Μάνος Πατεράκης: Τα καλύτερα άλμπουμ του 2019
Οι συντάκτες του Rocking.gr καταθέτουν τις προσωπικές τους λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς
Από τον Μάνο Πατεράκη, 21/12/2019 @ 14:20
Μετά την παρουσίαση της συγκεντρωτικής λίστας του Rocking.gr με τις 30 καλύτερες κυκλοφορίες του 2019, σειρά έχουν οι προσωπικές επιλογές του κάθε συντάκτη.
(click στο εξώφυλλο κάθε κυκλοφορίας για να διαβάσετε την κριτική του Rocking.gr)
1
Οι πεσιμιστικοί στίχοι, η '80s goth ηχώ, η heavy metal ενορχήστρωση και ένας προσωπικός χαρακτήρας που είναι αδιανόητο να υπάρχει σε ντεμπούτο. Η λέξη είναι η εξής μία: εθιστικό. Αποτελείται αποκλειστικά από χιτάκια 3-4 λεπτών, κάτι που είναι προσωπική υπέρβαση για αυτήν τη θέση.
2
Ρε, υπάρχει πλανήτης Β. Η αποικία των King Gizz μακριά από τις psych βάσεις σε thrash metal αρχετυπικούς κανόνες δεν είναι ένα διαστρικό ταξίδι μα ένα μεταλλικό, αγνό κοπάνημα. Έχουμε και κάποιες στάσεις στη πορεία (βλ. σεμινάριο Sleep). Σάμπως όταν δίδασκαν garage ήταν οι εαυτοί τους; Μην απατάστε.
3
Ο οσιομάρτυρας Ακάκιος καλείται πίσω στη ζωή και μέσα από τέσσερις μεγαλειώδεις συνθέσεις πρωτόλειου '90s black metal με σύγχρονη αισθητική περπατάει πάλι ανάμεσά μας. Ο ανατολικο-ευρωπαϊκός αέρας λυσσομανάει και το καταιγιστικό riffing εναλλάσσεται με λιγοστά cowbells και ήρεμα σημεία.
4
Θηριωδία δύο ατόμων, ω riff της απόλυτης παράνοιας. Δύο άτομα είναι αρκετά, σπουδαία υπόθεση να κάνεις την πιο παράταιρη ροή μελωδίας απαραίτητη πάνω σε ένα rhythm-section τέρας. Η σημαντικότερη παρακαταθήκη των Melvis. Ακόμα κλαίμε για την ακυρωθείσα φετινή συναυλία.
5
Η sci-fi διάσταση του Sham Mirrors, εδώ μεταλλαγμένη, ανθρώπινη και ζωσμένη σε ντρακάρ. Συγκινητικά ανατριχιαστικός, ο πραγματικός βορράς στην πλοήγηση δεν είναι ίδιος με τον μαγνητικό βορρά, γι' αυτό η απάντηση στην κουβέντα έπος της χρονιάς είναι το αζιμούθιο των Borknagar.
6
Οι Soilwork δημιουργούν πια το πιο πιασάρικο metal εκεί έξω, έπειτα από την ηχητική στροφή των δύο τελευταίων δίσκων. Το death metal παρελθόν, οι ματιές σε ένα προοδευτικό μέλλον και το τεράστιο ταλέντο στις μελωδίες και το groove.
7
Μετά το heavy metal των '80s, φέτος κοίταξαν ακόμα πιο πίσω, στο proto-metal των '70s και διέπρεψαν για ακόμη μια φορά. Το κρύσταλλο της επικής φωνής του Radigan απογειώνει τη σκονισμένη παραμόρφωση της κιθάρας. Απογυμνωμένη, η ουσία των βασικών μοιάζει πιο κοντά στην αλήθεια.
8
Αδύνατο να διασπαστεί στα εξ ων συνετέθη, το άλμπουμ των Ισλανδών παράγει μουσικά την νοσταλγική αίσθηση της αιώρησης. Η ψυχεδέλεια των Lucy In Blue είναι όχι μόνο ταξιδιάρικη, μα επίσης έντονη και συναισθηματική, μέσα από μια σεμιναριακά οργανική ροή.
9
Οι μουσικές των Alcest είναι ένα άγριο παραμύθι. Δύο-τρεις απλές αλλά απίστευτα λεπτομερώς ξεδιαλεγμένες ιδέες αποτελούν τον κορμό κάθε σύνθεσης. Έπειτα, οι post-rock κιθάρες, τα black metal μέρη, τα αιθέρια φωνητικά φτιάχνουν το εντυπωσιακό περιτύλιγμα που σε καθηλώνει.
10
Συνθετικά, ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει αυτή η μεγάλη μπάντα μετά το 2003. Σε μεγάλα κέφια και ήρεμοι πια, εστιάζουν εκεί που πρέπει: γράφουν κομματάρες σαν τα "Fall Into The Light", που θα διεκδικούσαν θέση σε άλμπουμ του μακρινού παρελθόντος. Δεν το περίμενα με τίποτα να βρίσκονταν εδώ.
11
Δίσκος ζωής για τον τρελαμένο Καναδό και το πιο πλούσιο άλμπουμ που ακούσαμε φέτος. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να πετύχει η φωνή του και έχει βάλει σκοπό να το αποδείξει - όπως και το ότι μπορεί να ταιριάξει μεταξύ τους τα πιο αταίριαστα ή δύστροπα είδη.
12
Αν δεν ήταν αυτός, τότε το Crypt Sermon θα ήταν ο heavy metal δίσκος της χρονιάς. Όμως, οι Spirit Adrift, με το false παρελθόν τους, έβγαλαν ένα άλμπουμ πέραν των προσδοκιών. Απειλητικό, κοφτό, με μοντέρνες προεκτάσεις και στιβαρές δομές.
13
Αντί για το "Two Hands" θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το "U.F.O.F.", αφού πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου indie folk νομίσματος. Πάντα, η πιο γήινη και ακραιφνής εκδοχή θα έχει ένα μικρό προβάσιμα. Είναι και το "Not" στη μέση, καταλαβαίνετε.
14
Αν το μπασταρδεμένο melodic death μπορεί να γίνει ό,τι πιο πιασάρικο στους Soilwork, μπορεί να γίνει και ό,τι πιο βαθιά progressive στους Disillusion. Συνθέσεις με μεγατόνους ιδέες μέσα τους και ένα σοβαρότατο αποτέλεσμα που απαιτεί ξεκοκάλισμα.
15
Με τον υπερβολικά μίνιμαλ ζόφο του Nick Cave να μην με αγγίζει και τον ανεβασμένο Bill Callahan να κόβεται στη στροφή, βρήκα καταφύγιο στον πανέμορφα υποτονικό κόσμο του "The Wild Willing"...
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
