Backstage Pass #8: Το δίκαιο της μπουνιάς

25/06/2007 @ 10:35
Για αρχή συγγνώμη από τους φίλους της στήλης: το πάρτυ του rocking και το αφιέρωμα Metallica δέσμευσαν πολύ από τον ελάχιστο χρόνο του υπογράφοντα και έτσι το «πάσο» μας έμεινε λίγο παραπονεμένο και καθυστερημένο. Κατά δεύτερον το παρόν κείμενο κανονικά θα έπρεπε να το γράφει ο Ουμπέρτο Έκο, αλλά επειδή το rocking δεν έχει το budget της Chelsea, αλλά μάλλον του Ηλυσιακού (ή του φετινού Ολυμπιακού αν προτιμάτε), το γράφω εγώ που είμαι πιο φτηνός. Εν τρίτοις, αν κάποιοι από εσάς δεν πολυγουστάρετε τις φιλοσοφίες καλοκαιριάτικα, πηγαίνετε να διαβάσετε το αφιέρωμά μας στους Metallica, που και φοβερό είναι και μας βγήκε η πίστη να το κάνουμε. Καθώς το σημερινό «πάσο» είναι αφιερωμένο στην βία...

Πολλές μπουνιές δεν πέφτουν τελευταία; Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί συγκρούονται σε οδομαχίες για «την τιμή» της ομάδας και ο νικητής σκοτώνει και ένα αντίπαλο. Αστυνομικοί δέρνουν ανήμπορους αλλοδαπούς και τραβάνε και μια μικρού μήκους για το festival των μικρομηκάδων στη Δράμα. Στις πορείες όλη τη χρονιά έπεφταν μπουνιές εκατέρωθεν, το ίδιο και μέσα στις σχολές. Στο party του rocking κάποιοι πήγαν να κάνουν το ίδιο, αλλά επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι και έτσι σώθηκε η κατάσταση, και όλα αυτά για το ιερό «παλιόπουλο» των Manowar. Τέλος, η αποθέωση της αναίτιας βίας νομίζω πως ήταν τα έκτροπα που συνέβησαν στο φετινό Ejekt Festival: τις φωτογραφίες του συνεργάτη μας Χρήστου με τα φλεγόμενα αυτοκίνητα είμαι σίγουρος πως τις είδατε, όπως και ενδεχομένως να έχετε διαβάσει και τις ανταποκρίσεις των συναδέλφων από την συναυλία, που εξελίχθηκε σε πίστα του counterstrike, με φωτιές, μπουνιές και κυνηγητά. Πολύ ξύλο δεν πέφτει τελευταία; Και όλα αυτά γιατί; Για ένα «πουκάμισο αδειανό»...

Πολλοί λένε ότι φταίει η ζέστη... Όπως το κρύο ωθεί τους Φινλανδούς να γράφουν metal, έτσι η ζέστη αλλοιώνει τη συμπεριφορά μας. Ναι σαφέστατα, κάθε φορά που ιδρώνεις, αντί να πιεις μια μπύρα για να ξεδιψάσεις, είναι προτιμότερο να δείρεις κάποιον: καις θερμίδες, εκτονώνεις τον θυμό σου και υπερασπίζεις και την «ιδέα» σου. Ποια ιδέα; Σε μια κοινωνία που η έκπτωση των αξιών και των ιδεολογιών είναι μεγαλύτερη και από αυτή του Praktiker, δε μπορώ να ξέρω...

Ο Goddard σε ένα festival Καννών (μου διαφεύγει το πότε) είχε δηλώσει πως «όταν χτυπάς ένα άνθρωπο για να υπερασπίσεις μια ιδέα, δεν υπερασπίζεις μια ιδέα. Χτυπάς απλά έναν άνθρωπο». Το θέμα όμως είναι πού θέτει ο καθένας τα όρια του τραμπουκισμού. Έχουμε άραγε ξεφύγει εντελώς, ή όλα τα τελευταία συμβάντα είναι μια απόδειξη για την γενικότερη παθογένεια που υπάρχει στην κοινωνία / εποχή μας;

Για να το γυρίσουμε στα μουσικά, ποιον ακριβώς πείραξε το κοινό του Ejekt; Τα παιδιά που πάνε στις dance συναυλίες να μου επιτρέψετε να πω πως είναι τα καλύτερα: χαρούμενα, χαμογελαστά και άνετα, χωρίς προηγούμενα, μισαλλοδοξίες και λοιπές αηδίες που βασανίζουν και τη δική μας σκηνή, γούσταραν να πάνε να ακούσουν τη μουσική τους, να χορέψουν, να πιούν μπύρες, να τραγουδήσουν, να χαρούν με τα παιδιά τους και να φιλήσουν το κορίτσι τους, κάτω από το ζεστό καλοκαιρινό φεγγάρι. Με πολύ όμορφες και αγαθές προθέσεις. Και αντί όλων αυτών κατέληξαν θηράματα για τη διεστραμμένη λογική κάποιων, οι οποίοι μην έχοντας βρει άλλο τρόπο εκτόνωσης ξεσπούν όπου θα ξεσπούσε κάθε κομπλεξικός: πάνω στην χαρά του άλλου. Γιατί την υπεράσπιση μιας «ιδέας» (για μένα τέτοιο πράγμα όπως ορίζεται και απορρέει από τα παραπάνω δεν υφίσταται, αλλά περί ορέξεως..) να τη δεχτώ. Ποια ιδέα υπερασπίζεις όμως όταν καις το αυτοκίνητο αυτού που έχει πάει να χορέψει; Ποιο ιδανικό διασώζεις όταν τον κυνηγάς μέχρι και τις τουαλέτες; Ποιο επαναστατικό λάβαρο υψώνεις όταν το μοναδικό πράγμα που κάνεις είναι να του χαλάς τη διασκέδαση, χωρίς κανένα μα κανένα (ψευδο)ιδεολογικό υπόβαθρο;



Ξέρετε τι νομίζω πως φταίει στην Ελλάδα; Έχουμε ποινικοποιήσει την έννοια της διασκέδασης. Και όχι μόνο στον pop / dance χώρο, αλλά και στον metal. Δε μας νοιάζει να περάσουμε εμείς καλά, αλλά μας νοιάζει να χαλάσουμε την καλή διάθεση του άλλου. Πόσες φορές δεν έχουν πεταχτεί μπουκάλια σε support group, επειδή ένα μέρος του κοινού διαφωνεί με τη σειρά του billing, χαλώντας το momentum του συγκροτήματος και τη διάθεση των φίλων του; Πόσοι άλλοι γραφικοί φίλοι δεν έχουν πει ότι «για να τιμωρήσουμε την Didi πρέπει να πηδήξουμε το κάγκελο και να ποδοπατήσουμε αυτούς που θα έχουν πληρώσει 80 ευρώ για να δουν τους Metallica»; Πόσα άτομα δεν έχουμε κοροϊδέψει σε συναυλίες, όταν τρελαίνονται ακούγοντας ένα συγκρότημα που μας φαντάζει αδιάφορο; Πόσους οπαδούς δεν έχουμε σπρώξει / κλωτσήσει / ενοχλήσει σε συναυλίες επίτηδες για να δούμε εμείς καλύτερα; Πόσα παιδιά δεν έχουμε λοιδορήσει στο forum, εμπλεκόμενοι σε topic εγκωμιαστικού χαρακτήρα για κάποιο σχήμα / τραγούδι, μόνο και μόνο για να πούμε ότι εμάς δε μας αρέσει; Και επιπρόσθετα, για να επιτεθούμε και στην προσωπικότητα και το γούστο του άλλου;

Δέχομαι ότι υπάρχει μια συσσωρευμένη γκρίνια. Κακά τα ψέματα, όταν η οικονομία δεν πάει καλά και τα πράγματα ζορίζουν, μας φταίνε όλοι και όλα. Δέχομαι επίσης ότι αυτή τη γκρίνια πρέπει κάπως να την εκτονώσουμε: στην Ελλάδα μένουν άνεργοι οι ψυχαναλυτές γιατί ο καθένας βρίσκει διεξόδους είτε μόνος είτε μέσω των φίλων του, είτε... Είτε μέσω της βίας...



Σε μια χώρα που οι περισσότεροι πιστεύουν ότι υπάρχει η «κακή βία» και η «βία που ασκώ δικαιολογημένα εγώ», η κατάσταση όσο πάει θα εξαχρειώνεται. Γεγονός είναι ότι η βία λειτουργεί τόσο σαν τη ραδιενέργεια (συγκεντρώνεται στον οργανισμό σου και κάποια στιγμή σε σκοτώνει), όσο και σα γάγγραινα, καθώς αρχίζει από τα άκρα σου (πόδια και χέρια) για να καταλήξει να δηλητηριάσει το είναι σου. Όσο τη δικαιολογούμε στην καθημερινότητά μας, θα τη βιώνουμε συσσωρευμένη πάνω μας. Και όσο τη βιώνουμε συσσωρευμένη, τόσο θα τη συνηθίζουμε. Και ένας άνθρωπος που έχει συνηθίσει στη βία, έχει χάσει την αξιοπρέπειά του. Και κάπου στην πορεία επίσης την ψυχή του...

  • SHARE
  • TWEET