[7]: Με το "How To Get Away With Murder" τα δικηγοροδράματα παίρνουν άλλη τροπή

Τελικά φαίνεται ότι το coolness των δικηγόρων της Αμερικής έχει κατακτήσει την μικρή οθόνη και ως επακόλουθο, και εμάς. Μετά το υπεραφιέρωμα στις κλασικές δικηγορικές ταινίες, ήθελα ομολογώ να γράψω για το καλύτερο δικηγορικό δράμα που τρέχει εδώ και πολλές σεζόν και έχει ατυχήσει στην ελληνική ιντερνετόσφαιρα, καθώς έχει πολλή δικηγορία και πολιτική, αλλά λίγο αίμα και σπέρμα (και crystal meth, weed ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές) για να γοητεύσει το κατεξοχήν ανδροκρατούμενο κοινό των θεατών, αλλά με πρόλαβε ο χείμαρρος του "How To Get Away With Murder", που τρέχει τώρα, είναι εθιστικό και μας κάνει να ανυπομονούμε για το κάθε νέο επεισόδιο. Ναι είναι νωρίς να το κρίνουμε, ναι μπορεί να φάει τα μούτρα του στην πορεία (έχει μέσα του μια ωρολογιακή βόμβα, θα τα γράψουμε παρακάτω), αλλά για την ώρα αποτελεί σαφώς την σειρά που όσοι την είδαν, κόλλησαν και οι υπόλοιποι, καλό θα ήταν να της δώσετε μια ευκαιρία. Κυρίες και κύριοι ένορκοι, κύριε πρόεδρε, κύριοι θεατές, ας μάθουμε λοιπόν πως μπορούμε να κάνουμε φόνο και να την γλυτώσουμε...

Για αρχή, λίγα λόγια για το έργο: η Annalise Keating είναι καθηγήτρια (εγκληματολογίας or whatever) σε πανεπιστήμιο και παράλληλα υπερδικηγόρος. Αναλαμβάνει (προφανώς) τις πιο δύσκολες υποθέσεις και μέσω του τμήματός της στο πανεπιστήμιο, διαλέγει και τους καταλληλότερους συνεργάτες. Όταν αυτοί, στην προσπάθειά τους να την εντυπωσιάσουν θα εμπλακούν σε ένα φόνο, οι γνώσεις τους περί του νόμου θα καθορίσουν και την υπόλοιπη ζωή τους...

---

1. Shonda Rhimes



Παραγωγός, ναι η δημιουργός του "Scandal" (τα γράφαμε και παλαιότερα), παρότι δεν είναι showrunner, φέρνει σαφώς κάτι από την rhimesοσύνη της και εδώ, καθώς οι over the top υπερβολές δίνουν και παίρνουν, αλλά ευτυχώς εδώ (σε αντίθεση με το "Scandal") στηρίζονται και από σοβαρές ερμηνείες και από ένα σενάριο που μοιάζει λεπτοδουλεμένο στο χέρι, σαν σεμεδάκι γιαγιάς μιας άλλης εποχής. Ο κεντρικός της χαρακτήρας, προφανώς είναι γυναίκα, προφανώς περνά μέσα από τοίχους και πουλάει το attitude “εγώ που είμαι η καλύτερη στον κόσμο σε αυτό που κάνω» και κανείς δεν χαχανίζει καν στην πίσω σειρά, δίνει τον τόνο, καθώς ήδη από το πρώτο επεισόδιο, γνωρίζουμε πως και η καθηγήτρια είναι ο κεντρικός πόλος γύρω από την οποία συμβαίνουν όλα και ότι όταν εμπλέκονται φόνοι, τα πράγματα ζορίζουν. Και ευτυχώς, σε αντίθεση με το παρελθόν (ή το παράλληλο παρόν) η Rhimes αυτή τη φορά δείχνει τους χαρακτήρες της να υποφέρουν πολύ και πραγματικά. Και αυτό της το πιστώνουμε. Το "How To Get Away With Murder" είναι ένας καφές φίλτρου Pete Nowalk με γεύση Rhimes - η υπερβολή υπάρχει, αλλά δεν μας απομακρύνει. Καλά αρχίσαμε...

---

2. Annalise Keating



Και φυσικά η Rhimes ευτυχεί να έχει στην φαρέτρα της το ερμηνευτικό παρουσιαστικό και εκτελεστικό όπλο που καλείται Viola Davis. Φυσικά το να βάζει μια γυναίκα μαύρη ως πρωταγωνίστρια, δεν είναι πρωτόφαντο (ναι το έκανε και στο - ξέρετε ποιο). Αλλά το να στηρίζεται στην Viola Davis που κούκλα δεν την λες, είναι σίγουρα γενναίο για το Hollywood των ωραίων αστέρων. Η Viola Davis πάντως ενώ κοπιάρει την μανιέρα των υπεργυναικών που βλέπουμε συχνά στην αμερικανική τηλεόραση (μυκηναϊκή μάσκα, αριβισμός wall street, κλάματα τα βράδια που δεν κοιτά κανείς), δίνει όντως την αίσθηση μιας καθηγήτριας / υπερδικηγόρου - έχει το απρόσιτο προφίλ του γνώστη και την επιθετική συμπεριφορά του μεγαλοδικηγόρου καρχαρία. Το casting πέτυχε διάνα στην περίπτωσή της και αν καταφέρει να συντηρήσει την extravaganza της και δεν καπελώσει όλο το υπόλοιπο cast και την υπόθεση, θα μιλάμε για μια νίκη άμα τη εμφανίσει.

---

3. Αφηγηματικά πέρα-δώθε



Από το πρώτο επεισόδιο, ο φόνος που θα διαπραχθεί (χωρίς να ξέρουμε από ποιον) και θα βρεθούν μπλεγμένοι οι προστατευόμενοι της Annalise, είναι γνωστός. Το fractured timeline του "How To Get Away With Murder" είναι σφιχτά δοσμένο και η προσέγγιση «πώς με γνώρισες και πώς έγινα για χάρη σου» λειτουργεί, γιατί προφανώς η βραδιά τoυ φόνου θα έχει αναφορές σε όλο το παρελθόν των ηρώων, κοινό και μη. Το «μπρος - πίσω» δεν κουράζει καθώς το μοντάζ το υπηρετεί για να πει μια συγκεκριμένη ιστορία και οι παράλληλες στροφές προς τα μπρος, τόσο στο παρόν/μέλλον όσο και στο παρελθόν δημιουργούν αγωνία και για το πώς θα ξεμπλέξουν οι εμπλεκόμενοι αλλά και απορίες για το πώς κατέληξαν εκεί. Το παρόν τέχνασμα θυμίζει έντονα το αδικοχαμένο (και επίσης δικηγορικό, τυχαίο;) "Damages" όπου από την αρχή θες να δεις τα δύο timeline να συγκρούονται γιατί κάθε επεισόδιο δημιουργεί περισσότερες απορίες από αυτές που λύνει.

---

4. Δύσκολη ζωή για αριβίστες...



Το οποίο φυσικά «κοίτα πως έγιναν» ερώτημα δεν είναι και δύσκολο να απαντηθεί, καθώς στο υπεραριβιστικό σύμπαν της σύγχρονης αμερικανικής TV που τόσο αγαπάμε, δεν είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβεις που η ζωή τα έφερε λάθος... Ήδη από πολύ νωρίς βλέπουμε τους, υποψήφιους για το υπερβραβείο της Annalise, φοιτητές, να κάνουν τα πάντα για να την εντυπωσιάσουν, με το sex που όλοι σκέφτεστε (straight και gay) να μην είναι καν στα πέντε πιο προκλητικά πράγματα που θα μπορούσαμε να αριθμήσουμε. Στο σύμπαν λοιπόν του «όλα επιτρέπονται», βλέπουμε την ηθική των φοιτητών να συστελλο-διαστέλλεται ανάλογα για να ικανοποιήσουν είτε την ανάγκη τους για προβολή και επιβράβευση, είτε την ηθική τους ρητορική. Κλισέ μεν (με τους χαρακτήρες του «όλα-τα-σφάζω» αριβίστα, της ιδεαλίστριας, της ρεαλίστριας, του χαμένου που αναζητά τον δρόμο του κτλ να παρελαύνουν όλοι από μπροστά μας), αναμενόμενο δε για ένα δικηγορικό δράμα που ο ανώτερος σκοπός της δικαίωσης του πελάτη μπορεί να σημαίνει την εκχώρηση και καταπάτηση πολλών προσωπικών ιδανικών. Ποιος είπε όμως ότι ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος ;

---

5. Whodunnit



Μέσα σε όλα, παράλληλα με το βασικό plot που θα διατρέξει όλη την σειρά, βλέπουμε και ένα procedural παλαιάς κοπής, όπου νέοι και παλιοί συλλέγουν στοιχεία για κατηγορουμένους, που συχνά, δεν είναι και οι καλύτεροι άνθρωποι(εδώ χτυπάνε πολλά κουδούνια για μαγκούρες, ναρκωτικά και νοσοκομεία, αλλά ο Dr. μας άφησε δυστυχώς καιρούς...). Φυσικά δεν μπορεί να πει κάποιος ότι αυτή είναι και η καρδιά της σειράς, καθώς κατά τα ψέματα, το βασικό φονικό μας απασχολεί, αλλά αν είστε proceduraκηδες, η καρδιά σας μια φορά θα αγαλλιάσει, ειδικά από την στιγμή που η έκβαση των υποθέσεων δεν στηρίζεται τόσο σαφώς «στο γράμμα του νόμου», αλλά εν πολλοίς στις πονηριές των συμμετεχόντων που βρίσκουν «ευφάνταστους» τρόπους να βρίσκουν, εφευρίσκουν αλλά και να θάβουν στοιχεία, κατά το δοκούν. Το τέχνασμα επίσης της διπλής αφήγησης - το πρωί συμμαθητές και καθηγήτρια, το βράδυ ανταγωνιστές και εργοδότρια λειτουργεί, καθώς επιτρέπει στο supporting cast να δοκιμάζει τα όρια των ερμηνευτικών του αντοχών.

---

6. Δικηγόροι



Και σε όλα αυτά... Δικηγόροι! Ω μα ναι, δικηγόροι. Με τα «objection your honor», «Sustained», «I call the witness X» etc. μετά από τόσα δράματα που έχουμε δει κατά καιρούς με το συμπαθές (;) σινάφι, θεωρώ ότι όπως πάμε, μια δουλειά paralegal στην Αμερική την χτυπούσαμε. Το "How To Get Away With Murder" ίσως δεν έχει το λεπτό χιούμορ ενός "Good Wife", ούτε το χοντροειδές ενός "Boston Legal". Δεν σου πουλάει την γυαλιστερή Νέα Υόρκη του "Suits", ούτε τον υπόκοσμο του λευκού οίκου του "Scandal". Σε βάζει ευθύς εξαρχής εκεί που λέει ο τίτλος του: να αναρωτιέσαι τι μπορείς να ξέρεις και να κάνεις για να σκοτώσεις και να την γλυτώσεις. Χωρίς να έχει πολύ αίμα ή εξεζητημένα πλάνα, στο "How To Get Away With Murder" το επίκεντρο δεν είναι τόσο η ίδια η υψηλή τέχνη της δικηγορίας είναι περισσότερο η υψηλότερη της εξαπάτησης. Φυσικά με δικηγορίστικα ή «δικηγορικά» αν θέλετε μέσα. Αν ξέρεις τους κανόνες, ξέρεις και να τους παραβείς... Ω ναι, δικηγόροι.

---

7. Και φόνο έχουμε



Και όλα τα παραπάνω, για τι άλλο, για να γλυτώσεις τον φόνο του τίτλου. Το καλό με το "How To Get Away With Murder" είναι πως δεν ξεχνά τον ξεκάθαρο στόχο του, και αντλεί κλισέ (αλλά και εκπλήξεις) και από τον χώρο του αστυνομικού δράματος, καθώς τα άλλοθι είναι χαλαρά, όλοι είναι πιστοί σύντροφοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου και αν τα φέρει η κακιά στιγμή, κάνεις και ένα φόνο βρε αδερφέ, αλλά μην το πολυσυζητάμε τώρα γιατί πρέπει να εξαφανίσουμε και το πτώμα, by the (law) book. Τα πισώπλατα μαχαιρώματα δίνουν και παίρνουν, η ηθική πυξίδα έπεσε στον τάφο του νεκρού και όλοι ξεκινήσαμε να γίνουμε υπερcool δικηγόροι για να μας φάνε τελικά οι τύψεις και η συνενοχή να αποδειχθεί ο στενότερος δεσμός. Στο σύμπαν του "How To Get Away With Murder" όλα αυτά που βλέπουμε, μπορούμε ότι μπορούμε να πούμε ότι τα έχουμε δει ξανά. Ο τρόπος που περιπλέκονται όμως το κάνει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες σειρές της σεζόν. Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Ο λόγος στην πολιτική αγωγή...