[7]: To "Scandal" είναι ό,τι πιο υπερβολικό κυκλοφορεί εκεί έξω

Και είναι κατάλληλο για τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες

Από τον Λουκιανό Κοροβέση, 07/07/2014 @ 12:02
Παλιά (στα '80s) όταν κάτι πήγαινε στραβά, καλούσες τους Ghostbusters. Πλέον όταν κάτι πάει στραβά και θες να κρύψεις το υπερσκάνδαλο που είναι έτοιμο να αποκαλυφθεί, θα καλέσεις την Olivia Pope. Γιατί είναι η καλύτερη της πιάτσας. Και το αναφέρει κάθε πέντε λεπτά, μέσα σε φαινομενικά άσχετες συζητήσεις. Το "Scandal" στο οποίο πρωταγωνιστεί είναι μια υπερβολική σειρά, που είναι τόσο soapy και over the top, που καταντά guilty pleasure - η ολόκληρη πίτσα που θα φας τα μεσάνυχτα εν μέσω δίαιτας για επιστροφή στις παραλίες.

Στην Washington φαίνεται δεν υπάρχει άλλη: όλα τα άπλυτα και άλυτα θέματα πρέπει να πάνε σε εκείνη, η οποία καταφέρνει μέσω του πιο άμεσου μοντάζ που έχει δείξει η αμερικανική τηλεόραση, να τηλεμεταφέρεται από το γραφείο της, στο οβάλ γραφείο και πάλι πίσω, χωρίς καν να έχει μπει το επόμενο μισάωρο της ημέρας. Και την χρειάζονται όλοι, με πρώτο και καλύτερο τον Πρόεδρο, που μπορεί να είναι ο most powerful man in the world (πάλι ξεπηδά σε τακτά χρονικά διαστήματα σε όλες τις συζητήσεις) αλλά δεν μπορεί καν να διαλέξει πουκάμισο χωρίς αυτή. Είναι που είναι ερωτευμένοι; Αχ ναι, αυτό είναι. Είναι που έχει και γυναίκα για τα μάτια του κόσμου; Αν ναι, είναι και αυτό. Είναι αυτό που βλέπουμε μια αδιανόητη σαπουνόπερα; Φυσικά και είναι, αλλά είναι τόσο κακό που καταντά καλό, ή τουλάχιστον ιδανικό για τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια, εκεί που έχεις λιώσει από την ζέστη και την νύστα...



Είναι απορίας άξιο πως η Shonda Rhimes που έφτιαξε το "Grey's Anatomy" (αυτό που δείχνει τα βράδια ο Ant1 και όλοι ή χειρουργούν κόσμο ή κλαίνε, ή κοιμούνται αναμεταξύ των ή όλα αυτά ταυτόχρονα) βάζει παράλληλα την υπογραφή της στο «σκάνδαλο», το οποίο όπου και να κοιτάξω έχει και τις καλύτερες κριτικές! Ίσως θέλει να σώσει την χαμένη τιμή των (τηλεοπτικών) γυναικών, καθώς εκεί που στο Seattle Grace όλες κλαίνε ανά πεντάλεπτο, η Pope θαρρείς πως δεν θα συσπαστεί το πρόσωπό της, ακόμα και αν της καρφώσεις με nail gun το χέρι στην άσφαλτο. Ενώ παράλληλα την λούζεις με καυστική ποτάσα. Η Kerry Washington που την ερμηνεύει έχει το εξής παράδοξο: ερμηνεύει εξαίσια ένα ρόλο που έχει την εκφραστικότητα της αρχαιοελληνικής θεατρικής μάσκας - στο 90% των περιπτώσεων δεν πρέπει να αντιδράσει (λόγω δουλειάς και μπιτσοσύνης πάντα) λες και είναι η φάτσα της ασφαλτοστρωμένη και αλφαδιασμένη. Και φυσικά όλα αυτά γίνονται για να πέφτει μια στο τόσο σε μια συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή, όπου μοιάζει να υγραίνεται λίγο το μάτι της και να μας δείξει ότι και οι hard working bitches έχουν ψυχή. Cliché όσο δεν πάει, αλλά γοητευτικό cliche. Μαζί της; Μια ομάδα από χαρακτήρες-καρικατούρες που αυτοαποκαλούνται «gladiators in suits» και είναι έτοιμοι να πεθάνουν για εκείνη, γιατί κάποτε τους έσωσε... Και λέγοντας «πεθάνουν», εννοούμε να σπάσουν κάθε νόμο που υπάρχει εκεί έξω, μόνο και μόνο πιστεύοντας πως υπηρετούν ένα ανώτερο σκοπό, φορώντας το «άσπρο καπέλο» της πρωταγωνίστριας, η οποία στέκει αγέρωχη σε ένα Moral highground και επιτηρεί, όχι μόνο αυτούς, αλλά και τον Πρόεδρο και όλους τους κολασμένους της Washington. Κυρίες και κύριοι, η πιο καλή «κακή» σειρά εκεί έξω, σε ανάλυση επτά χαρακτήρων.



7. Η αγέλη των Quinn / Abby / Harrison



Ξεκινώντας από το supporting cast, η σειρά έχει απ' όλα: και τον πιστό σκύλο Harrison (Columbus Short) που θα έδινε και το νεφρό του στην Olivia χωρίς να ρωτήσει καν τι το θέλει, και την αμφισβητία Abby (Darby Stanchfield) που κάνει επίσης ότι λέει η Olivia, αμφισβητώντας την (τότε γιατί το κάνει, δεν ξέρουμε) και την αφελή με «σκοτεινό παρελθόν» Quinn, που μπαίνει στην ομάδα χωρίς να ξέρει τι δουλειά κάνει, και κανείς ποτέ δεν της εξηγεί. Κοινή συνιστώσα και των τριών: οι κακές ερμηνείες, που μοιάζουν λες και τελείωσε το budget στους βασικούς ηθοποιούς και τελικά προσέλαβαν και κάποιους άλλους, μόνο και μόνο για να λένε στομφώδη πράγματα μπροστά στην κάμερα. Η σειρά παίζει θεωρητικά με το δίλημμα «μήπως η Olivia δεν είναι και τόσο καλή τελικά», αλλά οι τρεις χαρακτήρες θυμίζουν απλά βουλευτές που ψηφίζουν τα μνημόνια για να μην καταστραφεί η χώρα - παρασυρμένοι από ένα ανώτερο στόχο που δεν πολυκαταλαβαίνουν, είναι η πιστή αγέλη της Olivia που απλά γεμίζει τον τηλεοπτικό μας χρόνο.



6. Ο δολοφόνος με το χαζό πρόσωπο, Huck



Από την άλλη ο πρώην black opps της CIA που τον μάζεψε η Olivia κυριολεκτικά από τον δρόμο Huck, του Guillermo Diaz, είναι σαφώς πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση (και φτυστός με τον Παντελή Παντελίδη): αντίστοιχο Puppet της Olivia με τους άνωθι, είναι ταυτόχρονα και υπερχακεράς και σούπερ βασανιστής / δολοφόνος, ο ιδανικός άνθρωπος δηλαδή για να καλέσεις στα βαφτίσια του παιδιού σου. Από την μια πιστώνω στην σειρά ότι είναι από τις λίγες που δείχνει ένα δολοφόνο «ταγμένο στο καλό» να υποφέρει από το βάρος του παρελθόντος του και να κάνει προσπάθειες για καλύτερο μέλλον, από την άλλη το γεγονός ότι παθαίνει υστερίες και είναι υπερειδικός στο να σφάζει κόσμο, δεν φαίνεται να προβληματίζει κανένα για την ασφάλειά του. Εγώ δεν θα ήθελα να διαφωνήσω με τον συγκεκριμένο πάντως για το ποιος θα πάρει άδεια το καλοκαίρι...



5. H trophy wife, Κα. Προέδρου, Mellie Grant



Κάπου στην Αμερική σίγουρα υπάρχουν γυναίκες που είναι ταγμένες στο να γεννάνε τα παιδιά σου και να σε βάζουν στον Λευκό Οίκο. Αλλιώς δεν εξηγείται πως συναντάμε στο συγκεκριμένο άλλη μια, την Mellie της Bellamy Young, που εμφανισιακά θεωρείς πως έχει σχεδιαστεί από ρεπουμπλικάνικο υπολογιστή και πρακτικά είναι αυτό που περιμένεις (σε επίπεδα καρικατούρας): αριβίστρια μέχρι θανάτου, θα στηρίξει τον κερατά άντρα της όσο πρέπει για να διασφαλίσει -τι άλλο- ότι εκείνη θα είναι Πρόεδρος μια μέρα. Η γυναίκα -ευθεία αναφορά στην Hillary- δυστυχώς δεν έχει τίποτα ούτε από την κομψότητα της Julianna Margulies του "Good Wife", ούτε από την επαφή με την πραγματικότητα: κρυφακούει πίσω από πόρτες σαν λυκειοκόριτσο, μηχανορραφεί με όποιον της φανεί διαθέσιμος και παίζει πάντα την κάρτα της μάνας του έθνους. Παράλληλα λατρεύει και υπονομεύει ταυτόχρονα τον Πρόεδρο, όπως σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες του "Scandal".



4. Το gay γεράκι, Cyrus Beene



Σε μια σειρά που οι υπερβολές δεν έχουν τέλος, το γεγονός ότι το δεξί χέρι του Προέδρου είναι openly gay παρότι ρεπουμπλικάνος, είναι ίσως το πιο μεγάλο τραύμα που έχει δεχθεί η επαφή της σειράς με την πραγματικότητα. Ο Cyrus του Jeff Perry, μπορεί το πρωί να μηχανορραφεί (και αυτός προφανώς), για να ρίξει / στηρίξει τον Πρόεδρο (ανάλογα το επεισόδιο), να κολλάει και να ξεκολλάει με την Olivia, ανάλογα τα κόζα, αλλά το βράδυ παραμένει ο γλυκός τζουτζούκος που θα γυρίσει στον άντρα του, ο οποίος είναι μεγαλοδημοσιογράφος που καλύπτει θέματα του Λευκού Οίκου, για να συζητήσουν το ενδεχόμενο υιοθεσίας παιδιού. Και όλα αυτά, εν γνώσει τόσο του κόμματος, όσο και όλου του Λευκού Οίκου. Φανταστείτε τις αναλογίες με τα ελληνικά πράγματα και σκεφτείτε σε τι άκρα πάει η σειρά για να διατηρήσει την πολιτική της ορθότητα (ή έστω ανορθογραφία) ανέπαφη: όλα μπορούν να συμβούν στον κόσμο του "Scandal" και δεν εντυπωσιάζουν κανένα, καθώς όλοι είναι απασχολημένοι με το να αλληλομαχαιρώνονται πισώπλατα. Ας χρεώσω όμως στον Perry ότι κρατάει τις ερμηνείες σε ένα επίπεδο, παρότι αναφέρει την ηγεμονία και την μεγαλοπρέπεια της Αμερικής, περισσότερα λεπτά, απ’ όσο διαρκεί ένα κανονικό επεισόδιο (τον νιώθεις να στα ψιθυρίζει και το βράδυ στον ύπνο σου στο αυτί).



3. Η αντιπρόεδρος που είδε τον Θεό, Sally Langston



Αν στο γεράκι η πολιτική ορθότητα παίζει με τις ευαισθησίες μας, στο θέμα της Αντιπροέδρου Kate Burton, μας δείχνει μια καρικατούρα, από την ανάποδη. Πιο hardcore Χριστιανή δεν θυμάμαι να έχω δει σε mainstream σειρά, με την Sally να επικαλείται την βοήθεια του Θεού, πιο συχνά από την Ελένη Λουκά. Για εκείνη, όλα εκπορεύονται από Εκείνο και με το Θέλημά Του, θα έρθει και εκείνη στην προεδρία (προφανώς) για να εκδιώξει τον πόρνο πρόεδρο και να σώσει την Αμερική. Η χριστιανική ηθική με τον πολιτικό αριβισμό δεν ήταν ποτέ τόσο χαζομπλεγμένα σε σειρά της Αμερικής και η Sally εκπροσωπεί επάξια όλα τα κλισέ που θέλεις να χρεώσεις στους ρεπουμπλικάνους και δεν μπορείς, γιατί το γεράκι είναι ομοφυλόφιλος και ο πρόεδρος τα έχει με μαύρη γυναίκα. Το "Scandal" ερεθίζει τα συντηρητικά σου ένστικτα μεν, σου πετάει και ένα μπισκότο κλισαρισμένης πραγματικότητας δε, για να διατηρήσει κάποια επαφή με καταστάσεις που μπορεί και να συμβαίνουν.



2. Ο αναποφάσιστος πρόεδρος, Fitzgerald Grant



Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να καλέσει το ασανσέρ χωρίς να κάνει δημοψήφισμα, είναι ταυτόχρονα ο πιο άσχημα γραμμένος χαρακτήρας του “Scandal” και ο χειρότερος ηθοποιός (Tony Goldwyn). Ποτέ στην ιστορία της tv δεν είχαμε δει πρόεδρο, να το παίζει πολλά βαρύς και όχι στα συμβούλια και να μην μπορεί να αποφασίσει για τί-πο-τα, αν δεν του πει η ερωμένη του τι να κάνει. Παράλληλα πέφτει σε ερωτικές απογοητεύσεις λυκειακού επιπέδου και τα παρατάει όλα για να τρέξει να την βρει, ενώ πριν λίγο ανέφερε ότι κάνει την «πιο σπουδαία και δύσκολη δουλειά του κόσμου» για να διοικεί την πιο ελεύθερη χώρα του κόσμου και μπλαμπλαμπλα. Ο πρόεδρος Grant είναι ο ίδιος άνθρωπος που όλοι οι κοντινοί του τον αποθεώνουν εν τη παρουσία του και τον ελέγχουν με όποιον τρόπο μπορούν γιατί απλά, δεν μπορεί να πάρει ούτε μια απόφαση μόνος. Είναι τόσο άσχημα κακογραμμένος, που είναι να απορείς αν οι σεναριογράφοι παίρνουν εκδίκηση για όλα αυτά που τραβάει η «κακομοίρα» η Olivia. Θέλει, αλλά δεν μπορεί, αλλά παράλληλα αισθάνεται ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου και αυτοαμφισβητείται. Ο πρόεδρος του Grant είναι πέρα από καρικατούρα: είναι τόσο αναληθοφανής, που δεν ενδιαφέρεσαι ούτε για το τι θα κάνει, ούτε για το τι θα πάθει. Αποτελεί απλά ένα κέντρο αναφοράς, γύρω από το οποίο υποτίθεται ότι συμβαίνουν όλα.



1. Και η υπερθεάρα, Olivia Pope



Η σειρά είναι τόσο αυτοαποθεωτική για τον κεντρικό της χαρακτήρα, που η ίδια η Kerry Washington να την έγραφε (ή ο πατέρας της φερ' ειπείν) λιγότερα θα έλεγε. Η Olivia είναι η καλύτερη σε αυτό που κάνει, υπερfit, δεν κοιμάται, δεν πάει τουαλέτα, τηλεμεταφέρεται (τα είπαμε), δεν τρώει, δεν αισθάνεται, δεν δεν, δεν είναι άνθρωπος τελικά, γιατί είναι απόλυτα ταγμένη στο να διορθώνει πράγματα και κυρίως τον Πρόεδρο και τις λυκειακές του τρέλες. Παράλληλα μπορεί να απειλεί ότι θα ρίξει την κυβέρνηση, όοοοοολοι στην Washington ασχολούνται με το τι κάνει, ποιον βοηθάει, που ήταν κτλ όλοι οι υπερκούκλοι, επιτυχημένοι (προεξέχοντος του ίδιου του Προέδρου που δεν μπορεί να την ξεπεράσει με τί-πο-τα) πέφτουν στα πόδια της και σφάζονται, ενόσω εκείνη προφανώς και δεν ασχολείται, καθώς είναι ταγμένη στο να σώζει κόσμο. Η Olivia είναι και ο λόγος που θα δεις την σειρά: η ασταμάτητη force of nature που υποτίθεται πως είναι, γράφει φανταστικά στην οθόνη και δίνει στο "Scandal" αυτό που στην πραγματικότητα είναι: ένα τόνο παραμυθιού σε μια σειρά που είναι τόσο υπερβολικά γραμμένη, που δεν μπορείς να την πάρεις στα σοβαρά, σαν ένα σαπουνοspin-off του εξαίσιου "Good Wife" (που έχει ΚΑΙ το ίδιο θέμα, ΚΑΙ σοβαρές ερμηνείες). Η Olivia Pope δεν είναι μια από εμάς - είναι μια μαχήτρια της ζωής, που θα θυσιάσει ξανά και ξανά την προσωπική της ζωή, μόνο και μόνο για να ζει ο καθένας στην Αμερική ελεύθερος, έχοντας τον καλύτερο πρόεδρο του σύμπαντος, τον οποίο ναι μεν εμπιστεύεται και υπεραγαπά, αλλά πατρονάρει επίσης παράλληλα χειρότερα από (ελληνίδα) μάνα του. Σε ένα σύμπαν υπερβολής, η Olivia δεν είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα - είναι όλη η κερασιά, μαζί με την τούρτα, το ζαχαροπλαστείο και το χωράφι. Και γι' αυτό την αγαπάμε.
  • SHARE
  • TWEET