όπως πάντοτε την καλύτερη αντιπροσώπευση του συνολικού έργου του καλλιτέχνη, επιλέξαμε τα παρακάτω, χωρίς να περιλαμβάνουμε διασκευές και αντιλαμβανόμενοι ότι θα προκύψουν εύλογες ενστάσεις.

1. Let's Shake Hands (The White Stripes)
2. When I Hear My Name (The White Stripes)
3. Hello Operator (The White Stripes)
4. Apple Blossom (The White Stripes)
5. Truth Doesn't Make A Noise (The White Stripes)
6. Dead Leaves And The Dirty Ground (The White Stripes)
7. Fell In Love With A Girl (The White Stripes)
8. We're Going To Be Friends (The White Stripes)
9. Seven Nation Army (The White Stripes)
10. Black Math (The White Stripes)
11. Ball And Biscuit (The White Stripes)
12. Blue Orchid (The White Stripes)
13. The Denial Twist (The White Stripes)
14. 300 M.P.H. Torrential Outpour Blues (The White Stripes)
15. Steady, As She Goes (The Raconteurs)
16. Blue Veins (The Raconteurs)
17. You Don't Understand Me (The Raconteurs)
18. Carolina Drama (The Raconteurs)
19. Hang You From The Heavens (The Dead Weather)
20. I Cut Like A Buffalo (The Dead Weather)
21. The Difference Between Us (The Dead Weather)
22. Freedom At 21 (Jack White)
23. Would You Fight For My Love? (Jack White)
  • SHARE
  • TWEET