Ήταν τώρα συνέντευξη αυτή που μας έδωσε ο Lemmy;

Μπήκε προχθές ο Λεβέντης στη βουλή και δήλωσε έκπληκτος για μια συγκεκριμένη κατάσταση που επικρατεί όσο την θυμάμαι και η οποία με προβλημάτιζε από τα εφηβικά μου χρόνια. Όλως περιέργως, δεν είχε βρεθεί ούτε ένας πολιτικός να την καυτηριάσει, ποτέ. Μιλώ για το αηδιαστικό φαινόμενο που οι συριζαίοι χειροκροτούν πάντα τον συριζαίο ομιλητή και μοναχά αυτόν, οι πασόκοι τον πασόκο, οι κουκουέδες τον κουκουέ, οι νεοδημοκράτες τον νεοδημοκράτη κ.ο.κ.

Δεδομένου ότι τα μυαλά, ο προβατισμός και η εξάντληση κάθε σταγόνας έξυπνης σκέψης και στρατηγικής στα μικροκομματικά συμφέροντα, δεν πρόκειται να αλλάξουν, δεν μπορούμε τουλάχιστο να κόψουμε συναινετικά αυτό το χειροκρότημα; Να το υπονοήσουμε. Να τοιχοκολληθεί μια αφίσα ρε αδελφέ, ότι στο τέλος κάθε ομιλίας... έστω ότι χειροκρότησαν τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ομιλητή και ουδείς άλλος. Να σταματήσει και αυτός ο θόρυβος-σύμβολο του εκφυλισμού της δημοκρατίας.



«Έχουμε κι εμείς (όπου εμείς, βάλε ακροατές) τις ιερές μας αγελάδες»

Τα παραπάνω είναι μια εισαγωγή που ξέφυγε λίγο για να φτάσω στο προκείμενο. Έχουμε κι εμείς (όπου εμείς, βάλε ακροατές) τις ιερές μας αγελάδες. Τα άτομα που θα χειροκροτήσουμε ό,τι κι αν πουν ή κάνουν. Και, κακά τα ψέματα, αν πρέπει κάποιος rock star να είναι στο απυρόβλητο, αυτός είναι ο θείος Lemmy. Πρέπει όμως;

Προ λίγων ημερών έδωσε συνεντεύξεις σε πολλά ελληνικά μέσα, συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, και ημών. Θα σας δώσω και ένα insight: Παρ' όλο που πάντα στοχεύουμε στις ζωντανές συνεντεύξεις, είτε μέσω τηλεφώνου, είτε από κοντά (έχοντας περισσότερες τέτοιες από κάθε άλλο μέσο στα ελληνικά διαδικτυακά εκτάρια), κάποιες φορές η συνέντευξη μέσω mail είναι επιβεβλημένη. Όπως και στην εν λόγω περίπτωση του κυρίου Kilmister. Κανένα πρόβλημα.



«Τον φαντάζεστε τον Lemmy με πιτζάμες, ένα ποτήρι γάλα και αναμμένο λαμπατέρ στο γραφείο του να ξαγρυπνά για να απαντήσει στο Rocking.gr;»

Δεν ξέρω αν προλάβατε να διαβάσετε τη συνέντευξη που έδωσε στον φίλτατο συντάκτη Βασίλη Σκιαδά... Σε περίπτωση που δεν, ορίστε ολόκληρη βρίσκεται εδώ, πιο κοντή και από τον Μπουονανότε όταν σκύβει πριν σουτάρει. Δεν βρίσκω νόημα να μασάμε τα λόγια μας. Από τις εννιά ερωτήσεις που του έγιναν μισοαπάντησε τη μία. Κατόρθωμα;

Και από τη μία μεριά καταλαβαίνω. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα. Είσαι ο Lemmy, έχεις τα χίλια μύρια προβλήματα υγείας, μια κολοσσιαία καριέρα πίσω σου, ένα όνομα στιβαρό που θα μνημονεύεται ωσάν τα επτά θαύματα του κόσμου. Και έχεις το management να σου λέει κάτσε πέντε σερί μέρες και κάνε homework απαντώντας στις ερωτήσεις των ΜΜΕ από την κάθε πινέζα της υφηλίου. Τον φαντάζεστε τον Lemmy με πιτζάμες, ένα ποτήρι γάλα και αναμμένο λαμπατέρ στο γραφείο του να ξαγρυπνά για να απαντήσει στο Rocking.gr; Ή στο ανθυπο-Rocking.gr; Χλωμό.



«Σπιλώνει καθόλου τον μύθο του όλο αυτό;»

Προσωπικά, θα έλεγα ότι βρωντοφώνηξε ένα «fuck this shit» και έδωσε τις ερωτήσεις σε έναν βοηθό του να τις απαντήσει. Σε περίπτωση που διαβάσατε τη συνέντευξη αυτή ή οποιαδήποτε άλλη που έδωσε στα υπόλοιπα μέσα, καταλαβαίνετε πως δεν είναι καθόλου απίθανο να συνέβη. Σπιλώνει καθόλου τον μύθο του όλο αυτό; Την πώρωση στο "Orgasmatron"; Την τεράστια επιρροή σε εκατοντάδες καλλιτέχνες; Όχι. Αλλά από την άλλη, τόσο το χειρότερο για εκείνον, γιατί με ένα κλικ εδώ θα βρείτε εκατοντάδες, πραγματικά αξιόλογες συνεντεύξεις από καλλιτέχνες με όρεξη, όραμα και κάτι να πουν. Θα προτιμήσω να σπαταλήσω τον χρόνο μου και να διαβάσω αυτές, 'σχωράτε με αν ακούγομαι βέβηλος.

Footnotes

♠ Έχω πάθει πώρωση, εθισμό, εμμονή με το νέο άλμπουμ των The Bevis Frond. Τεράστιο συγκρότημα, τεράστια δισκογραφία, θα τα πω και στο αντίστοιχο review. Εκεί που θέλω να εστιάσω είναι στο πόσο υπέροχο μπορεί να γίνει το ευαγές και απλούστατο Rock (ναι, κεφαλαίο) όταν είναι παντελώς απογυμνωμένο από οτιδήποτε επιτηδευμένο, δήθεν, πολύπλοκο, larger than life και εστιάζει στην ουσία. Και φαντάσου ότι είμαι θιασώτης του larger than life! Για αρχή, δώστε βάση στο "Manual Labour" και το "Down Here" και -από περιέργεια- πείτε μου εντυπώσεις μέσω της φόρμας επικοινωνίας.

♠ Σε εντελώς διαφορετική διάθεση, είμαι από τους ανθρώπους που στο heavy metal εκτιμούν αμέριστα δύο πράγματα πάνω από οτιδήποτε άλλο. Το επικό feeling και την παχιά εητίλα, χωρίς να σημαίνει ότι χρειάζεται τα δύο αυτά να συνδυάζονται αναγκαστικά. Ως προς την παχιά εητίλα, άκουγα πρόσφατα την πρώτη ισλανδική heavy metal μπάντα (sic). Έβγαλαν έναν μόνο δίσκο το 1985 και έχω κολλήσει με τούτο εδώ (το απίστευτα άθλια ωραίο εξώφυλλο είναι απλά μπόνους). Επιπλέον, σε πιο ατσάλινα, επίσης άγνωστα, μονοπάτια, ένα χρόνο μετά είχαμε το US Power ντεμπούτο των Obsession με το εξαιρετικό ομώνυμο κομμάτι. Και τα δύο είναι προτάσεις για συγκεκριμένα αυτιά ε.

♠ Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι μεγάλη υπόθεση το Rock 'N' Roll Hall Of Fame και ασχολούνται όλοι μαζί του. Και προσοχή, είμαι από αυτούς που καταλαβαίνουν γιατί είναι μεγάλη υπόθεση τα Grammys, οπότε η απορία μου έχει μεγαλύτερη αξία. Όπως και να 'χει, ανακοινώθηκε η shortlist με τους υποψηφίους. Τη δική μου ψήφο έχουν οι Deep Purple και οι Chicago. Αλήθεια, έχετε ψαχουλέψει τη δισκογραφία των τελευταίων; Είναι από τις πλέον αδικημένες μπάντες στη χώρα μας, οπότε είναι καλή ευκαιρία.

♠ Τέλος, θα σας πρότεινα να δείτε με κάποιο τρόπο το "El Club". Πρόκειται για χιλιανή ταινία που προβλήθηκε στις φετινές νύχτες πρεμιέρας και πραγματεύεται με ανθρώπινο τρόπο τα άπλυτα των καθολικών ιερέων που κρύβονται κάτω από το χαλί και δίνει μια υπέροχη αίσθηση της χιλιανής υπαίθρου.