«A Buyer's Guide»: Slayer

Σίγουρα αποτελούν μια από τις εμβληματικές μπάντες της δεκαετίας του '80 και ένα συγκρότημα που σημάδεψε όσο κανένα άλλο αυτό που λέγεται thrash metal. Οι Slayer ιδρύθηκαν το 1981 και αποτέλεσαν ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που επηρεάστηκαν άμεσα από την απόπειρα των Venom να προσδώσουν μια ηχητική ακρότητα στην μεταλλική μουσική. Οι απανωτές κυκλοφορίες της δεκαετίας του '80 μέχρι και το "Seasons In The Abyss" (1990) στιγμάτισαν πολλούς δημιουργώντας φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος και προσφέροντας έμπνευση για πολλούς άλλους που ήθελαν να ασχοληθούν με το ακραίο metal.



Ενδεχομένως σήμερα δεν μπορεί να γίνει κατανοητό σε νεότερους οπαδούς, αλλά υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία οι Slayer έχαιραν τον σεβασμό όχι μόνο των οπαδών τους αλλά και πολλών άλλων, καθώς τους αναγνώριζαν όχι μόνο την επιδραστικότητά τους αλλά και την συνέπειά τους μέχρι και τουλάχιστον το 1998.



Είναι χαρακτηριστικό ότι τη δεκαετία του '90 οι Slayer ήταν από τα ελάχιστα συγκροτήματα της γενιάς τους που παρέμειναν ψηλά στην συνείδηση των οπαδών τους, ενώ άλλοι σύγχρονοι τους παρέπαιαν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ωστόσο όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, ακολούθησαν και για αυτούς τα χρόνια της παρακμής. Η τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται, επιεικώς, από μια στασιμότητα, με μια αίσθηση ότι η έμπνευση έχει στερέψει.



Η κλασική σύνθεση της μπάντας (Αraya, Hanneman, King, Lombardo) έμελλε να αποβεί καθοριστική, καθώς όταν οι δρόμοι του Lombardo με τους υπόλοιπους τρεις χώρισαν το 1992, οι Slayer δεν ήταν ποτέ πια οι ίδιοι, παρά την πρόσκαιρη επανένωση που ακολούθησε. Ο περσινός θάνατος του Jeff Hanneman αποτέλεσε ένα σοκ για όλους τους οπαδούς και για πολλούς σήμαινε και το τέλος του συγκροτήματος. Ωστόσο οι Slayer είναι ακόμα εδώ και, αν και δεν έχουμε μεγάλες προσδοκίες για κάποια επόμενη δυνατή δισκογραφική επάνοδο, η συναυλιακή παρουσία και αξιοπιστία του συγκροτήματος παραμένει σε υψηλά επίπεδα.

Σε κάθε περίπτωση, τα διαμάντια που μας έχουν προσφέρει θα κοσμούν για πάντα τις δισκοθήκες μας και οι ύμνοι τους θα στοιχειώνουν αιώνια τα όνειρά μας.

Buy Or Die
	Reign In Blood Def Jam (1986) Για αυτόν τον δίσκο έχουν γραφτεί τα πάντα. Είθισται σε κάθε thrash αφιέρωμα να φιγουράρει στην πρώτη θέση και αποτελεί μια πραγματική βίβλο για πολλούς οπαδούς και μουσικούς του ακραίου metal. Με τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Angel Of Death" γίνεται σαφές ότι ο όλεθρος είναι προ των πυλών. Ένα ορμητικό και σαρωτικό riff συνοδεύεται από το σχιζοφρενικό ουρλιαχτό του Araya και το σφυροκόπημα του Lombardo. Η τεταμένη ατμόσφαιρα και οι αγχωτικοί ρυθμοί του άλμπουμ επιτείνονται από την πειστική ερμηνεία του Araya, το δολοφονικό riffing και τα μανιασμένα solo των King / Hanneman, που σπέρνουν σε όλη τη διάρκεια, ενώ το υπερηχητικό drumming του Lombardo σπρώχνει το τελικό αποτέλεσμα σε πρωτόγνωρα για εκείνη την εποχή άκρα. Ένα ολοκληρωμένο και αψεγάδιαστο άλμπουμ. Επιθετικό και κολοσσιαίο, το "Reign In Blood" στέκει απλά ως ο κορυφαίος αμιγώς thrash metal δίσκος όλων των εποχών και ένας από τους σημαντικότερους στην ιστορία της metal μουσικής. Μνημείο μοναδικό. A.K.
	Seasons In The Abyss Def American (1990) Είμαι ο μόνος που πιστεύει πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα αρτιότερα metal άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν ποτέ; Όχι έτσι; Και έγινε πολύ απλά (λέμε τώρα), καθώς οι Slayer αρμέγουν τα πιο θρεπτικά συστατικά της προϋπάρχουσας κληρονομιάς και τα συγχρονίζουν σε ένα δολοφονικό ζωντανό υβρίδιο που θα μας στοιχειώνει εσαεί. Ο Hanneman (R.I.P) και ο King βρίσκονται στο peak της συνθετικής τους δεινότητας και λειτουργούν σαν ενιαίος οργανισμός. Κάνουν τρομερά πράγματα εδώ, οργιάζουν σε κάθε tempo και αντιμετωπίζουν την μουσική τους με τον πλέον ώριμο και κατασταλαγμένο τρόπο. Μαύρη ατμόσφαιρα και άκρατη επιθετικότητα δεν συνεργάστηκαν ποτέ ξανά το ίδιο καλά και η συνύπαρξή τους αυτή είναι που κάνει το "Seasons In The Abyss" για πολλούς την κορυφαία τους στιγμή. "War Ensemble", "Dead Skin Mask" και φυσικά το ομώνυμο άσμα δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται σε άλλο άλμπουμ των Slayer και για να το γενικεύσουμε, καμία άλλη μπάντα δεν θα καταφέρει ποτέ να πλησιάσει την πληρότητα τόσο αυτών των τραγουδιών, όσο και ολόκληρου αυτού του μνημειώδους οικοδομήματος. Τ.Δ.
Must Have
	Hell Awaits Metal Blade (1985) Η αξία του "Show No Mercy" δεδομένη αλλά όπως και να το κάνουμε το "Hell Awaits" αποτελεί ένα τεράστιο άλμα τόσο για την ίδια την μπάντα όσο και για ολόκληρο το metal. Απλωμένα τραγούδια, σκαμπανεβάσματα στους ρυθμούς, κοψίματα, σολίδια, Lombardo να δείχνει τα ούμπαλά του και riff-άρες που δεν χωράει ο νους την γαματοσύνη τους, χτίζουν τον ήχο των Slayer που θα λατρεύεται στο διηνεκές και μέσω του οποίου θα φάει ψωμάκι πολύς κόσμος. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο επιδραστικά metal άλμπουμ όλων των εποχών το εκτόπισμα του οποίου θα ορίσει τόσο το thrash metal, όσο και τον ακραίο μεταλλικό ήχο εν γένει. Οι συμπατριώτες τους στην Φλόριδα ας πούμε, στάνταρ κοιμόντουσαν αγκαλιά με αυτό. Το μόρφωμα αυτό των Slayer ολοκληρώνεται με την βλάσφημη - αρρωστημένη στιχουργία που θα στιγματίσει μια πολύχρονη σχέση αγάπης για τέτοιου είδους  θεματικές ενότητες. Τραγούδια που ξεχωρίζουν δεν λέω, ντρέπομαι. Τ.Δ.
	South Of Heaven Def Jam (1988) Το "Reign In Blood" έγινε, πάει, μας τελείωσε, τι θέλετε τώρα; Οι Slayer το κατάλαβαν αυτό καλύτερα από όλους και μας έκαναν γνωστό ότι γαμούν και έτσι, γαμούν και αλλιώτικα. Πώς είναι το αλλιώτικα; Το "South Of Heaven". Οι ταχύτητες πέφτουν, ο Araya βλέπει οράματα και τοποθετεί την φωνή του μαεστρικά πάνω στα ανεκδιήγητα καλά riff τραγουδώντας και μελωδικά και το αποτέλεσμα είναι θριαμβευτικό. Αρχικά οι πρώτες αντιδράσεις ήταν από μουδιασμένες έως και αρνητικές μιας και όλοι περίμεναν ένα δεύτερο "Reign In Blood" αλλά με τον καιρό άπαντες εννόησαν το μεγαλείο αυτού του δίσκαρου. Κοπανιστήρια υπάρχουν ("Silent Scream" μόνο και για πάντα) αλλά εδώ μέσω της συνθετικής τους ωρίμανσης οι Slayer μας δίνουν την ευκαιρία να τους απολαύσουμε πάνω στα ντουζένια τους, να υφαίνουν (και)mid-tempo riff -άρες και να συνθέτουν τραγούδια ύμνους. Έχουμε παράπονο; Ούτε καν. Παραμάσχαλα το έπος και πορευόμαστε αγαπημένοι. Τ.Δ.
Other Essentials
	Show No Mercy Metal Blade (1983) Ο τίτλος του δίσκου μαρτυρά την πρόθεσή της μπάντας, να μην δείξει έλεος σε κάθε metalhead, που έτυχε να τον ακούσει όταν κυκλοφόρησε. Οι Slayer με το "Show No Mercy" ήταν από αυτούς τους πρωτοπόρους, που ανέλαβαν να οριοθετήσουν τη thrash metal σκηνή που μόλις είχε γεννηθεί. Παρά κάποιες εμφανείς αδυναμίες, το άλμπουμ διακατέχεται από ένα ανανεωτικό πνεύμα και ήταν σαφές ότι έφερνε στο metal κάτι το καινούριο και το διαφορετικό. Τα κλασικά Slayer-ικα riff έχουν κάνει την εμφάνισή τους και κομμάτια ύμνοι έχουν δημιουργηθεί, εν μέσω μιας πρωτόγονης παραγωγής και μιας αφελώς μαύρης / σατανικής θεματολογίας. Τα καρφιά και τα δερμάτινα έρχονταν για να ολοκληρώσουν μιας εικόνα, που μπορεί να θεωρείται πλέον γραφική, αλλά είχε μια αυθεντικότητα. Να σημειωθεί ότι το "Show No Mercy" ήταν μια από τις πρώτες επιθέσεις του ακραίου metal που έκανε όλους τους υπόλοιπους να κοιτάνε σαστισμένοι και απορημένοι. Α.Κ.
	Divine Intervention American Recordings (1994) Λίγο το μεσοδιάστημα τεσσάρων ετών αντί για δύο και πολύ η φυγή του Lombardo, αν μη τι άλλο καταδεικνύουν μια διάθεση για αλλαγές στο συγκρότημα. Το "Divine Intervention" κυκλοφορεί υπό αυτές τις συνθήκες διαγράφοντας μια εξαιρετική εμπορική επιτυχία, με τις αντιδράσεις αρκετών οπαδών τους όμως να είναι για πρώτη φορά όχι αποθεωτικές. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ τα έχω τα θεματάκια μου με αυτόν τον δίσκο και ανέκαθεν τον τοποθετούσα ένα σκαλί κάτω σε σχέση με ότι είχαν κυκλοφορήσει οι Slayer έως τότε. Τι φταίει; Όχι κάτι συγκεκριμένο, αλλά ρε παιδί μου σαν να βαριούνται λίγο. Οι συνθέσεις είναι επίπεδες  χωρίς κορυφώσεις, ο Bostaph πασχίζει να μας πείσει ότι δεν είναι Lombardo και δυστυχώς είναι και η παραγωγή όπως πολλάκις έχει δηλώσει και ή ίδια η μπάντα χωλαίνει. Παρόλα αυτά μόνο κακό άλμπουμ δεν είναι και προφανώς η ακρόασή του προτείνεται ανεπιφύλακτα. Αν κυκλοφορούσε σήμερα θα μιλούσαμε για ολική επαναφορά και θα είχαμε και δίκιο. Τ.Δ.
	Diabolus In Musica American Recordings (1998) Έχοντας διαγράψει μια σημαντική πορεία μέχρι τότε, το "Diabolus In Musica" δεν απογοήτευσε τους οπαδούς της μπάντας. Τα τρία πρώτα τραγούδια ("Bitter Peace", "Death's Head", "Stain Of Mind") είναι αυτά που κυρίως κρατούν ζωντανό το πνεύμα του συγκροτήματος και το ενδιαφέρον, παρά την κοιλιά που κάνει από ένα σημείο και μετά. Αν και υιοθετούν πολλά «νεόφερτα» στοιχεία στο χώρο της μεταλλικής μουσικής και τα μπολιάζουν αριστοτεχνικά στον ήχο τους, οι Slayer διατηρούν την επιθετικότητα της μουσικής τους, την προσωπικότητά τους και προσφέρουν ένα δίσκο αντάξιο της ιστορίας τους. Τον τελευταίο χρονικά, που μπορεί τηρουμένων των αναλογιών να σταθεί κοντά, έστω και πιο χαμηλά, σε αυτούς του ένδοξου παρελθόντος. Α.Κ.
Nerd Alert
	Undisputed Attitude American Recordings (1996) Η αγάπη των Slayer για το punk-hardcore οδηγεί την μπάντα στην κυκλοφορία ενός άλμπουμ το οποίο αποδίδει φόρο τιμής σε αυτό, μιας και ίδιοι διασκευάζουν(υπάρχει και ένα νέο τραγούδι) προπατορικά συγκροτήματα που διέπρεψαν σε αυτόν τον ήχο αφήνοντας τις thrash ραψωδίες τους στον πάγο για λίγο καιρό. Χμ... Δεν θα κακίσω κανέναν οπαδό τους που έχει αποκηρύξει αυτόν τον δίσκο, αλλά από την άλλη θα ήταν ψέμα να σας πω ότι πολύς κόσμος, ανάμεσα τους και εγώ, δεν γουστάραμε μια χαρά. Εξαιρετική επιλογή τραγουδιών, πολύ καλή παραγωγή, με τους Slayer να λειτουργούν άψογα και να φέρνουν τις εκτελέσεις των τραγουδιών στα μέτρα τους. Τις κιθαριές των Hanneman - King τις περιμέναμε να χώνουν, αλλά εδώ τα πάει περίφημα τόσο ο Bostaph όσο και ο Araya η φωνητική απόδοση του οποίου ξεπερνάει τις προσδοκίες. Σε όσους αρέσει παιδιά δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας τώρα, έτσι και αλλιώς και οι Slayer την καυλάντα τους έκαναν. Τ.Δ.
Only On Discount
	World Painted Blood American Recordings (2009) Ο τελευταίος μέχρι σήμερα δίσκος της μπάντας αντικατοπτρίζει με χαρακτηριστικό τρόπο την κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνη την περίοδο και χωρίς μεγάλη δυσκολία μπορεί να θεωρηθεί ο πιο αδύναμος της σταδιοδρομίας της. Με ελάχιστες ικανοποιητικές στιγμές, το τελικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται αδύναμο, άψυχο και επίπεδο. Ο δίσκος είναι γεμάτος από αδιάφορα κομμάτια και περισσότερο δίνει την εντύπωση μιας αναγκαστικής κυκλοφορίας και την εικόνα μιας κατηφόρας για το ίδιο το συγκρότημα. Πολύ μακριά από τα μεγαλεία του παρελθόντος. Α.Κ.
Live
	Decade Of Aggression Def American (1991) Η ένταση, ο πανικός, το πάθος και η ενέργεια που χαρακτήριζαν, και χαρακτηρίζουν ακόμα σε ένα βαθμό, τις ζωντανές εμφανίσεις των Slayer είναι γνωστό από «αρχαιοτάτων» χρόνων. Σε αυτό το διπλό βινύλιο μπορείς να νιώσεις όλη την ατμόσφαιρα και το κλίμα από τρεις συναυλίες του συγκροτήματος μετά την κυκλοφορία του "Seasons In The Abyss". Το ασταμάτητο headbanging, τα ανελέητα walls of death και mosh pits ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου και σε μεταφέρουν σε μια συναυλία των θεών (εκείνη την εποχή) Slayer, κάτι που χρειάστηκε πέντε ακόμα χρόνια για να το δούμε να εκτυλίσσεται σε όλη του την μεγαλοπρέπεια και ένταση και εμείς στα δικά μας μέρη. A.K.

A Compilation
Προφανώς είναι αρκετά δύσκολο να χωρέσεις 31 χρόνια μουσικής σε 80 λεπτά. Οι ελλείψεις σαφώς και είναι αρκετές, αλλά τουλάχιστον για μας το δείγμα που παρουσιάζουμε αντιπροσωπεύει ορισμένες από τις σημαντικότερες στιγμές της μπάντας της μέχρι τώρα πορείας της.

1. Die By The Sword (Show No Mercy)
2. Black Magic (Show No Mercy)
3. Hell Awaits (Hell Awaits)
4. Necrophiliac (Hell Awaits)
5. At Dawn They Sleep (Hell Awaits)
6. Chemical Warfare (Haunting The Chapel)
7. Angel Of Death (Reign In Blood)
8. Criminally Insane (Reign In Blood)
9. Postmortem (Reign In Blood)
10. Raining Blood (Reign In Blood)
11. South Of Heaven (South Of Heaven)
12. Mandatory Suicide (South Of Heaven)
13. War Ensemble (Seasons In The Abyss)
14. Dead Skin Mask (Seasons In The Abyss)
15. Spirit In Black (Seasons In The Abyss)
16. Seasons In The Abyss (Seasons In The Abyss)
17. Divine Intervention (Divine Intervention)
18. Bitter Peace (Diabolus In Musica)