Ανασκόπηση 2018: Indie

Μέτρια χρονιά για την ανεξάρτητη μουσική: η ανεπάρκεια των μεγάλων ονομάτων δίνει χώρο για ζυμώσεις στη νέα γενιά

Από την Βάσω Καραντζάβελου, 15/01/2019 @ 12:10

Το ανθρώπινο είδος διακατέχεται από μία ροπή προς τη νοσταλγία, την οποία φροντίζει να κληρονομεί και στα παιδιά του, και στα παιδιά των παιδιών του και πάει λέγοντας. Είναι αυτό που η «λαϊκή σοφία» λέει «κάθε πέρυσι και καλύτερα». Προσωπικά σιχαίνομαι τις παροιμίες όταν χρησιμοποιούνται αυταπόδεικτα, ειδικά στο δημόσιο λόγο. Με αφορμή όμως τη φετινή ανασκόπηση, οφείλω να ομολογήσω πως είχαμε μία σχετικά φτωχή χρονιά από άποψη ποιοτικής μουσικής παραγωγής.

Οι γνωστοί indie stars δεν είχαν το γκελ που περιμέναμε (και περίμεναν), τα μουσικά είδη ανακατεύτηκαν όλο και περισσότερο, κάνοντας το διαχωρισμό ακόμα πιο δύσκολο και η διαδικασία εντοπισμού αυτού που κάνει τη διαφορά σε ένα ίντερνετ που ξεχειλίζει πληροφορία (και διαφήμιση) γίνεται απαιτητική διαδικασία.

Παρ’ όλα αυτά, η προαναφερθείσα ανάμειξη μόνο καλό μπορεί να κάνει- δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα άλμπουμ που ξεχώρισαν είναι κάπως «μπάσταρδα». Με αυτή τη διαπίστωση κάνουμε μία σύντομη ανασκόπηση του Indie 2018, ελπίζοντας ότι ο νέος χρόνος θα φέρει μαζί του ακόμα περισσότερη καλή μουσική.

And as we gaze skyward, ain’t it dark early?

Πέντε μεγάλα ονόματα

Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel + Casino

Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Να τη κι άλλη παροιμία! Ο πλέον αναμενόμενος δίσκος της χρονιάς ήταν και πολυσυζητημένος. Σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από την ταμπέλα του "AM", οι Arctic Monkeys τόλμησαν να προχωρήσουν αρκετά βήματα παραπέρα. Όμως μοιάζουν να πέφτουν στα χέρια του Alex Turner, που τους ντύνει με τα κοστούμια των Last Shadow Puppets και τους οδηγεί σε sci-fi-lounge-soul μονοπάτια. Μετά τις πρώτες ακροάσεις το σοκ καταλάγιασε και η πληροφορία πέρασε από μεγαλύτερη επεξεργασία. Το συμπέρασμα; Οι αρνητικές σκέψεις μετριάζονται, όμως το "Tranquility Base Hotel + Casino" δε πετυχαίνει τους αρχικούς του στόχους. Οι ακροατές ούτε μαγεύονται, ούτε απορροφούνται και ο Turner μοιάζει πιο εγωκεντρικός από ποτέ. Όχι και τόσο καλή ψαριά.

MGMT - Little Dark Age

Η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς! Οι MGMT ποτέ δεν ήταν pop, ούτε τότε ούτε και τώρα. Τι κι αν έβγαλαν mega-hits, από το βάθος πάντα ανέβλυζε νέο-ψυχεδέλεια και διάθεση για πειραματισμό. Το "Little Dark Age" είναι τόσο pop όσο χρειάζεται κι άλλο τόσο παιχνιδιάρικο. Η ισορροπία που βρήκε το ντουέτο από το Connecticut είναι ιδανική και πλέον μπορούν να καυχώνται για την επιστροφή της χρονιάς, ενώ εμείς απολαμβάνουμε βαριά synth, μαντολίνο και μπαλάντες να μπλέκονται σε έναν εξαίσιο αχταρμά. Πάντα τέτοια.

Franz Ferdinand - Always Ascending

Και ξανά προς τη δόξα τραβούν οι Franz Ferdinand, κάνοντας τον ήχο τους ακόμα πιο χορευτικό. Δίσκοι σα το ντεμπούτο τους μπορεί να μη βγαίνουν σήμερα, αυτό το γεγονός, όμως, καθόλου δε πτόησε το Kapranos και την παρέα του από το να κυκλοφορήσουν το "Always Ascending". Ανάλαφρο και γεμάτο ενέργεια, το πιο πρόσφατο πόνημα των Franz Ferdinand μας έκανε να κουνηθούμε κι αυτό ήταν αρκετό.

Florence And The Machine - High As Hope

Η μεγάλη κυρία της σύγχρονης indie έχει βάλει τον πήχη πολύ ψηλά. Το "High As Hope" δεν καταφέρνει να φτάσει τις προσδοκίες μας, αφού ακολουθεί κατά πόδας την πεπατημένη. Παιχνίδι εκ του ασφαλούς με ορισμένες καλές στιγμές που όμως δε ξεχωρίζουν, αν τις δούμε συγκριτικά με τις κυκλοφορίες των παλαιότερων ετών. Παραμένει, όμως, μία τίμια δουλειά που μας συντρόφευσε αρκετά μέσα στο χρόνο που πέρασε και, φυσικά, οι αγαπημένοι Florence And The Machine συνεχίζουν να είναι ένα τεράστιο συναυλιακό απωθημένο.

Father John Misty - God's Favorite Customer

Οι περσινοί φόβοι περί μαϊντανισμού δεν ήταν και τόσο παράλογοι. Ο Father John Misty συνεχίζει να μη βάζει γλώσσα μέσα και βγάζει υλικό αβέρτα. Το "God's Favorite Customer" είναι πιο λιτό και προσιτό, καθώς επιλέγει να αφήσει πίσω του την κριτική και το κυνικό χιούμορ προκειμένου να αναδείξει την ευαισθησία του δημιουργού του. Το low-tempo κλίμα στρέφει την προσοχή στις ερμηνευτικές ικανότητες Josh Tillman και οι στίχοι υπενθυμίζουν ότι μπορεί να γράψει και κομμάτια όπου δεν ειρωνεύεται. Φιλόδοξο μέσα στην απλότητα του, χωρίς, όμως, να μας κερδίζει.

Movin' and groovin' and I ain't ever losin' the pace

Τα πέντε άλμπουμ που ξεχώρισαν

Ezra Furman - Transangelic Exodus

Η παράνομη ιστορία αγάπης που εξελίχθηκε σε ένα rock ‘n’ roll road album δικαίως απασχόλησε τη μεγαλύτερη μερίδα του indie τύπου. Από τη μία έχουμε το έξυπνο storytelling και την ευφάνταστη αναλογία με τους αγγέλους κι από την άλλη ένα από τα καλύτερα μουσικά σύνολα που ακούσαμε τη χρονιά που μόλις πέρασε. Ο Ezra Furman δεν είναι ένας ακόμη μουσικός και το "Transangelic Exodus" δεν είναι ακόμη ένα δισκάκι της σειράς. Κινηματογραφικό, queer, ποιητικό και εκκεντρικά ωμό, έλαμψε μέσα στο 2018 όσο λίγες κυκλοφορίες.

Parquet Courts - Wide Awake

H φασαρία δεν ήταν ποτέ ξανά τόσο διασκεδαστική. Οι Parquet Courts είναι πολύ θυμωμένοι με τις μεγαλουπόλεις, τη καθημερινή σαπίλα και την Αμερική του Trump και διοχετεύουν αυτό το νεύρο και την απογοήτευση στην πιο πολυποίκιλη δουλειά τους. Στο "Wide Awake" χορεύουν ενώ παράλληλα βρίζουν τα κακώς κείμενα, πάντα με την παραδοξότητα που τους διακρίνει.

Anna Calvi - Hunter

Αν ο David Bowie και η PJ Harvey αποφάσιζαν να τεκνοποιήσουν, η Anna Calvi θα ήταν το αποτέλεσμα αυτής της «σύμπραξης». Το "Hunter" είναι άγριο και σεξουαλικό, οργισμένο και κατευναστικό, ένας δίσκος που θα μπορούσε να θεωρηθεί handbook του pop φεμινισμού. Η Calvi προσπαθεί να γίνει η νέα θεάς Άρτεμις και βάζει το στόχαστρο την κεκαλυμμένη πατριαρχία.

Hop Along - Bark Your Head Off, Dog

Παραβλέποντας το υπερβολικό στιλιζάρισμα στην παραγωγή, οι Hop Along κατάφεραν να δώσουν ένα δεύτερο σερί πολύ καλό άλμπουμ, αυτή τη φορά αφήνοντας πίσω τους την κατήφεια και το θόρυβο. Το "Bark Your Head Off, Dog" ξεχωρίζει για το στιχουργικό κομμάτι και την ανάμειξη folk και punk rock στοιχείων από όλη την πορεία του συγκροτήματος. Άκρως μεστό και ικανοποιητικό άκουσμα.

Beach House - 7

Οι Beach House έχουν μία σειρά εξαιρετικών δίσκων και συνεχίζουν να φτιάχνουν ονειρική μουσική. Το "7" ανεβάζει το επίπεδο ακόμα υψηλότερα και γίνεται όλο και πιο αφαιρετικό όσο περνούν τα λεπτά. Ήχοι εξωκοσμικοί και μαγεμένοι ικανοί να σε συναρπάσουν και να σε οδηγήσουν σε σημεία υπερβατικά.

My ego sang me lullabies and my conscience sang the blues

Πέντε indie rock κυκλοφορίες

Mitski - Be The Cowboy

Η Mitski συνεχίζει και ψαχουλεύει τις συναισθηματικές ρωγμές της και αυτό που προκύπτει είναι και πάλι συγκλονιστικό. Ιστορίες για τη μοναξιά και τη χαοτική ζωή, που αντιπροσωπεύουν μία ολόκληρη γενιά, χρησιμοποιούν ως όχημα την κρυστάλλινη φωνή της και ένα κράμα από επιθετική rock, σπαραξικάρδιες μπαλάντες και dream pop. Συναισθηματικό αλλά καθόλου μίζερο, το "Be The Cowboy" μας συγκίνησε.

Low - Double Negative

Συνθέσεις μπολιασμένες με θόρυβο, νοσταλγία και ό,τι πιο ηλεκτρονικό έχουμε ακούσει, μέχρι στιγμής, από τους Low. Καθώς απομακρύνονται από τις προηγούμενες δουλειές τους, ανακαλύπτουν νέα και πιο περίπλοκα μουσικά φάσματα και τα περιπλέκουν με μεγάλη μαεστρία. Το "Double Negative" πιθανόν να είναι ό,τι πιο ιδιαίτερο έχουν δώσει καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας τους.

Jeff Rosenstock - POST-

Ο Jeff Rosenstock προϋπάντησε το 2018 με ένα δίσκο λάβρο και δηκτικό απέναντι στην σύγχρονη κουλτούρα των ΗΠΑ. Η μετά-Τραμπ Αμερική βιώνει κλυδωνισμούς που δεν είχε καν φανταστεί στις μέρες των παχών αγελάδων και το "POST-" είναι ένα ημερολόγιο καταγγελιών και οργής που δε διστάζει να τα βάλει με την πολιτική σκηνή κι αμέσως μετά με τις ελίτ του Hollywood. Μία σαρωτική κυκλοφορία που δεν πρόκειται να ξεχαστεί γρήγορα.

Vaccines - Combat Sports

Indie rock με pop στοιχεία, κολλητικά riff και -επιτέλους- πλάκα! Οι Vaccines δε πήραν τον εαυτό τους ποτέ στα σοβαρά και συνεχίζουν να διατηρούν περήφανα την ταυτότητα τους. Το "Combat Sports" δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, δήθεν, κι αυτή η αυθεντικότητα του το καθιστά τουλάχιστον απολαυστικό.

Wild Pink - Yolk In The Fur

Το "Yolk In The Fur" των Wild Pink ξεχώρισε μέσα στο 2018 για τη ζέστη που απέπνεε και την ειλικρίνεια του. Ένας δίσκος που ήρθε από το πουθενά για να κολλήσει στα αυτιά μας. Δωρικός και εμπνευσμένος- επιτέλους λίγη indie που δεν τη βαριέσαι στο πρώτο τέταρτο της ώρας!

Σαν να λείπει κάτι: Γεμάτο θυμό, τσαμπουκά και κιθάρες, το "Tell Me How You Really Feel" της Courtney Barnett περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία για τα οποία την αγαπήσαμε. Ξεκάθαρη pop στροφή για τους 1975, με τα synth να παίρνουν φωτιά στο "A Brief Inquiry into Online Relationships".

Trapped inside of my orchid mind

H pop δεν ήταν ποτέ ξανά τόσο απενοχοποιημένη

Superorganism - Superorganism

Οι Superorganism έχουν τον χώρο, το χρόνο και το απαιτούμενο bounce στο κοινό για να μας δώσουν ακόμα καλύτερες στιγμές. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους είναι ένα φιλόδοξο κράμα διαφόρων, πιο περιθωριοποιημένων, τάσεων της λεγόμενης pop με κάποια προσπάθεια κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού. Προσπάθεια με πολλές προοπτικές και ακόμα περισσότερες υποσχέσεις για το μέλλον.

Let's Eat Grandma - I'm All Ears

Το λαμπρότερο παράδειγμα synth pop για το 2018 έρχεται από δύο Αγγλίδες που αποτελούν τις Let's Eat Grandma. Αν βαρέθηκες να βλέπεις τζόβενα να το παίζουν κατατρεγμένοι millenials, άκουσε δύο 19χρονες να εκθέτουν τους φόβους τους και την αγωνία της επικείμενης ενηλικίωσης (ποιος ενηλικιώνεται, πράγματι, στα 18;), ενώ παράλληλα παίζουν την πιο φρέσκια και πολυεπίπεδη pop. "I'm All Ears".

Sunflower Bean - Twentytwo In Blue

Η συνέχεια του "Human Ceremony" είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και vintage. Το "Twentytwo In Blue" μοιάζει να έχει έρθει απευθείας από τα '70s και η αισθητική της εποχής διαχέεται παντού. Ψυχεδελικοί, με μία απαιτούμενη glam υπερβολή, οι Sunflower Bean επέστρεψαν για να μας πείσουν ότι έχουν κάτι που λείπει από την indie σκηνή. Το κατά πόσο εμείς συμφωνούμε είναι μία άλλη ιστορία.

Unknown Mortal Orchestra - Sex & Food

Η φετινή κυκλοφορία των Unknown Mortal Orchestra ήταν η μεγάλη έκπληξη της χρονιάς. Πιο lo-fi απ' όσο έχουμε συνηθίσει και με πληθώρα ήχων, που κυμαίνονται από rock 'n' roll μέχρι R'n'B, το "Sex & Food" δε μπορεί να ξεφύγει από τη μοναδική δεξιότητα του Ruban Nielson να συνθέτει lounge μουσικές, κι αυτό δεν είναι τόσο κακό. Αν, πάλι, θελήσεις κάτι πιο «περίεργο», δοκίμασε το "IC-01 Hanoi", στο οποίο κυριαρχούν krautrock και jazz.

Lykke Li - So Sad, So Sexy

Η Lykke Li σκαλίζει την R'n'B και φεύγει από το ambient κομμάτι, φτάνοντας ακόμα και στο κατώφλι της hip hop. Το "So Sad, So Sexy" είναι ένα σκοτεινό άλμπουμ και δε προσπαθεί να κρύψει το φλερτ με την αμερικανική μουσική. Με αυτήν τη δουλειά, η Σουηδή διατηρείται στην ελίτ των dark pop queens και βρίσκει θέση στα charts που τρελαίνονται για ελαφριά μελαγχολία. Ακούγεται άνετα, χωρίς την ανάγκη περισσότερης εμβάθυνσης.

When you're drunk near a sunset, look straight in her eyes

Acoustic ή folk; Σημειώσατε άσσο

Anthony Green - Would You Still Be In Love

Δύσκολο να κατηγοριοποιήσεις τον Anthony Green, ωστόσο η πιο πρόσφατη δουλειά του τείνει προς την ακουστική και μελαγχολική πλευρά της indie folk. Το "Would You Still Be In Love" είναι προσωπικό, γοητευτικό και σπαρακτικό και προκαλεί απίστευτη συγκίνηση.

Belle And Sebastian - How To Solve Our Human Problems

Οι Belle And Sebastian κυκλοφόρησαν 3 mini άλμπουμ γεμάτα συμβουλές για μία χαρούμενη ζωή. Ό,τι κυκλοφορούν οι Σκωτσέζοι σίγουρα αξίζει την προσοχή μας, αλλά η συγκεκριμένη μίνι-τριλογία "How To Solve Our Human Problems" μας γεμίζει φως και αισιοδοξία, σε μία εποχή που τη χρειαζόμαστε όσο τίποτα άλλο.

Haley Heynderickx - I Need to Start A Garden

Η Haley Heynderickx είναι το καλύτερο παράδειγμα μοντέρνας country-folk μουσικής. Η νεαρή μουσικός ανακαλύπτει την πνευματικότητα και το "I Need to Start A Garden" είναι ένα φρέσκο μουσικό ταξίδι ενδοσκόπησης και ανακάλυψης.

Vance Joy - Nation Of Two

Οι προθέσεις του Vance Joy δεν υλοποιήθηκαν εξαιτίας της φιλοδοξίας του για τη δημιουργία folk απαράμιλλης καλλιτεχνικής αισθητικής. Το "Nation Of Two" αξίζει το χρόνο σου με σκοπό την εύρεση μεμονωμένων κομματιών, αλλά σαν σύνολο μη περιμένεις να σε κερδίσει.

First Aid Kit - Ruins

Οι First Aid Kit δεν απογοητεύουν, ούτε ενθουσιάζουν, δίνοντας το πρώτο τους χλιαρό άλμπουμ. Όμορφα τα εγκώμια περί εκλεπτυσμένων και αιθέριων μελωδιών του "Ruins", ακόμα πιο λεπτή και η γραμμή που τις διαχωρίζει από τη νύστα.

Stopped my searching when the nights grew cold

Οι νέοι είναι πολύ ωραίοι

Sophie Allison - Clean

Το ντεμπούτο της 20χρονης Sophie Allison (Soccer Mommy) από το Τεννεσσί είναι βουτηγμένο στην κιθαριστική pop rock και τις μετεφηβικές ανησυχίες. Ανάλαφρο και ηλιόλουστο, το "Clean" αποτελεί ένα ικανοποιητικό πρώτο βήμα.

Nick Rattigan - A Different Age

O Nick Rattigan δεν είναι πρωτάρης στη μουσική, αυτή όμως είναι η πρώτη του κυκλοφορία ως Current Joys. Το "A Different Age" είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, γεμάτο ένταση, θόρυβο, συνοχή και μία διάχυτη διάθεση αυτοκριτικής.

Mint Field - Pasar De Las Luces

Οι Mint Field είναι ένα shoegaze ντουέτο από την Τιχουάνα που, αν και παίζουν εδώ και χρόνια μουσική, μόλις πέρυσι έβγαλαν το ντεμπούτο τους. Το "Pasar De Las Luces" έχει πλούσια ενορχήστρωση, ambient αισθητική και μία ελαφριά δόση ερασιτεχνισμού, που μόνο κακό δεν κάνει.

Boygenious - Boygenious

Οι Julien Baker, Lucy Dacus και Phoebe Bridgers ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα indie supergroup που συζητήθηκε πολύ, υπό το όνομα Boygenious. Ο ομώνυμος δίσκος (υπέρ) εκτιμήθηκε από τον αμερικανικό indie τύπο, στο όνομα των δικαιωμάτων των γυναικών, που τώρα φαίνεται να ανακαλύπτει, χωρίς όμως να παρουσιάζει ιδιαίτερες αρετές.

Whale Bones - Island Fire

Οι Whale Bones μας συστήνονται με το "Island Fire", ένα άκουσμα κομμένο και ραμμένο για όποιον μεγάλωσε με emocore και «κάτι τέτοια περίεργα των νέων». Πλέον διευρύνουν τον ήχο τους, βάζουν και επιρροές από post-punk και πιο ήπια pop στοιχεία, γεγονός που τους αναγάγει σε ένα συγκρότημα του οποίου το μέλλον αναμένεται με ενδιαφέρον.

Thriving deep below the tide

Η εγχώρια μουσική πάει από το καλό στο καλύτερο

Steams - Wild Ferment

Οι Steams στο "Wild Ferment" κάνουν ξεκάθαρο το καλλιτεχνικό τους όραμα, το οποίο είναι κι αυτό που τους ξεχώρισε τη χρονιά που πέρασε. Αναμειγνύοντας folk και ethnic στοιχεία με το νεοψυχεδελικό τους ήχο, αιχμαλωτίζουν το ελληνικό ηχητικό ταπεραμέντο σε λίγα λεπτά. Η καλύτερη μουσική αποτύπωση του πολιτισμικού κράματος της δυτικής Ανατολής που μας γέννησε και μας ανέθρεψε.

Fog Ensemble - Throbs

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Fog Ensemble παίζουν post-rock. Ή και όχι. Η συζήτηση περί ταμπελών περνά σε δεύτερη μοίρα, μιας κι η πρώτη και μεγαλύτερη προτεραιότητα τους στο "Throbs" ήταν να δημιουργήσουν έναν δίσκο πλούσιο σε εικόνες και συναισθήματα. Και τα κατάφεραν.

Post Lovers - Post Lovers

Στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Post Lovers μπορούμε να εντοπίσουμε στοιχεία από τους Pixies μέχρι και τους Neutral Milk Hotel. Ο πιο «στερεοτυπικά» indie δίσκος για το 2018 ήρθε λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου, κέρδισε τις εντυπώσεις και φανερώνει ένα συγκρότημα που θα μας απασχολεί για καιρό.

Nalyssa Green - Μπλουμ

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της Nalyssa Green σηματοδοτεί την καλλιτεχνική της άνοιξη. Στο "Μπλουμ" δεν κάνει κάτι επιτηδευμένο και ψεύτικο- απεναντίας, προτιμά να παραμείνει αυθεντική και δίκαια αναδεικνύεται σε μία από τις πιο ξεχωριστές ελληνίδες δημιουργούς της γενιάς της.

Moonshine Effect - Our Eyes Should Meet

Οι στίχοι είναι προσεγμένοι, ενώ η νοσταλγική διάθεση δε στέκεται ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου εμπόδιο σε αυτό που μας προσφέρουν οι Moonshine Effect. Το "Our Eyes Should Meet" είναι ταξιδιάρικο με μελωδικό, χωρίς να μπαίνει σε αυστηρές ταμπέλες. Ένα άκουσμα καλοστημένο που ακούγεται εύκολα.

Σαν κάτι να λείπει: Πολύ καλό και το αιθέριο "The Light" των Tango With Lions.

Live

Πέντε συναυλιακές στιγμές που θα θυμόμαστε