Γι' αυτό αποφασίσαμε να πάρουμε λίγο πιο πολύ στα σοβαρά τη μουσική
...επειδή είναι σαν τη ροδιά που φύτεψες πριν χρόνια στην αυλή σου
Από τον Μάνο Πατεράκη, 08/05/2015 @ 11:23
Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Και εσύ και εμείς, και μόνο που μπήκαμε στη λούπα ανταλλαγής απόψεων και αναλύσεων επί δομημένων ήχων για την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση του ανθρώπου, το έχουμε πάει ένα βήμα παραπέρα από το νορμάλ.
Ο σωστός, ο κανονικός ο κόσμος θα ανέβει στα τραπέζια στον Παντελίδη, θα κάνει twerking σε r'n'b ηβέντς, θα πάει να κάνει headbanging με το "Chop Suey" σε ένα κλαμπ... Δεν το λέω ειρωνικά. Αυτοί έχουν πιάσει το νόημα.
Αυτοί είναι, συνήθως, που ρουφάνε στο μέγιστο την ουσία της μουσικής, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ροή συναισθημάτων μέσω ηχητικών παλμών και πρόκληση νεότερων συναισθημάτων φιλτραρισμένων από τα βιώματα του δέκτη... Εμπνευσμένο ε;
Είμαστε λιγάκι nerds ε;
Καθότι η μουσική είναι τέχνη, δεν χρειάζεται λογική από τη μεριά του κοινού. Την απολαμβάνουν μια χαρά και σε ενστικτώδες μουντ. Ίσως, δε, να την απολαμβάνουν καλύτερα διότι είναι πιο δεκτικοί έτσι, δίχως νοητικές αντιστάσεις. Το ότι η μουσική είναι η πλέον λαϊκή τέχνη, μόνο ενισχύει το προαναφερθέν.
Και ερχόμαστε εμείς, ως φιλοτελιστές ήχου, να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων, λίστες επί λιστών, να υποδεικνύουμε κρυφά πολλαπλά νοήματα, να κοσκινίζουμε ενορχηστρώσεις και να ανακαλύπτουμε την υποβόσκουσα επικοινωνία μεταξύ καλλιτέχνη και ακροατή.
Είμαστε λιγάκι nerds ε; Και μόνο που έχεις φτάσει να διαβάζεις μέχρι αυτό το σημείο ένα άρθρο που τιτλοφορείται «γι' αυτό αποφασίσαμε να πάρουμε λίγο πιο πολύ στα σοβαρά τη μουσική» ...το καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι και πολύ στα καλά σου.
Ωστόσο, θέλω να σε δικαιολογήσω και να δικαιολογήσω και τον εαυτό μου ταυτόχρονα που έχουμε μια επιστημονική, σχεδόν χειρουργική προσήλωση στο να παίρνουμε τη μουσική στα σοβαρά. Να την χωρίζουμε σε εκατοντάδες παρακλάδια και υποκατηγορίες και να τσακωνόμαστε γι' αυτά...
Το ενδιαφέρον έγκειται στον δαρβινισμό της μουσικής
Για να φτάσουμε στο μυστικό που κάνει τόσο συναρπαστική τη μελέτη της σύγχρονης μουσικής και των εκφάνσεών της, ως μέρος του πακέτου απόλαυσης που μας προσφέρει, θα σας παραπέμψω σε μια είδηση που κατέκλυσε το διαδίκτυο χθες και σήμερα:
«Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και του Imperial College απέκτησαν πρόσβαση μέσω του Last.fm σε 17.000 κλιπ των 30 δευτερολέπτων τραγουδιών που βρέθηκαν στα charts του Billboard από το 1960 μέχρι το 2010. Κάνοντας χρήση data-mining λογισμικού, ανέλυσαν στοιχεία όπως συγχορδίες και μουσικά όργανα με τη βοήθεια του Last.fm.
Μετά από την κατασκευή διαγραμμάτων για τις τάσεις που επικράτησαν σε σχέση με τη χρονολογία, βρήκαν πως υπήρξαν τρεις επαναστάσεις στη μουσική τα τελευταία 50 χρόνια: το rock 'n' roll στη δεκαετία του '60, το new wave στα '80s και το hip hop στα '90s.»
Το ενδιαφέρον στην εν λόγω είδηση δεν είναι ότι σου δίνει πάτημα να κράξεις όταν λένε επανάσταση κάτι που δεν σου αρέσει αντί για κάτι που σου αρέσει. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε κάνει να σκεφτείς τον δαρβινισμό της μουσικής. Την αέναη και ασταμάτητη εξέλιξή της.
Πώς διάολο προέκυψε κάποια στιγμή το hip hop; To rock 'n' roll; Το heavy metal; Η house; Υπάρχει, σίγουρα, μια εξελικτική διαδικασία που εξαρτάται άμεσα από τα τεχνολογικά μέσα, την κοινωνικοπολιτική συγκυρία στην οποία ζει ο δημιουργός και από την τύχη.
Ας καγχάσουμε επιδεικτικά μπροστά σε όσους ισχυρίζονται ότι η μουσική βρίσκεται σε αδιέξοδο και πως όλα έχουν παιχτεί
Αποφασίσαμε να πάρουμε τη μουσική λίγο πιο πολύ στα σοβαρά γιατί είναι σαν την ροδιά που βρισκόταν στην αυλή, στο χωριό μας, όταν ήμασταν μικροί. Την βλέπαμε κάθε μέρα και παρέμενε η ίδια. Άντε κανά φύλλο να ξεραινόταν το πολύ... Όμως, μια ματιά στο παρελθόν, στο προηγούμενο καλοκαίρι, αρκούσε για να πειστείς ότι δεν είναι ουδέποτε σταθερή.
Τώρα που την κοιτάζεις εξελίσσεται. Εξελίσσεται με τόσο αργό ρυθμό και συνέπεια ως προς τη συνέχειά της που οι κοντόφθαλμοι θα πουν πως τίποτα δεν κινείται μέσα της. Όμως εσύ ξέρεις ότι στιγμή με τη στιγμή αλλάζει και άπειρες μικρές διεργασίες λαμβάνουν χώρα στο παρασκήνιο...
Η ομορφιά της, η σκιά της, η μυρουδιά της, οι καρποί της θα είναι το κέρδος σου. Δεν γνωρίζεις πού θα φτάσει, πόσα κλαδιά θα πετάξει και προς ποια κατεύθυνση... Είναι τόσο χαοτικά πολλοί οι παράγοντες που τα επηρεάζουν όλα αυτά που μοιάζουν σχεδόν τυχαία. Ωστόσο, υπάρχουν αυτοί οι παράγοντες, είναι πεπερασμένοι, και καθώς προσπαθείς να τους αναλύσεις γίνεσαι σοφότερος.
Γι' αυτό, ας καγχάσουμε επιδεικτικά μπροστά σε όσους κάθονται και κοιτάνε με εμμονή μόνο ένα κλαδάκι, διότι αυτοί χάνουν το δέντρο που είναι μια ενιαία οντότητα. Επίσης, ας καγχάσουμε επιδεικτικά μπροστά σε όσους ισχυρίζονται ότι η μουσική βρίσκεται σε αδιέξοδο και πως όλα έχουν παιχτεί. Εδώ θα είμαστε (;) σε δεκαπέντε χρονάκια από τώρα, να ακούμε πράγματα που ούτε που θα καταλάβουμε πώς προέκυψαν από αυτά που ακούγονται τώρα. Άρα...
...κάτι κινείται στη μουσική. Και τώρα που μιλάμε. Και πάντα. Και εμείς είμαστε εδώ, ανυπόμονοι για το αποτέλεσμα.
Footnotes
♠ Ξαφνικά, από χθες, αναπαράχθηκε παντού μια παλιά «είδηση» της Athens Voice ότι η γυναίκα του Γιάνη του Βαρουφάκη είναι το πρόσωπο για το οποίο γράφτηκε το "Common People" των Pulp. Η αλήθεια είναι πως οι στίχοι ταιριάζουν και αυτό είναι όση απόδειξη χρειάζεται για να το αναδημοσιεύσω. Δεν το ξέρατε; Έτσι λειτουργούν τα ίντερνετς.
♠ Αλλά δεν είναι μόνο η Βαρουφάκαινα. Τώρα πια ξεπηδούν φήμες ότι το "White Dove" των Scorpions αναφέρεται ξεκάθαρα στην Περιστέρα του Τσίπρα. Το σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «η ελπίδα έρχεται» και το ρεφραίν εξηγεί ξεκάθαρα: Take our hope under your wings, for the world to know that hope will not die.
♠ Ας σοβαρευτούμε, όμως. Υπάρχει μια βρετανική νεοψυχεδελική μπάντα που έχει κυκλοφορήσει καμιά 25αριά δίσκους μέχρι σήμερα. Ονομάζονται The Bevis Frond. Το 1988 κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ με black metal εξώφυλλο ονόματι "Triptych". Ακούστε το. Είναι ΤΟ ΡΟΚ, όπως το δίδαξε ο Roky Erikson. Μεγάλη δισκάρα.
♠ Αύριο αναμένουμε απίστευτη συναυλία από τους Raketkanon. Έχουν τη βρωμιά των Neurosis και την παράνοια των Big Business, με μια hardcore αλητεία. Μην τους χάσετε, στο περσινό Plissken διακόρευσαν.
♠ Ο ντράμερ των Planet Of Zeus κυκλοφόρησε φέτος γαμώ τους alternative δίσκους, υπό το όχημα Night Knight. Μεγάλο και ανέλπιστο κόλλημα. Επίσης, περιέχει το "Jigsaw Falling Into Place" του 2015 ονόματι "Turn Back Time".
♠ Πόσο ωραίο είναι που ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Κάνω μια μικρή αναφορά στο τέλος του άρθρου μου της προηγούμενης εβδομάδας σε μια άσημη metal μπάντα από την Charlottesville των Η.Π.Α. και χωρίς να τους το μεταφέρει κανείς, εντόπισαν το άρθρο μου, το είπαν Viking Metal op.ed. (τι εννοείς, «τι σημαίνει op.ed.;») και το ανέβασαν στο Facebook τους. Να τα λέγαμε αυτά στους παλιούς που έγραφαν webzine με στυλό και αντάλλασαν κασέτες με τα ΕΛΤΑ με καμένους Νορβηγούς μαλλιάδες, θα μας έπαιρναν με τις πέτρες...
Ο σωστός, ο κανονικός ο κόσμος θα ανέβει στα τραπέζια στον Παντελίδη, θα κάνει twerking σε r'n'b ηβέντς, θα πάει να κάνει headbanging με το "Chop Suey" σε ένα κλαμπ... Δεν το λέω ειρωνικά. Αυτοί έχουν πιάσει το νόημα.
Αυτοί είναι, συνήθως, που ρουφάνε στο μέγιστο την ουσία της μουσικής, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ροή συναισθημάτων μέσω ηχητικών παλμών και πρόκληση νεότερων συναισθημάτων φιλτραρισμένων από τα βιώματα του δέκτη... Εμπνευσμένο ε;
Είμαστε λιγάκι nerds ε;
Καθότι η μουσική είναι τέχνη, δεν χρειάζεται λογική από τη μεριά του κοινού. Την απολαμβάνουν μια χαρά και σε ενστικτώδες μουντ. Ίσως, δε, να την απολαμβάνουν καλύτερα διότι είναι πιο δεκτικοί έτσι, δίχως νοητικές αντιστάσεις. Το ότι η μουσική είναι η πλέον λαϊκή τέχνη, μόνο ενισχύει το προαναφερθέν.
Και ερχόμαστε εμείς, ως φιλοτελιστές ήχου, να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων, λίστες επί λιστών, να υποδεικνύουμε κρυφά πολλαπλά νοήματα, να κοσκινίζουμε ενορχηστρώσεις και να ανακαλύπτουμε την υποβόσκουσα επικοινωνία μεταξύ καλλιτέχνη και ακροατή.
Είμαστε λιγάκι nerds ε; Και μόνο που έχεις φτάσει να διαβάζεις μέχρι αυτό το σημείο ένα άρθρο που τιτλοφορείται «γι' αυτό αποφασίσαμε να πάρουμε λίγο πιο πολύ στα σοβαρά τη μουσική» ...το καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι και πολύ στα καλά σου.
Ωστόσο, θέλω να σε δικαιολογήσω και να δικαιολογήσω και τον εαυτό μου ταυτόχρονα που έχουμε μια επιστημονική, σχεδόν χειρουργική προσήλωση στο να παίρνουμε τη μουσική στα σοβαρά. Να την χωρίζουμε σε εκατοντάδες παρακλάδια και υποκατηγορίες και να τσακωνόμαστε γι' αυτά...
Το ενδιαφέρον έγκειται στον δαρβινισμό της μουσικής
Για να φτάσουμε στο μυστικό που κάνει τόσο συναρπαστική τη μελέτη της σύγχρονης μουσικής και των εκφάνσεών της, ως μέρος του πακέτου απόλαυσης που μας προσφέρει, θα σας παραπέμψω σε μια είδηση που κατέκλυσε το διαδίκτυο χθες και σήμερα:
«Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και του Imperial College απέκτησαν πρόσβαση μέσω του Last.fm σε 17.000 κλιπ των 30 δευτερολέπτων τραγουδιών που βρέθηκαν στα charts του Billboard από το 1960 μέχρι το 2010. Κάνοντας χρήση data-mining λογισμικού, ανέλυσαν στοιχεία όπως συγχορδίες και μουσικά όργανα με τη βοήθεια του Last.fm.
Μετά από την κατασκευή διαγραμμάτων για τις τάσεις που επικράτησαν σε σχέση με τη χρονολογία, βρήκαν πως υπήρξαν τρεις επαναστάσεις στη μουσική τα τελευταία 50 χρόνια: το rock 'n' roll στη δεκαετία του '60, το new wave στα '80s και το hip hop στα '90s.»
Το ενδιαφέρον στην εν λόγω είδηση δεν είναι ότι σου δίνει πάτημα να κράξεις όταν λένε επανάσταση κάτι που δεν σου αρέσει αντί για κάτι που σου αρέσει. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε κάνει να σκεφτείς τον δαρβινισμό της μουσικής. Την αέναη και ασταμάτητη εξέλιξή της.
Πώς διάολο προέκυψε κάποια στιγμή το hip hop; To rock 'n' roll; Το heavy metal; Η house; Υπάρχει, σίγουρα, μια εξελικτική διαδικασία που εξαρτάται άμεσα από τα τεχνολογικά μέσα, την κοινωνικοπολιτική συγκυρία στην οποία ζει ο δημιουργός και από την τύχη.
Ας καγχάσουμε επιδεικτικά μπροστά σε όσους ισχυρίζονται ότι η μουσική βρίσκεται σε αδιέξοδο και πως όλα έχουν παιχτεί
Αποφασίσαμε να πάρουμε τη μουσική λίγο πιο πολύ στα σοβαρά γιατί είναι σαν την ροδιά που βρισκόταν στην αυλή, στο χωριό μας, όταν ήμασταν μικροί. Την βλέπαμε κάθε μέρα και παρέμενε η ίδια. Άντε κανά φύλλο να ξεραινόταν το πολύ... Όμως, μια ματιά στο παρελθόν, στο προηγούμενο καλοκαίρι, αρκούσε για να πειστείς ότι δεν είναι ουδέποτε σταθερή.
Τώρα που την κοιτάζεις εξελίσσεται. Εξελίσσεται με τόσο αργό ρυθμό και συνέπεια ως προς τη συνέχειά της που οι κοντόφθαλμοι θα πουν πως τίποτα δεν κινείται μέσα της. Όμως εσύ ξέρεις ότι στιγμή με τη στιγμή αλλάζει και άπειρες μικρές διεργασίες λαμβάνουν χώρα στο παρασκήνιο...
Η ομορφιά της, η σκιά της, η μυρουδιά της, οι καρποί της θα είναι το κέρδος σου. Δεν γνωρίζεις πού θα φτάσει, πόσα κλαδιά θα πετάξει και προς ποια κατεύθυνση... Είναι τόσο χαοτικά πολλοί οι παράγοντες που τα επηρεάζουν όλα αυτά που μοιάζουν σχεδόν τυχαία. Ωστόσο, υπάρχουν αυτοί οι παράγοντες, είναι πεπερασμένοι, και καθώς προσπαθείς να τους αναλύσεις γίνεσαι σοφότερος.
Γι' αυτό, ας καγχάσουμε επιδεικτικά μπροστά σε όσους κάθονται και κοιτάνε με εμμονή μόνο ένα κλαδάκι, διότι αυτοί χάνουν το δέντρο που είναι μια ενιαία οντότητα. Επίσης, ας καγχάσουμε επιδεικτικά μπροστά σε όσους ισχυρίζονται ότι η μουσική βρίσκεται σε αδιέξοδο και πως όλα έχουν παιχτεί. Εδώ θα είμαστε (;) σε δεκαπέντε χρονάκια από τώρα, να ακούμε πράγματα που ούτε που θα καταλάβουμε πώς προέκυψαν από αυτά που ακούγονται τώρα. Άρα...
...κάτι κινείται στη μουσική. Και τώρα που μιλάμε. Και πάντα. Και εμείς είμαστε εδώ, ανυπόμονοι για το αποτέλεσμα.
Footnotes
♠ Ξαφνικά, από χθες, αναπαράχθηκε παντού μια παλιά «είδηση» της Athens Voice ότι η γυναίκα του Γιάνη του Βαρουφάκη είναι το πρόσωπο για το οποίο γράφτηκε το "Common People" των Pulp. Η αλήθεια είναι πως οι στίχοι ταιριάζουν και αυτό είναι όση απόδειξη χρειάζεται για να το αναδημοσιεύσω. Δεν το ξέρατε; Έτσι λειτουργούν τα ίντερνετς.
♠ Αλλά δεν είναι μόνο η Βαρουφάκαινα. Τώρα πια ξεπηδούν φήμες ότι το "White Dove" των Scorpions αναφέρεται ξεκάθαρα στην Περιστέρα του Τσίπρα. Το σλόγκαν του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «η ελπίδα έρχεται» και το ρεφραίν εξηγεί ξεκάθαρα: Take our hope under your wings, for the world to know that hope will not die.
♠ Ας σοβαρευτούμε, όμως. Υπάρχει μια βρετανική νεοψυχεδελική μπάντα που έχει κυκλοφορήσει καμιά 25αριά δίσκους μέχρι σήμερα. Ονομάζονται The Bevis Frond. Το 1988 κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ με black metal εξώφυλλο ονόματι "Triptych". Ακούστε το. Είναι ΤΟ ΡΟΚ, όπως το δίδαξε ο Roky Erikson. Μεγάλη δισκάρα.
♠ Αύριο αναμένουμε απίστευτη συναυλία από τους Raketkanon. Έχουν τη βρωμιά των Neurosis και την παράνοια των Big Business, με μια hardcore αλητεία. Μην τους χάσετε, στο περσινό Plissken διακόρευσαν.
♠ Ο ντράμερ των Planet Of Zeus κυκλοφόρησε φέτος γαμώ τους alternative δίσκους, υπό το όχημα Night Knight. Μεγάλο και ανέλπιστο κόλλημα. Επίσης, περιέχει το "Jigsaw Falling Into Place" του 2015 ονόματι "Turn Back Time".
♠ Πόσο ωραίο είναι που ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Κάνω μια μικρή αναφορά στο τέλος του άρθρου μου της προηγούμενης εβδομάδας σε μια άσημη metal μπάντα από την Charlottesville των Η.Π.Α. και χωρίς να τους το μεταφέρει κανείς, εντόπισαν το άρθρο μου, το είπαν Viking Metal op.ed. (τι εννοείς, «τι σημαίνει op.ed.;») και το ανέβασαν στο Facebook τους. Να τα λέγαμε αυτά στους παλιούς που έγραφαν webzine με στυλό και αντάλλασαν κασέτες με τα ΕΛΤΑ με καμένους Νορβηγούς μαλλιάδες, θα μας έπαιρναν με τις πέτρες...
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
