Ανασκόπηση 2019: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

Saint Vitus

Η επιστροφή του Scott Reagers στα φωνητικά επισκίασε αρχικά το νέο για τον καινούργιο τους δίσκο, η απουσία έμπνευσης τόσο στο εξώφυλλο όσο και στον τίτλο φανέρωσε μια προχειρότητα και το περιεχόμενο του άλμπουμ ικανοποίησε τους μη έχοντες υψηλές προσδοκίες. Δεν κέρδισαν κανά standing ovation, ούτε όμως άκουσαν και τίποτα γιούχες. Ο ορισμός της τιμιότητας.

Colour Haze

Ούτε που πήρε χαμπάρι κανείς μας, τι-πως-που-πότε. Το "We Are" έσκασε αρχές Δεκεμβρίου και μιας έπιασε τουλάχιστον απροετοίμαστους. Παρόλα τα deadline και τη βιασύνη για το κλείσιμο της χρονιάς, ο δίσκος πήρε τα ακούσματα που του αξίζουν εξ ορισμού και χαρήκαμε ιδιαιτέρως με την «επιστροφή» στα παλιά, εκεί που το fuzz και μια τραγουδάρα και μισή πρωτοστατούν.

Candlemass

Επιστροφή #2: Τα χρόνια του Ιησού μεσολάβησαν για να ακούσουμε και πάλι τον Johan Längqvist να ερμηνεύει τραγούδια για τους Σουηδούς. Η εκπληκτική του φόρμα σε συνδυασμό με την σταθερή αξία που ακούει στο όνομα Leif Edling, στάθηκαν ικανοί παράγοντες να χαρούμε το "The Door To Doom". The old Sabbathian way.

Nebula

Ποιος να το περίμενε άραγε; Η επιστροφή #3 δεν έκανε πάταγο, δεν το επιζητούσε άλλωστε το dna της, ούτε οι σχεδόν συνταξιούχοι δημιουργοί του δίσκου. Το "Holy Shit" έχει τις ξεκούδουνες στιγμές του, έχει και τις σηκώνουν επανάσταση μελωδίες του. Μια μελωδική stoner νοσταλγία κάνει την εμφάνισή της, μαζί της όμως φέρνει και το skip. Η καλλιέργεια φαρμακευτικής κάνναβης θα είναι πάντα η εναλλακτική επαγγελματική τους αποκατάσταση.

John Garcia

Μην τα ξαναλέμε. Αυτόν τον άνθρωπο τον λατρεύουμε πολλοί για πολλούς λόγους. Επειδή είναι γκρινιάρης και μας «απειλεί» πως θα τα βροντήξει. Επειδή μόλις τον ακούς γίνεσαι βούτυρο. Επειδή δεν κυκλοφορεί παπαριές του στυλ “Desert Sessions Vol. 11 & 12”. Κι επειδή παρέα με την Band Of Gold κυκλοφόρησε τον πλέον ουσιαστικό δίσκο της προσωπικής του καριέρας.

Check also: Τι κι αν έχουν διαλυθεί. Η κληρονομιά τους είναι μεγάλη κι ανεκτίμητη. Οι θρυλικοί Acrimony από την Ουαλία μας επισκέφτηκαν φέτος από τον τάφο τους. Η Burning World Records τους έφερε και πάλι στο προσκήνιο με την επανακυκλοφορία των δίσκων τους και την ψηφιακή τους ανάσταση. Ένα δώρο σπάνιας καλλιτεχνικής ομορφιάς, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι θα συνέβαινε αν πχ το "Tumuli Schroomaroom" κυκλοφορούσε για πρώτη φορά το 2019 και πόσες λίστες θα ομόρφαιναν με την παρουσία του.

Lord Vicar

Των Αγιών Sabbath το ανάγνωσμα - ή αλλιώς, ε ρε και να ζούσε ο Αιδεσιμότατος Αλλόκοτος. Για τους doomsters, (όφειλε να) είναι ο δεύτερος πιο αναμενόμενος δίσκος της χρονιάς, αφού φέτος δισκογραφούσαν οι Candlemass με Längquist. Κάπου 10 χρόνια μετά το ντεμπούτο, παραμένουν χαμηλοκουρδισμένοι και πένθιμοι όσο ποτέ. Το παραδοσιακό τους doom metal πάντα πασπαλισμένο με αμυδρή stoner σκόνη. Το "The Black Powder" είναι τολμηρά μεγάλο σε διάρκεια εξ ου και έχει τα ατοπήματά του, όμως όταν το εναρκτήριο κομμάτι είναι ένα 17-λεπτο ταξίδι με εξαιρετικά τρανζίσιον που θυμίζουν κλασική σουίτα, τότε λίγα μπορείς να τους προσάψεις. Δίσκος που ξεχωρίζει στο ιδίωμα.

Crypt Sermon

Ο (για εμάς) heavy metal δίσκος της χρονιάς είναι doom οπότε ας τον πάρουμε από την άλλη ανασκόπηση για τα δικά μας λημέρια. Το επικό doom των Crypt Sermon του ντεμπούτου εδώ γιγαντώνεται και φτάνει μεγάλες κορυφές. Άλλοτε αργόσυρτο, άλλοτε καταιγιστικό, το "The Ruins Of Fading Light" δεν έχει την παραμικρή αδύναμη στιγμή, ισορροπώντας μεταξύ των κλασικών στιγμών των ‘80s και της νέας doom γενιάς των '10s. Περνάνε 02:40 μέχρι να φτάσεις στη ρεφρενάρα του "Key Of Solomon", ακόμα περισσότερο για τη ρεφρενάρα του "Christ Is Dead",  όμως η λύτρωση είναι εκεί.

Goatess

Η μόνη κλασική stoner/doom εκπροσώπηση της πεντάδας είναι ο τρίτος δίσκος των Σουηδών Goatess, "Blood And Wine". Κομβική κυκλοφορία για την μπάντα, καθώς δύο από τα τέσσερα μέλη είναι καινούργια. Το νεοεμφανιζόμενο λαρύγγι του Karl Buhre ήρθε κι έδεσε με την Anselmo/Cisneros επιθετικότητά του. Μέσα στη λιτότητά του, ο δίσκος ενέχει μια μελωδία και ένα groove που εκτοξεύει τα επίπεδα coolness εκεί όπου σε προκαταβάλλει εξαρχής ο τίτλος και το εξώφυλλο. Τα αρχετυπικά riff οδηγούν τις συνθέσεις σε μια μυστικιστική ατμόσφαιρα αυθεντικών σάτυρων.

Capilla Ardiente

Τέσσερις συνθέσεις αρκούν (όλες άνω των 9 λεπτών) για να μεταφερθούμε εν μέσω της ζοφερής πολιορκίας που απεικονίζεται στο φοβερό εξώφυλλο του "The Siege". Το ξεκίνημα φωνάζει Candlemass πρότερης εποχής και Solitude Aeturnus χάρη στις παντοδύναμες, επιβλητικές κιθάρες και τον λυρισμό της φωνής του Felipe Plaza Kutzbach. Η λέξη Χιλή πλάι στη λέξη doom metal φέρνει αυτόματα στο νου τους μεγάλους Procession, όμως με δεύτερη σερί δισκάρα, οι Capilla Ardiente μπαίνουν δυνατά και μόνιμα στην εξίσωση. Δεν μπορούμε να φανταστούμε σενάριο που να προταθεί σε οπαδό του doom metal και να μην λατρευτεί.

Orodruin

Το Βουνό του Χαμού στον Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών έχει άλλες δύο ονομασίες. Καθότι το Amon Amarth ήταν ήδη πιασμένο έξι χρόνια νωρίτερα, οι Νεοϋορκέζοι doomsters καπάρωσαν το Orodruin. 16 ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, έβγαλαν επιτέλους δεύτερο full-length και κατάφεραν να επανορθώσουν, ξεπερνώντας τις όποιες προσδοκίες. Το "Ruins Of Eternity" καθ' όλη τη διάρκειά του μπλέκει αρκετά μεταλλικά παρακλάδια μα αφοσιώνεται σε ένα άκρως μελωδικό και συναισθηματικό doom metal που στηρίζεται στην ατμόσφαιρα για να χτίσει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς στο είδος του.

Check also: Ανηφορίζοντας λιγάκι στη γείτονα Βουλγαρία, συναντάμε κάποιους Obsidian Sea οι οποίοι έβγαλαν από το πουθενά ένα εξαιρετικό δισκάκι παραδοσιακού doom metal. Οι κιθάρες του "Strangers" χάνουν εσκεμμένα σε όγκο, ως εκ τούτου η μπάντα αποκτάει έναν πανέμορφο heavy psych/proto-doom αέρα πρώιμων Witchcraft. Μελαγχολικές μουσικές με αργό βηματισμό σε μία ακτή δίχως θάλασσα.

Mizmor

Τι να πρωτογράψεις για το "Cairn"; Πώς είναι ο καλύτερος sludge δίσκος για φέτος; Μάλλον ναι. Είναι ότι καλύτερο ακραίο ακούσαμε μουσικά; Πιθανά ναι. Είναι ότι πιο βρώμικο σε doom ακόμα και black αυτές τις μέρες. Ναι ρε, ναι! Είναι τα πάντα και παρόλαυτα είναι μια κατηγορία μόνο του. Όσο ακραίο λοιπόν αντέχεις, όσο σκοτεινό πάει κι όσο εμπνευσμένο μπορεί. Αργό όπου γουστάρει, πικρό όσο αντέχεις, μελωδικό, έντονο, πηχτό και γεμάτο. Εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Big Business

Είναι κατά πάσα πιθανότητα ο καλύτερος δίσκος της μπάντας. Μπορεί να κρατάει πολύ stoner μέσα του αλλά κατά βάθος το "The Beast You Are" είναι ότι πιο λασπωμένο θα ακούσεις από την χρονιά που φεύγει. Θηριώδες και καλοφτιαγμένο ακούγεται αρκετά εύκολα, παρότι κρατάει και επεξεργάζεται πολλούς πειραματισμούς και τελικά ενθουσιάζει. Αυτό το ντουέτο αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται τίποτα και κανέναν άλλον.

Waste of Space Orchestra

Παράξενα μοντέρνος δίσκος που έχει λίγο από doom, κάμποσο avant-garde, αρκετό psychedelic και space rock, για να καταλήξει σε ένα από τα καλύτερα και πιο ατμοσφαιρικά sludge των ημερών μας με σκοτεινά σημεία που το εξυψώνουν. Το "Syntheosis" των Φινλανδών είναι πολύ ιδιαίτερο και συναρπαστικό ηχητικό κι αισθητικό ταξίδι στα πέρατα της μεταλλικής φαντασίας.

Fange

Αν αυτό το κομμάτι της ανασκόπησης αφορούσε ανόθευτο  sludge, οι Γάλλοι από την Ρεν θα ήταν σχεδόν μόνοι τους. Άντε, για να μην αδικούμε οι Lord Mantis θα τους ακολουθούσαν σίγουρα. Το "Punir" έχει όλα τα στοιχεία από τις ακρότητες των Sumac, κρατάνε από την σχολή των Eyehategod χωρίς να κολλάνε στο μονότονο της υπόθεσης και παραποιούν τα πάντα σαν άλλοι Thou. Το καλύτερο λασπωμένο αποτέλεσμα της χρονιάς.

Inter Arma

Οι Αμερικάνοι εδώ στο "Sulphur English" καταφέρνουν να μπλέξουν αρκετά διαφορετικά μουσικά ήδη και να φτιάξουν ένα ακραίο και τραβηγμένο από το πίσσα σκοτάδι sludge που τους δικαιώνει και αφήνει στον κόσμο της metal να πλησιάσει χωρίς φόβο και ενδοιασμό. Είναι μια μπάντα με ιδιαίτερο και δικό της ήχο που πετυχαίνει να φτιάξει κάτι άσχημα όμορφο, κάτι ιδιαίτερα σκοτεινό, χωρίς να ακολουθεί συνταγές. Δικό τους, ξεχωριστό και εντελώς αυθεντικό μουσικό sludge ταξίδι.

Check also: Τους ανήκει η κορυφή, αλλά μιας και το post-metal είναι το βασικό τους είδος, θα κάνουμε μια απλή αναφορά στο μεγαλείο τους. Οι Cult of Luna παρουσίασαν στο "A Dawn To Fear" έναν από τους metal δίσκους της χρονιάς.

Valley of the Sun

Το συγκρότημα μέσα από το "Old Gods" προτείνει ξεκούραση, περισυλλογή και καταφέρνει αυτή την φορά να χαραχτούν στην μνήμη του ακροατή οι μελωδικές ή ψυχεδελικές στιγμές τους. Μεταλλάχθηκαν σε μια ομάδα ανθρώπων που παίζουν, γράφουν μουσική και στίχους προσπαθώντας να αποτυπώσουν τον εσωτερικό τους κόσμο μέσα στα κομμάτια. Το διαπιστώσαμε άλλωστε ιδίοις όμμασι.

Lo-Pan

Είναι fans του John Carpenter και το δηλώνουν με εμφατικό τρόπο. Άργησαν λίγο να βγάλουν το "Subtle", η αναμονή όμως άξιζε τον κόπο. Πιο μοντέρνοι, πιο «φλώροι» από ποτέ, πετυχαίνουν εκεί που οι Torche δεν τα κατάφεραν: Να ακουστούν φρέσκοι, τόσο όσο. Μπορεί να βοήθησε και το αμυδρό early Rush στοιχείο, το θέμα είναι πως η άποψή τους περί σύγχρονου μελωδικού heavy rock είναι από τις πληρέστερες και πιο πειστικές της φετινής χρονιάς.

Red Scalp

Πριν δυο χρόνια τους αφιερώσαμε μερικές αράδες στις underground κυκλοφορίες και φέτος πήραν προαγωγή, που θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν το "The Great Chase In The Sky" κυκλοφορούσε κανά δυο βδομάδες νωρίτερα. Οι Πολωνοί παραμένουν θαυμαστές της ινδιάνικης κουλτούρας και μάστορες στην ενσωμάτωση πνευστών στο heavy rock τους. Αν δεν αναγνωριστούν ακόμα περισσότερο τώρα που επιδεικνύουν αξιοζήλευτη πρόοδο σε όλους τους τομείς, θα είναι από τις κρίμα κι άδικο περιπτώσεις.

Monocluster

Psychedelic death blues αποκαλούν οι Γερμανοί Monocluster τη μουσική τους, doom stoner επικών αναλογιών λέμε εμείς. Όπως και να το βαφτίσεις, το "Ocean" με τις πέντε μακροσκελέστατες συνθέσεις του, έχει μια συντριπτικά heavy ατμόσφαιρα που δεν φοβάται να προσθέσει λίγη μελωδία και να χτίσει αργά - μα βασανιστικά - τα πελώρια riffs του. Για όσους γουστάρουν ιδιαίτερα τα θεόβαρα και μεγαλεπήβολα trips.

The Lunar Effect

Ως Λονδρέζοι, οι The Lunar Effect έχουν κληρονομικό δικαίωμα στις μουσικάρες που παίζουν. Τι τραβά η όρεξη σου; Sabbath κλασικούρα, desert πινελιές, stoner ριφάρες ή blues ξεσπάσματα, το "Calm Before The Calm" τα έχει όλα. Επιπροσθέτως, έχει ξεχωριστά φωνητικά και όμορφες ενορχηστρώσεις που ενίοτε αφήνονται σε ψυχεδελικές και classic rock διαθέσεις. Με μόλις δύο δίσκους στην πλάτη, οι The Lunar Effect οφείλουν να μας απασχολούν συχνά στο εξής.

Check also: Μετά από δύο EP, το trio των Uluru από την Κωνσταντινούπολη κυκλοφορεί το πρώτο του full length "Acrophilia" και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: τεράστια heavy rock fuzz- αρίσματα, σποραδικά ανατολίτικα psych περάσματα και μια θορυβώδης, party ατμόσφαιρα να πλανάται διαρκώς στον αέρα. Τα εκτεταμένα jams τους διαφοροποιούν από πολλές μπάντες και αποδεικνύουν ότι πρωτίστως περνάνε καλά. Κι εμείς μαζί τους.

Bus the Unknown Secretary (B.U.S.)

Για τα riff της εκτόνωσης και για τις συναυλίες όπου η μεγαλύτερη μέθη είναι η μουσική οι Bus κυκλοφόρησαν φέτος τον πιο rock n roll δίσκο για heavy metal γούστα. Αν η εγχώρια σκηνή έχει ανάγκη από μια μπάντα που να μετράει χιλιόμετρα με τις μελωδίες της, να γουστάρει να παίζει live βάζοντας φωτιά στην σκηνή μέσω εκρηκτικών riffs, στιβαρών τυμπάνων και φωνητικών βγαλμένων από μια ρομαντική σαμπαθική εποχή, τότε αυτό το συγκρότημα είναι ότι ακριβώς χρειάζεται. Διάολοι τα καταφέρατε πάλι.

Villagers of Ioannina City

Τα κλαρίνα και οι τσαμπούνες μειώθηκαν με σκοπό το συγκρότημα να εισάγει ψυχεδελικές, blues/ soul μελωδίες στο αγγλόφωνο εγχείρημά του. Το αποτέλεσμα αρχικά δίχασε αλλά με το πέρασμα του καιρού γίνεται αντιληπτό πως πρόκειται για ένα άρτιο δημιουργικό αποτέλεσμα. Ίσως να είναι το συγκρότημα που πέτυχε 100% το στόχο του για φέτος και τους εκτιμάμε απεριόριστα για αυτή τους την κίνηση. Και τα γκολ τους τα έβαλαν και τη νίκη τους σημείωσαν. Μια νίκη, που ασχέτως τελικής διαφοράς μετράει περισσότερο ο αντίκτυπός της. Ποιος είναι; Έχουμε την εντύπωση πως είναι αυτός.

Nightstalker

Στον δίσκο που κουβαλάει πάνω του 30 χρόνια ιστορίας, το συγκρότημα ηχογραφεί τις πιο ελκυστικές του κιθάρες ξεπερνώντας σε ποιότητα πολλές από τις προηγούμενες δουλείες του. Οι Nightstalker δανείστηκαν λίγη ψυχεδέλεια από την πέρα Καλιφόρνια του Brant Bjork, πρόσθεσαν catchy μελωδίες όπως αυτές του "Sweet Knife". Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που στοχεύει να τοποθετηθεί πολύ ψηλά στην κατάταξη της συνολικής δισκογραφίας τους και τους ίδιους έτοιμους να χαρίσουν και πάλι συναυλιακή αγάπη.

Hypnotic Nausea

Σκοτεινό heavy rock με stoner λεπτομέρειες που σέβεται το παρελθόν της σκληρής μουσικής, χωρίς όμως να περιορίζεται σ’ αυτό. Το "Death of All Religion" απαιτεί χρόνο, προσοχή και επανάληψη για να εκτιμηθεί η συνολική εργασία που έγινε για την δημιουργία του. Η προσοχή που έχει δοθεί σε κάθε πτυχή του, από τους στίχους ως το artwork, είναι εμφανής. Στιγμές όπως το "Priest" ή το "Inquietum Cor" βάζουν απλά το θαυμαστικό σε ένα εξαιρετικό σύνολο.

Potergeist

Η σταθερότητα αυτού του συγκροτήματος είναι αξιοθαύμαστη. Κάθε σύνθεση, οι στίχοι, τα φωνητικά, τα ρυθμικά μέρη, τα σόλο στις κιθάρες και τα riff που ανεβοκατεβαίνουν γίνονται κάθε φορά και καλύτερα. Έχουμε ξαναγράψει ότι ο όρος swamp metal που οι ίδιοι έχουν αποδώσει στον ήχο τους, δεν ακούγεται αδόκιμος, μιας και το «Νότιο» στυλ τους με τα «βραχνά» stoner, heavy και sludge περάσματα αναδεικνύει ένα λασπώδες metal υβρίδιο. Το "Rain Over Hell" είναι απολαυστικό και ο ήχος τους παραμένει εύπεπτος και δυνατός. Δεν θα απογοητεύσουν και σε σημεία θα προσελκύσουν και νέους οπαδούς.

Check also: Στον δίσκο των The Dead Ends τοποθετούνται αρμονικά acid folk μελωδίες, μεθυστικές ψυχεδελικές συνθέσεις και ο μυστηριακός χαρακτήρας του μουσικού Σείριου Σαββαΐδη. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως τα παραδοσιακά στοιχεία τοποθετούνται στα τραγούδια μέσω της διαδικασίας του βελονισμού, προσφέροντας έτσι στον ακροατή ένα ποιοτικό και καλογυαλισμένο αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, η σύνδεση της παραδοσιακής με την σύγχρονη μουσική έτσι όπως θα έπρεπε να γίνεται.  

Birdstone

Αδιανόητα ταλαντούχο τρίο από την Γαλλία, κυκλοφορεί οπλισμένο με δαιμονισμένη ενέργεια και με την διαχρονική δύναμη των blues, ενώ αυτά μπολιάζονται με ισχυρές δόσεις heavy psych. Το "Seer" θα σου τινάξει τα ηχεία και θα σου γεμίσει το ποτήρι ξανά και ξανά, αποτελεί δε μαζί με το "Woodland Rites" τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς, με μεγάλη άνεση. Υπερβολή; Να το ξανασυζητήσουμε αφού το ακούσεις;

Green Lung

Το γράφει κι από πάνω: Ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς, που βρήκε μάλιστα το δρόμο του στα 30 καλύτερα της συντακτικής ομάδας για το 2019. Μας επισκέφτηκαν και στο φετινό Street Mode Festival ολοκληρώνοντας έτσι ένα πλήρες πακέτο. Αυτό που κατάφεραν με το "Woodland Rites" έχει να κάνει με την οικειότητα. Με τις μελωδίες εκείνες που σε πιάνουν με την πρώτη. Δεν έχει grower εδώ. Έχει σαξόφωνο, ψυχεδελικά σόλο στην κιθάρα και heavy attitude made in folk England.

Dead Feathers

Τους περιμέναμε καιρό, από το demo αν δεν κάνω λάθος. Το "All Is Lost" δικαίωσε τις προσδοκίες μας. Συνεχίζοντας από εκεί που τους αφήσαμε, στη νέο-ψυχεδέλεια με έφεση στο doom rock και στην επήρεια των My Sleeping Karma. Οι αναλογίες είναι ιδανικές και το σαμάνικο "With Me" είναι κάτι παραπάνω από μία εκ των κορυφαίων συνθέσεων της χρονιάς.

Witchers Creed

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ομορφιά και μισή: Οι Σουηδοί με το "Awakened From The Tomb..." κατάφεραν να συναρπάσουν αρκετό underground κοινό. Υπάρχει μια έκδηλη αγάπη για τους Pentagram και τους Mountain, μεταξύ άλλων, τα δε φωνητικά ακούγονται γνώριμα «καταραμένα». Τι σημαίνει αυτό; Πως διαλύθηκαν, όπως αρκετές άλλες υποσχόμενες μπάντες από τα μέρη τους. Τουλάχιστον αυτοί ξεπέρασαν τον σκόπελο του demo. Μαγκιά τους.

Fvneral Fvkk

Μετά το EP του 2017, όπου έδειξαν τα δόντια τους, οι Γερμανοί Fvneral Fvkk κυκλοφορούν ένα άλμπουμ τόσο ανίερου doom metal όσο υποδηλώνει το όνομά τους. Οι στίχοι του "Carnal Confessions" βουτάνε στις αμαρτίες της σάρκας και της πίστης, ενώ δεν διστάζουν να γίνουν διεστραμμένοι, για περίεργα πράγματα που γίνονται με τον σταυρό όταν κανείς δεν βλέπει. Η μουσική είναι άκρως ζοφερή και δεν αφήνει το παραμικρό ίχνος φωτός να διαρρεύσει, ενώ ο συνδυασμός κιθάρας-φωνής είναι τόσο κλειστοφοβικός που μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνον των Warning. Ποιος ξέρει πού μπορούν να φτάσουν με τις επόμενες κυκλοφορίες τους.

Check also: Πως ακούγεται το φαντάσου να παίζουν οι Judas Priest desert rock; Από έκτρωμα έως ιεροσυλία ε; Ναι, αν μείνεις στα της φαντασίας και δεν ασχοληθείς έστω και λίγο με το "Satanic Panic" των Crimson Witch. Δεν είναι μόνο τα μπάσταρδα φωνητικά των Halford & Garcia. Είναι κι αυτός ο ήχος της κιθάρας, όχι ο fuzz και χαμηλά κουρδισμένος. Ο άλλος, ο κοφτερός σαν βρετανικό ατσάλι, που του την κάρφωσε και είπε να χαράξει την Palm Desert. Αν τα κατάφερε λέει; Ρώτα την μάγισσα.

Kadavar

Ξεκίνησαν εντυπωσιακά τη δισκογραφική τους καριέρα, συνέχισαν σε υψηλό επίπεδο και τώρα τελευταία κάπου το έχασαν. Το "For The Dead Travel Fast" ακούστηκε ολόκληρο με το ζόρι η αλήθεια είναι. Ενώ οι κιθάρες είναι εξαιρετικές, υπάρχει μια αμηχανία ως προς το συνολικό αποτέλεσμα. Ως προς το τι θέλουν να παίξουν. Είναι και τα φωνητικά που πλέον εκνευρίζουν ώρες ώρες. Θαρρείς πως μεγαλώσαμε γέρο μου;

Planet of Zeus

Σε όλους έχει συμβεί και σε όλους θα συμβαίνει. Ποιο; Η δημιουργία/κυκλοφορία ενός αδύναμου δίσκου και το "Faith In Physics" είναι τέτοιος. Ένας δίσκος χωρίς τη συνοχή και την ομοιογένεια των προηγούμενων. Ένας δίσκος με κάμποσες αναφορές που δεν έγιναν ένα με την Planet αισθητική. Λες κι έδωσαν μεγαλύτερη βαρύτητα στους στίχους και στο κοινωνικό τους μήνυμα. Τουλάχιστον μας τα είπαν εξαιρετικά από κοντά. Απαιτήσεις υπάρχουν για τους καλύτερους κι όχι για τους μέτριους κι εμείς έχουμε απαιτήσεις από τους Planet.

Torche

Ο φετινός δίσκος κρατάει την stoner-ίλα που θυμόμαστε και έχει ακόμα στοιχεία sludge metal, αλλά ουσιαστικά στρέφεται περισσότερο σε ένα shoegaze με dream pop στοιχεία που δεν θα το έλεγες άσχημο καθώς κρύβεται έντεχνα πίσω από metal κατά βάση κιθάρες.

Στo "Admission" η μπάντα βουτάει σε άγνωστα νερά και το μόνο που καταφέρνει είναι να επιπλεύσει.  Μπορεί να μην βούλιαξαν, δεν κολύμπησαν όμως κιόλας μέχρι την γραμμή τερματισμού.

Mustasch

Υπήρξε μια περίοδος που οι Σουηδοί ήταν σε φόρμα διαρκείας και μας απασχόλησαν για κάμποσο καιρό. Εξακολουθούν να ηχογραφούν με συνέπεια, σχεδόν βετεράνοι του heavy rock, αλλά μια στασιμότητα κι έναν εφησυχασμό τον διακρίνεις. Το “Killing It For Life” δεν προσφέρει κάτι περισσότερο από το να τους θυμηθούμε και πάλι. Το ταβάνι το έπιασαν προ καιρού και πλέον δρέπουν τις δάφνες μιας τοπικής επιτυχίας κι αναγνωρισιμότητας.

Mars Red Sky

Μια πάλαι ποτέ ανερχόμενη δύναμη στο stoner/doom χώρο. Τα πρώτα διαπιστευτήρια ήταν άκρως ενθαρρυντικά, έπειτα όμως από οκτώ χρόνια και τέσσερις δίσκους οι Γάλλοι μοιάζουν αναποφάσιστοι. Το "The Task Eternal" ακούγεται παρωχημένο και ατελείωτο. Αν εξαιρέσεις τις φωνητικές φόρμες/μελωδίες, δεν υπάρχει κάτι άλλο να σε κρατήσει. Κακά τα ψέματα, αυτή η στροφή σε post/prog/psychedelic rock δεν βγαίνει σε όλους.

Sleep @ Piraeus Academy, 16/04/19

Δύο δεκαετίες από την αρχική διάλυσή τους και δέκα χρόνια από την επανένωση τους οι «ψυχοβγάλτες» της σκηνής και ίσως η μπάντα που θα μπορούσε να είναι το μόνιμο εξώφυλλο αυτής της ανασκόπησης, μαζί με ένα τοίχο από ενισχυτές διέλυσαν στο πέρασμα τους τα πάντα σε μια επική εμφάνιση. Μας ανέβασαν, μα κατέβασαν, μας κατέβασαν κι άλλο και στο τέλος έφεραν μια "Dopesmoker" κορύφωση που όμοια της ψάχναμε χρόνια.

Candlemass, Slayerking @ Fuzz Club, 23/11/19

Τακτικοί επισκέπτες από τα μέρη μας οι Σουηδοί. Φέτος μάλιστα συμπληρώθηκαν 30 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη φορά που μας είχαν επισκεφθεί. H απόδοση των αυθεντικών μελών, η αξία των τραγουδιών που παρουσιάστηκαν και η εκπληκτική ανταπόκριση του κόσμου άφησαν αυτό το βράδυ να χαραχθεί στις μνήμες των φίλων τους πάρα πολύ βαθιά. Αξέχαστη στιγμή το "A Sorcerer's Pledge" που παρουσιάστηκε εκπληκτικά σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια από το συγκρότημα.

Electric Wizard, Agnes Vein, Krause @ Piraeus Academy, 23/02/19

Μια κρύα νύχτα κύλησε με κάπνα, χορτάρια κι ένα ασταμάτητο μπρος και πάλι πίσω πέρασμα ενός οδοστρωτήρα από πάνω μας. Με μπάσο από τους Hawkwind, φωνητικά σάπια και αγωνιώδη, κιθάρες που σκίζουν, εικόνες που πονάνε, ματιά που σε υπνωτίζει και doom από την δική τους οπτική, η cult παρέα έκανε πάλι το ισοπεδωτικό να ακούγεται ελαφρύ.

Elder, Half Gramme of Soma, Bonzai @ Temple, 07/06/19

Ένα συγκρότημα που μας τιμά και αντικειμενικά μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται πολύ ψηλά στα σκαλοπάτια κορυφής της σκηνής. Οι τελευταίοι δίσκοι τους είναι απίθανοι και οι εμφανίσεις, όπως κι εκείνο το βράδυ άκρως εξαιρετικές. Δεν έχεις κάτι να τους πεις ότι κάνουν λάθος. Είναι σωστοί, είναι μάγκες και σίγουρα εάν δεν τους έχετε δει, κάντε το την επόμενη φορά.

Blood Ceremony, Bus @ Fuzz Club, 12/01/19

Επιτέλους ήρθαν κι έλαμψαν επάνω στη σκηνή. Από τους Sabbath και το κλασικό doom, με επιρροές από τα '60s, το '70s prog το ορθόδοξο και μια δική τους folk με σκληρές φόρμες, βγάζουν κάτι μεθυστικό, όμορφα συναυλιακό και τελικά πάρα πολύ ενδιαφέρον. Με το καλό να τους ξαναδούμε.

Check also: Φυσικά και δεν γίνεται να μην αναφέρουμε τις καλοκαιρινές εμφανίσεις των τεράστιων Clutch, των απίθανων Alice In Chains και των γερόλυκων Fu Manchu στο Release Festival, των παλιόφιλων Orange Goblin σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη, των σχεδόν θείων μας Monster Magnet στα αντίστοιχα πάλι μέρη και των εξαιρετικών Baroness που έδειξαν ότι αυτή την στιγμή είναι μια από τις κορυφαίες μπάντες του πλανήτη και παρουσίασαν ένα από τα καλύτερα live που έχουμε δει ποτέ. Και του χρόνου μας!

Spotify Playlist