[7]: Τι μας άφησαν οι «Νύχτες Πρεμιέρας»

Σεπτέμβριος στην Αθήνα δεν θα μπει, αν δεν γεμίσει η Κοραή από επισκέπτες του κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας. Έστω και αν πλέον δεν κατηφορίζουν προς τη Σταδίου και τα «Απόλλων» και «Αττικόν», όλοι θα επισκεφτούν τα σινεμά του κέντρου για να δουν πέρα από πρεμιέρες, αφιερώματα σε ξένους και μη σκηνοθέτες, μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, μουσικά ντοκιμαντέρ και πάει λέγοντας.

Φέτος, αν και δεν πρόλαβα τα μουσικά ντοκιμαντέρ λόγω του sold out, έκανα την επίσκεψή μου επτά φορές, με προσπάθεια να καλύψω όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα από τα διάφορα αφιερώματα, και έμεινα πολύ ικανοποιημένος, για να μην πω ενθουσιασμένος, και από τις επτά επισκέψεις.

Και αν για κάτι πραγματικά ξεχωρίζω το Φεστιβάλ, είναι αυτή η μεγάλη γκάμα ταινιών που προσφέρει, συνδυάζοντας ταινίες με διαφορετικές θεματικές. Ακόμη, για τα αφιερώματα ξένων σκηνοθετών και ταινιών τους στις οποίες δύσκολα έχει κανείς πρόσβαση καθώς και τα θεματικά αφιερώματα που διαμορφώνουν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες: είναι αλήθεια ότι οι προβολές αυτές είναι η καλύτερη ευκαιρία για να μυηθεί κανείς στον ετερόκλητο χώρο της παραγωγής ταινιών.
 

1. The Dark Backward



Στο αφιέρωμα του φεστιβάλ που επιμελήθηκε ο "The Boy" και αφορά σε ταινίες που ακολούθησαν το "Blue Velvet" του Lynch, σε χρονολογία αλλά και σε μοτίβο, ξεχωρίζω αυτή την σκοτεινή, μαύρη και μελαγχολική σουρεάλ δημιουργία του Adam Rifkin. Είναι σαν να συναντώνται εδώ οι στίχοι του Tom Waits, η μυστηριακή ατμόσφαιρα του Lynch και η παρακμιακή πολιτεία του "Bioshock" και να ενώνονται, σαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η ιστορία αφορά στο χειρότερο stand up comedian του κόσμου, που βρίσκει τρόπο να τραβήξει την προσοχή όταν ένα τρίτο χέρι φυτρώνει στην πλάτη του. Μιζέρια, κατάντια, γέλιο και ελαφρές νότες κριτικής στο πως αντιμετωπίζουμε την αρρώστια και την επιτυχία στη ζωή. Αδύνατο να σου μείνει αδιάφορη αυτή η ταινία.

Trailer

2. When Animals Dream



Δανέζικη ταινία τρόμου με καταπληκτική φωτογραφία, εξαιρετικό μοντάζ, δυνατές ερμηνείες. Αλλά δεν μένουμε εκεί. Η ταινία ήταν υποψήφια για τον Queer Φοίνικα της χρονιάς που μας πέρασε στις Κάννες. Παράδοξο για μια ταινία με «τέρατα»; Όχι και τόσο. Σταδιακά και διακριτικά από την αρχή, μέχρι πιο ηχηρά όσο φτάνουμε προς το τέλος, η ταινία περνάει ένα μήνυμα ανεκτικότητας και αγάπης για το διαφορετικό, δίνοντας μια πολύ πρωτότυπη οπτική μέσα από αυτή της την ανάγνωση.

Trailer

3. Blind



Ξανά στο διαγωνιστικό κομμάτι του φεστιβάλ, ξανά από τη Σκανδιναβία. Από τον σεναριογράφο του "Oslo, August 31st" και του "Reprise", εδώ σε ρόλο σεναριογράφου αλλά και σκηνοθέτη, το ντεμπούτο του. Μια καταπληκτική ταινία, με πάρα πολύ δυνατό κείμενο και εξαιρετικό μοντάζ, στέκεται πάνω σε άψογες ερμηνείες και ανεπαίσθητα μεταφέρει το θεατή από την αμηχανία, στη μελαγχολία και από εκεί στο γέλιο, αρκετό γέλιο. Και όλα αυτά μέσα από τα, εσωτερικά, μάτια μιας τριαντάχρονης που πρόσφατα έχασε την όρασή της. Η ταινία έχει αυτό το κάτι της ολοκληρωμένης κινηματογραφικής εμπειρίας που την κάνει να ξεχωρίζει ως μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Trailer

4. What We Do In The Shadows



Στο "Μετά Τα Μεσάνυχτα", βλέπουμε πάντα κάποιες εξαιρετικά απολαυστικές μαύρες κωμωδίες, splatter, τρόμου. Αυτή τη χρονιά, με το όνομα του Jemaine Clement των "Flight Of The Conchords" στο σενάριο, την σκηνοθεσία πέρα από τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν σίγουρα τα λεφτά μας. Ψευδο-reality show ακολουθεί τις ζωές τριών βαμπίρ που συγκατοικούν στην πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας. Προβλήματα όπως, πως πληρώνει ένα βαμπίρ το νοίκι ή ακόμα χειρότερα, πώς ντύνεται όταν δεν έχει είδωλο στον καθρέφτη, θα απασχολήσουν το κοινό μέσα από το απολαυστικό φλέγμα των Νεοζηλανδών.

Trailer

5. La Femme Publique



Φέτος, για το καθιερωμένο αφιέρωμα στο έργο ενός σκηνοθέτη επιλέχθηκαν οι Andrzej Zulawski, o Robert Altman και ο Σταύρος Τορνές. Επέλεξα μεταξύ αυτών να πάρω μία γεύση από τον Zulawski, που δεν είχα δει μέχρι σήμερα. Ο καταιγιστικός ρυθμός, το λογοτεχνικό κείμενο και η θεατρική αισθητική, που ανά διαστήματα μού θύμισε Sarah Kane, με ταρακούνησαν και σίγουρα δε μου πέρασαν αδιάφορα. Εξαιρετικές και οι ερμηνείες, σε μία εξαιρετικά απαιτητική ταινία για τους ηθοποιούς, κυρίως για την πρωταγωνίστρια Valérie Kaprisky. Αμιγώς φεστιβαλική εμπειρία!

Trailer

6. Fawns + Ιλένα



Από τις μικρού μήκους που διαγωνίστηκαν φέτος, επισκέφτηκα ένα απόγευμα την προβολή επτά συνολικά ταινιών. Ξεχώρισαν με διαφορά οι δύο που αναφέρω, "Fawns" και "Ιλένα". Το "Fawns", μέσα σε μόλις τρία λεπτά, με πανέμορφα κάδρα και ολοκληρωμένη αισθητική, καταφέρνει να σε εντάξει στον κόσμο του, λαμβάνοντας ως εφόρμηση μια μικρή ιστορία για τα ελάφια. Από την άλλη το "Ιλένα", με υπέροχη πολύχρωμη φωτογραφία από μια απροσδιόριστη ελληνική επαρχία και ροή βγαλμένη από μεγάλου μήκους ταινία, συντάραξε το κοινό σχολιάζοντας τα γηρατειά και την αξιοπρέπεια. Απέσπασε και το περισσότερο χειροκρότημα.

7. Aimer, Boire Et Chanter



Τελευταία μέρα του φεστιβάλ, σε μια μελαγχολική Κυριακή, που ταιριάζει πάντα στο κλείσιμο, η τελευταία ταινία του Alaine Resnais. Μια μεταφορά ενός θεατρικού στη μεγάλη οθόνη, ανάλαφρη νοηματικά αλλά με πολύ καλές ερμηνείες. Με εξαιρετική πινελιά τα μινιμαλιστικά σκηνικά, σαν πολύχρωμες κουρτίνες θεάτρου, και μαγευτικά gros plan σε ασπρόμαυρο φόντο, που μαγνήτιζαν το θεατή στο μονόλογο του ηθοποιού. Ακόμα και σε ανάλαφρο κλίμα, ο 91-χρονος Resnais, καταφέρνει να καινοτομεί και να σατιρίζει κριτικά, σαν από προφητεία, το θέμα της μακροχρόνιας ερωτικής σχέσης σε αντιπαραβολή με τον θάνατο.

Trailer