«A Buyer's Guide»: Motorhead

Οι Motörhead είναι ένα από τα κορυφαία και πιο επιδραστικά συγκροτήματα που έχει αναδείξει η σκληρή μουσική. Ο ιδρυτής και αρχηγός του, Ian Fraser Kilmister (κατά κόσμο Lemmy - παρατσούκλι που απέκτησε στα σχολικά του χρόνια), μεγάλωσε ακούγοντας Elvis Presley, Little Richard, Chuck Berry και άλλους σπουδαίους rock and roll καλλιτέχνες. Οι Beatles ήταν όμως αυτοί που του άλλαξαν την ζωή και τον ώθησαν να ασχοληθεί ενεργά με την μουσική. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα σε σχήματα όπως οι Sundowners, Rainmakers, Motown Sect και Rockin' Vicars (The Rockin' Vickers όπως μετονομάστηκαν). Μάλιστα οι τελευταίοι είναι και το σχήμα που ηχογράφησε τα πρώτα τραγούδια του. O ίδιος έκανε αρκετές δουλειές για τα προς το ζην με πιο σημαντική αυτή του roadie στον Jimi Hendrix. Το 1968 τον συναντάμε να ηχογραφεί με τους Sam Gopal το "Escalator", ένα άλμπουμ που συμβάδιζε με την τότε ψυχεδελική διάθεση των σχημάτων της εποχής.



Το 1972 θα κάνει την πιο σημαντική ως τότε κίνηση της καριέρας του προσχωρώντας στους Hawkind. Εκεί αφήνει την κιθάρα και αναλαμβάνει το μπάσο παίζοντας συγχορδίες κιθάρας και δημιουργώντας τον σήμα κατατεθέν ήχο που θα μάθουμε αργότερα στου Motörhead. Μένει μαζί τους για τρία χρόνια, ηχογραφώντας τρία άλμπουμ, μέχρι τον Μάιο του 1975 όπου συλλαμβάνεται στα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά για κατοχή ναρκωτικών. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε και την αφορμή για την απόλυση του από το σχήμα. Το τελευταίο τραγούδι που έγραψε μαζί τους, με τίτλο "Motörhead", ήταν και αυτό που βάφτισε το νέο του γκρουπ. Αρχικά ήθελε να το ονομάσει Bastard αλλά θεωρήθηκε πολύ αντιεμπορικό. Το 1977 βλέπει το φως της δημοσιότητας η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο το όνομα του σχήματος. Στο εξώφυλλο κάνει και πρώτη φορά την εμφάνιση του ο 'Snaggletooth', ένα σχέδιο του Joe Petagno που τους συντροφεύει όλα τα χρόνια κάνοντας τη μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μασκότ στην σκληρή μουσική.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1979, το "Overkill" θα είναι το πρώτο από τα τρία άλμπουμ (μαζί με τα "Bomber" επίσης του 1979 και "Ace Of Spades" του 1980) που θα κάνει το τριμελές line-up να μείνει στην ιστορία ως το κλασικό σχήμα των Motörhead. Θα ακολουθήσουν τα "Iron Fist" (1982) και "Another Perfect Day" (1983), με το τελευταίο να διχάζει τους οπαδούς εξαιτίας της παρουσίας του κιθαρίστα Brian Robertson και της αλλαγής στον ήχο του συγκροτήματος. Έχει ήδη κυκλοφορήσει το 1981 και το ζωντανά ηχογραφημένο "No Sleep 'Til Hammersmith", ένα από τα καλύτερα live όλων των εποχών.



Το 1986 οι Motörhead γίνονται τέσσερις προσθέτοντας δεύτερο κιθαρίστα. Τα "Orgasmatron" (1986), "Rock 'N' Roll" (1987) και "1916" (1991) δίνουν την ώθηση που χρειαζόταν μετά τον «σκόπελο» του "Another Perfect Day". Από κει και έπειτα το 1996 ξαναγίνονται τρίο, σύνθεση που διατηρείται μέχρι και σήμερα, κυκλοφορούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα άλμπουμ, με άλλοτε πολύ καλά και άλλοτε όχι και τόσο σπουδαία αποτελέσματα. Η κορυφαία δισκογραφική τους κίνηση της τρίτης αυτής περιόδου είναι το "Inferno" (2004), το οποίο είχε πολλή από την αίγλη του παρελθόντος. Τα τελευταία χρόνια η υγεία του mainman της μπάντας είναι αρκετά κλονισμένη αλλά ο ίδιος πάντα ξέρει ότι η ζωή του είχε τα πάντα: sex, drugs, σκληρό rock 'n' roll και φυσικά πολλές γυναίκες και ακόμα πιο πολλές πικάντικες ιστορίες να διηγείται τα επόμενα χρόνια. Ο Ian Fraser «Lemmy» Kilmister boys and girls (όπως ο ίδιος αποκαλεί το κοινό στις συναυλίες του), είναι ένα τοτέμ της μουσικής βιομηχανίας. Μακάρι να είναι καλά και να μας προσφέρει για πολλά χρόνια ακόμη τραγούδια που θα ανεβάζουν την αδρεναλίνη μας στα ύψη. Διαβάστε παρακάτω για τα επιτεύγματά του με το συγκρότημα μέχρι σήμερα.

Buy Or Die
	Overkill Bronze / Mercury (1979) 24 Μαρτίου 1979. Η ημέρα αυτή θα γραφόταν στην ιστορία αφού είδε το φως της δημοσιότητας το άλμπουμ που θα έκανε πολλούς οπαδούς να παραμιλούν από χαρά και θα έβαζε τους Motörhead στις καρδιές εκατομμυρίων ακροατών. Ο τίτλος απλός και λιτός, "Overkill", και το εξώφυλλο έτσι φτιαγμένο για να μην το ξεχάσεις ποτέ. Έχοντας ήδη ένα σταθερό line-up, για τους περισσότερους το πιο κλασικό στην ιστορία του group, αλλά και συμβόλαιο με νέα και πιο μεγάλη δισκογραφική εταιρία, οι Kilmister / Taylor / Clarke συνθέτουν και παίζουν τραγούδια που έχουν ως βάση τους το κλασικό rock αναμιγμένο με αρκετά metal και punk στοιχεία δημιουργώντας για πρώτη φορά τον ήχο με τον οποίο θα ταυτιστεί τελικά το συγκρότημα. Το "Overkill" είναι ο πρώτος δίσκος τους με τόσα πολλά κλασικά τραγούδια που δύσκολα θα λείψουν από τις συναυλίες του σχήματος και από οποιοδήποτε best of τους ("Overkill", "Stay Clean", "No Class", "Metropolis", "Damage Case"). Επίσης υπήρξε και το άλμπουμ που εξαιτίας της ομοιότητας του riff του "No Class" με το "Tush" των ZZ Top έκανε περισσότερο κόσμο να ασχοληθεί με το γκρουπ. Δείγμα του ότι και η αρνητική διαφήμιση παραμένει διαφήμιση. Θοδωρής Μηνιάτης
	Ace Of Spades Bronze / Mercury (1980) Τα "Overkill" και "Bomber" είχαν δείξει ήδη τις ορέξεις και τη δυναμική του σχήματος. Με το "Ace Of Spades", όμως, οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν και ενημερώθηκαν ταυτόχρονα για την ύπαρξη του συγκροτήματος. Το ομότιτλο εναρκτήριο τραγούδι συμπύκνωσε στα περίπου τρία λεπτά της διάρκειας του όλη τη δύναμη και τη φιλοσοφία των Motörhead. Στίχοι για τον εθισμό στο τζόγο και την «γρήγορη» ζωή, φρενήρης ρυθμός και το κυριότερο: το όλο πράγμα ακούγεται αυθεντικό. Πολλά τα άμεσα αναγνωρισμένα ως κλασικά τραγούδια και εδώ ("Love Me Like A Reptile", "The Chase Is Better Than The Catch", "We Are The Road Crew"), ενώ αρκετά ακόμη δεν μένουν πίσω σε δύναμη και groove ("Fast And Loose", "The Hammer"). Ακούγοντας με (πολύ) κριτική διάθεση το άλμπουμ θα μπορούσε να ειπωθεί πως δεν είναι τέλειο σε σημεία, ακόμη και ότι είναι μονότονο. Από την άλλη μεριά όταν η εκκίνηση σημαίνεται με το «You know I'm born to lose / And gambling's for fools / But that's the way I like it baby / I don't wanna live forever», ποιος θα ήθελε να σηκώσει το συγκρότημα το πόδι από το γκάζι; Αντώνης Μουστάκας
Must Have
	Orgasmatron GWR (1986) Τρία χρόνια μετά το αποτυχημένο εμπορικά "Another Perfect Day", οι Motörhead κυκλοφορούν την έβδομη δουλειά τους με νέο υλικό με τίτλο "Orgasmatron" σε καινούργια τότε εταιρία προσπαθώντας να κάνουν μια νέα αρχή. Η πρώτη σκέψη για ονομασία του άλμπουμ ήταν "Ridin' With The Driver", τίτλος άλλου τραγουδιού στο δίσκο αλλά τελικά η ιστορία θα έγραφε το ομώνυμο τραγούδι να είναι ένα από τα πιο κλασικά του συγκροτήματος και η βάση για μια από τις καλύτερες διασκευές (Sepultura) στο heavy metal. Το "Orgasmatron" αποτέλεσε την αφετηρία της δεύτερης τριάδας επιτυχημένων άλπουμ με τραγούδια πιο heavy, πιο επιθετικά και με αυξημένες τις ταχύτητες τα οποία όμως ταυτόχρονα είναι και  «ανεβαστικά» και δεν ξεφεύγουν εντελώς από το σκληρό rock 'n' roll με ψήγματα punk που μας είχαν συνηθίσει. Το τετραμελές πια σχήμα, με drummer τον Pete Gill που είχαμε γνωρίσει με τους Saxon, είναι σε τρομερή φόρμα και δημιουργεί εννέα στιβαρές συνθέσεις που αγγίζουν την τελειότητα διαλύοντας τα όποια σύννεφα είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια στους οπαδούς. Ένα άλμπουμ που ακούγεται συνεχώς στο repeat. Θοδωρής Μηνιάτης
	1916 WTG (1991) Το "1916" ήταν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που «καθυστέρησε» να κυκλοφορήσει μιας και μέχρι το "Rock 'N' Roll" (1987) οι Motörhead είχαν συνηθίσει τους οπαδούς σε κυκλοφορίες ανά πιο τακτά διαστήματα. Η δικαστική διαμάχη που είχαν όμως με την εταιρία που έκαναν τα "Orgasmatron" και "Rock 'N' Roll" έπρεπε να τελειώσει για να κάνουν το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα. Στο "1916" ακούμε τραγούδια πού έχουν χαρακτηρίσει την αισθητική και το στυλ της μπάντας όπως τα "The One To Sing The Blues", "No Voice In The Sky" και "I'm So Bad (Baby I Don't Care)", μια από τις ωραιότερες μπαλαντοειδείς συνθέσεις στην ιστορία τους, το "Love Me Forever" αλλά και τραγούδια-αφιερώσεις σε δυο σημαντικά κομμάτια της ζωής του Lemmy: την ασχολία του με τα πολεμικά θέματα ("1916") και τους «κολλητούς» Ramones ("R.A.M.O.N.E.S."). Το "1916" είναι μια πλήρης συνθετικά δουλειά και θα μπορούσε να κέρδιζε το Grammy το 1992 αν οι τελικοί νικητές Metallica δεν είχαν κάνει πάταγο με το ομώνυμο δίσκο τους ένα χρόνο πριν. Ήταν μάλιστα αυτή που «έκλεισε» την δεύτερη τριάδα κορυφαίων κυκλοφοριών και συνολικά την κορυφαία εξάδα που αναφέρεται συνήθως από τους οπαδούς ως αυτή που ορίζει το τι είναι οι Motörhead. Θοδωρής Μηνιάτης
Other Essentials
	Bomber Bronze / Mercury (1979) Το 1979 ήταν μια άκρως παραγωγική χρόνια για τους Motörhead. Επτά μήνες μετά το μνημειώδες "Overkill" και σίγουρα προς έκπληξη όλων αφού λογικά κανείς δεν περίμενε τόσο σύντομα μια δισκογραφική τους κίνηση, κυκλοφορούν το "Bomber", μια δουλειά που χάνει στις λεπτομέρειες την πρωτοκαθεδρία από τα "Ace Of Spades" και "Overkill" από την πρώτη περίοδο του σχήματος. Ο συνθετικός οίστρος που υπήρχε στα τρία μέλη του σχήματος, τους κάνει να γράψουν αειθαλή τραγούδια ("Dead Men Tell No Tales", "Stone Dead Forever")  που ακούγονται φρέσκα μέχρι και σήμερα. Παρόλο που ακολουθήθηκε με ευλάβεια η συνταγή του "Overkill", οι συνθέσεις εδώ είναι ένα μικρό κλικ πιο αδύναμες αλλά και πάλι πολύ ικανοποιητικές. Σαφώς την μερίδα του λέοντος στις καρδιές των οπαδών κέρδισε το ομώνυμο τραγούδι, το οποίο έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ταυτότητα των Motörhead. Ένα τραγούδι που από τότε συνοδεύεται στις περισσότερες εμφανίσεις τους με το χαρακτηριστικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο που απεικονίζεται στο εξώφυλλο. Θοδωρής Μηνιάτης
	Rock 'N' Roll GWR (1987) Συνεχίζοντας στις ράγες που έστρωσαν οι ίδιοι με το "Orgasmatron", οι Motörhead προσπάθησαν να επαναλάβουν την επιτυχημένη συνταγή. Με τον 'Philthy Animal' Taylor ξανά πίσω από τα drums όλα έδειχναν ιδανικά. Παρόλη την ποιότητα του άλμπουμ όμως, αυτό δείχνει σε σημεία κατώτερο του προκάτοχου του μιας και δεν έχει την ίδια συνοχή και δύναμη, ενώ και ο Animal δεν προσφέρει ακριβώς τα αναμενόμενα. Άσχετα με τη συγκεκριμένη σύγκριση, το "Rock 'N' Roll" περιέχει δύο κλασικά τραγούδια, το ομότιτλο και το "Eat The Rich", που το ανεβάζουν μια σκάλα ενώ συνθέσεις όπως τα "Dogs" και "Traitor" στέκονται σε ψηλό επίπεδο. O Lemmy τραγουδά με την ίδια μαγκιά που τον χαρακτήριζε πάντα, ενώ ο ...περαστικός Michael Palin των Monty Python προσθέτει μια πινελιά χιούμορ. Αν έλειπαν και μερικά ανέμπνευστα filler όπως το "The Wolf" και υπήρχε ένας drummer τύπου Mikkey Dee, ο δίσκος θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια όλες τις κορυφαίες τους κυκλοφορίες. Αντώνης Μουστάκας
	Inferno SPV (2004) Είναι αρκετά τα άλμπουμ του τύπου «διατηρώ επάξια το μύθο» που μας χάρισε η τελευταία ως τώρα σύνθεση του συγκροτήματος (Kilmister / Campbell / Dee). Έτσι και το καλύτερο στα σημεία από τα υπόλοιπα "Inferno", που αποτελεί άλλη μια πετυχημένη μίξη των δύο κλασικών εποχών του συγκροτήματος, στιχουργικά και συνθετικά, με έμφαση στην δεύτερη. Τα "Terminal Show" και "In The Name Of Tragedy" είναι καταιγιστικά και θυμίζουν εποχές "Orgasmatron", το "Suicide" σε γυρνά σε εποχές "Ace Of Spades", ενώ αναπνοή παίρνεις μόνο λίγο πριν το τέλος, με το υπέροχο country blues "Whorehouse Blues". Η παραγωγή του Cameron Webb είναι αυτή που πρέπει και η χημεία του συγκροτήματος ιδανική, ακριβώς όπως την απολαμβάνουμε στις συναυλίες τους. Πρωταγωνιστής ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ο Mikkey Dee, ο οποίος οδηγεί με πάθος και ακρίβεια την αμαξοστοιχία στο 17ο σταθμό της στουντιακής καριέρας της. Αντώνης Μουστάκας
Nerd Alert
	Another Perfect Day Bronze / Mercury (1983) Το 1983 ήταν μια άκρως κομβική χρονιά για τους Motörhead. Το group ελαφρώς αλλάζει τον ήχο του, ευτυχώς όχι δραστικά, θέλοντας να γίνει λίγο πιο εμπορικό και να ακουστεί σε μεγαλύτερο κοινό. Ένα χρόνο πριν ο μέχρι πρότινος κιθαρίστας του σχήματος Fast Eddie Clark αποχωρεί από το σχήμα. Ως αντικαταστάτης προσλαμβάνεται ο πρώην κιθαρίστας των Thin Lizzy, Brian Robertson. Η κακή και κυρίως αταίριαστη με τους υπόλοιπους εικόνα που είχε επί σκηνής - φορώντας σορτς και παπούτσια μπαλαρίνας, αλλά και η άρνηση του να παίξει το παλαιότερο υλικό που ήθελαν τότε να ακούνε οι οπαδοί στις ζωντανές εμφανίσεις, ήταν οι δύο κυριότεροι λόγοι που σήμαναν το τέλος στην μικρή σε διάρκεια καριέρα του με τους Motörhead. Παρ' όλα αυτά, ο δίσκος έχει αξιομνημόνευτα τραγούδια μερικά εκ των οποίων αποτελούν υλικό επιπέδου best of ("Dancing On Your Grave", "Shine"). Ήταν ένα άλμπουμ που ναι μεν άρεσε, και αρέσει μέχρι σήμερα, αλλά δίχασε, ειδικά το πιο παρωπιδιασμένο κοινό. Ευτυχώς η παρουσία του Roberston δεν έφερε μακροπρόθεσμα άλλες αλλαγές, αντίθετα ήταν η αιτία οι Motörhead να κάνουν μια δεύτερη καριέρα τρία χρόνια μετά. Θοδωρής Μηνιάτης
Only On Discount
	Aftershock UDR (2013) Το 2013 βρίσκει αισίως τους Motörhead να κυκλοφορούν τον τελευταίο μέχρι στιγμής δίσκο τους. Σχεδόν όλη την χρονιά ο frontman του group Ian Fraser «Lemmy» Kilmister είχε προβλήματα με την υγειά του. Παρόλα αυτά μπαίνουν στο studio και μας παρουσιάζουν έναν δίσκο που ηχητικά είναι Motörhead, συνθετικά όμως χωλαίνει. Ίσως τα μέλη να επηρεάστηκαν από τα όποια θέματα του Αρχηγού και έτσι τα τραγούδια σε πολλά σημεία είναι σαν να ακούς συνθέσεις του παρελθόντος με άλλους στίχους. Ο δίσκος τελικά μοιάζει σαν να θέλανε απλά μια κυκλοφορία που να συντηρήσει το ήδη υπάρχον όνομα και την φήμη του σχήματος και όχι να προσφέρει συνθέσεις καλού επιπέδου όπως μας έχουν συνηθίσει. Σαφώς υπάρχουν τραγούδια που μπορούν να  αγαπηθούν αλλά δεν έχουν την φρεσκάδα και την δύναμη που θα ήθελαν οι σκεπτόμενοι οπαδοί από το σχήμα. Θοδωρής Μηνιάτης
Live
	No Sleep 'Til Hammersmith Bronze (1981) Τυχεροί οι καλλιτέχνες που αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ζωντανές ηχογραφήσεις την περίοδο που μεγαλουργούσαν. Με το «χρυσό» "Ace Of Spades" και το «αργυρό» Overkill ήδη να πιστοποιούν την επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο το "No Sleep 'Til Hammersmith" χαρίζει το μοναδικό Νο1 στο συγκρότημα εκμεταλλευόμενο κυρίως την δυναμική του «Άσου Μπαστούνι». Στα λιγότερα από τα 40 λεπτά του, το άλμπουμ αυτό συμπυκνώνει όλη την ενέργεια και τη δυναμική της κλασικής πρώτης σύνθεσης που ως τώρα είχε αποτυπωθεί μόνο στουντιακά. Με επιλογές από τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ και με το εναρκτήριο "Ace Of Spades" να οδηγεί το τρελό αυτό αγώνα ταχύτητας όπου τα τραγούδια παίζονται πιο γρήγορα και πιο δυναμικά από τις αρχικές εκτελέσεις (ακούστε για παράδειγμα το "Stay Clean"), το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από ένα ιστορικό άλμπουμ και μια από τις σπουδαιότερες ζωντανές ηχογραφήσεις στην ιστορία του rock. Αντώνης Μουστάκας

A Compilation
Τα πολλά μικρής διάρκειας τραγούδια των Motörhead μάς επιτρέπουν να χωρέσουμε αρκετά διαμάντια στην 80-λεπτη επιλογή μας. Από την άλλη η πληθώρα κλασικών τραγουδιών που πρέπει να αναφέρουμε μας αναγκάζουν να αφήσουμε έξω αγαπημένες μας «ιδιαιτερότητες» τύπου "Iron Horse / Born To Lose" ("On Parole"), "Just 'Cos You Got the Power" ("No Sleep At All") και "Whorehouse Blues" ("Inferno"). Ή και όχι τελικά.

Motorhead (Motorhead)
Overkill (Overkill)
Stay Clean (Overkill)
No Class (Overkill)
Metropolis (Overkill)
Dead Men Tell No Tales (Bomber)
Stone Dead Forever (Bomber)
Bomber (Bomber)
Ace Of Spades (Ace Of Spades)
Love Me Like A Reptile (Ace Of Spades)
The Chase Is Better Than The Catch (Ace Of Spades)
Iron Fist (Iron Fist)
Shine (Another Perfect Day)
Dancing On Your Grave (Another Perfect Day)
Killed By Death (No Remorse)
Deaf forever (Orgasmatron)
Orgasmatron (Orgasmatron)
Rock 'N' Roll (Rock 'N' Roll)
Eat The Rich (Rock 'N' Roll)
The One To Sing The Blues (1916)
I'm So Bad (Baby I Don't Care) (1916)
No Voices In The Sky (1916)