[7]: Kung Fury

Στο σημερινό σινεφτάρι μας λοιπόν, θα αναφερθούμε στο καλλιτεχνικό μεγαθήριο που ονομάζεται "Kung Fury" και θα μιλήσουμε για τα εφτά εκείνα στοιχεία που το οδήγησαν -το καλλιτεχνικό μεγαθήριο- δαφνοστεφανωμένο στην καλτ λεωφόρο της δόξας.

Για όποιον δεν ξέρει, το "Kung Fury" είναι μία τριαντάλεπτη σουηδική παραγωγή χρηματοδοτούμενη σχεδόν εξολοκλήρου μέσω Kickstarter. Είναι το καλλιτεχνικό όραμα ενός νεαρού ονειροπόλου -του David Sandberg- που ήθελε να φέρει πολεμικές τέχνες, δεινοσαύρους και ναζί στο ίδιο μέσο, δίχως ανοήτους περιορισμούς όπως είναι για παράδειγμα η λογική. Η πραγματοποίηση του οράματος αυτού κυκλοφόρησε στα Ίντερνετς πριν κάποιες εβδομάδες και μπορείς να το δεις ξανά και ξανά εδώ. Επίσης, είχα ξαναγράψει κάποιες παρόμοιες αράδες εδώ αν σε νοιάζει.

Αν ήμουν η μάνα σου, θα σου έλεγα πως δεν έχει κανένα νόημα να διαβάσεις παρακάτω αν δεν το έχεις δει -αλλά δεν είμαι- οπότε κάνε ό,τι διάολο θες. Για σένα είναι η ζωή.

Οπότε πάμε, οι εφτά λόγοι που κάνουν το "Kung Fury" ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που θα δούμε φέτος.

---

1. Τα '80s



Λογικά να το σκεφτεί κανείς, δεν υπάρχει καλύτερη δεκαετία να διαδραματιστεί μία ταινία στην οποία δεν χωρά η λογική. Τα '80s είναι η απάντηση σε όλα. Τίγκα κοκαΐνη; '80s. Στυλ και κουρέματα που αψηφούν οποιοδήποτε κριτήριο αισθητικής που μπορείς να έχεις ως περίπου μορφωμένος άνθρωπος; '80s. Αψυχολόγητη εμμονή με ανατολίτικες πολεμικές τέχνες; '80s. Νέον φώτα; '80s. Δεινόσαυρους και ναζί; Ok, ντάξει, αυτοί δεν χωράνε ακριβώς στα '80s, αλλά αν θα 'πρεπε να διαλέξεις μία άλλη δεκαέτια που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν, αυτή θα ήταν πιθανόν τα '80s. Αυτό που έχει σημασία είναι πως αυτή η φανταστικά αποκρουστική δεκαετία δίνει πάτημα ώστε να συμπεριλάβεις σχεδόν τα πάντα, και αυτό ακριβώς έκανε ο μέγας οραματιστής Sandberg. Τα σέβη μου.

---

2. Το Soundtrack



Και εννοείται μέσα από την παρακμή, τη φαντεζίλα και την κοκαΐνη των '80s γεννήθηκε το synth-rock ή όπως αλλιώς το λένε. Ψηφιακά ντραμς με reverb και keytars, τίποτ' άλλο. Στο soundtrack λοιπόν του "Kung Fury" ακούς μόνο τέτοια. Kύριο μυαλό πίσω από τις ενορχηστρώσεις ήταν κάποιος Mitch Murder, αλλά στο OST συμμετέχουν και μεγαλύτερα ονόματα του χώρου όπως είναι ο Highway Superstar (με το χιτάκι "The Road To Alpha Centauri") αλλά και ο Βettamax (;). Τα τρανζίσιον όλα της ταινίας είναι δεμένα άρρηκτα με το σήμα κατατεθέν καλογυαλισμένο ταμπουράκι των '80s και πραγματικά δεν θα 'θελα να ακούω τίποτε άλλο καθώς ξετυλίγεται αυτό το έπος. E, και προφανώς Χάσελχοφ.

---

3. To Origin Story



Τα είπα στην εισαγωγή για τα σπόιλερ, φάτε τα μούτρα σας τώρα. Άλλα όταν ένας τίμιος και αδέκαστος αστυνομικός έχει μόλις δει τον συνάδελφο / father figure του να κόβεται στη μέση από μυστήριο κουνγκφού μάστερ, λίγα είναι τα πράγματα που μπορούν να τον φέρουν με σώας τας φρένας πίσω στην πραγματικότητα. Τελικά, τα λίγα αυτά πράματα είναι το δάγκωμα μιας κόμπρας σε συνδυασμό με χτύπημα κεραυνού. Συγχρόνως. Έτσι γεννήθηκε ο Kung Fury, που κατέχει πλέον μυστικές κουνγκφού υπερδυνάμεις και είναι και ο καλύτερος μπάτσος στην ιστορία, που απλά κάνει τη δουλειά του. Το revenge story ήταν ταχύ και ικανοποιητικό, χωρίς όμως να έχει βρει ακόμα τον μεγαλύτερό του αντίπαλο...

---

4. O Kung Führer



Πριν εστιάσουμε στο γεγονός πως ο main villain μιας ταινίας που διαδραματίζεται στα '80s είναι ο Χίτλερ, ο τρόπος με τον οποίο εισάγεται ο Kung Führer στην ιστορία είναι απλά μαγευτικός. Έχω προσπαθήσει να τον περιγράψω με τρεις διαφορετικούς τρόπους, αλλά κανένας δεν ήταν αρκετός ώστε να απεικονίσει το μεγαλείο της σκηνής, οπότε απλά την λινκάρω. Τον Kung Führer πάντως τον παίζει μαεστρικά ο Jorma Taccone, γνωστός και ως μέλος των Lonely Island του Andy Samberg. O Tarantino προσπάθησε με το δικό του ναζιστικό revenge story να αλλάξει λίγο τον ρου της Iστορίας, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το έπος του χρονοταξιδευόμενου φασίστα στον αγώνα του να γίνει ο καλύτερος μαχητής κουνγκφού στην ιστορία.

---

5. Το Hacking / Time Travelling



Κάτι πολύ ιδιαίτερο πρέπει να συμβαίνει όταν σε μία ταινία το να σε πυροβολεί ο Χίτλερ μέσω κινητού τηλεφώνου στα '80s δεν είναι το πιο παράξενο πράγμα που θα δεις. Στην προσπάθεια λοιπόν του Kung Fury να βάλει ένα τέλος στη τρέλα του Kung Fuhrer, αντιλαμβάνεται πως πρέπει να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, στο 1940, ώστε να του δώσει ένα μάθημα. Μάθημα Κουνγκφού. Το μόνο πρόβλημα σε αυτή την ιστορία είναι πως δεν ξέρει πού θα βρει μία χρονομηχανή. Και κάπου εδώ λοιπόν εμφανίζεται ένας από πιο φανταστικούς χαρακτήρες που έχω δει σε οποιαδήποτε οθόνη, ο Hackerman. Χρησιμοποιώντας μονάχα ένα powerglove και τις υπερφυσικές ικανότητες του στο χάκιν -γιατί το χάκιν είναι μαγικό- καταφέρνει και χακάρει τον χρόνο, ανοίγωντας μία πύλη για τον ήρωά μας να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο κάνοντας σκέητ πάνω σε πληκτρολόγιο Armstrad. Μόνο που τα πράγματα δεν πήγαν όπως υπολόγισε...

---

6. To green screen



Στα τεχνικά θέματα της ταινίας, όλες οι σκηνές γυρίστηκαν μπροστά από green screen, και αυτό φαίνεται, και είναι φανταστικό. Το πόσο οφθαλμοφανές είναι δίνει ακόμα περισσότερη ακεραιότητα στη δημιουργία αυτή και προσδίδει πολλές ευγενείς πινελιές στην αισθητική. Αυτό που κατάφερε τόσο καλά η ταινία είναι να απεικονίσει μία '80s ατμόσφαιρα χωρίς να είναι κραυγαλέο ότι προσπάθησαν να δώσουν μία '80s ατμόσφαιρα. Μάλλον, ήταν κραυγαλέο, αλλά τόσο κραυγαλέο που ήρθε full-circle και έδεσε κουμπί με την εν λόγω δεκαετία. Κοίτα http://i.imgur.com/JmE9n5D.gifv εδώ ένα δείγμα για το πως γυρίστηκε μία από τις πολεμικές σκηνές.

---

7. Ο Kung Fury / Tο Πάθος



Κλείνοντας, θα μιλήσουμε για τον ίδιο τον Kung Fury. Πρώτον, δεν σας φέρνει λιγο σε ένα αμάλγαμα Johnny Depp και Milo Ventimiglia; Όχι; Μόνο εγώ θυμάμαι τον Milo Ventimiglia; Ok. Ο άνθρωπος αυτός -που είναι, όπως προείπα, ο δημιουργός του έπους- ξέρει πολύ καλά τι κάνει και το τι δημιούργησε. Είναι ένα εξαιρετικό ομάζ στο καλτ και αυτός άξιος πρεσβευτής του. Η σύλληψη, η δημιουργία και η παρουσίαση της ιδέας του δούλεψε και αυτό, όχι μόνο επειδή ήταν κάτι ρετροπρωτότυπο, αλλά και επειδή έβαλε όλο του το μεράκι σε αυτό το πράγμα, και αυτό φαίνεται. Ο τύπος πάνω απ' όλα είναι φαν του είδους (των ειδών;) και εγώ πλέον φαν του ίδιου. Μία βαθιά υπόκλιση στον Kung Fury.