[7]: Καλύτερες Ταινίες που πρέπει να επιστρέψουν το Όσκαρ τους

Για όποιον βγήκε σήμερα μονάχα από τη σπηλιά του να διαβάσει ευλαβικά το εβδομαδιαίο μας εφτάρι, την Κυριακή που μας πέρασε ήταν τα Όσκαρ. Ίσως ήταν τα πιο βαρετά βραβεία που μπορώ να θυμηθώ, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, ο Νeil Patrick Harris και τα διάφορα νούμερα -μουσικά και μη- ήταν ανέμπνευστα, αξιοχασμούρητα και αξιοξέχαστα, και δεύτερον, γιατί δεν συνέβη και καμία τεράστια ανατροπή σε καμία κατηγορία βράβευσης, εκτός αν εξαιρέσεις αυτά του animation ("Big Hero Six" αντί για "How To Train Your Dragon 2" - αντί "Lego Movie", αλλά τα έχουμε ξαναπεί αυτά) και αυτό του διασκευασμένου σεναρίου ("Imitation Game" αντί "Whiplash"). Αλλά ναι, σε γενικές γραμμές, meh. Κέρδισαν αυτοί που τους άξιζε, στενοχωρηθήκαμε για κάποιες προσωπικές προτιμήσεις, όλα ok, στη ζωή υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα, όπως το να βρούμε θέμα για εφτάρι.

Οπότε, βάλαμε κάτω τις σκούφιες μας και είπαμε αυτή τη βδομάδα να κάνουμε ένα συνεργατικό κείμενο στα πλαίσια των βραβείων, το οποίο όμως να μπορέσει να σηκώσει και μία κάποια συζήτηση, έναν jerjeleh βρε αδερφέ. Έτσι λοιπόν σας παρουσιάζουμε μία εξοχότατη λίστα που πραγματεύεται 7 ταινίες που κέρδισαν το πολυπόθητο εκείνο αγαλματίδιο για καλύτερη ταινία της χρονιάς, αλλά καλό θα ήταν να το δώσουν πίσω, διότι -αν κάνεις πολύ ησυχία και στήσεις αυτί- ακόμα θα ακούς τον κόσμο που γελά...
 

1. Rocky (1977)



Εδώ είμαστε. Δεν αμφιβάλλει κανείς πως το "Rocky" είναι όντως μία πολύ δυνατή ταινία -ίσως η καλύτερη από άποψη underdog story- και μία από τις κλασικότερες που πραγματεύεται το ευγενές (;) άθλημα της πυγμαχίας. Οπότε, δικαίως αναρωτιέσαι «μα πώτς γένεν να αναρωτιέσαι γιατί της δώσανε το αγαλμάτακι;». Το κλου βρίσκεται στις υπόλοιπες ταινίες που βγήκαν την ίδια χρονιά. Έχεις πιθανότερα ένα από τα πιο έντονα πολιτικά δράματα στην ιστορία, το "All The Presidents Men" - το οποίο αναλύσαμε σε προηγούμενο εφτάρι. Έπειτα, έχεις το "The Network", το οποίο είναι άλλη μία οξεία κριτική στο σύστημα, αυτή τη φορά στοχευμένο στα μίντια - επίσης κλασική ταινία, με εξαιρετικούς διαλόγους και συναρπαστικές ερμηνείες. Και τέλος, έχεις το γαμημένο "Taxi Driver", ίσως η πιο quotable ταινία του σινεμά, μία εξαίσια σκιαγράφηση ενός ιδιαίτερου χαρακτήρα και άλλη μία χρυσή σελίδα στο καρνέ συνεργασίας Σκορτσέζε - ΝτεΝίρο. Από την άλλη πως μπορείς να αρνηθείς έναν αγνό άγνωστο πιτσιρικά που έκατσε και έγραψε ταινία για να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος και φιγουράρει το training montage που ΜΗΔΕΝΙΖΕΙ όλα τα υπόλοπα training montages; Ε, ούτε οι ακαδημαϊκοί μπόρεσαν να απαντήσουν.

Trailer

IMDb

I.T.

2. The Deer Hunter (1979)



Ίσως προκαλεί έκπληξη η παρουσία της συγκεκριμένης ταινίας στο αφιέρωμα και, αν μη τι άλλο, οριακά δικαιολογημένα: η σκηνοθεσία, το σενάριο, η ηθοποιία είναι σεμιναριακού επιπέδου, το legacy της ταινίας στον Αμερικάνικο Κινηματογράφο, τεράστιο... το έπος του Michael Chimino, των 5 Oscar και της τεράστιας απήχησής στο αμερικάνικο κοινό του 1979, παρουσίασε μια σκληρή εικόνα με γλαφυρό τρόπο, εκείνη της επιστροφής των βετεράνων του Vietnam σαν ανθρώπινα κουφάρια πίσω στη πατρίδα τους, με την φρίκη του πολέμου για πάντα αποτυπωμένη στις ψυχές και στο μυαλό τους... και αυτό. Πίσω από τα προφανή, υπήρξε η τεράστια προσπάθεια των συντελεστών για ξέπλυμα τύψεων και ενοχών ενός ολόκληρου έθνους, αφού πρώτα σφάγιασε χωρίς λόγο 3 εκατομμύρια κόσμο εισβάλλοντας σε μια χώρα με αστεία προσχήματα... μια απίστευτα καλογυρισμένη ξεδιάντροπη προπαγάνδα που παρουσίασε τους Βιετκόνγκ σαν τα απόλυτα τέρατα (η σκηνή με τη ρουλέτα, όσο καλογυρισμένη και δραματικά δυναμική είναι, άλλες τόσες κατηγορίες δέχθηκε στην εποχή της (χαρακτηριστική η αφοριστική τάση απέναντι στην ταινία από την Ρωσία στο 29ο Φεστιβάλ Βερολίνου, με την αποχώρηση από την αίθουσα και τη χρήση σκληρής γλώσσας Ρώσων συντελεστών, Τσεχοσλοβάκων, Κουβανών και Βερολινέζων), δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα πραγματικά αίτια του πολέμου και την ρίψη ευθυνών εκεί που πρέπει και κατέληξε με ένα ξεκάθαρο σχόλιό, στο φινάλε της ταινίας, για το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια! Η ταινία αποτελεί την πιο χαρακτηριστική περίπτωση αμερικανικής προπαγάνδας σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ που έχει γυριστεί ποτέ... δεν είναι τυχαίο που έναν χρόνο μετά, στο έπος της ζούγκλας του Coppola, τα Oscar γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη σε μια από τις πιο εγκεφαλικές και αιχμηρές αντιπολεμικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, έχοντας ήδη κάνει το καθήκον τους και ανεβάζοντας στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, μια ταινία που παρουσίασε τους Αμερικανούς φαντάρους ως τα απόλυτα θύματα ενός «παράλογου» και «άδικου» πολέμου...

Trailer

IMDb

B.Σ.

3. Driving Miss Daisy (1989)



Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1989. Τότε που οι κινηματογραφόφιλοι θαμπώθηκαν από την προβολή δύο ταινιών που ακόμα και τώρα συζητιούνται ως σημείο αναφοράς στις καριέρες δύο μεγάλων ηθοποιών. Το "My Left Foot" με τον Daniel Day Lewis και το "Dead Poets Society" με τον αείμνηστο Robin Williams. Φαντάζεστε λοιπόν το σοκ και το δέος που προκάλεσε η απόφασης της Ακαδημίας να δώσει το Oscar για την καλύτερη ταινία της χρονιάς στο "Driving Miss Daisy" που, εντάξει, λέει μία γλυκιά ιστορία για τη φιλία δύο ανθρώπων εντελώς αντίθετων αλλά είναι μία ταινία που είδαμε, ξεχάσαμε και κλειδώσαμε στο χρονοντούλαπο. Μα η μεγαλύτερη αδικία της χρονιάς εκείνης δεν ήταν κάποια ταινία που δεν κέρδισε, αλλά το "Do The Right Thing" του Spike Lee με θέμα μια καυτή μέρα συγκρούσεων σε ένα multi culti γκέτο, που δεν προτάθηκε καν μιας και απ' ότι φαίνεται το μάτσο από old white guys που απαρτίζουν την επιτροπή δεν άγγιξε η θεματολογία σε αντίθεση με τον παλμό της εποχής.

Trailer

IMDb

Τ.Κ.

4. Shakespeare In Love (1998)



Είναι 1998 και η ταινία που υπερισχύει στα Οscar του "Thin Red Line" -της ίσως καλύτερης και πιο ποιητικής αντιπολεμικής ταινίας όλων των εποχών- είναι ο "Ερωτευμένος Σαίξπηρ"... Ο "ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΑΙΞΠΗΡ"! Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναλύσει κανείς ή έστω να σχολιάσει με παραπάνω από μισή πρόταση, μια χαριτωμένη και σπιντάτη δραματική κομεντί εποχής και τίποτα παραπάνω, απλά το όλο θέμα λαμβάνει τραγικές διαστάσεις αν σκεφτεί κανείς ότι την ίδια χρονιά βγήκαν στις αίθουσες τα: "Saving Private Ryan" -νηπιακής σεναριακής λογικής αλλά απίστευτα καλoσκηνοθετημένο και ναι, μέσω αυτού μια πολύ δυναμική πολεμική ταινία-, το προαναφερθέν υποτιμημένο αριστούργημα, το "Truman Show" -μια ταινία ακόμα και σήμερα μπροστά από την εποχή της-, το "Elizabeth" -μια υποδειγματική σκοτεινή ταινία εποχής με μια αψεγάδιαστη ερμηνεία-σοκ από την νεαρή τότε Cate Blanchett-, το "Gods And Monsters" -ταινία που καθιέρωσε μια και καλή στην μεγάλη οθόνη τον σπουδαίο Ian McKellen-, το "Simple Plan" -με το αριστουργηματικό του σενάριο-, το "Big Lebowski" -με τα σχόλια να μην φτάνουν για να περιγράψει κανείς την ιδιοφυή κωμωδία των Coen- και λοιπά. Το 1998, όμως, θα έμελλε να κατακτήσει μια νερόβραστη αμερικανοποιημένη κομεντί σχετικά με την προσωπική ζωή του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και, ακόμα χειρότερα, να δώσει το Oscar Α' γυναικείου ρόλου στην παντελώς άχρωμη και κρύα Gwyneth Paltrow (μια ανεκδιήγητη απόφαση ακόμα και σήμερα) και το Β' Γυναικείου στην Judi Dench για την οριακά 8 λεπτών συμμετοχή της στο έργο... περαστικά!

Trailer

IMDb

B.Σ.

5. A Beautiful Mind (2001)



Να ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι δεν έχουμε να πούμε ουδεμία κακή κουβέντα για τον Crowe, τον Howard ή οποιοδήποτε άλλο συντελεστή και πως η επιλογή του "A Beautiful Mind" γίνεται όπως και στις υπόλοιπες ταινίες βάσει συγκριτικών και όχι απόλυτων όρων. Πρόκειται άλλωστε για το "The Theory Of Everything" της χρονιάς του και, ακόμα κι αν ο John Nash, του οποίου τον βίο πραγματεύεται η ταινία, δεν είναι όσο γνωστός είναι ο Hawking, η θεωρία παιγνίων που ταυτίζεται με το όνομά του είναι απόλυτα επίκαιρη. Το "A Beautiful Mind" λοιπόν έτυχε να κυκλοφορήσει την ίδια χρόνια που έλαβαν χώρα δύο σημαντικά κινηματογραφικά γεγονότα: α.) το "Moulin Rouge" απέδειξε ότι το musical σαν είδος μπορεί να απευθυνθεί σε ένα πιο ευρύ κοινό (με διασκευές γνωστών σύγχρονων κομματιών από καλλιτέχνες όπως Beck και David Bowie να πλαισιώνουν πανέμορφα το μποέμικο Παρίσι). β.) "Συντροφιά Του Δαχτυλιδιού", period. Το ότι ολόκληρη επιτροπή επέλεξε να αγνοήσει αυτά τα δύο γεγονότα και ψήφισε άλλο ένα βιογραφικό δράμα μας αποδεικνύει κάτι που είχαμε καταλάβει από καιρό, ότι συνίσταται δηλαδή από ένα τσούρμο λευκών ανέραστων ψηλομύτιδων που στερούνται φαντασίας και ΨΥΧΗΣ.

Trailer

IMDb

M.A.

6. Crash (2004)



Από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών, σε μια αδιάφορη, όπως τη θυμάμαι, κινηματογραφική χρονιά. Πρέπει να είναι το όσκαρ καλύτερης ταινίας που ακούστηκε λιγότερο από οποιοδήποτε άλλο. Μεγάλη έκπληξη λοιπόν, καθώς το φαβορί της χρονιάς ήταν το "Brokeback Mountain", το οποίο έχασε πανηγυρικά, ενώ υποψήφιες ήταν και άλλες κατ' εμέ καλύτερες ταινίες, όπως το "Munich", το "Truman Capote" και το "Good Night, And Good Luck". Τραγικό επίσης το γεγονός ότι το "A History Of Violence" του Cronenberg δεν ήταν καν υποψήφιο. Η ταινία λοιπόν αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες μέχρι να φτάσει στο πολυπόθητο αγαλματίδιο. Τα μεγάλα στούντιο παραγωγής δεν δέχονταν να την αναλάβουν και έτσι με το πολύ μικρό budget που κατάφεραν να μαζέψουν οι δημιουργοί, ολοκλήρωσαν αυτό το φιλμ, που θα αποδεικνυόταν τελικά πολύ σκληρό για να πεθάνει. Ο Paul Haggis (σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, o οποίος είχε σηκώσει το όσκαρ σεναρίου μια χρονιά πριν για το “Million Dollar Baby”) χαρακτηριστικά ανέφερε πως «η ταινία αψήφησε το κατεστημένο» και πως «το Hollywood με αυτό το όσκαρ αποζημίωσε τους πραγματικούς λάτρεις της 7ης τέχνης». Υπερβολές. Βύσμα, θα πω εγώ. Η ταινία σφύζει από τόσο προβλέψιμα και κλασικά στερεότυπα, θίγοντας κυρίως το θέμα του ρατσισμού εμπλέκοντας μαύρους, λευκούς, Ασιάτες, Ιρανούς και ισπανόφωνους. Απώτερος σκοπός της, όμως, είναι να σε κάνει να συγκινείσαι την κάθε στιγμή, ντύνοντας με υπερβολή σχεδόν όλες τις σκηνές, συνδυασμένες με αδιάφορες ερμηνείες. Επιτηδευμένα κολπάκια, που όμως στους Αμερικάνους πιάνουν φυσικά, οπότε λογικό είναι να ακολουθήσουν αυτήν τη μανιέρα με σκοπό την επιτυχία. Μόνο επανάσταση στο κατεστημένο πάντως δεν βλέπω σε αυτήν την περίπτωση. All star cast με μερικά ονόματα όπως Matt Dillon, Don Cheadle, Sandra Bullock, Brendan Fraser (γελάω), Terrence Howard, Thandie Newton κ.ά., τα οποία όπως και να το κάνουμε, παρ’ όλα τα παραπάνω σχόλια, βοήθησαν στην κατάκτηση του τιμημένου.

Trailer

IMDb

Δ.Μ.

7. Argo (2012)



Σίγουρα δεν ήταν η χειρότερη ταινία όλων των εποχών, αλλά αναμφισβήτητα δεν ήταν και η καλύτερη ταινία της χρονιάς εκείνης. Με ένα χαριτωμένο -εξωπραγματικό μεν, αληθινότατο δε- στόρυ και ωραίο επιτελείο ηθοποιών, ήταν μία όμορφη απεικόνιση των γεγονότων που έλαβαν μέρος to 1981 με το ζήτημα των αμερικανών ομήρων στην Πρεσβέια τηςΤεχεράνης και το παράτολμο σχέδιο δράσης για τη σωτηρία τους. Αλλά ως εκεί. Βέβαια, όπως και με τις υπόλοιπες ταινίες της λίστας, για να δεις πραγματικά τι γίνεται, πρέπει να τη συγκρίνεις με τις υπόλοιπες υποψηφιότητες της χρονιάς. Στις πιο αξιοσημείωτες λοιπόν εκ των οποίων συγκαταλέγονται τα: "Django Unchained", "Lincoln" και "Zero Dark Thirty", όλες αιώνες μπροστά από άποψη ποιοτικού / διασκεδαστικού κινηματογράφου. Πέρα λοιπόν από το ανεξήγητο χάιδεμα στο αυτάκι του Ben του Affleck όποτε σκηνοθετεί, η ταινία σήκωσε μία μίνι ανεμοθύελλα αντιδράσεων ελέω του περιεχομένου της και το πώς ακριβώς παρουσίαζε τα γεγονότα. Στραβοπατήματα σεναριακά υπήρξαν από το πώς εξυμνούσε ιδιαιτέρως τη συμμετοχή της CIA και της αμερικανικής κυβέρνησης στην αποστολή διάσωσης, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του σχεδίου και της εκτέλεσής του είχαν αναλάβει Καναδοί, όπως επίσης και την αναμενόμενη έντονη δραματοποίηση κάποιων γεγονότων. Φαντάζομαι μία ταινία με αποστολή διάσωσης όπου όλοι αγοράζουν ήσυχα και ωραία τα αεροπορικά τους εισιτήρια, επιβιβάζονται στο αεροπλάνο και πετάνε για τη χώρα τους μάλλον δεν θα κόψει ιδιαιτέρως πολλά εισιτήρια.

Trailer

IMDb

Ι.Τ.