Deep Purple - Live In Europe 1993 (Sony-BMG ) / Αφιέρωμα στην περίοδο 1993

Το "Live In Europe 1993" είναι άλλη μία από τις πραγματικά πολλές live κυκλοφορίες που έχουν να κάνουν με το κορυφαίο ίσως hard rock συγκρότημα όλων των εποχών, τους Deep Purple. Το νέο αυτό πακέτο περιέχει δύο ολόκληρες συναυλίες από την τελευταία περιοδεία των Βρετανών με την περίφημη Mark II σύνθεση των: Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice. Σκοπός του παρακάτω κειμένου δεν είναι τόσο η παρουσίαση του live δίσκου, όσο μία αναδρομή στην περίοδο που αυτός ηχογραφήθηκε, τι προηγήθηκε αυτής καθώς και τι επακολούθησε. Η ιστορία είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα (ακόμα και για εσάς που δεν έχετε ιδιαίτερη σχέση με το ιστορικό συγκρότημα των Deep Purple), ενώ το παρασκήνιο... κάτι παραπάνω από πλούσιο!



Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή: Ως γνωστό, την περίοδο 1976-1984 οι Deep Purple βρίσκονταν στον πάγο, μιας και το '76 είχαν αναγκαστεί να διαλυθούν λόγω των σοβαρών προβλημάτων που είχαν δύο από τα μέλη της τότε σύνθεσης (Bolin, Coverdale, Hughes, Lord, Paice) με τα ναρκωτικά. Οι δύο αυτοί κύριοι ήταν ο Glenn Hughes και ο Tommy Bolin. Ο ένας κατάφερε έστω και μετά από αρκετά χρόνια να ξεπεράσει τον εθισμό του, ενώ ο δεύτερος δυστυχώς λίγους μήνες μετά τη διάλυση του γκρουπ είπε αντίο στο μάταιο τούτο κόσμο...

Το 1984, δύο χρόνια μετά τις πρώτες φήμες που έκαναν λόγο περί του θέματος, τα λεφτά μίλησαν και η σύνθεση με την οποία οι Deep Purple έγραψαν τους κορυφαίους μέχρι και σήμερα δίσκους τους βρέθηκε και πάλι μαζί. Ηχογράφησαν νέο δίσκο (το περίφημο "Perfect Strangers") και βγήκαν σε μία υπερεπιτυχημένη περιοδεία που ξεκίνησε από την Αυστραλία και διήρκησε κοντά στον ένα χρόνο. Ο διάδοχος του "Perfect Strangers" ονομάστηκε "The House Of Blue Light" και παρότι περιείχε μερικές πολύ καλές στιγμές, υστερούσε αρκετά από τον προκάτοχο του. Στην περιοδεία για τον παραπάνω δίσκο άρχισαν τα γνωστά από τις αρχές της δεκαετίας του '70 προβλήματα ανάμεσα στον Ritchie Blackmore και τον Ian Gillan (κιθαρίστας και τραγουδιστής αντίστοιχα) με αποτέλεσμα στις αρχές του '89 ο Gillan ουσιαστικά να απολυθεί. Παρότι οι Purple προσπάθησαν να πάρουν στη θέση του τον Jimmy Jameson των Survivor, τελικά ο νέος τραγουδιστής βρέθηκε στο πρόσωπο του γνωστού από τη θητεία του στους Rainbow (το συγκρότημα που είχε ο Blackmore από το '75 έως και το '84) Joe Lynn Turner.

Με τον Turner οι Purple έβγαλαν έναν καλό AOR δίσκο, ο οποίος όμως κάθε άλλο παρά αντάξιος του ονόματος Deep Purple ήταν. Οι αντιδράσεις από τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς προς το πρόσωπο του Turner δεν άργησαν να έρθουν. Είναι χαρακτηριστικό πως κατά τη διάρκεια συναυλίας τους στη Γλασκόβη, ήταν τόσο τα μπουκάλια που πετάχτηκαν προς το μέρος τους που τους ανάγκασαν να μην κάνουν encore. Το 1993 σηματοδοτούσε την 25η επέτειο από την ίδρυση των Deep Purple. Η πίεση που ασκήθηκε στον Blackmore ήταν τόσο μεγάλη που τον ανάγκασε να δεχτεί τον Gillan πίσω στο group, έτσι ώστε η Mark II να γιορτάσει αρτιμελής τα 25 χρόνια από το σχηματισμό του group. Οι αμφισβητίες της δεύτερης αυτής επανένωσης έκαναν μονομιάς την εμφάνιση τους, στοιχηματίζοντας μεταξύ τους για το πότε θα ερχόταν το τέλος της. Μεταξύ μας δεν είχαν και άδικο. Και βέβαια λίγο καιρό αργότερα οι προβλέψεις τους αποδείχτηκαν σωστές. Υπήρχε όμως κάτι το οποίο κανείς τους δεν πίστευε τον καιρό που ανακοινώθηκε το δεύτερο reunion. Τι ήταν αυτό; Το ότι έστω και αν ο Blackmore με τον Gillan δε μιλιόντουσαν, η απόδοση της μπάντας επί σκηνής μπορούσε κάποιες βραδιές να φτάσει σε απίστευτα επίπεδα. Για αυτές τις βραδιές όμως θα μιλήσουμε λίγο αργότερα.

Πρώτο μέλημα της μπάντας αμέσως μετά την επανένωση ήταν η ηχογράφηση νέου δίσκου. Ο δίσκος δεν άργησε να δημιουργηθεί, ονομάστηκε "The Battle Rages On" (αν μη τι άλλο προφητικός τίτλος) και ήταν μία χρυσή μετριότητα. Για να λέμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, περιείχε και 2-3 κομματάρες: "The Battle Rages On", "Anya", "Solitaire"... Ο δίσκος κυκλοφόρησε όμως οι Purple δεν έκαναν και πολλά για την προώθηση του. Αρνήθηκαν να κάνουν τόσο video clip, όσο και φωτογραφικό session!

Η περιοδεία ξεκίνησε στα τέλη του Σεπτεμβρίου στη γείτονα Ιταλία. Τα πρώτα προβλήματα ανάμεσα στον Gillan και τον Blackmore δεν άργησαν να έρθουν. Κατά τη διάρκεια των «παιχνιδιών» στο "Strange Kind Of Woman" ανάμεσα στη φωνή και την κιθάρα (στο στυλ του "Made In Japan") ο Blackmore κρεμάει τα χέρια και αρνείται να παίξει. Το "Strange Kind..." σύντομα αποκλείστηκε από τη setlist.

Στις επόμενες συναυλίες ο Blackmore θεωρούσε πως ο Gillan δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, με αποτέλεσμα να προσπαθεί παίζοντας να τον υπερκαλύψει. Ο Gillan βέβαια δε μάσησε και έτσι πολύ συχνά είχαμε επί της σκηνής μία άτυπη κόντρα για το ποιος είναι καλύτερος. Αυτό ήταν που έδινε στις συναυλίες τους μία απίστευτη ένταση, η οποία λειτουργούσε εν τέλει προς όφελος των οπαδών μιας και ενίοτε οι Purple θύμιζαν τις παλιές καλές εποχές. Κατά τα άλλα τίποτα δε μπορούσε να φέρει κοντά τους δύο. Λέγεται πως οι roadies πριν το ξεκίνημα των συναυλιών σημάδευαν με μονωτική ταινία τη διαδρομή που θα ακολουθούσε ο καθένας εκ των δύο από τα παρασκήνια προς τη σκηνή, έτσι ώστε να μη συναντηθούν πριν βγουν να παίξουν!!!

Ο Blackmore από μικρός λάτρευε τη Γερμανία, όπως και οι Γερμανοί ανέκαθεν λάτρευαν τον ίδιο. Άλλωστε τα πρώτα του μουσικά βήματα ο Ritchie τα έκανε εκεί. Έτσι ο γενικά κυκλοθυμικός Blackmore φρόντισε οι συναυλίες εκείνης της περιοδείας επί γερμανικού εδάφους να είναι η μία καλύτερη από την άλλη με αποκορύφωμα την τελευταία συναυλία στη Στουτγάρδη. Μέρος εκείνης της συναυλίας κυκλοφόρησε το 1994 με τον τίτλο "Come Hell Or High Water", ενώ το bootleg από εκείνη την εμφάνιση (με τίτλο "Naked Thunder Rage") είναι ένα από τα γνωστότερα ανάμεσα στους οπαδούς των Purple. Ολόκληρη η συναυλία υπάρχει λοιπόν στο "Live In Europe - 1993" και δείχνει τι έκανε ο Blackmore όταν είχε κέφια. Ατελείωτοι αυτοσχεδιασμοί, «τρελά» solo και γενικά παίξιμο που πολλοί μάταια προσπαθούν μέχρι και σήμερα να μιμηθούν.

Στο μεταξύ, μπορεί ο Blackmore όποτε ήθελε να έδινε ρεσιτάλ, όμως είχε αρχίσει να κουράζεται με τον, κατά τον ίδιο, αντιεπαγγελματισμό του Gillan. Η αλήθεια είναι πως ο Gillan σε καμία περίπτωση δε φερόταν αντιεπαγγελματικά. Τουναντίον μάλιστα έδινε το παν σε κάθε συναυλία. Παρά τα λεγόμενα του Blackmore περί του αντιθέτου, θυμόταν επίσης κανονικά όλους τους στίχους. Εκτός και αν ο Blackmore εννοούσε το "Paint It Black" του οποίου τους στίχους όντως δεν κατείχε ο Gillan. Στην τελική όμως δεν όφειλε να τους θυμάται κιόλας. Το κομμάτι δεν ήταν δικό τους και από αυτό έπαιζαν μόνο ένα μέρος μέσα σε medley. Εντάξει δεν έγινε και τίποτα να ξεχνάει 1-2 στροφές.

Είχαμε μείνει στην κούραση του Blackmore, έτσι; Ε λοιπόν αυτή πήρε σάρκα και οστά στο αεροδρόμιο της Πράγας, όπου ο Blackmore ενώπιον όλων έσκισε τη βίζα του που χρειαζόταν για την περιοδεία στην Ιαπωνία που θα ακολουθούσε. Το τέλος ήταν πλέον πιο κοντά από ποτέ.

Στις πρώτες ημερομηνίες επί αγγλικού εδάφους οι συναυλίες ήταν αρκετά καλές, χωρίς έτσι να φαίνονται προς τα έξω τα ανυπέρβλητα προβλήματα που υπήρχαν στις προσωπικές σχέσεις του Blackmore και του Gillan. Φτάνουμε λοιπόν αισίως στην 9η Νοεμβρίου του 1993. Εκείνη η μέρα είναι πραγματικά μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μα και συνάμα «μαύρες» στιγμές στην ιστορία των Deep Purple.



Την προηγούμενη στο Brixton Academy ο Blackmore είχε χτυπήσει τον αγκώνα του. Τι σήμαινε αυτό; Νεύρα... Πολλά νεύρα! Η συναυλία της 9ης Νοεμβρίου στο Birmingham NEC ήταν προγραμματισμένο να μαγνητοσκοπηθεί. Ο Blackmore ήθελε κάτι τέτοιο να γίνει στη Γερμανία, όμως η εταιρία που θα έκανε τη μαγνητοσκόπηση επέμενε αυτή να γίνει στο Birmingham. Πριν το ξεκίνημα της συναυλίας ο Blackmore απαίτησε να μην υπάρχουν κάμερες επί σκηνής. Οι υπεύθυνοι του είπαν πως το αίτημα του θα εκπληρωνόταν. Το intro πριν το εναρκτήριο τραγούδι άρχισε να παίζει. Ο Blackmore πάει να βγει από το καμαρίνι του και πέφτει πάνω σε κάμεραμαν... Με το που τον βλέπει γυρνάει πίσω στο καμαρίνι. Την ίδια ώρα ο Paice αρχίζει να παίζει στα drums την εισαγωγή του "Highway Star". Η εισαγωγή του κομματιού παρατείνεται αρκετά μιας και "εδώ ο Ritchie, εκεί ο Ritchie, που είναι ο Ritchie; ΟΕΟ;». Τελικά οι τέσσερις αναγκάζονται να ξεκινήσουν το τραγούδι χωρίς τον Blackmore. Μόνο φωνή, πλήκτρα, μπάσο και drums! Ο Blackmore τελικά ανεβαίνει στη σκηνή την ώρα του solo του. Την ώρα που παίζει όμως παρατηρεί έναν κάμεραμαν στις σκιές πίσω από το μέρος που χτυπούσε ο Gillan τα gong του. Κατευθύνεται προς τα εκεί, αρπάζει ένα μεγάλο ποτήρι νερό από τα πλήκτρα του Lord και το πετάει πάνω στον κάμεραμαν καταβρέχοντας παράλληλα τις συζήγους του Gillan και του Glover! Τα δύο πρώτα τραγούδια ("Highway Star" και "Black Night") τον βρίσκουν μεταξύ σκηνής και παρασκηνίων. Τελικά αποφασίζει να παραμείνει στη σκηνή, όπου όμως αναγκάζεται σε μία άνευ προηγουμένου για τον ίδιο αγγαρεία. Παίζει μόνο τα απαραίτητα χωρίς ούτε αυτοσχεδιασμούς, ούτε εισαγωγές στα τραγούδια ούτε τίποτα. Οι υπόλοιποι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, τόσο για να κρύψουν το κενό, όσο και ως μία ύστατη προσπάθεια να τον φιλοτιμήσουν να αποδώσει έστω και λίγο καλύτερα. Εις μάτην όμως...

Όλα τα παραπάνω μπορείτε να τα δείτε στη βιντεοκασέτα (και σε DVD πλέον) με τίτλο "Come Hell Or High Water" (ίδιος με το cd από τη Στουτγάρδη, όπως και ίδιο εξώφυλλο). Το edit βέβαια που έχει γίνει είναι αρκετά καλό έτσι ώστε να μη δίνεται πλήρης εικόνα του κακού κλίματος της βραδιάς. Για παράδειγμα η εισαγωγή του "Highway Star" είναι αισθητά μικρότερη στη βιντεοκασέτα έτσι ώστε να μη φαίνεται το πόση ώρα έλειψε ο Ritchie από τη σκηνή. Το soundtrack της αλήστου μνήμης αυτής βραδιάς βρίσκεται ατόφιο και αυτό στο "Live In Europe 1993" και αξίζει έστω και από περιέργεια να το ακούσετε! Μετά τη συναυλία, ο Lord, ο Paice και ο Glover είπαν στον Blackmore πως δε θα ανεχτούν ξανά τέτοια συμπεριφορά. Ο Blackmore τους απάντησε πως μετά την τελευταία συναυλία για την ευρωπαϊκή περιοδεία θα αποχωρήσει από το συγκρότημα... Όπερ και εγένετο! Θυμάμαι σε ένα παλαιότερο κείμενο του τον Στάθη Παναγιωτόπουλο να γράφει πως έξω από το χώρο της συναυλίας ο Blackmore εθεάθη με καπέλο μάγισσας και λουρί στο λαιμό να τραβιέται από μία μικρή και χαριτωμένη κοπέλα... την Candice Night...

Οι τελευταίες συναυλίες έλαβαν χώρα στη Σκανδιναβία και ήταν αρκετά καλές όλες τους. Η τελευταία ήταν στο Ελσίνκι στις 17 Νοεμβρίου. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας ο Gillan δεν ανέφερε τίποτα για την επικείμενη αποχώρηση του Blackmore. Μετά το πέρας της εμφάνισης τους ο Blackmore έκατσε περισσότερο από το συνηθισμένο στη σκηνή χαιρετώντας έναν έναν όσους βρίσκονταν στην πρώτη σειρά. Το ίδιο βράδυ στο ξενοδοχείο ήπιαν όλοι ένα ποτήρι κρασί και ευχήθηκαν ο ένας στον άλλον (βασικά οι 4 τέσσερις στον Blackmore και τούμπαλιν) καλή τύχη στο μέλλον.

Οι Gillan, Glover, Lord και Paice αποφάσισαν να συνεχίσουν χωρίς τον Ritchie. Για την ιαπωνική περιοδεία πήραν στη θέση του τον βιρτουόζο Joe Satriani. Οι συναυλίες εκεί πήγαν περίφημα, όμως ο Satriani αποφάσισε πως δεν ήθελε να μείνει μια ζωή στη σκιά των πεπραγμένων του Blackmore. Οι Purple επέλεξαν έναν φαινομενικά (και μόνο) αταίριαστο στο στυλ του γκρουπ κιθαρίστα... τον Steve Morse (πρώην μέλος των Kansas και Dixie Dregs). Μαζί του έχουν ήδη βγάλει 4 υπέροχους δίσκους και συνεχίζουν ακόμα ακάθεκτοι και πιο δεμένοι από ποτέ.

Από την άλλη ο Ritchie αφού έβγαλε ένα δίσκο με σχετικά άγνωστους μουσικούς κάτω από το όνομα των Rainbow, αποφάσισε να ασχοληθεί από το '97 και μετά με την αναγεννησιακή / μεσαιωνική / folk μουσική, παρέα με τη μνηστή του... την Candice Night! Πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε ο πέμπτος δίσκος τους...

Όσο για το "Live In Europe 1993"; Must αγορά για κάθε έναν που θέλει να λέγεται μεγάλος οπαδός των Deep Purple...