Ανασκόπηση 2019: Punk/ Hardcore/ Grind

Από easy listening πανκάκια μέχρι μανιασμένα ουρλιαχτά, αυτά είναι όσα ξεχωρίσαμε από το 2019

Σε πλήρη αντίθεση με ό,τι έχουν ισχυριστεί διάφοροι στο παρελθόν, το punk παραμένει ζωντανό και σώο στις μέρες μας. Δεν θα ήταν υπερβολή μάλιστα να ισχυριστεί κανείς πως η σκηνή τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μια κατάσταση μόνιμης διεύρυνσης σε εμπορικό αλλά και σε καλλιτεχνικό επίπεδο.

Είτε μιλάμε για πιο παραδοσιακές, είτε για πιο μοντέρνες προσεγγίσεις, σε όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή υπάρχουν νέα συγκροτήματα που διαθέτουν μεράκι, τεχνικές ικανότητες, κοινωνικές ανησυχίες αλλά και μπόλικη όρεξη να πειραματιστούν. Παράλληλα όμως, είναι πάντα ευχάριστο να βλέπουμε σημαντικούς, καταξιωμένους δημιουργούς να συνεχίζουν να μας χαρίζουν δουλειές αντίστοιχες του ονόματός τους.

Φέτος, η ανασκόπηση μας, πέρα από τις punk και hardcore κυκλοφορίες, συμπεριέλαβε και πτυχές του ακραίου ήχου οι οποίες αισθητικά θεωρήσαμε πως βρίσκονται πιο κοντά σε αυτή την κατηγορία παρά στις πιο μεταλλικές εκφάνσεις του σκληρού ήχου. Το αποτέλεσμα είναι μια αρκετά πολυσυλλεκτική ανασκόπηση για όλα τα γούστα, που απευθύνεται βέβαια κυρίως σε όσους αναζητούν την ηχητική τελειότητα σε τρίλεπτα, θορυβώδη διαμαντάκια ιδανικά για "φιλικά" κλωτσομπουνίδια και "Soundtrack Για Οδομαχίες" που έλεγαν και οι Αδιέξοδο. Απολαύστε υπεύθυνα.

Punk Rock
Punk’s not dead λέμε

Bad Religion - "Age Of Unreason"

Τι να πουν τα νιάτα; Οι Graffin, Gurewitz & Co. συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα punk rock, τριάντα επτά χρόνια μετά το ντεμπούτο τους. Το νεύρο είναι κάπως πιο μαζεμένο και η ματιά τους περισσότερο ψύχραιμη, αλλά αυτό είναι λογικό και κατανοητό. Το "Age Of Unreason" ξεφεύγει από συγκαταβατικά "τηρουμένων των αναλογιών" και χαρακτηρισμούς τύπου "ικανοποιητικό". Διάολε, πόσοι εκεί έξω μπορούν να ξεκινήσουν το δέκατο έβδομο άλμπουμ τους με τετράδα αντίστοιχη των "Chaos From Within", "My Sanity", "Do The Paranoid Style" και "The Approach"; Όχι ότι τα υπόλοιπα δέκα κομμάτια υπολείπονται κάπου, αλλά λέμε.

Millencolin - "SOS"

'Cause I don't care where I belong no more. Συγγνώμη, πώς είπατε; Α, ναι, έβγαλαν δίσκο εκείνοι οι τρελοί Σουηδοί και ήταν και ωραίος. Το "SOS", σωστά. Ακούσατε το ομώνυμο σινγκλάκι και παραξενευτήκατε; Κρίμα, γιατί το δισκάκι έχει κάποιες από τις πιο άρτιες συνθέσεις της μπάντας εδώ και κάμποσα χρόνια. Έχει δυνατά ριφφάκια και μελωδιάρες και μερικές πιο γκρίζες στιγμές για να σπάνε τα 4/4. Όχι, προφανώς και δεν έχει μπαλάντα. Μουσική για skate έπαιζαν, μουσική για skate παίζουν, και (ελπίζουμε) μουσική για skate θα παίζουν· και το κάνουν καλύτερα από τους περισσότερους εκεί έξω.

PUP - "Morbid Stuff"

Στο τρίτο άλμπουμ τους, οι Καναδοί συνεχίζουν το εξαιρετικό σερί τους. Πιο "σκληρόι" ηχητικά από τις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες τους, οι PUP με το "Mordid Stuff" μας χάρισαν ένα δίσκο που λειτουργεί άψογα ως αντίδοτο στην καθημερινή αστική κόλαση και τις συνέπειές της. Η παρέα από το Toronto μπορεί να μεγάλωσε αλλά δεν έχασε την ταυτότητά της και η νέα τους δουλειά το αποδεικνύει περίτρανα.

Amyl And The Sniffers - "Amyl And The Sniffers"

Δυνατές κιθάρες, μινιμαλιστικές μπασογραμμές και μια τραγουδίστρια που έχει κατακτήσει πλήρως τις ιδιαιτερότητες του είδους, χαρακτηρίζουν το ντεμπούτο των Αυστραλών που κέρδισαν τις εντυπώσεις φέτος. Με επιρροές από τα βρετανικά 70s αλλά και τα πρώτα άλμπουμ των Iggy & The Stooges, το συγκρότημα σκάρωσε ένα μικρό δυναμίτη ενέργειας. Το ομώνυμο άλμπουμ τους μπορεί να μην σας αλλάξει τη ζωή, όμως μπορεί να την κάνει λίγο πιο όμορφη.

Tropical Fuck Storm - "Braindrops"

Το συγκρότημα είχε κάνει εδώ και καιρό σαφές πως θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον, αλλά με το "Braindrops" κατάφερε τελικά να μας πάρει τα μυαλά. Υπέροχα χαοτικό, γνήσια πειραματικό και απόλυτα εθιστικό, το δεύτερο άλμπουμ των Αυστραλών αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αναζωογονητικές κυκλοφορίες όσον αφορά όχι μόνο το punk αλλά και, γενικότερα, τη σύγχρονη μουσική.

Hardcore
Μια σκηνή που συνεχίζει να παράγει ήρωες

Fury - "Failed Entertainment"

Το "Failed Entertainment" είναι ένας εκπληκτικός δίσκος που παίρνει τα καλύτερα στοιχεία της rock των '90s, τα μπλέκει με την κληρονομιά του hardcore και τα φέρνει στο σήμερα μέσα από έντεκα τραγούδια εκ των οποίων κανένα δεν είναι αδιάφορο ή έστω μέτριο. Είτε το πείτε post- hardcore, είτε art- punk, είτε οτιδήποτε άλλο, το συμπέρασμα δεν αλλοιώνεται ούτε λίγο. Οι Fury μας παρέδωσαν ένα πραγματικό αριστούργημα.

Refused - "War Music"

Παρόλο που απογοήτευσε αρκετούς, το "War Music" είναι μια γερή κλωτσιά στα αχαμνά όσων θεωρούσαν τους Refused τελειωμένη υπόθεση. Ο νέος τους δίσκος, μπορεί να μην άγγιξε επίπεδα παλαιότερων δουλειών τους, όμως είναι μια επιστροφή στις ρίζες τους που κουβαλάει έντονα την προσωπική τους σφραγίδα και κάνει σαφές πως οι Refused επέστρεψαν για τα καλά.

Soul Glo - "The Nigga In Me Is Me"

Ο τρίτος δίσκος του σχήματος από τη Philadelphia αποτελεί μια από τις πιο κορυφαίες προτάσεις της χρονιάς όσον αφορά το ιδίωμα καθώς αποτελείται από ιδιοφυείς, χαοτικές και θορυβώδεις hardcore συνθέσεις που σπάνια ξεπερνούν τα δύο λεπτά. Παράλληλα όμως, εμπεριέχει πειραματισμούς που ξεκινούν από τη noise και φτάνουν μέχρι το hip-hop. Τρομερός δίσκος από ένα συγκρότημα που σίγουρα θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον.

Defeater - "Defeater"

Έντεκα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Αμερικανοί επέστρεψαν με τον πέμπτο ομώνυμο τους δίσκο. Σε αυτόν ξεδιπλώνουν κατάμαυρες hardcore συνθέσεις που όμως, για πρώτη μάλλον φορά μετά το "Empty Days & Sleepless Nights" του 2011, φανερώνουν ουσία κι έμπνευση. Το συγκρότημα, χωρίς να εκπλήσσει, δείχνει να έχει ξαναβρεί τη χαμένη αίγλη του και πετυχαίνει να κυκλοφορήσει ένα δίσκο αντάξιο του ονόματός τους αλλά και των προσδοκιών μας.

Counterparts -"Nothing Left To Love"

Πέμπτο άλμπουμ για την παρέα από τον Καναδά και οι πειραματισμοί εδραιώνονται για τα καλά στο μελωδικό μεταλλίζον hardcore που τους έκανε γνωστούς. Εκεί που ο προκάτοχός του χτυπούσε αλύπητα, το "Nothing Left To Love" ακούγεται περισσότερο ήπιο. Δεν είναι ότι η ροπή προς τις μελωδίες ήρθε από το πουθενά, αλλά εκεί που μας είχαν συνηθίσει σε μικρά βήματα, εδώ η κατάσταση μοιάζει περισσότερο με άλμα. Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό. Ακούστε το μελαγχολικό κλείσιμο με το ομώνυμο και θα καταλάβετε.

Check Also: Οι βετεράνοι Agnostic Front δεν μας έχουν συνηθίσει σε απογοητεύσεις. Το "Get Loud!" δεν το αλλάζει αυτό καθώς αποτελεί ακόμη μια εξαιρετική κυκλοφορία από το συγκρότημα που, μαζί με μερικούς άλλους, οριοθέτησε ουσιαστικά τον ήχο μιας ολόκλρηρης σκηνής επηρεάζοντας όλους όσους ακολούθησαν. Παράλληλα, οι επίσης Νεοϋορκέζοι Show Me the Body κυκλοφόρησαν μέσα στο 2019 τον δεύτερο δίσκο τους. Το "Dog Whistle" αποτελεί μια κυκλοφορία που πατάει στην παράδοση του hardcore αλλά συγχρόνως κοιτάζει στο μέλλον.

Post-Hardcore
Το μελωδικό, φασαριόζικο και σκληροπυρηνικό post-hardcore συναντά τα screamo ουρλιαχτά

Brutus - "Nest"

Ένας από τους δίσκους της χρονιάς. Το "Nest" ακούγεται πανεύκολα από λάτρεις του θορύβου, της ταχύτητας αλλά και της μελωδίας και της τεχνικής. Ο ήχος του μπορεί να είναι πολύπλοκος και σχετικά δύσκολος ή απαιτητικός, αλλά με κάμποση προσοχή καταλαβαίνεις ότι τα επιμέρους στοιχεία που τον απαρτίζουν είναι απλά, καθαρά και γνήσια. Δεν χρειάζεται να το κατηγοριοποιήσουμε στο ένα ή το άλλο υποείδος. Η ουσία του είναι ότι έχει πολλά στοιχεία διαφορετικά, ανήκει παντού και πουθενά, αρέσει σε διαφορετικούς μουσικόφιλους αλλά κρατάει κάτι κατάδικό του, ξεχωριστό. Είναι αυτό που δεν χωράει πολλά λόγια. Είναι αυτό που σε αφήνει άφωνο. Απλά. Γαμάει. 

La Dispute - "Panorama"

Στο "Panorama" έχουμε την επιστροφή μιας απίθανης μπάντας μου γέννησε, άλλαξε και τιμά ακόμα αυτά τα ακραία μουσικά είδη. Περισσότερο ταξιδιάρικοι και ενδεχομένως ψυχεδελικοί (κι όμως) φέτος παρουσιάζουν πάλι κάτι επιβλητικά δυνατό. Σίγουρα χαλάρωσαν κάπως, αλλά παρότι πιο φιλικό και πιασάρικο, παρουσιάζει κάτι εσωτερικά βαρύ που ισορροπεί το μαλάκωμα. Άλλος ένας emo δίσκος που θα μείνει στο πάνθεον για τη χρονιά που φεύγει.

State Faults - "Clairvoyant"

Είναι οι πιο άγριοι αυτής της λίστας. Στο "Clairvoyant" θα βρεις στοιχεία όλων των γειτόνων τους, αλλά ουσιαστικά θα ακούσεις κάτι πιο πολύπλοκο, μοντέρνο και τεχνικό. Θα βρεις πολλά μα πάρα πολλά κοινά στοιχεία με τους Refused και με τους Converge. Είναι μεν ένα βίαιο δημιούργημα το οποίο όμως ευθυγραμμίζεται και συντονίζει το συναίσθημα και τις μελωδίες με ένα όμορφο χάος, σαν αυτό που αντικατοπτρίζεται στην κοινωνία που ζούμε.

Nuvolascura - "Nuvolascura"

Ουτε 20 λεπτά δεν θα περάσουν για ν’ ακούσεις τον δίσκο των Nuvolascura . Είναι αρκετά απαιτητικός. Τα συνήθως μονόλεπτα, κάποια δίλεπτα (άντε υπάρχει και ένα τρίλεπτο) κομμάτια είναι αρκετά έντονα, γεμάτα ουρλιαχτά από μια κοπέλα και τεχνικά hardcore όργανα. Χωράνε κατά κάποιο παράδοξο τρόπο punk και post-hardcore σε ένα ήχο που έχει πολύ math και tech στοιχεία. Δεν πρέπει να τους αφήσεις να περάσουν χωρίς να τους τιμήσεις.

Holding Absence - "Holding Absence"

Στο "Holding Absence" θα εντοπίσεις πολύ έρωτα. Δεν είναι ότι καλύτερο στο είδος, αλλά ακούστηκαν αρκετά, έχουν κόσμο που τους αγαπάει και του εκτιμά και κατάφεραν να ανέβουν ψηλά σε πολλές λίστες του χώρου. Φυσικά και έχουν προοπτική καθώς δείχνουν, έστω και σε σημεία, ότι το ταλέντο δεν τους λείπει. Λίγο παραπάνω έμπνευση, όταν έρθει, θα τους κάνει μεγάλους.

Check also: Μπορεί να μην είχε την προβολή που είχαν τα παραπάνω αλλά ο δίσκος των Senza είναι εξαιρετικός. Το "Even Α Worm Will Turn" είναι ένα βίαιο emo γεμάτο mathcore, black metal, hardcore και screamo στιγμές.

Metalcore
Μεταλλικές πινελιές σε hardcore μονοπάτια

Norma Jean - "All Hail"

Το ωραίο, το παλιομοδίτικο, το αμερικάνικο, το metalcore. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι Norma Jean δε λένε να χάσουν το νεύρο και τον τσαμπουκά τους. Παρά τις αλλαγές στο line-up και τα όποια αναμενόμενα δισκογραφικά μικρά πάνω-κάτω, ο Cory Brandan και η παρέα του συνεχίζουν λες και είμαστε ακόμα στις αρχές των 00s. Το "All Hail" δεν περιέχει καινοτομίες. Το υλικό του δεν είναι τέτοιο που θα τραβήξει το ευρύ κοινό. Ακόμα κι έτσι, είναι ένας από τους πιο τίμιους core δίσκους της χρονιάς που έφυγε.

Ithaca - "The Language Of Injury"

Οργισμένο, σκεπτόμενο, με έντονα χρωματιστή υφή. Στο "The Language Of Injury" το κουιντέτο από το μεγάλο νησί κινείται ανάμεσα στο math και το metal παρακλάδι του core, και το κάνει με τόσο κέφι που είναι αδύνατο να αντισταθείς. Οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί. Οι κιθάρες τρέχουν χωρίς ανάσα. Το στιχουργικό έχει κάμποσα πράγματα να πει. Η παραγωγή είναι καθαρή τόσο-όσο. Οι γραμμές της Djamila Azzouz δένουν τα πάντα ιδανικά. Η μισή ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβεις.

Car Bomb - "Mordial"

Όταν δυνάμωσε ο ντόρος γύρω από το όνομα των Car Bomb μερικά χρόνια πίσω, ο ήχος του κουαρτέτου έσκασε σαν κλωτσιά επικών διαστάσεων από το πουθενά. Η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους ήρθε ως επιβεβαίωση. Το "Mordial" είναι ασήκωτο και στρυφνό μέχρι εκεί που δεν πάει. Ο ήχος της κιθάρας κάνει πλάκα στα μισά ακραία metal των τελευταίων δεκαετιών. Τα core ξεσπάσματα έχουν την προσωπική τους σφραγίδα. Οι εναλλαγές θα ζορίσουν μέχρι και τους πιο υποψιασμένους. Αυστηρά για όσους αρέσκονται σε αντισυμβατικά ακούσματα.

SeeYouSpaceCowboy - "The Correlation Between Entrance and Exit Wounds"

Η περασμένη χρονιά ήταν γεμάτη για τους SeeYouSpaceCowboy. Κάπου στις αρχές του έτους κυκλοφόρησαν το "Songs For The Firing Squad", μία συλλογή από ήδη υπάρχοντα κομμάτια, ενώ το φθινόπωρο έβγαλαν και το ντεμπούτο LP. Βίαιος ήχος, μοντέρνα προσέγγιση, metalcore καρδιά, μαθηματικές πινελιές, ακραία ξεσπάσματα. Σε έναν χώρο που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, το κέφι και το attitude τούτης της μπάντας από το San Diego τους έχουν ήδη βγάλει δικαίως από τον σωρό.

Storm{O} -"Finis Terrae"

Οι Storm{O} από την Ιταλία κινούνται ανάμεσα στο metalcore, το post-harcore και το screamo. Έχοντας πάντα κατά νου ότι και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις κρατάμε τις ακραίες εκφάνσεις τους. Το "Finis Terrae" είναι επιθετικό, σκληρό και βρώμικο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του. Δεν σε αφήνει στιγμή να σηκώσεις κεφάλι και δεν έχει ούτε μισή περιττή στιγμή. Στην άτυπη σύγκριση με την προηγούμενη δουλειά τους, το αποτέλεσμα μοιάζει κάπως πιο προσγειωμένο, αλλά αυτό δεν λέει απαραίτητα κάτι.

Check also: Οι Of Mice & Men, μετά το σοκ της φυγής του Austin Carlile, φαίνεται σιγά-σιγά να βρίσκουν ολοένα και περισσότερο τα πατήματά τους, με τον Aaron Pauley να ταιριάζει όλο και καλύτερα στο παζλ. Στη δεύτερη δουλειά με τον νέο μπροστάρη οι Καλιφορνέζοι πηγαίνουν προς τη bigger & better κατεύθυνση και τα καταφέρνουν ικανοποιητικότατα. Το "Earthandsky" στέκεται ένα σκαλί ψηλότερα από το "Defy", επαναφέροντας τους δημιουργούς του στην πρώτη γραμμή του σύγχρονου core ήχου.

Crust
Extra crusty και χωρίς πολλές σάλτσες

Victims – "The Horse And Sparrow Theory"

Αν μου έλεγε κανείς πως οι underground D-beat heroes Victims θα κυκλοφορούσαν το 2019 έναν από τους πιο απολαυστικούς crust δίσκους, θα τον χαρακτήριζα σίγουρα πολύ αισιόδοξο. Το "Horse And Sparrow Theory", θα μπορούσε να είναι μια εισαγωγή για αρχάριους στο ιδίωμα. Από βαριά και αργά Doom σημεία, μέχρι τις πιο δυσοίωνες και αγχωτικές neocrust μελωδίες, με τη σκιά των πατέρων Discharge να πλανάται παντού, οι συνθέσεις του δίσκου είναι μία και μία. Με τον πολιτικό σχολιασμό, από τον τίτλο ως το εξώφυλλο να δίνουν τον τόνο, η νίκη των Victims είναι μονόδρομος.

Wolfbrigade – "The Enemy: Reality"

Το μονοπάτι που ακολουθεί το lycanthro-punk των Wolfbrigade είναι λίγο πολύ γνωστό. Ο συνδυασμός του ήχου της Στοκχόλμης με το κλασικό crust punk στο οποίο επιδίδονται, φέρνει πολύ κοντά το extreme metal με το punk. Μπορεί με κάθε κυκλοφορία να απομακρύνονται σταδιακά από το αρχικό τους death/crust, είναι όμως τέτοιες οι συνθέσεις του δίσκου που ειλικρινά εθίζουν. Το "The Enemy: Reality", ακούγεται εξίσου εύκολα από ροκάδες, μεταλλάδες και πανκάδες, βρωμάει death ‘n’ roll αλλά και ωμή αλητεία, και εν τέλει βρίσκει την μπάντα να συνεχίζει το σερί της.

Martyrdod – "Hexhammaren"

Οι Σουηδοί (ναι δεν ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε την αδυναμία μας στις μπάντες της σκηνής) πρωτεργάτες της σύγχρονης τάσης του ιδιώματος, συνεχίζουν να αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής. Κάθε τους κυκλοφορία είναι γεγονός, αν και σταδιακά η μεταστροφή τους προς το extreme metal είναι εύκολα διαπιστώσιμη. Συνεχίζοντας στο γνώριμο στυλ των πρόσφατων κυκλοφοριών τους, οι Martyrdod, επαναφέρουν τα έντονα At The Gates στοιχεία που τους διακρίνουν, πιο έντονα απ’ ότι στο παρελθόν. Το "Hexhammaren" ακόμη και στην παρούσα φάση της μπάντας, μπορεί να μην είναι "Elddop", αλλά όσο γράφουν ακόμη τραγούδια όπως το “Cashless Society” θα ανήκουν στην ελίτ του ιδιώματος.

Warcollapse – "Deserts Of Ash"

Η δισκογραφική επιστροφή των Warcollapse, σχεδόν έντεκα χρόνια μετά, με νέο υλικό, ακόμη και υπό τη μορφή ενός εικοσάλεπτου EP, είναι τρομακτικά ουσιώδης. Ωμοί, βρώμικοι, ογκώδεις και αναπολογητικοί, οι Warcollapse κυκλοφορούν συνθέσεις ικανές να δαγκώσουν τον ακροατή στο λαιμό. Το "Deserts Of Ash" όμως, πέραν της ηχητικής επίθεσης που εξαπολύει, έχει και εκπλήξεις. Όταν ο δίσκος διαθέτει για ομότιτλο, ένα δεκάλεπτο έπος που ηχεί λες και οι Celtic Frost σέρνονται μέσα από μετα-αποκαλυπτικές λάσπες, τότε το replay είναι μονόδρομος.

Hive – "Most Vicious Animal"

Οι Αμερικανοί φαίνεται πως αποτελούν ένα καλά κρυμμένο μυστικό του underground. Μπορεί, με μια πρώτη ακρόαση το στυλ τους να μην καινοτομεί ιδιαίτερα, αλλά αν κάποιος ενδιαφέρεται για τον εν λόγω ήχο, οφείλει να αφιερώσει χρόνο στο "Most Vicious Animal". Οι συνθέσεις του, ανά στιγμές ηχούν τρομακτικές, ενώ μετά το πέρας της ακρόασης είναι πιθανό να νιώθεις πως πέρασε οδοστρωτήρας. Τέτοια είναι η ορμή τους που καθιστά το αποτέλεσμα ως μια must listen εμπειρία για τη φετινή χρονιά.

Check Also: Οι Σουηδοί Adrestia στο "Wrath Of Euphrates", συνθέτουν πολιτικοποιημένους ύμνους υπό ένα καταιγιστικό και επίκαιρο death/crust μείγμα που οφείλει να ακουστεί, ενώ οι Νορβηγοί Agenda με το "Apocalyptic Wasteland Blues", χτυπούν φλέβα με τις neocrust μελωδίες τους, σε έναν αρκετά ατμοσφαιρικό αλλά και αιχμηρό δίσκο.

Grind
Extreme πειραματισμοί με punk συνείδηση

Cloud Rat - "Pollinator"

Οι Cloud Rat έχουν βαλθεί με κάθε δίσκο τους να αποδείξουν στον κόσμο πως το grindcore μπορεί να ηχεί πειραματικό και εκλεπτυσμένο. Τρομερή συνθετική αντίληψη, βιωματικοί στίχοι μαζί με crust και extreme metal πινελιές που απλά τσακίζουν κόκκαλα, καθιστούν το "Pollinator" μια κυκλοφορία που αξίζει να τη βιώσεις. Σε περίπτωση που το ψυχικό σου σθένος είναι αρκετό για να τα βγάλεις εις πέρας, τότε σε περιμένει το συνοδευτικό chai. Ποιος να φανταζόταν πως το ambient και το σκοτεινό folk, θα μπορούσαν να σταθούν δίπλα στο grind τόσο αποτελεσματικά;

No One Knows What The Dead Think - "No One Knows What The Dead Think"

Γίνεται ένα ντεμπούτο grind μπάντας πλέον να συνταράξει το underground και όχι μόνο; Οι No One Knows What The Dead Think, όμως δεν είναι άλλη μια grind μπάντα. Αποτελούνται από τα 2/3 των Discordance Axis. Ναι, καλά διαβάσατε. Συνεπώς, η νοητή συνέχεια της σπουδαίας αυτής μπάντας, κυκλοφόρησε ένα δίσκο που οφείλει κάθε λάτρης του ακραίου ήχου να τον ακούσει. Ο λόγος είναι απλός. Η τεχνική δεινότητα των μελών, σε μόλις δέκα συνθέσεις διάρκειας 18 λεπτών, τους επιτρέπει να κάνουν μια επίδειξη αμέτρητων τρομακτικά ποιοτικών riffs. Δισκάρα.

Takafumi Matsubara - "Strange, Beautiful And Fast"

Η επιστροφή του ιθύνοντα νου των σπουδαίων Gridlink, είναι από μόνη της γεγονός. Η περιπέτεια υγείας του ευτυχώς είχε αίσιο τέλος και η συνθετική του επαναφορά είναι εντυπωσιακή. Ο δίσκος, είναι ότι ακριβώς περιγράφει ο τίτλος. Με μια σειρά από επώνυμους καλεσμένους, ο Matsubara επιβάλεται με τον πλέον ουσιαστικό τρόπο. Πειραματισμός, θόρυβος, industrial αισθητική, κιθαριστικά θέματα που αναπτύσσονται όσο ακριβώς πρέπει, όλα συνθέτουν μια κυκλοφορία που υπενθυμίζει ποιος ήταν το αφεντικό της δεκαετίας στον ήχο αυτό. Καλώς ήρθες πίσω κύριε Matsubara, μας έλειψες.

Full Of Hell - "Weeping Choir"

Με κάθε κυκλοφορία τους, οι Full Of Hell αποδεικνύουν διαρκώς γιατί είναι μια από τις σημαντικότερες μπάντες του χώρου για την τρέχουσα δεκαετία. Το "Weeping Choir", μπορεί να ηχεί λιγότερο πειραματικό από τις πρόσφατες συνεργασίες τους, αλλά σίγουρα δεν είναι μονοδιάστατο. Για την ακρίβεια, τα ηχοχρώματα διαφορετικών κόσμων συνυπάρχουν στην ηχητική βία των Full Of Hell, και οι τύποι δίπλα στο θορυβώδες χάος τους αντιπαραβάλλουν συνθέσεις όπως το "Αrmory of Obsidian Glass". Μπάντα απαραίτητη για όσους θέλουν να έχουν εικόνα του ιδιώματος.

The Bastard Within - "Better Dead Than Friends"

Ο Kevin Talley είναι γνωστός παικταράς. Έχοντας χαρίσει τις δεξιότητες του σε μια πληθώρα συγκροτημάτων, με τους Dying Fetus και Misery Index να ξεχωρίζουν, πλέον συμμετάσχει και στους The Bastard Within. Το ντεμπούτο τους λοιπόν, στο οποίο συμμετάσχουν ξανά αρκετοί προσκεκλημένοι, είναι μια κυκλοφορία, γνήσιου, ορθόδοξου grindcore. Υφολογικά θυμίζουν αρκετά Pig Destroyer, ο κοινωνικός σχολιασμός είναι παρών, ενώ χωρίς τίποτα να εκπλήσσει εν γένει, η μπάντα δεν σταματά στιγμή την επιδρομή της. Το "Better Dead Than Friends" είναι μια ελπιδοφόρα και άξια ασχολίας κυκλοφορία απευθυνόμενη στους λάτρεις του ιδιώματος.

Και η Ελλάδα κύριε;
Η εγχώρια punk σκηνή

Αντίδραση - "Δυστοπία"

Ένα από τα πιο ιστορικά εγχώρια σχήματα επέστρεψε φέτος με τη νέα του δουλειά με τίτλο "Δυστοπία". Σκληρές κιθάρες, κολασμένα ντραμς και στίχοι με έντονο κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο φανερώνουν γιατί το συγκρότημα έχει κατακτήσει καθολικό σεβασμό ενώ, παράλληλα, αποδεικνύουν ότι οι Αντίδραση παραμένουν σταθερή αξία για την ευρύτερη punk/hardcore σκηνή κυκλοφορόντας δουλειές που αξίζουν την προσοχή όλων μας.

Ομίχλη - "Rebellion March"

Απίστευτο rhythm section, εξαιρετικές κιθάρες και φωνητικά που σε αρπάζουν από τα μούτρα και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Οι Ομίχλη είναι από τα κορυφαία ονόματα του ελληνικού punk και με το "Rebellion March" κατάφεραν να μας παραδώσουν έναν εξαιρετικά άρτιο δίσκο που κρατάει αναμμένη τη φλόγα της ελληνικής σκηνής χωρίς εκπτώσεις κι εμπορικές πιρουέτες.

Junkheart - "Άνοιξη Ρε"

Όσοι παρακολουθούσαν προσεχτικά την εγχώρια punk σκηνή τη δεκαετία του 2000, δύσκολα δεν θα είχαν έρθει σε επαφή με τους σπουδαίους Kill The Cat. Από τις στάχτες τους γεννήθηκαν οι Junkheart οι οποίοι χρόνο με το χρόνο εξελίχθηκαν σε ένα από τα κορυφαία punk σχήματα της εποχής μας. Η τρίτη τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Άνοιξη Ρε" είναι μια σπουδαία ηχητική κατάθεση στην κατεύθυνση του αμερικάνικου punk-rock ενώ λοξοκοιτάζει στους Flogging Molly και την κληρονομιά των Clash. 

Antimob - "II"

Δεν είναι πια κοινό μυστικό ότι οι Antimob σπέρνουνε. Το "ΙΙ" είναι ένας πραγματικά καταπληκτικός δίσκος που πατάει στα καλύτερα στοιχεία της σκηνής της δεκαετίας του 1980 ενώ, παράλληλα, συνεχίζει να διευρύνει τον προσωπικό ήχο του συγκροτήματος. Γιατί οι Antimob κουβαλάνε σε κάθε κομμάτι τη δική τους σφραγίδα που τους κάνει να ξεχωρίζουν απ’ οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω. Σίγουρα μέσα στις 4-5 κορυφαίες κορυφαίες εγχώριες κυκλοφορίες για το 2019.

Gay Anniversary - "Μουσική για την Οικογένεια"

Όσοι έχουν δει live το συγκρότημα γνωρίζουν πως μιλάμε για μια αυθεντική rock’n’roll εμπειρία που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί δισκογραφικά. Κι όμως, οι Gay Anniversary με το "Μουσική για την Οικογένεια" κατάφεραν να μεταφέρουν την αίγλη που χαρακτηρίζει τις ζωντανές τους εμφανίσεις σε ένα δίσκο που συνδυάζει το punk με noise πειραματισμούς και μελωδικές κιθάρες. Οι έξυπνοι, προκλητικοί στίχοι και τα πιασάρικα ρεφραίν συμπληρώνουν άψογα το ηχητικό τους όραμα. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Check Also: Τα Τοξικά Απόβλητα κυκλοφόρησαν το δίσκο "ΑΥΤΟΓΚΟΛ". Ο ήχος τους συνδυάζει street punk, ska και αμερικάνικό hardcore ενώ στιχουργικά έχουν σαφές πολιτικό περιεχόμενο και στίγμα. Από την άλλη, το punk συγκρότημα Indico επέστρεψε με τον τρίτο δίσκο του με τίτλο "Ανάσα" που σίγουρα αξίζει την προσοχή σας. 

Πανκ.com
Το punk, το εγχώριο, το ξενόγλωσσο

Chain Cult - "Shallow Grave"

Έπειτα από ένα υποσχόμενο demo και ένα υπέροχο EP, ο πρώτος δίσκος των Chain Cult είναι γεγονός. Με αρκετές δόσεις anarcho punk, το "Shallow Grave" είναι ένας δίσκος που μόνο ως πρωτάρης δεν ηχεί. Το post-punk των Chain Cult, είναι ποιοτικό, εθιστικό και δεν χάνει την ορμή του στιγμή. Δεν ξεκολλάει από την playlist και πώς να κάνει διαφορετικά, όταν η πλειοψηφία των συνθέσεων του είναι κυριολεκτικά hit-άρες.

Chronoboros - "The Mass Saw Acres Of Chain"

Το να αποκαλέσει κανείς τη μουσική των Chronoboros ως απλά hardcore punk, θα ήταν μεγάλη ανακρίβεια. Ο νέος τους δίσκος, για του λόγου του αληθές, παρουσιάζει ξανά στους ακροατές την αντίληψη της μπάντας περί σύνθεσης ετερόκλητων ιδιωμάτων. Noise, πειραματισμός, mathcore, sludge αλλά η ουσία αδιαίρετη, είναι πανκ. Το "The Mass Saw Acres Of Chain", ζωντανά ηχογραφημένο, είναι μια προοδευτική αλλά και συνάμα ωμή ενεργητικά κυκλοφορία. Ζήτω το χάος!

Kafka - "Kafka"

To σκοτεινό hardcore, με το οποίο μπολιάζουν τις συνθέσεις τους οι Kafka στο ντεμπούτο τους, είναι ιδιαίτερο. Με κάποιες post, black και λίγες neocrust πινελιές, δημιουργούν εθιστικά τραγούδια. Δυσοίωνο και απειλητικό, το ομότιτλο ντεμπούτο της μπάντας είναι από τις εγχώριες κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν, όντας αναζωογονητικό μέσα στις αντιθέσεις του. Υπάρχει και αυτό το είδος αρνητισμού και μαυρίλας, που ανέκαθεν παρήγαγε πετυχημένα η εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή.

Kalpa - "A Grand Misconception"

Το metalcore των Kalpa, συνεχίζει και στον νέο τους, δεύτερο δίσκο να ηχεί λες και είναι προϊόν κάποιας καταξιωμένης μπάντας. Το μαθηματικό χάος είναι ξανά παρόν με δυσαρμονίες και περίεργους ρυθμούς, όμως ο ακροατής θα διαπιστώσει και γενναίες δόσεις λάσπης. Οι Kalpa κυκλοφορούν άρρωστους δίσκους, και το "A Grand Misconception" είναι ένα εγχώριο διαμάντι που ανά τακτά χρονικά διαστήματα μας κάνει να ξεχνάμε την απουσία των DEP και άλλων ηρώων. Τόσο καλό είναι.

Dishonor - "Dishonor"

Βαρύ, μεταλλικό, βρώμικο και ογκώδες crust. H πρώτη κυκλοφορία των βορειοελλαδιτών Dishonor, σε πιάνει απροετοίμαστο. Η κληρονομιά των Doom και της 80s σκηνής, σε συνδυασμό με την τσαντίλα της 90ς σουηδικής, επιτρέπουν στους Dishonor να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Ανελέητο d-beat, αρκετά metal riffs και μια απάνθρωπη αισθητική χαρακτηρίζουν της συνθέσεις του ντεμπούτου της μπάντας και εμείς, λάτρεις του ήχου αυτού, περιμένουμε τα επόμενα βήματα τους με ενδιαφέρον.

Check Also: Μπορεί να μην κυκλοφόρησαν νέο δίσκο, αλλά οι Procrastinate συνεχίζουν να χτυπάνε δισκογραφικά. Το split τους με τους σπουδαίους Σουηδούς Myteri, είναι από τα καλύτερα του hardcore crust χώρου για φέτος, με τις δυο μπάντες να ηχούν εξαιρετικές αλλά η αδυναμία μας για τους συντοπίτες μας δεν κρύβεται. Ειδικά όταν διασκευάζουν και Δύσπνοια.

  • SHARE
  • TWEET