Backstage Pass #9: Δώσε θάρρος στον fanboy να σου γίνει teddyboy

17/07/2007 @ 03:05
Εισαγωγική σημείωση 1: Στο κάτωθι άρθρο θα χρησιμοποιηθεί το φανταστικό (λόγω της φαντασίας μου, όχι λόγω αντικειμενικής αξίας) των Spammers. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από τους πολυπληθείς φίλους τους, αλλά κάποιος έπρεπε να πληρώσει τη νύφη στο σημερινό backstage pass.

Εισαγωγική σημείωση 2: Ο όρος "fanboy" (ελληνιστί φανμπόις) ανήκει στο μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο ελληνόφωνο, rock forum, το forum του rocking.gr. Ναι, ξέρω ο τίτλος είναι λίγο ποζεράδικος, αλλά είναι η πραγματικότητα. Δε θυμάμαι ποιος χρήστης συγκεκριμένα τον εφηύρε για να του αποδώσω τα εύσημα, γι' αυτό τον αφιερώνω σε όλο το αγαπητό μας forum. Ο φανμπόις είναι το μέλος του fanclub ενός οποιουδήποτε συγκροτήματος.

Στην Ελλάδα είμαστε όλοι ψώνια. Ναι, αυτό είναι μια αντικειμενική αλήθεια: αρκεί να κοιτάξετε το ποια είναι τα δημοφιλέστερα επαγγέλματα: αυτό του τραγουδιστή (ασχολίαστο) και αυτό του κριτικού. Κριτική κάνουμε όλοι και το απολαμβάνουμε. Οι «προπονητές της εξέδρας» («αν δε βάζει βασικό τον Μόρα πως θα δέσει η άμυνα;»), οι τηλεκριτικοί («το ξέρει ο πατέρας σου ότι κρυφά τα βράδια χορεύεις... τις γυναίκες στο ταψί;»), οι πολιτικοί αναλυτές («Ναι, Νίκο Κακαουνάκη, συμφωνώ πως ο χειρισμός του Γιώργου Παπανδρέου στο θέμα της χαλασμένης τυρόπιτας ήταν λανθασμένο») και τέλος το συνάφι μας, δηλαδή οι μουσικοκριτικοί. Παράλληλα, όπως εμείς κρίνουμε τους μουσικούς, έτσι και οι αναγνώστες κρίνουν εμάς. Έτσι ένας κριτικός μπορεί να είναι από «μύστης της καλής μουσικής», μέχρι «κουφός και άσχετος», ανάλογα τόσο με το τι έχει γράψει, όσο και με το ποιος του αποδίδει τον χαρακτηρισμό.



Την κριτική πολλοί αγάπησαν, τον κριτικό ουδείς. Όλοι κάνουν κριτική και όλοι εκτίθενται - περάστε μια βόλτα από οποιοδήποτε forum και θα το επαληθεύσετε. Το θέμα είναι πως οι «επαγγελματίες» κριτικοί είναι αυτοί που βάζουν το όνομά τους από κάτω και έτσι χρεώνονται ευθέως και το όποιο αρνητικό ή θετικό σχόλιο. Άλλο δηλαδή είναι να γράψει ο babis22 στο forum «το νέο maiden είναι χάλια» και άλλο ένας επώνυμος συντάκτης του rocking.gr. Δεν είναι ότι ο babis22 είναι απαραίτητα άσχετος - ίσα, ίσα που μπορεί να είναι και πιο σχετικός. Αλλά όπως και να το κάνουμε, ευκολότερα και πιο ουσιαστικά επιτίθεσαι / κρίνεις ένα επώνυμο άνθρωπο που τον διαβάζουν πάρα πολλοί και δυσκολότερα ένα nickname.

Θα σας πω ένα μυστικό: Η δουλειά των κριτικών γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη όταν πρέπει να κρίνουν ένα μεγάλο όνομα, με εμπορικότητα, ιστορία και απήχηση στο χώρο της rock μουσικής. Και αυτό γιατί εν πρώτοις πρέπει να ξεπεράσουν τα όποια προσωπικά κολλήματα και να κρίνουν τους Spammers του παραδείγματός μας με αντικειμενικότητα και ψυχραιμία, αλλά και εν δευτέροις πρέπει να προσέχουν και τους snippers του spammers.gr. Γιατί όπως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, έτσι και ο φανμπόις είναι ο καλύτερος «φίλος» του κριτικού.



Αρχίζεις λοιπόν την κριτική για το νέο album των Spammers: «νέο album για τους Spammers λοιπόν και όλοι περιμένουμε να δούμε τι θα μας δώσει αυτό το μεγάλο συγκρότημα. Σε μια πρώτη ακρόαση το album είναι καλό, μπλα, μπλα, μπλα, ΑΛΛΑ...». Ε, ακριβώς τη στιγμή που χρησιμοποιείς ένα αντιθετικό σύνδεσμο, ακούς ένα "click" και ξέρεις πως έχεις πατήσει τη νάρκη του spammers.gr. Είναι ακριβώς το χρονικό σημείο που από "master Yoda της δημοσιογραφίας" γίνεσαι "Εφιάλτης" των Spammers. Οι snippers έχουν ήδη πατήσει τη σκανδάλη τους, το κείμενό σου έχει γίνει copy-paste στο άνδρο τους (βλέπε forum) και ο κανιβαλισμός αρχίζει.

Ναι φίλε αναγνώστη, είμαστε οι John Rambo της δημοσιογραφίας. Όταν γράφεις πάντα ξέρεις ότι τα κείμενά σου θα κριθούν, αλλά στη ζούγκλα των φανμπόιδων κάθε μικρή λάθος κίνηση μπορεί να είναι και η τελευταία σου. Αφού ακούσεις το "click" και έχεις πατήσει τη νάρκη, έχεις δύο επιλογές: ή να κάτσεις πάνω από τη νάρκη και να διασφαλίσεις ότι δε θα σκάσει, εκθέτοντας το κείμενό σου, ή να προσπαθήσεις να βγάλεις το πόδι σου και να υπερασπίσεις το κείμενό σου, κάνοντας ένα όσο μεγαλύτερο damage control γίνεται.

Γιατί μετά αρχίζει το party: «κοιτάξτε εδώ τι έγραψε πάλι ο άσχετος», λέει ο spammer21. «Ε καλά τους ξέρουμε τώρα αυτούς. Τους πληρώνουν οι εταιρίες», απαντάει ο arxispamm. «Η μάνα του γαργαλιέται», προσθέτει ο spam4ever και το παζλ ολοκληρώνεται. Και πιστέψτε με όχι με τη μάνα κανενός κριτικού να γελάει...

Το πιο αστείο από τα επιχειρήματα όπως τα άνωθι, είναι αυτό των εταιριών: κανείς ποτέ δε σκέφτεται πως από εμπορικής σκοπιάς, η καλύτερη στρατηγική είναι να αποθεώνεις τους πάντες. Έτσι εξασφαλίζεις δύο πράγματα: και την εύνοια των εταιριών (ο δίσκος πουλάει αν γράψεις όμορφα λόγια) και την αγάπη των φανμπόιδων. Η πορεία Master Yoda - Εφιάλτης είναι ένας αντιθετικός σύνδεσμος δρόμος. Ένας δρόμος που τον περπατάς ευθέως γρήγορα, αλλά vice versa πολύ επίπονα. Γιατί τον Yoda όλοι τον αγαπούν - τον Εφιάλτη κανένας. Από την άλλη μπορεί με την παραπάνω τακτική να κερδίσεις την εύνοια των εταιριών και των φανμπόιδων, αλλά σε ένα βάθος χρόνου χάνεις σε αξιοπιστία: ο αντικειμενικός αναγνώστης θα καταλάβει πως συμβαίνει κάτι ύποπτο και θα ξενερώσει. Και επειδή αυτός ο αναγνώστης αποτελεί και την πλειοψηφία του αναγνωστικού κοινού, η οδός της αλήθειας και των αντιθετικών συνδέσμων είναι τελικά μονόδρομος.

Το πιο τραγελαφικό της υπόθεσης όμως δεν είναι η κριτική καθε αυτή, αλλά ο τρόπος που γίνεται. Οι συνηθέστερες τακτικές είναι οι εξής: είτε ο φανμπόις θα σου στείλει ένα υβριστικό / ειρωνικό γράμμα στο οποίο θα σου ζητάει τα ρέστα, επειδή δε σεβάστηκες την ιστορία / δυναμική / πωλήσεις / κόσμο των Spammers, είτε θα μαζευτεί μαζί με τα κοράκια-φίλους τους στο forum τους και θα σε θάβουν ομαδικά, ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο των Spammers, που μόνο σε αυτούς άρεσε. Τι και αν υπάρχει ειδική κατηγορία στο forum μας με τίτλο «Σχολιασμός Κειμένων», στην οποία ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει για τα κείμενα του site και ο συντάκτης να απαντήσει. Όταν το ακροατήριο είναι στημένο, η κριτική είναι πάντα πιο εύκολή. Χαρακτηριστικό παράδειγμά όλων των παραπάνω είναι πως ο φανμπόις που θα εκτεθεί / κρίνει ένα κείμενο μέσα στην έδρα μας είναι συνήθως ο ευγενέστερος, πιο σχετικός, ακομπλεξάριστος και άνθρωπος με επιχειρήματα. Η γραφική εκδοχή του απλά πάει και ποστάρει το κείμενο σε ένα χώρο που δε μπορείς, και δε θέλεις σε τελική ανάλυση, να απαντήσεις, για να σε χλευάσει με τους φίλους του και να «σου δώσει έτσι το μάθημά σου». Γιατί βλέπετε όταν εκτίθεσαι σε ένα forum μη καθοδηγούμενο / βαμμένο, κινδυνεύεις να πεταχτεί και κάποιος άλλος χρήστης πέρα από τον συντάκτη και να συμφωνήσει. Και τότε τα πράγματα ζορίζουν. Γραφικότητες επιπέδου δημοτικού δηλαδή, όταν έθαβες κάποιον πίσω από την πλάτη του και δεν είχες ποτέ το θάρρος να του τα ρίξεις στα ίσα. Ε ρε Ιώβεια υπομονή που χρειάζεται ώρες-ώρες.

Και τελικά στο έργο «Φανμπόις - Συντάκτης ΙΙΙ: Η Τελική Μάχη», ξεχωρίζουν τα αγόρια από τους άντρες. Ο φανμπόις είναι ένα σκυλί του πολέμου: θα σου επιτεθεί βάναυσα, συνήθως χωρίς επιχειρήματα και με υβριστικούς χαρακτηρισμούς, επειδή έπιασες στο πληκτρολόγιό σου (sic) τα θεία, αλλά όταν «τα κάνουν άλλοι δεν τα λέτε». Εκεί ακριβώς πρέπει να δράσεις σαν Miyagi master: με ηρεμία και απλές κινήσεις πρέπει να στηρίξεις το κείμενο και τη θέση σου, απέναντι στους μουτζαχεντίν των Spammers. Δεν είναι εύκολο - συνηθέστατα θες να ανταποδώσεις χαρακτηρισμούς που όχι μόνο στα λιμάνια δεν ακούγονται, αλλά θα μπορούσαν να αποτελούν και αιτία για την κατάργηση της ελληνικής γλώσσας και στροφή ολόκληρου του κράτους στα Αραμαΐκά. Αλλά εκεί πρέπει να παραμείνεις ταπεινός σαν τον Mahatma Ghandi και με το λεκτικό σου φωτόσπαθο να αποκρούσεις με χάρη βιρτουόζου του καλλιτεχνικού πατινάζ όλες τις κατηγορίες.

Φυσικά όπως σε κάθε μάχη που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και η συγκεκριμένη είναι μόνο μια. Μπορεί να την κερδίσεις, να τη χάσεις, αλλά αυτό δε σημαίνει και το τέλος του πολέμου. Γιατί δυστυχώς ο φανμπόις είναι σαν την πεθερά σου: όσο και να σε συμπαθεί, στην έχει στημένη και κάποια στιγμή θα ξαναπλακωθείτε. Γι' αυτό πρέπει να είσαι σε εγρήγορση και με το λεκτικό σου οπλοστάσιο έτοιμο. Και φυσικά πρέπει να ξέρεις τι γράφεις και να ξέρεις και να το τεκμηριώσεις.

Όχι πως δε γίνονται λάθη σε κείμενα ή δε λέγονται βαριές κουβέντες - και τα δύο μπορούν να συμβούν. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να έχει κάποιος τα άντερα (για να μην γράψω τα cojones και τρέχετε στα λεξικά) να παραδεχτεί το λάθος του. Απλά συνήθως με τον φανμπόι δεν ξεμπλέκεις: είναι ο προπονητής της κερκίδας. Θα έρθει, θα στα χώσει και θα φύγει σίγουρος πως σε έβαλε στην θέση σου και συνηθέστατα χωρίς να έχει ακούσει και τον αντίλογο. Αλλά έτσι είναι η ζωή, δεν είναι πάντα δίκαια. Και το χειρότερο: αν φανείς «λίγος» στην απάντησή σου, θα σου πάρει και το σκαλπ για να το επιδεικνύει στους φίλους του και να κορδώνεται. Δώσε θάρρος στον φανμπόι να σου γίνει τεντυμπόι.

Σαφέστατα δεν είναι όλοι έτσι. Με πολλά από τα παιδιά έχουμε γνωριστεί, μας έχουν πει τη γνώμη τους και τις ενστάσεις τους και από αυτό έχουν προκύψει πολύ ενδιαφέρουσες κουβέντες που μας βοήθησαν να γίνουμε καλύτεροι και μας προσέφεραν άλλη οπτική απέναντι στα πράγματα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, για τέχνη μιλάμε και σε θέματα τέχνης δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, μόνο υποκειμενικές γνώμες. Απλά άλλοι τις γράφουν ενυπόγραφα και άλλοι κρύβονται πίσω από nicknames για να θάψουν με την ασφάλεια της ανωνυμίας.

Υ.Γ.: Αυτό ήταν και το τελευταίο backstage pass της φετινής χρονιάς. Ευχαριστώ όλους τους φίλους που στήριξαν τη στήλη και έκαναν πολύτιμα σχόλια που με βοήθησαν να τη βελτιώσω. Θα επιστρέψουμε λογικά από Σεπτέμβριο με πολλή διάθεση για δουλειά. Καλό καλοκαίρι σε όλους!

  • SHARE
  • TWEET