Megadeth - Meet The New Dave Mustaine And His (Not So Much) Misfit Way Of Life

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 01/06/2010 @ 15:12
Nομίζω πως η ιστορία έχει καταγράψει ήδη τις περιόδους στην ιστορία των Megadeth. Τα πρώτα thrash χρόνια που μια μπάντα γεμάτη οργή, με κάθε δίσκο και με κάθε συναυλία μεγάλωνε το όνομά της γράφοντας τη δική της ιστορία. Η χρυσή εποχή του κλασσικού πλέον line up του συγκροτήματος, με δίσκους διαμάντια που ανήκουν στο πάνθεον του heavy metal, δίπλα στα πραγματικά μεγάλα άλμπουμ. Από εκεί στην σταδιακή πτώση και στον αποπροσανατολισμό, ίσως στο σημείο μηδέν που μάλλον ήταν ιστορικό να περάσει σχεδόν κάθε μεγάλο συγκρότημα (οι Iron Maiden είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα). Η τελευταία (σύγχρονη) περίοδος των Megadeth είναι αυτή του νέου Dave Mustaine που προέκυψε μετά την καταπολέμηση των δικών του δαιμόνων. Ποιος θα το πίστευε ότι μιλάμε για τον Χριστιανό Dave Mustaine, τον άνθρωπο που οργανωμένη θρησκεία και πολιτική αποτελούσαν τις καλύτερες αφορμές για να φτύσει την απαξίωση και την ειρωνεία του, με τρόπο που κανένας δεν κατάφερε να αντιγράψει.



Οι προηγούμενες περίοδοι έχουν εξαντληθεί θεματικά. Δε νομίζω πως θέλει κάποιος να διαβάσει για ακόμα μια φορά κάτι σχετικά με την αξία του "Rust In Peace", την αρτιότητα του "Countdown To Extinction" ή την σημαντικότητα του "Youthansia". Καταγράφοντας τα γεγονότα και αξιολογώντας κάποιες επιλογές θα γίνει μια προσπάθεια αποτύπωσης του αν έχει ο Dave Mustaine σήμερα συνεχίζει να προσφέρει στο heavy metal ή αν ζει επαναπαυμένος στις δάφνες του παρελθόντος και τι πρέπει να περιμένουμε από τους Megadeth εν έτη 2010.

"You' re pushing me to a breakpoint"


Βρισκόμαστε κάπου στο 2002 και το "The World Needs A Hero" έχει αποσπάσει ποικίλα σχόλια, θετικά όσον αφορά στην επιστροφή της μπάντας σε πιο heavy ήχους, αλλά αμφισβητήσεις σχετικά με την ποιότητά του. Η αλήθεια είναι ότι ο Mustaine είχε καταπονήσει τον εαυτό του τόσο σωματικά, όσο ψυχολογικά και πνευματικά από τις καταχρήσεις και ένα βράδυ η ιστορία λέει πως αποκοιμήθηκε πάνω στο ταλαιπωρημένο του χέρι σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης κάτι που προκάλεσε μερική παράλυση και αδυναμία να παίξει κιθάρα φυσικά. Ήταν 3 Απριλίου του 2002 όταν ανακοίνωσε στους υπόλοιπους τότε συνεργάτες του, δηλαδή στον Dave Ellefson, στον Al Pitrelli και τον Jimmy DeGrasso ότι διαλύει τους Megadeth λόγω του γεγονότος που αναφέρθηκε. Όπως θα παραδεχτεί πολλά χρόνια αργότερα ο Pitrelli τελικά δεν του κόλλαγε στο ύφος της μπάντας, ο DeGrasso παραπονιόταν συνεχώς για τα λεφτά και ο Ellefson, ήταν απλά ο Dave Junior με τα καλά του και τα κακά του, οπότε η διάλυση της μπάντας ίσως εξυπηρετούσε, παρά στεναχωρούσε το Mustaine. Οι ιστορίες πίσω από το γεγονός του τραυματισμού είναι πολλές, με πρώτο και καλύτερο τότε τον Ellefson να αμφισβητεί την πραγματική του υπόσταση και τον γρήγορο χρόνο αποθεραπείας να προκαλεί περισσότερα ερωτήματα.



Εκείνη την εποχή ο Mustaine επικεντρώθηκε σε θέματα όπως η παραγωγή και η μουσική βιομηχανία κάτι που θα τον ωθήσει αργότερα να επανακυκλοφορήσει όλο τον προηγούμενο κατάλογο της μπάντας με remastered ήχο, αν και ο γυαλισμένος ήχος δεν έκανε απαραίτητα καλύτερο το αποτέλεσμα σε σχέση με την αρχική ηχογράφηση. Σε κάποιους δίσκους όπως στο "Risk" η διαφορά είναι εμφανής, αλλά δεν ακουμπάς τα κλασσικά album που με τον ήχο τους οριοθέτησαν το heavy metal στο πρώτο μισό της δεκαετίας των 90s. Ήταν εποχή αλλαγών για τον Mustaine, ο οποίος μάλλον ένιωσε ότι οι δαίμονες του παρελθόντος (ποτό, ναρκωτικά κλπ) μπορούν να φύγουν μόνο με μια νέα ζωή, η οποία στο Αμερικάνικο μοντέλο συνεπάγεται την μεταστροφή στον Χριστιανισμό και την οικογενειακή ζωή. Η πραγματικότητα είναι πως τα διαταραγμένα παιδικά χρόνια είναι αυτά που τελικά βρίσκουν μπροστά τους μουσικοί όπως ο Mustaine και ο Hetfield. Αν κάνει κάποιος τους παραλληλισμούς στην πτώση και την κάθαρση θα βρει πολλές ομοιότητες, με τη διαφορά ότι ο Hetfield είχε δίπλα του έναν ολόκληρο οργανισμό που λέγεται Metallica, όταν ο Mustaine ήταν πάντα μόνος του στην πραγματικότητα. Ο Mustaine μέχρι σήμερα μπορεί να υπερασπίζεται τις Χριστιανικές του πεποιθήσεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ότι γίνεται δεικτικός ή κουραστικός ή ότι προσπαθεί να προσηλυτίσει κόσμο μέσω της μουσικής του. Κάθε άλλο, το δηλητήριο δε θα σταματήσει να στάζει για κάποιους... 

"Το σύστημα απέτυχε, ο Dave ξανάρχεται"

Σταδιακά, ο Mustaine άρχισε να μαζεύει ιδέες, διαβεβαιώνοντας πως οι Megadeth δεν είναι ενεργοί και πως απλά δουλεύει πάνω στον πρώτο προσωπικό του δίσκο. Όταν έφτασε η ώρα της κυκλοφορίας του "The System Has Failed" (2004) ο Mustaine ανέφερε πως το υλικό ήταν πολύ δυνατό για να μην κυκλοφορήσει ως Megadeth, αλλά όλοι υποψιάζονται πως κάποια χρωστούμενα υπήρχαν με τις εταιρείες που δεν ξεχρεώθηκαν με κάτι συλλογές της κακιάς ώρας, καθώς επίσης το brand name τους είναι αρκετά δυνατό για να μην αξιοποιείται. Με τον Vinnie Colaiuta στα drums (μια βόλτα από το Wikipedia του είναι ικανή να σας κάνει να τρομάξετε από το που έχει παίξει) και τον Jimmy Sloas στο μπάσο το άλμπουμ είναι μάλλον παρεξηγημένο και πληρώνει το ασταθές status των Megadeth εκείνη την περίοδο. Παράλληλα, επιστρατεύεται ο παλιός «φίλος» Chris Poland για μερικά solos, ενώ φήμες θέλουν να προσπαθεί να επικοινωνήσει με όλα τα πρώην μέλη των Megadeth.



Ο μόνος που ανταποκρίνεται είναι ο Nick Menza του οποίου η επιστροφή ανακοινώνεται, αλλά δεν θα κρατήσει για πολύ, με τις φήμες να λένε πως με δυσκολία μπορούσε να σταθεί πίσω από το drum kit. Με τον Ellefson θα ξεκινήσει μια μεγάλη δικαστική διαμάχη -που θα περιέχει πολλές «μεσημεριανού» τύπου κουβέντες και μαχαιρώματα μεταξύ των δύο Dave- με τον Junior να ζητά δεδουλευμένα μερικών εκατομμυρίων ευρώ (χωρίς να δικαιώνεται ποτέ). Αναφορικά με τον δίσκο αυτός περιέχει μερικές στιγμές αντάξιες της ιστορίας των Megadeth, όπως το «θα έπρεπε να γίνει hit» "Die Dead Enough", τον ύμνο στο heavy metal των 80s "Back In The Day" , το φοβερό "The Scorpion" και τα καταιγιστικά riff των "Blackmail The Universe" και "Kick The Chair". Ξεχωρίζει και το τραγούδι που απευθύνεται στον Lars Ulrich "Something I' m Not" με τον Mustaine να ξερνάει όλο το φαρμάκι του. Έτσι σε θέλουμε!



Το line up των Megadeth με το οποίο θα περιοδεύσει τελικά ο Mustaine συμπληρώνεται από τον James McDonough (Iced Earth) και τον Glen Drover (King Diamond) ο οποίος θα φέρει στην μπάντα τον αδερφό του Shawn με τον οποίο διατηρούσε τους Eidolon. Οι Megadeth είναι πλέον ζωντανός οργανισμός ξανά και αποτέλεσμα της οξυδέρκειας του Mustaine είναι η δημιουργία του πακέτου περιοδείας Gigantour που ξεκίνησε το 2005 στην Αμερική και συνεχίστηκε λαμβάνοντας χώρα τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όσο και στην Αυστραλία στις επόμενες μορφές του. Μερικά από τα ονόματα που φιλοξένησε στα χρόνια; Dream Theater, Anthrax, Nevermore, Symphony X, Overkill, Fear Factory, The Dillinger Escape Plan, Life Of Agony, Lamb Of God, Opeth, Arch Enemy, Soulfly, Lacuna Coil, In Flames, Children Of Bodom, Devildriver, Static X, High On Fire. Πρέπει να επισημανθεί ότι τα συγκροτήματα συνήθως αποτελούσαν προσωπικές επιλογές του Dave Mustaine και συχνά ανέφεραν το πόσο σημαντική βοήθεια τους παρείχε, κάτι που πρέπει να του αναγνωριστεί. Ο Mike Portnoy πάντως πρέπει να έμαθε πολλά δίπλα του (ξεκινώντας το δικό του πακέτο περιοδείας, Progressive Nation).

"Music Is My Business..."

Το 2006 μια ακόμα αλλαγή θα λάβει χώρα στις τάξεις των «μάλλον αναλώσιμων» συμπαικτών του Dave Mustaine με τον James LoMenzo των Black Label Society να αναλαμβάνει τα καθήκοντα του μπασίστα και τη μπάντα να ξεκινάει να συνθέτει το νέο της άλμπουμ, κάνοντας μια κίνηση στρατηγικής συμμαχίας. Την υπογραφή με την Roadrunner Records. Όσοι ασχολούνται λίγο εκτενέστερα με την δισκογραφία στο metal θα έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της επιρροής της εν λόγω εταιρείας σε όλους τους τομείς, η οποία σε επίπεδο εμπορικότητας έχει αρχίσει να απομακρύνεται από το δεύτερο label. Η ύπαρξη των Megadeth στο roster αυτής της εταιρείας σημαίνει απλά την επανατοποθέτηση τους σε πρώτο πλάνο στον παγκόσμιο τύπο και όχι μόνο.



Το "United Abominations" (2007) έχει ξεκάθαρη τη συμβολή του Glen Drover. Μπορεί τα πάντα να περνάνε από τα χέρια του Mustaine, αλλά ο ήχος του εκάστοτε δίσκου ορίζεται από τον lead κιθαρίστα που έχει δίπλα του. Ο Glen Drover είναι εξαιρετικός μουσικός (σε αντίθεση με τον κατά τα άλλα παθιασμένο metalhead αδερφό του που είναι ένας τυπικός drummer), αλλά το κατά πόσο ταίριαζε με το ύφος των Megadeth σηκώνει πολλή συζήτηση. Άνισος δίσκος με μερικά πραγματικά καλά τραγούδια όπως το "Sleepwalker", το "Washington Is Next" και το "Never Walk Alone... A Call To Arms", ενώ θα καταλάβει την 8η θέση των Billboard στην καλύτερη τοποθέτηση της μπάντας από την εποχή του "Youthanasia", ενώ ο αγγλικός τύπος το αποθέωσε.



Η επιλογή για επανεκτέλεση του "A Tout Le Monde" με τη συμμετοχή της Cristina Scabbia των Lacuna Coil στα φωνητικά μπορεί εμπορικά να ήταν επιτυχημένη, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια άστοχη κίνηση που δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο το φορτισμένο συναίσθημα της πρωτότυπης εκτέλεσης. Το metal σίγουρα χρειάζεται τους Megadeth ενεργούς και ζωντανούς, αλλά όλα έχουν την εξήγησή τους. Σύντομα ο Glen Drover θα αποσυρθεί για οικογενειακούς λόγους και τη θέση του θα πάρει ο καλύτερος (ίσως καταλληλότερος) κιθαρίστας που πέρασε από την τάξη των Megadeth, πέραν του Marty Friedman, ο Chris Broderick των εμπορικά παραγνωρισμένων μικρών ηρώων Jag Panzer. Τον Broderick διέκρινε ο Mustaine όταν αυτός τελούσε χρέη δεύτερου κιθαρίστα στους Nevermore και μάλλον τους χάλασε τα σχέδια, αφού ο Broderick προοριζόταν για μόνιμο μέλος τους, αλλά το πακέτο που προσφέρουν οι Megadeth είναι σαφέστατα μεγαλύτερο και ελκυστικότερο.

"Back To The Frontlines"

Οι μηχανές των Megadeth είναι πλέον σε πλήρη λειτουργία. Η Gigantour κρίνεται επιτυχημένη, όσο λίγες περιοδείες, οι Megadeth οργώνουν τις σκηνές με συναυλιακά πακέτα που τσακίζουν κοκάλα (Judas Priest, Heaven And Hell, Testament, Down, Machine Head), αφού δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να συγκριθούν επί σκηνής με κανένα. Παράλληλα, ο Dave Mustaine έχει ένα νέο υπέρ-όπλο ονόματι Chris Broderick να αξιοποιήσει και το νέο άλμπουμ δεν θα καθυστερήσει ιδιαίτερα να έρθει. Το "Endgame" προκάλεσε παροξυσμό στην πλειοψηφία του διεθνούς μουσικού τύπου και αν δεν έπεφτε στον ογκόλιθο του "Crack The Skye" θα έπαιζε χωρίς αντίπαλο στα περισσότερα έντυπα και sites, ενώ τα πήγε εξίσου καλά με τον προκάτοχό του με την 9η θέση στο Billboard την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Ο δίσκος έχει όση οργή έλειπε από τον προκάτοχό του και είναι η επιτομή του κιθαριστικού heavy metal.



Ο Broderick και ο Mustaine αποτελούν ένα κιθαριστικό δίδυμο που ελάχιστοι μπορούν να συναγωνιστούν και τραγούδια όπως το "This Day We Fight", το ομώνυμο, το "Head Crusher" και το "The Hardest Part Of Letting Go... Sealed With A Kiss" προκαλούν αυτόματο headbanging και «air guitar». Η πλειοψηφία των οπαδών μιλάει για τον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του "Cryptic Writings". Ακούστηκαν και οι κλασσικές γραφικότητες (εμπορικές πολιτικές) συγκρίσεων με τα κλασσικά τους άλμπουμ, αλλά δεν μπορούν να έχουν σοβαρή αντιμετώπιση. Φυσικά, ο μεταλλάς που ψοφάει να κάνει την πλάκα του βρήκε νέα ασχολία συγκρίνοντας το "Endgame" με το "Death Magnetic", απλά επιβεβαιώνοντας την εκάστοτε προκατάληψή του, αντί να χαρεί που έχει πίσω ακμαίους και δυνατούς τόσο τους μεν, όσο και τους δε.



Η σύγχρονη εποχή βρίσκει τους Megadeth ακμαίους, «επιχειρησιακά» εύρωστους να περιοδεύουν με τους Slayer (και τους Testament) στην Αμερική και να ετοιμάζονται για το πακέτο των Big Four που θα περάσει από τα μέρη μας. Στα πρότυπα της νέας μόδας ανακοινώνουν ότι στην περιοδεία θα παίζουν ολόκληρο το κλασσικό τους άλμπουμ "Rust In Peace", προκαλώντας ένα μικρό παροξυσμό και ωθώντας τους Slayer να κάνουν το ίδιο με το "Seasons In The Abyss" (και τους Testament με το "The Legacy"). Παράλληλα, από το πουθενά, ανακοινώνεται η επιστροφή του Dave Ellefson εκεί που ανήκει, πίσω στις τάξεις του συγκροτήματος δηλαδή. Επιβεβαιώνοντας πως ο χρόνος είναι καλύτερος γιατρός και τα λεφτά ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, οι δυο παλιόφιλοι συναντήθηκαν, τα είπαν, τα συμφώνησαν και όλα είναι όπως παλιά. Τους οπαδούς ποσώς τους απασχολεί σε τελική ανάλυση το τι έχει προηγηθεί και η πλειοψηφία χαμογελά στην είδηση.

"How The Story Ends"

Η ιστορία των Megadeth έχει κάποια διδάγματα να μας πει.

•    Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. Οι Megadeth (όπως και οι Metallica) μπορούν να αλλάξουν στάση ζωής, πιστεύω, πεποιθήσεις και να είναι άλλοι άνθρωποι, αλλά όχι μουσική αν θέλουν να βρίσκονται στο επίκεντρο των γεγονότων και στις κορυφές των προτιμήσεων. Τελικά το metal έχει περισσότερο ανάγκη συγκροτήματα όπως οι Metallica και οι Megadeth ή το αντίθετο;

•    Πλέον το παιχνίδι παίζεται σε επιχειρηματικό επίπεδο. Οι Megadeth χρειάστηκαν τη Roadrunner, οι Metallica τον Rick Rubin. Το "System Has Failed" που περιέχει ενδεχομένως τα δυνατότερα τραγούδια που έγραψαν την τελευταία δεκαετία, χωρίς την απαραίτητη υποστήριξη θεωρείται (κακώς) ως μέτριος δίσκος.

•    Η περίπτωση του Broderick είναι ενδεικτική του όσο και αν καθυστερήσουν κάποια πράγματα αναγνωρίζονται. Όλοι όσοι έχουν επιδερμική επαφή με το χώρο είχαν να λένε για το ταλέντο του από τις δισκάρες των Jag Panzer. Μην παραξενευτείτε αν μάθετε ότι αυτός είναι ο κύριος λόγος της μη ύπαρξης reunion με το κλασσικό line up.

•    Εκτός από το ταλέντο, η αφοσίωση και η τιμιότητα σε αυτό που κάνεις επιβραβεύονται. Ο Shawn Drover δεν έχει σε καμία περίπτωση τόσο ταλέντο που να δικαιολογεί την θέση του ως drummer σε ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα. Όσοι τον ξέρουν όμως μιλάνε για έναν από τους πιο αφοσιωμένους μουσικούς / οπαδούς του metal και πολλοί λένε πως αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη διατήρηση κάποιων ισορροπιών στους Megadeth.

•    Υπάρχει πάντα ελπίδα. Αφού γύρισε ο Ellefson στους Megadeth, ίσως μια μέρα γυρίσει και ο Newsted στους Metallica. Παραδεχτείτε το όλοι. Συμπαθέστατος ο Trujillo, αλλά κάθε φορά που κάνει «τα δικά του» στα live ξενερώνετε τη ζωή σας.

•    Καλοί και χρυσοί όλοι οι κατά καιρούς συμπαίκτες του Mustaine στους Megadeth αλλά αν δούμε την πορεία τους μετά τη φυγή τους, η αλήθεια είναι μάλλον πικρή για αυτούς. Τίποτα άξιο λόγου. Οι προσωπικοί δίσκοι του Friedman είναι τουλάχιστον μέτριοι, οι F5 του Ellefson ακόμα πιο μέτριοι, ο Menza δεν έκανε τίποτα, ο Pitrelli περιοδεύει με τους Trans Siberian Orchestra, ενώ με τους υπόλοιπους δεν ασχολείται κανένας. Αυτά για να εκτιμήσουμε αν χρωστάει περισσότερα ο Mustaine στους συνεργάτες του ή το αντίθετο.

•    Η γενικότερη κατάσταση των Megadeth αντικατοπτρίζεται στα live που έχουν δώσει μέχρι στιγμής στη χώρα μας. Το 1997 συγκλόνισαν, το 2001 έπεισαν, το 2005 προβλημάτισαν και το 2010 αναμένεται να δώσουν ένα αν μη τι άλλο δυναμικό live.

•    Οι Megadeth σε αντίθεση με τους υπόλοιπους τρεις έχουν τη δική τους χρυσή εποχή στα 90s και όχι στα 80s. Επίσης, τόσο στα 90s, όσο και στα 00s υπήρξαν πολύ πιο συνεπείς δισκογραφικά από τους υπόλοιπους. Το πρώτο υποδεικνύει ότι ο μέσος οπαδός τους δεν είναι ο κλασσικός thrasher, αλλά αυτός που μεγάλωσε με metal των 90s και το δεύτερο πως η δουλειά και η συνέπεια αναγνωρίζονται και επιβραβεύονται. Ή μήπως δεν αναγνωρίζονται τελικά;

•    Δεν μπορώ να πειστώ ότι έχουν να επιδείξουν κάτι περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια οι Slayer, για να παίζουν πάνω από τους Megadeth στο πακέτο των Big Four. Η θέση ακριβώς κάτω από τους Metallica ανήκει στον Dave χωρίς αμφισβήτηση, τόσο για τη γενικότερη προσφορά του στο metal, όσο και βάσει του σημερινού status της μπάντας, χωρίς αυτό να είναι μειωτικό για τους Slayer, για να προλάβω κάποιους.

•    Ο Dave Mustaine είναι για πολλούς η προσωποποίηση του metal και θα έχει πάντα το σεβασμό κάθε ανθρώπου που ασχολείται σοβαρά με αυτό. Αν τον αμφισβητείς σου έχει την απάντηση μέσω των στίχων του στο "Back In The Day".

Πέντε τραγούδια της περιόδου που πρέπει να ακούσετε (και που χωράνε πάντα στο setlist)
-    Die Dead Enough
-    The Scorpion
-    Back In The Day
-    Sleepwalker
-    Endgame

Χρήστος Καραδημήτρης
  • SHARE
  • TWEET