[7]: Κλασικές δικαστικές ταινίες

Ένσταση; Απορρίπτεται

Από τους Ιάσονα Τσιμπλάκο, Μαρίσα Άνδροβικ, 23/10/2014 @ 11:49
Σήμερα, σκάει στους σινεμάδες η νέα ταινία των Robert Downey Jr. και Robert Duvall, "The Judge", και βρήκαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε κάποιες από τις καλύτερες ταινίες που είχαν φόντο την αίθουσα του δικαστήριου.

Το συγκεκριμένο εφτάρι περιλάμβανει εφτά (!) κλασικές δικαστικές ταινίες που θεωρούνται must-see για οποιονδήποτε σινεφίλ, άσχετα αν έχει αδυναμία στο εν λόγω είδος ή όχι. Στόχοι μας ήταν δύο. Πρώτον, να συμπεριλάβουμε ταινίες οι όποιες -ανεξαρτήτως εποχής και χρονολογίας- να κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο και να φαντάζει η θεματολογία καίρια. Δεύτερον, να αποφύγουμε οποιαδήποτε συμμετοχή του John Grisham στην παραγωγή. Στο δεύτερο αποτύχαμε στο τσακ, άλλα ας όψεται η σχετικά πρόσφατη αδυναμία μας στο υποκριτικό ταλέντο του Μatthew McConaughey.



1. Twelve Angry Men (1957)

Twelve Angry Men

Αν και πρόκειται για την παλιότερη ταινία της λίστας και μεγάλη τότε εισπρακτική αποτυχία, το "12 Angry Men" δεν παύει να είναι και μία από τις καλύτερες όλων των εποχών, ενώ η θεμελιωδώς διαφορετική (και για πολλούς πομπώδης) κινηματογραφική προσέγγιση των '50s  έχει ανεπαίσθητη επίδραση στην εντύπωση που σου αφήνει. Δώδεκα ένορκοι συνεδριάζουν για την εκδίκαση μιας υπόθεσης φόνου, της οποίας η απόφαση πρέπει να βγει με παμψηφία. Ενώ οι έντεκα έχουν κρίνει τον κατηγορούμενο ένοχο, ο δωδέκατος (Ηenry Fonda) γίνεται φορέας εύλογης αμφιβολίας και επιχειρεί να πείσει τους υπόλοιπους να εξετάσουν τα γεγονότα πέρα από το πρίσμα της κακής υπεράσπισης. Γυρισμένη στην πλειοψηφία της σε ένα δωμάτιο συνεδρίασης, η ποιότητα του "12 Αngry Μen" συνίσταται στο εξαιρετικό του σενάριο-κριτική στην επιφανειακή κρίση, στις λεκτικές συγκρούσεις μεταξύ δώδεκα εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους αγνώστων και σε μία εξαιρετική ερμηνεία από τον Henry Fonda που ενσαρκώνει έναν από τους πιο συμπαθείς ανώνυμους ήρωες επί κινηματογραφικής οθόνης.

Μ.Α.



2. Witness For The Prosecution (1957)

Witness Of The Prosecution

Κατά κανόνα οι κινηματογραφικές μεταφορές μυθιστορημάτων της Agatha Christie τείνουν να καταλήγουν σε μία μέτρια απεικόνιση που αδικούν το μεράκι της συγγραφέως να αναπτύσσει πλοκές και χαρακτήρες. Η συγκεκριμένη ταινία, πιθανόν επειδή αποκλίνει από το συνηθισμένο ντετεκτιβικό είδος που είναι η ειδικότητά της, αποτελεί λαμπρότατη εξαίρεση. Με βασικό θεματικό άξονα μία (ακόμα) υπόθεση φόνου που βασίζεται σε περιστατικά γεγονότα και αποδείξεις, παρακολουθούμε έναν ευφυή δικηγόρο στη δύση της καριέρας του (Charles Laughton) που αναλαμβάνει όχι μόνο την υπεράσπιση του κατηγορούμενου (Tyrone Power) αλλά και τη γενικότερη διαλεύκανση της υπόθεσης, για την οποία οι παραπάνω φαίνεται να βρίσκονται σε πλήρη άγνοια. Όπως στις περισσότερες ταινίες της εποχής, έτσι και στο "Witness For The Prosecution" είναι έκδηλη η αινιγματική γυναικεία φιγούρα και εν προκειμένω σύζυγος του κατηγορούμενου, η οποία φαίνεται να γνωρίζει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει. Η υπόθεση ξεδιπλώνεται τμηματικά με ανατροπή στην ανατροπή, ενώ το τέλος της αποτελεί ένα από τα πρώτα -και διαχρονικότερα- κινηματογραφικά plot twists. Δεν λέμε παραπάνω.

Μ.Α.



3. To Kill A Mockingbird (1962)

To Kill A Mockinbird

Θεωρητικά, ένα σενάριο βασισμένο στο κατά κοινή παραδοχή καλύτερο μυθιστόρημα όλων των εποχών και ο Gregory Peck στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι από μόνα τους αρκετά για να δώσουν ένα άρτιο κινηματογραφικά αποτέλεσμα. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία είναι πολλά παραπάνω. Τοποθετημένη στον Αμερικάνικο νότο της ύφεσης του '30, περιγράφει την προσπάθεια ενός ιδεαλιστή δικηγόρου να αθωώσει έναν νέγρο που κατηγορείται για το βιασμό μίας λευκής. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η υπόθεση εκδικάζεται στον χειρότερο για τον κατηγορούμενο δυνατό τόπο και χρόνο, η ταινία είναι το απόλυτο κατηγορώ των διακρίσεων της εποχής. Ο Peck ερμηνεύει τον Atticus Finch με όση βαρύτητα αρμόζει στο συγκεκριμένο ρόλο, ως άτρομος αλλά πάντα ιπποτικός υπερασπιστής της δικαιοσύνης ενάντια σε όλες τις περιστάσεις. Το closing statement της δίκης είναι μακράν ένας από τους καλύτερους κινηματογραφικούς μονολόγους, ενώ τα μηνύματα περί προκαταλήψεων υποστηρίζονται εξαιρετικά από τη δευτερεύουσα ιστορία του μυστηριώδους γείτονα, Βοο. Στο ρόλο του οποίου παρεμπιπτόντως είναι ο Robert Duvall, στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Καλή σας προβολή.

Μ.Α.



4. In The Name Of The Father (1993)

In The Name Of The Father

Θυμάστε αυτή την ταινία που ο Daniel Day-Lewis ήταν υποκριτικά μέτριος; Ούτε εμείς. Αφού βγάλαμε από την μέση ότι πρόκειται για άλλη μία εξαιρετική ερμηνεία του ίσως καλύτερου εν ζωή ηθοποιού, μάστορα της μεθοδικής τεχνικής, πάμε στα της ταινίας. Το "In The Name Of The Father" πραγματεύεται την βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα ιστορία δύο Βορειοϊρλανδών που κατηγορούνται άδικα για μία βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο. Μετά από πολυήμερα βασανιστήρια και ανακρίσεις αναγκάζονται να ομολογήσουν την ενοχή τους στηριζόμενοι στη διαφάνεια και την δικαιοσύνη του δικαστικού συστήματος για να τους ξελασπώσει. Δυστυχώς η ζωή είναι μία άκαρδη σκύλα και όχι μόνο δεν αποφυλακίζονται, αλλά οδηγούν στην στενή και τον πατέρα του DDL, μέχρι που η πάντα συμπαθέστατη Emma Thomson αναλαμβάνει χρέη δικηγόρου-ακτιβίστριας και επιχειρεί να τους υπερασπιστεί, ρίχνοντας ταυτόχρονα φως στη λέρα των αστυνομικών πρακτικών. Παρά τις πολιτικές διαστάσεις της που μπορεί να μην μας είναι απόλυτα οικείες, η ταινία αποτελεί μία καλοδουλεμένη κριτική στη δικαιοσύνη και στο που μπορεί να φτάσει κανείς τόσο για να την υπερασπιστεί όσο και για να την υποσκελίσει. Συγκινητική και επίκαιρη όσο ποτέ.

Μ.Α.



5. A Few Good Men (1992)

A Few Good Men

Πηγή μίας από τις πιο αναγνωρίσιμες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου, δυνατό και έντονο σενάριο από τον πολύ Αaron Sorkin ("The Social Network", "West Wing", "The Newsroom"), δυνατό καστ, απαράμιλλος Νicholson και μόνιμος στυλοβάτης στις βραδιές κουλτούρας του Μega, το "A Few Good Men" είναι μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές των '90s. Η μόνη ταινία της λίστας η οποία εκτυλίσσεται στο ψυχρό χώρο του στρατοδικείου, πραγματεύεται την προσπάθεια του ασύμβατου ντουέτου Kaffee (Tom Cruise) και Galloway (Demi Moore) να υπερασπιστεί δύο στρατιωτικούς που κατηγορούνται για την δολοφονία του συναδέλφου τους. Απέναντί τους όμως βρίσκουν τον τιτάνα στρατηγό Jessup (Jack Nicholson), ο οποίος έχει μία πολύ ιδιαίτερη ιδέα και νοοτροπία για τον θεσμό της δικαιοσύνης. Όσων αφορά τα δικηγορικά δράματα αυτά καθεαυτά, δύσκολα θα βρεις εντονότερη στη νεότερη ιστορία του κινηματογράφου.

I.T.



6. My Cousin Vinny (1992)

My Cousin Vinny

Εντάξει, η αλήθεια είναι πως δεν θέλαμε να φορτώσουμε το κείμενο μονάχα με έντονα δικαστικά δράματα, οπότε βάλαμε ένα κωμωδιάκι με τον Joe Pesci, έτσι, για ξεκάρφωμα. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου με τις περισσότερες κωμωδίες των προηγούμενων δεκαετιών είναι πως σπάνια φιγουράρουν διαχρονικό χιούμορ. Μπορεί τότε το γράψιμο να περνιόταν για αστείο, αλλά όσο προχωράνε τα χρόνια, τόσο αλλάζουν οι αντιλήψεις και οι αισθήσεις του χιούμορ. Ο Vinny όμως κρατιέται καλά, και στο λέω εγώ, που την είδα προχθές την ταινία για χάρη της λίστας και γέλασα κάμποσο. Η πλοκή, αν και στην αρχή ήταν εκνευριστική με το plot driver του «παρεξήγηση στην παρεξήγηση, οδηγούμαστε στο αυτόφωρο», τελικώς ήταν ευχάριστο, πράγμα που δεν μπορεί να ειπωθεί για το χνουδωτό μουστάκι του Ralph Macchio ("Karate Kid"). O Pesci, σε ρόλο νεοσύστατου, άπειρου δικηγόρου από το Μπρούκλιν με το κλασικό italiάνικο attitude, προσπαθεί να σώσει τον ξάδερφο του από την απειλή της ηλεκτρικής καρέκλας ελέω μίας κλεμμένης κονσέρβας τόνου. Απολαυστικός Pesci, τιτάνας Fred Gwynne στον ρόλο του δικάστη και η πάντα ερωτεύσιμη Marisa Tomei στο πλευρό του καταφερτζή Vinny.

I.T.



7. A Time To Kill (1996)

A Time To Kill

Μισσισσιππής. Πατέρας (Samuel L. Jackson) σκοτώνει εν ψυχρώ τους δύο μπουρτζόβλαχους βιαστές της δεκάχρονης κόρης του. Δικηγόρος υπεράσπισης, ο ΜcConaughey, με βοηθό τη Bullock και μέντορα τον Donald Sutherland, προσπαθούν να πείσουν τους ολίγον τι προκατειλεμένους ενόρκους (Ρατσισμός στον Μισσισσιππή; Δεν το πιστεύω Παναγίαμ) για την -σχετική- αθωότητα του κατηγορουμένου. Τίγκα στο κοινωνικό σχόλιο και πολύ όμορφη η παρουσίαση της, υπόγειας μεν, ενεργής δε ακροδεξιάς που δεν θέλει και πολύ να ξεπεταχτεί και να κάψει τα πάντα στο διάβα της. Με ένα καστ να γλύφεις τα δάχτυλά σου, ένα αρκετά δυνατό μήνυμα, σενάριο βασισμένο στην πρώτη δουλειά του κλασικού πλέον John Grisham και μία δικαστική διαμάχη άξια να τη θυμάσαι, η ταινία αυτή είναι ίσως το τελευταίο πολύ καλό δικαστικό δράμα που έχουμε δει.

Ι.Τ.
  • SHARE
  • TWEET