Ανασκόπηση 2019: Indie

Ό,τι πιο αξιοσημείωτο είδαμε και ακούσαμε το 2019 σε indie rock, indie pop, indie folk και κάμποσα άλλα indie αλλά ...όχι τόσο independent μονοπάτια

Για πολλές σερί χρονιές, στο τέλος κάθε μουσικού έτους, όταν και επέρχεται ο απολογισμός παρέα με το μεγάλο πρότζεκτ των ανασκοπήσεων του Rocking.gr, επιχειρούμε να διαχωρίσουμε τι είναι alternative και τι indie. Για πολλές σερί χρονιές αποτυγχάνουμε οικτρά. Αποτυγχάνουμε, όμως, με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό, αφού αυτό αποτελεί αφορμή για να ξαναθυμηθούμε τις δισκάρες που ακούσαμε ή να πέσουμε πάνω σε αυτές που μας είχαν ξεφύγει.

Ο ορισμός του indie έχει, προφανώς, ουδεμία σχέση πια με το independent παρελθόν του. Αποτελεί μια πανάκριβη βιομηχανία με ρίζες που φτάνουν τόσο στο rock όσο και στο pop παρελθόν, δύσκολο να εντοπιστούν τις περισσότερες φορές. Εδώ στο Rocking.gr δεν είναι σπάνιο να βρείτε τους The National να περικλείονται από ένα μάτσο μαλλιάδες που στριγγλίζουν πάνω σε blast beats ή τους Bon Iver να ξεπετάγονται δια μέσω ενός μεταλλικού ορυμαγδού. Ωστόσο, η κάλυψή μας στις εναλλακτικές μουσικές παραμένει βαθιά και με ιδιαίτερη/προσωπική σκοπιά - κάτι που είναι απαραίτητο, όταν στην πλειοψηφία της μουσικής δημοσιογραφίας, οι απόψεις μοιάζουν να βγήκαν από κάποιο non-paper του pitchfork σε ανησυχητικό βαθμό.

Παρακάτω θα βρείτε μια ισχνή κατηγοριοποίηση και κάμποσα άλμπουμ άξια αναφοράς, συν κάποιες κατηγορίες (Americana, out of rock) που δεν χωρέσαμε αλλού. Είναι τρομακτικό και μαζί ό,τι πιο αισιόδοξο το πόσα αξιόλογα άλμπουμ έμειναν απ’ έξω.

In ropes that unwind
Τα μεγάλα ονόματα

Bon Iver - i,i

Παρόλο που έχουν εδραιωθεί πια ως ένα από τα πιο πετυχημένα indie συγκροτήματα της εποχής μας, ο τελευταίος δίσκος δίχασε. Βλέπετε, αν και πολλοί τον αποδέχτηκαν ως το επόμενο βήμα τους, δεν ήταν και λίγοι αυτοί που απογοητεύτηκαν θεωρώντας πως οι Bon Iver στο "i,i" κάνουν αυτό που ξέρουν καλά χωρίς να εξελίσσουν ούτε λίγο τον ήχο τους. Οι προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί σε μεγάλο βαθμό δικαιολογούν και την απογοήτευση. Πάντως, ο τέταρτος δίσκος τους σίγουρα δεν είναι κακός. Απλά, σε σύγκριση με τους τρεις προηγούμενους, μοιάζει να βρίσκεται ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω σε όλα τα επίπεδα.

Cage The Elephant - Social Cues

Έντεκα χρόνια μετά το ντεμπούτο, οι Cage The Elephant κάνουν μια μικρή, λίγο πιο σκοτεινή, στροφή στον ήχο τους. Και αυτό γιατί στις περισσότερες συνθέσεις του "Social Cues" αποτυπώνεται ο χωρισμός του Matt Shultz με τη σύντροφό του και η γενικότερη ψυχολογική του κατάσταση την περίοδο αυτή. Θυμίζει σαν εγχείρημα το "A.M" των Arctic Monkeys ή το "Turn Blue" των Black Keys, όμως, δυστυχώς, οι συνθέσεις, χωρίς να είναι κακές, δεν αγγίζουν τα επίπεδα των προαναφερθέντων. Το συγκρότημα πάντως δείχνει σε κάθε του βήμα να εξελίσσεται, άρα βρίσκεται στον σωστό δρόμο.

Foals - Everything Not Saved Will Be Lost Part 1&2

Το 2019 ήταν μια άκρως παραγωγική χρονιά για τους Foals καθώς μέσα σε αυτό κυκλοφόρησαν τα δύο μέρη του "Everything Not Saved Will Be Lost". Σε αυτά, το συγκρότημα δείχνει πως παραμένει φρέσκο κι επίκαιρο ηχητικά, κάτι που δικαιολογεί και την καλή φήμη που διατηρούν μέχρι σήμερα, σε αντίθεση με πολλούς άλλους συναδέλφους τους που, μπορεί να κέρδισαν τις εντυπώσεις την προηγούμενη δεκαετία, αλλά σήμερα έχουν ήδη ξεχαστεί. Ανάμεσα στα είκοσι τραγούδια που απαρτίζουν τους δύο δίσκους, θα βρούμε μερικές εξαιρετικές συνθέσεις.

The National - I Am Easy To Find

Οι National τα τελευταία χρόνια δεν μας έχουν προσφέρει κάτι πέραν του χαρακτηριστικού ήχου που οι οπαδοί τους ξέρουν και αγαπούν σε αυτούς. Αυτό βέβαια δεν μειώνει στο ελάχιστο το ότι αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του ευρύτερου εναλλακτικού ήχου. Το "I Am Easy To Find" μπορεί να μην είναι η κορυφαία δουλειά τους, όμως είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος που κάνει σαφές ότι οι Αμερικανοί παραμένουν άκρως δημιουργικοί. Στο όγδοο άλμπουμ τους, επέλεξαν να συνεργαστούν με σημαντικές τραγουδίστριες οι όποιες, με τη σειρά τους, έδωσαν μια άλλη διάσταση στον ήχο τους.

Vampire Weekend -Father Of The Bride

Έξι χρόνια μετά το "Modern Vampires Of The City", οι Νεοϋορκέζοι επέστρεψαν με το "Father Of The Bride". Το πρώτο άλμπουμ τους χωρίς τον Rostam Batmanglij στη βασική σύνθεση βρήκε το συγκρότημα ανανεωμένο και με κέφια. Ο τέταρτος δίσκος των Vampire Weekend ανακατεύει pop μελωδίες, αμερικάνικη folk και R&Β μέσα από ευφυείς ενορχηστρώσεις ενώ, παράλληλα, ο Ezra Koenig μέσα από τους στίχους του δείχνει να έχει ωριμάσει αρκετά σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί το θεώρησαν το καλύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος μέχρι σήμερα.

All the night, the sound remained
Οι δίσκοι που μας ταρακούνησαν περισσότερο

Angel Olsen - All Mirrors

Τέταρτος δίσκος για την 32-χρονη singer/songwriter, τέταρτη σερί φορά κυκλοφορεί ένα full-length που ξεχωρίζει με περισσή ευκολία, χάρη στο καλλιτεχνικό της όραμα και την συνοχή των συνθέσεών της. Στα μουσικά μονοπάτια όπου κινείται, σπάνια βρίσκουμε δίσκους που είναι φτιαγμένοι να ακούγονται στην ολότητά τους. Οι ορχηστρικές μελωδίες ακροβατούν μεταξύ συμφωνικής ορχήστρας και electro indie αισθητικής, ενώ η φαινομενική ομοιομορφία των κομματιών απλά σε κάνει να βυθίζεσαι περισσότερο στον κόσμο της.

Big Thief - U.F.O.F./Two Hands

Το 2019 τους ανήκει. Μέσα από δύο συγκινητικά αθώους και αφοπλιστικά ειλικρινείς δίσκους ("U.F.O.F.", "Two Hands"), έρχονται στο φως με τρόπο υπόκωφο στιγμές από την πολυτάραχη ζωή της Adrianne Lenker. Ο ακροατής συλλέγει ψήγματα των συναισθηματικά φορτισμένων ανασφαλειών για να πλησιάσει μια επιζητούμενη ψυχική ομόνοια, παρόμοια με εκείνη των δημιουργών των κομματιών. Είναι πραγματικά αδύνατο να κριθεί ο ένας εκ των δύο δίσκων ως αντικειμενικά ανώτερος του άλλου. Ας συμφωνήσουμε πως πρόκειται για δύο από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, hands down.

Deerhunter - Why Hasn't Everything Already Disappeared?

Το "Why Hasn't Everything Already Disappeared?" ηχογραφήθηκε σε συνθήκες απομόνωσης. Έτσι, εκλείπουν πια τα ηχητικά ξεσπάσματα, τα οποία έχουν πλέον αντικατασταθεί από χαλαρές, σχεδόν υπνωτικές, μελωδίες. Μελωδίες που στην πορεία απογειώνονται μέσα από δυναμικές ενορχηστρώσεις, οι οποίες ανοίγονται στον αποδέκτη ακρόαση με την ακρόαση. Η μοναχικότητα του Τέξας έρχεται και ντύνει τους δυστοπικούς στίχους του Cox, στον πιο προσβάσιμο δίσκο μιας σημαντικής πορείας στο χώρο.

Purple Mountains - Purple Mountains

Ο μουσικός και ποιητής David Berman επέστρεψε στη μουσική πέρσι, με την παραγωγή του "Universalists" των Yonatan Gat. Φέτος, με νέο όνομα ως Purple Mountains, έβγαλε τα πρώτα του νέα τραγούδια εδώ και μία δεκαετία. Η αρχοντική ζεστασιά της φωνής του σε μεταφέρει σε κλασικούς αμερικανικούς δίσκους άλλων δεκαετιών. Η κυνική στιχουργία του πονάει και ένα αίσθημα χριστουγεννιάτικης στενοχώριας... Ο Berman έφυγε από τη ζωή φέτος, λίγο πριν ξεκινήσει την περιοδεία για τον δίσκο, κάτι που μεγεθύνει τη σημασία του.

(Sandy) Alex G - House Of Sugar

Είναι εντυπωσιακό πόσα βήματα μπροστά έχει κάνει ο ήχος του (Sandy) Alex G - κατά κόσμον Alexander Giannascoli - όντας μουσικός που ξεκίνησε με αυτο-χρηματοδοτούμενες κυκλοφορίες αποκλειστικά μέσω Bandcamp. Με το "Rocket" γιγάντωσε το όνομά, φωτίζοντας έτσι και τις προηγούμενες δουλειές του, και τώρα πια με το "House Of Sugar" κυκλοφορεί τον μεγαλύτερο δίσκο του, ποιοτικά και εμπορικά. Folk ζεστασιά και indietronica πειραματισμοί, καλύπτουν ένα κενό από τον Elliott Smith μέχρι τους Bon Iver.

Blowing on the embers of a little fire
Indie Rock

Better Oblivion Community Center - Better Oblivion Community Center

Οι Conor Oberst και Phoebe Bridgers γνωρίστηκαν το 2016 και φέτος κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους ως Better Oblivion Community Center, με αποτέλεσμα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Κινείται κάπου εκεί, στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ folk και indie rock, όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επανάληψη όσων έχουν παρουσιάσει ως μονάδες στο παρελθόν. Οι πανέμορφες μελωδίες, οι έξυπνες ενορχηστρώσεις και, κυρίως, η εξαιρετική χημεία μεταξύ των δύο καλλιτεχνών δικαιολογούν πλήρως την αίσθηση που προκάλεσε ο δίσκος.

Elbow - Giants Of All Sizes

Κάθε κυκλοφορία των Elbow αποτελεί δικαίως ένα σημαντικό γεγονός στον χώρο της εναλλακτικής μουσικής, όπως έχει διαμορφωθεί την τελευταία 20ετία. Με αναφορές στο θάνατο, στην απώλεια, στο Brexit και στην κοινωνική αδικία, το άλμπουμ εντυπωσιάζει στιχουργικά, ως μια απολύτως τίμια και επίκαιρη κατάθεση, ενώ, μουσικά, οι Elbow είναι σε εξαιρετική φόρμα. Το "Giants Of All Sizes" είναι, πιθανώς, το καλύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το συγκρότημα την τρέχουσα δεκαετία.

Guided By Voices - Zeppelin Over China/ Warp And Woof/ Sweating The Plague

Μόνο και μόνο για την παραγωγικότητά τους, οι Guided By Voices θα άξιζαν μια εδώ. Μέσα στο 2019 κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους εκ των οποίων, μάλιστα, ο ένας ήταν διπλός. Και, μπορεί να μην ήταν όλοι ίδιας ποιότητας, όμως αδιαμφισβήτητα τα "Zeppelin Over China", "Warp And Woof" και "Sweating The Plague" αποτελούν μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της χρονιάς. Άλλοτε σε punk ρυθμούς, άλλοτε με πιο lo-fi διαθέσεις, 32 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους παραμένουν μία από τις σημαντικότερες και πιο ιδιαίτερες φωνές του είδους.

Steve Mason - About The Light

Η φωνή των The Beta Band κυκλοφόρησε φέτος τέταρτο solo άλμπουμ. Σε αυτό, η britpop νοσταλγική διάθεση μπλέκεται με τις folk ανησυχίες του καλλιτέχνη κι έχει ως αποτέλεσμα έναν απολύτως ισορροπημένο δίσκο που πιθανά αποτελεί τη σημαντικότερη, μέχρι σήμερα, κυκλοφορία του. Ο Steve Mason, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του, δείχνει πως δεν τρέφεται από το παρελθόν του αλλά παραμένει ανήσυχος ενώ, παράλληλα, συνθετικά δείχνει να ωριμάζει και να βελτιώνεται συνεχώς.

White Lies - Five

Μια δεκαετία μετά το ντεμπούτο που τους χάρισε άμεση κι ευρεία αναγνώριση, οι Βρετανοί επέστρεψαν φέτος με το πέμπτο άλμπουμ τους, με τίτλο "Five". Με μπόλικες '80s αναφορές και με μια ισορροπία μεταξύ πλήκτρων και ηλεκτρικής κιθάρας που έλειπε από τις τελευταίες του δουλειές, το συγκρότημα κυκλοφόρησε τον πιο πειραματικό του δίσκο μέχρι σήμερα κι απέδειξε πως ακόμη παραμένει μια σημαντική δύναμη στον χώρο της indie μουσικής.

Mouthing the lines, returning the air
Indie Pop

Cate Le Bon - Reward

Παρά την αποτυχία της αρκετά βαρετής συνεργασίας με τον Bradford Cox των Deerhunter στο "Myths 004", η χρονιά για την Cate Le Bon κλείνει με μία μεγάλη επιτυχία. Μεταφέρθηκε από το Los Angeles στο Lake District της Αγγλίας, ώστε να μείνει μόνη της σε μια αγροικία και να παίζει πιάνο τα βράδια. Η μοναξιά, η απουσία, τα υπαρξιακά ζητήματα τα οποία κλήθηκε να αντιμετωπίσει κάνοντας μια αναδρομή στα παιδικά της βιώματα στην ύπαιθρο της Ουαλίας, αποτυπώνονται στην αλλόκοτη, αλλά συνάμα ανάλαφρη μουσική του "Reward".

Cigarettes After Sex - Cry

Όσοι αγαπούν τις ακουστικές συγχορδίες, τα ψιθυριστά φωνητικά και τους πονεμένους στίχους θα βρουν στον δεύτερο δίσκο των Cigarettes After Sex ακριβώς αυτό που ψάχνουν. Δεν υπάρχει κανένα μουσικό ξέσπασμα ή σόλο κάποιου οργάνου, απλά ο δίσκος κυλάει γαλήνια, θυμίζοντας εποχές Mazzy Star. Μεγάλο ερωτηματικό αποτελεί η από εδώ και πέρα πορεία των Τεξανών, καθώς τείνουν να γίνουν αρκετά προβλέψιμοι.

Sharon Van Etten - Remind Me Tomorrow

Η Sharon Van Etten διανύει τα καλύτερα χρόνια της καριέρας της, τόσο μουσικά, όσο και υποκριτικά. Μέσα σε δύο χρόνια πρωταγωνίστησε στη σειρά του Netflix, "Τhe O.A.", συμμετείχε στο νέο "Twin Peaks" του μεγάλου David Lynch και κυκλοφόρησε έναν καταπληκτικό δίσκο, με το τραγούδι "Seventeen" να κλέβει τις εντυπώσεις. Όλα τα παραπάνω την έχουν καταστήσει μια περσόνα πολυδιάστατη, αναγνωρίσιμη και ιδιαίτερα ποιοτική σε ό,τι κι αν κάνει.

Tindersticks - No Treasure But Hope

Έξι ημέρες διήρκησε η ηχογράφηση του νέου άλμπουμ των Tindersticks. Μέσα σε αυτό το διάστημα κατάφεραν να εγκλωβίσουν κάθε γλυκιά νοσταλγία και άσχημο συναίσθημα, όμως ταυτόχρονα εξέφρασαν την ελπίδα για ομορφιά, που πάντα αναζητεί ο Stuart Staples. Κάθε όργανο φαίνεται να στέκει μόνο του, μέσα από μία παραγωγή η οποία διαφοροποιεί τα μέρη. Οι Βρετανοί συνεχίζουν να μην πρωτοτυπούν, αλλά μετά από τριάντα χρόνια καριέρας χτίζουν συνεχώς επάνω σε μια άκρως επιτυχημένη και προσωπική τους αισθητική.

Weyes Blood - Titanic Rising

H Natalie Mering στον τέταρτο δίσκο της συνεχίζει να κάνει καλά αυτό που ξέρει: να παίζει με τα δίπολα. Μέσα της παλεύουν οι Velvet Underground με την εκκλησιαστική μουσική, η μυστικιστική ατμόσφαιρα με την πλήρη αγνότητα, οι ‘60s hippie εποχές με το hipster του σήμερα. Όλες αυτές οι αντιθέσεις συνθέτουν ένα ευφυέστατο δημιούργημα, το οποίο καθιστά τη Mering μία από τις πλέον πλήρεις και συνεπείς καλλιτέχνιδες της indie μουσικής.

The bay is ne’er so speedy
Indie Folk

Andrew Bird - My Finest Work Yet

Δεν ξέρουμε αν είναι όντως his finest work yet, σίγουρα όμως είναι μια δουλειά στην οποία ο Andrew Bird παραδίδει μια πολύ μεστή και συμπυκνωμένη τραγουδοποιία. Οι μελωδίες είναι ώριμες και τα τραγούδια κρυστάλλινα, η folk είναι καλά τοποθετημένη εντός των σχεδόν indie rock αναζητήσεων και ο Bird φαντάζει ως ένας από τους σημαντικούς τραγουδοποιούς των καιρών μας. Η δε αναφορά στον "Θάνατο του Μαρά" του David στο εξώφυλλο, κοσμεί πολύ ταιριαστά ένα album με ευδιάκριτο κοινωνικό προβληματισμό.

Beirut - Gallipoli

«Kαμμένος» από το πολύ ραδιοφωνικό airplay και ιδιαιτέρως οικείος σε όλους, ο ήχος των Beirut δεν μπορεί πια να εκπλήξει, το ''Gallipoli'' όμως δεν ζητάει τον θαυμασμό αλλά τη συμφωνία σου. Ένα πολύ ώριμο άλμπουμ, όπου τα πνευστά έχουν πια «κάτσει» μαζί με τις υπόλοιπες ενορχηστρώσεις και οι ερμηνείες του Zach Condon ξέρουν πια καλά πού ανήκουν. Όχι ο καλύτερος αλλά πιθανόν ο πιο μεστός και συμπαγής δίσκος των Beirut, απαιτεί από τον ακροατή ελάχιστα ρίσκα και υπόσχεται δεδομένη ανταμοιβή.

Jessica Pratt - Quiet Signs

Η μουσική της Jessica Pratt δεν είναι η εύκολη, γλυκούλα και ασφαλής λύση. Είναι η χαμηλόφωνη σε ερμηνείες και σύνθετη σε συναισθήματα μουσική που δεν θα κουρνιάσει κοντά σου αλλά θα σε κρατήσει ξύπνιο/α, θα ανακατέψει τις αναμνήσεις και θα συντροφέψει τα διλήμματα σου. Η φωνή της Pratt σε γρατσουνάει θυμίζοντας παλιές ‘60s ηρωίδες και στο πιάνο χορεύουν ανατριχίλες. Το ''Quiet Signs'' είναι ένας θαυμάσιος δίσκος, ιδανικός για λυκόφωτα.

Lankum - The Livelong Day

Το κουαρτέτο των Lankum είναι το σχήμα που επαναπροσδιορίζει περισσότερο την παραδοσιακή ιρλανδική μουσική από την εποχή των The Pogues, χωρίς όμως ηλεκτρικές κιθάρες. Ο δικός τους τρόπος αφορά σπουδή πάνω στα ακουστικά drones, πλήρη αποδόμηση της παραδοσιακής φόρμας και ολική εστίαση στην ατμόσφαιρα. Ακόμα και τα πιο χορευτικά drinking songs μετατρέπονται σε έπη μελαγχολίας και το τρίτο τους άλμπουμ ''The Livelong Day'' είναι η δισκάρα που ο indie κόσμος δεν ήξερε πως χρειάζεται.

Richard Dawson - 2020

Τρανή απόδειξη ότι ακόμα και μια μουσική με σημαντικούς περιορισμούς, όπως η folk, μπορεί να ακουστεί πρωτόγνωρη όταν τραγουδιέται από καλλιτέχνες με προσωπικότητα. Περισσότερο ματζόρε και pop από το αριστουργηματικό ‘’Peasant’’ αλλά ακόμα με την ιδιαίτερη σφραγίδα του δημιουργού του, το ''2020'' εμπεριέχει μια αφηγηματική folk με χιούμορ κι επαρχιώτικη διάθεση, μαζί με γνήσιο κοινωνικό σχολιασμό και βαθύ ακαδημαϊσμό. Ένας συνδυασμός του οποίου ο Dawson δικαιούται την πατέντα.

Falling between us, the wingbeat of swans
Folk/Americana

Calexico and Iron & Wine - Years To Burn

Η συνεργασία ανάμεσα στους Calexico και τον Sam Beam είναι πραγματικά πρώτης γραμμής. Το ''Years To Burn'' είναι ένα album γνήσιας americana. Τα τραγούδια του δανείζονται folk, desert και country στοιχεία, με αγνό λυρισμό και αρκετά κινηματογραφική διάθεση. Με ήπιο πειραματισμό, προσεκτικές ενορχηστρώσεις και το βλέμμα στραμμένο στις ερήμους του νότου, το "Years To Burn" είναι η τέλεια ηχητική υπόκρουση ενός road trip που δεν έχει ακριβή προορισμό.

Michael Chapman - True North

Ο βετεράνος βρετανός κιθαρίστας έχει μισό αιώνα καριέρας πίσω του, όχι μόνο όμως δεν πτοείται αλλά κάνει τις κομματάρες του να ακούγονται σοφότερες από ποτέ. Μια τσακισμένη αλλά περήφανη φωνή και μια βραχνή ακουστική είναι τα μόνα συστατικά που χρειάζονται και το ταξίδι στην americana, τα blues και το βρετανικό singer/songwriting είναι χωρίς επιστροφή. Το ''True North'' είναι ένας αληθινός δίσκος κι ό,τι πιο κοντινό στο πνεύμα του σκοτεινού, ύστερου Johnny Cash.

Rhiannon Giddens with Francesco Turrisi - There Is No Other

Όσο κι αν το pitch της φωνάρας της δεν είναι τέλειο, η σύμπραξη της Rhiannon Giddens με τον ακορντεονίστα Francesco Turrisi είναι. Μια βαθιά folk ματιά στην αμερικάνικη και στη μεσογειακή παράδοση με ακορντεόν, μπάντζο και φωνή, το προτεινόμενο για Grammy ''There Is No Other'' είναι μια μαγική μουσική βόλτα ανά την υφήλιο γεμάτη γνώση και σεβασμό, αποφεύγοντας κάθε kitsch ethnic κακοτοπιά. Ισάξιας ποιότητας και το album της με τους Our Native Daughters.

The Gloaming - 3

Το θαύμα της ένωσης τεσσάρων κόσμων: το ιρλανδικό fiddle συναντά το σκανδιναβικό Hardanger και η gaelic φωνητική τεχνοτροπία το αμερικανικό soundtrack. Το αποτέλεσμα είναι η υπεράνω περιγραφής μαγεία των The Gloaming, το μόνο σχήμα παγκοσμίως που μετατρέπει την παραδοσιακή folk σε κάτι πραγματικά μοντέρνο, σε ένα παραμυθένιο ατμοσφαιρικό βασίλειο που κόβει την ανάσα με την ομορφιά του. Το ''3'' δεν είναι τίποτα λιγότερο από τέλειο.

Tinariwen - Amadjar

Τους είδαμε, τους ξαναείδαμε, γράψαμε γι αυτούς, το φαινόμενο Tinariwen όμως ακόμα γυαλίζει σαν διαμάντι μες στο χώμα. Το ''Amadjar'' τους βρίσκει να επανέρχονται σε φόρμα - μετά από μια σχετική κάμψη - και το γλέντι που στήνουν στην ανατολική Sahara ακούγεται πιο πολύχρωμο από κάθε άλλη φορά. Τα αιώνια, άχρονα blues συναντάνε τις αφρικάνικες πολυρυθμίες, η σκόνη μπλέκεται με τη μυρωδιά του τσαγιού και οι νότες χορεύουν σαν τις σπίθες της φωτιάς του καταυλισμού.

All in that important room
Οι νέοι καλλιτέχνες

Hatchie - Keepsake

Από τη μακρινή Αυστραλία, η Hatchie δημιουργεί dream pop που ακροβατεί ανάμεσα στην αισιοδοξία και τη βαθιά απόγνωση που γεννά η σύγχρονη ζωή. Αυτές οι αντιθέσεις είναι ξεκάθαρες και όμως δεν φαίνονται να σπάνε τη συνοχή του "Keepsake", τρανή απόδειξη μία καλογραμμένης και καλά ενορχηστρωμένης δουλειάς.

Nilufer Yanya - Miss Universe

Το ντεμπούτο της νεαρής Βρετανής είναι μία ωδή στους ήχους με τους οποίους μεγάλωσε και στην ισοπεδωτική εναλλαγή διαθέσεων της νιότης. Indie rock κιθάρες, trip-hop beats και ερμηνείες εμπνευσμένες από την παλαιάς κοπής soul, ένα άλμπουμ βγαλμένο από την ψυχή της δημιουργού του.

Penelope Isles - Until the Tide Creeps In

Από το παραθαλάσσιο Brighton με πολλή αγάπη, οι Penelope Isles κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους και φρόντισαν να μας φέρουν αρκετή από την καλοκαιρινή αίγλης της πόλης τους, ακόμα κι αν τα κομμάτια τους διαφέρουν ηχητικά μεταξύ τους. Άκουσμα χαρούμενο και ηλιόλουστο, για όσους θέλουν να ξαναθυμηθούν το καλοκαίρι που μας άφησε.

Vagabon - Vagabon

Η δεύτερη δουλειά της Laetitia Tamko είναι κι αυτή που την εδραιώνει στο μουσικό στερέωμα ως μία αυτοδίδακτη singer - songwriter που έχει πολλά να πει. Οι διακριτικές ηλεκτρονικές προσθήκες και η ξεχωριστή φωνή της τη βάζουν στην κορυφή της λίστας των καλλιτεχνών που θα μας απασχολήσουν ακόμα εντονότερα τη νέα δεκαετία.

Wallows - Nothing Happens

Οι Wallows είχαν δώσει τις πρώτες ενδείξεις με το περσινό EP τους, φέτος όμως αποδείχτηκε η χρονιά που ανδρώθηκαν μουσικά! Το "Nothing Happens" έχει χαρακτήρα και κυλά αβίαστα, θυμίζει κάτι από την indie των Vampire Weekend και την αφαιρετικότητα των Camera Obscura, όμως η παρέα από την πόλη των αγγέλων έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα για να μπορέσει να εδραιωθεί, κι ας είναι τα πρώτα δείγματα αισιόδοξα.

The sun sections
Τα εγχώρια

Evripidis And His Tragedies - Μια Τρίτη Στην Καντίνα

Concept album, από αυτά που δεν έχουμε συνηθίσει στην ελληνική μουσική. Η περιπλάνηση στους ήχους του παρελθόντος και η ανάμνηση των εμπειριών που τους έκαναν να παίζουν στο μυαλό μας σε επανάληψη. Ένα υπέροχο δείγμα γραφής με σεβασμό στις επιρροές του δημιουργού του και βλέψεις για τις επόμενες μουσικές που θα εμπνεύσουν.

Larry Gus - Subservient

Ένας «υποτακτικός» που στοιχειώνει. Μία περιπλάνηση στο μεσογειακό μουσικό τοπίο με ηλεκτρονικό υπόβαθρο που θίγει τα θέματα της καθημερινότητας, σε μία περίοδο προβληματισμού και μεγάλων αλλαγών. Ένα άλμπουμ στο οποίο θα ανατρέχεις συχνά, που σε μαγεύει με τις μελωδίες, τα θέματα του και την αφήγηση στα ελληνικά. Νομίζω πως στην παρούσα φάση εμείς δηλώνουμε υποταγή.

MAZOHA - Μπάσταρδο

Ο Τζίμης Πολιούδης είναι πολυπράγμων και γεμάτος έμπνευση. Το «Μπάσταρδο» είναι ένα εσωτερικό ταξίδι εξομολογήσεων και βαθιά ριζωμένων συναισθημάτων. Μικρές στιγμές, όπως το ξημέρωμα της Κυριακής αποτελούν αφορμή για ελεύθερο στοχασμό και μοίρασμα όλων όσων πονάνε. Δυνατό άκουσμα, όμως η επανάληψη, που μπορεί να γίνεται για έμφαση, μετά από λίγες φορές κουράζει.

Pelion Rivers - Pelion Rivers

Ελληνική folk σε lo-fi για σύνδεση με τη μητέρα φύση. Το πανέμορφο περιβάλλον του Πηλίου έδωσε το όνομα του στο πρότζεκτ του Άγγελου Αϊβάζη και αποτέλεσε αφορμή για μία κιθαριστική καταβύθιση σε όσα έχουν πραγματικά αξία, σε έναν κόσμο όπου όλα κινούνται με απίστευτους ρυθμούς. Οι λάτρεις του μινιμαλισμού σίγουρα θα το λατρέψουν και οι υπόλοιποι περίεργοι ακροατές θα βρουν έναν δίσκο για ενδοσκόπηση και αποφόρτιση.

The Boy - Παραδουλεύτρα

Το μοναδικό μουσικό είδος που έχει φτιάξει ο Αλεξανδρος Βούλγαρης δεν είναι εύκολα προσβάσιμο, αυτό είναι κοινώς αποδεκτό. Θέλει προσπάθεια και κόπο για να μπεις στο σύμπαν του, και με την «Παραδουλεύτρα» τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Ένα μανιφέστο όσων δεν φαίνονται επειδή ξεφεύγουν από το κοινώς αποδεκτό: ο ταλαντούχος δημιουργός πάντα έχει κάτι σημαντικό να πει.

The black balloon floats
Out of rock

Billie Eilish - When We All Fall Asleep, Where Do We Go?

Τί να πούμε για το φαινόμενο του 2019. Η αυθάδικη pop της Billie Eilish αγαπήθηκε και μισήθηκε, σίγουρα πάντως άλλαξε τα δεδομένα στο pop στερέωμα. Το bad attitude, η σκοτείνια της μουσικής, η δύναμη των στίχων σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας της (είναι μόλις 18, γεννήθηκε το 2001!) την αναγάγουν όχι απλά σε next big thing, αλλά σε μία ήδη φτασμένη pop περσόνα.

Flying Lotus - Flamagra

Ο Steven Ellison (γνωστός ως Flying Lotus) διευρύνει πολύ τις μουσικές του επιλογές και προσπαθεί να προσθέσει ακομα περισσότερα όπλα στη φαρέτρα του. Το "Flamagra" είναι το πιο προσεγμένο και εμπορικό άλμπουμ του μέχρι στιγμής. Ποιοτικό, με ευθύτητα στον στίχο και στη φόρμα, που διατηρείται καινοτόμα παρά την εμπορική επιτυχία που σημείωσε ο καλιτέχνης τα προηγούμενα χρόνια.

James Blake - Assume Form

Η μετακόμιση του James Blake προς το ηλιόλουστο Los Angeles και η μάχη του με την κατάθλιψη αποτυπώθηκαν και στη δουλειά του, η οποία φαίνεται να διαφέρει από τις προηγούμενες. Πλέον είναι πιο αισιόδοξος, πιο αποφασισμένος, βάζει πιο εύθυμες νότες και πιο pop στοιχεία στο "Assume Form". Είναι ένας Blake ολίγον τι αλλιώτικος, όχι τόσο μουντός και ασαφής, κι αυτό μας αρέσει!

Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell!

Μιας και μιλάμε για pop, δεν μπορεί να μη γίνει αναφορά στη Lana Del Rey, η οποία είχε επίσης εισαγάγει μία νέα έκφανση του retro boho στυλ της στην pop κουλτούρα προ δεκαετίας. Πλέον κυκλοφόρησε το λιγότερο ποζάτο άλμπουμ της, όπου εξερευνά τα χίλια πρόσωπα της, αλλά και της ίδιας της Αμερικής. Δεν ασπαζόμαστε τους ύμνους που έχουν γραφτεί για την πιο πρόσφατη δουλειά της Lana αλλά παρατηρούμε με χαρά τη στιχουργική της βελτίωση.

The Comet Is Coming - Trust In The Lifeforce Of The Deep Mystery

Καταιγιστικός δίσκος που είναι δύσκολο να περιγραφεί. Ένα σφυροκόπημα jazz, ψυχεδέλειας και deep house φτιάχνουν μία εξωκοσμική εικόνα γεμάτη χρώματα και οράματα, η οποία, σε συνδυασμό με τη μυστηριώδη εμφάνιση τους, μπορεί να φτιάξει έναν ψαρωτικό μύθο. Τα παιδιά του Sun Ra είναι εδώ, έχουν ήδη προταθεί για ένα βραβείο Mercury και ξυπνάνε τις αισθήσεις για κάποιου είδους παράξενη, πνευματική, ζωροαστρική ένωση.

The black balloon floats
Ζωντανές εμφανίσεις

Benjamin Clementine @ Τεχνόπολις, 25/05/19

Ο Clementine έβγαζε τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται για κάτι που κάνει, αλλά για κάτι που είναι. Παράλλασσε τα κομμάτια του με περισσή ευκολία, σαν να τα παίζει στο σαλόνι του σπιτιού του. Την ίδια στιγμή, όλος ο κόσμος από κάτω τον κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια, συνεπαρμένος. Όλα αυτά χωρίς να κρυφτεί πίσω από πέπλα κλασικής μουσικής, θολούρα jazz εντυπωσιασμών ή ευκολία soul μονοπατιών.

Courtney Barnett @ Fuzz Club, 16/05/19

Τόση ένταση, τόση φασαρία, τόσοι στίχοι ειρωνικοί, υβριστικοί, χιουμοριστικοί, με τους οποίους ταυτιστήκαμε στο έπακρο. Ταυτόχρονα η απόλυτη απλότητα της εμφάνισης και της ενορχήστρωσης μας υπενθύμισε ότι ένα γρατζούνισμα κιθάρας και λίγο νεανικό πάθος, φτάνουν για να γραφτούν κομματάρες.

Deerhunter @ Fuzz Club, 21/11/19

Εκτελεστικά, όλοι οι μουσικοί ήταν αψεγάδιαστοι, με τα τελευταία δύο κομμάτια να χαρίζουν μία αίσθηση κάθαρσης. Ωραίο κλίμα, ατόφια ποιοτική indie που πλέον δύσκολα βρίσκεις, ένας Brandford Cox αιθέριος, σα να έχει βγει από παραμύθι: κάτι ανάμεσα σε slenderman και βρικόλακας με φωνητικές χορδές Σειρήνας.

Florence + The Machine @ Κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο Γαλατσίου/Ηρώδειο, Σεπτέμβριος 2019

Οι Florence + The Machine απέδειξαν ότι όχι τρία… αλλά δεκατριά sold out μπορούσαν να καταφέρουν στη χώρα μας. Όλη η "Florence-mania" που παρατηρήθηκε κατά το κλείσιμο των εισιτηρίων ήταν δικαιολογημένη, καθώς κανένας δεν ήθελε να λείπει από αυτήν τη γιορτή. Εμφανίσεις τέλεια προσεγμένες ως προς την ενορχήστρωση, την άρτια εκτέλεση των κομματιών, τον καθαρό ήχο και φυσικά την παραμυθένια παρουσία της Florence επάνω στη σκηνή.

Tindersticks @ Ηρώδειο, 13/07/19

Μια μεστή εμφάνιση, που έληξε ένα τέταρτο πριν τις 23:00, αφήνοντας έντονη την επίγευση ενός στιβαρού όσο και σκοτεινού νεορομαντισμού. Αποκορύφωμα, το πιάνο του "Something For The Beauty" που συνδιαλέγεται απευθείας με τον Σατί, σε ένα εξαίρετο νέο δείγμα του ειδυλλιακού είδους που οι Tindersticks πρεσβεύουν, της chamber pop.

  • SHARE
  • TWEET