Ανασκόπηση 2012: New Rock / Metal (Modern Heavy Rock, Alternative Metal, Grunge, Post-Grunge, Nu Metal, Djent, Alt-Prog)

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 10/01/2013 @ 13:22
Όπως λέμε κάθε χρόνο, υπό τον όρο του new rock κάνουμε μια ομαδοποίηση του σύγχρονου σκληρού ήχου, από το εμπορικό αμερικάνικο ραδιοφωνικό rock (που δεν είναι και τόσο alternative), μέχρι τις μπάντες που κάποτε ονόμασαν αυτό που πρέσβευαν ως grunge και τις μπάντες που υποτίθεται ότι εξέλιξαν αυτό το είδος σε post grunge. Από τον συνδυασμό alternative και progressive στοιχείων μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα, μέχρι την τελευταία μόδα του djent προσπαθούμε να καλύψουμε ότι κινείται στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο.

Κάθε χρονιά έχουμε πολλά και σημαντικά να θυμηθούμε, είτε σε επίπεδο γεγονότων, είτε σε επίπεδο κυκλοφοριών και νέων καλλιτεχνών, κάτι που φαντάζει λογικό δεδομένης της απήχησης που έχει ο ήχος παγκοσμίως. Εκτός από μια μικρή χώρα στην ανατολική άκρη της Ευρώπης, όπως καταδεικνύει η συναυλιακή δραστηριότητα των ονομάτων για τα οποία θα διαβάσετε.

SoundgardenThings I've Seen

Αν και το περιμέναμε, το σημαντικότερο γεγονός δε θα μπορούσε να είναι άλλο από την δισκογραφική επιστροφή των Soungarden με το "King Animal" 16 χρόνια μετά το "Down On The Upside" που έβαλε κι επίσημα στον ενεργό χάρτη αυτή την μεγάλη μπάντα κι μάλιστα πολύ πειστικά.

Όμως, το πιο συζητημένο νέο πάντως δεν ήταν άλλο από την περιπέτεια της σύλληψης του Randy Blythe των Lamb Of God επί Τσεχικού εδάφους, κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία, όταν πριν δυο χρόνια απώθησε από τη σκηνή νεαρό οπαδό, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί εσωτερική αιμορραγία και δυστυχώς να χάσει τη ζωή του μερικές μέρες μετά. Κανείς δεν ήξερε τίποτα, αλλά όταν η μπάντα επισκέφθηκε ξανά φέτος την Τσεχία, οι αρχές συνέλαβαν τον Blythe και τον κράτησαν φυλακισμένο για περισσότερο από ένα μήνα, πριν αφεθεί ελεύθερος. Η κινητοποίηση των μουσικών και φίλων ήταν πρωτοφανής, αλλά ο τραγουδιστής δεν έχει κανένα σκοπό να μην παραστεί στη δίκη που έχει οριστεί στις 4 Φλεβάρη του 2013. Εννοείται είμαστε μαζί του.

Ο τραγουδιστής των Suicide Silence, Mitch Lucker, άφησε τούτο τον κόσμο μάλλον πρόωρα, μετά από ατύχημα με την μοτοσυκλέτα του στα τέλη Οκτώβρη. Μπορεί να ανήκουν στο χώρο του metalcore, αλλά πρόκειται για μια μπάντα που είχε επιδείξει σημαντική επιτυχία σε πιο εμπορικούς χώρους και ετοιμαζόταν για το μεγάλο άλμα στην καριέρα της. Ο Mitch έδινε μάχη με τον αλκοολισμό και άφησε πίσω του μια κόρη 5 ετών.

Ευτυχώς δεν είναι γεγονός, όμως είναι σοκαριστικό να ακούς από επιτυχημένους μουσικούς όπως ο τραγουδιστής των Papa Roach, Jacoby Saddix ότι έφτασε ένα βήμα πριν την αυτοκτονία, ενώ αποδόθηκαν σοβαρές ευθύνες στον γιατρό του Paul Grey των Slipknot για τον θάνατο του τελευταίου το 2011.

Σε πιο ευχάριστα νέα, οι Killswitch Engage που χώρισαν τους δρόμους τους με τον σπουδαίο τραγουδιστή (για το είδος) Howard Jones, φαίνεται πως έκαναν διάνα επαναφέροντας πίσω από το μικρόφωνο τον αρχικό τραγουδιστή της μπάντας, Jesse Leach. O Leach ήταν ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο στο "Alive Or Just Breathing" που θεωρείται σημαντικό όσο λίγα στον χώρο του metalcore και η μπάντα έχει ήδη έτοιμο το νέο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2013.



Stone SourErised

Όπως αναφέρθηκε και πριν, τα 16 χρόνια δισκογραφικής απουσίας μιας τόσο σπουδαίας και μοναδικής μπάντας όπως οι Soundgarden δε θα μπορούσαν παρά  να καταστήσουν την επιστροφή ως την κορυφή της κατηγορίας των κυκλοφοριών από σημαντικά ονόματα. Το "King Animal" αποτελεί το επιστέγασμα της ολοκληρωμένης πλέον επιστροφής τους και πρόκειται για ένα άλμπουμ τόσο μεστό, που τελικά είναι καθηλωτικό.

Επίσης, το 2012 έλαβε σάρκα και οστά η πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία μεταξύ Slash και Myles Kennedy, με το "Apocalyptic Love" να μας υπενθυμίζει πως πάντα ο Slash έτεινε προς τα «Guns» παρά προς τα «Roses» και τον Kennedy να κερδίζει επιπλέον πόντους, ειδικά στις ζωντανές εμφανίσεις. Στο Rocking.gr σας παρουσιάσαμε κι αποκλειστικά πρώτοι για τη χώρα μας το video της κομματάρας "Bad Rain".

Οι Deftones είχαν να ανταπεξέλθουν στις μεγάλες προσδοκίες του "Diamond Eyes", αλλά κυρίως να ξεπεράσουν το σοκ της περιπέτειας του μπασίστα τους και οι αντιδράσεις των οπαδών τους στο "Koi No Yokan" δείχνουν ότι τα κατάφεραν άψογα, σε ένα άλμπουμ που τους άφησε απόλυτα ικανοποιημένους.

Ο Corey Taylor ξέρει εκ των πραγμάτων πως έχει περισσότερο χρόνο για τους Stone Sour και φρόντισε να τον εκμεταλλευτεί, κυκλοφορώντας το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας, υπό τον τίτλο "House Of Gold And Bones - Part 1" και αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και σχόλια. Εδώ επίσης αποκλειστικά πρώτοι για τη χώρα μας σας παρουσιάσαμε το video του "Gone Sovereign".

Οι Shinedown με το "Amaryllis" έκαναν ένα αποφασιστικό βήμα, έχουν αλλάξει εμπορικό επίπεδο και με τον πιο «γυαλισμένο» ήχο του κατάφεραν να εντυπωσιάσουν εκ νέου, δίνοντας ένα σύνολο συνθέσεων που έχουν θέση στο ραδιόφωνο και ταυτόχρονα ακούγονται δυναμικά.

Μετά τον χαμό που είχε να αντιμετωπίσει για μια ακόμα φορά ο Claudio Sanchez κατάφερε να συνθέσει δύο άλμπουμ με τους Coheed And Cambria, με το πρώτο μέρος του "The Afterman" να κυκλοφορεί μέσα στο 2012 και να αποδεικνύει εκ νέου πως αυτή η μπάντα δεν μασάει τίποτα και δεν σταματάει πουθενά.

Στην Αγγλία, οι μοναδικοί The Darkness αφού επανενώθηκαν, κυκλοφόρησαν το τρίτο τους στούντιο άλμπουμ, "Hot Cakes" που χωρίς να αποτελεί κάτι το συναρπαστικό, αποτελεί ένα πραγματικά καλοδουλεμένο και χορταστικό hard rock άλμπουμ, με τον Justin Hawkins να συνεχίζει τα φωνητικά ακροβατικά του.

Σε πιο metal προσανατολισμούς, οι Ιταλοί Lacuna Coil κυκλοφόρησαν ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό (με την καλή έννοια) άλμπουμ όπως το "Dark Adrenaline" δείχνοντας πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός της τεράστιας επιτυχίας τους.

Εν τω μεταξύ, ο Serj Tankian γράφει μουσική με το τσουβάλι για ένα σωρό projects και η πιο «κανονική» κυκλοφορία του ήταν το "Harakiri" που είναι όμορφο, δουλεμένο, δυνατό, διασκεδαστικό, αλλά ως εκεί.

Τέλος υπήρξαν και οι απαραίτητες «μάλλον αχρείαστες» κυκλοφορίες της χρονιάς όπως η συλλογή "Antennas To Hell" των Slipknot και το live "Machine Fucking Head Live" των Machine Head, απλά για να κρατήσουν ζεστό το όνομα των συγκροτημάτων.



HalestormTo Be The Best

Λίγο ως πολύ οι κυκλοφορίες των σημαντικών ονομάτων ήταν αυτές που ξεχώρισαν και εντυπωσίασαν. Soundgarden, Shinedown, Stone Sour, Slash και Coheed And Cambria κυκλοφόρησαν τα καλύτερα άλμπουμ στον χώρο κατά τον γράφοντα και για μια ακόμα φορά απέδειξαν πως ο ήχος του σήμερα είναι δυνατός και ζωντανός.

Από εκεί και πέρα, η πιο hot (από πολλές απόψεις) γυναικεία παρουσία στον χώρο η Lzzy Hale, με την μπάντα της Halestorm, είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι του 2012. Το όνομα της μπάντας μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της, "The Strange Case Of...", έχει εκτιναχθεί, κερδίζοντας πολλά βραβεία, ενώ τους έδωσε και την πρώτη τους υποψηφιότητα για Grammy. Καταπληκτικό άλμπουμ και τρομερή performer η Lzzy.

Ο Mark Tremonti, βλέποντας τον Myles Kennedy να έχει υποχρεώσεις με τον Slash είπε να βγάλει τον μεταλλά από μέσα του και να κυκλοφορήσει το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, υπό τον τίτλο "All I Was". Αρκετά trademark ήχος του κιθαρίστα, με πολλά βαριά σημεία, τρομερό κιθαριστικό παίξιμο και μια αξιοπρεπέστατη φωνή (του ιδίου) συνετέλεσαν σε ένα άλμπουμ που κάθε οπαδός του μοντέρνου σκληρού ήχου θα γουστάρει αν ακούσει.

Οι τιτάνες Jack Black και Kyle Gass ένωσαν τις πνευματικές τους δυνάμεις και κυκλοφόρησαν το τρίτο άλμπουμ των Tenacious D, υπό τον τίτλο "Rize Of The Fenix" που αξίζει τόσο από πλευράς διασκέδασης, όσο και από μουσικής. Δεν ξέρω αν το comedy rock είχε ποτέ καλύτερους εκπροσώπους.

Τέλος, οι Periphery, μια μπάντα που θα μπορούσε να σταθεί και στο progressive metal ιδίωμα, αλλά στην πραγματικότητα καθόρισε το Djent κυκλοφόρησε ίσως το καλύτερο άλμπουμ που έχει βγει στο ιδίωμα με το "Periphery II: This Time It's Personal". Τρομακτικά καλοί παίκτες και όταν γίνονται πιο μελωδικοί, όπως στο "Erised" απλά γράφουν μερικά από τα τραγούδια της χρονιάς.



FozzyWorse Dreams

Η χρονιά ξεκίνησε με μια μπάντα στην οποία έχω αδυναμία, τους Soulfly. Πάντα λάτρευα τον προσωπικό ήχο του Max και τις διάφορες tribal προσμίξεις που επιχειρούσε, για αυτό η στροφή του προς τον μονοδιάστατα βαρύ ως ακραίο ήχο με ξένισε. Το "Enslaved" είναι σίγουρα το άλμπουμ των Βραζιλιάνων που έχω ακούσει λιγότερο. Και δεν έχω ιδιαίτερη κάψα να ξανακούσω.

Το 0/3 έκαναν οι Hellyeah που ναι μεν αποφάσισαν να κινηθούν σε πιο σκληρές φόρμες, οι οποίες μοιάζουν να τους ταιριάζουν καλύτερα, αλλά και πάλι από ουσία δεν κατάφεραν να πείσουν ότι η σύμπραξη των Vinnie Paul, με μέλη των Mudvayne έχει κάτι να προσφέρει, πέραν από μεμονωμένες συμπαθητικές στιγμές του "Band Of Brothers".

Χειρότερο όλων πρέπει να παραδεχθώ πως υπήρξε το "Sin And Bones" των Fozzy, μια μπάντα που έγινε γνωστή λόγω του ότι ο Chris Jericho αποτελεί πασίγνωστο wrestler στις Η.Π.Α. και είναι αρκετά δημοφιλής ανάμεσα στη μουσική κοινότητα. Το άλμπουμ είναι όσο ανέμπνευστο θα μπορούσε να είναι, ενώ πρέπει να έβγαλαν και το video με το μικρότερο budget της χρονιάς, για το "Sandpaper". Κρίμα για τον M Shadows που συμμετέχει...

Τέλος, στο κλείσιμο της χρονιάς πήραμε μια κρυάδα με το τέταρτο άλμπουμ των Hinder, "Welcome To The Freakshow". Δεν ξέρω αν βιάστηκαν, δεν ξέρω τι έφταιξε, αλλά από μια μπάντα που πιστεύω και θεωρώ πως ξέρει να κάνει πραγματικά καλά αυτό που κάνει, περίμενα κάτι τουλάχιστον καλύτερο, όπως στις τρεις προηγούμενες δουλειές.



Billy TalentRest of the world

Σε λοιπές κυκλοφορίες που αξίζουν της προσοχής μας, οι Billy Talent κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στα καλύτερα της χρονιάς με λίγες διαφοροποιημένες λεπτομέρειες. Το "Dead Silence" είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει μετά το "II" και περιέχει κι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς, το "Surprise, Surprise".

Οι Cavo είναι μια αρκετά αξιόπιστη αμερικάνικη mainstream rock μπάντα και δεν απογοήτευσε με το "Thick As Thieves", ένα εύκολο-άκουστο άλμπουμ, με δυο-τρία αξιόλογα hit-άκια, σε ένα σύνολο που προσφέρει μερικές ευχάριστες ακροάσεις στους οπαδούς του χώρου.

Ο Ian Thornley επανέκαμψε με του Big Wreck μετά από χρόνια παύσης και το "Albatross" αποτελεί μάλλον την καλύτερη δουλειά που έχει παρουσιάσει. Πλαγιαρίζοντας επικίνδυνα τον Chris Cornell σε σημεία, παρουσιάζει ένα δεμένο σύνολο τραγουδιών, με επιμέρους εξαιρετικές στιγμές, όπως το ομώνυμο τραγούδι ή το "Control".

Οι Blessed By A Broken Heart είναι ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας που αναμιγνύει τον σκληρό ήχο, με sleaze μελωδίες και πολύ shredding. Το "Feel The Power" είναι δισκάρα, αλλά η φυγή του τραγουδιστή μάλλον δε βοήθησε και πολύ στο να το υποστηρίξουν όπως θα ήθελαν και θέτει ερωτηματικά για το μέλλον.

Μεγάλη συγκίνηση για τον γράφοντα αποτέλεσε η επιστροφή των εφηβικών του ηρώων, Ugly Kid Joe, με το EP "Stairway To Hell" που είναι έτσι κι έτσι, αλλά η εμφάνισή τους ως support του Alice Cooper στο Wembley Arena τον Οκτώβρη ήταν το πειστήριο πως μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα και πάλι μαζί τα καθάρματα μαζεμένα.

Οι Papa Roach συνεχίζοντας την μετάλλαξή τους επιστράτευσαν τον James Michael (Sixx A.M) και κυκλοφόρησαν το "The Connection" χωρίς να εντυπωσιάσουν, αλλά ούτε και να απογοητεύσουν.

Στον χώρο του djent χωρίς να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα, ως καλό μπορεί να χαρακτηριστεί το "Gnosis" των Monuments, ενώ πίσω στον χώρο του hard rock ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στο "Gravitas" των Furyon ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε η μπάντα μόνη της πριν δύο χρόνια, αλλά φέτος επισήμως βγήκε στα «δισκοπωλεία» και πατώντας στις γερές βάσεις των Alter Bridge καταφέρνει και ξεχωρίζει. Μιας και αναφέραμε Alter Bridge, εκτός από τον Myles και τον Mark, με το side project των Projected κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ ο drummer της μπάντας Scott Phillips με δύο μέλη των Sevendust και κρίνεται ως συμπαθητικό.



Adrenaline MobNewcomers

Περιέργως στην κατηγορία που μιλάμε ανήκουν οι Adrenaline Mob κι η περιέργεια έγκειται στο ότι πρόκειται περί της σύμπραξης των Mike Portnoy και Russell Allen, κάτι που υπό Κ.Σ. μεταφράζεται σε prog και μόνο prog. Όμως, στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Omerta", παίζουν groovy, μοντέρνο heavy rock με αρκετές επιρροές από Disturbed και Black Label Society. Το σύνολο αφήνει πίσω του υποσχέσεις και δυο μεγάλες τραγουδάρες, όπως το "Indifferent" και το "All On The Line".

Άλλο ένα supergroup που κίνησε το ενδιαφέρον ήταν οι Kill Devil Hill στις τάξεις των οποίων βρίσκονται οι Rex Brown (Pantera, Dowm) και Vinnie Appice (Black Sabbath, Dio). Στο πρώτο τους ομώνυμο άλμπουμ κινούνται σε riffάτο heavy rock παραδοσιακής συνταγής, με αρκετά Alice In Chains στοιχεία κι έναν πραγματικά καλό τραγουδιστή.

Οι Σουηδοί Straight Frank παρουσιάστηκαν σαν ένα τέλειο υποκατάστατο μέχρι να βγει το νέο Soundgarden άλμπουμ, αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Μπορεί άμα ξεχαστείς να νομίζεις ότι ακούς τον Cornell, αλλά στο "Straight Frank" η ουσία είναι πως θα βρεις πολλές καλές, δουλεμένες συνθέσεις κι αντίστοιχου επιπέδου ερμηνείες.

Οι Άγγλοι The Safety Fire κινούνται στον χώρο του djent και κατάφεραν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στον χαμό των κυκλοφοριών, καθώς το "Grind The Ocean" δείχνει πως τόσο σε τεχνικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο συνθέσεων, έχουν τα φόντα να ξεχωρίσουν. Το "Huge Hammers" είναι ίσως το καλύτερο τραγούδι του ιδιώματος για φέτος.

Τέλος, από την αγαπημένη μου (μουσικά) Αυστραλία οι Breaking Orbit παίζουν αυτό το μίγμα alternative και prog που εκεί κάτω κατέχουν καλύτερα από οπουδήποτε. Το "The Time Traveller" αποτελεί έξοχο δείγμα του πόσο περιπετειώδες και ιδιαίτερο είναι το εν λόγω παρακλάδι. Οφείλετε να τσεκάρετε τη σκηνή που υπάρχει εκεί.



Machine HeadLive To Rise

Τι είδαμε live στη χώρα μας από όλα όσα παρατέθηκαν πιο πάνω; Ουσιαστικά τίποτα. Γιατί; Διότι, πρώτον οι περισσότερες μπάντες είναι «ακριβές» (και περιζήτητες) και δεύτερον γιατί δεν έχουμε αρκετό κόσμο να πάει στα live τους. Τόσο απλά.

Το μόνο σημαντικό σύγχρονο όνομα που είδαμε στη χώρα μας ήταν αυτό των Machine Head κι αυτό στο πλαίσιο του Rockwave Festival. Θα βλέπαμε και τους Lamb Of God αν δεν ακυρωνόταν η συναυλία, αλλά και πάλι μιλάμε για δυο ονόματα που έχουν πέραση στο metal και ιδιαίτερα στο thrash κοινό, οπότε δεν αποτελούν τα πλέον ενδεικτικά παραδείγματα του ήχου.

Ως site παρουσιάσαμε πολλές εμφανίσεις από το εξωτερικό. Την τιμητική τους είχαν οι Shinedown τους οποίους είδαμε 3 φορές (στην αρχή της χρονιάς με Halestorm, στην Τρίτη μέρα του Download Festival και τον Οκτώβριο). Την πρώτη μέρα του Download είδαμε Slash, Machine Head και Billy Talent, τη δεύτερη είδαμε Biffy Clyro, Halestorm, Tenacious D και Trivium, μεταξύ άλλων, ενώ την τρίτη πέραν των Shinedown η μέρα περιείχε Soundgarden, Ugly Kid Joe, Refused και κάμποσους ακόμα.
Σε αυτά τα ονόματα προσθέστε Serj Tankian, Billy Talent και Coheed And Cambria, διαβάστε τις ανταποκρίσεις και αναλογιστείτε τι χάνουμε.



ShinedownAll On The Line

Για άλλη μια χρονιά, ο σύγχρονος σκληρός ήχος προσέφερε μερικές από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Μέσα από μεγάλες επιστροφές, από μουσικούς με σπουδαίες προσωπικότητες και αναζήτηση για νέα πράγματα, η σύγχρονες εκφάνσεις του σκληρού rock από το grunge ως το djent κι ό,τι μπορεί να περιλαμβάνεται ενδιάμεσα, δείχνουν να έχουν ζωντάνια μέσα τους και πως θα συνεχίσουν να αποτελούν την αιχμή του δόρατος για τη μουσική που αγαπάμε. Ίσως κάποια στιγμή καταφέρουμε να μικρύνουμε και την πάντα σημαντική υστέρηση φάσης που παρουσιάζει η χώρα μας.



The Songs:

01. Stone Sour - Tired
02. Shinedown - Unity
03. Soundgarden - Taree
04. Coheed And Cambria - The Afterman
05. Billy Talent - Surprise Surprise
06. Adrenaline Mob - Indifferent
07. Tremonti - You Waste Your Time
08. Periphery - Erised
09. Halestorm - I Miss The Misery
10. Slash - Anastasia
  • SHARE
  • TWEET