[Θέατρο]: Είδαμε την τελευταία παράσταση των Monty Python

Always look on the bright side of life!

Από τον Λουκιανό Κοροβέση, 24/07/2014 @ 12:09
Όταν σε καλούν οι φίλοι σου σε πάρτι, ειδικά αν αυτό είναι αποχαιρετιστήριο, όχι δεν λες. Έτσι οι μουτζαχεντίν του χιούμορ της κωμικής εξάδας των Βρετανών Monty Python ξεπούλησαν αμεσότατα τα εισιτήρια της μιας και μοναδικής σπέσιαλ προβολής που θα είχε η τελευταία παράσταση της εξάδας (ή μάλλον πεντάδας) στην O2 αρένα του Λονδίνου, ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο. Πιτσιρικάδες της γενιάς των torrent, 60-χρονοι που ήταν φοιτητές στην Αγγλία τα χρόνια του "Flying Circus", και όλοι οι ενδιάμεσοι (εμείς δηλαδή), ενδεδυμένοι συχνά με την κατάλληλη στολή (η κίτρινη μπλούζα του αρχισυντάκτη του Rocking.gr Αντώνη Μουστάκα που δήλωνε την στήριξη του στο People's Front Of Judea - και φυσικά  το μίσος του για το Judean People's Front έκανε την αίσθησή της), γέμισαν ασφυκτικά τον Δαναό, για μια νέα γεύση...από τα παλιά.

Ακολουθούν οι σκέψεις μας μετά το τέλος της παράστασης, μαζί με μια γλυκιά ανάμνηση για όλα αυτά που μας έδωσαν οι Pythons, τόσο στον καθένα ξεχωριστά, όσο και στον δυτικό (χιουμοριστικό) πολιτισμό εν γένει...



7. Ένας φίλος από τα παλιά



Μ' αρέσει που η βρετανική σκηνή αλληλοστηρίζεται τόσο. Και αυτοσαρκάζεται ακόμα περισσότερο. Γιατί σκεφτείτε το εξής: ποιούς άλλους θα μπορούσε να προλογίσει ο Mick Jagger και αυτό να μην φανεί ιεροσυλία; Έτσι, σε ένα μικρό σκετσάκι που παίχτηκε μεταξύ άλλων, αυτή τη μισή ώρα που υποχρεωθήκαμε να βλέπουμε ένα ρολόι να γυρίζει ανάποδα, είδαμε τον Mick Jagger μαζί με ένα αμίλητο Charlie Watts, να σχολιάζει πως οι Pythons «είχαν πλάκα στα '70s, αλλά πλέον δεν έχουν νόημα», πως «ο καλύτερος έχει πεθάνει», πως «έβγαλαν ό,τι καλύτερο είχαν παλιά» και πως «ό,τι είχαν να πουν, το είπαν», ενώ παράλληλα προσπαθεί με τον manager του να φτιάξει το setlist μιας επερχόμενης συναυλίας των Stones, λέγοντας πως θα παίξουν όλα τα κλασικά "Get Off My Cloud", "Satisfaction", "Let's Spend The Night Together", αλλά και... "Dead Parrot", κλείνοντας έτσι το μάτι του στους ίδιους τους, τους οπαδούς - που φυσικά ταυτίζονται σαφέστατα σε πολλά σημεία με αυτούς των Pythons. Μεγάλη στιγμή και μεγάλος φόρος τιμής από ένα τεράστιο, προς τους υπόλοιπους τεράστιους.



6. Ο Άβολος Αμερικανός



Σε ένα από τα κουιζάκια που μας κράτησαν παρέα πριν την έναρξη, η ερώτηση ήταν «ποιός Μonty Python δεν είναι γεννημένος στην Αμερική;», με την απάντηση φυσικά να είναι ο Τerry Gilliam, το «enfant terrible» του αμερικανικού κινηματογράφου των '80s, ο οποίος είναι και ο «πύθωνας» με την πιο αντισυμβατική καριέρα στα χρόνια που ακολούθησαν της εξάδας, καθώς οι ταινίες που έκανε ("Brazil", "Fear And Loathing In Las Vegas", "The Fisher King", "12 Monkeys", μεταξύ άλλων) τον ενέταξαν αυτόματα και σε μια άλλη κατηγορία, αυτή του μεγάλου δημιουργού. Όσο καλός σκηνοθέτης και να είναι όμως ο Gilliam, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως είναι ένας κάκιστος ηθοποιός, ή έστω κωμικά κακός, και στο show τα χρόνια εκτός της σκηνής τον βαραίνουν - παίζει άβολα και άτσαλα και ευτυχώς περιορίζεται σε δεύτερους ρόλους, που ναι μεν βγάζουν γέλιο, αλλά φανερώνουν επίσης το προφανές, ότι είναι πρώτιστα σκηνοθέτης / σεναριογράφος (και δημιουργός των εξαίσιων γραφικών της εξάδας που σχεδόν έκαναν αυτόνομη καριέρα) και λιγότερο ηθοποιός. Ο αμερικανός έδωσε στην εξάδα πιο πολύ χρώμα και εικαστικό σουρεαλισμό, τον οποίο ευτυχώς και μετέφερε ακόμα πιο σκοτεινό, στην καριέρα που ακολούθησε των Pythons, στην Αμερική.



5. Έχει η σάτιρα όρια;



Την ίδια ώρα που στα εγχώρια πράγματα ακόμα χαρτογραφούμε την σάτιρα, οι Pythons βαφτίζουν την παράστασή τους "Live (Mostly) / One Down, Five To Go" και απεικονίζουν στην αφίσα το ένα πόδι του...τάφου (ή του νεκροτομείου αν θέλετε). Προφανώς και η αναφορά πάει στον κοσμαγάπητο Graham Chapman, τον Brian δηλαδή του "Life Of Brian", ο οποίος και έφυγε το 1989. Οι ίδιοι οι Pythons μπορεί στην συνέντευξη τύπου να δηλώνουν αστειευόμενοι πως ο εναλλακτικός τίτλος ήταν «two down, four to go», υποδηλώνοντας ότι ίσως περίμεναν να πεθάνει άλλος ένας για να κάνουν την τελευταία τους παράσταση (είναι και άνω των 70, τους λες και σε κρίσιμη ηλικία), αλλά κατά την διάρκεια του show όχι μόνο παίζουν στο video wall αυτούσιο σκετσάκι του Chapman, αλλά και αλλάζουν τα λόγια ενός σκετς τους, για να πουν πως ο παπαγάλος δεν πήγε πλέον στον Θεό, αλλά πήγε να συναντήσει τον χαμένο τους φίλο. «Κανιβαλισμός» και σεβασμός της απώλειας ταυτόχρονα, για έναν φίλο που έφυγε μεν, θα είναι πάντα όμως συνυφασμένος με την πορεία των έξι, ακόμα και στην τελευταία τους παράσταση, με την απουσία του.



4. O Τυπικός Βρετανός



Αν ο Gilliam έμεινε στην ιστορία ως ο πετυχημένος σκηνοθέτης, ο John Cleese είναι αυτός που έμεινε ως ο πιο πετυχημένος (και αστείος) ηθοποιός. Φανερά μια κλάση πιο πάνω από τους υπόλοιπους, στην μετα-Python εποχή κατάφερε να ξεχωρίσει και να κάνει καριέρα στην Αμερική, με ή χωρίς την συνδρομή των παλιόφιλών του ("A Fish Called Wanda", "007", "Harry Potter"), ενώ παράλληλα γύριζε τον κόσμο με το stand-up του. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει εμφανώς, μπορεί πλέον να μας φαίνεται σαν ένας συμπαθής παππούς, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως ερμηνευτικά, ήταν πρώτος μεταξύ ίσων και αποτελεί τον πιο χαρακτηριστικό ηθοποιό από τους έξι, είτε περπατούσε περίεργα, είτε αναρωτιόταν για τον παπαγάλο του, είτε κρατούσε κάποιον από τους βασικούς ρόλους στις ταινίες τους. Πιο βρετανικός από το Βig Βen και το 4-4-2, με χαρακτηριστική βρετανόφατσα και κορμοστασιά, ο Cleese ήταν πάντα εκεί για να μας κάνει να γελάσουμε, ειδικά κρατώντας τον ρόλο του πιο «σοβαρού» μέσα σε ένα περιβάλλον φαιδρότητας.



3. Ο Φαιδρός Τραγουδιστής



Από το show που παρακολουθήσαμε είναι εμφανές ότι πίσω από την ίδια την παράσταση και ενδεχομένως και την επανασύνδεση, είναι ο Eric Idle, του οποίου το όραμα απόλαυσαν όλοι ζωντανά στην Ο2 αρένα και μαζί τους όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο να βλέπεις ένα άνθρωπο σε μια τέτοια ηλικία να θέλει να προσέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια, να γελά σαν μικρό παιδί με τα αστεία που ο ίδιος έχει γράψει, να πειράζει τις χορεύτριες και να είναι ο πρώτος στο τραγούδι και την πρόζα, ακόμα και αν τα χρόνια του δεν τον βοηθάνε τόσο. Το "Live (Mostly)" είναι εμφανώς το προσωπικό στοίχημα του Idle, ο οποίος φάνηκε και να το διασκεδάζει και περισσότερο: οι επιλογές των σκετς και των τραγουδιών μοιάζουν επιλεγμένες από τον φανατικότερο των οπαδών των Pythons - σαν μια χωροχρονική κάψουλα που θα μπορούσες να δείξεις στο παιδί σου στα χρόνια που θα έρθουν όταν κάποτε σε ρωτήσει «μα καλά, γιατί ήταν τόσο φοβεροί οι Pythons;». Το show δίνει όλες τις απαντήσεις και αποτελεί την σύνοψη και αυλαία για μια τεράστια καριέρα, που στιγμάτισε την αγγλική κωμωδία και εν πολλοίς, την παγκόσμια. Και αυτό οφείλεται σαφέστατα και στον Idle.



2. Η παρακαταθήκη και ΤΟ τραγούδι



Μπορεί στην Ελλάδα να τους αγαπάμε κυρίως για τις ταινίες τους, αλλά το "One Down, Five To Go" ήταν ένα αφιέρωμα στην πρώτη και πιο χύμα περίοδο των Pythons, δηλαδή στο "Flying Circus", το οποίο και εμείς γνωρίσαμε κυρίως μέσω του YouTube, σε αυτή την προσπάθειά μας για αναζήτηση και άλλων στιγμών γέλιου από την εξάδα. Έτσι, το σόου δεν θα μπορούσε παρά να υπενθυμίσει στους πάντες γιατί οι Pythons πέρασαν στον πάνθεον, αναπαράγοντας σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, την ισπανική ιερά εξέταση, το ποδοσφαιρικό παιχνίδι των φιλοσόφων, τον νεκρό παπαγάλο (ψηφισμένο ως το καλύτερο σκετς των Pythons, τόσα χρόνια μετά σε κάνει να γελάς ασταμάτητα τόσο, που ακόμα και οι ίδιοι το σταμάτησαν τρεις-τέσσερις φορές από τα πηγαία γέλια, τα δικά τους και του κοινού) και φυσικά το προσωπικό αγαπημένο "Four Yorkshiremen".



Παράλληλα, η παράσταση κλείνει ίσως με το πιο εμβληματικό τραγούδι που έγραψαν πότε, το "Always Look On The Bright Side Of Life", που είναι ευθεία αναφορά όχι μόνο στο τέλος της ταινίας του "Life Of Brian", αλλά και σε ολόκληρη την κοσμοθεωρία των Pythons: η ζωή είναι σκατά, αλλά «σφύριξε χαρούμενα μπορείς». Τραγούδι μνημείο, που στέκει φωτεινότερο πάνω από πολλές επιτυχίες της εξάδας.



1. Και τελικά τα συμπεράσματα



Φεύγοντας από την αίθουσα νιώθαμε λες και ξεπροβοδίσαμε στην τελευταία τους κατοικία κάποιους κολλητούς φίλους - αυτούς που σε μια τρυφερή ηλικία μας έμαθαν να γελάμε και μας δίδαξαν το σωστό χιούμορ. Παράλληλα, νιώσαμε και μια λίγη στεναχώρια για την χώρα που ζούμε, καθώς συνειδητοποιήσαμε πως η αγγλική τηλεόραση των '70s είναι ακόμα και σήμερα, 40 χρόνια μετά, πιο μπροστά και πιο φιλελεύθερη από την δικιά μας. Θυμηθήκαμε τον Σεφερλή, τον οποίο πετυχαίνουμε τυχαία σε ζάπινγκ να ξεπατώνει και ξεπατικώνει το μετά Python "Faulty Towers" του John Cleese ή το σκετς History of a joke από το "Live At The Hollywood Bowl", καταφέρνοντας να σκοτώσει πηγαία αστεία δεκαετιών και τελικά καταλάβαμε για άλλη μια φορά γιατί αυτοί οι έξι υπήρξαν τεράστιοι -το να κάνεις αθάνατη, παγκόσμια κωμωδία που να αντέχει στον χρόνο και να ξεπερνά γλωσσικά και πολιτισμικά εμπόδια δεν είναι μόνο ταλέντο- είναι υψηλή τέχνη, μια τέτοια που ευτυχήσαμε να την δούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας, τόσο στο υλικό που μας άφησαν οι Pythons τα χρόνια που έδρασαν, όσο και μια τελευταία φορά στην O2 και από εκεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Το DVD που θα κυκλοφορήσει, αναμένεται να σφραγίσει μια καριέρα που είχε μόνο κορυφές και μαζί της, μια ολόκληρη εποχή. The Python are no more. They are ex-Python. They ceased to be κτλ κτλ...
  • SHARE
  • TWEET