Saint Vitus: Μεγάλη η χάρη του(ς)

Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 24/01/2010 @ 23:13
Πολλοί υποστηρίζουν πως εάν δηλώνεις doom-ας ή γενικά λάτρης των Sabbath με Ozzy, δεν νοείται να έχεις επισκεφτεί την Πράγα και να μην έχεις πάει στον καθεδρικό ναό του Αγίου Βίτου. Οκ, το έκανες κι αυτό, προσκύνησες και το άγαλμά του, απέδειξες δηλαδή την τρισμέγιστη αγάπη σου στους Saint Vitus; Όχι φίλτατε, δεν πα’ να ‘χεις κι όλη τη δισκογραφία τους σε βινύλιο...Αν δεν έχεις πιεί και την Weihenstephaner Vitus, οι αμαρτίες σου δεν πρόκειται να συγχωρεθούν. Κοτζάμ μπουκάλι σου βαράνε στην εισαγωγή του "Burial At Sea". Start drinking people!



Θεωρώντας πως ο θρόνος του Doom ανήκει και δικαιωματικά στους Black Sabbath, τότε οι Pentagram και οι Saint Vitus είναι τα Σεραφείμ και τα Χερουβείμ αντίστοιχα, μόνο που στην περίπτωση των τελευταίων, δεν υπάρχει μία και μόνο ηγετική φυσιογνωμία (βλ. Bobby Liebling). Scott "Wino" Weinrich ή Scott Reagers; Διλήμματα, τριλήμματα κι άλλα θεωρήματα, δε χωράνε εδω. Οι Saint Vitus έγιναν μεγάλη μπάντα (χαχαχα, μπα σε καλό μου) εξαιτίας και των δύο. Εδώ Scott, εκεί Scott, που είναι ο Lord Chritus; Τη δεδομένη στιγμή φάνταζε ως ο ιδανικός τραγουδιστής, το αποτέλεσμα όμως με τίτλο "Children Of Doom" (1993), δεν ήταν το αναμενόμενο και καταγράφεται ως η πιo αδύνατη στιγμή της μπάντας δισκογραφικά. Τι είχε μεσολαβήσει όμως μέχρι τότε;



Η αρχή έγινε με το "Saint Vitus" (1984) κι ακολούθως με το "Hallow’s Victim" (1985), όπου η φωνή του Reagers φέρνει ολοένα και περισσότερο στον Bobby Liebling και το ακατέργαστο ντεμπούτο έχει πλέον σχηματοποιηθεί (†), φέροντας παραπονεμένα λόγια οργής: "I don't want your empty love, just leave me alone. I have done ok so far living on my own. You said you could give me shelter underneath your wing, but all I ever got from you was hate and misery…Woman"! Τα είπε και ξεθύμανε, αλλά μάλλον δεν του ήταν αρκετό με αποτέλεσμα να φύγει από τη μπάντα για πρώτη φορά, γεγονός που σηματοδότησε και τον ερχομό του έταιρου Scott…



...από τους The Obsessed, με τους οποίους είχε κυκλοφορήσει μόνο κάποια demo. Η δεύτερη περίοδος των Saint Vitus είναι γεγονός και φέρει φαρδυά πλατυά τη σφραγίδα του Wino με τη χαρακτηριστική φωνή και τα tattoos του, ενώ τα riff του Dave Chandler κουμπώνουν καλύτερα πάνω στις φωνητικές μελωδίες του. Το “Born Too Late” (1986), αν και το ροζουλί εξώφυλλο δεν τιμάει τη doom καταγωγή του, είναι δίσκαρος και καταθέτει τα δέοντα σέβη του στο Μαύρο Πενταγραμμικό Σάββατο. Μαζί θα κυκλοφορήσουν ακόμα δύο studio δίσκους, τα "Mournful Cries" (1988) και "V" (1989) που κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα ποιότητας και περιλαμβάνουν ουκ ολίγους ύμνους ("Dragon Time", "I Bleed Black", "The Troll", "Angry Man"), αλλά και την πρώτη άτυχη στιγμή τους, ένεκα στο ξεκάρφωτο ακουστικό ντουέτο του Dave Chandler στο "When Emotion Dies", με τη Fiona McMillian. Αμαρτωλό φάουλ μεγάλε μου, αλλά συγχωρέθηκες πάραυτα και χωρίς πολλά πολλά, χάρις στο "Patra".



Ένα χρόνο μετά θα κυκλοφορήσει και ο μοναδικός έως τώρα «ζωντανός» τους δίσκος, με τον απέριττο και πλέον κατατοπιστικό τίτλο "Live", που μόνο και μόνο για το à la Lemmy καλωσόρισμα του Wino ("Alright, we are Saint Vitus"), μπορεί να χαρακτηριστεί και θρυλικός, ξέχωρα από την απόδοση της μπάντας και το set list του. Λίγους μήνες μετά, ο Holy Father της αμερικάνικης underground metal σκηνής, εγκατέλειψε το σχήμα για να σχηματίσει εκ νέου τους The Obsessed με τους οποίους κυκλοφόρησε το "Lunar Womb" (1991), ένα δίσκο-ορόσημο για το doom metal. Η έλευση του Christian Lindersson (Lord Chritus) στη θέση του τραγουδιστή, ήταν απλώς το μεταβατικό/διεκπεραιωτικό στάδιο μέχρι τη μεγάλη επιστροφή του Scott Reagers που σημαδεύτηκε με το θριαμβευτικό come back ονόματι "Die Healing" (1995), ένας δίσκος που από αρκετούς οπαδούς τους θεωρείται ως ο καλύτερός τους. Το ιδανικό δισκογραφικό κύκνειο άσμα, μιάς κι ένα χρονο μετά οι Saint Vitus το διαλύσανε...



...μέχρι και το 2003 όπου κι επανασυνδέθηκαν με τον Wino και πάλι πίσω από το μικρόφωνο για μια και μοναδικη ζωντανη εμφανιση, με το DVD "Reunion 2003 - Live in Chicago" (2007) να αποτελεί και το μοναδικό οπτικό τους υλικό. Εφτά χρόνια μετά και χωρίς την υποψία νέου δισκου, οι Saint Vitus παίρνουν και πάλι τους δρόμους με τον Henry Vasquez των αγαπημένων Blood Of The Sun πίσω από τα τύμπανα, έτοιμοι να συγχωρέσουν τις αμαρτίες μας. Βουτηχτείτε λοιπόν στο βούρκο, προβείτε σε ανομολόγητες πράξεις, κάντε τους γύρω σας να κοκκινίσουν από ντροπή με τα καμώματά σας κι ελάτε την Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, στο An Club να παραλάβετε τα συγχωροχάρτια σας από τον Άγιο Βίτο αυτοπροσώπως. Ευλόγησον...


Γιώργος Ζαρκαδούλας

  • SHARE
  • TWEET