Ανασκόπηση 2019: Jazz

Branford Marsalis Quartet

Από οικογένεια που έχει στο αίμα της την jazz. Φτιάχνει μουσικές εδώ και 35 χρόνια. Είναι αρκετά γνωστός στην Αμερική, καθώς έχει κάνει αρκετές περιοδείες και έχει εμφανιστεί πλάι σε μεγάλους καλλιτέχνες (όχι μόνο του χώρου (βλ. Sting)). Οι συνεργασίες του είναι επίσης πολλές. Αξίζει να αναφέρω αυτές με τους B.B. King και Grateful Dead. Είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός και καινοτόμος. Αυτό το κουαρτέτο έχει τη φήμη εξαιρετικής παρουσίας ζωντανά. Στην σκηνή οι πειραματισμοί και οι αυτοσχεδιασμοί τους είναι φανταστικοί. Οι υπόλοιποι λοιπόν που τον πλαισιώνουν είναι οι Joey Calderazzo(πιάνο), Eric Revis (μπάσο) και Justin Faulkner (τύμπανα). Στη σύνθεση συμμετέχουν όλοι. Για την ακρίβεια, μόνο ένα κομμάτι είναι του σαξοφωνίστα Branford, το “Life Filtering From The Water Flowers”. O Eric και ο Joey έχουν γράψει από δύο έκαστος. Ενώ υπάρχει μία σύνθεση του Keith Jarrett και το εξαιρετικό “The Windup” του Andrew Hill. Το ωραίο είναι ότι τελικά φαίνεται σαν όλες οι συνθέσεις στο "The Secret Between The Shadow And The Soul" να έχουν ομοιότητες και κοινή λογική. Παρόλο που οι φόρμες είναι ευδιάκριτα αρκετά ελεύθερες κάθε όργανο είναι σαφώς καθορισμένο. Το παίξιμο και το τελικό αποτέλεσμα είναι πανέμορφα.

Joshua Redman Quartet

Όλες οι συνθέσεις του "Come What May" είναι γραμμένες από τον ίδιο. Δεν γράφει τίποτα καινοτόμο, αλλά είναι γλυκό, καλοπαιγμένο και αψεγάδιαστο. Πρόκειται για αρκετά ευκολοάκουστη jazz και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για αυτόν. Μαζί του ο πιανίστας Aaron Goldberg, ο μπασίστας Reuben Rogers και ο τυμπανιστής Gregory Hutchinson. Τους είχε ξανά μαζί του σε δίσκους πριν 20 χρόνια περίπου (“Beyond”(2000), “Passage Οf Time” (2001)). Ο ήχος είναι αρκετά ήρεμος και οι μελωδίες πάρα πολύ χαλαρωτικές. Τα πολύπλοκα ρυθμικά σχέδια καταλήγουν σε πάρα πολύ πιασάρικους και ενδεχομένως εμπορικούς ρυθμούς. Ακόμα και σε σημεία ή κομμάτια που οι μουσικοί είναι πιο ελεύθεροι και ο πειραματισμός ή καλύτερα ο αυτοσχεδιασμός φαίνεται ότι λαμβάνει πρώτο ρόλο, το κουαρτέτο δεν ακούγεται να παρασύρεται. Είναι εντυπωσιακό πως είναι τόσο ψημένοι και πιθανά προπονημένοι ώστε να αποδίδουν ακόμα και τα πιο παλαβά σημεία τόσο ηθικά και σταθερά. Είναι σίγουρα απολαυστικό.

Joel Ross

Ντεμπούτο. Μέχρι τώρα είχε μόνο συνεργασίες με τους Makaya McCraven, Walter Smith III, Matthew Stevens, Marquis Hill, Peter Evans και πέρσι με τον James Francies. Ξαφνικά κυκλοφορεί το "Kingmaker" στην πιο γνωστή εταιρία (Blue Note) και έχει λάβει κριτικές από πολύ γνωστά μέσα. Ο πιτσιρικάς με το vibraphone, το οποίο είναι κρουστό που μοιάζει με μεταλλόφωνο, αλλά κάθε πλάκα του συνδέεται με ειδικό αντηχείο που δίνει στον ήχο ένα χαρακτηριστικό βιμπράτο, παίζει με τις μπαγκέτες απίστευτα όμορφες μελωδίες. Φυσικά και έχει συνοδεία από άλτο σαξόφωνο, πιάνο, τύμπανα και μπάσο (και φωνητικά σε ένα κομμάτι). Το βασικό πλεονέκτημα και αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι η ισορροπία μελωδίας και αρμονίας πίσω από σπασμένους ρυθμούς. Τα μοτίβα που πιάνει είναι βιρτουόζικα. Παρότι είναι δύσκολο να εντοπίσεις τον ήχο μέσα στα υπόλοιπα όργανα, είναι αρκετά παιχνιδιάρικο και εν μέρει ευάερο και τελικά παρότι τα σόλο του είναι μικρά καταφέρνουν να πιάνουν κορυφές και να δημιουργούν ακόμα περισσότερη ένταση. Οι μυρωδιές από soul και οι καλά κρυμμένοι ελεύθεροι αυτοσχεδιασμοί το κάνουν πάρα πολύ ενδιαφέρον.

Chris Potter

Ο Potter με σαξόφωνο τενόρο και σοπράνο, κλαρινέτο, φλάουτο, κιθάρες και τα πλήκτρα του James Francies, τα κρουστά του Eric Harland και το μπάσο του Linley Marthe φτιάχνουν το "Circuits". Αυτή η σύγχρονη jazz τους ακούγεται ευχάριστα και δημιουργεί εικόνες και τοπία όσο κανένα άλλο. Ξεφεύγει όσο πρέπει. Γίνεται εξαιρετικά ρυθμική, σε σημεία πραγματικά χορευτική. Η χρήση sampler και άλλων μοντέρνων και ηλεκτρονικών βοηθημάτων το καθιστά σίγουρα φρέσκο και μπορεί να μιλήσει σε αυτιά εκτός του χώρου. Το σύγχρονο μπορεί να ταιριάξει με τις παραδοσιακές επιρροές και να συγχωνευτεί με τρόπο που θα αναπτύξει κάτι εκπληκτικό. Jazz είναι, δεν υπάρχει όριο. Επιτέλους μια φρέσκια ιδέα πάνω στην παλιά συνταγή. Όχι, δεν είναι avant-garde, δεν είναι nu ή electro jazz ή experimental, ούτε καν spiritual. Είναι απλά μια εκδοχή της post-bop που θα μπορούσε να ταιριάξει καλύτερα στα σύγχρονα γούστα. Είναι η καλύτερη στιγμή του. Είναι ο καλύτερος δίσκος του. Είναι η μεγαλύτερη αντίθεση της χρονιάς. 

Crosscurrents (Trio)

Το "Good Hope" είναι μια συνεργασία των Dave Holland (τον είχε ακούσει να παίζει κοντραμπάσο και τον είχε ζητήσει να παίξει μαζί του ο Miles Davis), Zakir Hussain (Ινδός βιρτουόζος γιος του Ustad Allah Rakha) και Chris Potter (τον είδαμε και από πάνω) που παρουσιάζονται ως Crosscurrents. Μιλάμε για τρεις εξαιρετικούς, στον τομέα τους, μουσικούς. Ο ήχος έχει πολλά chamber στοιχεία που το ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, αλλά το κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρον. To ταξίδι ξεκινάει από την Ινδία, πάει Αφρική και φτάνει μέχρι την Καραϊβική. Στις συνθέσεις του δίσκου αυτού συνδέονται κάπως η Δύση με την Ανατολή. Το μεμβρανοειδές ταμπούρλο-τουμπερλέκι (tabla λέγεται) του Zakir κάνει απίστευτο τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα των συνθέσεων. Το μπάσο του κύριου Dave χαζεύει το νου και το σαξόφωνο του κατά 20-25 χρόνια νεότερου τους Chris φέρνουν φέρνει φρεσκάδα στον ήχο. Οι ακανόνιστοι και όμορφα μεταβαλλόμενοι ρυθμοί της καλής τους ελπίδας όπως είπαν τον δίσκο τους φτιάχνουν κάτι εξωτικό έως και αισθησιακό.

Check also: Οι SEED Ensemble στο "Driftglass" δένουν πολλά πνευστά και έγχορδα και φτιάχνουν κάτι σύνθετο και μεταβαλλόμενο με πολλές μοντερνιές και νέες ιδέες. Επίσης κρατάνε από παλιά η τρομπέτα, το φλάουτο και τα σαξόφωνα στο "Thoughts Become Things" του Victor Gould.

Ryan Porter

Το "Force For Good" κρατάει σχεδόν μόνο του ψηλά την spiritual jazz. Ίσως είναι ο καλύτερος δίσκος στο χώρο. Ο τρομπονίστας ο οποίος πιθανά κυκλοφόρησε και τον καλύτερο περσινό δίσκο, φέτος κυκλοφορεί συνθέσεις που έγραψε με τους Kamasi Washington (σαξώφονα), Brandon Coleman (πιάνο), Cameron Graves (πλήκτρα), Miles Mosley (ακουστικό μπάσο), Thundercat (ηλεκτρικό μπάσο) και Tony Austin (τύμπανα) και κάποιους σκόρπιους καθώς έχουν γραφτεί από το 2014 και μετά. Από αναλύσεις και υποείδη χορτάσαμε. Αυτό εδώ είναι καλή μουσική από καλούς μουσικούς και πραγματικά προσφέρει εξαιρετικά ακούσματα. Ο ίδιος είπε: Το άλμπουμ "Force For Good" είναι η συνεισφορά μου στην κληρονομιά του μηνύματος του John Coltrane για ειρήνη, αγάπη και ενότητα μέσω της μουσικής! Εμείς ακολουθούμε, πιστεύουμε και ευχόμαστε τα ίδια. Είναι ένα πολύπλευρο και απίθανα ικανοποιητικό μουσικό έργο. 

The Nat Birchall Quartet

Πριν ακούσετε το "The Storyteller: A Musical Tribute Τo Yusef Lateef" και εάν δεν ξέρετε τον Lateef ακούστε άμεσα το "Eastern Sounds" , ένα hard bop εξωτικό αριστούργημα του 1964 γεμάτο ανατολή. Εάν η μουσική αυτή μεγαλουργούσε ακόμαο Birchall θα ήταν ένας από τους κορυφαίους! Σε αυτό τον δίσκο τιμώντας τον μεγάλο Yusef παίζει τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο, κλαρινέτο, arghui, mbira, guimbri, πιανο, balafon και guiro. Μαζί του είναι και οι Adam Fairhall, John Ellis στο πιάνο (εκ παραδρομής μοιράζονται στα κομμάτια), Michael Bardon στο μπάσο και Andy Hay στα κρουστά. H μουσική εδώ έχει modal επιρροές και φυσικά πολλά ethnic και folk στοιχεία. Οι 6 από τις 11 συνθέσεις είναι πρωτότυπες νέες συνθέσεις του Nat. Το όμορφο είναι ότι παρότι δεν ακολουθούν κάποιο σχέδιο ακούγονται αρκετά κοντά στους ήχους του τιμώμενου. Οι άλλες 5 είναι το "Morning" από τον δίσκο "Jazz Mood". Τα "Ching Miau" και "Theme From Spartacus" που είναι από το "Eastern Sounds". Το "Ringo Oiwake" το οποίο έρχεται από τον δίσκο "Jazz 'Round The World" και τέλος το "Brother John" είχε κυκλοφορήσει στο "Club Date". 

Yazz Ahmed

Η τρομπετίστας στις έξι συνθέσεις του "Polyhymnia" τιμά μερικές ιστορικές γυναικείες προσωπικότητες (Rosa Parks, Ruby Bridges, Malala Yousafzai) και τιτλοφορεί τον δίσκο με το όνομα αρχαίας Ελληνίδας Μούσας. Η Πολύμνια ήταν η Μούσα των ιερών ύμνων και της ευγλωττίας. Ήταν η Μούσα των ύμνων και των ασμάτων που ψάλλονται προς τιμή των θεών και των ηρώων. Οι συνεργάτες/μουσικοί (πάνω από 25 ονόματα) στον δίσκο αυτό είναι επίσης γυναίκες. Τεράστια ποικιλία χρωμάτων και εξαιρετική ενορχήστρωση. Αλαζονική μελαγχολική αραβική μουσική και ψυχεδέλεια από τα παλιά. Κάθε κομμάτι δηλώνει κάτι, αλλά το σύνολο είναι εκπληκτικό. Δυναμικό, πλούσιο και ποικίλο. Είναι σίγουρα μέσα στις καλύτερες στιγμές του έτους. Είναι σίγουρα ένας δίσκος που θα γίνει κάποτε κλασικός. Έχει όλα τα εφόδια και τις καινοτομίες. Έχει συγχωνεύσει όμορφα πολλά στιλ και λάμπει αγέρωχο.

Amirtha Kidambi's Elder Ones

Το "From Untruth" είναι ένα Vocal Jazz αριστούργημα. Είναι αρκετά πνευματικό και έχει πολύ αβαντγκαρντίλα μέσα. Ηλεκτροακουστικοί αυτοσχεδιασμοί και φωνές που βγάζουν κάτι απίθανο. Θα μπορούσε να μπει και στις παρακάτω πιο πειραγμένες και μοντέρνες πεντάδες αλλά το αποτέλεσμα που αφήνει, όχι τόσο το μουσικό αλλά περισσότερο το πνευματικό κολλάει γάντι στα γούστα των spiritual jazz φίλων. Είναι πιο ελεύθερο, έχει δυνατά drones, πλήκτρα που παλαβώνουν και ήχους που δεν τους συναντάς εύκολα στον χώρο. Επαναλήψεις σε στίχους με διαφορετικό φωνητικό υπόβαθρο. Φωνές που ενώ λένε το ίδιο νομίζεις ότι ακούς κάτι άλλο ή από άλλον άνθρωπο. Κρατάμε το «eat the rich, or die starving»! To άλμπουμ έχει σταθερή δομή, αλλά έχει μια έντονη ενέργεια θα έλεγα ηλεκτρική, που σε βαράει. Τραγική μουσική για έντονους καιρούς.

Damon Locks / Black Monument Ensemble

Έρχονται από το Σικάγο. Αυτοσχεδιάζουν άγρια. Στο "Where Future Unfolds" θα βρεις gospel και afro-jazz εκδοχές. Πολιτικά φορτισμένα λόγια πάνω σε απίθανα κρουστά τραγουδισμένα από χορωδίες. Αλληλεπίδραση ακτιβισμού και τέχνης. Ταξιδιάρικο και παθιασμένο. Βασανισμένη πνευματική μουσική που δεν νομίζω ότι υπάρχει όμοια της τουλάχιστον τη χρονιά που έφυγε. Είναι μοναδικό και εντελώς ξεχωριστό. Είναι ένα είδος αντίστασης. Δώστε προσοχή σε κάθε πτυχή του. Το κλαρινέτο κεντρίζει. Τα τύμπανα σε πάνε άλλου. Οι χορωδίες σε κολλάνε. Το σύνολο είναι έντονο αλλά καταφέρνει να ακούγεται γλυκό. Είναι μια μουσική πανδαισία που δεν στεκεται σε ρυθμούς ή μεγάλα βιρτουόζικα γυρίσματα, αλλά κρατάει ψυχή και πνευματική ανάταση.

Check also: Πολύ δυνατά άλμπουμ στην spiritual jazz σκηνή με δόσεις ποίησης, ethnic, folk και soul είναι τα "The Oracle" από Angel Bat Dawid και "All My Relations" από Cochemea.

Matana Roberts

Ελεύθεροι αυτοσχεδιασμοί και πειραματισμοί στο "Coin Coin Chapter Four: Memphis" που κόβουν την ανάσα. Αυτός είναι σίγουρα ο καλύτερος της δίσκος μέχρι στιγμής. Είναι το πιο ολοκληρωμένο κεφάλαιο από τα Coin Coin που έχει κυκλοφορήσει. Εδώ η ταλαντούχα κυρία παίζει σαξόφωνο και κλαρινέτο και συνοδεύει τη φωνή της με μπάσο, κιθάρες, ακορντεόν, άρπα, βιμπράφωνο, τρομπόνι και τύμπανα. Δεν είναι εύκολο άκουσμα. Είναι όμως ένα μοναδικό αριστούργημα ηχητικής και αφηγηματικής τέχνης της εποχής μας. Είναι εξαιρετικά προχωρημένη και καινοτόμα μουσική. Ο ρυθμός χάνεται. Οι ταχύτητες εναλλάσσονται. Ο κόσμος του δίσκου και η ατμόσφαιρα είναι κυρίως παρανοϊκά. Ακούμε για την οικογένεια της, αλλά τελικά ο μύθος χάνεται στην έκρηξη της ιστορίας. Σκοτεινή έκσταση. Δισκάρα από τις λίγες.

Jaimie Branch

Μία φανταστική τρομπετίστας. Ο πρώτος της δίσκος "Fly or Die" ήταν μια από τις καλύτερες avant-garde jazz κυκλοφορίες πριν δύο χρόνια. Πως καταφέρνει τόσο σύντομα να φτιάχνει κάτι ακόμα καλύτερο, είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Μιλάμε για μια δικιά της progressive jazz του μέλλοντος με ένα χωρίς φόβο αντιρατσιστικό πάθος στα λόγια. Τιμάει το παρελθόν του είδους και φτιάχνει τέτοιου είδους αυτοσχεδιασμούς που νομίζεις ότι δεν έχεις ξανακούσει ποτέ. Μπορεί και να ισχύει. Είναι οι δικοί της ήχοι. Είναι φευγάτες ιδέες που πάνε πολύ μακριά την jazz. Στο "Fly or Die II: Bird Dogs Of Paradise" οι συνδυασμοί από τα τύμπανα πίσω από τα τολμηρά σαλπίσματα δίνουν μια αφηρημένη ομορφιά που πραγματικά σε κερδίζει. Δεν είναι αισιόδοξο αλλά δεν είναι και απαθές. Είναι punk, σκούρο, πυκνό και πειραματικό. Είναι ανθεκτικό και θα μείνει στην ιστορία.

Anne Mette Iversen's Ternion Quartet

Silke Eberhard στο σαξόφωνο (άλτο), Geoffrey De Masure τρομπόνι, Anne Mette Iversen στο μπάσο και Roland Schneider τύμπανα. Το 2017 με τους ίδιους η μπασίστρια από τη Δανία (ζει και δημιουργεί στο Βερολίνο) έφτιαξε έναν δίσκο με όνομα "Ternion Quartet", οπότε τώρα ονόμασε έτσι την μπάντα που έφτιαξε με τους τρεις Γερμανούς. Παρότι πειραγμένο αρκετά το "Invincible Nimbus" κρατάει μια επιτυχημένη ισορροπία μεταξύ δομής (ή μη δομής) και πραγματικής μουσικής ελευθερίας. Είναι ειλικρινά αξιοζήλευτο. Έντονη αίσθηση μουσικής λογικής σε παράξενες μελωδίες και παράξενα οργανικά παιχνίδια. Είναι κομψό και άκομψο ταυτόχρονα. Ειλικρινά αξίζει τον κόπο να το ακούσετε. Ειλικρινά αξίζει να γίνουν λίγο περισσότερο γνωστοί αυτοί οι μουσικοί. 

Maurice Louca

Ο Αιγύπτιος πειραματίζεται ωραία. Πιθανά να είναι από τα πιο εύκολα ακούσματα στην πειραματική και προοδευτική jazz. Το "Elephantine" έχει ακουστικές κιθάρες που το ξεχωρίζουν και απίθανα πνευστά που το επαναφέρουν σε αυτή τη λίστα. Θα μπορούσε να είναι και ένα πειραγμένο post-rock. Θολά, ονειρικά σκηνικά παίρνουν ζωή μέσα από πάρα πολλά μουσικά όργανα, που παραδόξως συνεργάζονται εκπληκτικά μαζί. Είναι πολλά, αλλά ξαναλέω η ενορχήστρωση και η συνεργασία είναι εκπληκτικά εντυπωσιακά. Εκεί που ακούς μια πολύ γλυκιά και όμορφη κιθαριστική μελωδία, έρχονται τα τόσο έντονα αυτοσχεδιαστικά τύμπανα και μεταβάλλουν το αποτέλεσμα όχι τόσο για να σε δυσκολέψει, παρά μόνο για να σε εντυπωσιάσει. Κόρνες. Κέρατα. Χάος και μια νέα κυψέλη καινοτομίας.

Non Violent Communication

Αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ "Obserwacje" του κουαρτέτου από την Πολωνία, που αποτελείται από τον σαξόφωνιστα Rafal Wawszkiewicz, τον επί των ηλεκτρονικών Michal Glowacki, τον μπασίστα Lukasz Lembas και τον ντράμερ Arek Lerch. Οι τέσσερις συνθέσεις είναι πρωτότυπες. Η χώρα μας έχει συνηθίσει σε καλές κυκλοφορίες σε αυτό το είδος, αλλά αυτή η μπάντα παίζει πολύ πειραματικά και καταφέρνει να δημιουργήσει ένα απροσδόκητο μπλέξιμο. Τα δυναμικά του τύμπανα μπορεί να το φέρουν κοντά και σε φίλους άλλων μουσικών. Είναι αρκετά αυτοσχεδιαστικό. Είναι αρκετά έντονο. Τελικά όμως ακούγεται πανεύκολα. Είναι το πιο εύκολο προχωρημένα αβαντγκαρντίστικο dark jazz για το 2019. Είναι θα έλεγα αρκετά ραδιοφωνικό.

Check also: Οριακά δεν χώρεσε το "Path of Totality" από Quinsin Nachoff's Flux. Ο καλύτερος καθαρά free jazz δίσκος είναι το "What Is to Be Done" των Larry Ochs, Nels Cline & Gerald Cleaver. Ο επόμενος αν και κρύβει λίγο rock, είναι το "An Unruly Manifesto" του James Brandon Lewis.

Junius Paul

Τον δίσκο "Ism" δεν τον λες και τον πιο γνωστό, αλλά είναι πραγματικά πάρα πολύ καλός. Είναι ντεμπούτο. Δεν έχει μόνο ένα είδος jazz που επικεντρώνεται. Είναι φυσικά fusion αλλά έχει πάρα πολλές μυρωδιές από classic rock, psychedelic soul και jazz των ‘60s και των ‘70s. Σαν καλεσμένους μουσικούς ο μπασίστας έχει μαζί του τον Makaya McCraven (και στην παραγωγή), τον Isaiah Spencer και τον Tomeka Reid μεταξύ πολλών άλλων. Είναι πολύ προοδευτικό και σε μερικά σημεία είναι αρκετά δύσκολο άκουσμα. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα έργο της εποχής το οποίο έχει βλέμμα στο μέλλον. Δεν έχει δομή, αλλά την αφήνει ανοιχτή στη φαντασία κάθε ακροατή. Είναι σίγουρα το πιο ατμοσφαιρικό όλων. Αν ο αυτοσχεδιασμός του κατεφέρει να επηρεάσει τη σκηνή, τότε το Σικάγο θα κάνει βήματα προόδου στον ήχο του!

EABS

Οι Πολωνοί με το ντεμπούτο τους "Repetitions (Letters To Krzysztof Komeda)" είχαν κάνει αίσθηση. Συνέχισαν να κυκλοφορούν κομμάτια που είχαν σχέση με τον τεράστιο συμπατριώτη τους και τα επόμενα χρόνια. Με το "Slavic Spirits" όμως δίνουν επτά αυθεντικές και πρωτότυπες συνθέσεις και κάνουν πλέον το μεγάλο βήμα. To φλάουτο και το σαξόφωνο είναι από τον Tenderlonious ο οποίος παίζει σε όλα τα κομμάτια σαν guest. Τα στοιχεία από hip-hop, soul, ηλεκτρονική και funk μουσική, είναι η δική τους άποψη επάνω στην μπλεγμένη τους jazz. O ήχος τους φυσικά και έχει ευρωπαϊκά στοιχεία και έχει επηρεαστεί από τη σκηνή της ανατολικής Ευρώπης. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετική μουσική η οποία ακούγεται ευχάριστα, είναι εύκολα προσβάσιμη και προσφέρει μια ικανοποιητική εμπειρία ακρόασης.

Kris Davis

Η Καναδή είναι εξαιρετική. Είναι μια εφευρετική και πειραματική πιανίστας που τα τολμηρά και παράξενα έργα της είναι απίθανο να προβλεφτούν. Κάθε νότα της είναι στον κόσμο της. Κάθε σύνθεσή της είναι τόσο μα τόσο ξεχωριστή. Εδώ συγκεντρώνει ένα cast συμπεριλαμβανομένου του τρομερού σαξοφωνίστα JD Allen, του drummer Terri Lyne Carrington, του DJ Val Jeanty, των κιθαριστών Nels Cline και Marc Ribot και της τραγουδίστριας Esperanza Spalding. Η jazz της είναι μετά-μεταμοντέρνα. Το παράκανα; Όχι! Αν το ακούσετε και διαπιστώσετε ότι διασχίζει διαδρομές από avant-garde, electronica, vocal jazz, hip-hop, r&b και rock δεν θα το πιστεύετε. Το "Diatom Ribbons" είναι μια νέα jazz. Θα μπορούσε να μπει και στην πιο κάτω (μοντέρνα) πεντάδα, αλλά έχει πιο κλασσικά σημεία από αυτά και τιμά το παρελθόν με σεβασμό.

Greg Foat

Ο πιανίστας κύριος Foat παρουσιάζει έναν δίσκο που θα μπορούσε να είναι το βασικό παράδειγμα δίπλα στον ορισμό τι εννοούμε juzz fusion σαν είδος. Στο "The Mage" μπλέκονται folk, πιάνο, κιθάρες, funk, σαξόφωνα, άρπα, soul, αρμόνιο, τύμπανα, cool jazz, μπάσο, ethnic, χορωδίες, synth και τραγούδι. Οι μουσικοί που έχει επιλέξει είναι η αφρόκρεμα της Βρετανικής jazz (παλιοί και σύγχρονοι). Αν έχετε ακούσει άλλες προηγούμενες δουλειές του ως The Greg Foat Group και Hampshire & Foat και τα φετινά "Photosynthesis" και "The Dreaming Jewels", θα συμφωνήσετε ότι αυτό εδώ είναι ότι καλύτερο έχει φτιάξει και κυκλοφορήσει ποτέ. Στον δίσκο υπάρχουν και διασκευές στα "Drifting" του Tim Buckley και το "Endless Love" του Piero Piccioni. Το αποτέλεσμα είναι ένα χαλαρό και ήρεμο μπαρόκ μουσική ταξίδι γεμάτο παραδοσιακά στοιχεία και τολμηρές ιδέες.

Allison Miller’s Boom Tic Boom

Είναι ένας υπέροχος δίσκος από μια σκληρά εργαζόμενη μπάντα της σύγχρονης jazz. Το "Glitter Wolf" είναι μοντέρνο και παρότι δεν έχει σαξόφωνα ή τρομπέτα μπορεί και εντυπωσιάζει με βιολί και κλαρινέτο και φυσικά την κορνέτα (μοιάζει με τρομπέτα). Είναι πολιτικοποιημένο και αρκετά επαναστατικό. Η κα Miller αν και drummer γράφει εκπληκτικά κομμάτια. Πολλά «αν» και «παρότι» έβαλα και αυτά το καθιστούν ξεχωριστό και άκρως εντυπωσιακό. Οι συνθέσεις είναι άμεσες. Μιλάνε απευθείας στον ακροατή. Γίνονται οικείες πάρα πολύ εύκολα. Είναι εφευρετικές και παιχνιδιάρικες. Είναι ακριβείς και με μια οξύτητα που θυμίζουν Art Blakey, Art Taylor και Max Roach. Μεγάλα ονόματα, αλλά δεν υπερβάλλω. Μιλάμε για μεγάλο δίσκο!

Check also: Μην παραλείψετε το

"You Don't Know Τhe Life" από Jamie Saft, Steve Swallow & Bobby Previte για τα παλαβά πλήκτρα, το "Awaking" των Nick Walters & The Paradox Ensemble γιατί κρύβει κάτι funky και ότι κυκλοφόρησαν ο Julian Lage και ο Lage Lund εάν ψάχνετε κιθάρα στην jazz.

The Comet Is Coming

Μια μοντέρνα κοσμική jazz της νέας βρετανικής σκηνής που φέρνει το "Trust In The Lifeforce Of The Deep Mystery" ως ένα δίσκο της χρονιάς. Ειλικρινά είναι πολύ προχωρημένο αλλά δεν ξεχνά τη ψυχεδελική και πραγματικά πνευματική jazz των τελών της δεκαετίας του ‘60. Το σαξόφωνο χορεύει απίστευτα μπροστά από τις ψυχεδέλειες. Η μουσική τους είναι εκκεντρική και ιδιαίτερα πειραματική. Γραμμένο από τον Shabaka Hutchings στο σαξόφωνο, τον Max Hallett (Betamax) στα τύμπανα και τον Dan Leavers (Danalogue) στα πλήκτρα. Είναι αρκετά κινηματογραφικό και φαντάζει έτοιμο για ταινία τρόμου. Προσδίδει άγχος και πίεση. Ενώ είναι προφανέστατα νοσταλγικό είναι ότι πιο μοντέρνο θα ακούσετε φέτος. Μακράν. Μιλάμε για έτη φωτός μπροστά. Διαστημικό ηλεκτρονικό jazz παρανάλωμα.

Erik Truffaz Quartet

Είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους σαλπιγκτές. Η τρομπέτα του Erik δεν φοβάται κανένα πειραματισμό. Είναι άνετος να περπατήσει εκτός των ορίων και να αναζητήσει νέα έμπνευση. Ηλεκτρονικές πινελιές και synths δείχνουν τη νέα άποψη στη μουσική αυτή. Σίγουρα κάνουν το "Lune Rouge" ξεχωριστό και ιδιαίτερο καθώς του προσδίδουν μια φρεσκάδα και μια διαφορετικότητα. Θα μπορούσε να αρέσει και σε φίλους ambient, experimental, trip-hop και ηλεκτρονικών μουσικών. Tο κουαρτέτο συμπληρώνουν ο μπασίστας Marcello Guiliani, ο πληκτράς Benoit Corboz και ο ντράμερ Arthur Hnatek. Επηρεασμένος ή εμπνευσμένος από τον ουρανό, το διάστημα και τα άστρα φτιάχνει μουσικές που κρατάνε μοντέρνους ρυθμούς και δείχνουν ότι η jazz προφανώς και δεν έχει στεγανά. Ταξιδέψτε λοιπόν σε έναν αστερισμό μαζί του και μην γυρίσετε ποτέ πίσω.

Ezra Collective

Από τους καλύτερους εκπροσώπους της Λονδρέζικης σκηνής που τα τελευταία χρόνια είναι πολύ μπροστά. Μια ανερχόμενη σκηνή που φτιάχνει ή καλύτερα μπλέκει μουσικές για να παράξει κάτι καινοτόμο. Kατάφερε και έφερε το νησί ξανά στο προσκήνιο και δίνει μουσικές και συγκροτήματα που ήδη κάνουν αίσθηση και πουλάνε αρκετά. Στο "You Can't Steal My Joy" θα βρεις τεράστια ποικιλία. Afrobeat, hip-hop, r&b, funk, soul και jazz αυτοσχεδιασμοί. Η ορεξη και ο ενθουσιασμός τους ειναι ξεκάθαρα μεγάλος. Αυτή η τεράστια θέληση τους κάνει όλο και καλύτερους. Δώστε τόπο στα νιάτα. Αφήστε αυτούς και όμοιους τους να φτιάξουν μουσικές που θα φαντάζουν μοντέρνες, φρέσκες και ιδιαίτερες παρότι αναπαράγουν ένα κάρο παλιότερες ιδέες. Τεράστιοι ρυθμοί. Εξαιρετικές εναλλαγές. Απύθμενη ποικιλία.

Fire! Orchestra

H απίθανη παρέα του Mats Gustafsson κάνει για λίγο πέρα τα ακραία free jazz ξεσπάσματά και τους παρανοικούς πειραματισμούς και αφήνει στο "Arrival" τα ηνία στις φωνές της Mariam Wallentin και της Sofia Jernberg φτιάχνοντας τον πιο κατά μία άποψη πιο εύκολο, προσβάσιμο και συνάμα πιο λογικό και δομημένο τους δίσκο. Θα τον έλεγες και ευαίσθητο. Εθιστικό με ένα βαθύ σκοτάδι από πίσω, αυτό το άλμπουμ είναι τρομερό. Ελεύθερο από κάθε προσδιορισμό και κάθε υποχρέωση, κυκλοφορεί εκεί έξω αναζητώντας διψασμένους ακροατές και περιπετειώδεις ψυχές για να αδελφοποιηθεί. Ακούγεται μελωδικότερο και συνεκτικότερο από τις προηγούμενες επίσης καταπληκτικές δουλειές τους. Εκπληκτικό.

Alfa Mist

Οι κατά βάση instrumental μουσικές με τη laid back ατμόσφαιρα είναι το κυρίως πιάτο. Τρομπέτα, σαξόφωνο και τσέλο σολάρουν πάνω σε οργανικές δομές, ενώ οι κλασικοί jazz ρυθμοί στα πλήκτρα του Alfa Mist είναι περισσότεροι από ποτέ. Το "Structuralism" ξεκινάει όμορφα, κάνει μια μεγάλη κοιλιά στη μέση, τριγύρω από το "Jjajja's Screen" και φτιάχνει ξανά, κρατώντας τα καλύτερα προς το τέλος με το "Retainer" και το "Door" που λόγω φωνητικών θα φέρει ακόμα και alternative RnB. Δεν είναι το άλμπουμ που τον έφερε ένα βήμα παραπάνω αλλά είναι ένα όμορφο άκουσμα που δείχνει και επιβάλει τις επιρροές του. 

Check also: Καθένα ξεχωριστό, κρυμμένο, μοντέρνο και φευγάτο, αλλά αξίζει να ψαχτείτε και να ακούσετε επιπλέον από Christian Scott aTunde Adjuah το "Ancestral Recall", από Rymden το "Reflections & Odysseys", από Nérija το "Blume" και από Theon Cross το "Fyah".

Listen Rocking Jazz 2019 playlist