Με αφορμή το νέο άλμπουμ των Kamelot και το γεγονός ότι ο Tommy Karevik κατάφερε να αντικαταστήσει έναν τεράστιο ερμηνευτή όπως ο Roy Khan, χωρίς να φανεί το κενό του, σκεφτήκαμε δέκα περιπτώσεις τραγουδιστών metal συγκροτημάτων, που κλήθηκαν να ενταχθούν σε ήδη καταξιωμένες metal μπάντες, έχοντας «μεγάλα παπούτσια» να γεμίσουν και τα κατάφεραν είτε απόλυτα, είτε σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Μερικές διευκρινήσεις για το 20% (βάσει Pareto) που θα διαβάσει τον πρόλογο αυτού του άρθρου:
- Καταρχάς, στον τίτλο αναφέρουμε την λέξη «metal», οπότε συγκροτήματα όπως οι AC/DC δεν χωράνε σε αυτό το αφιέρωμα, αλλά θα βρεθούν σε μελλοντική συνέχειά του για τον rock χώρο.
- Οι αναφορές γίνονται σε πετυχημένες μεταγραφές, οι οποίες δεν είναι απαραίτητο να αναιρούν την ιστορία και την ποιότητα του προκατόχου τους, ούτε σημαίνει πως είναι αναγκαστικά καλύτεροι από εκείνους. Μιλάμε δηλαδή και για αλλαγές τραγουδιστή που είτε συνέχισαν την ήδη πολύ καλή πορεία ενός συγκροτήματος, είτε έδωσαν νέα πνοή εκεί που όλα φαίνονταν να έχουν πάρει την κάτω βόλτα.
- Επίσης, για χάρη ενδιαφέροντος, σε πολλές περιπτώσεις που υπήρχαν πολλαπλές αλλαγές τραγουδιστών, δεν επιλέξαμε την πιο επιτυχημένη / καθοριστική, αλλά αυτή που κρίνεται ως επιτυχημένη και είχε παράλληλα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας. Π.χ. ο Roy Khan ήταν κι αυτός μεταγραφή για τους Kamelot και σίγουρα αυτή που στιγμάτισε την ιστορία της μπάντας, όπως κι ο Kiske στους Helloween ή ο Barlow στους Iced Earth, αλλά φανταστείτε πόσο πιο δύσκολο έργο είχαν οι δικοί τους αντικαταστάτες.
- Τέλος, να αναφέρουμε πως η σειρά παράθεσης είναι χρονολογική.
 |
|
| 1 |
|
Dio - Black Sabbath (1979) |
| |
Οι Sabbath με τον Ozzy είχαν ήδη κάνει τον κύκλο τους, ο Ronnie δεν τα πήγαινε καλά με τον Ritchie, οπότε κάτι έπρεπε να γίνει. Περίπτωση μεταγραφής κραυγαλέας διαφορετικότητας. Η αδιαμφισβήτητη ποιότητα της φωνής του Dio συνοδεύτηκε και από μια διαφοροποίηση στις συνθέσεις με αποτέλεσμα τα καταπληκτικά "Heaven And Hell" και "The Mob Rules", δύο άλμπουμ που στάθηκαν αρκετά για να κάνουν μεγάλη μερίδα οπαδών να θεωρούν την περίοδο των Sabbath με τον Dio την καλύτερη της καριέρας τους. Ο μύθος λέει πως ο «μεγάλος κοντός» απολύθηκε όταν πιάστηκε επ' αυτοφώρω να πειράζει τη μίξη του "Live Evil". Δέκα χρόνια αργότερα επανεμφανίζεται στο άνισο "Dehumanizer", ενώ κι η ιστορία με τους Heaven And Hell πλέον είναι γνωστή.
Κ.Π. |
| |
|
|
 |
|
| 2 |
|
Bruce Dickinson - Iron Maiden (1981) |
| |
Υπάρχει κόσμος που ακόμα και σήμερα θεωρεί τα δυο πρώτα άλμπουμ των Iron Maiden με τον Paul Di' Anno τα καλύτερα της μπάντας. Υπάρχει και κόσμος που υποστηρίζει πολύ χειρότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, ελευθερία λόγου έχουμε. Τώρα πρέπει να υποστηρίξω με επιχειρήματα γιατί αυτή είναι η καλύτερη μεταγραφή που έγινε ποτέ σε heavy metal τραγουδιστή; Μήπως είναι γιατί οδήγησε στο να γίνουν οι Iron Maiden η καλύτερη heavy metal μπάντα όλων των εποχών; Ή δεν αρκεί αυτό; Ή μήπως είμαι προκατειλημμένος; Ή μήπως δεν με νοιάζει;
Χ.Κ. |
| |
|
|
 |
|
| 3 |
|
Phil Anselmo - Pantera (1987) |
| |
Κλείσε τα μάτια και πες μου σε 10" τρία τραγούδια των Pantera πριν την είσοδο του Phil Anselmo στις τάξεις της μπάντας. Δεν μπορείς, το ξέρω. Κλείσε τα μάτια και σκέψου την εξέλιξη της heavy metal μουσικής χωρίς τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Pantera με τον Anselmo. Δεν γίνεται (και δεν θέλεις), το ξέρω. Ok, τους πήρε μια άκυρη εκκίνηση με το "Power Metal" μέχρι να βρουν τα πατήματά τους και η ιστορία δυστυχώς τελείωσε τραγικά και δεν διορθώνεται τίποτα πλέον. Αλλά, αυτή η μεταγραφή τραγουδιστή είναι από τις λίγες που άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα σε αυτή ή και σε οποιαδήποτε άλλη μουσική σκηνή.
Χ.Κ. |
| |
|
|
 |
|
| 4 |
|
Ray Alder - Fates Warning (1988) |
| |
Σας ξέρω εσάς που ποτέ δεν ξεπεράσατε τον John Arch και το "Awaken The Guardian". Ξέρω και τη δικαίωση που νιώσατε με το εκπληκτικό "Sympathetic Resonance", το ένιωσα κι εγώ το δέος. Αλλά ΚΑΝΕΙΣ σας δεν αμφιβάλλει ότι ο Ray Alder ήταν η πιο σωστή κίνηση που θα μπορούσε να κάνει ο Matheos. Οι διαφοροποιήσεις στις (πάντα σπουδαίες ) ερμηνείες του -από τις «ψηλές» νότες του "No Exit", μέχρι την απαράμιλλη ωριμότητα του "Disconnected"- είναι ταυτόσημες με την μουσική εξέλιξη της μπάντας και δεν θα ήθελα καν να σκεφτώ τι θα είχαμε στερηθεί αν ποτέ ο Ray δεν εντασσόταν στο roster των Fates Warning.
Χ.Κ. |
| |
|
|
 |
|
| 5 |
|
James Labrie - Dream Theater (1990) |
| |
Οι υποψήφιοι ήταν περίπου 200, αλλά το προφίλ που είχαν τα μέλη των Dream Theater ήταν πολύ συγκεκριμένο και οι προδιαγραφές υψηλού επιπέδου. Ο Καναδός James Labrie που επιλέχθηκε εν τέλει συνέβαλε τα μέγιστα στο να γίνουν οι Κολοσσοί που θεωρούνται σήμερα, κυρίως με τις εξωπραγματικές ερμηνείες του στο "Images And Words", αλλά και στο "Awake". Μετά ήρθαν η τροφική δηλητηρίαση, τα προβλήματα στην απόδοση, η αμφισβήτηση, ο χλευασμός, η επανάκαμψη και όσο αυτά ανακυκλώνονται ο Labrie μετά από 25 χρόνια μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει προσφέρει και επιτύχει πολύ περισσότερα από όσα πραγματικά του αναγνωρίζονται. Πολλοί θα διαφωνήσουν, αλλά αμφιβάλλω αν θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη επιλογή.
Χ.Κ. |
| |
|
|
 |
|
| 6 |
|
John Bush - Anthrax (1992) |
| |
Κάποιος θα αναφωνήσει: «Δεν βάζεις τον Belladonna που αντικατέστησε τον Neil Turbin και βάζεις τον John Bush;». Ο John Bush (παραλίγο μεταγραφή στους Metallica 10 χρόνια νωρίτερα) όχι μόνο κράτησε τους Anthrax ζωντανούς σε μια δύσκολη περίοδο, αλλά με τις ερμηνείες του συνέβαλλε στο να γράψουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους (κατ' εμέ το καλύτερο), το "The Sound Of White Noise", όπως επίσης και μερικά ακόμα αξιοπρεπέστατα -ως αδικημένα- άλμπουμ. Δείτε και κάνα video από εμφανίσεις της εποχή του για να αντιληφθείτε και την διαφορά ενέργειας που παρείχε επί σκηνής και μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Χ.Κ. |
| |
|
|
 |
|
| 7 |
|
Zachary Stevens - Savatage (1993) |
| |
Εντάξει, εδώ πρέπει να μετρήσουμε τις λέξεις μας μια-μια για να μην δημιουργήσουμε την παραμικρή υπόνοια υπονόμευσης της φωνής του τιτανοτεράστιου Jon Oliva. Έχοντας ξενερώσει λίγο με την φάση ο Jon αποφασίζει να μείνει για λίγο στο παρασκήνιο και οι Savatage προσλαμβάνουν στη θέση του τον καταπληκτικό Zak. Οι δύο φωνές είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά ο καινούριος πέραν της δυνατότητας να αποδώσει ζωντανά άψογα τα μέρη του «πρώην», έχει παράλληλα τόσο δυναμική φωνή ώστε να βάλει την προσωπική του σφραγίδα στον ήχο των Savatage, αναγκάζοντας πολλούς μετά την κυκλοφορία του "Edge Of Thorns" να μιλάνε για δύο διαφορετικά συγκροτήματα. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως λίγο αργότερα ο άδικος και πρόωρος χαμός του Chris, όντως θα διαχωρίσει την ιστορία του συγκροτήματος σε δυο περιόδους.
Κ.Π. |
| |
|
|
 |
|
| 8 |
|
Andi Deris - Helloween (1993) |
| |
Εσύ που κοιτάς λοξά, χωρίς να έχεις διαβάσει καν τον πρόλογο του άρθρου, και θες να βρίσεις στην ιδέα ότι συγκρίνουμε τον Kiske με τον Deris κούνα το κεφάλι σου λίγο. Ο Kiske με τις ερμηνείες του καθόρισε ένα ολόκληρο ιδίωμα, αλλά η επιλογή των Helloween του Weikath να προσλάβει τον τραγουδιστή των Pink Cream 69 δικαιώθηκε πανηγυρικά, τόσο λόγω της ποιότητας, των συνθέσεων και των ερμηνειών που προσέφερε στη μπάντα, όσο και λόγω του ότι μετά από 22 χρόνια ο Deris είναι ακλόνητος στη θέση του και οι Helloween ζωντανοί και με νόημα ύπαρξης. Αν δεν κρίνεται αυτή ως επιτυχημένη μεταγραφή, τότε ποιά είναι;
Χ.Κ. |
| |
|
|
 |
|
| 9 |
|
Mark Tornillo - Accept (2009) |
| |
Η ιστορία γνωστή. Οι σχέσεις του Udo με τον Wolf είχε φτάσει στα τάρταρα αρκετές φορές, αλλά παρόλα αυτά το 2010 του ζητάνε να συμμετάσχει στην εκ νέου επαναδραστηριοποίηση της μπάντας με εκείνον να αρνείται. Ο Αμερικάνος Mark Tornillo καταφθάνει σαν μάννα εξ ουρανού, με την φωνή του να θυμίζει (πάρα) πολύ αυτή του προκατόχου του. Ο συνδυασμός της βρώμικης χροιάς του με τον συνθετικό οίστρο του Holfmann αποτέλεσαν δολοφονικό συνδυασμό και οι Accept κυκλοφορούν με αυτόν στις τάξεις τους τρεις καταπληκτικούς δίσκους και... έπεται συνέχεια. Υπέρ-επιτυχημένη μεταγραφή η οποία φαινομενικά δεν περιείχε κάποιο ρίσκο, αφού λόγω της ομοιότητας οι οπαδοί ταυτίστηκαν αμέσως.
Κ.Π. |
| |
|
|
 |
|
| 10 |
|
Stu Block - Iced Earth (2011) |
| |
Ο συνθετικός πάτος που είχε πιάσει ο Jon Schaffer δεν έδειχνε να έχει τελειωμό και αυτό που δεν κατάφεραν δυο φοβεροί τραγουδιστές (Barlow, Owens) το κατάφερε αυτός των Into Eternity. Η πρόσληψη του Stu Block πρέπει να αποτέλεσε την κλοτσιά στον κώλο του Jon, o οποίος στη συνέχεια κάθεται και γράφει το καταπληκτικό "Dystopia". Αυτή η πρόσληψη μοιάζει ιδανική, καθώς η φωνή του συνδυάζει ποιοτικά χαρακτηριστικά και των δύο προκατόχων του, αλλά πέραν όλων πρέπει να του αναγνωριστεί η αφύπνιση από τον συνθετικό λήθαργο που προκάλεσε με το ταλέντο του, όσο και η νέα οπτική που έδωσε στον Schaffer με την φιλία που φαίνεται αμέσως να ανέπτυξαν. Το χρονικό διάστημα που βρίσκεται στο συγκρότημα είναι ακόμα μικρό, αλλά όλα δείχνουν πως υπάρχει μέλλον και μάλιστα ευοίωνο.
Κ.Π. |
| |
|
