Ανασκόπηση 2018: Doom/Stoner/Sludge/Heavy Rock

Brant Bjork

Μπορεί να μην συνάρπασε, σίγουρα όμως δεν απογοήτευσε. Το "Mankind Woman" είναι (και) μια ωδή στο προφανές του τίτλου, ένας δίσκος αντάξιος της ιστορίας και του ταλέντου του δημιουργού του. Με πολιτικά τραγούδια που δεν φωνάζουν στο πρόσωπό σου την αλήθεια, αλλά δίνουν το μήνυμά τους μέσα από μελωδίες ψυχεδέλειας και fuzzy ιστορίες.

Monster Magnet

Όταν ο Dave Wyndorf περνάει μια δεύτερη -ίσως και τρίτη εφηβεία- τότε πολύς κόσμος είναι ευτυχισμένος. Το "Mindfucker" δεν είναι απλώς ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος. Είναι ένας ωραίος δίσκος και η ποιότητά του εγείρει εκ νέου απαιτήσεις από τους αγαπημένους μας αλήτες, σαν τον παλιό καλό καιρό.

Clutch

Δισκάρα δεν έβγαλαν, συνέθεσαν όμως μερικές τραγουδάρες. Το "Book Of Bad Decisions" μόνο τέτοιες δεν έχει μέσα. Ίσως λίγο υπερβολικά φιλόδοξο λόγω της διάρκειάς του, δεν αφαιρεί όμως ούτε στο ελάχιστο σπιθαμή από τη δυναμική των Clutch. Μια δυναμική, που θα αποτυπωθεί εκ νέου μπροστά μας τον Ιούνιο, ελπίζοντας να ακούσουμε κι αυτό.    

Sleep

Όνομα και πράμα. Το "The Sciences" έπιασε άπαντες στον ύπνο, όχι για την ποιότητά του, αλλά για την κυκλοφορία του. Κανείς δεν περίμενε να βγάλει δίσκο το τρίο της καρδιάς μας δεκαπέντε χρόνια μετά το "Dopesmoker". Πως ήταν; Όπως και τότε, ίσως και καλύτερα. Η παραγωγή, η τεχνολογία και η εξέλιξη της μπάντας, μας έδωσαν ένα εκπληκτικό άλμπουμ που τιμά τους πρωτεργάτες και μορφώνει τους συνοδοιπόρους. Τουλάχιστον απολαυστικό.

Fu Manchu

Εντυπωσιακή η επιστροφή των γερόλυκων με το "Clone Of The Universe" που μας παρουσίασαν φέτος. Οι Καλιφορνέζοι δείχνουν ότι έχουν όχι μόνο την όρεξη να πειραματιστούν, αλλά και την ενέργεια να γκρεμίσουν οτιδήποτε σταθεί εμπόδιο στο πέρασμά τους. Το μόνο που ευχόμαστε είναι κάποτε να επιστρέψουν στη χώρα μας γιατί ούτε οι ίδιοι θυμούνται πλέον πόσα χρόνια έχουν περάσει.

Check also: Πέραν του ότι είναι οι πρωτεργάτες της desert rock σκηνής, είναι ο ορισμός της underground μπάντας. Της μπάντας εκείνης που έχει επηρεάσει ένα σκασμό καλλιτέχνες και που βάζει τη δημιουργία σε πρώτο πλάνο. Οι Yawning Man ίσως λάβουν με το "The Revolt Against Tired Noises" την αναγνώριση εκείνη που άργησε κοντά τριάντα χρόνια. Υπάρχει μια ακροβασία εδώ. Μια λεπτή γραμμή μεταξύ desert και post rock. Και είναι πανέμορφη.

Yob

Είναι σίγουρα στους δίσκους της χρονιάς. Το "Our Raw Heart" είναι ένα εξαιρετικό μίγμα doom, ψυχεδέλειας, σκόνης και ατμοσφαιρικού sludge. Είναι εντυπωσιακό και γεμάτο. Η επιστροφή της μπάντας στη δισκογραφία και του Mike στη ζωή τελικά μας χάρισε ένα αριστούργημα. Ευτυχώς έβγαλε τους δαίμονές του στο φως του ήλιου και μετουσίωσε σε τραγούδια τη σκληρή καρδιά και την απανθρωπιά. Ναι, ο δίσκος είναι ένα δώρο προς όλους μας.     

Messa

Μπορείς να το πεις και έκπληξη. Το "Feast For Water" έχει jazz επιρροές, πολύ σκοτεινές πτυχές και μια αργή σαπίλα που το κάνει ξεχωριστό. Είναι ο δίσκος που μίλησε σε πολλά διαφορετικά γούστα. Τα φωνητικά είναι ένα πλεονέκτημα. Είναι μια δημιουργία που ξεχώρισε χωρίς απαραίτητα να έχει ανάγκη από ταμπέλες. Είναι ένα πανέμορφο σύνολο που αποδεικνύει οτι το μπλέξιμο σε μουσικές είναι απαραίτητο πλέον στη δισκογραφία. Είναι ταυτόχρονα μοντέρνο και παλιομοδίτικο.    

Thou

Τι να πρωτοπείς για αυτό το συγκρότημα. Αφού μας έδωσε τρία εντελώς διαφορετικά EP, το sludge "Rhea Sylvia" , το σκοτεινό folk "Inconsolable" και το θορυβώδες "The House Primordial" αποφάσισε να μας τελειώσει με το εξαιρετικό "Magus" που όμοιο του δεν έχει ξανακυκλοφορήσει. Είναι εντυπωσιακό και μουσικά και συνθετικά και στα φωνητικά του. Ο ήχος που βγάζουν δεν μπορεί να περιγραφεί. Είναι το doom στα πιο μοντέρνα του. 

The Skull

Doom για ροκάδες και ροκ για doomάδες. Το "The Endless Road Turns Dark" είναι ο Eric Wagner. Είναι οι Lid, οι Trouble και οι Pentagram, αλλά είναι και οι Cathedral, οι Witch Mountain και οι Novembers Doom. Ορθόδοξο, παραδοσιακό, παλιακό, καλοδιατηρημένο doom. Είναι η φωνή του που σε κάνει να αναπολείς. Είναι συγκινητικό και επιτυχημένο. Είναι συνθετικά καλογραμμένο και δείχνει πως γίνεται κάτι σωστά από κάποιους μάστορες του είδους.   

Alastor

Αν δεν τους έχεις ακούσει ακόμα, τρέχα! Το "Slave To The Grave" είναι το doom που θα σε φτιάξει με τα φωνητικά, με τη διάχυτη μελωδικότητα και με την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες. Οι Σουηδοί έκαναν μαγικά. Ο δίσκος έχει κάτι που σε μαγνητίζει. Είναι θεατρικός και μπορεί τη μια στιγμή να σε τρομάξει και την άλλη να σε ερεθίσει. Τα κόλπα και τα τρικ που επιχειρούν φαντάζουν σαν να πέτυχαν όλα. Θα τους έλεγες και ταχυδακτυλουργούς! 

Check also: Οι Uncle Acid & The Deadbeats με το "Wasteland" επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους, χωρίς να ξεφεύγουν από τα γνωστά. Ένας δίσκος που δεν φέρνει στο προσκήνιο τα αριστουργήματα του παρελθόντος και που θα κρατήσει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, με τη δική του δυναμική, τον Uncle Acid και τα πρωτοπαλίκαρά του.

The Ocean Collective

Για πολλούς και όχι άδικα είναι ο metal δίσκος της χρονιάς. Το "Phanerozoic I: Palaeozoic" δείχνει ότι συγκροτήματα που σέβονται τον ήχο μπορούν να παρουσιάζουν -χωρίς να καινοτομούν- κάτι εξαιρετικό. Πες μας κολλημένους, αλλά είναι ωραίο να ακούς από μια μπάντα που αγαπάς, ουσιαστικά να διασκευάζει τέλεια τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι πιο τίμιο από το να αντιγράφει άλλους, σίγουρα. Προσωπικό, έντονο, δυνατό, πολύπλοκο, φανταστικό. Αναμένουμε και το δεύτερο μέρος! Ε ρε γλέντια! 

Sumac

Στο "Love In Shadow" οι Aaron Turner (Old Man Gloom, Mammifer, ex-Isis), Brian Cook (Botch, Russian Circles) και Nick Yacyshyn (Baptists, Erosion) μας παρουσιάζουν το πιο σκληρό και μοντέρνο sludge της εποχής. Έχει όλα τα απαραίτητα του ατμοσφαιρικού sludge, επιπλέον μοντέρνες ιδέες και ακραίο αυτοσχεδιασμό. Μέσα από αυτόν τον θόρυβο έρχονται απότομα καταστροφικά riff με ασύλληπτη ταχύτητα και αδιανόητη επιθετικότητα.  Άπλετη έμπνευση και τρομερό ταλέντο.   

Conjurer

Το "Mire" είναι ασύλληπτο. Είναι ένα sludge γεμάτο διαφόρων ειδών φωνητικά με ωραίες αλλαγές και γυρίσματα και μια ατμόσφαιρα που σε συνδυασμό με την ένταση και τον θόρυβο καταφέρνουν τα blastbeat να ακούγονται σαν χάδια. Είναι από τα καλύτερα metal ντεμπούτα της χρονιάς. Βρώμικες και απολαυστικά σάπιες κιθάρες που σε ανατριχιάζουν. Εξαιρετικό και αξιοθαύμαστο.  

The Atlas Moth

Είναι όμορφο και επικίνδυνο το "Coma Noir". Θέλει προσοχή και χρόνο. Χρειάζεται υπομονή και ανοιχτά μυαλά. Συνδυάζει τραχύτητα και ατμόσφαιρα, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην καφρίλα. Αν δεν ήταν τόσο παραγεμισμένο θα μπορούσε να γίνει απολαυστικό. Δεν πρέπει όμως να τους σνομπάρεις. Φέτος έβγαλαν κάτι πραγματικά καλό. 

Morne

Το "To The Night Unknown" δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ. Δημιουργεί μια έντονη και μαύρη τέχνη που περιέχει κάτι πραγματικά βαρύ και συντριπτικό. Ταιριάζει απόλυτα σε κατάμαυρη διάθεση. Έχει τρία κομμάτια τα οποία μπορούν να χαρακτηριστούν έως και διαμάντια. Σε σημεία γονατίζουν ακόμα και τους Amenra. Για ψαχτείτε.     

Check also: Οι Entropia με το "Vacuum" παρουσιάζουν ένα πιο άγριο και πιο μαύρο sludge από τα συνηθισμένα. Είναι πειραματικός και παράξενος δίσκος. Δεν τον λες εύπεπτο, αλλά αξίζει προσοχής καθώς σε σημεία γίνεται εντυπωσιακό.

Ancestors

Το "Suspended In Reflections" είναι ένα αργόσυρτο, μελωδικό και συναισθηματικό άλμπουμ που, παρά τα εσωστρεφή ηχητικά μονοπάτια και θεματολογία που επιλέγει, καταλήγει αρκετά εξωστρεφές όσον αφορά την εκφορά του. Καταφέρνει να σε κερδίσει με την πρώτη ακρόαση - και δη, με αρκετή ευκολία ήδη από τα εναρκτήρια "Gone" και "Through A Window". Ένας δίσκος που επαναφέρει τους Καλιφορνέζους στο προσκήνιο.

Earthless

Δυναμικό τρίο. Μπάσο, κιθάρα, τύμπανα. Δεν έχουν κρύψει ποτέ την αγάπη τους για τους Cream. Ούτε την έχουν μεταμφιέσει σε κάτι άλλο. Το "Electric Flame" είναι ο ορισμός του '70s rock. Στο "Black Heaven" άφησαν λίγο στην άκρη τη λατρεία στον Hendrix και συμμάζεψαν τις ιδέες τους που είναι guitar friendly. Και που τους έχει κάνει αγαπητούς στους οπαδούς της desert σκηνής, χωρίς να ανήκουν οι ίδιοι σ’ αυτήν.

Greenleaf

Θα το χαρείς το "Hear The Rivers" και πολύ μάλιστα. Οι Σουηδοί εξακολουθούν να γεννάνε μελωδικά riff με χαρακτηριστική ευκολία και να χτίζουν πάνω τους ολόκληρες συνθέσεις. Τα δε φωνητικά του Arvid Jonsson, έχουν έναν ολοένα αυξανόμενο λυρισμό που αρκετές φορές μονοπωλούν το ενδιαφέρον έναντι της μουσικής. Εξαιρείται το "The Ramble & The Weight".

Weedpecker

Η νόσος των νέων stoner συγκροτημάτων είναι η ψυχεδέλεια. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που γίνεται αυτό. Το θέμα είναι να γίνεται καλά και στο "III" των Πολωνών, γίνεται ουκ ολίγες φορές και υπέρ του δέοντος. Τα προοδευτικά περάσματα που κάνουν είναι αρκετά, όμως το περιτύλιγμα κάνει τη διαφορά. Μιλάμε για την πρώτη πραγματικά πολύ δυνατή κυκλοφορία μιας μπάντας με πολύ μέλλον μπροστά της, αν παίξει μπάλα σωστά.

ASG

Η μπάντα από τη Βόρεια Καρολίνα συνεχίζει με το "Survive Sunrise" στα ίδια ηχητικά μονοπάτια και στα ίδια υψηλά επίπεδα που έθεσε με τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες της. Η έμπνευση δεν την εγκαταλείπει σε καμία από τις δώδεκα πωρωτικές συνθέσεις. Καταφέρνουν να συνδέσουν το stoner metal - στη σοβαρή, δίχως χαβαλέ εκδοχή του - και το heavy metal με τον βέλτιστο τρόπο.

Check also: Το "The Wolf Bites Back" δεν ήταν τελικά και τόσο θανατηφόρο. Οι Orange Goblin είναι ξεροκέφαλοι μουσικά και τους αγαπάμε γι’ αυτό. Αυτή τη φορά όμως οι cult ιστορίες του Ben Ward δεν βρήκαν την κατάλληλη μουσική υπόκρουση στο σύνολό της, παρά μόνο περιστασιακά. Δεν είναι κακός δίσκος, είναι όμως άνισος και προκαλεί αμήχανες αντιδράσεις.

Automaton

Με το "Talos" έκαναν πραγματικά καλή δουλειά. Τα κομμάτια στηρίζονται στον θόρυβο και ο παχύς ήχος τους τούς κρατάει αρκετά ψηλά στα αυτιά μας. Δεν βρήκαμε σε όλες τις συνθέσεις ενδιαφέροντα πράγματα και μερικές στέκουν κάπως άγουρα μέσα στον δίσκο. Το σύνολο όμως ακούγεται ευχάριστα, δημιουργεί σκοτεινές ατμόσφαιρες και όταν δυναμώνει καταφέρνει να συναρπάσει.

SadhuS (The Smoking Community)

Ευτυχώς οι Sadhus δεν είναι άλλη μία μπάντα. Είναι αυτοί που δημιουργούν τις καταστάσεις. Προσελκύουν και διατηρούν το κοινό τους και φτιάχνουν μουσικές που προφανώς έχει ξεκάθαρες επιρροές αλλά σφύζει από δημιουργία και έμπνευση. Το "Big Fish" είναι κακοτράχαλο αλλά δεν σε διώχνει. Σου σκίζει την πέτσα. Είναι το πρώτο τσιγάρο. Δεν διαρκεί πολύ, αλλά γεμίζει ντουμάνι το χώρο.

Cockblockers

Τους το βγάζουμε το καπέλο. Για δυο λόγους. Ένας στυλιστικός κι ένας μουσικός. Που δεν θέλησαν με τον πρώτο τους δίσκο να εκμεταλλευτούν το προφανές: Ε μάγκες, είμαστε από Καλαμάτα και θα σας παίξουμε το πλέον weed friendly metal. Bollocks. Η δε «προοδευτική» αγάπη που έχουν για τη μουσική κι εκφράζεται κυρίως με τα φωνητικά, ήταν απρόσμενη και τελικά καλοδεχούμενη.

Naxatras

Πριν προλάβεις να πεις «όχι άλλη μια τέτοια ελληνική μπάντα» τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Δεν είναι αυτό το ζαμανφού southern rock’n’roll η κατεύθυνση των Naxatras. Ευτυχώς. Στηρίζονται κυρίως στην ψυχεδέλεια, ακολουθούν ως επί το πλείστον instrumental οδούς και υπνωτική επαναληψιμότητα. Το "III" διαφέρει μουσικώς αρκετά από τους ομόσταβλούς του, εντούτοις περιμέναμε αρκετά περισσότερα.

Beggars

Υπάρχουν τραγουδάρες στο "The Day I Lost My Head". Ο πέμπτος δίσκος των Αθηναίων heavy rockers δεν είναι ακόμα ένα παράσημο. Είναι ίσως η πιο μεστή και συνάμα «χάρηκα που σας γνώρισα» κυκλοφορία τους. Συνθέσεις όπως το "Medusa", το "Blind" που κλείνει το μάτι στους Nightstalker και το "Genesis", αποτελούν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για νέο αίμα οπαδών.

Check also: Ο πρώτος live δίσκος των Planet Of Zeus είναι το επιστέγασμα μιας καθόλα τρελής και παράλληλα επαγγελματικής πορείας. Η μπάντα είναι φτιαγμένη για το σανίδι και το "Live In Athens" είναι η ηχητική αποτύπωση αυτού. Τα τρελά κέφια δεν τους έλειπαν ποτέ, απλά τώρα θα τους βγάλουν το καπέλο και μερικοί άπιστοι Θωμάδες.

Solstice

Λείπει το doom από τις συνθέσεις του εντελώς μέτριου "White Horse Hill". Αυτή η μπάντα μας έχει χαρίσει πολύ ωραία πράγματα και η epic/folk στροφή τους είναι σχετικά βαρετή φέτος. Υπάρχουν απόψεις που το χαρακτηρίζουν όμορφο, αλλά για το χώρο δεν είναι ταιριαστό. 

Mantar

Πάλι, στο "The Modern Art Of Setting Ablaze" η αντιστάθμιση της απουσίας μπάσου υπερκαλύπτεται από τις εξωφρενικά σηκωμένες μπάσες συχνότητες στη παραγωγή δημιουργώντας ένα εκκωφαντικό αποτέλεσμα. Κάνουν μικρά βήματα αλλά δεν καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν ακόμα κάτι μεγάλο. 

Ken Mode

Παρότι στο "Loved" το hardcore τους χωράει doom, sludge, rock και ότι μπορείς να φανταστείς, ο δίσκος παραμένει στη σκιά κάθε προηγούμενης δουλειάς τους.   

A Storm Of Light

Αρκετά ανήσυχο και πολιτικοποιημένο το "Anthroscene" χωρίς όμως να δείχνει τίποτα νέο, προοδευτικό ή έστω απολαυστικό. Ρηχά νερά απο μια μπάντα που είχε υποσχεθεί άλλα.    

All Them Witches

Συνεχίζουν τα ίδια λάθη. Το "ATW" δείχνει ότι έγινε βιαστικά. Εδώ υπάρχει μια απουσία ταξιδιού, ουσίας, κορύφωσης και σκοπού δυστυχώς. Το έχουνε χάσει το παιχνίδι... αυτό είναι το μόνο σίγουρο.  

(Do not) check also: Η μπάντα ονόματι Conan από το Liverpool μας είχε απασχολήσει πολύ με τις προηγούμενες δουλειές της. Είχαν δείξει πάρα πολύ καλά δείγματα. Φέτος το "Existential Void Guardian" όμως δεν μπόρεσε να μας προκαλέσει την παραμικρή εντύπωση.

Spiral Skies

Το "Blues For A Dying Planet" είναι μια ομορφιά και μισή. Πώς νιώθεις είπαμε όταν αυτό που ακούς ξεπερνά τις προσδοκίες σου; Ε αυτό. Το "Awakening" είναι το αναπάντεχο πάντρεμα της Maiden-ικής μελωδίας και τέμπο στην κιθάρα με τη σκανδιναβική ρετρό ροκ σκηνή. Προεξέχουσας της Frida στα φωνητικά; Σαφέστατα. Πώς αλλιώς άλλωστε, από τη στιγμή που γουστάρει κάργα την Grace Slick. Μονόδρομος.

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs

H stoner σκηνή έχει ψιλοπεθάνει. Ο εμπλουτισμός όμως με psych και kraut και ενδεχομένως doom και sludge πινελιές κρατάει ζωντανά μερικά συγκροτήματα. Τα 7 γουρούνια από το Newcastle κυκλοφόρησαν έναν τρομερό δίσκο. Το "King Of Cowards" έχει λίγο απ’ όλα από τα παραπάνω και παρουσιάζει ένα 70s heavy metal που θα έλεγε κανείς ότι το παίζουν οι Melvins. Έξι κομμάτια απολαυστικά.  

Famyne

Στον ομότιτλο δίσκο τους θα ανακαλύψεις ένα απίθανα όμορφο παλιομοδίτικο doom που βγήκε σιγοκαπνίστηκε με σεβασμό στις στάχτες των Cathedral και των Sabbath. Τα δείγματα λένε ότι μπορούν να ηγηθούν στο doom στη Βρετανία στο μέλλον. Επικοί, δυναμικοί, ρυθμικοί και ποικιλόμορφοι. Μιλάμε για ένα απίστευτο ντεμπούτο.

Rifflord

Άτιμο πράγμα η απραξία. Οκτώ χρόνια είχαν να βγάλουν δίσκο οι Rifflord και λογικά πολύς κόσμος τους ξέχασε. Το "7 Cremation Ground / Meditation" είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκ νέου γνωριμία με την μπάντα. Δεν συναντάς συχνά τέτοιο ελεγχόμενο μουσικό αχταρμά και μάλιστα πετυχημένο. Southern-o-goth-o-folk-o-doom metal? Κάτι τέτοιο και με τραγούδια σφηνάκια. Γλυκύτατο!

Domkraft

Ο δεύτερος δίσκος των Σουηδών έχει την ποιότητα εκείνη να τους κουβαλήσει μακριά. Το "Flood" είναι το ψυχεδελικό astral doom του αξιότιμου κυρίου Craig Williamson των Arc Of Ascent. Ίσως λίγο πιο φωνακλάδικο και πιο τραχύ, εξίσου όμως ποιοτικό και ογκώδες. Μιλάμε για χτίσιμο συνθέσεων με επιληπτικές κι επαναλαμβανόμενες μελωδίες που σε κρατάνε εγκλωβισμένο. Διαφυγή μηδέν.

Check also: Να μας συμπαθάτε, αλλά μια εξαίρεση θα την κάνουμε. Προφανώς δεν είναι άγνωστοι και προφανώς οφείλαμε να τους αναφέρουμε και κάπου αλλού εκτός από τις προηγούμενες αράδες. Είναι κι αυτή η φωνή που λυγίζει αντιστάσεις και ορθολογισμούς. Το φετινό split των Arc Of Ascent είναι μια στιγμή δροσιάς στην αφυδατωμένη μας ανάγκη για καινούργια τραγούδια των Νεοζηλανδών. Ναι κύριοι, είμεθα groupies!

Amenra

Κάθε φορά λέμε τα ίδια. Από την πρώτη εμφάνιση τους που ήμασταν μέσα μερικές δεκάδες άτομα μέχρι τώρα που τους παρακολουθούν χιλιάδες δεν έχει αλλάξει το πάθος, η ένταση και ο μαγικός έως τρομακτικός τρόπος τους να σε κολλάνε στον τοίχο. Είναι ζωντανά μία από τις καλύτερες μπάντες που μας επισκέπτονται. Σπουδαία συναυλία. 

Yob

Ασύλληπτοι. Επίσης κάθε φορά που έρχονται μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Η εμφάνισή τους ήταν πάλι μαγική. Ίσως πιο ψυχεδελική και ταξιδιάρικη από ποτέ. Θα τους θυμόμαστε για χρόνια, για άλλη μια φορά. Αδιανόητα καθηλωτικοί. 

Bell Witch

Είχαν ένα απίθανο δίσκο στις αποσκευές και ισοπέδωσαν με τον όγκο τους το βράδυ μας. Καθαρτικό drone metal και οι ασύλληπτοι βόμβοι, τόσο σκοτεινά και τρομακτικά που σε αφήνουν άφωνο. Εξαιρετική εμφάνιση. 

Acid King

Αν και μέτρια εμφάνιση σίγουρα δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε. Μιλάμε για μια τεράστια μπάντα και έναν ήχο που σε κρατάει χαμογελαστό επί ώρες. Δεν έδωσαν το κάτι παραπάνω, αλλά ήταν όσο καλοί έπρεπε. 

Om

Η λαοθάλασσα που τους περίμενε ήταν εντυπωσιακή. Ο ήχος και η όρεξη κυρίως του drummer δεν ήταν εξίσου εντυπωσιακά όμως. Η βραδιά δεν αντάμειψε τους φανατικούς και δεν κατάφερε να αποδείξει την αξία της μπάντας. Ευτυχώς ο Al μπόρεσε μόνος του να κρατήσει ότι έπεφτε. Όπως και να το κάνουμε να τους βλέπεις και να τους ακούς ζωντανά είναι από μόνο του ωραίο. 

Check also: Πέρασαν απο τη χώρα μας και οι ιδιαίτεροι Βatushka με τη λειτουργία τους, για πρώτη φορά οι φανταστικοί Minsk με καταιγιστικό show και οι εκκεντρικοί, πληθωρικοί  και εκκωφαντικοί the Body που έκανα όσο φασαρία μπορούσαν.